Liefste c o r s o publiek, Sommige avonden blijven nazinderen. Zoals vier keer op rij een uitverkochte zaal voor DE HOE vorig seizoen. Met een slimme mix van humor, scherpte en herkenning konden ze jullie massaal overtuigen. We zijn dan ook bijzonder blij dat ze dit seizoen een comeback maken met een gloednieuw vervolg.
En daar stopt het natuurlijk niet. Heel wat andere bekende namen duiken dit seizoen op in onze zalen. Denk aan Johan Petit, Suzanne Grotenhuis, Freek Vielen, Tom Van Dyck, Daphne Agten, Dimitri Leue, Kamal Kharmach, Janne Desmet, Ann Van den Broek, Mohamed Toukabri en nog veel meer herkenbare stemmen en vertrouwde gezichten.
Maar c o r s o zou c o r s o niet zijn als er niet ook ruimte was voor het onbekende. Voor nieuwe stemmen en frisse ideeën. Voor makers die hun verhaal nog moeten schrijven, hun taal nog kneden.
Die van ons de vrijheid krijgen om te proberen en te schitteren. c o r s o is niet alleen een podium, maar ook een plek van ontmoeting, durf en verbeelding.
Wij zijn trots dat zoveel projecten hier wortel schieten. Trots op jullie, ons publiek, dat telkens weer nieuwsgierig binnenstapt. Of je nu komt voor iets bekends of iets nieuws: je bent meer dan welkom! In onze zalen, in ons café, in onze tuin. Wij kijken ernaar uit om jullie weer te zien.
Welkom in ons nieuwe seizoen!
Team c o r s o
column door Don Moussa Pandzou
Ik ben geen racist, maar… Tegenwoordig is het woord racisme niet meer weg te denken uit onze woordenschat. De voorbije decennia hebben we geprobeerd te begrijpen wat die ‘superdiversiteit’ eigenlijk betekent. Woorden zoals inclusie en multiculturaliteit kleuren de beleidsnota’s van vele progressieve organisaties, en middelen werden vrijgemaakt om het samenleven in diversiteit te bevorderen. In een steeds veranderlijke context proberen we groepen te doen samenleven onder één dak. Maar we merken dat die groepen vaak op zichzelf blijven bestaan, en dat bepaalde dynamieken het moeilijk maken om te streven naar één gedeelde nationale identiteit. België is vandaag doordrongen van migratieverhalen - verhalen die zich inmiddels genesteld hebben in zowel onze steden als landelijke gebieden. Wat twintig jaar geleden nog als een mogelijke meerwaarde werd gezien, wordt vandaag door velen als bedreiging ervaren. “Dat kan toch niet goed eindigen,” hoor ik steeds vaker in de straten van Vlaanderen. “Dat multiculturele mengelmoes gaat toch ooit ontploffen. Het is eigenlijk echt een diversiteitsbom,” wist een grootmoeder van 73 jaar me te vertellen. We zaten samen op een bankje in het park waar ik vaak wandel. Ik knikte beleefd, enigszins verbaasd. In mijn hoofd had ik al een beeld gevormd: een witte dame, Vlaams, geboren in een tijd van orde en zuiverheid. Tot ik besefte dat ik fout zat. De vrouw tegenover mij was een Marokkaanse moslima, hier al bijna vijftig jaar, haar hoofddoek strak om het hoofd geknoopt, boodschappentas aan haar voeten. Ze sprak over ‘de jongeren van vandaag’ alsof ze zelf nooit door diezelfde blik was bekeken. Hoe moest ik aan haar uitleggen dat haar uitspraken - hoe goedbedoeld ook - wel degelijk racistisch overkwamen? Er was niets mis met de kritische vragen die ze stelde, maar eerder met haar
woordkeuze. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ze een warme, geëngageerde vrouw is, iemand die zich al jaren inzet voor minderbedeelden in haar gemeenschap. Is zij dan eigenlijk stiekem een racist, hoor ik jullie denken? Anderzijds hoor ik een tweede stem in mijn hoofd: “Kom, Moussa, je ziet overal racisme. Dat is toch ook ziekelijk?” De waarheid ligt zoals vaak ergens in het midden. Er is een verschil tussen een racistische uitspraak en een racist zijn. De woorden van mevrouw waren zonder twijfel problematisch, maar maken die haar meteen tot een racist? Voor mij ligt de grens bij het moment waarop iemand bewust blijft vasthouden aan zulke uitspraken, nadat die op hun impact gewezen werd. Racisme begrijpen vraagt nuance, kennis, en vooral: zelfreflectie. En daar wringt het schoentje. We wijzen graag met de vinger naar de ander, maar hoe vaak staan we zelf stil bij ons aandeel in het in stand houden van deze maatschappelijke ziekte? Hoe goed zijn wij eigenlijk echt - wij, de bakfietsmensen die ons brood kopen bij de Turkse bakker, maar heimelijk vrezen voor ons verlies aan comfort en zekerheid door een groeiende vraag naar gelijkheid en rechtvaardigheid?
“Ik ben geen racist, maar…” is een uitspraak die veel te vaak en veel te soepel uit monden rolt. Het wordt al snel goedgepraat door te verwijzen naar een zwarte partner, gemengde kinderen of een eigen migratieachtergrond. Alsof dat ons vrijpleit van het in stand houden van racistische structuren. Alsof we dan geen daden meer stellen die bijdragen aan uitsluiting. We weten intussen dat racisme geen eeuwige waarheid is, maar een sociaal geconstrueerd fenomeen. Het ontstond in de context van het opkomende kapitalisme, toen Westerse staten en bedrijven de wereld wilden koloniseren en zwarte lichamen tot koopwaar maakten. Daarvoor hadden ze een theorie nodig die verklaarde waarom niet-witte mensen minderwaardig zouden zijn: de rassentheorie. Het is in dat ideologische kader dat het N-woord zijn oorsprong vindt. Eeuwenlang werd tegen deze theorie en het systeem van ongelijkheid dat eruit voortvloeide gestreden. Die strijd heeft
Ik ben geen racist, maar... gecureerd door Don Moussa Pandzou vr 14 nov | 20 uur
ertoe geleid dat velen vandaag bewuster omgaan met racisme, maar het maakte nog geen einde aan de ongelijkheid. De laatste veertig jaar zijn de rijken rijker geworden en de armen armer. Ook witte mensen ploeteren vandaag om rond te komen, eerbare beroepen als postbode of treinconducteur zijn gedegradeerd. En als ik zie dat ook zwarte mensen vandaag die beroepen uitoefenen, weet ik dat het niet komt omdat de sector diverser werd, maar omdat de arbeidsvoorwaarden verslechterd zijn. Dat bewijzen ook de 500.000 langdurig zieken in ons land: mensen die bezweken zijn onder de druk van een economisch systeem dat geen ruimte laat voor adem. Dus op de vraag of er nu minder racisme is dan vroeger, antwoord ik: er zijn nu meer mensen die zich als ‘n****’ behandeld voelen - ongeacht hun huidskleur. En dan is er die voorstelling: ‘Ik ben geen racist, maar…’ Een voorstelling die dieper graaft, nuance aanbrengt en confronteert. Een avond vol gesprekken, performances en inzichten van experten. Geen kant-enklare antwoorden, wel een uitnodiging tot zelfonderzoek. In het najaar strijkt de voorstelling neer op verschillende plekken in Vlaanderen. Kom kijken. Kom luisteren. Kom twijfelen. Want het is pas als we ook onszelf durven bevragen, dat er echte verandering mogelijk wordt.
Adam en Eva in ‘t Hof van Even
“Ook Adam en Eva maken soms ruzie”
ADAM EN EVA ZEGGEN SORRY
Alice Reijs & Tom Van Dyck
vr 17 & za 18 okt | 20 uur
Het Aards Paradijs is om zeep. Wat hebben wij mensen allemaal met onze planeet gedaan! Adam en Eva hebben dit alles zien gebeuren. Ze hebben altijd gezwegen maar vinden het nu tijd om sorry te zeggen. Wat betekenen zo’n excuses, en is sorry wel genoeg? Dat onderzoeken
Alice Reijs en Tom Van Dyck in hun nieuwe theaterstuk. ‘ADAM EN EVA
ZEGGEN SORRY’ gaat in oktober in première in c o r s o.
Er is vandaag best wat om sorry voor te zeggen. Waarvoor excuseren Adam en Eva zich precies?
Alice: Dat gaan we nog niet zeggen, anders verklappen we het stuk. Adam en Eva keren terug naar de wereld van vandaag en merken wat er allemaal gaande is. Ze voelen zich ergens verantwoordelijk, want zij waren natuurlijk de eerste mensen. Wat ze met dat gevoel doen, ontdek je in de voorstelling.
Tom: Ze hebben alles gezien, vanaf het begin. En nu staan ze daar, onze oerouders, zoals grootouders op een groot familiefeest. Wat is er van hun nageslacht geworden? En mogen ze er fier op zijn? Daar hebben ze allebei een sterke mening over. Niet per se dezelfde: als man en vrouw kijken ze op een andere manier naar de dingen. En dat kan al eens vonken geven.
Van vlees en bloed
Ruzie komt voor in de beste relaties.
Tom: Adam en Eva zijn geen mythische figuren meer, maar mensen van vlees en bloed. Ze botsen niet alleen op wat er allemaal is misgelopen in de wereld, maar ook op hoe verschillend ze daarnaar kijken. Dus zie je scènes uit het huwelijk. Het stuk gaat over hun relatie: met elkaar en met de wereld, en wat dat met hen doet.
Alice: We hebben al veel samengewerkt voor verschillende producties. Vanaf Brandbakkes voor het Toneelhuis, nu 24 jaar geleden, tot de reeks Den elfde van
tekst Cédric Raskin | Parlevink foto’s Helin Gümüs
den elfde, maar ook in Het Eiland, Met man en macht, Van vlees en bloed … Deze keer maken we als koppel samen een eigen voorstelling, van A tot Z, met alleen ons twee als spelers.
Is dat heel anders dan in jullie vorige producties?
Tom: Het geeft een heel andere dynamiek dan een programma voor tv of met anderen. Het gaat hier enkel om een dialoog, naar elkaar en met het publiek, dat maakt het minder complex. Maar tegelijkertijd is het ook moeilijker. Als je een groter verhaal hebt, heb je nevenverhalen en leg je samen een grote puzzel waarin je alles uirgebreid kan vertellen. Nu is het veel compacter en zijn we alleen met onszelf bezig.
