Profes de polaco

Ana Julia Fernández Palazzo nació y pasó casi toda su vida en la Argentina. Su primer contacto con la lengua polaca tuvo a los dieciséis años. Dos años después recibió una beca anual para estudiar el idioma en Polonia, y entonces comenzó su aventura con el aprendizaje y la enseñanza del polaco. Lo imparte desde hace nueve años. Es egresada de Facultad de Filosofía, y en la actualidad está comenzando su doctorado en la materia. Siempre la apasionaron los idiomas y todo lo relacionado con la humanística. Tiene raíces polacas, aunque es la única de la familia que utiliza la lengua polaca. En la foto: Ana (primera desde la derecha) con Natalia Prasnowska, una repatriada de Kazajistán, y su hijo Stefan al finalizar una capacitación organizada por la Asociación Comunidad Polaca (Stowarzyszenie Wspólnota Polska).

Ana Julia Fernández Palazzo urodziła się i mieszkała przez prawie całe życie w Argentynie. Pierwszy kontakt z językiem polskim miała dopiero w wieku szesnastu lat. Dwa lata później otrzymała stypendium na roczny kurs języka polskiego w Polsce i wtedy zaczęła się jej przygoda z uczeniem i nauczaniem polskiego. Uczy go od dziewięciu lat. Jest absolwentką filozofii, a obecnie rozpoczyna doktorat na tym samym kierunku. Zawsze pasjonowała się językami i wszystkim co jest związane z humanistyką. Ma polskie korzenie, choć jest jedyną w rodzinie, która posługuje się językiem polskim. Na zdjęciu Ana (pierwsza z prawej) z Natalią Prasnowską, repatriantką z Kazachstanu i jej synem Stefanem po zakończeniu szkolenia zorganizowanego przez Stowarzyszenie Wspólnota Polska.

Ana Julia Fernández Palazzo

Enseño el idioma polaco porque considero que es una de las lenguas más hermosas del mundo, y cada persona que se apasiona por los idiomas debería conocerlo. Además, la literatura polaca, aunque es tan amplia y rica, ha sido muy poco traducida al castellano. Por eso vale la pena aprender polaco, para conocerla. También está la cuestión de las raíces familiares, pero supongo que en mi caso, es más bien inconsciente.

Mi mayor satisfacción al enseñar el idioma polaco es cada vez que veo a uno de mis alumnos avanzar y comenzar a crear sus propios textos y diálogos. Eso significa que mi trabajo es efectivo.

Para mí cada alumno es excepcional. Sin embargo, recuerdo particularmente a uno, quien a pesar de muchas dificultades y limitaciones en la vida privada, trataba de aprender el máximo posible, realizando tareas adicionales, que yo no le pedía. En esos casos los alumnos se convierten en mis maestros, mostrándome que siempre se puede caminar hacia el objetivo de un modo más perseverante aún.

Creo que la principal motivación para enseñar una lengua son las propias raíces. Diría que más o menos el noventa por ciento de mis alumnos son de origen polaco, y una gran parte tiene familia en Polonia, con la cual desean comunicarse venciendo la barrera del idioma. También hay personas que consideran que Polonia es un país donde vale la pena estudiar o desarrollarse profesionalmente, y el aprendizaje del idioma es un paso necesario para alcanzar esos objetivos.

Lo más difícil en la enseñanza es mostrarles a los alumnos que el idioma polaco no es tan complicado como parece a primera vista. Aunque quizá suene extraño, en mi opinión lo que les resulta más fácil es hablar, pero solo cuando se habla sobre algo que de verdad les interesa.

Uczę języka polskiego, ponieważ uważam, że to jeden z najpiękniejszych języków na świecie, a każdy, kto pasjonuje się językami, powinien go znać. Poza tym literatura polska, choć jest tak obszerna i bogata, tylko w niewielkim procencie została przetłumaczona na hiszpański. Dlatego warto uczyć się polskiego, aby ją poznać. Pojawia się tu też kwestia rodzinnych korzeni, ale myślę, że w moim przypadku, to działa raczej nieświadomie.

