An Unreliable Magic Rin Chupeco
Visit to download the full and correct content document: https://ebookmass.com/product/an-unreliable-magic-rin-chupeco/
Also by Rin Chupeco
The Girlfrom the Well
The Suffering
A Hundred Names for Magic Series
WickedAsYou Wish
AnUnreliableMagic
The Bone Witch Trilogy
The Bone Witch
The Heart Forger
The Shadowglass
The Never Tilting World Series
The Never Tilting World
The Ever CruelKingdom
Thank you for downloading this Sourcebooks eBook!
You are just one click away from…
• Being the first to hear about author happenings
• VIP deals and steals
• Exclusive giveaways
• Free bonus content
• Early access to interactive activities
• Sneak peeks at our newest titles Happy reading!
Copyright © 2022 by Rin Chupeco
Cover and internal design © 2022 by Sourcebooks
Cover design by Nicole Hower/Sourcebooks
Cover art © Jonathan Bartlett
Internal design by Ashley Holstrom/Sourcebooks
Sourcebooks and the colophon are registered trademarks of Sourcebooks.
All rights reserved. No part of this book may be reproduced in any form or by any electronic or mechanical means including information storage and retrieval systems except in the case of brief quotations embodied in critical articles or reviews—without permission in writing from its publisher, Sourcebooks.
The characters and events portrayed in this book are fictitious or are used fictitiously. Any similarity to real persons, living or dead, is purely coincidental and not intended by the author.
Published by Sourcebooks Fire, an imprint of Sourcebooks P.O. Box 4410, Naperville, Illinois 60567-4410 (630) 961-3900 sourcebooks.com
Cataloging-in-Publication data is on file with the Library of Congress.
Glossary
Acknowledgments
About the Author
Back Cover
Kian delos Santos
Danica May Garcia
RaymartSiapo
Leonardo LegaspiCo
Roman Manaois
Say their names.
1
In WhichTala Falls Down a Mountain
On a bright spring morning in Avalon, Tala Makiling Warnock stood at the peak of the kingdom’s tallest and most terribly cursed mountain and prepared herself to fall off it. It was much more difficult than it sounded.
Simeli Mountain had a reputation long before Avalon had succumbed to the frost. Every two weeks since Alexei Tsarevich, the seventy-fifth king of Avalon, had established a working government, a retrieval crew swept through the mountain’s base, searching for ducks that barked instead of quacked or geese that cried instead of squawked. Simeli was a popular attraction for parkour aficionados, ninja warrior wannabes, and people who were certain that the high of a spell-induced adrenaline rush trumped the risks of transforming into temporary magical poultry. Social media was rife with videos of disgruntled-looking ducks and foul-squawking geese taken by their disrespectful so-called friends, so reputations were at stake. Mountaineers and climbing enthusiasts avoided the place entirely.
Climbing Simeli was easy enough. Paths had been carefully carved into the mountainside by terrain engineers and forest ecologists. The more impatient could opt for a forty-five-minute ride in spelltechpowered cable cars to carry them to the annex. The trick wasn’t in the ascent but in the drop.
More specifically, a thirty-thousand-foot drop.
Even more specifically, an obstacle course built into the thirtythousand-foot drop.
People called it the Simeli gauntlet. It was called the lemming challenge among the locals who knew better.
“Friends don’t let friends fall down Simeli on their own,” Kensington Inoue informed her loftily, as if he’d been jumping off the mountain his whole life instead of starting a couple of months ago, shortly after Alex’s official coronation. The boy had made it look so easy. Everyone but Tala had completed the route. The failure rankled her.
It didn’t matter that she’d lived all her life in Invierno, where nothing ever happened and the closest she’d ever gotten to a proper adventure was arnis sparring sessions with her father.
It didn’t matter that her friends had undergone grueling physical training for years in comparison. It didn’t matter that the others had trained to join the Order of the Bandersnatch and serve as King Alex’s honor guards by the time they could walk. Loki had given her a crash course in parkour, and she’d proven a quick learner but was nowhere near the same league as the others. Her mother had been training her to dispel wards and defensive spells too, but the magic in Simeli was so expansive that not even Lumina Makiling at her strongest could override it.
Tala was now an official member of the Order of the Bandersnatch just like the others, but some days, she still felt like she wasn’t good enough.
All the other Banders had successfully completed the Simeli gauntlet Ken and Loki and West and even Nya, though the latter had lived most of her life in an isolated village and had never even been on a mountain before. Lola Urduja and the Katipuneros had finished it so many times they could do it in their sleep despite their
advanced ages. Running Simeli had been a favorite pastime in their youth, long before the Snow Queen had blanketed Avalon in frost and sent Alex, Tala’s family, and countless other Avalonian refugees into exile.
