Dorota Agata Strzyżewska

Todo comenzó como por casualidad. Una compañera me sugirió que debería intentar la enseñanza del polaco (por ese entonces me dedicaba sobre todo al tango, mi gran pasión, por la cual me mudé a la Argentina). También enseñaba inglés. Pero en ese entonces me resultaba difícil imaginar que tendría muchos alumnos de polaco. Iba a ser una forma de ganar algún dinero extra, y terminó siendo el descubrimiento de una nueva pasión. El encuentro con los alumnos y sus historias siguen fascinándome hasta hoy. Es una tremenda sensación de poder transmitirles no solo el conocimiento de nuestra lengua, sino también la cultura, la historia y la contemporaneidad de Polonia. Y de verdad, el encuentro con ellos es un intercambio, porque yo también aprendo mucho de ellos y desde perspectiva de tiempo veo que, sencillamente, ha sido el destino. Desde mis años más jóvenes me atraían los idiomas y varios profesores notables marcaron mi camino como para que en Polonia una de dos carreras que terminara fue la Facultad de Filología de la Universidad de Silesia. Hoy ya no me imagino sin enseñar polaco, aunque es un trabajo nada fácil.

Trabajando con alumnos en la Argentina me dieron gran satisfacción dos proyectos, que realizamos en el año 2020. Primero declamamos Lokomotywa de Julian Tuwim antes de la pandemia, y luego Paweł i Gaweł de Aleksander Fredro en la versión “cuarentena”. Los videos de ambas actuaciones pueden verse en YouTube. Espero que dentro de poco aparezcan los siguientes.

Por supuesto, el grupo más numeroso de mis alumnos son personas de raíces polacas, que estudian el idioma por amor a sus historias familiares (con frecuencia sus abuelos dejaron de hablar en polaco poco después de su llegada a la Argentina). Una parte tiene planes serios de viajar a Polonia, para estudiar o para mudarse por trabajo. Cada vez hay más jóvenes que por una situación afectiva (pareja, marido polaco, pareja, esposa polaca) comenzaron a estudiar polaco. También los negocios son motivacionales, por eso también hay alumnos que necesitan el idioma para trabajar.

Lo más difícil para los alumnos es vencer el miedo y la resistencia asociada a la generalizada convicción “es imposible que pueda aprender el polaco, porque es una

Zaczęło się trochę przez przypadek. Koleżanka zasugerowała, że powinnam spróbować uczyć polskiego (w tamtym czasie zajmowałam się głównie tangiem, moją wielką pasją, dla której przeprowadziłam się do Argentyny). Uczyłam też angielskiego. Trudno mi było sobie wtedy jednak wyobrazić, że będę miała wielu uczniów polskiego. Miała to być forma dodatkowego zarobku, a skończyło się na odkryciu kolejnej pasji. Spotkania z uczniami i ich historie fascynują mnie do dziś. Jest to niesamowite uczucie móc przekazywać im wiedzę nie tylko o naszym języku, ale także o kulturze, historii i współczesności Polski. A tak naprawdę spotkania z nimi to wymiana, bo ja też od nich wiele się uczę i z perspektywy widzę, że było to po prostu przeznaczenie. Od najmłodszych lat lubiłam języki i wielu polonistów oraz wybitnych nauczycieli naznaczyło moją drogę na tyle, że jeden z dwóch kierunków, które skończyłam w Polsce, to Wydział Filologiczny Uniwersytetu Śląskiego. Dziś już nie wyobrażam sobie nie uczyć polskiego, choć to zdecydowanie niełatwa praca.

Dużą satysfakcję w pracy z uczniami w Argentynie przyniosły mi dwa projekty, które zrealizowaliśmy w 2020 roku. Najpierw deklamowaliśmy wspólnie Lokomotywę

Juliana Tuwima jeszcze w czasach przed pandemią, a potem Pawła i Gawła Aleksandra Fredry w wersji „kwarantannowej”. Filmiki z obu wydarzeń można obejrzeć na YouTube’ie. Mam nadzieję, że wkrótce pojawią się kolejne.

Oczywiście największa grupa moich uczniów to osoby z polskimi korzeniami, które uczą się języka przez sentyment do własnych historii rodzinnych (często ich dziadkowie przestali mówić po polsku niedługo po przyjeździe do Argentyny). Część z nich ma poważne plany wyjazdu do Polski na studia lub przeprowadzkę za pracą. Coraz więcej osób młodych, które przez sytuację sentymentalną (chłopak/mąż Polak, dziewczyna/żona Polka) zaczęło się uczyć polskiego. Motywacją są także kontakty biznesowe, więc są też uczniowie, którym ten język jest potrzebny w pracy.

Najtrudniej jest przełamać strach i opór związany z powszechnym przekonaniem „to niemożliwe, że nauczę się języka polskiego, bo to jeden z najtrudniejszych języków na świecie”. No a potem, żeby uczniowie polubili przypadki i liczebniki. Dzięki pracy, wytrwałości, motywacji de las lenguas más difíciles del mundo”. Y luego que les gusten los casos y los numerales. Gracias al trabajo, la perseverancia, la motivación y el compromiso los resultados llegan más rápido de lo que muchos de los alumnos suponen, y lo más fácil es hablar sobre la cultura polaca, su cocina, los vínculos históricos y familiares, que son los elementos esenciales en el aprendizaje de esa lengua. i zaangażowaniu rezultaty przychodzą jednak szybciej niż wielu uczniom się wydaje. A najłatwiej przychodzi uczniom rozmawianie o polskiej kulturze, kuchni, wątkach historycznych i rodzinnych, co stanowi istotny element w nauczaniu tego języka.

Ewelina Mierzejewska

Siempre quise abrir mi propia escuela de idiomas, puesto que estudié enseñanza de francés en la Universidad de Varsovia, y luego en la Universidad de Nantes. Después comencé a enseñar en la Alliance Française, en la Universidad Andina Simón Bolívar en Ecuador, y en numerosos institutos. Toda esa experiencia me permitió observar el funcionamiento de diversas unidades educativas. Después de llegar a la Argentina organicé mi propio proyecto de enseñanza de lenguas extranjeras, con el sonoro nombre de Amamos Idiomas. En Bariloche, donde vivo, comenzaron a llamarme por teléfono personas sorprendidas por tal ofrecimiento. Entonces me di cuenta del potencial que existe en el desarrollo de una metodología propia para la enseñanza del idioma polaco. Dado que soy una persona muy creativa y siempre tengo en mente el tema de mi trabajo para la licenciatura, elaboro mis propios materiales didácticos para el nivel inicial. También amo la idea de ayudar a los inmigrantes, a los futuros viajeros que recorrerán Polonia y a los descendientes de polacos que viven en el extranjero, para darles las herramientas básicas de mi idioma materno para una comunicación eficaz.

