Εκτός από την πρακτική διαχωρισμού δύο εκτελεστών στην ίδια υποομάδα, σύμφωνα με την οποία ο ένας από τους δύο μουσικούς υποχρεωτικά σιγεί την ώρα που ο άλλος εκτελεί μια μελωδία, ένα συνοδευτικό σχήμα, κ.λ.π., στην ενορχήστρωση ερχόμαστε αντιμέτωποι με πλήθος περιπτώσεων όπου πρέπει να διαχειριστούμε την συνύπαρξη των ίδιων εκτελεστών υπό τη μορφή μίας οριζόντιας (μελωδικής) ή κάθετης (αρμονικής) διευθέτησης, σε σχέση με το συνολικό ακρόαμα.
Το έργο του ακόμα και σήμερα παραγνωρισμένου Γάλλου συνθέτη Albéric Magnard (1865-1914), είναι από αυτή την άποψη ιδιαίτερα διδακτικό, καθότι επιδεικνύει ιδιαίτερη ευρηματικότητα και κομψότητα στον χειρισμό των ξύλινων υποoμάδων. Επιπροσθέτως, η ενδορυθμιστική σχέση των εκτελεστών δεν εξυπηρετεί μόνο και μόνο την ανάγκη συμπλήρωσης των φωνών, αλλά συμβάλλει και στην διαλεκτική χαρακτηριολογία της δομής μέσω του ηχητικού υλικού σε μια σχέση διαλεκτική, σύμφωνα με την οποία η μία διάσταση αποκαλύπτει την άλλη.