No. That wasn’t right. It was Alex who had, in an ironic twist, caused the frost, to prevent the Snow Queen from causing more damage to his kingdom. And he’d done it using the Nine Maidens, a massive monument of a spelltech so incredibly powerful it had taken twelve years to find their off switch.
“It’s been a while since we’ve been gallivanting around like this,” Tita Baby said, sounding far too excited to jump off a mountain when she’d complained about her rheumatism only the day before.
“Yes,” Tala echoed, staring down at the sheer vertical drop.
“Took eighteen tries for me, you know.” Tita Baby said cheerfully.
“It was then I learned I needed glasses pala.”
“Twenty times for me,” Tita Teejay sighed. She pursed her lips, using them to point in Tita Chedeng’s direction. “She made it in only thirteen.”
“Twelve,” Tito Boy signed.
“Punyeta,” General Luna swore, although Tita Chedeng assured Tala he actually meant fourteen.
“Took me a sixth try to get it right,” Ken admitted. “What about you, Loki?”
“Three.”
“Show-off.”
It had not occurred to Tala to count, but she knew she was well into the late twenties at this point.
“Took me six tries too,” Nya commented, her curly hair whipping around her as she stared over the edge.
“Bet I can finish this round faster than you can, Rapunzel.” Ken had a glint in his eye, as he always did whenever he was in the mood for playful pestering. Ken had pulled off his infamous Yawarakai-Te prank on the Ikpean girl only the week before—pretending to lop his leg off with the sword, knowing full well that the blade could only cut the nonliving—and had received a punch for his efforts while in midswing. His left eye still looked a little swollen. As far as Tala could tell, he’d had the world’s worst crush on Nya ever since.
Nya raised a questioning eyebrow. “What do I get for winning?”
“Dinner at your favorite restaurant, my treat.”
“And what happens if I lose?”
“Dinner at your favorite restaurant, my treat.”
“What’s the difference, then?”
“My level of smugness.”
Nya’s lips quirked up. “You’re impossible.”
“What’s impossible is you beating me, so be prepared for me to be absolutely insufferable at ”
Nya calmly stepped off the cliff with the same ease she might have had strolling through a park. Suspended in air for a few brief seconds, she only had time to flash Ken a bright grin and flip him the bird before gravity took control, and she was soon lost amid the rising mist.
“Is that a yes?” Ken yelled down, cupping his hands as if she could hear him better that way. “Should I take that as a yes?”
“Smooth,” West complimented him.
“No, it wasn’t,” said Loki, who took things unironically.
Ken shot them a wide grin. “She likes me,” he said happily before he, too, was jumping.
“We’re wasting time,” Lola Urduja said crisply. A flock of birds tried to sweep past, but all it took was a glare from the old woman for
them to change course, breaking their vee formation to carefully swoop around her instead. “Shall we wait until we run out of decent air, or shall we begin?”
West bowed to her, then obediently pitched himself forward. The other Katipuneros followed suit, tottering briefly into the space where rock met air before toppling out of view. Though frail-looking on solid ground, the elders dove down swiftly with surprising grace, twisting effortlessly to avoid the incoming rush of wind.
“Are you gonna be okay?” Loki asked.
There was an obstacle course built inside the Simeli visitors’ center, a rudimentary facsimile of the lemming challenge, and Tala had trained there constantly under Loki’s watchful eye. But even without the added practice, she’d gone through the drop enough times to know that she was more than capable of the physical aspects of the course. The problem was that there was more to the Simeli gauntlet than just strength and agility.
“I’m good,” she said. Loki was officially joining the Fifth Honor as a cadet that day, and she couldn’t be prouder of them. Unfortunately, that meant they wouldn’t be around as much to help her practice. Which meant she would have to look to someone else for further instruction.
Like her father.
And she wasn’t ready for that just yet.
“I’ll meet you at the bottom, then.” Reassured, Loki flashed her an impish grin as they spread their arms out on either side and let themselves fall backward off the peak.
As Ken had said, show-off.
“You go ahead, hija,” Lola Urduja said. She always insisted on being the last one off, to be in a better position to spot and head off accidents.
Tala suspected she was the reason for the elder’s precautions. “Right,” she said, taking a deep breath. She stared down at the fog coalescing below her like a hazy blanket. I’m going to beat you today, she thought, trying to psych herself into believing exactly that, and jumped.
The first obstacle was the four winds themselves. North, east, south, and west were at constant war with one another, and the result was a vertical labyrinth where you had to spin and twist to keep from slamming hard into gusts that blew in all directions, using trajectory and your own momentum to springboard your way through. Tala could see airflow from the north wind rising up to greet her and flung herself to the right.
She avoided the eastern wind that would have slammed her into the mountainside and clung tightly to the southern gale instead, the only one pushing her in the direction she wanted to go. Riding the south had its own dangers; to prevent fatal mishaps, a sturdy net was stretched underneath all that magicked space.
