ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΑΪ - ΒΑΣΙΛΗ Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη… Δώστε χάδι να γυρίσει παραμύθι για να αρχίσει… Ήταν μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μέρος κοντινό, ένα Σχολειό αλλιώτικο από τα άλλα τα μικρά και τα μεγάλα . Το αλλιώτικο αυτό Σχολειό το βγαλμένο σαν από παραμύθι δεν ήταν φτιαγμένο από μάγισσες, ξωτικά , δράκους,
βασιλιάδες
και
πριγκίπισσες,
συνηθίζεται, αλλά από δασκάλες και δάσκαλους πολύχρωμες αγκαλιές , ένα χρωματιστό
όπως με
σχολείο με
διακριτικές αποχρώσεις στα χρώματα του ουράνιου τόξου
και κάτι μικρά και μικρούτσικα αγόρια και
κορίτσια που κάθε πρωί συναντιόντουσαν για να μοιραστούν τα χρωματιστά τους όνειρα. Ύστερα έβαζαν τα όνειρα σε χαρτιά και τα ζωντάνευαν με χρώματα, αριθμούς
και
λέξεις
,
κώδικες
μαγικούς
που
τοποθετούνταν μαγικά στο μυαλό και στην μικρή τους καρδούλα για να γεμίζει σιγά , γλυκά και μαγικά το σεντουκάκι της ζωής τους. Στην μικρή τους κοινωνία τα προβλήματα της ζωής, αυτά που έχουν και βασανίζουν οι μάγισσες τις όμορφες
πριγκίπισσες, είτε επειδή ζηλεύουν την ομορφιά τους είτε επειδή οι βασιλιάδες γονείς τους είναι ανυπάκουοι, είτε επειδή οι δράκοι πρέπει ντε και καλά να είναι πάντα κακοί μιας που η ανάσα τους είναι καυτή, δεν υπήρχαν. Κι αυτό γιατί οι σκληρές λέξεις δεν μπορούσαν και δεν χωρούσαν να μπουν στο χρωματιστό σχολείο. Οι πόρτες ήταν έτσι φτιαγμένες που αν μια σκληρή, γκρίζα, φοβεριστική
λέξη
πρόβαλε
στο
κατώφλι
,
μεταμορφώνονταν σε τοίχους ψηλούς και πελώριους κι έτσι εκείνες προσπερνούσαν και πήγαιναν αλλού να συμβούν. Η λέξη λύση μαζί με τις φίλες της λέξεις , μαθαίνω – αγαπώ- μοιράζομαι – προστατεύω – νοιάζομαι, ανέβαιναν κάθε μέρα πάνω στον ιστό της σημαίας του σχολείου και δεν άφηναν καμιά αυθάδη και κακότροπη λέξη να παραβιάσει τους μυστικούς κώδικες των μικρών και μικρούτσικών μαθητών. Άρχισε η ιστορία αυτή για το χρωματιστό σχολείο να ταξιδεύει από καρδιά σε καρδιά, άλλοτε σαν τραγούδι κι άλλοτε σαν παραμύθι και σε έναν καιρό έφτασε και στα αυτιά του Αϊ – Βασίλη. Την άκουσε ένα πρωί που πήγε να επιθεωρήσει τις εργασίες στο εργαστήριό του, που την
ψιθύριζαν οι τάρανδοι στους νάνους – ξωτικά
καθώς εκείνοι γυάλιζαν τα κουδουνάκια για το έλκηθρο. Ο Αι – Βασίλης δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του. Είχαν δει τόσα πολλά τα μάτια του τόσα χρόνια, που νόμιζε πως μόνο όταν ερχόταν αυτός και μοίραζε τα δώρα, για μια μέρα μόνο δηλαδή κάθε χρόνο, οι καλές λέξεις,
τα
χαμόγελα,
οι
αγκαλιές
και
η
χαρά
επικρατούσαν στον μικρό του πλανήτη. Και τώρα μεγάλος πια, με άσπρα μαλλιά και άσπρα γένια άκουγε πως σε ένα τόπο μακρινό για αυτόν -αλλά ευτυχώς τόσο κοντινό για εμάς - μια μικρή κοινωνία γιόρταζε κάθε μέρα την γιορτή της χαράς, της αγκαλιάς και της αγάπης, μεταμόρφωνε στο εργαστήριό της, τους μικρούς της πολίτες σε ανθρωπάκια θετικά και χαρούμενα. Και το μαγικό αστέρι των Χριστουγέννων έφεγγε εκεί κάθε μέρα, γιατί ο δικός τους ουρανός το χωρούσε και του τροφοδοτούσε το φως του με γέλια, τραγούδια και πολλές μικρές και μεγάλες ευχούλες. «Τι μαθαίνει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας», σκέφτηκε, «όταν ακούει τις ιστορίες των ακούραστων συντρόφων του νάνων και ταράνδων». Κι ύστερα του ήρθε μια ανατρεπτική ιδέα.
