Bitschanowie Cechą charakterystyczną i wspólną wszystkich biogramów Jurka Bitschana bez względu na czas ich powstania (dwudziestolecie międzywojenne czy okres po II wojnie światowej) jest marginalizowanie osoby ojca Jurka, ograniczające się w najlepszym wypadku do podania imienia i nazwiska oraz zupełne pomijanie rodziny Bitschanów. Niewątpliwie wynika to z faktu, że to właśnie matka miała największy wpływ na kształtowanie charakteru syna, budowanie jego wzorców zachowań i postaw, ale również z braku potrzebnych informacji, będącego konsekwencją trudno dostępnych źródeł. Szkoda tym bardziej, że Bitschanowie to nietuzinkowa rodzina, która także zapisała się na kartach historii, tyle że w działalności o zupełnie innym charakterze. Warto przywołać więc pamięć tej szacownej familii. Nazwisko Bitschan jest w naszym kraju mało popularne. Bez większego ryzyka można postawić tezę, że wszystkie współcześnie żyjące osoby noszące to nazwisko są ze sobą skoligacone i mają wspólne korzenie. Protoplastą interesującej nas gałęzi Bitschanów oraz twórcą rodzinnego imperium był Jan Bitschan (pradziadek Jurka), syn Grzegorza i Anny, małżonków Bitschan, urodzony w 1804 roku we Lwowie. Nie wiemy, z jakiej przyczyny Jan przeniósł się do Warszawy, ale to właśnie w stolicy w 1828 roku, w wieku zaledwie 24 lat założył własną firmę brązowniczą, która specjalizowała się w produkcji dewocjonaliów, zwłaszcza medalików. Warsztat mieścił się w zakupionej przez Bitschana kamienicy przy ulicy Długiej pod numerem 51 (nr hipoteczny 574).Opuszczające warsztat Bitschana wszystkie medaliki, bo te zachowały się do naszych czasów, sygnowane były inicjałami właściciela J.B., a czasami dodatkowo inicjałami P.W., pochodzącymi od Pawła Witkowskiego, wykonawcy stempli do medalików. W kamienicy obok warsztatu Bitschan założył również sklep – księgarnię handlującą wydawnictwami o charakterze religijnym i oczywiście produkowanymi dewocjonaliami. Tak więc obok biblii, modlitewników i prac z zakresu teologii można było nabyć wizerunki świętych, krzyżyki, szkaplerze, różańce i – rzecz jasna – medaliki. Dom, w którym Jan umieścił rodzinny interes, był piękną kamienicą wzniesioną w stylu saskiego baroku, powstałą w 1774 roku na zamówienie kupca branży żeleźniczej – Karola Wieprzowskiego. Urokliwy trzypiętrowy barokowy budynek o elewacji pełnej dekoracji, z okiem opatrzności umieszczonym
40