Alice: De reeks Den elfde van den elfde schreven we met andere acteurs in ons hoofd. Nu maken we een stuk voor onszelf. Bij alles wat je schrijft, denk je heel praktisch: hoe ga ik dit zelf brengen? Het is veel moeilijker om naar jezelf te kijken dan naar een ander, en daar dan een bepaald personage op te plakken. Je hebt geen afstand.
Goddelijk inzicht
Hoe kwamen jullie precies op het idee van Adam en Eva?
Tom: Dat was een goddelijk inzicht! (lacht) We zijn al jaren getrouwd en wilden iets doen rond een koppel, dus we zijn daarover beginnen lezen en discussiëren. Je kijkt naar je boekenkast met alle toneelstukken erin. En je vraagt je af: wat willen we nu precies vertellen? Na veel opzoeken dachten we: laat het ons gewoon hebben over het allereerste koppel. Zo zijn we bij Adam en Eva terechtgekomen.
Alice: Het idee kwam dus uit de hemel vallen, het werd ons gestuurd! We waren al lang bezig met dit idee, maar vonden nooit de juiste invalshoek. We zijn vaak van richting veranderd. Plots kwamen we uit bij dat oerkoppel, dat zich voor vanalles gaat excuseren. En dan begint de fantasie te werken en kunnen we schrijven.
De wereld is er sindsdien niet mooier op geworden. Gaza, Trump, Poetin ... Er komt elke dag steeds méér om sorry over te zeggen.
Alice: Het gevaar bij het schrijven is dat je van Adam en Eva figuren maakt die voortdurend met het vingertje wijzen op alle fouten die worden gemaakt. De concrete situaties zijn er natuurlijk, maar dat mag niet de focus zijn. We willen er geen actua-show van maken.
Tom: Het gaat meer over de dieper liggende stromingen en de filosofische benadering van wat er allemaal op de wereld gebeurt. Hoe komt het dat we staan waar we nu staan? Hoe is het allemaal zo ver kunnen komen? Dat proberen we te bekijken en als koppel te begrijpen.
Niet genoeg ‘Sorry’ is vaak niet genoeg. Je moet ook iets terugdoen.
Tom: Sorry zeggen is het begin van alle verandering. Daardoor krijg je een soort van schuldbesef. Je hebt iets verkeerd gedaan en je weet het. En dat voelen Adam en Eva misschien wel. Maar dat wil nog niet zeggen dat ze hetzelfde idee hebben van
schuldbesef. Wel is het hun bedoeling om met dat gevoel iets aan te vangen.
Alice: Het gaat vooral om verantwoordelijkheid. Als je sorry zegt, weet je dat je ergens een verantwoordelijkheid voor draagt of wil opnemen. Maar wat doe je daar dan mee? Daar gaat het stuk ook over.
Sorry zeggen is niet makkelijk.
Tom: Zeker niet. Er zijn veel verschillende manieren om sorry te zeggen, en die betekenen allemaal iets anders. Een stille sorry, of sorryyyyyyy, ja sorry hé, SORRY! De ene sorry is al meer gemeend dan de andere. In elke relatie is dat iets wat je moet leren zeggen. Wij hebben dat zelf ook moeten leren — Alice misschien nog wat meer dan ik (lacht).
Alice: Sorry zeggen maakt je kwetsbaar. Maar dat is ook net menselijk. Misschien zijn er veel mensen die door de voorstelling leren om weer sorry te zeggen. (lacht)
Met Adam en Eva is God nooit veraf. Wat is de plaats van godsdienst in het stuk?
Alice: Het verhaal van Adam en Eva is niet louter katholiek. Het komt ook voor in de islam en het jodendom, met kleine
verschillen. Voor ons gaat de voorstelling niet om religie: we gaan geen geloof bekritiseren of zo. We namen hen gewoon omdat zij het oerkoppel zijn. Het verhaal van de mens is bij hen ontstaan.
Tom: Waar we van opkeken, is dat vandaag nog maar weinig mensen de figuren van Adam en Eva écht kennen. Zelfs katholieke jongeren die weer meer bezig zijn met geloof, kennen het verhaal niet meer zo goed. Ze weten wel van de appel en de slang, en hebben misschien gehoord van het Aards Paradijs, maar daar stopt de kennis vaak. Onze generatie is daarmee opgegroeid, maar dit leer je vandaag niet meer op school.
Mensen raken
Hebben jullie bij het maken veel nieuwe inzichten opgedaan?
Alice: Vooral het filosofische aspect. Als je iets vertelt, moet je dat goed doen. De hele logica die je opbouwt, moet kloppen. We hebben zoveel gelezen, er valt zoveel te vertellen. Het moeilijkste is misschien wel dat enorme gefilosofeer terug te brengen tot een verstaanbaar geheel. Je moet voortdurend elke stap in de denkwijze van de personages afwegen, om geen fouten te maken.
Tom: Op den duur zit je zo diep in de filosofie dat je denkt: heel interessant om hier een essay over te schrijven, maar geen dialoog voor twee mensen op een podium. Boeiend toneel is veel meer dan inhoud alleen. Je moet ergens landen. Er moet ook genoeg lucht en humor in de voorstelling zitten. Zodat het allemaal niet te zwaar wordt en de boodschap goed binnenkomt.
Daarom kiezen jullie, zoals vaker, voor humor. Om een moeilijke boodschap te verpakken?
Alice: Vooral om de mensen te raken. En via een luchtige manier toch de essentie binnen te laten sijpelen, heel behapbaar. Het stuk is niet alleen grappig, maar ook ontroerend. Ik hoop dat je naar buiten gaat met het gevoel dat je er écht iets aan hebt gehad. Dat je misschien toch een beetje anders kijkt. Of je vragen gaat stellen die je daarvoor nog niet had.
Tom: Maar allemaal zonder belerend over te komen. Wij pretenderen niet dat wij grote boodschappen te verkondigen hebben. We zijn vooral entertainers en spelers. Zó groot zijn onze hersenen trouwens ook niet dat wij de oplossing weten voor heel de wereldbol. Wij zijn maar simpele toneelspelers, sorry. We amuseren ons het meest met de ondeugende kinderen op het toneel te zetten die wij nog altijd zijn. Die naar de wereld kijken en daar een geestig stukje toneel over maken.
Paradijs in Berchem
Adam en Eva leven in het Hof van Eden, wat — toevallig — c o r s o blijkt te zijn. Zijn het twee Berchemnaars?
Tom: Adam spreekt Vlaams en heeft roots in de Kempen. Eva blijkt een opvallend Nederlands accentje te hebben — net als wij zelf. Ze wonen toevallig in Berchem, op slechts twee straatjes van hier, maar het zijn wel twee wereldburgers. Ze hebben toevallig ook een gemengd huwelijk, maar dat is voor ons persoonlijk nooit een issue geweest.
Alice: Het is heel fijn dat we de première hier in c o r s o kunnen doen. Ik ben zelf opgegroeid in een dorp en hou van het dorpse gevoel dat hier in Berchem leeft. Je kent veel mensen uit de buurt, en die komen hier in dit gezellige cultuurhuis samen. Deze plek klopt ook echt als je een stuk over een familie maakt. Hier ontmoeten verschillende generaties met verschillende achtergronden elkaar. Als één grote familie op een familiefeest.
PLEEG
Onder de regie van Stefan Perceval spelen vijftien pleegjongeren PLEEG, een participatief theaterstuk. “Alles ligt in hun handen: wat ze vertellen, hoe de scène eruitziet, wat ze aandoen… daarin zit net de kracht”, vertelt Anja, beleidsmedewerker bij Pleegzorg Provincie Antwerpen.
“Er wordt vaker over pleegjongeren gesproken dan met ons”
PLEEG Theater HetGevolg & Pleegzorg Provincie Antwerpen vzw wo 12 nov | 20 uur
Anja: Via het participatief theaterproject willen we jongeren een podium geven. Om te tonen wat het is om een pleegkind te zijn en vooral dat ze méér zijn dan dat. We willen jongeren tonen in hun totaliteit.
Kyara, 16 jaar: Er wordt vaker over pleegjongeren gesproken dan met ons. In PLEEG wil ik laten zien hoe ik me daarbij voel en me daar echt over uitspreken. Want pleegzorg voelt soms als een stempel. Ik wil laten zien wat het echt inhoudt en wat het met je doet.
Tinny, 14 jaar: Theater maken is voor mij helemaal nieuw. Ik vind het best spannend om me open te stellen. Maar ook leuk om aan mensen te laten zien wat pleegzorg kan betekenen en welke gevoelens daarbij komen kijken. Zodat anderen het beter begrijpen.
KIEMKRACHT te gast
Op zondag 19 oktober strijkt KIEMKRACHT neer in c o r s o. Laat je een hele dag lang inspireren door lezingen, debatten, workshops en rondleidingen.
In de voormiddag hoor je van 4 experten hun gedachten over de uitdaging: hoe bouwen we aan een keten van korte ketens?
’s Middags geniet je van een (h)eerlijke lunch van bioboerderij De Zwanenberg – een smakelijke en lokale keuze.
In de namiddag kies je 2 activiteiten uit een waaier mogelijkheden waaronder verschillende workshops, maar ook wandelingen langs samentuinen en compostplaatsen in Oud-Berchem, een fietstocht naar boerderij Loof en Bezen of een bezoek aan de coöperatieve buurtwinkel RICO.
Na een inspirerende dag sluiten we KIEMKRACHT samen af met een gezellig drankje. Kom mee denken, delen en doen!
KIEMKRACHT
Voedsel Anders, Oikos en Velt zo 19 okt | 9.30 - 18.30 uur
Jong kijken, kritisch kiezen
Hoe beslis je welke voorstellingen een plek verdienen in het programma van c o r s o? Dat laten we niet alleen over aan de programmatoren. Via de prospectiegroep van club c o r s o krijgen jongeren zelf een stem in het aanbod. Veerle en Gemma, twee jongerenambassadeurs van het eerste uur, vertellen wat dat voor hen betekent.
