Η ασκητική του μηδενός
Π
ερπατούσαν στο μοναχικό δρόμο της παραλίας. Τούτη την ώρα δεν υπήρχε σχεδόν κανείς ολόγυρα. Πίσω τους τα φώτα της μικρής κώμης. Αριστερά τους το ήσυχο, σκοτεινό νερό. Μπορούσαν ν’ακούσουν τα βήματά τους στις φθαρμένες πλάκες του πεζόδρομου. «Υπάρχει κάτι που στριφογυρίζει στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Ίσως αφορμή στάθηκαν κάποια γεγονότα στη ζωή μου. Η εργασιακή ανασφάλεια, μια πρόσφατη αναστάτωση με μια σοβαρή αρρώστια μέσα στο σπίτι… ένας χωρισμός, για την ακρίβεια, ένας επαπειλούμενος χωρισμός… όλ’ αυτά που ξέρω πως είναι τετριμμένα και σχεδόν καθημερινά στη ζωή των ανθρώπων… είναι όμως και καθοριστικά… δεν ξέρω… εκείνο που γέννησαν όλ’αυτά είναι ένα ερώτημα. Αυτό ήθελα να συζητήσουμε απόψε αν θέλεις» «Ναι, να το συζητήσουμε. Ποιο είναι;» «Είναι άραγε τελικά το βίωμα τόσο σπουδαίο και καθοριστικό όσο πιστεύεται και λέγεται; Σχεδόν όλοι μιλούν για το βίωμα, τη σημασία να μετέχεις, να ζεις το κάθε τι. Να είσαι παρών, να είσαι συνειδητός, κλπ. Έχει όμως τη σημασία που του αποδίδεται; Μήπως πρόκειται για άλλη μια κατασκευή; Θυμόμουν κι εκείνη τη ρήση των