Je had er bij moeten zijn. by Mooi Rood

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN.

75 jaar KMD in sterke en minder sterke verhalen

JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN.

75 jaar KMD in sterke en minder sterke verhalen

INHOUD Je had er bij moeten zijn

Hans van de Wetering: kopsterk en trouw Teun Kardol: meester in onverwachte terugspeelballen Het einde van ‘t Krantje

6 14 18

Peter van den Berg: altijd brak in het buitenland Joop van Zanten kijkt uit naar een hangplek voor oudere jongeren

20 28

Vet Cool in de VI

Tycho Wentink en Jens Canten: als ons haar maar goed zit

Met Henny en de muziek mee

Een schuin dak en vloekende ambtenaren

Tim But en Joost de Waard: Amaretto voor vaderdag, maar niet heus

Het seizoen 2004-2005 van KMD 4

Stefan en Jesse de Waard: we kunnen niet zonder de KMD-sfeer Mike Boutkan en Pascal Schupbach: biertjes drinken als een Boutkan

42 47

Vriendenvoetbal 48

Loes Hollaar deed alles en voetbalde ook nog De Werkers: Jan Middeldorp en Harry Meijers Marleen en Jorg van Paasen: rechtvaardig en gezellig KMK 7x7: regelmatig op de grond van het lachen

50 56 60 62

KMD-Jeugdkamp: zwemmen en frikandellen

Josje Born en Inge van der Meer: vliegen op de muur na de selectietraining

Rosé Olé: Het kampioensjaar van KMD Dames 3

Blackjack en striptease

Marco en Koos: tweede en derde generatie Van der Gaag bij KMD

De eerste en de laatste boer bij KMD

Ed Boutkan en Jan Hollaar: successen en leuek rottigheid

De Jan Kardol FanKlub

Ben Boon : afscheid nemen deed pijn

KMD Familietoernooi 40 jaar bij de tijd

Gouwe Doden

Barpraat

Colofon 106

4 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

onder verhalen geen geschiedenis. Voor u ligt een boek met 75 jaar geschiedenis van onze voetbalclub. Tijdens de ledenvergadering van 2011 vertelde ik een anekdote bij mijn 40-jarig clubjubileum. Ik sloot af met de opmerking dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven. ‘Daar hou ik je aan’, zei voorzitter Hans Verschoor gevat. Het idee kreeg in 2013 meer vorm na een serieus gesprek over het jubileum en de activiteiten. Dat kun je nooit alleen doen, daar heb je veel input en medewerking van gedreven clubmensen bij nodig. Dit boek was niet tot stand gekomen zonder de bijdragen en het typen schrijftalent van Sandy Wentink, Mirjam Canten, Teun Kardol, de eindredactie van Eugène van Rijn, het ontwerptalent van Thomas van der Schoor, de fotografie van Hélène van der Knaap en foto’s en anekdotes van vele KMD’ers. K.M.D. staat voor Klein Maar Dapper. Juist dat woord dapper heeft zo’n mooie betekenis. Volgens het woordenboek staat het woord ‘iets nuttigs doen, dat anderen niet durven’. Een dappere redding of poging. In dit boek richten wij ons vooral op die dappere verhalen van een dappere club mensen. We hebben bewust gekozen om niet de prestaties van ‘ons vlaggenschip’ te belichten, maar om verhalen van markante clubmensen te verzamelen. Storytelling van inmiddels vier generaties KMD’ers, een club die van vader op zoon is gegaan en

Zoals het gaat met deze verhalen worden ze altijd beter en mooier. Rekent u de verteller of de schrijver daar niet op af! Het waarheidsgehalte kunt u altijd toetsen bij degene die betrokken of generatiegenoot is geweest. Met de vele verwijzingen in het boek kunt u altijd wel een bekende aanschieten.

waar de vriendschappen voorop staan. Met een beetje fantasie kun je een KMD’er vergelijken een met dappere. Een indiaan dus! In ‘vroeger tijden’ gaven indianen-grootouders de mooie en vaak leerzame verhalen bij hun tent of rond het kampvuur door aan ouders, die weer aan hun kinderen. Tradities en anekdotes bleven op deze wijze bewaard voor het nageslacht. De term ‘indianenverhalen’ komt daar ongetwijfeld vandaan. Het zou mooi zijn als KMD een club is van indianen. Indianen zijn een trots volk, met respect voor tradities en voorvaderen. Bij KMD staat de gezelligheid voorop, maar dat betekent niet dat er geen ambities zijn. De prestaties van de hoogste elftallen staan voorop en u kunt ze volgen in de lokale media. Maar het zijn die andere verhalen die ons binden en ons misschien wel maken tot mooiste club van het Westland. Het 75-jarig bestaan is een mooie uitdaging om die KMD-verhalen voor u op te tekenen die het waard zijn om weer door te geven.

De titel van dit boek is niet voor niets ‘Daar had je bij moeten zijn’. Wij hebben met veel plezier gewerkt aan de verhalen die we dankzij vele clubleden mogen doorvertellen. Het is ondoenlijk om alle legendarische KMD’ers te interviewen, dat is dan een mooie gelegenheid voor deel 2 en voor de aandrager een reden om ook eens het toetsenbord te gebruiken. Ook komt het misschien voor dat uw naam onjuist is weergegeven of ten onrechte bij het voorval staat vermeld. Denkt u dan nog eens terug aan de term “indianenverhalen” en komt u gerust langs om die verhalen in onze kantine nog eens terug te halen of gewoon een biertje aan de bar te drinken. Wij hopen dat het boek zowel insiders als niet-insiders doet glimlachen en de sfeer van de derde helft oproept. Leuk om cadeau te krijgen denken we, misschien wel om cadeau te geven en hoe dan ook een aanwinst tussen de favorieten in uw boekenkast. Namens de jubileumcommissie Peter van den Berg

DE MOOISTE CLUB VAN HET WESTLAND KMD staat voor velen symbool voor een combinatie van sportieve gezelligheid en op prestatie gerichte ambitie. Een unieke verenging binnen het Westland met een rijk verleden en een vitale organisatie met oog voor de toekomst. KMD’ers slagen er daarbij in de familietradities in ere te houden en een sfeer te creëren waarin jong en oud hechte vriendschappen ontwikkelen. Kortom: een club waar je bij wilt horen en waar je nooit meer weg gaat. Dit maakt KMD ‘de Mooiste Club van het Westland’. Mijn dank gaat in het bijzonder uit naar de jubileumcommissie en iedereen die op zijn of haar wijze heeft bijgedragen aan de organisatie van het 75-jarig jubileum. De makers en geïnterviewden hebben op imponerende wijze de belevenissen en zogenaamde ‘derde helft-verhalen’ weten vast te leggen in dit unieke boekwerk. Ik wens een ieder dan ook veel lees- en kijkplezier. KMD, het ga je goed en op naar de 100 jaar! Hans Verschoor voorzitter

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 5

HET VERHAAL VAN HANS VAN DE WETERING

KOPSTERKE HANS VAN DE WETERING BLEEF KMD TROUW

WAARSCHIJNLIJK HOUDEN ZE NOG REKENING MET EEN TERUGKEER IN HET EERSTE… De vader van Hans van de Wetering liet z’n zoon een jaar eerder bij KMD voetballen dan eigenlijk mocht. De kopsterke spits bleef en blijft z’n club trouw, ondanks hele en halve aanbiedingen om bij Westlandia, Quick Boys, PSV of ADO te komen voetballen. Nu nog is hij trainer van het derde, fluit hij vaak een jeugdwedstrijd en komt hij op zaterdagmiddag de week doornemen aan de bar. Door Teun Kardol

‘D

estijds moest je tien jaar oud zijn om te mogen voetballen. Mijn neven Peter en Wout waren al tien maar ik was pas negen dus besloot mijn vader, die werkelijk nooit loog, 19 maart 1954 als mijn geboortedatum op te geven. Mooi hè? Hij was de eerlijkheid zelve maar zo gek op voetbal dat hij dit waarschijnlijk een leugentje om bestwil vond. Bovendien was hij natuurlijk, met zijn broers Janus, Wout en Arie medeoprichter van KMD. De familie Van de Wetering kwam oorspronkelijk uit Oud-Beijerland en zocht werk in het Westland. Toen ze net in het Westland waren voetbalden de familieleden met vrienden bij Wim van den Berg en speelden ze alleen wedstrijden op uitnodiging aangezien ze op zaterdag meestal tot zes uur ’s avonds moesten werken. Veertig jaar sopploeg Toen KMD eenmaal bestond speelde mijn vader twintig jaar in het eerste en zelfs twee keer in het Westlands Elftal. Dat vind

ik wel mooi. Ik ben heel trots op hem want hij was ook heel rechtlijnig. Zo moesten ze een keer tegen VELO spelen, dat was op initiatief van wijnhandel Van Schie. KMD weigerde die wedstrijd te spelen want VELO had het tweede gestuurd! De uitwedstrijd ging wel door en KMD won die wedstrijd tegen VELO 1. Mijn vader was geen VELO-man maar had ook geen hekel aan VELO hoor! De zondag had gewoon niet zijn voorkeur en hij was, zoals gezegd, medeoprichter van KMD. Verder ook later actief in diverse functies bij KMD. Trouwens niet vergeten: mijn moeder was veertig jaar lid van de sopploeg! Van mijn eigen jeugdperiode bij KMD weet ik niet zo veel meer. Ik ben begonnen als voetballer en ik heb nog gekeept in de C- jeugd. Ik vond het wel leuk hoor, zo tussen die vierkante houten palen, maar keepte omdat iemand het toch moest doen en ik wilde het wel eens proberen. Vanaf de C ging ik in de spits spelen want ik kon goed timen en daardoor dus goed koppen. Wel weet ik nog dat we met de jeugd gingen verzamelen bij Elbert van den Berg die op de Kwaklaan woonde. Zijn vader had een vrachtwagen dus alle spelers werden ingeladen en weg-

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 7

‘AAN DE NOORDWEG ROOK HET ALTIJD HEERLIJK NAAR EEN ECHTE KACHEL, NAAR GEHAKTBALLEN EN ROOKWORST’ wezen richting tegenstander. We moesten allemaal wel stil zijn want dat mocht uiteraard niet van de politie. Nou, zoiets maak je toch niet meer mee tegenwoordig hè? In de jeugd kreeg je training van selectiespelers: Joop Barendrecht, Hanny Roobol, Peter de Heus. Dat waren wel goede trainers want ik speelde een paar jaar later met hen samen in het eerste haha! En alles ging pro-deo hè, of ze kregen er een grijpstuiver voor. Heel anders dan tegenwoordig. Contributie was 20 gulden per jaar en je betaalde per maand. Dat werd bijgehouden op een soort stempelkaart. Geen jeugd in de senioren! Toen ik in de A-jeugd speelde was Dick Tempelaar trainer bij de senioren. Cor van Oudheusden was toen al jeugdvoorzitter en erg streng kan ik wel zeggen. Ik was vijftien en Tempelaar wilde me naar de senioren halen dus ik mocht een keer meespelen. Om half drie op een zaterdag was het, op het oude veld aan de Noordweg. Het zal wel een oefenwedstrijd zijn geweest hoor, maar moet je je voorstellen: ik had de warming-up achter de rug en vlak voordat de scheidsrechter floot voor de aftrap kwam Oudheusden ook het veld ingelopen om mij eraf te halen! Echt

8 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

waar gebeurd! Hij vond dat de jeugd niet in de senioren mocht voetballen! Een jaar later, op mijn zestiende, speelde ik alsnog in het eerste. Dat oude KMD aan de Noordweg was ook wel erg leuk. Die ijzeren buizen, zogenaamde 51’ers langs het veld als hek en die kleine maar zeer gezellige kantine! En het rook er altijd heerlijk naar een echte kachel. Was het een kolenkachel, ik weet het niet meer. En de ballen gehakt en rookworsten roken ook al zo lekker! En wassen mocht je in een trog en er was alleen koud water. Op mijn zestiende werkte ik ook al bij Philips in Den Haag. En bij een onderling bedrijvenvoetbaltoernooi van Philips in Hilversum was ik blijkbaar opgevallen en werd uitgenodigd door PSV voor een gesprek en training. Ik ben er niet op ingegaan, vond het destijds niet zo belangrijk. Ik denk dat ik dit tegenwoordig wel anders zou aanpakken. Alles deed je eigenlijk met vrienden. Zaalvoetballen bijvoorbeeld, ook altijd met KMD’ers. Mijn eerste plakboek begint met de oprichting in 1972 van Oikos tafeltennis. Dat kwam doordat ik het Westlands Scholenkampioenschap had gewonnen en Oikos was nog geen vereniging toen. Samen met Johan ‘Sokkie’

HET VERHAAL VAN HANS VAN DE WETERING

rechter was omgekocht. Daarom werd de 2-0 die ik scoorde afgekeurd. Zelfs de radiocommentator sprak er zijn verbazing over uit. Maar het feest door KMD was er na afloop niet minder om!

HANS Naam : Hans van de Wetering Geboortedatum : 19 maart 1955 Geboren te : Wateringen Woont in : Kwintsheul Lid sinds : 1964 Speelt : niet. Is trainer en scheidsrechter Burgerlijke staat : getrouwd met Anita Kinderen : Denise en Melanie Wat je over Hans van de Wetering moet weten Hans stond erom bekend na de wedstrijd altijd met schone voetbalkleren van het veld te stappen. Ook als de rest van team onder de bagger zat! Typisch Hans ‘Jongens, tafeltje d’r bij?’