Eén van de voorstellingen die we samen zagen, was ‘Language: no broblem’ van Marah Haj Hussein. We waren er zó enthousiast over dat we het aan Jesse (programmator dans & theater) doorgaven. Intussen is de voorstelling effectief geprogrammeerd bij c o r s o. Daar zijn we ontzettend trots op.
Wat deze groep zo bijzonder maakt, is het vertrouwen dat jongeren krijgen. Niet elke voorstelling wordt gezien door een programmator. c o r s o vertrouwt op onze feedback. Dat is niet vanzelfsprekend, en precies daarom zo waardevol.
Het is een grote meerwaarde dat jongeren mee kunnen beslissen over het programma van een cultuurhuis. Zo sluit het aanbod beter aan bij hun leefwereld. Tegelijk geef je jongeren ruimte om te groeien, om cultuur te beleven en zichzelf te ontdekken.
'Language: no broblem' beweegt zich tussen talen, geografieën, stemmen en verbeeldingen. Marah Haj vertelt over persoonlijke herinneringen uit België en de talen waarin ze zich hier beweegt. Ze verweeft dit met stemmen van haar familieleden die onder bezetting leven. Met humor, woede, liefde en absurditeit omarmt deze voorstelling de grenzen van de vertaalbaarheid, terwijl het nadenkt over processen van verzet.
In het begin dacht ik: wie ben ik om een voorstelling te beoordelen? Ik ben geen criticus en heb geen theateropleiding, ik vind het gewoon leuk. Maar gaandeweg kreeg ik meer zelfvertrouwen, omdat ik merkte dat onze mening echt gewaardeerd wordt. Je hoeft geen diepe analyse te geven — interesse is al genoeg.
Wat ik het leukste vind? Op prospectie gaan met anderen. Samen iets beleven, achteraf napraten, en merken dat iedereen iets anders oppikt. Dat verrijkt je blik. Opeens kijk je met nieuwe ogen naar een voorstelling.
En je komt soms op plekken waar je anders nooit zou gaan: comedy, spoken word, dans… Er is zoveel te ontdekken in Antwerpen en omstreken. Via club c o r s o krijg je de kans om buiten je comfortzone te stappen.
Ik zit sinds een jaar in club c o r s o, een jongerencollectief waar ik me helemaal thuis voel. In het najaar van 2024 werd de prospectiegroep opgericht.
Ik was er vanaf het begin bij. Ik hou van theater, dans en muziek, maar ging er veel te weinig naartoe. Meestal had ik niemand om mee te gaan. Nu is dat veranderd. Dankzij de groep zijn er heel wat drempels verdwenen. Soms ga ik zelfs alleen.
Wat mij boeit? Weten wat een voorstelling goed maakt. Waar let een programmator op? En hoe beslis je wat past binnen een cultuurhuis? Dat wil ik graag ontdekken, want ik droom ervan om later in de culturele sector te werken.
Elke maand deelt Jesse, programmator dans en theater bij c o r s o, een lijst met voorstellingen. We mogen zelf ook voorstellen doen. Wij kiezen waar we naartoe willen, en in ruil voor gratis tickets geven we eerlijke feedback aan de hand van vier kernvragen die we samen opstelden. Die helpen ons gericht kijken én kritisch reflecteren over o.a. originaliteit, doelgroep en waarom ons iets al dan niet aanspreekt.
Veerle
“Voor ons is c o r s o een soort van thuiskomen”
tekst: Zinnig foto’s Helin Gümüs
Experiment
Jullie brengen muziektheater. Wat is dat? Muziektheater is een vrij vage, brede term waarbij je in principe theater met muziek mengt. Iets wat wij al heel lang doen. We studeerden als ‘makers’ af in Kleinkunst in Antwerpen: zowel als muzikant, theatermaker én acteur. De thematiek die we kiezen, lokt altijd weer een andere muzikale en theatrale vorm uit. In het verleden waren dat bijvoorbeeld al een beeldend punkconcert, een poppy metamusical of een voorstelling met enkel synthesizers. Elk lid van ons collectief schrijft, speelt, componeert en musiceert, en al die aanzetten gieten we in een trechter. Het resultaat is een vaak dadaïstisch, absurdistisch, licht filosofisch en speels experiment.
Backstagebabbel met More Dogs
De nieuwe voorstelling wordt dus iets wat jullie nog niet eerder brachten. Klopt. In deze voorstelling fantaseren we over alternatieve toekomstbeelden, door radicaal te breken met vastgeroeste ideeën. We maken een doorgecomponeerde set van verschillende EDM-genres waarop het publiek mag bewegen – een soort rave. Die beweging symboliseert ook dat we in onze houding over de toekomst niet mogen stilstaan. Het wordt een interactieve show met veel visuals. Maar we geven nog niet alles prijs: onze voorstellingen groeien altijd nog tijdens het maakproces.
Thuiskomst
Dat maakproces verliep deels in c o r s o. Hoe viel dat mee?
Deze plek staat voor een warm onthaal, een leuke professionele ploeg en opmerkelijk lekkere koffie en thee (lacht). De perfecte locatie waarin we afgelopen april twee weken ons creatief ei mochten leggen. Voor ons is c o r s o een soort van thuiskomen, aangezien we hier al spelen sinds we afstudeerden in 2017. We kijken dus hard uit naar onze show in de grote zaal op 12 december, als onderdeel van het festival ‘LOVE AT FIRST SIGHT #10’.
Lost&Found Futures
More Dogs
vr 12 dec | 20.30 uur
In ‘Lost&Found Futures’ zet Belgisch collectief More Dogs de blik op de toekomst met een in EDM (Electronic Dance Music) -gedipte rave. We kruipen in het brein van makers Julien Neirynck, Gode Kempen en Elias Vandenbroucke.
Voor de feestelijke tiende editie van het LOVE AT FIRST SIGHT festival doken we in de archieven. We nodigen verschillende makers uit de afgelopen tien edities uit om nieuw werk te tonen. Tussen 11 en 14 december zie je deze oude bekende naast nieuwe gezichten op verschillende locaties in Antwerpen. Meer info: loveatfirstsight.be
tekst Cédric Raskin / Parlevink foto’s Sjoerd Derine
Wie zijn we vandaag? En wat kunnen we zijn? In de dansvoorstelling Deep Time neemt choreografe Astrid Boons je mee in een fysieke trip door tijd, ruimte en mens-zijn. Drie dansers veranderen tussen mens, dier, plant en landschapzonder woorden of verhaal. Wat overblijft, is een diep gevoel. Een worsteling met wat het betekent om vandaag mens te zijn.
Deep Time ging in mei in première. Je kreeg meteen lovende recensies.
Dat deed me ontzettend goed, want het blijft altijd spannend. Een stuk is nooit af, het was ook maar de tweede volledige doorloop. Maar ik voelde dat het stuk bij het publiek binnenkwam. Belangrijk, want ik vraag best een grote concentratie van de toeschouwers. Het is een heel intens stuk. Nu pas begin ik beter te begrijpen wat we precies gemaakt hebben.
Mens zijn vandaag
Het is het tweede deel van een drieluik over mens-zijn in een digitale maatschappij. Wat mag ik daaronder verstaan?
Het eerste deel, Khôra, draaide rond het spanningsveld tussen lichaam en geest in een wereld waarin we onszelf vaak niet meer vinden. Ik deed onderzoek, sprak met mensen, en voelde bij velen verwarring: wie ben ik nog, en wat beslis ik zelf? Grote existentiële vragen. Ik voelde daarbij de nood om te zoeken naar iets positiefs een opening. Dat leidde naar het begrip ‘Khôra’: een filosofisch concept dat je simpel kan uitleggen als een ‘ruimte van mogelijkheden’. Het moment waarop iets nog niets is, maar alles kan worden.
We kunnen dus iets anders worden. Hoe speelt Deep Time daarop in?
Deep Time speelt zich af in diezelfde wereld, maar gaat dieper. Hier hebben de personages geleerd hoe ze kunnen veranderen tussen mens en niet-menselijke vormen. Ze worden dier, plant, water, landschap. Ze dragen al die verschillende
manieren van zijn in zich. Dat ‘shapeshiften’ is een soort overlevingsstrategie: ze proberen zich voortdurend aan te passen. Maar tot hoever kan je je aanpassen zonder dat je jezelf verliest? Dat is een van de centrale vragen.
Tijd is in de voorstelling een belangrijk element. Wat is ‘diepe tijd’ precies?
Vaak denken we in mensentijd. Maar hier gaat het om iets anders, een tijd buiten het menselijke besef. We schakelen in de voorstelling van mensentijd naar iets veel groters, een soort kosmische tijd. Wat blijft er over als we afstand nemen van onze lineaire kijk op tijd? Deep Time is geen klassiek verhaal. Eerder een reeks situaties waarin de drie performers telkens weer proberen te reageren op het moment. Niet met het hoofd, maar met hun hele lijf.
Tot het uiterste
Om daartoe te komen, moeten het intense repetities zijn geweest.
Ik werk heel fysiek en vanuit innerlijke staten. We doen lange sessies waarin de dansers zich inleven in een bepaalde staat van zijn. Bijvoorbeeld een lichaam dat heel zwaar aanvoelt, en daardoor weerstand oproept. Door zich diep in te leven ontstaat intuïtief de beweging. Die is een gevolg van wat ze fysiek voelen. Later proberen we die staat van zijn opnieuw op te roepen. Niet om een choreografie te herhalen, maar om opnieuw dat gevoel te belichamen.
De dansers gaan tot het uiterste. Is uitputting deel van het proces?
Ja, maar altijd gecontroleerd. Door lang door te gaan, kom je voorbij de eerste
reflexen, voorbij het denken. Dan pas begint de echte transformatie, vanuit je intuïtie. In de voorstelling zie je hoe ze worstelen, vaak zelfs niet meer weten waarom ze iets doen. En op een bepaald moment laten ze los. Het is confronterend, maar ook heel menselijk.
Zonder woorden
Ik vind het krachtig dat je zo’n filosofisch werk kunt maken zonder woorden.
Daarom werk ik met dans als taal. Woorden zijn vaak te klein voor wat ik wil zeggen. Ze zijn beperkend, hebben altijd een bepaalde lading die niet de volledige betekenis dekt. Lichaamstaal gaat veel verder. Ik wil mensen een gevoel geven dat ze niet met woorden kunnen benoemen. Een vreemd gevoel van ongemak. Niet alles hoeft begrijpelijk te zijn. Het is oké om gewoon te voelen.