La satisfacción me acompaña siempre cuando veo los progresos de un alumno. Cada vez que es capaz de conversar sobre un tema nuevo, cuando anotamos ese diálogo y ve que ha dicho algo con sentido y es cada vez más independiente y cada vez se comunica mejor. También es una enorme alegría para mí la satisfacción que sienten mis alumnos cuando comienzan a reservar por su cuenta un turno para el médico o peluquero después de haberse mudado a Polonia. Me resultan muy

Zawsze chciałam otworzyć własną szkołę językową, gdyż studiowałam nauczanie języka obcego (dokładnie francuskiego) na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie na Uniwersytecie w Nantes. Później zaczęłam nauczać w Alliance Française, na Uniwersytecie Andyjskim w Ekwadorze i w licznych instytutach. To doświadczenie pozwoliło mi obserwować funkcjonowanie różnych jednostek edukacyjnych. Po przyjeździe do Argentyny zorganizowałam własny projekt nauki języków obcych o wdzięcznej nazwie Amamos Idiomas. W Bariloche, gdzie mieszkam, zaczęły dzwonić do mnie osoby zaskoczone tą ofertą. Zdałam sobie wówczas sprawę z potencjału, jaki tkwi w rozwoju własnej metodologii nauczania języka polskiego. Jako że jestem osobą bardzo kreatywną i cały czas mam w głowie temat mojej pracy magisterskiej, opracowuję własne materiały dydaktyczne dla poziomu początkującego. Uwielbiam także ideę pomocy imigrantom, przyszłym podróżnikom po Polsce i potomkom Polaków mieszkającym zagranicą, aby dać im podstawowe narzędzia do efektywnej komunikacji w moim ojczystym języku. Poczucie satysfakcji towarzyszy mi za każdym razem, gdy widzę, że mój uczeń robi postępy. Za każdym razem, gdy jest w stanie przeprowadzić rozmowę na nowy temat. Gdy zapisujemy ten dialog i on widzi, że to co mówi, ma sens i staje się coraz bardziej niezależny i coraz lepiej się porozumiewa. Ogromną radością jest też poczucie satysfakcji jednego z moich uczniów, który zaczyna sam rezerwować wizyty u lekarza lub fryzjera po swojej przeprowadzce do Polski. Wielką przyjemnością są dla mnie wszystkie komentarze od osób, które uczą się same z pomocą mojej placenteros todos los comentarios de las personas que aprenden solas con la ayuda de mi libro Aprende polaco en 30 días ―que se puede conseguir en Amazon― o siguiendo mis mini clases en YouTube.

Ewelina Mierzejewska desde hace cinco años vive en la Patagonia. Comenzó a enseñar polaco siendo estudiante en Francia, donde preparaba a estudiantes franceses para su beca Erasmus. Después de algunos años volvió a la enseñanza del idioma polaco. Profesionalmente es maestra de idioma francés y también se desempeña en turismo. En la actualidad tiene varias páginas web sobre Argentina y América Latina, en las cuales presenta las costumbres, la cultura y lugares insólitos. Su pasión es su profesión, el periodismo, las montañas, los viajes y la espiritualidad.

Ewelina Mierzejewska od ponad pięciu lat mieszka w argentyńskiej Patagonii. Zaczęła uczyć języka polskiego, będąc studentką we Francji, gdzie przygotowywała francuskich studentów do wyjazdu na Erasmusa. Po kilkuletniej przerwie powróciła do nauczania języka polskiego. Zawodowo jest nauczycielką języka francuskiego i działa również w branży turystycznej. Obecnie prowadzi kilka stron internetowych o Argentynie i Ameryce Łacińskiej, na których prezentuje zwyczaje, kulturę i niezwykłe miejsca. Jej pasją jest jej zawód, dziennikarstwo, góry, podróże i duchowość.

Eduarda Ziomek Kochański llegó a América del Sur en 1977. Enseña polaco desde hace cuatro años. Está jubilada y su pasión es la cocina (estudió en una academia culinaria), sobre todo la cocina polaca.

Eduarda Ziomek Kochański przyjechała do Ameryki Południowej w 1977 roku. Uczy polskiego od czterech lat. Obecnie jest na emeryturze, a jej pasją jest kuchnia (uczyła się w akademii kulinarnej), szczególnie kuchnia polska.

Considero que los mejores alumnos son aquellos que saben que la perseverancia hace al campeón. Aquellos que durante la pandemia encienden las computadoras puntualmente a las ocho de la mañana para comenzar las clases con su grupo. Aquellos que regularmente entran a mi plataforma para acceder a un material nuevo, porque su trabajo les impide integrar un grupo.

¿Qué motiva a los argentinos para estudiar? Lo más frecuente es el deseo de emigrar o el gran amor por Polonia heredado de sus antepasados. Otro grupo importante conforman las personas que están en una relación con polacos o polacas y quieren comprender mejor a su media naranja y sus familias.

Lo más difícil, por supuesto, es la declinación, y lo más fácil sería la pronunciación. Mis alumnos de polaco pueden relativamente rápido leer un texto sin mayores errores. No puedo decir lo mismo de mis alumnos de francés.

Eduarda Ziomek Kochański

Enseño polaco en el Paraguay. Lo hago, sobre todo, para que los paraguayos de origen polaco no olviden la lengua de sus abuelos. Mi mayor satisfacción es cuando oigo a mis alumnos cantar en polaco. Recuerdo, por supuesto, a mi mejor alumno. Se llamaba Mariano Stangret. Fue hace muchos años, pero sé que hasta hoy recuerda nuestras clases y siempre habla en polaco.