Tala kept her eyes peeled for the telltale glitter of spells that marked the second part of the course. They were easy enough to miss and then easy enough to dismiss even if you didn’t. There were eleven steps total, suspended in thin air and spaced five feet apart. They were called swanshirts after Avalon heroine Princess Elisa’s swan-cursed brothers.
Tala let go of the southern wind and launched herself onto the first of the swanshirts. She bit back a grunt of pain as her hands came into contact with the rough, abrasive surface. Swinging her legs, Tala focused on the next nearest ledge below her, angling her body so she could swing herself down.
A densely packed whirlwind of boxed air spun a thousand feet below the eleventh and final swanshirt, and it served as a trampoline
to reach the next stage. If you didn’t leap high enough, you hit a pack of dense bespelled air that you came out of sprouting feathers and a beak.
Beyond that was a jumping spider platform that required her to brace her legs against two nearly translucent walls set four feet apart, forcing her to hop forward along its length in increments while hoping she didn’t lose her balance. Tala’s arms were sore by the time she’d muscled her way through, bringing her to the last and final course, which was where she kept screwing things up.
It didn’t look like it should be difficult, which was the most frustrating part. It was a warped wall made from a dense, naturally occurring wave of wind; you had to run up the steep incline and grab at the edge to pull yourself up. From there, it was another thirty-foot fall.
Tala scaled the warped wall with little effort and dropped to the ground beyond it.
Long, thorny brambles now encircled her from all sides. The base of Simeli Mountain was overgrown with these invasive species. They called this area the Labyrinth; most participants spent more time here than they actually did falling down the mountain.
This was the part everyone hated. People had tried cutting their way through in the hopes of a shortcut, only for the brambles to entrap and keep them immobile until Simeli staff arrived to extricate them. The admin had been very explicit about banning offenders for life; not only were the thorns from some species of endangered plant that flourished only in Avalon, the overabundance of it here meant that one would have to slash their way through at least fifty miles of thorns before any visible exit presented itself.
There were already a few chickens and ducks waddling about, eventually tottering out of view underneath the thorns. Tala’s
agimat, her inherited magic-negating curse, had protected her from this fate, which was the only good thing she had going for her each time.
The internet was full of tips and tricks on how to overcome Simeli, save for this part of the gauntlet. The area was cursed to forbid anyone from revealing its secrets, lest they be hit with a forgetfulness spell.
Her friends had been particularly stubborn about not telling her. Tala could respect that. They didn’t want her to cheat. She didn’t want to cheat. She couldn’t count it as an accomplishment if she had.
Except she also maybe wanted to cheat. She’d done this over twenty times by now. She’d free-fell the required thirty thousand feet to say that she had, in fact, finished Simeli. She was literally backon theground, for crying out loud.
But no. She had to get out of the bramble maze on her own. The only tip regarding the Labyrinth that wasn’t under a sealed indictment was that it was constantly shifting and changing, which meant any map of the place was rendered useless in a matter of minutes.
She hated escape rooms. The last time she’d been in one was three years ago, when a short-lived mystery maze had opened in Invierno. Her mother enjoyed it; she’d been the brains of the team and was extremely competitive. In contrast, her father had lolled around, cheerfully admitting he was a lazy arse and that Lumina would be better off without him getting in the way—
No. She wasn’t going to think about her father right now. According to Simeli’s hall of fame board, Lumina Warnock was the seventh-fastest person to complete the lemming challenge in recent memory. If her mother could do it, then so could she.
Tala was still at it over an hour later, five minutes past the personal time limit she’d allotted herself because she always hated making the others wait and still nowhere closer to getting out of the maze.
“I give up,” she announced resignedly.
There was a cheerful, thrumming sound behind her. A golf cart puttered into view. It was full of geese.
Its driver, an old lady who Tala had unfortunately met several times by now, leaned out to squint at her. “Had enough, little miss?” she asked, not without sympathy.
“Yeah,” Tala mumbled, shamefaced.
“Don’t worry, dearie. You’ll do it at the next try.” The old woman said that each time, but Tala had stopped believing her after the tenth attempt. No doubt she’d said the exact same thing to all the fowl now clustered around her.
Scowling, Tala climbed into the cart. A pair of mallards scooted out of the way to give her space.
Her friends were waiting for her. A private room had been allotted for them—knowing the Avalon king had its perks—though it was early enough in the morning that there were few other people around. West was still holding up a banner he’d made that spelled Congratulations across it, like he did every time despite evidence to the contrary.
But something was different this time. Nya was twisting nervously at the sleeve of her shirt, and there was a slightly apologetic expression on Tita Chedeng’s face, like the one she’d worn when she’d offered to dog-sit for a neighbor and Sparkles had snatched Tita Baby’s freshly laundered underwear off the clothing line.