Mooiman richtte ik dat op en onder anderen Hugo Strik, Ton de Kok en uiteraard broers Theo en Willem en neven Peter en Wout waren daar ook actief. Een van mijn eerste wedstrijden in het eerste was tegen Verburch om de MAVI-beker. Overigens geen flauw idee waar dat de afkorting van is, maar dat terzijde. ‘Witte’ Martin van Spelden, Kees Berendse, Hanny Roobol, Ben Boon in de goal of was het Mar Langerak? en Frank Torn. Wat een mooie wedstrijd, met mooi weer en 6-1 gewonnen, wat wil je nog meer? Ik weet nog dat er een WK of EK bezig was maar op die avond werd geen wedstrijd gespeeld dus iedereen wilde er wel eens lekker uit. Die wedstrijd was dus een mooie onderbreking van dat kampioenschap. Vandaar dat er ook veel publiek langs de lijn stond. Het was ook gelijk een van de mooiste wedstrijden uit mijn carrière, maar ik weet niet eens of ik scoorde of niet. De finale om de HC Cup in 1984 was ook belevenis op zich. Later bleek dat HMSH moest winnen en het leek wel of de scheids-

In veiligheid tegen DORR Een van de grootste feesten ooit op KMD was toen we ons tegen DORR in veiligheid speelden. Een paar minuten voor tijd maakte ik een van mijn mooiste en belangrijkste doelpunten van mijn leven: Koos Vellekoop gaf weer eens een van zijn perfecte voorzetten en ik kopte de bal snoeihard tegen de touwen! De gelijkmaker of de winnende, ik weet het niet eens meer, maar wel de beslissende zodat we niet degradeerden. Wat ook zo’n mooi moment was toen we tegen DSO met 1-0 achter stonden, uit. De bal lag in de bosjes naast het veld en voorzitter Arjo van den Berg sprong zo de prikkels in om die bal te pakken! Die clubliefde kenmerkt ook die tijd: we stonden achter dus enige haast was geboden. Ik heb altijd alleen op KMD gevoetbald en eigenlijk ook nooit de behoefte gehad om ergens anders te gaan spelen. En als ik al eens die neiging had was dat gauw voorbij hoor. Zo heb ik weleens een proeftraining meegedraaid bij Westlandia, ik ging mee met een collega die daar toen speelde. Maar ja, ten eerste voelde het helemaal niet vertrouwd en ten tweede was op zondag voetballen niet zo goed voor me want op zaterdag was ik nogal eens op stap, zullen we maar zeggen. Zo kreeg ik ook een uitnodiging om een keer bij ADO mee te trainen, nadat ik had meegespeeld met het Westlands elftal tegen ADO, bij de opening van De Hoonaert. Maar alsjeblieft zeg, op KMD had ik mijn familie en vrienden, wat moest ik nog meer! Maar eerlijk is eerlijk, waarschijnlijk was ik ook niet fanatiek genoeg. Die tijd met het Haags- en Westlands elftal, waarvoor ik allebei uitkwam, was wel een mooie tijd. Zo speelden we een keer in Dirksland op de Zeeuwse eilanden en na afloop: biertje, happie, feessie en hupla de bus weer in terug naar het Westland. Mooi joh, het leek net echt! Plastic voetbalschoenen van fl. 9,95 Ik scoorde best wel veel, zo’n zeventien à achttien doelpunten per seizoen en 70% daarvan met het hoofd. Jan Kardol van rechts en Koos Vellekoop van links, die jongens gaven de perfecte voorzetten, ik hoefde alleen mijn hoofd nog tegen de bal te knikken. En Frank Torn en Kees Berendse maar tekeer gaan. Die waren altijd boos op mij want ik moest volgens hun veel meer mijn best doen. Die Kees had nog eens voetbalschoenen op de Haagse Markt gekocht voor fl. 9,95! Bruine voetbalschoenen van

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 9

HET VERHAAL VAN HANS VAN DE WETERING

‘IK WON ALS TOPSCORER VAN DE MAAND WEL EENS EEN ETENSBON VAN AAD MOERMAN IN HOEK VAN HOLLAND. DE BON WAS 50 GULDEN WAARD, MAAR EER JE KLAAR WAS MET ETEN WAS JE 150 GULDEN ARMER. DUS DIE BONNEN GAF IK LINKS EN RECHTS WEG’ plastic! Na twee weken lagen die schoenen al in de afvalbak: versleten hahaha. Wat een vent! Veel gelachen. Topscorer van het Westland ben ik nooit geworden, wel won ik af en toe eens een maandprijs. Maar ja, dat was meestal een etensbon van Aad Moerman, die toen, en nu nog steeds trouwens, een restaurant had in Hoek van Holland. De prijs was dan een bon van fl. 50,00 maar eer je klaar was met eten was je fl. 150,00 armer dus die bonnen gaf ik links en rechts weg. Die Aat was trouwens ook een veel scorende speler in het Westland, hij was eigenlijk een grote concurrent van me. Rode of gele kaarten heb ik nooit gekregen. Ik was een nette speler zogezegd. Wel ben ik een keer opgeschreven want ik had de bal weggetrapt. Later kreeg ik een brief van de KNVB en daarin stond dat de straf was geseponeerd naar één wedstrijd voorwaardelijk en let op: ‘De strafcommissie amateurvoetbal, die thans nog geen strafmaatregelen tegen u wil nemen, raadt u dringend aan zich voortaan van een dergelijk wangedrag te onthouden.’ (zie hiernaast) Twee loempia’s met pindasaus Dick Tempelaar was de beste trainer die ik meegemaakt heb. Die man was hier vier jaar trainer. Hij had het gewoon, die snapte het voetbal. Hij wilde mij bij Quick Boys laten voetballen. ook niet gedaan. KMD was gewoon te gezellig om te verruilen voor een andere club. Op donderdag begon eigenlijk het weekend al: donderdagavond=trainingsavond=feest! Een klein modderveldje met rondom alleen maar plassen, je zag er na afloop niet uit! Mijn moeder was dan niet blij want ze had ook de kleren van Willem en Theo nog te wassen natuurlijk, dat is het nadeel als bijna al je kinderen in de selectie voetballen. Afijn, na de training kwam je dan om tien uur binnen en om een uur of twee ging je naar huis. Meestal gaf neef Henk van de

Wetering nog twee loempia’s met pindasaus mee en als ik dan thuis kwam riep ik beneden aan de trap : ‘Ze zijn er weer!’ waarop Anita antwoordde ‘Nee toch?’ Even later hoorde ik dan toch weer die voetjes van de trap komen en dacht dan: als dat geen echte liefde is. Of we gingen op donderdagavond laat na de training nog met een paar man naar Thierry’s Place om wat te eten. Soms gingen er een paar dames mee, die ook op donderdagavond trainden bij KMD, gezellige tijden. En aan het einde van het seizoen hadden we een paar keer een feest bij grensrechter Jan Moerkerk thuis. Wat een geweldige man was dat! De disco’s op De Hoonaert waren ook fantastisch. Helaas was dat snel afgelopen door problemen met de Buma Stemra maar ook doordat de Hagenaars de boel kwamen verzieken, jammer. Eigenlijk is dat dus ten onder gegaan aan de eigen populariteit. Oefenmeester 3 Op een gegeven moment ging ik lager spelen. Voor de zoveelste keer trouwens. Eigenlijk heb nooit een officieel afscheid aangeboden gekregen toen ik stopte in het eerste. Ik kwam natuurlijk met enige regelmaat steeds weer effe terug, hahaha! Waarschijnlijk houden ze er nog rekening mee dat ik een keer terugkom... In het tweede speelde ik, om met name de spitsen wat bij te leren. Dat had succes had, want bijvoorbeeld Jeroen van der Wel schoof mede daardoor later naar het eerste. Toen ik nog lager ging spelen miste ik wel de echte spanning van de wedstrijden. Daarom heb ik het trainersdiploma Oefenmeester 3 gehaald om bij KMD trainer te worden, niet bij een andere club. Die cursussen zijn ook leuk hoor: moest ik bijvoorbeeld AZ-NEC en FC Den Haag-Excelsior analyseren en een rapport opmaken. Enkele jaren heb ik de E-jeugd mogen trainen, en het tweede van de senioren waarbij ik Marco Elgersma een opvallende

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 11

12 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

HET VERHAAL VAN HANS VAN DE WETERING

‘ER MOET WEER EEN FEESTCOMMISSIE OPGERICHT WORDEN, EN SNEL!’ speler vond, spillepootjes en werkelijk een fantastisch en verwoestend schot. Nog later heb ik mijn scheidsrechtersdiploma gehaald en ik fluit nog steeds graag een wedstrijdje. Tegenwoordig fluit ik de jeugd en ‘s middags ga ik met mijn broertje Theo en soms een of meerdere vrienden erbij naar een leuke wedstrijd kijken in de buurt, maar als de wedstrijd afgelopen is zo snel mogelijk terug naar KMD om de week door te nemen met je maten. Maar meestal kijken naar KMD als het eerste thuisspeelt natuurlijk! Meer voor technische zaken Een bestuursfunctie heb ik nooit gehad, heb er ook geen interesse in. Ik ben meer een man voor de technische zaken. Dit seizoen train ik het derde van de senioren dat ook selectie is. Dat doe ik samen met Justin Lieffering. Ook weer leuk om te doen! Sinds een paar jaar zit ik ook in de commissie voor het familievoetbal met Paula van Reeuwijk en Jan Hollaar. Dat is niet veel werk hoor, want het draaiboek is klaar en verandert weinig. Wel wordt het steeds moeilijker want de families worden kleiner dus niet iedereen is meer familie. De binding wordt daardoor ook minder en dat is te zien aan de bekers die gewonnen worden op die dag: die laten ze gewoon op KMD staan. Dat niemand weet wie er gewonnen heeft dat is al van vroeger, het draait toch om de gezelligheid, het biertje en na afloop een sateetje. Tegenwoordig zijn twaalf teams altijd zeker, dus er zijn drie twijfelgevallen. Kun je nagaan, vroeger speelde Van de Wetering met twee elftallen en het was allemaal nog familie ook! De families Van Zundert, Van de Wetering en Boutkan hebben alle edities meegespeeld. Zonneveld ook maar die is enkele jaren geleden samengegaan met Van Velthuizen tot Zonneveldhuizen. Over familievereniging gesproken: er hebben in het verleden en nu nog steeds veel familieleden gevoetbald op KMD! Ten eerste uiteraard mijn vader: Wim van de Wetering. Zijn broers: Wout, Arie, Janus en Piet. De kinderen van die 5: Wout, Rita, Nico, Aad, Nico, Lau, nog een Nico, Ria, Henk, nog een Aad, Peter, Tiny, Johan, Willem, Theo en ik. De kleinkinderen Joy, Kelly, Mitch, Melanie, Denise, Rob, Marloes, Stefan, Jolanda, Yvonne, Jesse, Roxanne en Sylvana. En ongetwijfeld ben ik nog mensen vergeten. Dochters op KMD Ja, mijn dochters zijn ook op KMD komen voetballen en dat terwijl ze toch in Kwintsheul zijn geboren, op de Andreasschool hebben gezeten en daardoor in groep 3 al besmet waren geraakt met het handbalvirus! Die meiden moesten dan bijvoorbeeld op zondag acht uur vertrekken om negen uur te spelen in een sporthal waarvan in de kantine nog de vreselijke lucht hing van kroketten van de vorige dag. Wat een stank zeg! Gelukkig heeft dat maar drie jaar geduurd, toen kwamen ze ook op KMD

voetballen. KMD zal over 25 jaar op ander terrein spelen dan het huidige want de club groeit uit z’n jasje. Tussen Wateringen en Kwintsheul ligt nu al een groot stuk grond met gedateerde kassen en ik geloof vast dat KMD daar in de toekomst gaat spelen. Het zaterdagvoetbal wordt steeds groter en sterker dus dat blijft. KMD wordt ook steeds beter doordat ze betaalde trainers, technisch coördinator en jeugdcoördinators in dienst hebben. KMD kan tegenwoordig ook selecteren want er zijn meer teams actief per leeftijdsgroep. In de toekomst zal alles kunstgras zijn en dat geeft weer veel meer trainingsaccommodaties en mogelijkheden. Het voetbal zal dus beter worden. En neem al die spelers en spelersvrouwen die ook tegenwoordig nog hun kinderen meenemen op zaterdag. Dat is de kracht van een club, dat is de kracht van KMD! Ik ben er trots op dat we dit al 75 jaar meemaken en zit over de komende 25 jaar dan ook helemaal niet in de war. Clubliefde is er bij KMD nog volop en ik denk dat we een voorbeeld zijn voor veel andere verenigingen. Gelukkig hebben we nu nog steeds genoeg mensen die bardiensten draaien en in commissies zitten, leider of trainer willen zijn. We moeten vrijwilligers blijven stimuleren. Wat tegenvallend vind ik dat weinig spelers van vroeger nu nog actief zijn bij KMD. De club moet dus zorgen dat het ook gezellig blijft voor de ouderen jongeren! Ook zijn ook veel te weinig feesten voor de jeugd en senioren. Er moet weer een feestcommissie opgericht worden, en snel! Maar wat ik het leukste vind is dat onze vrouwen het nu ook nog steeds zo naar hun zin hebben op KMD. Al die jaren zitten we al bij elkaar en we zijn nog steeds niet uitgepraat! Ook voor hun is KMD de plek waar je ‘de week doorneemt’. Dat gevoel weet je wel, dat is de vereniging KMD. Mooi hè?’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 13

TEUN KARDOL, MEESTER IN ONVERWACHTE TERUGSPEELBALLEN

‘TOT DIEP IN DE NACHT LOSTEN WE WERELDPROBLEMEN OP, DAAR KRIJG JE BEST DORST VAN’ Teun Kardol begon zijn carrière bij het Haagse GONA, waar hij om de hoek woonde. Maar eenmaal bij KMD geland, ging hij nooit meer weg. Zijn eigen verslag.