Las motivaciones para aprender polaco son muy diversas. Algunos simplemente quieren viajar a Polonia, otros extrañan a sus abuelos.

¿Qué es lo más difícil? La pronunciación. Creo que la forma más fácil de aprenderla es cantando con otros las canciones polacas.

książki Aprende polaco en 30 días dostępnej na Amazonie lub pod moimi mini lek cjami na kanale YouTube.

Dla mnie najlepsi uczniowie to tacy, którzy wiedzą, że wytrwałość czyni mistrza. Ci, którzy podczas pandemii włączają punktualnie o ósmej rano komputery, aby zacząć lekcję ze swoją grupą. Ci, którzy wchodzą regularnie na moją platformę, aby przerobić nowy materiał, bo z powodu pracy nie mogą dostosować się do grupy. Co motywuje Argentyńczyków do nauki? Najczęściej chcą wyemigrować lub darzą ogromnym sentymentem Polskę ze względu na własnych przodków. Równie ważną grupą są osoby, które są w związkach z Polakami i chcą lepiej rozumieć swoją drugą połówkę i ich rodziny.

Najtrudniejsze w nauce są oczywiście przypadki, a najprostsza chyba jednak wymowa. Moi uczniowie języka polskiego stosunkowo szybko mogą przeczytać samodzielnie tekst bez większych błędów. Nie mogę tego powiedzieć o moich uczniach języka francuskiego.

Uczę języka polskiego w Paragwaju. Robię to głównie dlatego, żeby Paragwajczycy pochodzenia polskiego nie zapomnieli języka swoich dziadków. Największą satysfakcję z nauki mam wtedy, kiedy słyszę, jak moi uczniowie śpiewają po polsku. Pamiętam oczywiście mojego najlepszego ucznia. Nazywał się Mariano Stangret. Uczyłam go wiele lat temu, jednak wiem, że do dziś pamięta nasze lekcje i cały czas mówi po polsku.

Motywacje do nauki języka polskiego są bardzo różne. Jedni po prostu chcą wyjechać do Polski, inni tęsknią za dziadkami.

Co jest najtrudniejsze? Wymowa. Myślę że najłatwiej nauczyć się jej, śpiewając polskie piosenki razem z innymi uczniami.

Soy maestra de polaco por pasión y gracias a la satisfacción que me da compartir la cultura polaca. Sinceramente, son las personas, mis alumnos, que me motivan para trabajar. Creo que eso funciona para ambas partes. Además, amo aprender lenguas extranjeras y profundizar el modo de pensar propio de otras culturas.

Cada día y cada clase me dan muchísimas satisfacciones. Por supuesto, hay momentos mejores y peores, pero creo que una de las sensaciones más hermosas relacionadas con la enseñanza del polaco es el momento en el cual veo la emoción de los alumnos, cuando son capaces de expresarse en polaco. En el caso de personas que tienen recuerdos de su niñez, de su casa en la cual se hablaba en polaco, siento satisfacción cuando reaparecen esos recuerdos. A veces una palabra nueva, o más bien, recordada, comienza a hacer revivir tantos momentos conmovedores.

Enseño polaco como idioma extranjero desde hace cinco años, sobre todo a personas hispanohablantes. Este trabajo, además de incontables satisfacciones, también me da gran cantidad de energía positiva, y me enseña mucho.

A quienes más recuerdo es a los alumnos con los que además de las clases compartí –o sigo compartiendo– nuestra cultura. Particularmente recuerdo a uno por sus rápidos progresos en seis meses de estudio. En la actualidad vive y trabaja en Polonia desde hace más de un año, y la eligió por amor a nuestra patria.

Mis alumnos tienen diversas motivaciones para estudiar. Algunos simplemente quieren conocer el idioma y la cultura de sus ancestros, otros planean emigrar a Polonia. También hay personas que no tienen nada que ver con Polonia, pero tienen la posibilidad de viajar a Polonia por motivos profesionales y residir allí durante unos años. También hay alumnos apasionados por el aprendizaje de idiomas. Hablan con fluidez en cinco o seis idiomas y quieren conocer uno más, como dicen “absolutamente distinto y más exótico”. Lo ven como un nuevo desafío.

Con frecuencia resulta que aquello que parecía lo más difícil, o sea la pronunciación y las declinaciones, no es tan complicado cuando se entienden las reglas que las rigen. A veces el problema es el uso de los verbos y el orden de la oración en pola-

Joanna Kaczanowska

Jestem nauczycielką języka polskiego z pasji i dzięki satysfakcji, jaką daje mi dzielenie się kulturą polską. Tak naprawdę to ludzie, uczniowie motywują mnie do pracy. Myślę, że to działa w obie strony. Poza tym sama uwielbiam uczyć się języków obcych i zagłębiać się w sposób myślenia charakterystyczny dla innych kultur.

Każdy kolejny dzień i każda kolejna lekcja dają mi mnóstwo satysfakcji. Oczywiście są wzloty i upadki, ale myślę, że jednym z najpiękniejszych uczuć związanych z nauczaniem języka polskiego jest chwila, kiedy widzę wzruszenie uczniów, gdy potrafią samodzielnie wypowiedzieć się po polsku. W przypadku osób, które mają wspomnienia z dzieciństwa, z domu, w którym mówiło się po polsku, czuję satysfakcję, gdy odżywają wspomnienia. Czasami jedno nowe słowo, a raczej przypomniane, zaczyna przywoływać tak wiele wzruszających chwil.

Języka polskiego jako języka obcego uczę od ponad pięciu lat, przede wszystkim osoby hiszpańskojęzyczne. Praca ta daje mi oprócz mnóstwa satysfakcji, równie dużo pozytywnej energii, a także wiele uczy.

Najlepiej pamiętam tych uczniów, z którymi poza lekcjami dzieliłam, bądź dzielę się, naszą kulturą. Jednego z nich wspominam szczególnie ze względu na fakt, jak szybkie poczynił postępy raptem po sześciu miesiącach nauki. Obecnie od ponad roku mieszka i pracuje w Polsce, którą wybrał z miłości do naszego kraju.