Tala hopped off the cart, and golf cart lady continued merrily on toward the medical center.
“It took you only fifteen minutes to reach the warped wall, compared to the twenty from last time,” Loki said, eyes on their watch. “This is excellent, Tala. You’re only ten seconds behind the general.”
“Talentado,” General Luna added affectionately.
“I’m sorry.” She didn’t know what she was apologizing for. That she wasn’t good enough to finish? That they had to wait so long for her in each instance?
“Don’t ever be sorry,” Nya chided.
“Walang iwanan,” Lola Urduja said.
“What does that mean?”
“That we won’t leave anyone behind. That we’re all in this together, no matter what.”
Ken mulled that over, a grin breaking over his face. “Walang iwanan. I like that.”
Tala smiled sheepishly at them and then froze. A man stood a few yards away, oversize hands stuffed down the pockets of his coat. His dark eyes watched her carefully.
It was her dad. He’d offered to move out to give Tala the space she needed to process their situation, but she’d thought even that was a step too far, a decision too hasty. Still, they barely talked at home despite her mother’s determined efforts, and it almost felt like they were living apart anyway.
No. That wasn’t accurate either. She’d been the one to refuse to talk, went out of her way not to be there when he was. She knew he didn’t like it but had honored her reasons and let her be.
Her mother had been more vocal, urging Tala to forgive him, pointing out that he was still her father no matter what. Lumina was a Filipina, and she subscribed to the view that nothing was more important than family. But Tala was petty and hurt and also someone
who prized being honest with the people she loved and expected the same thing from them. She’d already gotten into several arguments with her mother about her dad. It wasn’t fair to pretend like this was just some typical problem they could resolve as a family.
Most families didn’t have immortal fathers who’d been responsible for the genocide of at least a million people. Most families didn’t have fathers who’d once been the consort of the Snow Queen before he’d grown a conscience that was several hundred years too late in the making.
“Dad.” Tala had tried to say as little of it as possible to her friends, but she knew they were aware of the ongoing tension between her and her father.
Kay Warnock’s eyes now looked tired and worn. Tall as he was, his shoulders were slightly hunched, like he would shrink himself down if the world would pay him little notice that way.
Her father took a step forward, faltered when Tala didn’t do the same, and remained where he was. “I wanted to talk to ye,” he said gruffly, his Scottish brogue more pronounced than usual. “Something’s happened.”
Tala froze. “Is Alex…?”
“No, His Majesty’s fine. But the king wants all of ye back at Maidenkeep.”
“We have a thing to do with Zoe first,” Ken said, slightly evasive. “Alex knows about it.”
Kay nodded. “He gave that a mention, aye. He’ll give ye an hour, two at best, and then you’re all to assemble at mission control. But he’ll be wanting tae talk with the Katipuneros right away, Urduja.”
The others were already peeling off their air patches, running off to grab knapsacks they’d stored in the center’s lockers for safekeeping.
“Is it bad?” Nya asked worriedly, voicing their unspoken concerns. Alex wouldn’t have sent Kay if it had been something of little consequence.
“I’d rather not say things out here in the open,” Tala’s dad said carefully. “We’ve got a looking glass on standby. Alex gave me five minutes, and I’d appreciate a little more movement on the lot of ye.”
While the others made ready, Tala stared at him. He turned and met her gaze with a steady one of his own, and it was she who had to look away.
I wanted to talk to ye. He knew she didn’t want to see him. His understanding and his quiet compassion were the only constants she’d always known about him, which was why the truth of his past had hit her like an oncoming truck.
“I know ye don’t want to, love,” he said softly, “but it’s important. I’m sorry.”
She could think of only one reason why he would seek her out now, and it had everything to do with the sword. That was a secret only they knew and shared, and it tied them together in ways that neither wanted.
And Tala didn’t want to think about the repercussions of that either.
Another random document with no related content on Scribd:
dit onderscheid, dat de Nominatie van Veertienen thans door de 21 Vroedschappen op Vrouwendag (2 Februarij) gemaakt word; zijnde het getal van 31, volgends besluit der Staten van Holland, genomen op 13 Januarij 1622, aldus verminderd. Ofschoon in dit Privilegie die verkiezing staat aan den Raade van Holland, den Bailiuw van Gooiland, of wien door den Grave daar toe zoude gemagtigd worden: zo is volgends een Staats resolutie van den 20sten Maart 1603 de Bailiuw van Gooiland daar toe gemagtigd. De Regeering word dus saamgesteld, uit den Hoofdofficier, [9]die tevens Drossaard van Muiden en Bailiuw van Gooiland is, en alhier eenen Stedehouder of Subsistut Schout heeft, drie Burgemeesteren, zeven Schepenen en een-entwintig Raaden. Burgemeesteren en Vroedschappen hebben eenen Secretaris, die door hun Collegie word aangesteld; terwijl de aanstelling van den Secretaris van Schepenen door Heeren Gecommitteerde Raden van Holland geschied.