Dans is niet altijd gemakkelijk. Vaak gaan mensen op zoek naar een verhaal en dat is er niet altijd.
Ik vind dans net heel toegankelijk. Je moet gewoon de dingen op je af laten komen. Sommigen vinden het misschien moeilijker om de controle los te laten. Maar dat is precies waar het om draait. Laat maar los, laat je meevoeren. Aan het einde zie je wat dit met je doet. Soms vertelt iemand mij na een voorstelling: ik snap niets van dans, het is de eerste keer dat ik dit zie, en toch werd ik diep geraakt. Dat is voor mij het bewijs dat je niets moet kennen van dans om meegevoerd te kunnen worden.
Terug in Antwerpen
Je woonde lang in Nederland en hebt een indrukwekkende internationale carrière. Waarom kom je nu terug naar Antwerpen?
Ik ben geboren en opgeleid in Antwerpen. Na twintig jaar in het buitenlando.a. bij Nederlands Dans Theater, GöteborgsOperans Danskompani en Tanztheater Wuppertal Pina Bauschvoelde ik dat het tijd was om terug te keren. Mijn werk is sterk inhoudelijk,
en hier in Vlaanderen is daar ruimte voor, het publiek apprecieert diepgang. Dat resoneert met mijn werk. En eerlijk: ik had ook nood aan wortels. Aan terugkomen en voelen: wie ben ik hier?
Wat hoop je dat mensen meenemen uit Deep Time?
Ik hoop dat ze zich even kunnen losmaken van het dagelijks leven, en even ‘buiten de tijd’ zijn. Om er meteen daarna weer diep in te zitten, wanneer een van de dansers het ritme van de tijd aantikt. Door even afstand te nemen, kunnen ze misschien voelen waar de grens van hun eigen lichaam ligt. Het zou mooi zijn dat ze dan beseffen: ik ben niet zomaar één wezen met een vaste identiteit. Ik ben tegelijk mens, natuur, water, tijd Alles beweegt, alles verandert. En dat is oké.
d
a n s k i j k e r s
Hedendaagse dans kan raken zonder woorden. Toch benieuwd naar het verhaal achter zo’n fysieke performance? Met de serie ‘danskijkers’ beleef je drie straffe dansvoorstellingen in c o r s o, met ook telkens een nagesprek met de choreograaf. Je maakt kennis met de makers, ontdekt hoe ze de grenzen van dans verkennen en verhalen vertellen vanuit lichaam en beweging. Geniet van drie fijne dansavonden met achteraf een woordje uitleg, voor 33 euro (30 euro als je jonger bent dan 26).
De dans van morgen wordt gevormd door de keuzes van vandaag. Wie mag bewegen, hoe en waarom? Choreograaf en danser Mohamed Toukabri brengt verschillende danstradities samen en laat ze botsen. Zodat daaruit nieuwe ruimte kan ontstaan voor een dans waarin álle lichamen, geschiedenissen en culturen thuishoren. In zijn nieuwe solo nodigt Toukabri uit om de grenzen van dans op te trekken en de regels te herschrijven.
za 28 mrt | 20u
ABSURD
Anton Lachky Company
do 23 apr | 20u
Ben en Vero
Veronique Mees en Benjamin Vandewalle
Acht dansers bewegen samen door een surrealistische wereld. Niets lijkt hen onmogelijk. Ze gaan in elkaar op, vermenigvuldigen en maken zich weer los. Personages verschijnen en vloeien samen tot een groter geheel. Verhalen botsen tegen elkaar op en smelten samen tot nieuwe. De nieuwe voorstelling van de Slovaakse danserchoreograaf Lachky is krachtig en speels, poëtisch en verbluffend virtuoos.
Wat als je een dans maakt met twee lichamen die heel anders reageren?
Het ene lichaam is gevormd door jarenlange discipline van ballettraining. Het andere leeft met de gevolgen van hersenverlamming zoals ongecontroleerde bewegingen. In dit duet komen beide samen om van elkaar te leren. Deze ontwapenende choreografie van Benjamin Vandewalle en Veronique Mees breekt met schoonheidsnormen van dans en nodigt uit tot anders kijken.
De een begon met een weddenschap in een café, de ander kreeg het met de paplepel mee. Comedian Yannick Noben en cabaretière Rosalie Custers vertellen over hun weg naar het podium en hoe die hen uiteindelijk naar c o r s o bracht. Twee makers, twee werelden en toch verrassend veel raakvlakken.
Ergens tussen cabaret en comedy
Yannick, jij zit al een tijdje in de comedy. Maar je komt uit een heel andere wereld. Vertel.
Yannick: Ik was ontmijner in het Belgisch leger en ging op missie naar Afghanistan, Libanon en Zambia. Die 25 jaar in het leger zijn nog steeds een bron van inspiratie voor mijn comedyshows.
Je zou het niet zeggen, maar binnen militaire rangen zijn er veel comedians. Dat kan ook niet anders. Op buitenlandse missies breng je vijf maanden door met je collega’s. Humor is dan een goede vorm van samenwerken en relativeren. Als officier had ik ook een leidinggevende functie en was dit een effectieve manier om mijn mensen te doen luisteren en te motiveren.
Hoe ben je dan comedian geworden?
Yannick: Ik heb op café een weddenschap gedaan, omdat ik altijd de grapjas uithing. Als ik dat vijf minuten op een podium deed, kreeg ik een fles rum. De enige plek waar ik zomaar een podium op kon, was een wedstrijd. En die heb ik gewonnen. Nu zijn we tien jaar later en kan ik ervan leven.
Je bent nu fulltime comedian. Hoe was de weg daar naartoe?
Yannick: Ik heb véél kilometers afgelegd. Na die wedstrijd deed ik vooral Open Mic-avonden in cafés. Daarna speelde ik ook in line-ups in foyers, parochiezalen, circustenten… En voorprogramma’s van bekende comedians. Sinds drie jaar speel ik ook in culturele centra.
Het cafécircuit was een harde leerschool. Maar ik leerde het meest van schoolvoorstellingen. Jongeren uit de derde graad beroepsklassen zitten niet op jou te wachten en hebben een bullshit-radar van 4 milliseconden. Daar ben ik een betere comedian van geworden. Ondertussen ging ik ook naar een logopediste en bleef ik werken in de kazerne. Ik heb die tien jaar nuttig besteed, zeg maar.
VAAS
Rosalie Custers do 27 nov | 20 uur
Eindejaarsconference 2025
Yannick Noben di 16 dec | 20 uur
Rosalie, jij bent eigenlijk geboren voor cabaret hè?
Rosalie: Misschien wel, ja. Ik volgde een cabaretopleiding in Nederland en studeerde af in de zomer van 2024. Dat was achteraf gezien geen verrassing. Mijn nonkel is van De Frivole Framboos en mijn papa is theatertechnicus bij Kommil Foo. Grote namen die mij keihard inspireren.
Op school leerde ik vooral hoe mijn eigen maakproces in elkaar zit. Maar het blijft een uitdaging om je plek te vinden buiten die veilige schoolomgeving. Het verschil met Yannick is dat ik eerst nog vier jaar voor medestudenten kon oefenen en niet meteen voor de leeuwen ben gegooid.
Tijdens mijn studies werd ik, heel per ongeluk, stadscomedian van Antwerpen. Daardoor deed ik ook ervaring op buiten school. Want dat is vaak de grootste stap. Het was even zoeken, maar ik ben blij dat ik mijn plek gevonden heb in het cabaret. En ondertussen heb ik ook een goede manager die weet in welke theaters jonge makers als ik welkom zijn.
uu
“Als comedian zoek ik altijd de grens op. Of beter gezegd, de grens van het publiek” - Yannick
Je debuutvoorstelling heet VAAS. Wat ga je vertellen?
Rosalie: Klopt, VAAS is mijn eerste echte eigen cabaretvoorstelling. Het gaat over hoe wij in Vlaanderen en in mijn eigen familie heel goed zijn in niet praten over dingen. Omdat ik vier jaar in Nederland studeerde, valt me dat nog harder op. In de voorstelling haal ik onderwerpen aan waarvan ik denk: ‘zou het niet veel makkelijker zijn als we daar allemaal niet zo moeilijk over zouden doen?’ Uit mijn eigen leven geplukt dus. Dat is voor elke maker anders natuurlijk, maar ik maak wel echt vanuit mijn eigen ervaring.
Je speelt de première in c o r s o. Hoe is dat voor jou?
Rosalie: Dat er überhaupt een zaal mijn première wou hosten was al prettig. Dat c o r s o dat wou doen, vond ik de max natuurlijk. Ik kom hier al jaren en kreeg ook al veel kansen. Zo kan ik hier repeteren. En als jongerenambassadeur sta ik mee voor en achter de schermen. Organiseren we een evenement, dan mag ik bijvoorbeeld presenteren. Dat soort dingen. Het voelt oprecht als een tweede thuis.
Yannick, jij speelt een eindejaarsconferentie in c o r s o. Hoe kies je wat je wel of niet aankaart?
Yannick: Dat is moeilijk hè. Weten waar ik mee mag lachen, dat is de dag van vandaag geen sinecure. Als comedian zoek ik altijd de grens op. Of beter gezegd, de grens van het publiek. Wat kan nog net? Want daar zit de spanning. Mijn humor is niet bepaald woke,
maar altijd respectvol. Zo probeer ik dingen te relativeren of net subtiel aan te kaarten. Denk aan feminisme of racisme. Van een ex-militair verwachten mensen geen antiracismeboodschap en net daarom werkt het.
Pak je een show anders aan dan 10 jaar geleden?
Yannick: Volgens Van Peel pak ik het bijzonder militair aan. Met een vijftien stappenplan. Het grootste verschil met vroeger is de rode draad die eronder ligt. Als onervaren comedian is je show gefragmenteerd en minder samenhangend. Nu wil ik eerst weten wát ik wil vertellen. Dan pas verzin ik er mopjes rond. Daardoor is er meer samenhang tussen begin, midden en einde van mijn show. Op dat vlak neig ik wat meer naar cabaret, denk ik.
Is dat zo, Rosalie?