Moi uczniowie mają rozmaite motywacje do nauki. Niektórzy po prostu chcą poznać język swoich przodków i ich kulturę, inni planują wyjazd do Polski na stałe. Są też osoby, które nie mają nic wspólnego z Polską, jednak otrzymały możliwość wyjechania do Polski w celach zawodowych na kilka lat. Są też uczniowie, którzy pasjonują się nauką języków obcych. Biegle mówią w pięciu czy sześciu językach i chcieliby poznać kolejny, jak mówią „zupełnie inny i bardziej egzotyczny”. Traktują to jako kolejne wyzwanie.

Często okazuje się, że to, co wydawałoby się najtrudniejsze, czyli wymowa i deklinacja, nie jest takie skomplikowane, kiedy dobrze zrozumieją reguły, które nimi rządzą. Kłopot czasem sprawia im użycie czasownika i szyk zdania w języku polskim, który jest znacznie swobodniejszy niż w języku hiszpańskim. Dla osób starszych, co, que es mucho más libre que en castellano. Para las personas mayores, que en su infancia habían hablado en polaco, pero que con el tiempo dejaron de hacerlo, lo más difícil es aprender a escribir.

Joanna Kaczanowska es oriunda de Cracovia. Es especialista en culturas (con especialización en culturas de los países del Mediterráneo) y magister en etnología y antropología cultural. Vive en la Argentina desde hace seis años. Llegó aquí gracias a su mayor pasión: viajar y conocer otras culturas. También ama el flamenco y el montañismo. Le interesa la escenografía teatral y, en sentido amplio, la cultura y el arte popular, el folklore y la herencia cultural inmaterial.

Joanna Kaczanowska pochodzi z Krakowa. Z zawodu jest kulturoznawczynią (ze specjalizacją: kultura krajów śródziemnomorskich) oraz magistrem etnologii i antropologii kulturowej. W Argentynie mieszka od sześciu lat. Dotarła tu dzięki jednej z największych pasji – podróżowania i poznawania innych kultur. Pasjonuje ją również flamenco i zdobywanie gór. Interesuje się scenografią teatralną oraz szeroko pojętą kulturą i sztuką ludową, folklorem oraz niematerialnym dziedzictwem kulturowym.

Marek Feliks Lewiński llegó a Argentina hace 28 años. Vive en Resistencia, en la provincia de Chaco. De formación es teólogo y psicólogo. Trabaja como empleado de la administración pública y se desempeña como psicólogo–auditor en la Compañía Provincial de Seguros de Beneficios de Salud.

Marek Feliks Lewiński przyjechał do Argentyny 28 lat temu. Zamieszkał w mieście Resistencia, w prowincji Chaco. Z wykształcenia jest teologiem i psychologiem. Jest pracownikiem administracji publicznej i pracuje jako psycholog - audytor w Prowincjalnej Ubezpieczalni Świadczeń Zdrowotnych.

Marek Feliks Lewiński

Ya a los 20 años, todavía en Polonia, comencé a trabajar como docente en una escuela técnica, y luego en Argentina durante varios años fui profesor en la Universidad UCASAL de Corrientes. Se podría decir que la enseñanza me ha acompañado desde siempre. La idea de enseñar el idioma polaco nació del deseo de dar a los descendientes de inmigrantes polacos, a quienes conocí aquí en Resistencia, la oportunidad de conocer el idioma, las tradiciones, la historia y la cultura de sus padres y abuelos. Doy clases desde el 2010.

La mayor satisfacción me la da el grupo de personas mayores, jubilados, quienes fielmente, a pesar de las dificultades que experimentan para adquirir un nuevo idioma, muestran siempre un gran amor por sus raíces y un gran apego a sus tradiciones familiares.

¿Los mejores estudiantes? Recuerdo tres jóvenes quienes han hecho un progreso increíble. Después de tan solo unos meses de aprendizaje, lograron comunicarse en un muy buen nivel.

En cuanto a la motivación para aprender polaco, creo que principalmente es el deseo de aprender el idioma de los antepasados. También hay quienes tienen planes de visitar Polonia, o tienen la posibilidad de viajar con el programa Raíces polacas, pero también... el amor por una chica polaca, para quien un chico argentino decidió averiguar qué es el acusativo.

Lo más difícil en el proceso de enseñar, al menos aquí en Argentina, es que a pesar de las ganas de conocer sus raíces y tomar la decisión de aprender un idioma, los estudiantes no le dedican suficiente tiempo, lo que significa que no progresan, se desaniman y después de un tiempo resignan. Al mismo tiempo, tengo experiencias muy positivas, y por lo tanto la enseñanza no me resulta frustrante.

które w dzieciństwie mówiły po polsku, ale z czasem przestały go używać, najtrudniejsza jest nauka pisania.

Już w wieku 20 lat, jeszcze w Polsce, zacząłem pracować jako nauczyciel w szkole technicznej, a później w Argentynie przez kilka lat byłem wykładowcą na Uniwersytecie UCASAL w Corrientes. Można powiedzieć, że nauczanie towarzyszy mi od zawsze. A jeśli chodzi o nauczanie języka polskiego, to zrodziło się ono z pragnienia dania potomkom emigrantów polskich, których spotkałem tutaj w Resistencii, możliwości spotkania się z językiem, tradycjami, historią i kulturą ich ojców i dziadków. Uczę od 2010 roku.

Szczególną satysfakcję z nauczania daje mi grupa osób starszych, emerytów, którzy wiernie, pomimo trudności, jakie sprawia im przyswajanie nowego języka zawsze przejawiają wielką miłość do swoich korzeni i ogromne przywiązanie do swoich tradycji rodzinnych.

Najlepsi uczniowie? Przychodzi mi na myśl troje młodych ludzi, którzy odnotowali niesamowite postępy. Po zaledwie kilku miesiącach nauki osiągnęli zdolność do porozumiewania się na poziomie bardzo dobrym!!!

Co do motywacji do nauki polskiego to myślę, że jest nią przede wszystkim pragnienie poznania języka przodków. To także plany odwiedzenia Polski, możliwość wyjazdu na obóz Korzenie polskie, ale także… miłość do polskiej dziewczyny, dla której argentyński chłopak postanowił dowiedzieć się, co to jest biernik.