‘O

mdat wij in Den Haag woonden was het logisch dat mijn broer Jan en ik naar een Haagse club gingen. Dat werd GONA, bij ons om de hoek. Wij waren vroeger altijd in de achtertuin aan het voetballen en dat waren pittige wedstrijden hoor. Onze oudste broer Hans was toen al lid van KMD maar die was in zijn jongere jeugd al veel meer op Wateringen gericht. Mijn eerste wedstrijd bij GONA vergeet ik nooit. We wonnen met 4-0 en ik maakte alle doelpunten! Eigenlijk had ik toen gelijk moeten stoppen want een voetbalcarrière eindigen met een scoringspercentage van 4 op 1, dat lukt zelf de duurstbetaalde voetballer niet! Dit huzarenstukje is me later overigens nooit meer gelukt hoor. Sterker nog: de meeste doelpunten die ik gemaakt heb lagen in het verkeerde net. Ik was voor onze eigen keeper eigenlijk altijd de meeste gevreesde spits! Onverwachte terugspeelballen hè! Wassen in de sloot Toen wij dus ook bij KMD gingen spelen was de familie compleet want naast onze broer Hans waren ook ome Cock, ome Aad, ome Dik en ome Leen (bijgenaamd ‘Biggie’) Moret al jaren een paar fanatieke voetballers. Ome Teun was scheidsrechter en ome Wim was leider van een jeugdelftal. KMD had aan de Noordweg maar één veld en daar maakte iedereen gebruik van. En aangezien het vlaggenschip als laatste aan de beurt was speelden die altijd op het slechtste veld van de dag. Mooi hè? Kom er tegenwoordig nog maar eens om. In de kantine waren niet veel artikelen te koop: kauwgom, spekkies, roze koeken en gehaktballen die meestal al een paar

14 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

weken in het vet hadden liggen wachten op hun nieuwe eigenaar en daardoor al diverse keren afwisselend warm en koud waren geweest. Heerlijk! Ome Cees van der Hout stond voor zover ik me kan herinneren altijd achter de bar. Er waren twee kleedkamers die allebei een douche hadden, maar die waren helaas verstopt. Ze waren zo goed verstopt dat niemand ze ooit heeft kunnen vinden, dus wassen deed je in de sloot. Aad Lamers was mijn eerste leider en ik kwam bij allemaal echte Wateringers terecht: Teun Otten, Jan Eerens, en Dik Hanemaaijer en Pleun van der Wel die mijn beste vrienden werden. Niet veel later ging de jeugd van KMD naar het Hofpark in Wateringen. In de Hofboerderij waren de kantine en de kleedkamers. Wat een gezelligheid hing daar! Een potkachel zorgde voor een speciale warmte, je kon die warmte zelfs ruiken! Ome Cor en tante Nel Oudheusden, tante Gre en ome Loek Gardien achter de bar. Ja, je sprak iedereen die ouder was aan met oom of tante. Behalve Aad Lamers en Klaas Elgersma. Waarom eigenlijk niet? Kweetnie. Er was een soort kantine ingericht maar dat stelde niet zoveel voor. Je kon er natuurlijk een flessie prik kopen en diverse soorten snoep en dat was voor ons ook genoeg want we hadden toch geen geld. O ja, en een ‘tosti’. Ik zie Benny van Brakel er nog zo mee weglopen, dat waren twee spekkies met een grijze muis ertussen. Die hield zijn suikergehalte toen al flink op peil ja! Wij wisten het beter Ome Wim van Raamsdonk was mijn volgende leider in de jeugd. Wat had die man toch een geduld met ons want inmiddels

HET VERHAAL VAN TEUN KARDOL

TEUN Naam : Teun Kardol Geboortedatum : 5 april 1957 Geboren te : Den Haag Woonachtig in : Wateringen Lid : van 1969 tot 2011 Speelt : niet Burgerlijke staat : getrouwd met Arina Kinderen : Joyce en Kevin Kleinkinderen : Tess, Britt, Linn (Joyce en Ron) en Liz (Kevin en Tessa) Wat je over Teun moet weten Teun speelde altijd met geitensokken over zijn voetbalkousen. Dat beschermde, volgens hem, meer dan die vervelend in de weg zittende scheenbeschermers. Typisch Teun De uitslag is niet belangrijk. Het gaat erom dat je je best hebt gedaan en lekker hebt gevoetbald.

waren we een jaar of zestien en dan weet je het zeker wel. Wat een ander ook vertelde, wij wisten het altijd beter! We praatten alsof we het voetbal hadden uitgevonden. O wat erg. Nou hadden we destijds wel een trainer die ons op de volgende wijze een oefening trachtte uit te leggen: ‘Kijk, zijn passsst naar zijn en gaat diep, dan passsst zijn naar zijn en zijn erachteran, dan passsst zijn naar zijn en zijn schiet hem erin.’ Dus, tja… In de A-jeugd pasten plots alle puzzelstukjes in elkaar. We waren naar De Hoonaert verhuisd, kregen een echte trainer, Ernst Chavagne, en ome Joop van Zanten werd onze leider en die kon ons wel aan want die had zelf thuis ook een paar van die snotneuzen van onze leeftijd. Die maakte je dus niets wijs. In dit team ontstonden ook vriendschappen voor het leven met onder anderen Theo en Willem van de Wetering, Henny van Zanten,

Benny van Brakel, keeper Fred Dekker, Leo Vogelaar, mijn broer Jan, Pleun van der Wel, Dik Hanemaaijer, Piet Kempenaar en Rob Kaan. In dat seizoen maakte ik mijn mooiste doelpunt ooit: ik was laatste man en twijfelde om de bal hard naar voren te schieten of rustig terug te spelen op Fred. Ik moest zo snel handelen dat ik de twee opties door elkaar gooide maar gelukkig kon Fred net op tijd zijn hoofd intrekken anders was hij die kwijt geweest. Wat was die bal hard! Geweldig, een gouden jaar! We werden kampioen, gingen elke week met zijn allen naar Naaldwijk. Vanuit de jeugd kwamen Theo en ik direct in het vlaggenschip terecht. En daar liepen voor die tijd toch wel een paar gerenommeerde namen in zoals Joop Barendrecht, Hanny Roobol, Hans en Wout van de Wetering. En wat te denken van het duo Frank Torn/Kees Berendse! Daar heb ik het meeste van geleerd. Die waren voor de duvel nog niet bang, hadden een fantastische

‘JE SPRAK IEDEREEN DIE OUDER WAS AAN MET OOM OF TANTE. BEHALVE AAD LAMERS EN KLAAS ELGERSMA. WAAROM? KWEETNIE’ inzet en waren niet te beroerd om een tegenstander af en toe iets steviger aan te pakken zal ik maar zeggen. En dan die onschuldige gezichten erbij, prachtig! Het ontbrak er maar aan dat het slachtoffer, kermend op de grond, nog een gele kaart kreeg ook! Onbetaalbare mensen achter de schermen Pleun en ik werden al vrij snel leider van de welpen waar Rob van Rossen, Andre en ‘witte’ Ab van den Berg en Henkie Sijm in speelden. Uitwedstrijden waren altijd een probleem met vervoer maar gelukkig konden we altijd een beroep doen op moeder Van den Berg en vaak ook op meneer Sijm. Ik ben ze daar beiden nog steeds dankbaar voor. De mensen achter de schermen. Onbetaalbaar!

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 15

Het KMD-familiegevoel werd steeds sterker want naast zus Lida ging ook nicht Monique bij KMD voetballen. Mijn vader en moeder gingen bardiensten draaien en vader werd zelfs bestuurslid. Nog veel later kwamen neef Ton Moret, en de kinderen van Lida en Theo, Mitch en Kelly van de Wetering ook voetballen. En ook de andere tak van de familie is al weer wat jaartjes actief: Iris Willemsen en haar broer Luuk. Gewoon blijven en je best doen Het bereiken van de finale van de Haagsche Courant Cup was voor mij een van de sportieve hoogtepunten. Dat elftal is mij nog steeds erg dierbaar: Aad van der Gaag, Willem, Theo, Hans en Wout van de Wetering, Ruud Wierenga, Koos Vellekoop, Jan Kardol, Rob Ripson, Willem van den Berg en Cees Uitbeyerse. Trainer was Jan Goedendorp, verzorger Jeffry Mullenders, leider Engel van Zanten met zijn zoon Robbert als hulp, en uiteraard Jan Moerkerk, onze vlagger met af en toe een vuiltje in zijn oog. Maar dat was alleen als het hem goed uitkwam hoor! Fantastische man, als een vader voor ons, die regelmatig zijn kans schoon zag een kratje neer te zetten. Ook KMD kon altijd een beroep op hem doen. Dat was ook zo’n seizoen waarin alles op zijn plek viel in het elftal. ‘Gewoon blijven en je best doen’ was het motto van trainer Jan Goedendorp en dat werkte gewoon! Vlak voor de doordeweekse wedstrijd voor de HC Cup tegen ’s-Gravenzandse SV kwamen mijn broer Jan en ik een half uur voor de wedstrijd zou beginnen aangerend. De tegenstander liep al bezweet van de warming-up op het veld en ojee daar kwam Goedendorp aan: ‘Jongens, neem eerst maar effe een bakkie in de kantine hoor. Je hebt de hele dag hard gewerkt dus kom eerst maar even op adem’. Er zaten nog meer spelers van ons aan de bar en het werkte nog ook want het hele elftal gaf zich voor 100% en we

16 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

wonnen met 3-0. Van ’s-Gravenzandse SV notabene. Kan natuurlijk ook wat meegezeten hebben hè… maar toch! Wat ik me nog kan herinneren uit die tijd was dat je erg dicht bij de supporters stond. Je hoefde je niks te verbeelden want als je weer eens een mindere wedstrijd had gespeeld dan kwamen ze even langs: ‘Zeker nieuwe voetbalschoenen? Kon het zien, de doos zat er zeker nog om…’ Tja, erg serieus waren onze voorbereidingen ook niet en op donderdagavond begon het weekend al en dat duurde toch al zo kort dus vanaf het eerste moment gingen we er tegenaan! En onder het motto: ach, eentje kan geen kwaad, zaten we soms tot diep in de nacht de wereldproblematiek op te lossen. En daar krijg je best dorst van! Winnen van Dick Advocaat Voor de rest overheerst het vriendengevoel mijn periode in het eerste en die speciale eigenschappen van KMD. Dat kneuterige in vergelijking met andere clubs, wat het ook weer zo KMDeigen maakte. Bijvoorbeeld die keer dat we wonnen van DSVP uit. Dick Advocaat was daar trainer en die gasten stonden ver bovenaan in de competitie. Wat er gebeurt, wij winnen daar met maar liefst 3-1. Sensatie! We zaten allemaal bij elkaar in de kantine aan een tafel met supporters, vaders, moeders, echtgenotes en noem maar op. En het bestuur van KMD was zo blij dat we gewonnen hadden dat we een biertje kregen aangeboden van de club. ‘Ja jij hebt meegedaan, jij ook dat is twee, jij niet, jij niet, jij wel want je bent ingevallen dat is drie’, en zo door. En daar kwam de krat met 16 flesjes voor de elf spelers, twee ingevallen spelers, trainer, leider en vlagger. Zo ging dat. Mooi hè? Het eerste lagere seniorenteam bestond uit een grote groep vanuit het eerste, aangevuld met onder anderen Marcel Ekelenburg,

HET VERHAAL VAN TEUN KARDOL

‘EEN KMD’ ER BETAALDE EEN GULDEN, EEN WESTLANDER DIE HIJ NIET MOCHT IETS MEER, MAAR EEN HAGENAAR BETAALDE TWEE GULDEN VIJFTIG’ Koen Berkien, later Peter van Geest, ‘zwarte’ Ab van der Berg, Peter van den Berg, leider Martin van der Schoor en aanvoerder Theo van der Kaay. Wat hebben we gelachen! We deden ook mee met de playbackshows die toen in de kantine werden gehouden. En dan de weekendjes weg. Jan Kardol organiseerde die en dan kon je erop rekenen dat je qua hotelletje zeer goedkoop zat hoor. Drie punten met de dames Dat ene seizoen als trainer van de dames was ook bijzonder. Ik dacht dat ik na zoveel jaar voetballen wel een leuke gevarieerde training kon verzinnen maar dat viel toch wel enigszins tegen. Of ik was niet goed genoeg, of mijn damesteam niet, daar wil ik vanaf wezen maar dat we onderaan eindigden valt niet te ontkennen. Toch was het erg gezellig en met Josje Fikkert en later Patricia van Dorp en ‘witte’ Ab van der Berg erbij hebben we daarna nog vele jaren bardienst gedraaid op de zaterdagochtenden. Bij het afscheid als trainer van die meiden kreeg ik een fotocollage met van iedereen een leuke of opbeurende opmerking erbij. Die van Inge van der Meer vergeet ik nooit: ‘Teun, jij ging elke wedstrijd voor de drie punten. En die hebben we ook gehaald!’ Hahaha, meesterlijke samenvatting van een voetbaljaar! In de zomerstop gingen we onder leiding van Henk en Aad van de Wetering met een paar man klussen op KMD. Zo moesten we het ene jaar de buitenkant van de kantine verven, het jaar erop de kleedkamers met epoxy behandelen en het jaar daarna bijvoorbeeld de ijzeren palen van het jeugdhonk schuren. Maar ook dat was elke keer weer een feest. Na gedane arbeid was het goed toeven bij Henk aan het barretje want dan kwamen de biertjes tevoorschijn en voor de lekkere trek een bitterballetje. Althans, dat was de bedoeling. Helaas mislukte dat vaak want dan zaten we zo gezellig te babbelen dat Henk de bitterballen vergat, er ineens aan dacht, naar de keuken sprintte en dan hoorde je hem roepen ‘weer te laat!!!’ en gooide hij in het inmiddels zeer goed op temperatuur gekomen vet weer vol met een nieuwe zak bitterballen. Dat Henk en Aad zo jong overleden hakte er bij de club en bij mij persoonlijk flink in. Wat een klap. Dat geldt trouwens ook voor het veel te vroeg overlijden van ome Joop van Zanten die een vaderfiguur voor ons geworden was. Zwart-witte klompen Op een gegeven moment werd ik redacteur van ’t Krantje. Ik besloot me eerst eens te verdiepen in wat oude krantjes en het viel me op dat de belangrijkste mededelingen vaak tussen de niet-

jes getypt waren. Dwars ten opzichte van de rest van de tekst! Later bleek dat dit logisch was want als het krantje al klaar was kwam er meestal nog een belangrijke mededeling. De enige plek daarvoor was dan uiteraard tussen de nietjes! Ook dat was weer een leuke tijd. Ik kon nog niet typen dus dat werd vaak plaksel smeren op die doordrukvellen. Op KMD gooide Bram Bos de vellen door de inktrol en met een ‘krantjesploeg’ werd het krantje in elkaar gezet. En die Bram was er ook één hoor. Die stond elke zaterdag het verkeer op de parkeerplaats te regelen en haalde daar duizenden guldens mee op voor de club op die zwart-witte klompen van hem. En hij was de baas van de parkeerplaats hè, zijn wil was wet. Ook de prijzen voor het parkeren varieerden trouwens. Een KMD’ er betaalde een gulden, een Westlander die hij niet mocht iets meer, maar een Hagenaar betaalde twee gulden vijftig! En dan moesten ze nog snel betalen anders stuurde hij ze weg onder het motto: ‘vol!!’ En het familietoernooi! Al die ouwe KMD’ers weer terug op De Hoonaert. Wat een gezelligheid en maar lachen. En nog steeds mis ik de patio en die prachtige boom. Wat een tijden! Een paar jaar geleden werd ik de trotse leider van weer een leuk elftal. Ook vanuit dit team ontstonden weer vriendschappen die de rest van mijn leven zullen duren, daar ben ik van overtuigd. Met Edwin Canten en Ed Boutkan om er maar eens twee te noemen. En uiteraard zoals bijna mijn hele KMD-leven: Koos, Theo en Hans erbij en Wim van den Berg, niet als keeper maar als veel scorende spits. Wat ik zo mooi vind aan KMD is dat dat speciale ‘ons-kent-ons’ gevoel erin blijft. Ik zie dat nog steeds veel mensen iets extra’s doen voor de club. Nog steeds hoeft niemand zich beter te voelen dan een ander. Moeders van onze jeugdspelers draaien bardienst en vaders zijn trainer of leider. Dat doet me goed en dat zorgt er voor dat KMD nog wel 75 jaar zal bestaan. En als ik dit seizoen eens bij het eerste of tweede sta te kijken dat word ik ook weer een beetje trots. Jonge spelers, echte KMD’ers, gaan er met eenzelfde enthousiasme tegenaan als wij in onze jonge jaren. Jongens die voor niemand bang zijn en zich helemaal geven in een wedstrijd. En zo hoort het ook! Mooi om te zien. En laten we lekker gewoon blijven doen alsjeblieft want we zijn gelukkig een heel gewoon cluppie en dat maakt KMD juist zo bijzonder. Voetballen is vooral erg leuk om te doen maar neem dat voetbalgedoe toch allemaal niet zo serieus zeg, kom op! En, niet vergeten: als de scheidsrechter voor het einde fluit dan is de wedstrijd afgelopen.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 17

