Νημερτικές ιστορίες …
Για τον Τζίντου Κρισναμούρτι
Έ
νας άνθρωπος που αγάπησα πολύ ήταν ο Κρισναμούρτι. Όχι ήταν, είναι. Και θα είναι. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Θυμάμαι ότι πρωτόδα το όνομά του εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, σε ένα λιγνό και κάπως φθαρμένο βιβλιαράκι στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας. «Η εκπαίδευση και η σημασία της ζωής». Ήταν νομίζω η πρώτη φορά που άγγιζαν τα μάτια όχι μόνο τα χοϊκά μα και της ψυχής μου τη σκέψη και την ανάσα αυτού του άγνωστου για μένα Ινδού. Η πρώτη επαφή δεν ήταν όμως ‘ερωτική’. Καθόλου. Ήμουν ακόμη ένας ακατέργαστος έφηβος. Διάβαζα αρκετά αλλά με ενδιέφεραν άλλα πράγματα περισσότερο. Με ενδιέφερε το σεξ, οι γυναίκες, η ποίηση… με ενδιέφεραν επίσης όσα ήταν ημιφωτισμένα, σκοτεινά, περίεργα… όσα οι άνθρωποι στον καθωσπρεπισμό τους συνηθίζουν να στιγματίζουν, να αποκρύπτουν, να σιωπούν γι αυτές… με εφέλκυε οτιδήποτε είχε μια αύρα μυστικισμού, αλληγορίας ακόμη και διαστροφής… ο έφηβος, ο άπληστα φιλομαθής και φιλοπερίεργος έφηβος που ανακαλύπτει τον κόσμο, που τα ονοματίζει όλα για πρώτη φορά, που τον αγγίζουν όλα για πρώτη φορά… Δεν είχε έρθει η ώρα του Τζίντου. Όχι ακόμη… έπρεπε να περάσουν λίγα χρόνια ακόμη και να περάσω μέσα από την κόλαση για να τον ανακαλύψω ξανά… Εκείνο το ωραίο καλοκαίρι είχαν πυκνώσει οι συναντήσεις και οι συζητήσεις μου με τον Δημήτρη. Ο Δ. ήταν συνάδελφος στη σχολή και ταυτόχρονα μέλος ενός μυητικού τάγματος. Το τελευταίο δεν μου το είχε αποκαλύψει ακόμη. Αυτό έγινε ένα χρόνο μετά. Η μαθητεία μου δίπλα στον περίπου ομήλικό μου Δ. υπήρξε μια περίοδος σχετικώς βραχεία αλλά ευτυχής και πολύ γόνιμη. Όσα συζητούσαμε μαζί, τόσο τις φοβερές νύχτες στην καφετέρια της προβλήτας της Πάτρας, όσο και στο Π. Φάληρο και αργότερα στον Πειραιά, προεκάλεσαν μέσα μου αλυσιδωτές εκρήξεις. Σήμερα γνωρίζω πολύ καλά τι συνέβη εντός μου εκείνα τα πυκνά γεγονότων χρόνια. Τότε