Rosalie: Ja. Bij cabaret is het doel een verhaal vertellen, vaak in een theatrale setting. Er wordt af en toe wel gelachen, maar humor is maar een van de middelen om dat verhaal te vertellen. Bij comedy is het doel net dat er gelachen wordt. Liefst op een bepaald tempo. Er moet een grapdichtheid zijn.
Yannick: Grapdichtheid gaat over het aantal grappen per minuut: elke twee zinnen moet er een kleine lach zijn, elke vijf zinnen een grote. De boodschap is ondergeschikt aan de reactie van het publiek. Bij cabaret is net de boodschap het belangrijkste.
Waarin verschillen comedy en cabaret nog meer?
Rosalie: Comedians treden vaak in line-ups op. Dat vind ik net leuk. Want vind ik er eentje minder goed, komen er nog zeven anderen.
Yannick: Dankzij die line-ups voelt het ook veiliger om een podium op te stappen, wat best wel wat moed vraagt. Als comedian sta je de eerste jaren maar acht minuten op het podium.
Zo kan je honderden keren oefenen vóór je je eerste avondvullende show speelt. Een cabaretier moet meteen een uur vullen.
Rosalie: Ik speel wel try-outs natuurlijk. En bij elke try-out doe je inhoudelijk nieuwe inzichten op. Zowel de maker als de voorstelling maken een evolutie mee. Daardoor kom je inhoudelijk ergens anders uit dan in het begin.
Zijn er ook gelijkenissen?
Rosalie: Zowel in cabaret als comedy sta je als jezelf op het podium. Of als een versie van jezelf.
Yannick: We staan beiden op het podium om emoties los te weken bij het publiek. Bij cabaret komt er wel een breder spectrum aan emoties aan bod. Bij comedy is het eenduidiger. We gebruiken ook alle twee hoofdzakelijk taal. Of beter gezegd, we gebruiken verbale én non-verbale communicatie. Want de mop is maar 40%. Mimiek blijft belangrijk. En dat geldt ook voor cabaret.
Rosalie: Zeker.
Is er iets waar jullie nog van dromen als maker?
Rosalie: Ik zou ooit graag een cabaretvoorstelling maken met muzikanten. Zoals Kommil Foo die op tournee gaat met jazzmuzikanten. Nu begeleid ik mezelf muzikaal tijdens de voorstelling. Maar ook zingen en mijn eigen muziek spelen zou leuk zijn.
Ik wil méér doen dan in mijn eentje mijn eigen cabaretvoorstellingen maken. Ik vind het leuk om te blijven combineren. Net daarom ga ik volgend seizoen een kindervoorstelling spelen. Zo’n dingen wil ik blijven doen.
En jij Yannick, heb jij nog dromen?
Yannick: Ik droomde acht jaar lang van een uitverkochte zaal, vol mensen die speciaal voor mij komen. Want daar denk je aan hè, als je in die cafés vol zatlappen optreedt. Dit jaar heb ik een tour van meer dan vijftig shows. Dus ik vind het goed zo. Elke zes maanden is een whatthefuck-moment.
Je gelooft het bijna zelf niet.
Yannick: Nee zot hè. Ik leef van mijn hobby. Dat op zich is al een hoogtepunt. Ik bracht nog nooit zoveel tijd door met mijn gezin. ‘s Avonds mag ik optreden en krijg ik een applaus en complimenten. Ik heb elke dag het gevoel dat het zaterdag is.
Als ik het in m’n vorige job verklootte, was ik mijn twee handen kwijt. Als ik het nu verkloot, zitten er norse mensen naar mij te staren. Als het dat maar is. Nu, ik ben nog maar sinds 1 januari fulltime comedian. Misschien komt hier binnen twee jaar sleur op. Maar dat lijkt me toch sterk.
tekst Do you copy foto’s Miro De Loenen
Lyrische leute met Skinnydippin
Ze zijn maten sinds het middelbaar, maar in de zomer van 2022 vinden Jan, Thomas en Bocca de klik ook muzikaal. 3 maanden later en een Viktor extra ziet Skinnydippin officieel het levenslicht bij een frisse plons in de Noordzee. Wanneer dit viertal op de lokale podia springt, spat de energie ervan af. Zo ook tijdens Mondays @ café c o r s o.
Mondays @ café c o r s o Elke 3de maandag van de maand nieuw talent in de spotlight!
Een optreden van Skinnydippin, wat moet ik me daarbij voorstellen?
Een rustig optreden zit er bij ons niet in! We zijn vier gasten die met veel goesting en fun hun ding doen. Wat dat ding juist is? Nederlandstalige hiphop met invloeden van pop, electronic en rock. We hebben elk onze eigen stijl, maar centraal staat kameraadschap.
Komt die bom energie goed tot z’n recht op een klein podium?
Als we hardop mogen dromen, staan we ooit ‘s middags in de volle zon op de main van Pukkelpop. Chokri mag altijd bellen! Maar eerlijk, uiteraard vinden we op een klein podium staan even fantastisch.
Onze regio barst van het talent. Niet iedereen heeft de kans om groot te worden, maar daarom is de kwaliteit niet minder. Je kan net zozeer omvergeblazen worden door creativiteit in een intieme setting dicht bij de artiest.
Herinneren jullie je een leuk moment van de avond?
Dat gebeurde al voor het optreden. Viktors onbetrouwbare gitaar liet het afweten. Een medewerker achter de schermen fikste hem vliegensvlug. Sindsdien doet-ie het nog steeds perfect. Shout-out naar Bart, merci!
Het was een megatoffe maandagavond met heel wat nieuw publiek dat ons niet kende. Het vertrouwen dat we kregen van c o r s o was enorm waardevol. Ze voerden mee promo, zetten hun naam onder ons optreden, zelfs zonder veel muziek gereleased te hebben.
Daar komt dit najaar verandering in, want de EP van Skinnydippin is onderweg?
Als alles goed is, kan je Monokini nu streamen. En als het niet zo is, mag je ons instant een dm sturen met “Schaamteloze zakken, jullie EP is er nog niet.” Dan droppen we de demo’s in je inbox. Beloofd!
Scan en ontdek nu al de sound van de artiesten die binnenkort in c o r s o staan.
The Man in Black brengt een overzicht van de carrière van de grootste countryzanger ooit. De tribute band blijft trouw aan de roots van de country, maar met de kracht van rock-’n’-roll. Tussendoor vertelt Geert Bouckaert anekdotes uit het turbulente leven van Johnny Cash.
Johnny Cash Tribute
The Man in Black di 28 okt | 14.30 uur
matinees in c o r s o
ontdek onze andere matinees op www.corso.be met dank aan
Natalie Schoonbaert brengt de mooiste nummers van twee iconen: Ann Christy en Conny Vandenbos. Ze wordt hierbij begeleid door muzikanten Dirk Van der Linden en David Piedfort. Muzikale melancholie en beklijvende beelden zorgen voor een onvergetelijke show.
Kookvrijwilliger Ilkay legt uit hoe je deze heerlijke kisir maakt.
Ingrediënten:
2 glazen fijne bulgur
1,5 glas heet water
3 eetlepels tomatenpuree
Tip: Houd je van pittig en minder tomatensmaak?
Voeg dan 1 eetlepel paprikapasta toe of gebruik 1 eetlepel minder tomatenpuree.
5 eetlepels olijfolie zout
1 theelepel chilivlokken
1 theelepel komijn citroen
2 eetlepels granaatappelmelasse
3 stengels lente-ui
1 rode ui
half bosje peterselie
half bosje verse munt
1. Doe de bulgur in een grote kom en giet het hete water erover. Dek af met een deksel of folie en laat 15–20 minuten rusten tot de bulgur zacht is en al het vocht heeft opgenomen.
Is de bulgur nog niet gaar?
Voeg dan wat extra heet water toe.
Hoe grover de bulgur, hoe meer water je nodig hebt.
2. Snijd ondertussen de lente-ui, rode ui, munt en peterselie fijn.
3. Doe olijfolie in een pan en bak de rode ui samen met de tomatenpuree even aan.
4. Roer de bulgur voorzichtig los met een vork zodat hij luchtig blijft. Voeg daarna de net gebakken tomatenpuree, samen met het zout, de chilivlokken, komijn, olijfolie, het citroensap en de granaatappelmelasse toe, en meng alles goed door elkaar.
5. Meng daarna de fijngesneden peterselie en de munt erdoor.
6. Laat de salade eventueel nog kort rusten zodat de smaken goed kunnen intrekken. Serveer koud of op kamertemperatuur.
Ik kook vooral op gevoel: proef tijdens het bereiden van je gerecht en voeg gerust extra granaatappelmelasse, citroensap, tomatenpuree … toe als je dat lekkerder vindt of als je denkt dat er nog iets mist. Koken is tenslotte een kwestie van smaak en intuïtie.
extra tip
Voeg gerust extra groenten toe naar wens, zoals maïs, sla, komkommer of tomaat, heerlijk erbij! Je kunt het ook serveren op slablaadjes, zodat je het gemakkelijk kunt oppakken en als hapje kunt eten. Ik serveer er zelf altijd wat partjes citroen bij, zodat je, als je dat lekker vindt, nog wat sap over het gerecht kunt sprenkelen.
bedankt voor de verse producten
kisir – Turkse bulgursalade
Een blik achter de schermen van TUIG
TUIG zet grafisch en illustratief talent in de kijker. Dat doen ze op 13 en 14 december in c o r s o, met winterTUIG. Verwacht je aan een tweedaags feest waar illustratie en grafisch ontwerp centraal staan: expo’s, een zine-bibliotheek, workshops, een markt, een animatiefilm, stickers en tattoos. Medeoprichter Jens Dawn vertelt hoe TUIG ontstond en gunt ons een blik achter de schermen van dit experimentele platform voor lokale artiesten.
Hoe is TUIG begonnen?
tekst Shari Lima Marques foto’s Helin Gümüs
Ik ben grafisch ontwerper. Sinds 2013 heb ik een cowerkplek in het atelier van DOP platform in Borgerhout. Daar is ook een exporuimte waarvan ik curator ben en waar ik samen met Mila Van Goethem, striptekenaar en illustrator, sessies modeltekenen organiseerde. Zo leerden we veel lokaal talent kennen en organiseerden we een aantal expo’s. Alleen merkten we: mensen komen niet vanzelf naar een tentoonstelling van lokaal talent. Dus dachten we: als het publiek niet naar ons komt, brengen we de expo naar hen. Dat werd de TUIGkrant.