Najtrudniejsze w nauczaniu, przynajmniej tutaj w Argentynie, jest to, że pomimo ochoty poznania swoich korzeni i podjęcia decyzji o nauce języka, uczniowie nie poświęcają jej wystarczająco dużo czasu co sprawia, że nie robią postępów, zaczynają się zniechęcać i po jakimś czasie rezygnują. Mam jednocześnie doświadczenia bardzo pozytywne i dlatego nauczanie nie jest dla mnie frustrujące.

Mi aventura con la enseñanza del idioma polaco comenzó en 2016, cuando fui invitada a los talleres para maestros organizados por la Escuela del Idioma y la Cultura Polaca de la Universidad de Silesia y realizados en la Casa Polaca de Buenos Aires. En abril de 2017 ya estaba enseñando a los primeros grupos de alumnos en la Asociación Hogar Polaco en Buenos Aires. A finales de cada año, en los primeros días de diciembre, organizo con mis alumnos una cena de gala, en la cual repartimos los diplomas y cantamos villancicos.

¿Por qué doy clases? Porque como polaca lo necesito. Fuera de la enseñanza del idioma quiero que mis alumnos reciban el máximo de las riquísimas historia y cultura de Polonia.

Mi mayor satisfacción al enseñar polaco la sentí cuando en dos oportunidades mis alumnos obtuvieron una beca en el curso de idioma polaco en la Escuela del Idioma y Cultura Polaca de la Universidad de Silesia en Cieszyn. Mi mejor alumna obtuvo el mayor puntaje – A.

La mayoría de mis alumnos son argentinos de origen polaco. También hay algunos argentinos que primero se interesaron por la cultura e historia de Polonia, y luego por nuestra lengua.

Lo más difícil para nuestros alumnos es aprender las declinaciones y la verdad es que dedico mucho tiempo a explicárselas. ¿Qué les resulta más fácil? Me resulta difícil contestarlo, porque el idioma polaco no es fácil. Quizá la clase en la cual hablamos de la cocina polaca y traducimos recetas. Ahí los alumnos recuerdan los pierogi, el bigos o el barszcz czerwony preparados en la Argentina hace mucho tiempo por sus abuelas o abuelos.

Maria Ciupalska

Moja przygoda z nauką języka polskiego zaczęła się w 2016 roku, gdy zostałam zaproszona na warsztaty dla nauczycieli zorganizowane przez Szkołę Języka i Kultury Polskiej Uniwersytetu Śląskiego w Domu Polskim w Buenos Aires. W kwietniu 2017 roku uczyłam już pierwsze grupy uczniów w Stowarzyszeniu Ognisko Polskie w Buenos Aires. Pod koniec każdego roku, w pierwszych dniach grudnia, organizuję wraz uczniami uroczystą kolację, na której rozdajemy dyplomy i śpiewamy kolędy. Dlaczego uczę? Bo mam taką potrzebę jako Polka. Poza nauką języka chcę przekazać moim uczniom jak najwięcej z przebogatej historii i kultury Polski.

Największą satysfakcję z nauczania polskiego odczułam wtedy, gdy dwa razy moi uczniowie zdobyli stypendium na kursie języka polskiego w Szkole Języka i Kultury Polskiej Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie. Moja najlepsza uczennica dostała na nim najwyższy stopień - A. Większość moich uczniów to Argentyńczycy pochodzenia polskiego. Mam wśród nich kilku rdzennych Argentyńczyków, którzy najpierw zainteresowali się kulturą i historią Polski, a potem naszym językiem.

Dla moich uczniów najtrudniejsza jest nauka przypadków i naprawdę wiele czasu poświęcam na to, żeby je im wytłumaczyć. Co przychodzi moim uczniom najłatwiej? Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, bo język polski nie jest łatwy. Może lekcja, na której mówimy o kuchni polskiej i tłumaczymy przepisy? Uczniowie wspominają wtedy pierogi, bigos lub barszcz czerwony przyrządzany dawno temu w Argentynie przez ich babcie lub dziadków.

Maria Ciupalska es varsoviana. Llegó a la Argentina con su familia en 1971. Terminó sus estudios en la Facultad de Arquitectura y Urbanismo en la UBA, obtuvo el título de arquitecta y comenzó a trabajar en el Estudio de Arquitectura SEPRA. En 1987 comenzó a integrar el cuerpo de autoridades de la Asociación de Polacos. Un año después los franciscanos del Centro Católico Polaco de Martín Coronado la involucraron en la realización de los proyectos de ampliación de la Residencia del Hogar para Adultos Mayores de Pablo Podestá. Fue parte del Coro Federico Chopin en Buenos Aires y cantó durante la peregrinación del papa Juan Pablo II a la Argentina. Durante varios años fue secretaria en la administración del conjunto folklórico Nasz Balet. En 2016 participó en la organización de la Organización de Maestros Polacos en la Argentina (PONA), de la cual hoy es vicepresidenta. Sus pasiones son la arquitectura, el arte y la historia de Polonia.

Maria Ciupalska jest warszawianką. Przyjechała do Argentyny w 1971 roku razem z rodziną. Skończyła studia na Wydziale Architektury i Urbanistyki Uniwersytetu w Buenos Aires (UBA), uzyskała tytuł architektki i zaczęła pracować w Studiu Architektonicznym SEPRA. W 1987 roku została członkinią zarządu Związku Polaków. Rok później franciszkanie z Polskiego Ośrodka Katolickiego w Maciaszkowie (Martín Coronado) zaangażowali ją w realizację planów rozbudowy Domu Spokojnej Starości w Pablo Podestá. Należała do Chóru im. Fryderyka Chopina w Buenos Aires i śpiewała podczas pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Argentyny. Przez wiele lat pełniła funkcję sekretarza w zarządzie zespołu ludowego Nasz Balet. W 2016 roku wzięła udział w tworzeniu Polonijnej Organizacji Nauczycieli w Argentynie (PONA), której dziś jest wiceprezeską. Jej pasją jest architektura, sztuka i historia Polski.

Renata Barbara Krupop vive en Santa Fe. Está casada con un argentino. Llegó a la Argentina en 1992. En la actualidad trabaja como consultora en el rubro automotor. Ama el cine. En la foto segunda desde la derecha.

Renata Barbara Krupop mieszka w Santa Fe. Wyszła za mąż za Argentyńczyka. Przyjechała do Argentyny w 1992 roku. Obecnie pracuje jako doradczyni w branży motoryzacyjnej. Uwielbia kino. Na zdjęciu druga z prawej.