D E G I L D E N
deezer Stad zijn de volgende:
Het Timmermans, Metselaars en Glazenmakers Gild.
Het Chirurgijns Gild.
Het Kuipers Gild.
Het Lakenkopers en Kledermakers Gild.
Het Schoenmakers Gild.
Het Bakkers en Kramers Gild.
Het Turf- en Koorndragers Gild.
Wordende Jaarlijks door Burgemeesteren en Schepenen, uit de ingeleverde nominatien, Gildemeesteren verkozen.
HANDVESTEN PRIVILEGIEN
(Voorrechten).
Van deeze, haar door onderscheidene Graaven geschonken, zullen wij slechts de voornaamste en belangrijkste opgeeven; zijnde dezelve in aantal zeer veelen.
Het eerste en aanmerkelijkste is, (voor zo verre ons bekend is, nimmer door den druk gemeen gemaakt,) dat, van Willem van Beieren, in 1355 aan die van W gegeven; waar bij het hen vergund is, dat zij met allen heuren goeden tot ewighen daghen tollen vrij vaeren sullen te lande ende te water, overal in onse landen van Hollandt, van Zeelandt ende van Vrieslandt, voerbij alle onse tollen. Van welk Voorrecht de Kooplieden van W noch hedendaags gebruik maken. In 1386. verleende Hertoch Albrecht van Beieren aan zijne goede Luiden van Wesop het recht eener vrije Jaarmarkt, duerende vier daghen voor ende vier daghen na sinte Victorisdagh enz. ook vergunde hij 1401. den Weespenaren, ten ewighen daghen tollen vrij te moghen vaeren door de tollen tot Sparendamme, hoewel hij hen [10]twee Jaaren te vooren, volgende een op Pergament geschreven handschrift der Privilegiën van Muiden, het zelve Voorrecht, benevens de vrijheid der tollen door de Stede Beverwijck, tot wederopzeggens toe, vergund had.—In 1407, gaf
Jan van Beieren, aan de Burgerij van Wesop het recht van Vonnissen te moghen halen, (niet, gelijk zij tot hier toe verpligt waren geweest, te Amsteldam te doen), maar bij hunne eigene Rechters, op die Kerksteghe tot Wesop, aan dat Gerecht van der Parochie. Van dien tijd af schijnt Weesp dus hare eigen Criminele Rechtbank gehad te hebben, welke handvest door Filips van Bourgondien, in 1425 nader bevestigd is. Bij deeze opgenoemde verdient ook geteld te worden, het verdrag of accord tusschen de Steden Utrecht, Weesp en Muiden in 1463 gesloten, waar bij, onder anderen ook, is vastgesteld, dat zij Stad ende Steden, die eens des anders Burgheren, poerteren ende ondersaten niet besetten noch belasten van ghenen saeken; behoudelijcken dat hunne Burgheren, poerteren en ondersaten elck in sijnre Stad en Steden den anderen wel besetten en beclaeghen, ende met recht wel bespreecken sal mogen van sijns selfs persoons schult ofte misdaden alleen enz. 1545. bevestigde Karel de Vijfde, op verzoek van Schout,
Borghemeesteren, Schepenen ende Regeerders der Stad Weesp, het recht van Exue, ’t welk die thoonders van soe langhe Jaeren, dat geen memorie van menschen ter contrarie en is, mede gheuseert hadden.
’t Zoude niet ongevoeglijk zijn hier nu noch aantehalen de bijzondere satisfactie in den Jaare 1577 tusschen Willem den Eersten en gevolmagtigden van Weesp en Weesperkarspel gesloten, dan om bijzondere redenen zullen wij hier van gewagen, als wij de lotgevallen der Stad beschrijven zullen.
S C H U T T E R IJ .
Op deeze mag Weesp reeds van oude tijden roem dragen. In 1410 ten tijde van Jan van Beieren (schoon zij waarschijnlijker noch eerder plaats had,) arresteerden Schout, Scepenen en Raeden op den 4 April bereids een Reglement, waarnaar zich de Schutters gedragen moesten; aan dezelven wierden eenige voordeelige Voorrechten, als den Wijntap, de vrije Visscherij in het St. Anthonis Viswater enz. toegestaan; zijnde omtrent den eerstgenoemden met Burgemeesteren een accord gesloten, [11]terwijl de laatste om de 3 Jaaren ten voordeele der Schutterij verpacht word, gelijk zulks in den voorledene Jaare noch heeft plaats gehad.—Behalve deeze heeft zij noch eenige andere Voorrechten, doch die wij om de kortheid des besteks, hier zullen overslaan.—De Burgerkrijgsraad bestaat, uit den Colonel (zijnde de aangeblevene der Heeren Regerende Burgemeesteren,) Capiteinen, Capiteinen Lieutenants, Lieutenants, Vaandrigs en Scribas, welke hunnen eigenen Secretaris hebben: men zoude dit articul met veele bijzonderheden kunnen vermeerderen, dan bijzondere redenen noodzaken ons deeze snaar onaangeroerd te laten.