Największą satysfakcję, ucząc języka polskiego, odczuwam za każdym razem, kiedy widzę, że mój uczeń uzyskuje pewien stopień niezależności i zaczyna sam tworzyć teksty i dialogi. Oznacza to, że moja praca jest efektywna.

Dla mnie każdy uczeń jest wyjątkowy. Jednak szczególnie pamiętam jednego, który pomimo wielu trudności i ograniczeń w życiu prywatnym starał się jak najwięcej się uczyć, wykonując zadania dodatkowe, o które ja nie prosiłam. W takich przypadkach uczniowie zostają moimi nauczycielami, pokazując mi, że zawsze można do czegoś dążyć w sposób jeszcze bardziej wytrwały.

Myślę, że główną motywacją do nauki języka są własne korzenie. Powiedziałabym, że mniej więcej dziewięćdziesiąt procent moich uczniów ma polskie pochodzenie, a duża część z nich ma rodzinę w Polsce, z którą pragną się komunikować, pokonując barierę językową. Są też osoby, które uważają, że Polska to kraj, w którym warto studiować lub rozwijać się zawodowo, a uczenie się języka to konieczny krok do osiągnięcia tych celów.

Najtrudniejsze w uczeniu to pokazanie uczniom, że język polski nie jest tak skomplikowany, jak im się wydaje na pierwszy rzut oka. Choć może to zabrzmi dziwnie, według mnie najłatwiej przychodzi im mówienie, ale tylko wtedy, gdy rozmowa toczy się o tym, czym oni naprawdę się interesują.

Enseño polaco porque me interesa mucho promocionar en la Argentina el idioma que me legaron mis padres. Me causa muchísimas satisfacciones. Estoy orgullosa de cada uno de mis alumnos, aunque reconozco que uno de ellos me proporcionó un placer excepcional cuando ganó un concurso escolar recordando mis relatos sobre las tradiciones polacas. En la Argentina trabajo sobre todo con niños que tienen raíces polacas. Lo más difícil para ellos es, por supuesto, la pronunciación, pero aman escuchar mis relatos sobre historia de Polonia, las grandes figuras polacas y las leyendas.

Bárbara Biskupski-Fleming

Uczę polskiego, bo bardzo chcę promować w Argentynie język, który przekazali mi moi rodzice. Sprawia mi to mnóstwo satysfakcji. Jestem dumna z każdego z moich uczniów, choć przyznam, że jeden z nich sprawił mi wyjątkową przyjemność, kiedy wygrał szkolny konkurs, wspominając moje opowiadania o polskich tradycjach. W Argentynie pracuję przede wszystkim z dziećmi, które maja polskie korzenie. Najtrudniejsza jest dla nich oczywiście wymowa, ale uwielbiają słuchać moich opowieści o polskiej historii, wielkich Polakach i polskich legendach.

Danuta Wojnacka

Barbara Biskupski-Fleming nació en la Argentina. Sus padres llegaron como inmigrantes después de la II Guerra Mundial. Es guía de turismo. No es maestra profesional, pero ha completado cursos de enseñanza del idioma polaco, tanto en Polonia como en la Argentina. En su niñez y juventud participó de harcerstwo (escoutismo polaco) y en el conjunto de danzas folklóricas Nasz Balet.

Barbara Biskupski-Fleming urodziła się w Argentynie. Jej rodzice wyemigrowali po II wojnie światowej. Pracuje jako przewodniczka turystyczna. Nie jest z zawodu nauczycielką, ale uczestniczyła w kursach nauczania języka polskiego w Polsce i w Argentynie. W dzieciństwie i młodości należała do polskiego harcerstwa i zespołu ludowego Nasz Balet.

Siempre participé en las actividades de la comunidad polaca de Córdoba. Solo cuando obtuve una beca y salí de la Argentina, interrumpí mi actividad en la Asociación Polaca (Związek Polski). Viví varios años en los Estados Unidos, pero al regresar me reintegré a la Asociación y comencé a enseñar polaco tanto a jóvenes como adultos. El año pasado estuve dando clases virtuales y, si la pandemia sigue presente, quiero continuar con ese método.