Renata Barbara Krupop

Comencé a enseñar el idioma polaco por pedido de la presidenta de la Casa Polaca de Santa Fe. Después de un año de conversaciones al respecto, junté coraje y acepté. Dado que con anterioridad no tenía ninguna experiencia en la enseñanza, aproveché la posibilidad de hacer talleres para maestros que se realizan en Buenos Aires. Así comenzó mi aventura con la enseñanza del polaco.

Ya en la primera lección sentí la satisfacción de enseñar polaco. Cada una de las siguientes solo la aumenta. Enseño desde hace tres años, pero cada alumno me sorprende clase a clase. Tengo alumnos que recuerdan cómo hablaban sus abuelos y aprenden el idioma queriendo volver a sus raíces. Otros estudian porque quieren viajar a Polonia para trabajar o simplemente para conocerla, verla. También hay quienes ven el aprendizaje de un idioma extranjero como un hobby. Lo más difícil para todos es la fonética, pero les gusta la gramática y, por supuesto, los diálogos.

Zaczęłam uczyć języka polskiego na prośbę prezes Domu Polskiego w Santa Fe. Po roku rozmów na ten temat zdobyłam się na odwagę i zgodziłam się. Ponieważ nie miałam wcześniej żadnego doświadczenia w nauczaniu, skorzystałam z możliwości wzięcia udziału w warsztatach polonijnych, które odbywają się w Buenos Aires. Tak zaczęła się moja przygoda z nauczaniem języka polskiego.

Satysfakcję z nauczania polskiego poczułam już na pierwszej lekcji! Każda kolejna tylko ją zwiększa. Uczę od niedawna, bo od trzech lat, ale każdy uczeń mnie zaskakuje na każdych zajęciach. Mam uczniów, którzy pamiętają, jak mówili ich dziadkowie, i chcąc wrócić do swoich korzeni, uczą się języka. Inni uczą się, bo chcą wyjechać do Polski do pracy albo po prostu, żeby ją zwiedzić i zobaczyć. Są też i tacy, którzy naukę języka traktują jako hobby. Dla wszystkich najtrudniejsza jest fonetyka, ale lubią gramatykę i oczywiście rozmówki.

Susy Lancman

Susy Lancman nació en la Argentina. Sus padres se conocieron durante la II Guerra Mundial, en Gran Bretaña, donde ambos servían en la RoyalAir Force (RAF). Se casaron en Escocia y después de la guerra emigraron a la Argentina, a Córdoba, donde su padre comenzó a trabajar en la aeronáutica.

Susy Lancman urodziła się w Argentynie. Jej rodzice poznali się podczas II wojny światowej w Wielkiej Brytanii, gdzie oboje służyli w Royal Air Force (RAF). Pobrali się w Szkocji, a po wojnie wyemigrowali do Argentyny, do Córdoby, gdzie jej ojciec znalazł pracę w zakładach lotniczych.

Comencé a enseñar el idioma polaco en 1976. Tenía apenas diecisiete años, y mis primeros alumnos fueron niños de entre tres y cinco años de edad. Realizo mi tarea en el sede de la Asociación Polaca de Córdoba. Siempre me gustó enseñar, sobre todo a los niños. Mi mayor alegría es verlos sobre el escenario, cantando canciones polacas o declamando poesías. Para mí todos son excepcionales. Hoy también ayudo en la enseñanza a adultos que quieren viajar a Polonia, encontrar a sus familiares y poder hablar con ellos. Muchos de mis alumnos también se interesan por la cultura polaca. Por supuesto, lo más difícil es la pronunciación. ¿Lo más fácil? ¡El canto!

Zaczęłam uczyć języka polskiego w 1976 roku. Miałam wtedy zaledwie siedemnaście lat, a moimi pierwszymi uczniami były dzieci w wieku 3-5 lat. Zajęcia prowadzę od lat w siedzibie Związku Polaków w Córdobie. Zawsze lubiłam uczyć głównie dzieci. Największą radość sprawia mi, kiedy widzę je na scenie, gdy śpiewają polskie piosenki albo deklamują wiersze. Wszystkie są dla mnie wyjątkowe. Dziś pomagam również w uczeniu osób dorosłych, które chcą pojechać do Polski, odszukać rodzinę i móc z nią porozmawiać. Dużo moich uczniów interesuje się także polską kulturą. Najtrudniej przychodzi im oczywiście wymowa. A najłatwiej? Śpiew!

El hecho de que yo enseñe polaco lo decidió mi pertenencia a la escuelita polaca en Martín Coronado. Allí primero fui alumna, y luego maestra, lo que naturalmente me unió a la enseñanza del idioma polaco. Al comienzo enseñaba historia y literatura (cuando los alumnos todavía llegaban sabiendo el polaco que se hablaba en sus casas), pero luego hubo necesidad de enseñar a los niños el idioma. Por otra parte, no solo a los niños. Desde hace unos años enseño también a jóvenes y adultos, que no han tenido la oportunidad de aprender polaco en sus casas, como yo. Es una especie de misión patriótica; puedo ayudar a las personas a aprender la lengua, que es nuestra herencia compartida.

La mayor satisfacción por enseñar polaco la sentí no durante una clase, sino en el teatro escolar. Como presidenta de la Escuela del Milenio del Bautismo de Polonia mi tarea fue organizar los festejos del 1050.° aniversario de ese acontecimiento. Encontré un guion breve titulado Se acerca lo nuevo y adapté el texto a las capacidades de los alumnos, para que cada uno pudiera decir algo clara y correctamente. Coordiné el trabajo de los maestros y padres para poner en escena en nuestro humilde teatro escolar un “mega espectáculo”, que coroné con la escenificación del cuadro vivo El bautismo de Polonia de Jan Matejko. Todos los alumnos estuvieron magníficos. De paso agrego que yo misma tuve que encarnar a Dąbrówka (risas).

Mis alumnos aprenden polaco por diversos motivos. La mayoría porque tienen orígenes polacos, y aunque no han tenido la suerte de aprender polaco en sus casas, de pronto despierta en ellos la necesidad espiritual de conocer la lengua de sus antepasados. Por ese mismo motivo traen a sus hijos a la escuelita de los sábados. Otros tienen planes profesionales concretos en Polonia, y para otros más Polonia es un país atractivo, sobre todo para aquellos que estudian, por ejemplo, música o canto. También hay quienes simplemente se interesan por lenguas y culturas de Europa Central y Oriental.