Wat is TUIG vandaag?
TUIG bestaat sinds 2019. We maken nog steeds die krant, maar organiseren ondertussen ook festivals met expo’s, markten en workshops. Die heten het TUIGfestival en winterTUIG. Mila en ik doen dat samen met een team van 10 à 12 gepassioneerde illustratoren en grafisch ontwerpers. Zij sturen mee het schip en helpen cureren, ontwerpen covers voor de TUIGkrant … We doen dit allemaal omdat we verliefd zijn op illustratie en grafisch ontwerp.
Wat betekenen jullie voor lokaal talent?
Via TUIG geven we lokaal talent meer exposure. Daar krijgen ze nog te weinig de kans toe. Daarom moedigen we zo veel mogelijk evenementen rond illustratie en grafisch ontwerp aan. Vaak draaien die expo’s om internationale namen, of om wedstrijden voor pas afgestudeerden. Dat stoorde Mila en mij al langer. Met TUIG breken we dat open. Illustratoren, striptekenaars, grafisch ontwerpers en drukkers mogen hun werk tonen, zolang het illustratief of figuratief is. Zo ontstaat er een mooie mix.
“Via onze open calls in onze nieuwsbrief en op Instagram kunnen kunstenaars zich aanmelden. Het TUIGteam maakt dan een selectie. We selecteren niet ‘de besten’. We selecteren divers en uniek werk. En geven kansen aan talent dat nog nooit op de markt stond.”
Hoe zijn TUIGfestival en winterTUIG precies ontstaan?
De TUIGkrant groeide in populariteit. Tegelijk vroeg De Blikfabriek ons of we een markt rond illustratie en grafische vormgeving wilden organiseren. Dat pakten we meteen groots aan met de eerste TUIGmarkt. Al noem ik het liever geen markt - het is een beleving, een cultureel evenement.
Grafisch ontwerp en illustratie worden nog te vaak gezien als een business. Wij willen ze tonen als kunstvorm en als cultuur. Zo willen we culturele organisaties tonen hoeveel lokaal talent hier zit - en hoe dat hun ruimtes kan opvullen. c o r s o is daar de ideale plek voor.
Dat is - denk ik - wat lokaal talent nog altijd nodig heeft. Zo’n duwtje in de rug. Door die evenementen zijn we een community geworden. Mensen komen naar ons met vragen over verloning, kunstenaarsstatuut, subsidiedossiers … Of omdat ze een idee willen lanceren.
“Wij willen dat het een evidentie wordt om exposanten te betalen voor hun werk op de expo.”
TUIG doet het op veel vlakken anders. Vertel.
Het kost exposanten vaak werk, tijd én geld om te exposeren. Op expo’s werken ze zelfs vrijwillig, net zoals curatoren trouwens. Wij willen juist dat het een evidentie wordt om exposanten te betalen voor hun werk op de expo. Dankzij subsidies kan TUIG een kleine vergoeding geven aan kunstenaars die de curator uitkiest. Én ze krijgen het drukwerk mee. Het werk én de opbrengst als ze het verkopen, blijven van hen.
Ook standhouders hoeven niets te betalen. En wat ze verdienen, mogen ze volledig houden. Zelfs als je nog niet veel werk hebt,
“Onze expo’s zijn er om te experimenteren: hoe tonen we werk? Hoe komen we ermee naar buiten?”
of niets wil verkopen - maar het gewoon wil tonen - zijn ze welkom. Zo verlagen we de drempel voor talent dat geen ervaring heeft met exposeren en dat ook eens wil proberen.
Onze curatoren zijn illustratoren of grafisch ontwerpers die actief zijn in het TUIGteam en waar we al mee hebben samengewerkt. Zo leren ze meer over curatorschap én leren ze lokaal talent kennen.
Subsidies blijven om die redenen heel belangrijk. Daarnaast zoeken we ook sponsoring om nog meer kansen te creëren voor experiment. Zo kregen standhouders vóór het festival een cadeaubon om gratis stickers te laten drukken, die ze dan konden verkopen of weggeven.
Waarom vinden jullie experimenteren zo belangrijk?
TUIG zal kunstwerken nooit simpelweg aan de muur hangen. Dat wordt zo vaak gedaan. Onze expo’s zijn er om te experimenteren: hoe tonen we werk? Hoe komen we ermee naar buiten? Met werk op grote kartonnen cut-outs, gigantische vlaggen en ballonnen maken we er een echt feest van.”
“In de opleiding leer je niet exposeren of een werk belichten. Daarom stellen wij meestal een format voor aan de artiest en zorgen we voor het drukwerk. Vaak is het groter of op een ander materiaal dan ze zelf verwachten. Dat vinden we juist leuk. TUIG mag geen formule worden die zich te veel herhaalt. Ook wij blijven experimenteren en leren bij van elk evenement.
Wat kunnen mensen verwachten van winterTUIG op 14 en 15 december?
Heel de buurt is welkom op dit tweedaagse feest in c o r s o. Op de drie verdiepingen zal van alles te doen zijn rond print en grafische vormgeving. Met als overkoepelend thema de kleur roze. Wij vragen 4 euro inkom, inclusief de workshops. En je gaat naar huis met een TUIGsticker, ontworpen door een illustrator.
We willen blijven verrassen en experimenteren, bijvoorbeeld met concepten als Pecha Kucha of karaokemodeltekenen. Voor winterTUIG voorzien we ook een jongerenaanbod. Want ook zij zijn welkom op ons feest.
Natuurlijk komen er ook veel concepten en workshops terug: onze mini stickerexpo, het animatieparlement, tattoo-artiesten, zeefdrukworkshop Bring Your Own T-shirt en de TUIGmarkt met standhouders.
Er zijn ook expo’s te zien. En de zinebibliotheek. Zines zijn boekjes, uitgegeven door de illustrator of grafische vormgever zelf. Het heeft geen ISBN-nummer en is daarom niet te vinden in een bibliotheek. TUIG cureert de zines waarvan wij denken dat die meer gelezen moeten worden.
Het is elke keer een feest! Je gaat sowieso FOMO krijgen als je er niet bij bent. Dus kom zeker af!
Kijk op www.tuig.rocks of instagram.com/tuig.rocks.
WinterTUIG Tuig
za 13 dec | vanaf 11 uur zo 14 dec | vanaf 11 uur
Rightaboutnow INC. vr 7 nov | 20 uur
tekst Zinnig | foto Elzo Bonam
KINGS herrijst, relevanter dan ooit. Van onder ’t stof gehaald en in een nieuw jasje gestoken, maar nog steeds brandend actueel. Twintig jaar na datum brengt RIGHTABOUTNOW INC. – een Amsterdams productiehuis opgericht door Marjorie Boston en Maarten van Hinte en ontstaan uit theatergroep Made in da Shade – het stuk KINGS opnieuw op de planken. Maar dan met een all-female cast. En met een nóg diepere gelaagdheid. Regisseur Kaja van Bruggen en actrice Cripta Scheepers, die de rol van Mo meesterlijk vertolkt, nemen je mee achter de coulissen.
KINGS is een product van de actualiteit. Op welke manier?
Kaja: Het stuk bestaat sinds 2005, toen nog een Made in da Shade-productie. Het haakt in op een krantenartikel over een heftige case van femicide in Frankrijk. Daar gaat KINGS in essentie over: vrouwenmoord, vrouwenhaat, de onderdrukking van het vrouwelijke. Ook marginalisering en de community zijn belangrijke klemtonen. Denk bijvoorbeeld aan hoe peer pressure alles wat naar vrouwelijkheid neigt kan onderdrukken. Zeker in de straatcultuur, waar alles wat vrouwelijk is als ‘niet stoer’ wordt bestempeld. KINGS gaat over niet dezelfde kansen krijgen, over je onzekerheden verbergen en over een toxische machocultuur.
Cripta: Relevanter dan ooit, want in België wordt er gemiddeld elke twaalf dagen een vrouw vermoord. In Nederland is dat zelfs elke acht dagen. Al heeft de problematiek vandaag ook andere vormen aangenomen. Op het internet komen heel wat mannen en jonge jongens in de manosphere terecht: een online, misogyne wereld waar gevaarlijke ideeën en meningen over vrouwen gespuwd worden. Daar leeft heftig gedachtegoed, met uitspraken van internetsensaties zoals Andrew Tate op kop. Een soort geradicaliseerd beeld van wat het – zogezegd – betekent om man te zijn. En hoe vrouwen daarbij niet meer dan bezit zouden zijn.
Kaja: Maar ook het tegengewicht komt voor. Hoe harder je progressieve stappen wil zetten, hoe conservatiever de andere kant terugtrekt. Zo treedt er op het internet ook een gemeenschap naar voren, de womanosphere, die pleit voor de traditionele vrouw – de tradwife –, zoals die rol in de jaren 40 en 50 werd ingevuld.
“Drie vrouwen die in de huid van vrouwonvriendelijke mannen kruipen, dat doet iets heel spannends op het podium.”
Twintig jaar later lijkt er dus weinig veranderd.
Cripta: Precies. Net daarom is KINGS zo geschikt om nieuw leven in te blazen. De rit van het stuk lag vast, al is de opvoering uiteraard geen copy-paste van twintig jaar geleden. Hier en daar was het gedateerd. Zo hebben we woorden als ‘videotheek’ naar het nu vertaald. Maar de grootste verandering ten opzichte van 2005, zit ‘m in de cast. De eerste opvoering van KINGS was een all-male production. Dat was toen puur toeval. Hoe interessant zou het zijn als het stuk dit keer door drie vrouwen gespeeld werd? En nu wél als bewuste keuze.
Kaja: Drie vrouwen die in de huid van vrouwonvriendelijke mannen kruipen, dat schuurt. Dat wringt. Dat doet iets heel spannends op het podium. Cripta, Rabina en Rosa spelen met die gelaagdheid. Je hebt de actrice die zichzelf speelt, de actrice die het personage speelt en de actrice die de interpretatie van Leila geeft. Daar wordt voortdurend feilloos tussen geschakeld, in een vrij directe speelvorm waarbij de cast de vierde wand doorbreekt. Er staan drie spelers op het podium, maar er zijn vier personages: de broer van Leila, zijn twee beste vrienden en Leila zelf. Maar is Leila er eigenlijk wel?