Creo que lo más difícil en el aprendizaje del polaco es la gramática, y sobre todo las declinaciones. También es difícil la pronunciación, la fonética y los problemas que la relacionan con la escritura. De mi corta experiencia resulta que a los alumnos les gustan las tareas interactivas y la conversación. Se alegran cuando pueden expresar algo y comunicarse con otra persona. Con frecuencia se interesan por las noticias de Polonia, su historia y geografía.

Mis alumnos estudiaban polaco porque sentían un vínculo con sus antepasados, querían conocer Polonia y a sus familias en Polonia. Algunos hasta se han instalado definitivamente en Polonia. También he enseñado a personas que no tenían ninguna relación con Polonia, pero las había impresionado mucho la cultura polaca.

Zawsze brałam udział w życiu polonijnym w Cordobie. Dopiero kiedy dostałam stypendium i wyjechałam z Argentyny, przerwałam moją aktywność w Związku Polskim. Mieszkałam kilka lat w Stanach Zjednoczonych. Jednak po powrocie wróciłam do związku i zaczęłam uczyć języka polskiego zarówno młodych jak i dorosłych. W ubiegłym roku uczyłam wirtualnie i w przypadku rozwoju pandemii chcę kontynuować tę metodę.

Myślę, że najtrudniejsza w nauce polskiego jest gramatyka, a przede wszystkim deklinacje. Trudność sprawia też wymowa, fonetyka i związane z nią kłopoty w pisaniu. Z mojego krótkiego doświadczenia wynika, że uczniowie lubią zajęcia interaktywne i rozmowę. Cieszą się tym, że mogą coś wyrazić i porozumieć się z drugą osobą. Często interesują się informacjami o Polsce, jej historii i geografii.

Moi uczniowie uczyli się polskiego, bo czuli związek z przodkami i chcieli poznać Polskę i swoją rodzinę w Polsce. Niektórzy z nich nawet już wyjechali na stałe do Polski. Uczyłam też osoby, które nie miały żadnych związków z Polską, ale były pod ogromnym wrażeniem polskiej kultury.

Los padres de Danuta Wojnacka eran polacos y se conocieron en la Argentina. Ambos eran muy activos en la Asociación Polaca de Córdoba. Danuta y sus hermanos concurrían a la escuelita polaca; ella también fue scout y bailó en el conjunto folklórico polaco. Con el tiempo comenzó a enseñarles a otros niños la lengua polaca, danza, canto y tradiciones polacas. Hoy tiene sesenta y cuatro años y está jubilada. Trabajó como profesora de educación física y orientación espacial en escuelas para ciegos y discapacitados.

Rodzice Danuty Wojnackiej byli Polakami i poznali się w Argentynie. Oboje udzielali się w Związku Polskim w Cordobie. Pani Danuta, razem z rodzeństwem, uczęszczała do szkółki polskiej, była harcerką, tańczyła w polskim zespole ludowym. Z czasem sama zaczęła uczyć inne dzieci języka polskiego, tańca, śpiewu i polskich tradycji. Dziś ma sześćdziesiąt cztery lata i jest na emeryturze. Pracowała jako nauczycielka wychowania fizycznego i orientacji w przestrzeni w szkołach dla osób niewidomych i niepełnosprawnych.

Dorota Agata Strzyżewska - de profesión especialista en teatro, actriz y cantante lírica. Desde 2012 relacionada con el tango. Vive y trabaja en Buenos Aires desde el año 2015. Como maestra de polaco trabaja desde 2018.

Dorota Agata Strzyżewska z wykształcenia teatrolożka, aktorka i śpiewaczka operowa. Z tangiem związana od 2012 roku. W Buenos Aires mieszka i pracuje od 2015 roku. Jako nauczycielka języka polskiego pracuje od 2018 roku.