18 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

LANGS DE LIJN

WEKELIJKS ORGAAN DER VOETBALVERENIGING

RECONSTRUCTIE VAN HET EINDE VAN ‘T KRANTJE Afschaffen van het papieren krantje gaf veel commotie op de drukst bezochte algemene ledenvergadering van de afgelopen twintig jaar. Toch werd uit kostenoverweging besloten te stoppen met ‘t Krantje. Sinds 2006 gaat alles digitaal. Ooggetuigenverslag van oudmaker Teun Kardol. ‘‘Is ’t Krantje d’r al?’ was bij ons thuis de meest gestelde vraag. Niet zo gek met een vader, een moeder en vier kinderen die allemaal op dezelfde club actief waren. En als iemand hem dan als eerste te pakken had, moest de rest heel veel geduld hebben want dat duurde toch lang, zo’n krantje lezen. Lang! De wedstrijdverslagen hè, daar ging het om. Van de F’jes tot aan het eerste werden die verslagen gespeld. Raddraaiers! En toen was hij plots daar, die vreselijke dag…. Ik hoorde het toen ik gezellig in de kantine zat na te genieten van weer zo’n geweldige wedstrijd van mijn team. ‘Heb je het al gehoord? Ze gaan stoppen met ’t Krantje…..’ Een van mijn pupillen deelde mij dat mede en dat was toevallig ook nog mijn neefje Ton Moret (van Cock) en die was toevallig ook iets in het bestuur of in een of andere commissie of zoiets en die ging daar over! Hij en nog een paar van die raddraaiers! Ik opperde nog dat dat onmogelijk was, daar was toch iedereen tegen! ‘Ach’, liet hij weten, ‘dat valt wel mee hoor, niemand heeft gereageerd toen die

mededeling in ‘t Krantje stond. We hebben nog gevraagd of men er op tegen was maar als niemand reageert….tja…..’ Ik zei dat dat een kulverhaal was want ik las ‘t Krantje altijd van binnen en van buiten en voor de zekerheid ook nog tussen de nietjes! En ik had echt nog nooit niet geen oproep gezien dus hij moest met een beter verhaal komen! schreeuwde ik tegen hem. Dat deed hij direct, hij printte het laatste krantje uit en ja hoor: daar stond het zwart op wit. Het bestuur heeft voor de zekerheid nog een keer een oproep geplaatst maar weer geen reactie…. Ach, ach!

DAAR STOND HET, ZWART OP WIT... Wassen neus De ledenvergadering besloot uiteindelijk ook om te stoppen per januari geloof ik want dat was beter dan direct te stoppen. Kortom, een wassen neus, lood om oud ijzer, een Pyrrusoverwinning of hoe je het ook noemen wilt. Ik heb het bestuur bedankt namens de oprichters van KMD die inmiddels vrij oud waren geworden en waarvan de meesten niet eens wisten wat een computer was, laat staan dat ze wisten hoe ze de website moesten openen. In ieder geval heb ik ook niet veel met computers dus de keren dat ik op de site ben geweest zijn op twee vingers te tellen. Een keer om te kijken of ik me nog op kon geven voor de klaverjasmarathon en de tweede keer om me op te geven voor de reünie van het 75-jarig bestaan. Overigens gaat het tussen mijn neef Ton en mij de laatste jaren wel weer heel goed hoor. We praten weer met elkaar en we drinken af en toe weer eens iets samen maar ik laat hem altijd betalen… Zo ben ik dan ook wel weer.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 19

HET VERHAAL VAN PETER VAN DEN BERG

PETER VAN DEN BERG: ALTIJD BRAK IN HET BUITENLAND

EN NU HEEL SNEL DIE ONDERBROEK UIT! Peter van den Berg maakt al 48 jaar bewust deel uit van de geschiedenis van KMD. Hij maakte er vrienden voor het leven, ondanks of misschien wel dankzij een plasser tussen z’n rits, een verkeerd verbonden gebroken been en het opdweilen van z’n eigen braaksel op een voetbaltrip naar het buitenland. Zijn eigen verslag.

‘B

ij ons thuis was voetbal en vooral KMD de belangrijkste hobby van mijn vader, Arjo van den Berg. Binnen de vereniging was hij zeer actief, eerst als speler en later in tal van commissies en bestuursfuncties zelfs negen jaar als voorzitter. Mijn moeder was jarenlang inleveradres voor de Toto en Lotto namens KMD en lid van de sopploeg. Op zaterdag werkte mijn vader eerst nog, want als garagehouder en ondernemer was een zesdaagse werkweek heel normaal. Om twaalf uur verzamelden de veteranen van KMD op het garageterrein achter ons huis aan de Ambachtsweg. Uit het elftal van mijn vader herinner ik me vooral de aanvoerder Marinus Vellekoop (de oom van Koos Vellekoop), die zag er altijd tip top uit. Echt een gentleman, met zijn sportwagen. Er waren altijd auto’s zat en niet zelden werd de servicewagen als vervoermiddel ingezet. Mijn vader was keeper. In dezelfde straat woonde Wim van Velden, ploeggenoot en oervriend van mijn vader. Met zijn zonen Robert en Edwin speelde ik al in de wieg. Later werd dat spelen vooral voetballen en bij ons achter, op het terrein van aannemer Spanjersberg, was ruimte zat. Voetbalbroekje aan Het moet ongeveer in 1966 zijn geweest dat ik kon kiezen; of met mijn moeder mee naar ’s-Gravenzande naar oma Van Dijk of met mijn vader mee naar KMD. Die keus was snel gemaakt, daar aan de Noordweg gebeurde het en... ik mocht mijn voetbalbroekje aan. Mijn zwarte voetbalbroekje was heilig voor me in die dagen. Met dat broekje waande ik mij een grote jongen. Want als je groot was, mocht je op de voetbal. In die tijd was de ondergrens acht jaar, dus ik moest nog vier jaar wachten! Voetballen deden we toch wel, met de zonen en leeftijdsgenoten van pa’s medespelers en andere KMD’ers met kinderen. Gewoon langs de zijlijn met Andre Elgersma, Ton Moret en vooral Robert en Edwin van Velden. Daar moet je nu eens mee komen, er mag niets meer langs de zijlijn.

Zaterdag was de mooiste dag van de week. Het complex lag toen nog aan de kant van de Noordweg waar nu nog de volkstuinen zijn. KMD speelde alle wedstrijden op één veld en er was een kantine en twee kleedkamers. Mijn vader had het druk met voetballen en commissiezaken, dus ik kon lekker mijn gang gaan. En hij vond het wel geinig, een zoon die zijn hobby deelde. Ik werd op KMD echt verwend. Roze koeken, appelsap en het balletje gehakt uit de pan waren favoriet. De bestellingen gingen gewoon in het boek (op rekening) en mijn vader rekende elke zaterdag af. Hij vertrok geen spier als er afgerekend werd, het was immers een mooie dag geweest. Samen met je zoon naar de club, wat wil je nog meer? Toen al was ik niet de makkelijkste, mijn moeder kon mij goed corrigeren met het dreigement ‘anders mag je zaterdag je voetbalbroekje niet aan’. Na weer een streek mocht ik wél mee naar KMD maar zonder voetbalbroekje. Mijn vader was altijd in de haast van de zaak, snel omkleden en hup naar KMD, opschieten, opschieten. Ik moest nog snel even plassen en toen gebeurde het... door al dat gehaast zat mijn plassertje vast in de broekrits. Mijn vader droeg me naar Dokter Krul. Die had de rits er zo af! Au! Met een enorme wond en een groot verband eromheen, mocht ik bij terugkomst wel mijn voetbalbroekje naar KMD aan. Fikkie stoken In de zomermaanden werden de kantine en kleedkamers opgeknapt. Naast de kantine werd een fikkie gestookt om de kapotte bouwmaterialen en andere troep te verbranden. Ik zal een jaar of zes zijn geweest en vuur had een woeste aantrekkingskracht op mij, dus daar ging ik lekker met een stokje in lopen peuren. Wist ik veel dat er ook teer werd verbrand. Het gevolg was twee verbrande benen, die de hele zomer in het verband moesten. Je zou kunnen zeggen dat Wim van Velden mijn eerste trainer is geweest. Na afloop van zijn partij of in de rust, leerde hij ons passen en stoppen. Hij gooide de bal op en de jongens van Van Velden en ik moesten de bal dan controleren. Door het veel te doen, leerde ik de techniek. Als we dorst of trek hadden liep ik de kantine in voor een consumptie. Vrijheid en blijheid. Dat deze

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 21

verwennerij niet heel normaal was, zag ik pas in toen ik andere kinderen flesjes van het veld zag rapen. Andere seniorenelftallen zaten aan de kant met een flesje bier en voor het inleveren van een flesje kreeg je vijftien cent. Ton Moret heeft er zijn spaarrekening mee opgebouwd en dronk en at lekker met ons mee. Later kwam de flipperkast in de kantine en sprokkelde ik ook wel eens een flesje. Mijn vader vond veel goed, maar flipperen deed je maar van je eigen geld. Ik was eindelijk acht jaar en mocht mijn eerste wedstrijd in de welpen (nu de E-jeugd) spelen, op het veld voor de jeugd dat in het Hofpark lag. Mijn eerste wedstrijd was tegen Honselersdijk. We verloren met 1-2. Veel weet ik niet meer uit die tijd, maar wel dat ik leefde voor mijn sport. Vrijdag op tijd naar bed, mijn vader masseerde vooraf altijd mijn kuiten en elke dag werd er gevoetbald. Op het schoolplein, thuis bij ons achter, paaltjesvoetbal.

jeugdvoorzitter Mart Veerman maakten we jarenlang tripjes naar toernooien in het buitenland. Hij had connecties bij EuroSportring, een organisatie die trips regelde voor clubs in het buitenland. Hoe Mart het regelde weet ik niet, maar het nietige KMD speelde altijd tegen bekende internationale opponenten. Zo ging de A-jeugd met de bus naar Kassel. Ze kwamen een paar spelers tekort. Ik was inmiddels veertien jaar en kende de jongens omdat ik vanaf m’n twaalfde met ze had gespeeld. Mijn vader zat inmiddels in het bestuur en dat scheelde wellicht ook. Om kort te gaan: ik mocht mee. Met Peter Beukers en Joop van Zanten die een jaar ouder waren. Ik keek mijn ogen uit! In de bus kwam onderweg een handbalteam met dames van de A-jeugd-leeftijd. Binnen de kortste keren hadden de A-spelers een dame op schoot en ’s avonds was het feest! Ik dronk nog geen druppel, rookte niet en was erg bleu in die tijd.

‘MIJN VADER VOND VEEL GOED, MAAR FLIPPEREN DEED JE MAAR VAN JE EIGEN GELD‘ Ik leerde op straat voetballen. Frank Torn was mijn buurjongen en een jaar of zeven ouder. Die spaarde je als jonkie al niet en daar werd ik als iel mannetje sterker van. In de pupillen werd Jan Valkhof mijn leider, dat was een fijne man. Vanaf mijn jongste jeugd bij KMD voetbalde ik met Henk Laarhoven, Ed Zonneveld, Marcel Ekelenburg, Robert en Edwin van Velden, Carlo Gardien, Bob Hanzelaar, Louis van der Mee en Bertil Flikweert. Jongens die op de Pieter van der Plasschool zaten. Ik zat zelf in de Dreef in Den Haag op school omdat die school dichterbij was vanaf de Ambachtsweg. Jan van der Gaag zat daar ook op school. Na de pupillen ben ik vervroegd naar de B-jeugd gegaan. Van scorende voorhoedespeler werd ik toen verdediger en is het met mijn carrière in de jeugd niet meer goedgekomen. Tussen al die grote jongens Peter van ’t Wout, Arie Alleblas, Adrie van der Gaag en Patrick van Wijngaarden voelde ik mij onzeker. Ik keek immers tegen ze op. In de B-jeugd bleef ik vier jaar hangen. Daar smeedde ik de eerste vriendschappen gesmeed met Mark de Waard, Mark van Baarlen, Peter Beukers, Peter Donk en Marco Schregardus. Toernooien in het buitenland In de B brak de mooiste tijd van mijn KMD-leven aan. Onder

22 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Bart Beukers voerde me sigaretten en baco’s. Dat werd ’s nachts geen succes. In de jeugdherberg was het team verdeeld over twee slaapzalen en om een kussengevecht af te wenden hadden we de deur geblokkeerd met een stapelbed zodat de anderen er niet in konden. Het gevolg was dat de jongens de deur probeerden in te beuken, waardoor deze helemaal niet meer open kon. We moesten die nacht onze behoeften doen in één emmer doen. Gemengd met mijn braaksel werd dat een vies mengsel. ’s Ochtends ontzette leider Klaas Elgersma de deur door er, als een echte Jerommeke, dwars doorheen te lopen. De emmer met het vieze mengsel leegden we in een vuilnisbak op de gang, maar deze bleek lek aan de onderkant. Dat ontdekten we toen de Duitse leiding tijdens het ontbijt in paniek de eetzaal binnenkwam. Het mengel van ontlasting en braaksel droop de trap van de jeugdherberg af. Even later zaten de verantwoordelijke jeugdspelers van KMD het trapportaal schoon te boenen. De schade aan de deur moesten we later nabetalen. Dat uitje heb ik geen wedstrijd gespeeld en heb ik alleen maar ziek langs de kant staan kijken toen we onder meer speelden tegen Hessen Kassel. Bij thuiskomst werd er in het bestuur schande gesproken over Peter van den Berg, die mocht nooit meer mee!

