Η "Νέκυια", γραμμένη τον Νοέμβριο του 1999 πάνω σε ποίηση Σεφέρη, χρησιμοποιεί την ιδέα της καθόδου και της επιστροφής του Οδυσσέα από τον Άδη όπως συναντάται στην ραψωδία λ της "Οδύσσειας" για να περιγράψει τον νεκρομαντικό και μελλοντολογικό χαρακτήρα των πέντε στίχων που πλαισιώνουν το αρχικά άτιτλο ποίημα του Σεφέρη.
Η συγγένεια των δύο με προέτρεψε να χρησιμοποιήσω τον Ομηρικό τίτλο και για το ποίημα του Σεφέρη μια που όπως ο Όμηρος, έτσι και εκείνος, συστήνει είδωλα του κάτω κόσμου για να μας μεταδώσει αλληγορικά μέσα από την σκιά του θανάτου τα δικά του εσωτερικά και εναγώνια προμηνύματα για το μέλλον. Έτσι ο αναγνώστης, σχοινοβατώντας πάνω στο λεπτό νήμα μιας χρονικής μετάθεσης που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και αυτό με το μέλλον, γίνεται ο ίδιος μάρτυρας αυτής της συνταρακτικής αποκάλυψης, του τραγικού οράματος για το επερχόμενο τέλος του κόσμου.
Αντίστοιχα, η μουσική με την μονοσήμαντη δυναμική εξέλιξη και την ολοένα κλιμακούμενη ψυχολογική ένταση διαδραματίζει ρόλο λειτουργικό σε μια "συσπάνς