B E R O E M D E M A N N E N
Die alhier geboren zijn; onder deezen telt men,
A L , of L , S. S. Theol. Lic. en Pastoor bij de Roomsche Gemeente alhier; geboren 17 Febr. 1597. overleden 19 Junij 1656.—
G J . S , Burgemeester dezer Stad, (zie bladz. 6.)
S T , beroemd Hoogleeraar in de H. Godgeleerdheid te Leiden, zag het eerste levenslicht in den aanvang des Jaars 1643. en is op den 1 November 1713. overleden.
Mr. J P A , Advocaat te Amsteldam. en
P B , Contrarolleur, Eikmeester der schepen van de Ed. Mog. Heeren Raden van Staaten der vereenigde Nederlanden, Scheepmeter en Eikmeester der Stad Amsteldam.
B E Z I G H E D E N V E R M A A K E N .
Oudtijds was deeze Stad zeer vermaard wegens dezelver BierBrouwerijen, wier aantal zeer aanzienlijk moet geweest zijn. Het bier wierd buiten en binnen ’s Lands verzonden, en was algemeen bekend onder den naam van Vlaamschen Doctor. Zeker oude Schrijver zegt: de inwoonders van Weesp zijn rijck, en hebben nu die neeringh van ’t beste bier dat over Hollandt gedroncken wort. Dan tegenwoordig is er maar eene bierbrouwerij, die, ofschoon in vroeger dagen in merkelijk verval, thans wederom in bloei is en eene uitgebreide verzending heeft. [12]De Genever-stokerijen maken voor het tegenwoordige den grootsten handel en het bestaan der inwooneren uit. Vijftien dusdanige branderijen geven aan een groot aantal huisgezinnen het brood. Wij zullen ons met geene snorkende berekening van het verstoken van eene hoeveelheid Lasten Graan enz. ophouden; dan kunnen echter niet voorbijgaan aantestippen, dat, niet tegenstaande de laage Kunstgreepen, die men sints eenige Jaaren in ’t werk gesteld heeft, om
de Weesper Genever in verachting te brengen, derzelver waarde geenzins gedaald, en derzelver verzending, vooral naar buiten ’s Lands merkelijk is toegenomen, terwijl men proevondervindelijk overtuigd is, dat zij ter buitenlandsche verzending beter voldoet dan eenige andere Nederlandsche Genever.
Twee Katoendrukkerijen, met derzelver drogerijen enz. waar van een, niet verre buiten de Stad, onder de Jurisdictie van Weesper-Karspel gelegen is, geeven aan verscheiden burgers en inwooners, vooral des Zomers, een ruim bestaan; terwijl voor het overige de handwerksman in de beoefening van zijnen onderscheiden arbeid een kostwinning vindt.
Wat de vermaken der Weespenaaren betreft, deeze kiest ieder naar zijn’ smaak. Onder den meergegoeden Burger heerscht thans, over ’t algemeen genomen, een eenstemmige samenverkeering, midlerwijl het beoefenen der Wetenschappen onder hen ook hand over hand toeneemt; zijnde ter dier bevordering in den Jaare 1791, een Genootschap, onder de Zinspreuk, voor het Menschdom, opgericht, ’t welk bereids uit meer dan zeventig Leden bestaat.
G E S C H I E D E N I S S E N .
W , oudtijds leenroerig aan het Bisdom van Utrecht, was langen tijd als zodanig onder het bestuur van den huize van Amstel, waarom het, ten beteren verstande van deszelfs lotgevallen, niet ondienstig zal zijn daar van vooraf en kort verslag te doen. Uit eenen brief van den Bisschop Godefrid van 1172 of 1174, blijkt, dat Egbert van Amstel hem de helft der Tienden in Wispe wedergegeven had. 1225 begiftigde de Utrechtsche Bisschop O , Gijsbrecht van Amstel, den eersten van dien naam, met de hoge Gerechtigheid van Muiden, Weesp en Diemen: 1233 gaf Gijsbrecht volmagt aan Menso van Wesepe om uit [13]zijnen naam afstand te mogen doen van zekere goederen in Benscop aan de Abdisse van Rhijnsburg. Gijsbrecht van Amstel, de derde van dien naam, is ook bezitter van Weesp geweest. Ofschoon Godelinde
Abdisse van Elten, bij haren afstand van Gooiland (Nardinclandt) aan
Graaf Floris den vijfden 1280 deeze Stad mede onder hare eigendommen telde: is het echter zeer waarschijnlijk, dat hij, zelfs na zijnen zoen met den Grave, in het bezit daar van verbleven is, tot dat hij, als een medepligtige aan den moord van Floris, het Land moest ruimen, en zijne goederen voor den Grave verbeurd verklaard wierden. Graaf Jan de tweede, begiftigde daar mede zijnen Broeder Guido van Henegouwen, na wiens overlijden het weder aan Willem den derden verviel, en sints welken tijd deeze Stad onder het Graaflijk bestuur gebleven is.