HET VERHAAL VAN PETER VAN DEN BERG

PETER Naam : Peter van den Berg Geboortedatum : 11 augustus 1962 Geboren te : Wateringen Woont in : Wateringen Lid sinds : 1970 Speelt op dit moment in : KMD Veteranen (Vet Cool) Burgerlijke staat : getrouwd met Georgette Bakker Kinderen : twee dochters Wat je van Peter moet weten Peter is een wandelende muziekencyclopedie en een liefhebber van Belgische bieren

Die ferme uitspraak bleek beperkt houdbaar. Een jaar later viel er weer een gaatje in de samenstelling voor de buitenlandse trip. En weer mocht ik met dezelfde jongens mee naar Kaiserslautern. Hier voltrok zich een identiek scenario, weer speelde ik geen wedstrijd omdat ik te beroerd was wegens alcoholmisbruik. De A speelde tegen de A van Kaiserslautern, nota bene naast het stadion! Ik weet nog wel de uitslag: 9-1 voor de Duitsers. Joop van Zanten scoorde het enige KMD-doelpunt. Op de terugweg in de bus heb ik de hele rit voorin gezeten naast leider Henk van Nugteren omdat ik nog steeds en dus een weekend lang, een beetje misselijk was. Schande van de vereniging U begrijpt, lieve lezer, dat ik bij terugkomst als de schande van de vereniging te boek stond en echt nóóit meer met een jeugdevenement naar het buitenland mee mocht. Een jaar later was ik inmiddels zelf A-speler geworden en was Henny van de Eijckel mijn leider. Henny ging voor zijn elftal door het vuur. Bij Henny kon ik een paar potten breken en hij kreeg

het voor elkaar dat ik mee mocht met de buitenlandse trip. Naar Lens deze keer, in Frankrijk. Hier deden we mee aan prestigieus toernooi met FC Brugge, Luton Town en Lens. De wedstrijden speelden we op het fantastische complex van Lens. Met Ad van Velden, de jongens van Van Velden, Joop van Zanten, Peter Beukers, Peter Donk en vooral Ed Zonneveld hadden we best een leuk elftal. Maar we verloren alle wedstrijden. De spelers van Luton Town waren er echt in trainingskamp. Onze doelman was Kees Kleijn. Tegen Luton Town kwam hij in botsing met een Engelse speler en Kees moest met de ambulance van het veld. Wij vreesden het ergste. Later kwam Kees lachend en zelfs zonder krukken terug met de foto’s wapperend in zijn hand. Niets gebroken en de foto’s mocht hij houden van de arts. Weer een jaar later was ik inmiddels laatste jaar A-speler en gingen we naar Heidelberg. In de jeugdberg beleefde ik een déjà vu. We kwamen er een Amerikaanse schoolklas met alleen maar dames tegen! Ik had goed opgelet bij mijn eerste trip en jongens wat werd het een feest daar. Voetballen tegen de FC Heidelberg en stappen in de studentenstad Heidelberg! Met de bus gehaald en gebracht. Na afloop van een discotheekbezoek kwam de eigenaar de bus in omdat hij negentig procent van zijn glazen miste. Iedereen had de glazen keurig boven in het bagagerek gezet. Dat was eenvoudig inzamelen. Gelukkig had ik ze onder mijn stoel geplaatst zodat ik nu nog een paar fantastisch mooie glazen uit die periode thuis heb staan. Twee jaar later is Martin van der Schoor er teruggeweest. Inmiddels werd er in de discotheek uit plastic glazen geschonken. Die verdammte Holländer! Eerste trein naar huis Terug in de Jeugdherberg werd het feest op onze kamer. Met Rob van Essen, Peter Boeters en Marcel Vonk hadden we de grootste kamer van de herberg en plek zat voor een feestje. Een koelkast, kratten Duits bier en Amerikaanse dames op schoot. Misschien dat we iets te luidruchtig werden want er werd geklaagd, zo erg dat de leiding eens poolshoogte kwam nemen. De deur van de kamer zwaaide open en... Henk van Nugteren stond in de deur opening. Het stoom kwam uit zijn oren en het werd muisstil. Op dat moment ontkurkte ik een fles; ‘Henk biertje?’ Henk waardeerde deze geste allerminste en repliceerde: ‘jij mag dan de zoon van de voorzitter zijn, morgen ga je met de eerste trein naar huis!’ Shit hé. Ik kneep ‘m behoorlijk om al na één dag naar huis te worden gestuurd! Ik zag al weer een schorsing boven m’n hoofd hangen. Of erger nog: royement. Het feest ging in een andere kamer verder en ik hield me wijselijk in. Later begreep ik dat de maatregel in het grote leidersoverleg door Henny van de Eijckel en Jaap Boutkan was teruggedraaid.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 23

HET VERHAAL VAN PETER VAN DEN BERG

‘MIJN VIJFTIEN GULDEN ZAKGELD WAS ALTIJD OM TIEN UUR OP AAN BIER’ Het jaar erop mocht ik mee, als leider nota bene, naar Denemarken. De negatieve indruk was kennelijk omgeslagen naar een positieve. In het Deense Kirketerp werden we groots onthaald. In een zaal zo groot als voorheen De Wingerd, werden we gekoppeld aan gastgezinnen. Wederom viel ik met mijn neus in de boter. De directeur van de plaatselijke melkfabriek had het grootste huis van het dorp en ik sliep daar met oud-elftalmaatje Peter Boeters, leider Henny van de Eijckel en Ramses van Haaren. Met de directeur klikte het onmiddellijk en op de feestavond zag ik hem met Henny zelfgestookte jenever drinken van een schoteltje. In het dorp waren meer vrouwen/ meisjes, dus dat was kaasie voor de KMD-jeugd. Het leek wel een klucht van John Lanting. Met de directeur maakte ik de afspraak om ’s ochtends om zeven uur de melkfabriek achter zijn huis te bezichtigen. Makkie dacht ik, want die was aan het innemen zeg! Even later droegen we de directeur met z’n vieren naar huis, zo dronken was hij. Ondertussen werd in het huis aan de overkant de tafel gedekt en zaten we om drie uur aan een weldadige broodmaaltijd. Iedereen was er welkom en Frank van Holst speelde er op het huisorgel. Erg gezellig allemaal. De volgende dag schrok ik om half acht uur wakker, shit, mijn weddenschap! Ik op een draf naar de melkfabriek, waar de directeur, die we een paar uur tevoren nog op de bank hadden gelegd, me luid lachend verwelkomde. Hoe flikte hij dat? In de melkfabriek werd Blue Cheese gemaakt en daar zit penicilline in. Ik ben nooit ziek, gaf hij aan! Blue Cheese dus, terwijl wij dachten dat we een Blue Jeans cadeau kregen, ontvingen we zo’n Deense stinkkaas als souvenir en geen spijkerbroek. De leiders Ben Boon en Leo Alleblas sliepen bij een boer even buiten het dorp. De eerste avond hadden zij daar heerlijk gegeten. De boer had gehaktballen van topniveau gemaakt. De volgende avond had hij zeker nog wat over want Ben en Leo hadden weer gehaktballen gegeten. Later bleek hij voor de hele week te hebben gemaakt want ook de volgende dagen aten Ben en Leo gehaktballen. De bijnaam Ben ‘gehaktbal’ Boon komt daar vandaan. Tak! Met mijn boekje ‘Deens onderweg’ had ik veel succes. Als hoofdleider vroeg Ben of hij het boekje mocht lenen voor zijn slottoespraak. Ben stond, als secretaris van de vereniging, bekend om zijn uitgebreide anekdotes en toespraken. Op de

afscheidsavond liep hij naar de spreekstoel met een stapel papier in zijn hand. ‘Mensen van Kirketerp; TAK!’ Wat ‘BEDANKT’ in het Deens betekent. En Ben liep hij weer naar zijn plaats, de menigte verbouwereerd achterlatend. Even aarzelde iedereen, maar met een oorverdovend applaus beloonden we Ben voor de kortste toespraak uit zijn leven. Een jaar later ben ik met Henny van der Eijckel, Peter Boeters en Ronald Schuring teruggeweest in het vakantiehuis van de directeur. De meegebrachte Hertog Jan was binnen no-time op. Wat kon die man drinken zeg! Met zijn nichtje had ik een beetje verkering en hij vroeg mij om zijn vertegenwoordiger van Blue Cheese in Nederland te worden. Hij deed veel zaken met het Nederlandse Uniekaas. Ik was er nog niet aan toe. Stappen Toen ik zestien was, mocht ik naar de bekende KMD-disco met discotheek Music Machine. Wat was ik blij dat ik daar naartoe mocht. Mijn vrienden gingen al eerder maar Piet Boon (de vader van Ben Boon), verkocht de kaartjes voor de club en was de broer van mijn opa’s vriend. Hij wist precies wanneer ik zestien werd. Toen het eindelijk zover was, heb ik het er ook van genomen. Elke maand op zaterdagavond was het disco op KMD, de week erna bij VELO, de week erop bij Oikos en daarna bij de manege aan het einde van de Poeldijkseweg. Tel daarbij op dat net discotheek the Counter in Wateringen was geopend en met vier keer stappen in de week konden we goed terecht in Wateringen. De KMD-disco’s waren verreweg favoriet. Op zaterdagmiddag stond het rijen dik voor de deur van de kantine om een kaartje te bemachtigen. Marco Schregardus nam zijn hele klas van het CSR Rijswijk altijd als introducé mee. Later bleek dat mijn vrouw toen al op KMD kwam. Ik zag haar toen nog niet of had er geen tijd voor. Mijn vijftien gulden zakgeld was altijd om tien uur op aan bier, dat inmiddels steeds beter was gaan smaken. KMD dankt een deel van zijn kapitaal nog steeds aan het batig saldo van die jaren. De disco’s zijn helaas aan het succes ten onder gegaan. Er kwamen ook verkeerde jongelui op af, zeg maar. Toen de ruiten aan de Noordweg eens waren ingegooid en Ben Boon de oproerkraaiers van zich af moest slaan, nam mijn vader het drastische besluit om te stoppen met de disco’s. Toen de disco’s over waren, volgden de besloten feesten of playbackavonden. Ook dit was een groot succes. Op skippyballen, verkleed als het verwijfde duo Modern Talking, hebben Koen Berkien en ik de playbackshow nog eens gewonnen.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 25

‘HET ALL STARS GEHALTE IN MIJN VOETBALCARRIÈRE IS INMIDDELS HOOG MAAR ER IS NOG STEEDS NIETS LEUKER DAN VOETBALLEN MET JE BESTE VRIENDEN’

Inmiddels was ik senior en voetbalde in de selectie. Niet goed genoeg voor het eerste speelde ik in het tweede met bijna al mijn kameraden uit de A-jeugd. Onze leider was Otto Elgersma en met Jan Hollaar, Patrick But, Ruud en Richard Boutkan, Alex Prins, Jan van der Gaag, Peter Boeters, Arie van der Wel, Peter Houtman, Joop van Zanten, John van Holsteijn, Ton Moret, Koos Vellekoop en vooral Kees Zonneveld hebben we mooie jaren meegemaakt. Door mijn fysieke spel heb ik mijn pink en later mijn scheen en kuitbeen gebroken. Bij mijn beenbreuk, in de eerste minuut van de wedstrijd, kwam de ambulance het veld oprijden. Verzorger Frans van der Veer struikelde, kennelijk van de zenuwen, over mijn gebroken been en begon mijn gezonde been te zwachtelen.

organiseerde ik eens een bus naar Noordwijk om daar in Club 71 te gaan stappen. Om de busreis aangenaam te maken hadden we allerlei quizvragen met prijzen verzonnen. Rob van Rossen had een grote reputatie als bierdrinker. We spraken dan ook af dat hij bij terugkomst in de bus zijn naam niet achterste voren kon opnoemen. Rob hield zich die avond opvallend rustig en greep toen we inmiddels huiswaarts gingen onmiddellijk de microfoon in de bus. Nessor nav Bor brulde hij gauw voordat hij het zou vergeten. En Rob won daarmee ook een heerlijke trekdrop. Dat met die bijnamen van spelers is toen begonnen; zo heette Kees Zonneveld ‘Gijs’, Patrick But ‘Boris’ en noemden ze mij Sjoerd. Het hele veteranenteam heeft inmiddels een bijnaam.