Supongo que la pronunciación es el primer obstáculo para aprender polaco, porque hay unos cuantos sonidos del polaco que no existen en el castellano. El aprendizaje de la declinación, e identificar qué caso rigen los verbos, cuáles deberán utilizar los alumnos, es el problema

Teresa Uzarowicz

O tym, że uczę polskiego, zadecydowała moja przynależność do polskiej szkoły w Maciaszkowie (Martín Coronado). To, że byłam tam uczennicą, a potem nauczycielką, naturalnie związało mnie z nauczaniem języka polskiego. Na początku uczyłam historii i literatury (kiedy jeszcze uczniowie wynosili umiejętność mówienia po polsku z domu), ale potem zaszła potrzeba uczenia dzieci tylko języka polskiego. Zresztą nie tylko dzieci. Od kilku lat uczę także młodzież i dorosłych, którzy nie mieli szansy nauczenia się języka polskiego tak jak ja, w domu. To pewien rodzaj misji patriotycznej - mogę pomóc ludziom nauczyć się języka, który jest naszym wspólnym dziedzictwem.

Największą satysfakcję z uczenia polskiego odczułam nie podczas lekcji w klasie, ale w szkolnym teatrze. Jako kierowniczka Polskiej Szkoły im. Tysiąclecia Chrztu Polski miałam za zadanie zorganizować obchody 1050. rocznicy tego wydarzenia. Odszukałam krótki scenariusz pt. Idzie Nowe i dopasowałam tekst do umiejętności uczniów tak, aby każdy mógł coś powiedzieć wyraźnie i poprawnie. Skoordynowałam pracę nauczycieli i rodziców tak, aby w końcu wystawić na naszej skromnej scenie szkolnej „mega widowisko”, które zwieńczyłam inscenizacją żywego obrazu Chrzest Polski Jana Matejki. Wszyscy uczniowie wypadli wspaniale. Na marginesie dodam, że sama musiałam się wcielić w rolę Dąbrówki (śmiech).

Moi uczniowie uczą się języka polskiego z różnych powodów. Większość dlatego, że pochodzi z polskich rodzin i, chociaż nie mieli szczęścia nauczyć się polskiego w domu, nagle odzywa się w nich duchowa potrzeba poznania języka przodków. Z tego samego powodu przywożą swoje dzieci do szkółki sobotniej. Inni mają konkretne plany zawodowe w Polsce, a dla jeszcze innych Polska jest atrakcyjnym krajem, szczególnie dla tych uczących się na przykład muzyki czy śpiewu. Są też tacy, którzy po prostu interesują się językami i kulturą Europy Środkowej i Wschodniej.

Myślę, że wymowa stanowi pierwszą przeszkodę w nauce polskiego, ponieważ wiele polskich dźwięków nie istnieje w języku hiszpańskim. Nauka deklinacji i zidentyfikowanie, którym przypadkiem rządzą czasowniki, którymi muszą się posłużyć uczniowie, stanowi kolejny problem. Zwłaszcza dlatego, że nauka przypadków

Teresa Uzarowicz nació en la Argentina, pero en su casa se hablaba solo polaco. Su mamá cuidaba que “no malgastara” las vacaciones y cada año le preparaba una buena cantidad de clásicos de la literatura polaca. El polaco fue su primera lengua, porque cuando fue al prescolar no sabía hablar en castellano. Concurrió a la escuela polaca sabatina en Martín Coronado. Como maestra trabaja allí desde hace más de treinta años. De 2011 a 2021 estuvo a cargo de la dirección de la escuela, y desde 2017 es la presidenta de la Organización de Maestros de Polaco en la Argentina (PONA). Es profesora de historia. Sigue amando la lectura de novelas polacas, sobre todo las contemporáneas. Le gusta la pastelería polaca, escuchar pop polaco y cantar.

Teresa Uzarowicz urodziła się w Argentynie, ale w jej domu mówiło się tylko po polsku. Jej mama dbała o to, aby nie „marnowała” wakacji i każdego lata szykowała dla niej solidną porcję polskiej klasyki do przeczytania. Polski to jej pierwszy język, bo kiedy poszła do przedszkola, nie umiała mówić po hiszpańsku. Uczęszczała do polskiej szkoły sobotniej w Maciaszkowie (Martín Coronado). Jako nauczycielka pracuje w niej już ponad trzydzieści lat. W latach 2011-2021 była kierowniczką szkoły, a od 2017 roku jest prezeską Polonijnej Organizacji Nauczycieli w Argentynie (PONA). Z zawodu jest nauczycielką historii. Nadal uwielbia czytać polskie powieści, szczególnie współczesne. Lubi piec polskie ciasta, słuchać polskiego popu i śpiewać.

Victor Eduardo Bustos es el presidente de la Asociación Nueva Polonia de Córdoba. No es de origen polaco, y se interesó por la cultura polaca por casualidad. Durante sus estudios (es egresado de la Facultad de Química) en la Universidad de Córdoba comenzó a danzar en un conjunto folklórico polaco, luego accedió al cargo de secretario de la Asociación de Polacos y se hizo cargo del grupo folklórico. En 1988 fue a Polonia, becado, con la intención de doctorarse en química. Mientras estudiaba la lengua polaca en la Universidad Jagellónica, danzaba en el conjunto Słowianki, con el cual actuó no solo en Polonia, sino también en otros países de Europa. Cuando volvió a la Argentina comenzó a enseñar polaco en la Asociación de los Polacos, y luego en la sección lenguas extranjeras de la Universidad Nacional de Córdoba. Tomó parte en los cursos de perfeccionamiento organizados en Polonia y en los talleres de idiomas en Buenos Aires. En 2008 obtuvo la ciudadanía polaca, y en 2013 la distinción de “Meritorio de la Cultura Polaca”. En la actualidad enseña polaco en el marco de las actividades de la Asociación Nueva Polonia y dirige el conjunto de bailes folklóricos de la organización. En 2019 defendió su tesis en la Academia Coreográfica de Rzeszów – la única escuela para los miembros de la diáspora polaca, quienes desean formarse en la danza y cultura folclórica de Polonia. – Al mismo tiempo terminó los estudios de la Universidad Provincial de Córdoba en la facultad de arte y proyecto, recibiendo el título de Maestro de Danza. En la foto Víctor (de pie) con sus alumnos en Córdoba siguiente. Sobre todo porque el aprendizaje de los casos aparece en la primera etapa. Eso con frecuencia desalienta a los alumnos, porque creen que jamás lo dominarán... En cambio, cuando aparecen los internacionalismos, se entusiasman en gran forma. En ese momento el equipaje del vocabulario, para alegría de nuestros pupilos, de pronto se amplía.