RIGHTABOUTNOW INC. is een productiehuis voor een nieuwe generatie makers met hiphop als essentiële bron.
Cripta: Dat vertalen we ook op het podium. Er zijn speciaal hiphopnummers geschreven in de vorm van een soundtrack – mede geproduceerd door kunstcollectief LFMC –, er wordt gerapt, er wordt gedanst. Die straatcultuur zit dus helemaal vervlochten door de voorstelling. Het is immers wat de personages met elkaar verbindt. Maar naast de muziek, de dans en de invulling van de scènes, gaat dat urban-gevoel ook terug tot onze werkwijze.
Kaja: We vertrekken vanuit de cypher-
methodiek. In de hiphopcontext betekent dat dat je in een kring met elkaar battlet. Toen we het stuk creëerden, gingen we op dezelfde manier te werk: vanuit een spreekwoordelijke kring waarin iedereen gelijk is en iedereen evenveel inbreng heeft, gaven we de voorstelling samen vorm. Deze versie van KINGS kan dan ook alleen door Cripta, Rabina en Rosa gespeeld worden. Met andere acteurs was het een volledig ander stuk geweest. Een tweede belangrijk aspect vanuit de hiphop is het samplen. Zoals je in de muziek verschillende tunes kan samenvoegen om iets nieuws te maken, maken wij op dezelfde manier theater. We halen onze inspiratie uit verschillende bronnen, die we allemaal gelijk behandelen. Een krantenbericht, een cartoon, een tekst van Shakespeare ... Alles heeft voor ons waarde.
Cripta: Die manier van creatie onderscheidt ons van meer traditionele theatervormen. Uiteraard zijn er een aantal vaste theaterwetten – daar zit het publiek en daar is het podium –, maar daar durven we wel een beetje mee te spelen. Door op een verrassende manier op te komen bijvoorbeeld.
Hoe verloopt zo’n creatieproces dan precies?
Kaja: Ik heb samen met Ritzah Statia, een geweldig goede theatermaakster, de krijtlijnen van het concept uitgetekend. Door haar zwangerschap heb ik de regie daarna alleen overgenomen, al kan ik uiteraard nog steeds op haar en Maarten van Hinte terugvallen als mijn klankbord.
KINGS speelt zich af in een boksring. Daar vinden de drie vrienden elkaar. Heel toepasselijk binnen die machocultuur, waar jaloezie weleens de kop opsteekt.
We vonden het fysieke aspect dan ook heel belangrijk. De actrices hebben in de Amsterdamse boksclub BasementGym getraind om de bewegingen en de spanning van het om elkaar heen draaien onder de knie te krijgen. In het begin van de repetities stonden ze soms vier van de vijf dagen in de ring.
Dat unieke maakproces heeft jullie in Nederland al naam en faam opgeleverd, onder andere door de Feministische Impact Prijs 2024 binnen te halen. In België was KINGS nog nooit eerder te zien.
Kaja: Er zit wel een Belgisch tintje aan de voorstelling. Zo werken we – ook los van dit project – samen met WIPCOOP, de Work In Progress Coöperatie van Mestizo Arts Platform. Via een jaarlijks traject in Brussel, Antwerpen, Gent en Leuven wil WIPCOOP nieuw artistiek werk zichtbaar maken, dialoog stimuleren en artiesten en organisaties met elkaar verbinden. Zo zijn we met de Belgische actrice Rabina in contact gekomen. We brengen het stuk dus heel graag naar Vlaanderen. Want vrouwenhaat zit overal, ook over grenzen heen. Op de werkvloer, op school, op straat. Niet altijd in de extreemste vormen zoals moord, maar ook in het naroepen van vrouwen, het onveilige gevoel, het vrouwonvriendelijke gedachtegoed ... Heel wat mannen voelen zich door de manosphere en door de hedendaagse, wereldwijde politiek in dat gedrag gesteund. Dat probleem willen we bespreekbaar maken. We willen de maatschappij een spiegel voorhouden. En met een beetje geluk leert het publiek zo de signalen van vrouwenhaat beter herkennen.
Cripta: Maar bovenal is het ook gewoon een mooie voorstelling om naar te kijken.
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet
Kerstvakantievoorstellingen vol verbeelding, verbinding en verrassing
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet …
En het is geen boom, geen lamp, geen stoel. Het is een ijsbeer die leert lezen. Een opa die praat met een tapijt. Twee vrienden die verdwalen in werelden die niet bestaan — of misschien toch wel. Een peuter die hallo zegt met mollige voetjes.
In de kerstvakantie nodigt c o r s o jou en je (klein)kind uit om je ogen niet te geloven. Vier kindervoorstellingen nemen je mee naar plekken waar niets vastligt, waar de regels vervagen en waar de verbeelding het voor het zeggen heeft. Wat jij ziet, is misschien niet wat je kind ziet. Maar als jullie er samen naar kijken, ontstaat er iets nieuws.
tekst
Kijken met andere ogen
o + o = 8 zet zekerheden op hun kop. Want o + o kan nooit 8 zijn. Maar wat als je de o’s bij elkaar zet? oo. Een acht op z’n kant. Een bril. Een oneindigheidsteken.
Het is maar hoe je het bekijkt.
In o + o = 8 reizen twee vrienden samen door een wereld vol vreemde ontmoetingen: een vogel die een complotdenker blijkt, een zwart gat, een mysterieuze deur. Je krijgt geen pasklare antwoorden, maar wel beelden en gedachten die aanzetten tot een gesprek. Over vriendschap, angst, identiteit, de dood. Over kijken met andere ogen. Of zelfs met een andere bril.
o + o = 8 | 6+
Marie Christine Verheyen
za 20 dec | 14 uur
Verdwalen in verbeelding
Aai is een woordeloze voorstelling met maskers. Een opaatje – grappig, verloren, aandoenlijk – dwaalt rond in een huis vol pratende voorwerpen en flarden van gedachten. Wat is echt? Wat is verzonnen? Wat maakt het uit? In de handen van theatergezelschap DE MAAN wordt eenzaamheid iets wat mag bestaan, vol magie en zachtheid. Kinderen herkennen het spel, volwassenen misschien de ontroering - of net omgekeerd.
Aai | 4+
DE MAAN
ma 22 dec | 14 & 16.30 uur
Zachte wonderwereld
Tapis Partie is een voorstelling zonder tribune, zonder toeschouwers. Alleen duo’s van één volwassene en één heel jong kind. Samen verkennen jullie een landschap van tapijt, muziek en beweging. Een zachte wereld waarin er niets moet, maar alles mag. Kruipen, rollen, rusten. Een voorstelling die niet vertelt, maar aanraakt - in alle betekenissen van het woord.
Tapis Partie | 3m-3j
Katrien Oosterlinck
zo 21 dec | 14 uur (3-18m) & 15.30 uur (1,5-3j)
Een ijsbeer met een bibliotheekkaart
Tot slot is er Een koud kunstje, waarin een ijsbeer na een overstroming vastzit op het dak van een bibliotheek. Geen mens te bespeuren, maar hij kon wel vier boeken redden. De ijsbeer leert zichzelf lezen en ontdekt verbeelding, avontuur en de geheimen van het rollerskaten. Wie dacht dat in boeken alleen maar letters staan, heeft nog nooit een poolbeer gezien met zijn neus in een strip.
Een koud kunstje | 6+
fABULEUS / Matthias Van de brul
za 3 jan | 15 & 19 uur
zo 4 jan | 15 uur
Kinderen zijn luid, irritánt luid. En pubers zijn lui, niks mee aan te vangen. Ze stinken bovendien. Volwassenen? Die zijn saai, ze weten altijd alles beter. En oudjes zijn zo verschrikkelijk traag. Om zot van te worden! — Maar niet voor Marieke Anthoni en Aline Isabelle Cornelissen. Zij onderzoeken onze irritaties over elkaar, kijken er met de glimlach naar en maken er een veelbelovend stuk over. KAPOT IRRITANT!
Heerlijke titel! Waar gaat de voorstelling over?
Aline: We maken intergenerationeel theater. We willen kinderen, pubers, ouders en ouder samenbrengen in een gedeelde ervaring. Geen apart ‘jeugdtheater’ dus, maar iets wat voor iedereen werkt. En zagen doen we allemaal, dus we hadden het idee om een zaagstuk te maken. Wij als twee bomma’s op scène die, zoals The Muppets, stevig afgeven op andere generaties. Dat was ons eerste idee, maar dat is intussen geëvolueerd …
Marieke: Het is gegroeid tot een locatievoorstelling met drie verhalen voor drie groepen, die kan spelen in een school, in een cultuurcentrum of in een woonzorgcentrum. Over opgroeien en ouder worden, en vooral de clichés die daarbij komen kijken. Wat denken we allemaal over andere generaties? Hoe kijken de verschillende leeftijdsgroepen naar elkaar? En wat mogen we daarover zeggen?
Lekker doorzagen
Eens goed zagen over elkaar. Dat moet een leuke brainstorm zijn geweest.
Aline: Zeker! We lijstten eerst op wat we zelf irritant vinden per leeftijdsgroep. Hoe kinderen altijd zoveel lawaai maken, typisch. Alhoewel: ook oudere mensen babbelen vaak luid omdat ze niet goed horen. En eigenlijk zijn we zelf ook niet stil als we met vrienden zijn. Clichés hangen
tekst
Cédric Raskin | Parlevink foto’s Flor Huybens
Generaties vol irritaties
dus niet altijd vast aan één groep, er is soms een overlap.
Marieke: We vroegen mensen ook om voice messages op te nemen: wat vind jij kapot irritant aan kinderen? Aan pubers? Aan volwassenen? En wat vind je zo vreselijk aan ouder worden? Zo kregen we interessante input. Soms dingen die we zelf al wisten, maar dan superhelder verwoord. Of in een heel specifieke context. Daar kunnen wij dan mee aan de slag om te schrijven.
Hebben jullie daarbij verrassende dingen ontdekt?
Aline: Het viel ons op dat veel volwassenen hun irritaties vaak niet durven uitspreken. Zeker als het over kinderen gaat. Want die kunnen er niets aan doen, dus we mogen het hen niet kwalijk nemen. Bij kinderen is die schaamte er niet. Ze beseffen wel dat hun ouders soms meer weten en de beslissingen moeten maken, maar dat vinden ze kapot irritant. En dat zeggen ze ook.