Slordig In die tijd was ik ook al slordig; ik vergat regelmatig een kledingstuk. Vaak vergat ik een schone onderbroek mee te nemen. Deze ‘ leende’ ik dan meestal van Ruud Boutkan, die vaak naast me zat in de kleedkamer. Een week later deed ik dan de keurig gewassen onderbroek weer terug in zijn tas. Ruud heeft nooit geweten wie hem die poets bakte. Richard Boutkan wel, die kwam nog eens piemelnaakt en briesend de kantine in ‘Van den Berg, en nu snel die onderbroek uit’. Het barpersoneel bleef verbouwereerd achter en de jongens van het elftal aan de bar lachen natuurlijk. Tegenwoordig, als ik mijn onderbroek weer eens ben vergeten, stap ik maar zonder in mijn spijkerbroek. De selectie was een hechte groep. Als speler van het tweede ging je altijd bij het eerste kijken om je vrienden aan te moedigen. Het was ook altijd lachen langs de kant. Ik naam vaak een zak vol witte muizen of trekdrop mee. Met John van Holsteijn

Het koude bad in De jaren met trainer Ton van der Leije waren voor mij de mooiste. Elke selectiespeler kreeg een kans in het eerste. Zo heb ik voor de beker nog eens tegen Velo gespeeld met half Wateringen langs de kant. Stond mijn naam ook nog in de krant ‘Peter van den Berg veroorzaakt strafschop tegen oud ploeggenoot Theo van der Wetering.’ Mooi niet! Dat was Rob van Rossen geweest, die ook het enige KMD doelpunt maakte in de met 1-3 verloren wedstrijd. Met Ton van der Leije en de selectie gingen we na afloop van de training ook nog wel eens naar de sauna in Rijswijk. Gauw even trainen en dan hup, lekker ontspannen en mosselen eten. Antoinette, de vriendin van de eigenaar, kwam dan gezellig bij ons liggen en Rob van Rossen moest dan heel snel het koude bad in voordat al het schoons hem te veel werd. Kees Zonneveld ging pas zweten als hij de sauna uitliep. Na de beenbreuk liep mijn ‘carrière’ al snel bergafwaarts. In het

26 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

HET VERHAAL VAN PETER VAN DEN BERG

derde elftal heb ik nog wel drie kampioenswedstrijden gespeeld, die we allemaal verloren. Bij één van die kampioenswedstrijden had ik Marco van der Gaag uitgedaagd om zijn lange haar af te knippen als we kampioen werden. En lange haren waren tot kort daarvoor ‘heilig’ bij Marco. Voor de zekerheid had hij een enorme voorhamer in zijn tas meegenomen, voor het geval dat. Was ik even blij dat we geen kampioen waren geworden! Hij had mijn auto tot een dubbeltje geslagen, zeker weten. Later speelde ik met onder anderen Teun Kardol, Hans van der Wetering, Koen Berkien, Peter Beukers, Paul van Niekerk, Koos Vellekoop, Wout van der Wetering, Kees Zonneveld, Theo van der Kaay, Joop van Zanten, Patrick van Wijngaarden en Peter van der Geest in het vierde en later het vijfde. Vreselijk gelachen hebben we. Zeker met de uitjes naar Brugge, Maastricht, Delft en de carnavalsavond in De Lier. Niet zelden kwam er een KMD’er nog veel later of helemaal niet thuis. Legendarisch waren de oliebolwedstrijden tegen oud-Velo. Zij waren in het begin beter en fitter en later wonnen wij vooral, met Theo van der Wetering, de beste voetballer met wie ik bij KMD heb samengespeeld. Vet Cool Het was ooit mijn doel om langer te voetballen dan Dick Hollaar (de oom van Jan Hollaar), die zo’n dertig jaar geleden op zijn vijftigste jaar bij KMD stopte. Jeetje dacht ik toen, wat ben je dan oud! Dit jaar wordt ik tweeënvijftig en speel ik al weer twaalf jaar in de Veteranen, nog steeds met praktisch hetzelfde elftal. We hebben onszelf maar Vet Cool gedoopt, dat klinkt jonger. Inmiddels spelen we in de krochten van het amateurvoetbal en hebben we liever niet dat er supporters zijn. Hoewel het met

onze hulpleiders ‘Tinus positivo’ Martin van der Schoor en ‘@’ Ed Tuinenbreijer is het erg gezellig langs de lijn. Nog steeds speel ik met Joop van Zanten en Paul van Niekerk. Peter Beukers is net gestopt, maar nog steeds met Carlos ‘Santana’ van Dijk, Marco ‘de Breje’ Schregardus, ‘Tic Tac Theo’ van der Kaay, ‘Hertog Hendrik Jan van der Wetering, ‘Meester Rob Dankers, ‘drs. J.’ Joost Lemckert, ‘Bickel de Beer’ Marcel van der Gaag, ‘good old John Koestal’, Jan ‘de Buurman’ Pols, Rik ‘James’ Klunder, Marcel ‘Molentocht’ van Wijk, Alex ‘het wonderkind’ den Heijer, ‘Maître Leo’ Pronk, ‘Mehmet’ Andre Scholten en ‘de broer van Peter Beukers’, Erik Beukers. Het All Stars gehalte in mijn ‘voetbalcarrière’, is inmiddels hoog en er is nog steeds niets leuker dan voetballen met je beste vrienden. KMD zit in mijn bloed. Mijn vader is inmiddels overleden, maar kreeg en warme begrafenis mede door de aanwezigheid van al die KMD’ers. Mijn schoonvader heeft er een mooie hobby door gekregen. Als oud-secretaris is hij nog wekelijks op KMD als supporter van het 1e. Mijn vrouw Georgette Bakker heeft nog een blauwe maandag bij de KMD dames gevoetbald, toen ze nog echt verliefd was zeg maar, en is op haar hoogtepunt na het scoren van een doelpunt gestopt. Mijn dochters kozen voor ballet en daar kwam ik dan al die afgekeurde voetbalvaders weer tegen, onder anderen Dirk Haanemaaijer. Mijn toekomst bij KMD ligt bij de nog op te richten jeu-deboules vereniging ‘de kale plaat’. Over 25 jaar hoop ik dat KMD een omnivereniging is en dat het clubgebouw elke dag wordt open gesteld. Lekker ouwehoeren met je maten en het liefst een Hertog Jan pilsje drinken, als oud ploeggenoot Harry Meijers dit gerstenat tenminste op voorraad heeft.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 27

JOOP VAN ZANTEN KIJKT UIT NAAR EEN HANGPLEK VOOR OUDERE JONGEREN

ECHTE KMD’ERS KOMEN ALTIJD TERUG Joop van Zanten wil net zo lang blijven voetballen als z’n benen hem kunnen dragen. En dan daarna uithijgen in de hangplek voor oudere jongeren, die er volgens hem moet komen. Door Peter van den Berg

‘I

k woonde vlakbij het Hofpark. Daar speelde ik van kleuter af vaak in de zoutopslag van de gemeente tegenover de Hofboerderij. Mijn oudere broers Berry en Henny van Zanten speelden al in de jeugd bij KMD, mijn vader was leider van het elftal van Henny en ik ging al op zeer jonge leeftijd altijd mee. Toen ik acht jaar was, mocht ik eindelijk ook op voetbal. Het liefst voetbalde ik de hele dag. Samen met mijn grote broers voetbalden we ook door de week op het Hofpark, met onder anderen Hans en Theo van der Wetering. Ik mocht al meedoen met ‘de grote jongens’. Ze zagen dat ik aardig kon voetballen, maar ik mocht ook meedoen omdat ik de bal uit de sloot moest halen. Die sloten waren overal om het veld en best breed. Voor een gulden haalde ik dan de bal uit het water. Dat heeft me een aardig spaarcentje opgeleverd.

‘VOOR EEN GULDEN HAALDE IK DE BAL UIT HET WATER’ In de winter voetbalden we in de veilinggebouwen aan de Bovendijk in Kwintsheul. Vaste toernooitegenstanders waren de nu niet meer bestaande Haagse clubs VIOS, Kranenburg en Spoorwijk. Tijdens het toernooi speelde ik altijd tussen de kratten en dozen. Zo kwam het voor dat de wedstrijd al lang begonnen was en ik nog lekker aan het spelen was. Alleen koud water In die tijd zwaaide de familie Van Oudheusden de scepter over de jeugdafdeling. De vaders en moeders van de families Gardien, Van Raamsdonk, Boon, Valkhof, Lamers en Hanemaaijer waren erg betrokken bij de club. De kantine was in de Hofboerderij en de oude stallen van de koeien waren

28 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

omgebouwd tot kleedkamer. Je kon je er alleen wassen met koud water. Ik was er van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat te vinden en speelde vaak twee wedstrijden als er bij andere teams spelers te weinig waren. Toen ik in de C speelde, heb ik al een keer met A1 meegedaan. Tombola KMD was één grote familie, met de leiders van de jeugd werd er veel georganiseerd. Vooral de jeugdavonden in het wijkgebouw ‘De Wingerd’ waren legendarisch. Er werden quizzen gespeeld, toneelstukjes opgevoerd en er was een tombola. Mooi was de spanning als je met je lootje een prijs had gewonnen of juist niet. Als afsluiting werden er voor de aanwezige senioren prijzen bij opbod verkocht om zodoende weer een centje in de clubkas te doen belanden. Toen ik 15 jaar was ging ik al naar de KMDdisco’s, daar waren mijn ouders ook altijd bij. Niet om een oogje in het zeil te houden maar om te helpen. Mijn vader verkocht er toegangskaarten en mijn moeder hielp achter de bar. De jongens van de rugby fungeerden vaak als uitsmijter. Er gebeurde echt nooit iets vervelends. De trips naar het buitenland waren uniek en staan nog in mijn geheugen gegrift. In die tijd dronk ik al bier. En was dat dan zo slecht? Ik kan me geen excessen herinneren. Daar moet je nu eens mee komen. De sociale controle en samenhang was veel groter. Mijn vader overleed aan een hartstilstand toen ik 18 was. De opkomst van KMD’ers tijdens de begrafenis was massaal. Heel indrukwekkend vond ik dat alle oud-spelers van A1 de kist naar de begraafplaats droegen. Scheten Mijn eerste trainer in de senioren was Dick Tempelaar. Ik kwam uit de jeugd gelijk in het eerste, maar al gauw speelde ik met mijn broers in het tweede. Hier voetbalde ik weer met ‘de grote jongens’, de vrienden van mijn broers waar ik vroeger vaak al partijtjes mee speelde; Nees Hanemaaijer, Leo van Raamsdonk, Leo Vogelaar, Ron Lavooij en Fred Dekker. Eén verkeerde bal betekende een scheldkanonnade, maar ik accepteerde het. We werden ook twee keer achter elkaar kampioen met het tweede. Mijn broer Berry was berucht om zijn scheten. Als hij het weer

HET VERHAAL VAN JOOP VAN ZANTEN

JOOP Naam : Joop van Zanten Geboortedatum : 20 november 1961 Geboren te : Wateringen Woont in : Wateringen Lid sinds : 1969 Speelt op dit moment in : KMD Veteranen (Vet Cool) Burgerlijke staat : getrouwd met Helene IJspelder Kinderen : twee zonen en een dochter Wat je van Joop moet weten Joop werd ook wel de witte Michael Jackson genoemd, later werd dat Art Garfunkel.

niet kon laten, moest de kleedkamer echt worden ontruimd. Niet te harden! Leider Otto Elgersma moest de voorbespreking van de wedstrijd dan buiten voortzetten. Onder trainer Ton van der Leije kwam ik in KMD 1, als rechtsback. In 1991 speelden we tegen Voorschoten en na een ongelukkige sliding brak ik mijn kaak. Normale mensen breken een been, maar ik brak mijn kaak op meerdere plaatsen. Peter Houtman ging met me mee in de ambulance naar het ziekenhuis in Leiden. Weken lang mocht ik alleen maar pap eten. Jubileumspeld Mijn vrienden uit de jeugd Martin van der Schoor en Peter van den Berg zie ik nog steeds elke week op KMD , maar ook op onze gezamenlijke uitjes naar concerten, evenementen en in de kroeg. Je kan wel zeggen dat KMD bepalend is geweest voor mijn vriendengroep. Jurgen van Ooijen en Koen Berkien hebben er ook gevoetbald. Met Peter van den Berg heb ik jaren gevoetbald. Drie jaar geleden in 2010 waren we allebei 40 jaar spelend lid. Wat vreemd is, want ik was een jaar eerder lid geworden. Maar ik begreep dat de ledenadministratie uit die tijd zoek was geraakt. Samen met je beste vriendje een KMD-jubileumspeld

‘MIJN BROER BERRY WAS BERUCHT OM ZIJN SCHETEN. ALS HIJ HET WEER NIET KON LATEN MOEST LEIDER OTTO ELGERSMA DE VOORBESPREKING VAN DE WEDSTRIJD BUITEN VOORTZETTEN.’ krijgen vind ik uniek. Nog steeds speel ik in het veteranenteam en ik hoop nog lang te kunnen voetballen, tot mijn 65e of zoveel langer als mijn benen mij kunnen dragen. Ik ben voor een hangplek voor ouwere jongeren en oud-leden op KMD. Ik zie mezelf met al die oudere KMD’ers over 25 jaar zitten in de hoek achter de bar. Ik ben en blijf een KMD’er en zal altijd blijven komen. De echte KMD ‘er komt altijd terug.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 29

VETERANEN WONNEN BIERΩPRIJS

VET COOL IN DE VI (BEHALVE JOOP!) KMD Veteranen (Vet Cool) won in het voorjaar van 2010 een prijsvraag van Amstel Bier. De prijs was een foto in Voetbal International. Het hele team was een dag met een echte fotograaf op pad. Een verslag uit ‘t Krantje van toen. Door Peter van den Berg “De fotograaf maakte in totaal vijftig foto’s; in de kleedkamer, op het complex, voor de wedstrijd, na de wedstrijd en onder de douche. Uiteindelijk kwam er één elftalfoto op de middenpagina van de VI. De keuze leidde tot groot verdriet bij Joop van Zanten. Zijn beste vriend Peter van den Berg stond op de afgedrukte foto, met zijn arm voor het gezicht van Joop. Weg kans op eeuwige roem. Met bijgaande foto is dit hopelijk in dit boek weer goedgemaakt. Hieronder het verslag van de dag, te mooi om in te korten. Veertig keer geposeerd ‘Met een sterfotograaf een middag op pad, betekent dat we zeker veertig keer geposeerd hebben en de beste vier foto’s worden geplaatst. Natuurlijk zijn er vele mislukt vanwege (a) buik te ver naar voren zodat het net lijkt of we corpulent zijn, (b) gekke bekken trekken zodat het net lijkt of we niet woest aantrekkelijk zijn, (c) en een amateuristische houding vanwege een zwaaiende hand voor iemands gezicht, vanwege de spanning scheel kijken en dat beetje haar dat niet goed zat. Met echte modellen ben je natuurlijk zo klaar. Bij ons begon de wedstrijd een half uur later en nadat de wedstrijd was afgelopen in ‘de aftershoot’ duurde het nog eens een half uur om tenminste één foto te laten lukken. De sfeer moet het bij ons, net als na de wedstrijd,

goed maken. Ik zou zeggen kopen die VI want KMD spreekt een woordje mee en wordt hopelijk neergezet als een sympathieke club en Vet Cool als een sieraad voor het Veteranen voetbal. En natuurlijk leuk voor de sponsor Berg Kleijn Communicatie dat in één keer landelijke bekendheid verkrijgt. Hersteld bij het placentavrouwtje Normaal gesproken weet aanvoerder Pistolen Paul van Niekerk net aan de elf man te enthousiasmeren voor het slotakkoord van de competitie. Maar vandaag zat alles mee. Het weer natuurlijk en spelers die hun andere activiteiten lieten schieten. Kijk dat is de mentaliteit die Vet Cool zo typeert. Zo ging doelman Sieb niet in Friesland fietsen, zo ging drs. J. niet naar college, buurman Jan niet