Hier uit ziet men dus dat Weesp, door de gedurige twisten van de Utrechtsche Kerkhoofden met de Heeren van Amstel, noodzakelijk aan de invallen van het Krijgsvolk der Stichtenaaren, of deszelfs saamverbondenen moest bloot staan.
De lotgevallen deezer Stad zijn, naar de echte bescheiden in ’s Lands Historien geboekt, de volgende. In den Jare 1204. wierd Weesp, om dat Amstel de zijde van Lodewijk Grave van Loon tegen Willem den Eersten hield, door de Kennemers, onder aanvoering van Wouter van Egmond en Albert Banjaard, in de assche gelegd, welk onheil haar 1356 door Bisschop Jan van Arkel na eene vierdaagsche belegering, voor de twedemaal berokkend wierd. 1374 nam de Utrechtsche
Bisschop Arnold van Hoorne ter wraake van eenen geleden hoon door Albrecht van Beieren, en ter ontheffinge van een Jaarlijksche schuld van 3700 ponden, sints 1356, voor het Slot van Vreeland, de Stad in, en stelde haar onder een zwaare brandschatting. 1507 viel Weesp in handen van Karel van Egmond, Hertog van Gelder; zeer veel had zij toen te lijden, ’t welk voornamelijk veroorzaakt wierd, door dien zij geweigerd had bezetting in te neemen. De Geldersche, aan den eenen kant brand hebbende doen stichten, overrompelden ze aan de andere zijde, intusschen zich de Burgerij beijverde om den brand te blusschen.
In de Nederlandsche beroerten hield deeze Stad de zijde des Konings van Spanje tot in het Jaar 1577, wanneer op den 16 Januarij, door
Schout, Burghemeesteren ende ghemeene Rade ende [14]Vroedtschap tot Weesp, van wegens Weesp en Weesper-Karspel ghecommitteert wierden, die eersame Jan Gerritz Cuijp ende Hillebrant Govertz, om met den Prince van Oranje, als Stadthouder over Hollandt, Zeelandt ende Vrieslandt een verding aantegaan, het welk ook op den 29sten derzelver Maand wederzijds gesloten wierd: onder de articulen van dit verdrag zijn de voornaamste, de vrijheid der Religie, en de Stad en ’t Carspel met gheenen soldaten te bezwaaren, ten waare door hoochnodigsten nood, daer het welvaren der lande, alsulcks ware vereischende, ende dan ’t zelve geschieden tot gemeijne costen der Landen van Hollandt ende Zeelandt.
Niettegenstaande het evengemelde verdrag ontstonden er in 1579 reeds eenige verschillen tusschen de Roomschen en Onroomschen, welker eerstgenoemden op aandrijving der Regeering den Hervormden Godsdienst ondernamen te stooren; ’t welk ten gevolge had, dat de Staten van Holland, Willem Bardes, Burgemeester van Amsteldam derwaards zonden, die zeven Persoonen uit de Vroedschap, en drie daar van nevens den Secretaris en ouden Pastoor, behoudens Goed en Eer, ter Stad uitzettede. De straf der oproerigen beval hij aan den Schout en de Wethouderen. Dan de ballingen kreegen spoedig vrijheid om weder tot de hunnen te rug te mogen keeren.—Na dit voorval schijnt alhier de Godsdienstige vrijheid en verdraagzaamheid in hogen top geweest te zijn, ’t welk bij de Hervormden in andere Steden zeer veel opziens baarde, en waar over de beruchte Leidsche Hoogleeraar Saravia in 1587 zich voor Gemagtigden der Staten in vrij bitse bewoordingen uitliet.
Voor zo verre ons bekend is heeft deeze Stad in de Godsdienstige geschillen der vorige Eeuw geen deel gehad. Melding te maaken van oneenigheden met de Regeering en de Bailiuwen van Gooiland zou deeze beschrijving te langwijlig doen worden.
In den Jaare 1672 wierd deeze Stad met eenen vijandlijken inval der Franschen bedreigd, en onder brandschatting gesteld; dan de
penningen, daar toe ingezameld, zijn nimmer afgehaald; en men zegt, dat daar voor, met goedkeuring der Burgerij, toen het keurig Klokkenspel, waar mede de Kerktoren noch heden pronkt, vervaardigd is.