« Μήπως σήμανε ο καιρός να κάνω κι εγώ ένα δώρο στον εαυτό μου αφού τόσα χρόνια δίνω μόνο δώρα αλλά δεν κρατάω τίποτα για μένα». Σήκωσε και σήμανε το κουδουνάκι σύσκεψης και όλοι του οι βοηθοί μαζευτήκαν στο μπλε τραπέζι συζήτησης κι εκεί τους είπε την ιδέα του. Θα ξεκινούσε νωρίτερα φέτος, θα τους έβαζε όλους στο έλκηθρο και θα πήγαιναν σε αυτό το ανοιχτό σχολείο της γειτονιάς να μάθουν και να δουν πως μέσα σε ένα σχολειό συγκατασκευάζουν τόση χαρά κάθε μέρα. Η ιδέα του ψηφίστηκε δια χειροκροτημάτων και λίγο πριν τα Χριστούγεννα σύσσωμη η ομάδα επιβιβάστηκε στο έλκηθρο. Φτάνοντας στο 45ο δημοτικό σχολείο Πατρών δεν πίστευε στην … μύτη του! Μαγικές μυρωδιές χόρευαν στον αέρα. Κουραμπιέδες, κουλουράκια, χρώματα, αρώματα, φωνές, τραγούδια και φως πολύ έβγαινε από τα παράθυρα με τις πολύχρωμες κουρτίνες. Φόρεσε τον μανδύα που τον κάνει αόρατο και μαζί με τους βοηθούς του μπήκαν αθόρυβα στο σχολείο ακολουθώντας τις παιδικές ζωγραφιές που στόλιζαν τους τοίχους. Μέσα στο θεατράκι τα παιδιά μπαινοβγαίνανε και μέσα από
τους μαγικούς τους κώδικες , αυτούς που τους είχαν μάθει οι δασκάλες κι οι δάσκαλοι, έλυναν με μεγάλη ευκολία και απλότητα όχι μόνο τα προβλήματα του Βόρειου πόλου, άλλα και της γης ολόκληρης. Σκούπισε τα δακρυσμένα από χαρά μάτια του, άδειασε τα παιχνίδια από το σάκο του και τον ξαναγέμισε αυτή την φορά με τα υλικά από τα όνειρα των παιδιών, των δασκάλων και των γονιών, έβαλε μέσα στο σάκο και τον κώδικα με τις αγαπολέξεις που ξορκίζουν το κακό, μασούλησε και δυο – τρεις κουραμπιέδες, σφύριξε το σύνθημα στους βοηθούς του και έφυγαν γοργά για το Βόρειο πόλο. Έπρεπε να βιαστούν. Σε λίγο ήταν Χριστούγεννα και με το υλικό που πήραν από το σχολείο μας, έπρεπε να φτιάξουν καινούρια δώρα. Από αυτά που όταν τα μοιράσει φέτος οι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι θα χαίρονται, θα αγκαλιάζονται και θα χαμογελούν και τις 365 ημέρες του 2017… Αφήστε που εφέτος ακόμη και ο Αι - Βασίλης πήρε το δώρο του!!! Σε ευχαριστούμε ΣΧΟΛΕΙΟ μας!!!