30 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

klussen en was ‘good old’ John Koestal naar het placentavrouwtje geweest en wonderbaarlijk hersteld van zijn blessure. Kijk dat zijn mannen met karakter die het teambelang en de fotoshoot vandaag voorop stelden. Grote klasse! Alleen had Paul vandaag wel vijftien man in de selectie. Dus moest hij streng zijn en stonden Jan de Buurman, drs. J. en ‘good old’ John Koestal gewoon de eerste helft reserve en het is dat Sieb plechtig beloofde ook volgend jaar weer doelman van Vet Cool te zijn, anders stond hij er ook gewoon naast. Afijn, door alle commotie zou je bijna vergeten dat we vandaag ook nog moesten voetballen. En dat deden we niet eens zo heel slecht. Vandaag had er maar één team moeten winnen en dat waren wij. En waarom dat dan niet gebeurt, hoor ik u zeggen? Ja, waarom wordt

BARPRAAT

DE AFTERSHOOT DUURDE NOG EENS EEN HALF UUR OM TENMINSTE ÉÉN FOTO TE LATEN LUKKEN het Nederlands Elftal geen wereldkampioen en waarom won de SC Heerenveen afgelopen zaterdag niet van FC Twente? Omdat kansen werden gereduceerd tot mogelijkheden en mogelijkheden werden omgezet in balverlies. Voorin net niet scherp genoeg en dat was zeker vandaag sneu. Sta je toch weer in de boeken en tijdschriften, met een oplage van één miljoen, bekend als net niet. Als je wedstrijd niet hebt gezien, denk je dat dus. Terwijl vooraf niets aan het toeval was overgelaten. Hulpleider Tinus ‘positivo’ van der Schoor was er, de beste vlagger van KMD, Hertog Jan van de Wetering was er, de achterhoede met een solide Meester Rob, Tic Tac Theo en een uitstekend spelende ‘de Breje’ gaf op één moment na niets weg, het midden rif met Joop! Pistolen Paul van Niekerk en Peter vd B, was de baas en domineerde, drs J. kopte op de lat, Bickel de Beer rochelde dat het een lieve lust was, Maître Leo kapte en draaide, ‘good old’ John Koestal snelde regelmatig langs zijn man en scoorde twee keer bijna en de broer van Peter Beukers zwoegde en ploeterde in de spits. Maar wij konden de potten niet breken. Repo in Playboy Nee, de eeuwige roem vandaag ging naar Rik ‘James’ Klunder, die na een wonderschone combinatie de 0-1 afdrukte. Ik denk dat Sieb bij elkaar negen keer in actie hoefde te komen. Helaas werd hij op een onbewaakt ogenblik verrast door de Brejedurpers. 1-1 is niet slecht maar nu ook weer niet zo dat de VI er een

jubelartikel over kan schrijven. Die jubel kwam er toch, met de fotograaf, na afloop in de kleedkamer. Tinus had keurig de krat klaargezet. Wij misten helaas supersupporter Tuinenbreijer om deze dag te delen. Maar wij spraken, na nog een krat en vele hapjes, lang na. Over Yolanthe Sneijder, Gonny, andere leuke dames, onze aanstaande dickmasters-

reportage in de Playboy, de nieuwe uitstekende CD van Grand Avenue en het magistrale concert van Sivert Hoyem (ex-Madrugada) in de Mezz te Breda. De Breje beloofde nog ‘een braai’ in zijn achtertuin, op 16 juni als het NL elftal speelt en zo was de stemming weer opperbest. We hebben vandaag met z’n allen weer genoten en heerlijk buiten gespeeld.’

KOEN BERKIEN SCOORT ALTIJD EN OVERAL Je hebt op elke club van die ongrijpbare spelers. Koen Berkien was zo’n bijzondere speler. Al herinneren zijn medespelers uit de periode 1990 - 2010 vooral zijn weergaloze derde helft. In een wedstrijd van zijn vierde elftal floot de scheidsrechter bij een duidelijke buitenspelsituatie niet af. De tegenstander liet ons de bal. Koen pikte de bal op, zag dit ‘buitenkansje’ en liep door niemand gehinderd linea recta naar het vijandige doel. Hij schoot de bal achter de verbouwereerde keeper. De tegenstanders waren woedend. Koen repliceerde zijn onverwachte daad met het adagium ‘Koen Berkien scoort altijd en overal’. Tegen ’s Gravenzande werd met een gevoelstemperatuur van min tien toch gevoetbald. Koen Berkien had ervoor gekozen om een bivakmuts te dragen tegen de koude wind. Alleen zijn ogen waren zichtbaar. Toen er schermutselingen ontstonden tussen beide kampen, haalde de vredelievende Koen Berkien uit. De enig keer in zijn roemruchte carrière dat hij uit het veld werd gestuurd. In ’s Gravenzande hebben ze nooit geweten hoe de dader er nu werkelijk uitzag. Hoewel Koen voorin speelde, scoorde hij niet vaak. Linksbuiten Koos Vellekoop, kon een verre bal nog maar net voor de achterlijn binnen houden en schoot de bal keihard voor het doel. Daar kwam Koen Berkien net aangelopen en kreeg de bal per ongeluk vol op zijn knie. De bal verdween met nog meer snelheid achter de hulpeloze keeper. ‘Koen Berkien scoort altijd en overal.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 31

HET VERHAAL VAN TYCHO EN JENS

TYCHO EN JENS

ALS ONS HAAR MAAR GOED ZIT Door Sandy Wentink en Mirjam Canten

Jens: ‘Ik was voor het eerst op KMD toen ik nog in de kinderwagen lag. Mijn vader speelde toen in het vierde van KMD met zijn vrienden. Mijn moeder gaf de fles tijdens de wedstrijden. Echt veel kan ik me hier niet van herinneren, maar de foto’s van het elftal van mijn vader in de eerste jaren van mijn leven laten zien dat ik er ieder jaar bij was, het shirt van KMD ging steeds beter passen.’ Tycho: ‘Ik kwam voor het eerst op KMD toen ik bij de mini’s ging voetballen. Mijn zus Britt speelde al op KMD en vriendjes van mij ook dus ik wilde ook graag. Het eerste jaar zat ik gelijk bij Jens in het elftal en tot nu toe bijna elk jaar en anders trainen we met elkaar. KMD betekent voor ons allebei hetzelfde: ‘gezellig voetballen met onze vrienden bij de mooiste en leukste club van Wateringen’. We hebben vooral een heel leuk jaar gehad toen wij samen in de F1 speelden. Dat was samen met Thijs Hartman, Quinten IJzendoorn, Thomas Coemaet, Kasper Vreeswijk, Luc van Velzen, Max Kempenaar. Onze leiders waren Maurice Hartman en Edwin Canten. Iedere week probeerden onze leiders het beste uit ons te halen. In dat jaar hebben wij dan ook onwijs veel geleerd. Vooral dat je niet over een dun plankje moet lopen dat er niet betrouwbaar uitziet. Dan val je namelijk in de sloot… toch Maurice Hartman? Het gevolg is dan dat je je dan moet omkleden en niks van de wedstrijd kan zien. De eindbarbecue van dit jaar was bij mij thuis in de tuin. Alle spelers werden persoonlijk in het zonnetje gezet en kregen mooie beker van de leiders voor de geleverde prestaties. De avond zal ook lang in het geheugen blijven van de buurtjes omdat wij allemaal samen met ons broertjes en zusjes de buurt onveilig hebben gemaakt. We zijn nu ook twee keer mee geweest met kamp. We kunnen niet wachten tot we weer gaan want wat hebben wij het daar gezellig gehad. Het tweede jaar met de E1 kregen wij een hele mooie bijnaam: ze noemden ons de Gay 1, want ja als ons haar maar goed zit! Hahaha! En de leiders, Wim van Wilgen en Ed Boutkan vonden dat wij iets te veel gingen douchen. Op zaterdagmiddag na onze wedstrijden vinden wij het gezellig om op KMD te blijven voetballen met onze vrienden Thomas Coemaet, Thijs Hartman, Bradley Persoon, Tobias Schmidt,

TYCHO

JENS

Naam : Tycho Wentink Geboortedatum : 13 augustus 2002 Woont in : Wateringen Lid sinds : 2008 Speelt op dit moment : D2

Naam : Jens Canten Geboortedatum : 14 december 2002 Woont in : Wateringen Lid sinds : 2007 Speelt op dit moment : D1

‘KMD BETEKENT GEZELLIG VOETBALLEN MET ONZE VRIENDEN BIJ DE MOOISTE EN LEUKSTE CLUB VAN WATERINGEN!’ Quinten IJzendoorn. Als KMD 1 thuis speelt gaan we graag even kijken. We hopen over 25 jaar te kunnen zeggen dat wij goed hebben gespeeld in het eerste van KMD en dat we ieder jaar kampioen zijn geworden en dat KMD 1 dankzij onze generatie hoofdklasse speelt. Zelf spelen wij dan net als onze vaders, René en Edwin, nu in een vriendenelftal 7x7 en onze kinderen zijn dan gezellig met elkaar aan het spelen en voetballen op KMD.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 33

MET HENNY EN DE MUZIEK MEE Henny van der Eijckel neemt al 35 jaar lang generaties ‘met de muziek mee’. Door Peter van den Berg

Henny van der Eijckel is al ruim 35 jaar betrokken bij onze vereniging, als jeugdleider, jeugdcommissielid en nu als jeugdtrainer van de D3. Voor al die jeugdleden was Henny altijd druk bezig met van de zaterdag een feest te maken, maar ook daarbuiten nam Henny je mee. Letterlijk met de muziek mee. Menig lid is door Hennie beïnvloed in de muziek die op dat moment alternatief en hip was. Van Talking Heads tot Rory Gallagher. Henny had een uitgebreide verzameling en dan ging je op zondagmiddag met een paar teammaatjes muziek draaien bij Henny. Met Henny ging je ook naar je eerste festivals. Met een KMD delegatie naar PinkPop in 1981,voor de eerste keer U2 kijken. Maar ook naar Werchter in België en het Roskilde festival in Denemarken. Ronald Schuring, Joop van Zanten, Jurgen van Ooijen, Koen Berkien, Peter Boeters en Rob van Essen gingen vaak mee “bandjes” kijken. Op een jeugdavond in die tijd trad zelfs een heuse KMD band op. “Joopie en de Eikels”, met o.a. Joop van Zanten als leadzanger, Bart van Leeuwen op drums en Henny zelf op de bas. Rob van Essen heeft later met zijn disco en CD winkel “Why Not Records” zelfs nog geld

verdiend aan de muziek. Wij gingen naar de senioren, maar Henny bleef bij de jeugd om ook die lichting weer mee te nemen met de muziek. Zo ook de gitarist van de band van de jubileum feestavond “Burger Zoo”! Gitarist Frank Hollaar (foto) (inderdaad de neef van Piet en Jan Hollaar) heeft nog beste herinneringen aan het concert met Henny van Dr. Feelgood en is zelfs van de voetbal afgegaan om op zaterdag muziek te maken. Samen met oud KMD-ers Michel van de Gaag en Danny Moret hebben ze in menig Waterings bandje gespeeld. Binnen KMD wordt Henny’s stokje weer doorgegeven aan de volgende generatie. Zo zijn Thomas van der Schoor en Bas van Ooijen jaren terug meegeweest naar het BosPop festival om te genieten van oude muziek (John Fogerty van C.C.R. Joe Cocker en Joe Bonamassa) maar ook van de hipste bands (the Answer, Porcupine Tree) van dat moment. En een aantal jaren geleden naar het summum van de Nederlandse festivals; Lowlands, daar was zelfs het gehele toemalige KMD 5 elftal met partner aanwezig en ik kan u verzekeren het werd een dolle boel. Wij kunnen alleen maar zeggen; Henny, “thank you for the Music”

MINI JOEP OP HET VERKEERDE VELD

ARIE HANEMAAIJER: TOPSCORER EN SLASNIJDER

In het seizoen 2005/2006 startte KMD met een team voor mini’s voor kinderen van 5 en 6 jaar. Ze spelen vier tegen vier, zonder keeper, op twee kleine veldjes naast elkaar. Tijdens één van de wedstrijden was mini Joep even kwijt. Hij had een uitbal genomen en wist niet meer op welk veld hij ook alweer aan het voetballen was. Hij was na de uitbal dus gewoon vrolijk verder gevoetbald, alleen wel op het verkeerde veld.

In de eerste jaren na de oprichting was elk lid onmisbaar om te zorgen dat er elf man in het veld liepen. Sommige spelers waren ook nog om andere kwaliteiten onmisbaar. De veel scorende Arie Hanemaaijer was een voorbeeld van zo’n speler. Maar Arie moest ook hard werken in de tuin. ‘s Nachts om een uur of vier begonnen met sla snijden, was hij maar net op tijd om te spelen. Toen hij er in de eerste helft 3 had ingeschoten en KMD met 4-1 voor stond ging hij ervandoor. ‘Ik ga nog even door in de kas.’ Tien verbaasde medespelers achterlatend.

34 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

BARPRAAT

NIEUWBOUW SPORTPARK SUYDERVELT

EEN SCHUIN DAK EN VLOEKENDE AMBTENAREN Als voorzitter was Jan van Eck bij de nieuwbouw van de kantine betrokken. Hij weet nog waarom het dak van het clubgebouw schuin is. Door Jan van Eck

gemeente hield vol dat de benodigde inhoud voor ons clubgebouw niet anders was te realiseren dan in die oude boerderij. Het gebied in het midden, waar wij een nieuw clubgebouw wilden maken, was naar de mening van de gemeente veel te klein. Het bestemmingsplan liet in dat gebied alleen een éénlaagse bebouwing toe.

