Droom
Het is altijd al een droom van me geweest om ooit een marathon te lopen. Ik moet dat ooit gedaan hebben. Mijn vriend Raf wordt volgend jaar dertig en we zouden graag tegen dan onze eerste marathon hebben gelopen. Het is dus nu dat we het moeten doen. In de loopclub zijn er regelmatig mensen die zich klaarmaken voor een marathon. We hebben al zo vaak met die mensen meegeleefd, dat we dachten: waarom doen we het niet eens zelf? En voilà! Het is ook ongelooflijk plezant om samen met Raf te trainen. We gaan er echt voor. Soms praten we over niets anders meer (lacht). Een halve marathon heb ik al twee keer gelopen. De eerste keer ging dat supervlot en was ik ongelooflijk blij. Maar bij de tweede was het snikheet, er was bijna geen zuurstof in de lucht en het lopen ging helemaal niet goed. Dat was wel een ontgoocheling.
Het begin
Ik ben beginnen lopen als student, om wat stoom af te laten van de examens. Lopen is een sport met een heel lage drempel. Je moet gewoon je loopschoenen aantrekken en je bent klaar. Een paar jaar later hebben we eens meegedaan aan de eindejaarsloop in Leuven en ik vond het zalig. Toen ben ik regelmatiger gaan lopen, heb wat wedstrijdjes meegedaan en heb me uiteindelijk bij een loopclub aangesloten.
‘Lopen is zo zalig!’ Luisteren
De loopclub helpt me om drie keer in de week te trainen. Als ik alleen zou moeten gaan lopen, zouden ze mij bij stortregen niet buiten krijgen. Nu ga ik zonder aarzelen naar de training. ‘s Maandags trainen we op de gewone looppiste en doen we een snelheidstraining. Je loopt 400 meter binnen een bepaalde tijd, je rust wat en dan loop je weer 400 meter binnen een bepaalde tijd. Twee keer in de week spreken we
af aan de sporthal en lopen we in het dorp of in het bos, afhankelijk van de weersomstandigheden en het licht. Ik mag zeker niet te hard gaan tijdens de trainingen. Het is belangrijk om naar mijn lichaam te luisteren. De tweede week van mijn voorbereiding had ik al last van mijn scheenbeen. Tja, dat is overbelasting. Ik moest het dus wat kalmer aan doen. Nu heb ik het perfecte evenwicht gevonden. Een dag trainen en één dag rusten.
‘Ik zorg wel dat het me lukt’ Kriebels
Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik zo graag loop. Lopen is een soort drug. Als ik twee dagen niet gelopen heb, dan krijg ik de kriebels. Door het lopen kan je even alles vergeten, even je hoofd leegmaken. Het vreemde is dat ik het vroeger op school helemaal niet fijn vond. Rondjes lopen, ik zag er het nut niet van in. Maar nu vind ik het zo zalig. Lopen geeft mij een geweldig gevoel. Dat gevoel heb ik bijvoorbeeld niet na het fitnessen. Ik heb dat een jaar geleden even geprobeerd, maar ik was niet voldaan.
Spanning
In de trainingen kruipt veel tijd. En we zijn dan ook nog eens ons huis aan het verbouwen, zodat er weinig tijd overblijft. Soms verliezen we de bezoeken aan familie en vrienden wel eens uit het oog. Die vragen dan wel eens lachend of we hen vergeten zijn. Hoe spannend ik die voorbereidingen op de grote marathon ook vind, ik denk nog niet aan de eindmeet. Het is een stap in het onbekende en ik leef van dag tot dag. Als het nu niet lukt, misschien volgende keer wel. We zien wel waar ik geraak. Alhoewel ik soms wel bang ben: als het mij niet zou lukken, waarom zou het de volgende keer dan wel lukken? Enfin, ik zorg er wel voor dat het zal lukken. Ik kijk er zo naar uit!
27