Victor Eduardo Bustos jest prezesem Stowarzyszenia „Nowa Polonia” w Cordobie. Nie ma polskiego pochodzenia, a kulturą polską zainteresował się przez przypadek. Podczas studiów (skończył chemię) na Uniwersytecie w Cordobie zaczął tańczyć w polonijnym zespole ludowym, później objął stanowisko sekretarza w Związku Polaków i sam poprowadził grupę folklorystyczną. W 1988 roku wyjechał do Polski na stypendium, chcąc zrobić doktorat z chemii. Gdy studiował język polski na Uniwersytecie Jagiellońskim, równolegle tańczył w zespole „Słowianki”, z którym występował w Polsce i Europie. Gdy wrócił do Argentyny, zaczął uczyć polskiego w Związku Polaków, a potem na wydziale językowym przy Państwowym Uniwersytecie w Cordobie. Brał udział w kursach doskonalenia językowego organizowanych w Polsce oraz w warsztatach językowych w Buenos Aires. W roku 2008 otrzymał polskie obywatelstwo, a w roku 2013 odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Obecnie uczy języka polskiego w ramach działalności Stowarzyszenia „Nowa Polonia”, którym kieruje. Poza nauczaniem prowadzi polski zespół taneczny istniejący przy tej organizacji. W roku 2019 obronił pracę dyplomową na Polonijnym Studium Choreograficznym w Rzeszowie. Jednocześnie ukończył studia na Prowincjalnym Uniwersytecie w Cordobie przy wydziale sztuk i projektowania, otrzymując tytuł Nauczyciela Tańca. Na zdjęciu Victor (stoi) z uczniami w Cordobie.

Victor Eduardo Bustos

Desde hace 40 años sostengo una actividad en la comunidad polaca de Córdoba, y también en otras provincias. Viví en Polonia cinco años y precisamente entonces profundicé mis conocimientos de la cultura polaca. Es mi pasión y en gran parte el motor de mis actividades. Completé la formación trianual de letras polacas para extranjeros en la Universidad Jagellónica de Cracovia. Estoy registrado como traductor público en el Colegio de Traductores de la provincia de Córdoba. Enseño el idioma polaco hace muchos años. Enseñé en la Asociación de los Polacos de Córdoba, en la Universidad Nacional de Córdoba, y actualmente en la Asociación Nueva Polonia.

Mi mayor satisfacción la viví cuando mis grupos de estudiantes viajaron a Polonia para asistir a grupos de perfeccionamiento del idioma polaco. También estoy orgulloso por la cantidad de veces que fui llamado a integrar el Consejo de Cultura Polaca en el Extranjero del Ministerio de Educación Nacional, en Varsovia.

Recuerdo a cada uno de mis alumnos, pero a cada uno por algo diferente, unos por su laboriosidad y aplicación, otros por su escrupulosidad o participación en las clases.

Los argentinos por lo general aprenden el idioma por sus raíces polacas. También tuve alumnos que estudiaban polaco porque querían conocer la cultura polaca o porque el aprendizaje de la lengua polaca –nada fácil– era un desafío personal, intelectual.

Lo más fácil para los alumnos es aprender canciones folklóricas. Las aprenden con mucho entusiasmo. Lo más difícil es la gramática, los casos y la conjugación de los verbos. Por ejemplo, cuando se enteran que los verbos en pretérito tienen género.

pojawia się w pierwszym etapie nauki. To często zniechęca uczniów, bo myślą, że nigdy tego nie opanują... Natomiast gdy pojawiają się internacjonalizmy, budzi to w nich duży entuzjazm. Bagaż słownictwa, ku radości naszych podopiecznych, nagle się wtedy powiększa.

Od 40 lat działam aktywnie w środowisku polonijnym w Cordobie, a także w innych prowincjach. Mieszkałem w Polsce przez pięć lat i właśnie wtedy pogłębiłem swoją znajomość polskiej kultury. To moja pasja i w dużym stopniu motor napędowy moich działań. Skończyłem trzyletnią polonistykę dla cudzoziemców na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jestem zarejestrowany jako tłumacz przysięgły w Collegium Tłumaczy w prowincji Córdoba. Uczę języka polskiego od wielu lat. Uczyłem w Związku Polaków w Córdobie, na Państwowym Uniwersytecie w Córdobie, a obecnie w Stowarzyszeniu Nowa Polonia.

Największą satysfakcję z nauki przeżyłem wtedy, gdy moje grupy studentów pojechały do Polski na kursy doskonalenia znajomości języka polskiego. Jestem też dumny z tego, że wielokrotnie byłem powoływany do składu Rady Oświaty Polonijnej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej w Warszawie.

Pamiętam każdego swojego ucznia, ale każdego za coś innego, jednych za pracowitość i poświęcenie, innych za rzetelność czy aktywność na lekcjach.

Argentyńczycy najczęściej uczą się języka polskiego z powodu swojego polskiego pochodzenia. Miałem też uczniów, którzy studiowali polski bo chcieli poznać polską kulturę albo dlatego że nauka języka polskiego, niełatwa przecież, była dla nich osobistym, intelektualnym wyzwaniem.

Uczniom najłatwiej przychodzi nauka piosenek ludowych. Uczą się ich bardzo chętnie. Najtrudniejsza jest gramatyka, nauka przypadków i koniugacja czasowników. Na przykład wtedy kiedy się dowiadują, że czasowniki w czasie przeszłym mają swój rodzaj.

wywiad z Justyną Budzik / entrevista a Justyna Budzik