Jan Stuyck Luuk Gruwez heeft al een flink oeuvre aan gedichten en proza bijeengeschreven. Zo publiceerde hij sinds zijn debuut in 1973 elf dichtbundels. Dat schrijven en gepubliceerd worden niet altijd van een leien dakje gaat, blijkt uit het archief-Gruwez dat wordt bewaard in het Letterenhuis.
De muze is een trut. Het ongemak van het schrijven volgens
Luuk Gruwez Beste Eriek, ‘De wereld gaat als een meisjeskamer open’ schreef een dichter, en inderdaad: voor het eerst doet deze zomer aan de zomer denken. Alles spoedt zich naar voltooiing en ik heb niets voltooid, in dagen noch weken. Alles is teveel en niets is het waard om nutteloosheid aan nutteloosheid toe te voegen. Schrijven kan ik niet, maar de gevoelens van ongemak die daarmee gepaard gaan kan ik niet vluchten. De dichter die Luuk Gruwez in deze brief aan collega-schrijver Eriek Verpaele bedoelt is Paul Rodenko, en de ondertussen onsterfelijk geworden versregel komt uit diens gedicht ‘Februarizon’. Voor Gruwez is niet zozeer het seizoen uit Rodenko’s lentegedicht van belang, als wel het gevoel dat er uit spreekt: de wereld komt op gang – maar niet voor hem, Gruwez, want hij heeft werkelijk niets voltooid. Twee schriften met daarin die ‘onvoltooide’ gedichten schonk Gruwez dit voorjaar aan het Letterenhuis. Gruwez debuteerde in 1973 met Stofzuigergedichten. Het handschrift voor die bundel had hij in maart dat jaar aan uitgeverij Manteau opgestuurd. Om uitgever Julien Weverbergh te overtuigen van de kwaliteit van zijn eerste verzen, voegde de toen negentienjarige Gruwez een briefje van leading critic André Demedts aan zijn epistel toe. Daarin spreekt Demedts vol lof over Gruwez’ gedichten: Het heeft mij getroffen dat iemand van uw leeftijd erin slaagt zich een eigen wereld te scheppen met het woord, waarin terzelfder tijd een existentiële inhoud met een oorspronkelijk beeldend vermogen verenigd is. Wat U geschreven hebt ligt boven
4
archief