In 1748 wierd het huis van den Pachter Hogeveen, door eenige [15]onverlaten, meestal vreemdelingen, geplunderd en afgebroken.
Toen in de jongste onlusten de zucht tot Wapenoefening door gantsch Nederland veld won, was deeze Stad ook daaromtrent niet gevoelloos.
Een Genootschap van Wapenhandel door eenige bijzondere persoonen reeds in November 1783 opgericht, doch nimmer door de Wethouderschap gewettigd, waar van de geachte Schrijver van het Vervolg op de Vaderlandsche Historie van Wagenaar, 8ste Deel, verkeerd onderricht is, was van eenen korten duur, vermits Heeren Burgemeesteren zulks, om bijzondere redenen, afkeurden: wordende de Schutterij in betere orde gebragt, welke langzamerhand tot dien luister steeg, waarin zij in 1786 en 1787. de bewondering der kenneren wegdroeg.
Bij het formeeren van het Cordon van de Maaze tot aan de Zuiderzee, kwam alhier op den 2den October 1786 in Guarnisoen het 2de Bataillon van Onderwater, sterk 350 Mannen, ’t welk ter versterking van de Forten Uitermeer en Hinderdam, bij beurtverwisseling, Detachementen afzond.—Op den 16 September 1787, bij gelegenheid van het verlaten der Stad Utrecht, kwam hier ter versterking in Guarnisoen, een Bataillon van het Regiment Amsteldam (waardgelders).—Den volgenden dag verscheen een Detachement Pruisische Cavallerij voor de Poort, doch vlugtte weldra op het alarm dat binnen de Stad gemaakt wierd. De volgende dagen rukten ter verdediging der Stad noch verscheide Bataillons Infanterij, benevens een aantal Cavallerij binnen. Alles wierd ter Defensie in het werk gesteld. Dan op den 23sten September des morgens ten half vijf uuren wierden door een gewapend Kofschip, dat op de Vecht lag, seinschoten gedaan; het gantsche Guarnisoen vloog in de Wapenen, en welhaast vielen de Pruisische troupen de Stad aan de
Oost, Zuid en Westzijde gelijktijdig aan, doch wierden genoodzaakt met verlies aftewijken.—Op den 26sten wierd op hooge order de Stad aan de Pruisische troupen ingeruimd, hebbende de brave en achtingwaardige Commandant G. P , met den Generaal Majoor V K , eene capitulatie gesloten, waar bij onder anderen, de uittocht van het Regiment Dragonders van Bijland, het Bataillon van Bijland Infanterij, het Bataillon van het Regiment Walons van van de Poll, en het Detachement [16]Artilleristen met alle Krijgseer toegestaan, en aan de Stad Weesp, aan derzelver Burgerije en aan een ieder hoofd voor hoofd in ’t bijzonder de onbepaaldste bescherming beloofd wierd: de getrouwe naarkoming daar van, heeft dien Pruisische Veldoversten toen de achting der Weespenaaren doen wegdragen.—— Ingevolge de geslotene Capitulatie kwam des avonds van dien dag een
Detachement Pruisschen post vatten, trekkende den volgenden dag het Hollandsch Guarnisoen met slaande trom en vliegende Vaandels uit. Zedert dien tijd tot den 8sten October zijn wij met een talrijk Guarnisoen, dat somtijds uit 13 à 1400 man bestond, bezwaard geweest; dan waar van de overgave van Muiden en Diemerbrug ons merkelijk verlichtte. Den 21sten December wierd hier geïnquartierd één
Compagnie van het Pruisisch Regiment van Woldeck, onder Commando van den Hopman von Siegroth, welke den 2 Mai 1788 door een Detachement Zwitsers van Maij wierd afgelost. Sints dien tijd is Weesp tot heden met krijgsvolk bezet gebleven: zijnde in alle deeze omstandigheden niemant der Burgeren met eenige Militairen belast geweest, daar de nooitvolprezen Stads-regeering dezelve in ledigstaande huizen en pakhuizen eene geschikte verblijfplaats bezorgde.
Nu gaan wij over tot de
R E I S G E L E G E N H E D E N .
Dagelijks gaan en komen er vijf Schuiten naar en van Amsteldam.
De Veerschuiten van Hilversum, ’s Graveland, de beide Loosdrechten, Nederhorst (den Berg), Nichtevecht, Vreêland en anderen varen hier door naar en van Amsteldam.
’s Weeklijks des Vrijdags vaart, in den Zomer, een Schuit op Utrecht, ’t welk des Winters alle veertien-dagen geschiedt.
De Veerschepen van Arnhem, Wageningen, Rheenen, Wezel en anderen passeeren langs de Vecht voorbij deeze Stad.
L O G E M E N T E N .
De Roskam.
De Eendragt.
De Oude Prins, benevens eenige anderen voor den minvermogenden Reiziger.
[Inhoud]