Marieke: Ik kwam erachter wat de ideale leeftijd is. Ik vroeg het aan een oudere man op de trein. Dertig, zei hij, want dan sta je tussen de twijfelende twintigers en de stabiele veertigers in. Dat vond ik mooi. Soms pikt het ook: een vrouw van zestig voelde zich niet meer gezien als deel van de maatschappij. Mensen gaan er gewoon van uit dat ze bekrompen is, omdat ze ouder is. Dat vooroordeel vond ik wel pijnlijk.
Aline: Een optimistisch mevrouwtje van 75 had heel haar leven geturnd. Ze zei: ik wil nog van alles, maar mijn lijf doet niet meer mee. Dus nu kijkt ze gewoon naar mensen die nog wél een handstand kunnen. Ontroerend, toch? Er is dus meer dan het cliché van “vroeger was alles beter”. Verschrikkelijk irritante uitspraak trouwens. Want álles? Dat kan toch niet? Dit soort holle zinnen klopt niet eens, en toch
uu
zeggen we die de helft van ons leven.
Irritante zinnetjes
Heel benieuwd naar jullie eigen favoriete irritante zinnetjes.
Marieke: “Het is nu eenmaal zo”. Echt waar, dan is er geen ruimte voor discussie meer, hier stopt het. Je krijgt geen enkele kans om het te weerleggen. Dat vind ik kapot irritant.
Aline: Of: “niks aan te doen”. Terwijl ik voel dat ik daar wél iets aan kan proberen doen. Ik ben nog jong en misschien lukt mij dat wel. En het typische: “Waarom? Daarom”. Daar werd ik als kind al woest van. Hoezo stop je nu met te antwoorden op de vraag? Dat gaat er voor mij niet in.
Gruwelijk irritant. En daarmee proberen jullie mensen te verbinden?
Aline: Door die clichés te benoemen, tegenover elkaar, worden we ons ervan bewust. De vervelendste volwassenen zijn mensen die zich niet meer kind kunnen voelen. Terwijl we net zoveel kunnen leren van kinderen! Als we elkaar begrijpen, nemen we elkaar ook serieus. En dat is wat kinderen net willen. Misschien worden we dan echt leukere mensen.
Marieke: Kinderen zijn altijd in dromenland, je krijgt daar geen focus in. Zuchten hun ouders. Maar misschien is het wel leuk om alle impulsen te volgen, en moeten wij
dat ook opnieuw proberen? En ja, oude mensen zijn traag, maar misschien zie je op die manier wel meer? Laat ons de vooroordelen over elkaar dus bekijken als voordelen: dan kunnen we misschien iets van elkaar opsteken.
Nooit gedacht dat irritaties zo nuttig konden zijn.
Aline: Ze kunnen een belangrijke spiegel zijn. Tijdens de voorstelling creëren we ontmoetingen én rakelen we die vooroordelen op. Dan krijg je herkenning. Het doet goed om je frustraties bevestigd te zien en te merken dat je daarin niet alleen bent. Pas daarna kan je die clichés ook omdraaien en er het positieve van zien.
Marieke: Het is geen moralistisch stuk of zo. Misschien is dat positieve er niet eens altijd. En is het ook wel oké dat je elkaar af en toe kapot irritant vindt. Iedereen zaagt over elkaar, dat is menselijk. Misschien wordt dat wel de uiteindelijke boodschap van de voorstelling: blíjf zagen! Zolang je daarna maar weer samenkomt en luistert naar elkaar. Of dat tenminste probeert.
Lennert De Vroey, Runa Robbroeckx, Egon Schoelynck
For Blinky Palermo
Marc Vanrunxt, Georgia Vardarou & Kunst/Werk
comedy @ café c o r s o
Manu Moreau & friends
do 12 20 uur
za 14 14 uur
zo 15 14 & 16 uur
ma 16 20 uur
di 17 14.30 uur
do 19 20 uur
zo 22 15 uur
vr 27 20 uur
do 26 feb 20 uur
wo 4, do 5 & 20.30 uur
Kellyanne Conway - The musical Het Nieuwstedelijk
Corso de las luces
confetti | 8+ | première destructuur
concerts @ café c o r s o TBA
Warre met Strakke Strings
Warre Borgmans
The show goes on STEL
Souvenirshop | 4+
Bronks & Not Standing / Alexander Vantournhout
Get Up Stand Up ‘Nuff Said
Julian Hetzel x
Swiping Right
Sophie Anna Veelenturf / BERLIN
Three times left is right (Monty) vr 6 mrt
Nastaran Razawi Khorasani & Theater Rotterdam m a a r t
wo 4 20 uur
di 10 & 20 uur
This in Turn
Astrid De Haes
Handle with Care wo 11 Ontroerend Goed
do 12 20 uur
vr 13 20 uur
za 14
zo 15 15 uur
ma 16 20 uur
za 21 20 uur
Terug Naar Start
Kristien Maus
BOBBY Here for you
Romy Louise Lauwers en Peter Seynaeve
Iftaravond club c o r s o
Chasing Splinters | 5+ Wout Vanroose
concerts @ café c o r s o TBA
This is not a dance
zo 22 14 & 16 uur
di 24 14.30 uur
do 26 20 uur
Maan | 2+
Het Wolk
onBESTOFt
Steven Goegebeur
Zusje!
Johnny MUS
za 28 20 uur ABSURD
Anton Lachky Company a p r i l
wo 1, 20 uur DE SITCOMEBACK
do 2 & vr 3 DE HOE
ma 13 20 uur
comedy @ café c o r s o
Manu Moreau & friends
wo 15 14 & 16 uur Wier | 8+
Laika
zo 19 14 & 16 uur Grip | 4+
Carli Gellings
ma 20 20 uur
concerts @ café c o r s o
TBA
di 21 14.30 uur er was eens....
Along Comes Mary
do 23 20 uur
vr 24 20 uur
Ben en Vero
Benjamin Vandewalle
Broer
Lander Severins (Grof Geschud)
di 28 20 uur EMO. BOG.
e i
za 2 15 & 19 uur Lampje | 9+
Theater FroeFroe & Johnny MUS
wo 6 20 uur
vr 8 20 uur
POWDER TO THE PEOPLE
Helena Elshout
Moh? !
Mohsin Abbas
za 9 15 & 19 uur Left | (12+)
Eva De Baets & Silke De Bruyne en Laika
ma 18 20 uur
concerts @ café c o r s o
TBA
di 19 14.30 uur
do 21 20 uur
za 30 14 uur
zo 31 14 & 16 uur
u n i
wo 3 20 uur
Vlaamse Jukebox
Citizen K
Sadettin Kırmızıyüz
Makersdag Platform in de maak
Was | 2+ Casier & Dies
Marshmallow BBQ
Maxim Storms & Lobke Leirens
c o r s o is altijd in beweging en vernieuwing. Door het jaar heen worden er nieuwe voorstellingen geboekt. Houd daarom onze website in de gaten voor het actuele aanbod. Wil je als eerste op de hoogte zijn? Schrijf je dan zeker in voor onze nieuwsbrief via de website, of volg ons op sociale media.
c o r s o is vlot bereikbaar met trein, tram, bus, fiets en Velo. Kom je toch met de auto, hou dan rekening met de lage emissiezone en beperkte parkeergelegenheid.
In café c o r s o kan je gezellig iets komen drinken vanaf een uur vóór de voorstelling.
Tickets bestellen
Koop tickets online op onze website: www.corso.be.
Bewaar al je tickets makkelijk op één plaats met de app van Ticketmatic.
In bib De Poort, Willem Van Laarstraat 15 te Berchem, kan je tickets kopen en printen. Betalen kan enkel met je bankkaart.
Jongeren (-26j) krijgen een korting van 4 euro op de standaardprijs. Kies de reductieprijs wanneer je online tickets bestelt of vraag ernaar aan de balie.
Met een flash!ticket kunnen jongeren (-26j) last minute én goedkoop naar een voorstelling in c o r s o! Een kwartier voor aanvang kunnen zij de laatste beschikbare plaatsen innemen voor maar 5 euro.
Middelbare scholieren kunnen ook voordelig naar een voorstelling. Voor maar 6 euro koop je 3 cultuurshockcheques bij het secretariaat van je school.
Met danskijkers kan je drie avonden genieten van dansvoorstellingen mét nagesprek voor maar 33 euro (-26j: € 30). Een topformule voor al wie van dans houdt!
Heb jij recht op kansentarief?
Voor wie het financieel moeilijk heeft, is er een sociaal tarief. Dan kost een ticket tussen 2 en 5 euro. Meer info op antwerpen.be/A-kaart.
Een cadeaubon van c o r s o is het perfecte geschenk voor elke cultuurliefhebber. Het bedrag kan je zelf kiezen.
Wij zijn telefonisch bereikbaar van maandag tot en met vrijdag, van 10 tot 12 en van 14 tot 16 uur.
D/2025/0306/48| jaargang 4 | nummer 1 | najaar 2025
c o r s o magazine is een halfjaarlijkse uitgave van cultuurhuis c o r s o en verschijnt begin september en begin januari. Alle informatie in dit magazine geldt onder voorbehoud van eventuele wijzigingen. Hoewel dit magazine met de grootste zorg werd samengesteld, zijn fouten mogelijk. Voor updates en uitgebreide informatie: www.corso.be.
c o r s o | Driekoningenstraat 126 2600 Berchem | www.corso.be corso@antwerpen.be tel. 03 286 88 20 Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en volg ons op social media:
@corso.be @corso.be
medewerkers Anne Janssen (directeur), Jesse Vanhoeck, Tyrone Onuwaje, Priscilla Peeters (programmatie), Marianne Van Langendonck (zaalverhuur) Riene Van de brul (tickets en onthaal), Khaoula Chichi (publiekswerking), Kris Willems, Arno Keteleer, Bart Van Dessel, Bram Van Duffel, Gerrit De Bremme, Johan De Quick (techniek), Helin Gümüs, Katja Brits (communicatie & vormgeving), Maarten Jacobs (gebouwbeheer), Veerle Sas (boekhouding)
heel veel dank aan onze enthousiaste vrijwilligers, leergierige stagiaires, creatieve jongeren en ijverige jobstudenten!