‘Daar zit ik dan, als nieuwbakken voorzitter aan tafel bij de wethouder en ambtenaren van de toen nog gemeente Wateringen. Het is eind 2000. Samen met Huib Bakker ben ik in gesprek met de betrokken ambtenaren van de legendarische gemeente Wateringen en een minstens zo legendarische wethouder Jan Kleyberg. Eén van de vele gesprekken over de nieuwbouw voor KMD. In gesprek met een gemeente die wel en niet wil dat KMD verhuist. Met een wethouder die ons liever in de oude boerderij op de kop van ons huidige complex had willen huisvesten dan dat KMD een nieuw clubgebouw kreeg. Kan niet ‘Wat jullie willen kan niet’, was steevast het antwoord van de gemeente op mijn ‘eisen’ voor KMD. ‘En toch wil ik het’ was dan mijn antwoord. ‘De gemeente moet KMD faciliteren en zorgen dat we nieuw voor oud krijgen. KMD is van Wateringen, voor Wateringen en hoort in Wateringen.’ Hoog spel. De wethouder Sport had moeite met de zakelijke benadering van die nieuwe eigenwijze voorzitter van KMD. Jammer dan. We hebben elkaar regelmatig dwars gezeten, maar beiden wel vanuit de overtuiging dat we het beste voorhadden met KMD. Onze verschillende benadering maakte het spannend. Overigens, in de loop der tijd kwamen Jan Kleyberg en ik tot elkaar en zijn de parallelle sporen in één spoor overgegaan. Samen voor KMD met een prachtig resultaat. Maar terug naar het onderwerp, de vorm van ons clubgebouw. De

Per definitie een stelling met uitdaging. Kom maar op met dat bestemmingsplan. Studeren, lezen, vlooien, zoeken, peinzen, wegleggen, weer pakken, er moet toch iets zijn, waar zit die maas... Eureka! Gevonden! Van goot en nok Terug naar de onderhandelingstafel. Heren, het kan wel, we kunnen een meerlaags clubgebouw realiseren waardoor we het benodigde volume en zelfs meer kunnen realiseren. Kan niet, was direct het antwoord. Het bestemmingsplan laat een goothoogte hoger dan 3.35m namelijk niet toe. En dat was en is nu net het ei van Columbus. Ik tekende twee schuine lijnen, de nu bekende dakvorm van ons clubgebouw, en zette bij de onderzijde van die lijnen 3.35m. De hoogtemaat

van de goot, gerekend vanaf de grond. ‘Al wil ik een clubgebouw met het hoogste punt van het dak op 80 meter, als ik er maar voor zorg dat de goot op 3.35 meter ligt’, was mijn uitleg. In het bestemmingsplan stond namelijk geen maximale nokhoogte (hoogte van het hoogste punt van het dak) aangegeven. Een schuin dak, zoals we nu hebben, was niet uitgesloten en dus toegestaan. En door het schuine dak krijg je in het dak extra volume dat we toen al hard nodig hadden en nu nog meer. Ingetogen vloeken Nadat het kwartje was gevallen hoorde ik enkele ambtenaren zachtjes en ingetogen vloeken. Dit was het voordeel van een nieuwe en toen nog frisse voorzitter tegenover ambtenaren die te lang en te betrokken waren bij het bestemmingsplan. Eén - nul voor KMD. Het ijs is gebroken. Mouwen opstropen en de focus verleggen van een ongeschikte boerderij naar de realisatie van een nieuw clubgebouw. Na vier jaar voorzitterschap en het realiseren van het nieuwe complex was deze voorzitter niet zo fris meer, maar de erfenis is mooi, duurzaam en typisch KMD. De spaarzame keren dat ik nu nog op KMD kom, voel ik gelukkig nog steeds hetzelfde wat ik altijd heb gevoeld: een warm nest. Het is goed om te zien dat de bestaande groep vrijwilligers telkens wordt versterkt door volgende generaties. Mede door de nieuwe generatie vrijwilligers komt KMD op een steeds hoger plan. KMD blijft groeien en de velduitbreiding, die na vele jaren intensief overleg met de gemeente zijn beslag zal krijgen, zal die groei en bloei zeer zeker duurzaam bestendigen. Om trots op te zijn. De mooiste club van het Westland. Ik feliciteer KMD van harte met haar 75-jarig bestaan en wens het bestuur, alle vrijwilligers en alle leden vooral persoonlijk al het goede en het op elk niveau behalen van de sportieve aspiraties. Op naar de eeuw.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 35

HET VERHAAL VAN TIM BUT EN JOOST DE WAARD

TIM BUT EN JOOST DE WAARD: AMARETTO VOOR VADERDAG - MAAR NIET HEUS

KMD VOELT AL DERTIG JAAR ALS THUISKOMEN Op de fiets dwars door Barcelona: ook dat is teambuiling in de stijl van KMD. En levensgevaarlijk. Tim But en Joost de Waard waren erbij. Door Sandy Wentink en Mirjam Canten

oost is op KMD komen voetballen door zijn buurjongen Willem van Leeuwen. Op KMD voetbalden ook zijn vrienden van de basisschool Pieter van der Plas. Met de jongens uit zijn kleuterklas voetbalt hij nu nog steeds. Ook familie Van der Wel voetbalt op KMD, onder wie zijn neven Leon en Jeroen. Tim komt van jongs af aan al op KMD. Zijn vader Patrick keepte in het eerste. Het was dan ook logisch dat zijn voetbalcarrière begon bij KMD. Tim zat op de Jozefschool en zijn klasgenootjes zaten dan ook allemaal bij Velo op de voetbal. Nadat Tim met 5-1 had verloren van Velo en hij de maandag op school aardig gejend werd was hij er klaar mee. Hij is op zijn achtste bij Velo gaan voetballen om op zeventienjarige leeftijd toch weer terug te komen bij KMD. Voor Joost en Tim geldt hetzelfde: hun sociale leven speelt zich af op en rond KMD. De jongens uit hun vriendengroep voetballen nog steeds met elkaar in het achtste van KMD. Tim heeft het één seizoen geprobeerd in het achtste maar is toch weer teruggegaan naar de selectie omdat hij nog te fanatiek met voetbal bezig wil zijn. KMD voelt echt als thuiskomen. Ze komen nog steeds de mensen tegen die ze dertig jaar geleden ook tegenkwamen. Dreigement Joost heeft er nog voor gezorgd dat onze huidige voorzitter een KMD’er is geworden. Als 25-jarige buurman speelde Hans Verschoor graag een potje voetbal met zijn buurjongens. Hij wilde graag als eerste opgehaald worden wanneer er een partijtje gespeeld werd. Hij is toen leider geworden van het elftal van Joost toen hij B-speler was. Ze herinneren zich nog een dreigement aan het adres van KMD. KMD speelde een wedstrijd tegen degradatiekandidaat HPSV. KMD verloor deze wedstrijd waardoor niet HPSV degradeerde maar de Hoekse Boys wel. Fanatieke aanhangers van de Hoekse Boys waren hier netjes gezegd ‘niet blij mee’ en hebben telefonisch gedreigd de kantine van KMD in de fik te steken.

Hierdoor hebben een aantal KMD’ers de nacht doorgebracht in de kantine. Dit werd een nachtje vol kaarten en biertjes drinken. Gelukkig bleek het allemaal loos alarm te zijn geweest.

‘DRAAI DIE DOP ER MAAR WEER OP VOORDAT WE AL DRONKEN WORDEN VAN DE LUCHT’ Joost herinnert zich ook dat hij een keer Pupil van de week was. Vooral de broodjes frikadel is hij niet vergeten. Kotsend kwam hij thuis, maar wel met een hele leuke blijvende herinnering. Amaretto ‘voor vaderdag’ Kampherinneringen heeft Joost ook wel. De kampdatum was altijd rond vaderdag. Hij en zijn vriend Kuba zijn naar Van Schie gegaan om een fles Amaretto ‘voor vaderdag’ te kopen. Om vervolgens een fles Cola half leeg te gieten en deze weer aan te vullen met de Amaretto. In die tijd gingen ze nog met auto’s naar kamp. Op de achterbank bij leider Peter Boeters en Richard Boutkan deden zij hun fles ‘cola’ open waarop Peet zei ‘draai die dop er maar weer op voordat we al dronken worden van de lucht.’ Ook de nachtelijke dropping staat Joost nog bij …vooral de stevige pas van Richard want die had altijd haast om weer in de kroeg te komen. Het trainingsweekend van de A staat Joost en Tim allebei nog bij. Het was naar Bladel. Ze sliepen met 25 man in een legertent. Dit was met onder anderen Joost Jongerius, Thomas van der Schoor, John Bloem, Alex Diteweg, Thijs Kool, Kuba Piasecki,

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 37

TIM

JOOST

Naam : Tim But Geboortedatum : 12 september 1979 Geboren te : Wateringen Woont in : De Lier Lid sinds : 1984 Burgerlijke staat : samenwonend met Karin van Geest Kinderen : Julia en Jens Speelt op dit moment : Tweede van KMD

Naam : Joost de Waard Geboortedatum : 2 oktober 1979 Geboren te : Delft Woont in : Kwintsheul Lid sinds : 1985/’86 Burgerlijke staat : getrouwd met Kim van Raamsdonk Kinderen : Fenne, Sien en Saar Speelt op dit moment : Achtste van KMD

Stopwoordje Tim Juist ja….

Typisch Joost Kramp en krakende enkels

Mark van Zanten. Ze zijn op een avond terecht gekomen op een besloten feestje van een handbalvereniging en gingen met z’n allen met een taxi naar huis. Om er vervolgens achter te komen dat ze iemand waren vergeten. Cees Steijn is met de auto teruggegaan om die persoon op te halen. Deze was echter nergens te vinden waarop de wc’s ook maar werden gecontroleerd. Hier lag de vermiste persoon heerlijk tegen de wc-pot aan te slapen. Op vrijdagavond dansten ze bij dansschool Wesseling in Delft. Met z’n allen op de fiets, een fles Martini in de zak, na het dansen een kopstootje bij Kobus. Om vervolgens ’s morgens vroeg de tuin in te gaan en ’s middags weer fris en fruitig op het veld. Dit zijn de herinneringen van Joost over zijn periode in de A-jeugd. Fietsen door Barcelona Toen kwamen de trainingsweekenden van de selectie. Met de Kwibus naar Nijverdal zonder ook maar één druppel alcohol, want trainer Rob Schalke verbood dit. Survivallen en paintballen in de Ardennen, van alles is er gedaan voor de teambuilding. Tim gaat nu nog steeds mee met deze weekenden. Tegenwoordig gaan ze iets verder weg. Afgelopen jaar is hij met de selectie naar Barcelona geweest. Hier is getraind en gewerkt aan de teambuilding waaronder een fietstocht door

38 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

deze stad, levensgevaarlijk en ongelooflijk dat ze hier zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen. Ze moesten obers met volle dienbladen ontwijken. Naar eigen zeggen zijn deze weekenden nu voor hem wel rustiger dan ‘vroeger.’ Een bijzonder seizoen voor Joost was het jaar 2003/2004. Toen speelde hij samen met zijn broer Bram de Waard en zijn neven Stefan en Jesse de Waard in het eerste elftal van KMD. De fijnste herinneringen hebben de mannen toch aan De Hoonaert. Na de wedstrijd van het eerste tot een uur of zeven in de kleedkamer zitten, bij het vriendenelftal het vijfde, met veel bier en een karaoke-machine. De donderdagavonden na de trainingen waren ook altijd erg gezellig. De kantine zal bomvol en als je bardienst had, wat twee keer per jaar voorkwam, nam je op voorhand al de vrijdag vrij omdat je niet voor vier uur ’s ochtends thuis was. Tim kan zich herinneren dat hij één keer om een uur of vijf ‘s morgens door zijn moeder werd gebeld of hij nog van plan was om naar huis te komen. Kortom in De Hoonaert kon alles, niets was te gek. Over 25 jaar hoopt Joost nog steeds te voetballen met zijn vrienden. Tim hoopt over 25 jaar nog steeds met het spelletje bezig te zijn, maar denkt zelf niet meer te voetballen. Wellicht als trainer van een van zijn kinderen of als enthousiaste vader langs de lijn.

HET VERHAAL VAN TIM BUT EN JOOST DE WAARD

MIJN HUIS TE KOOP? DACHT HET NIET! We speelden met het eerste een uitwedstrijd tegen PEC Den Haag. In de tweede helft kwam ik lelijk in botsing met onze keeper Laurens Vis. Hierna ging bij mij het lampje uit. Toevallig stond huisarts Sico Kool langs de lijn die op verzoek van de verzorger mij inspecteerde en een zware hersenschudding constateerde. Ik ben direct in tenue naar huis gebracht waar ik een bord TE KOOP zag hangen. Door de aanvaring met onze keeper wist ik van een eventuele verkoop van ons huis niets meer af, ook het aankopen van ons huidige huis in Kwintsheul was door de klap uit mijn geheugen verdwenen. Iedere keer als ik het bord TE KOOP zag raakte ik in paniek en vond ik het een bijzonder raar idee dat ik hier niets meer van af wist. Een warme douche moest mij kalmeren, maar als je tot 6x toe vergeet dat je je haar gewassen hebt wordt de zaak net zo lachwekkend als zorgwekkend. Zeker toen broer Bram dacht de boel met een grap te sussen en mij doodleuk vertelde dat ik gevochten had en in elkaar was geslagen. Ik raakte behoorlijk over mijn toeren en de hele familie heeft wel 10x moeten uitleggen dat het toch echt alleen een voetbal ongelukje was. Na een bezoek van de huisarts werd besloten om een scan te laten maken in het ziekenhuis. Hieruit bleek inderdaad een flinke hersenschudding die met veel rust goed te genezen bleek. Eind goed, al goed. De aankoop van het huis bleek achteraf gelukkig werkelijkheid! Joost de Waard

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 39

40 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

BARPRAAT

UIT HET PAPIEREN ‘BEWAARKRANTJE’, AUGUSTUS 2005

HET SEIZOEN 2004-2005 VAN KMD 4 Het seizoen 2004 - 2005 begon voor KMD 4 met de allereerste training van het seizoen. Dat was zo’n beetje in augustus 2004 denk ik. Ik bijgenaamd de Lijder - was er zoals gewoonlijk weer als eerste. In geen velden of wegen en speler van het vierde te zien! Ik dacht nog: ‘nou, als het zo moet dan hoeft het voor mij ook niet meer’. Maar gelukkig: daar kwamen de Tank, het Scheermes en de Knots binnenstappen. Weliswaar op hun gemak, maar toch .... ze waren er! ‘Is de rest er nog niet?’, vroegen ze bezorgd. ‘De Parel komt wat later’, schreeuwde de Knots nog voordat ik antwoord had kunnen geven. ‘Wat is dat hier voor een kolere herrie?’, riep het Beest, die samen met de Dirigent stilletjes de deur binnengekomen was. ‘Dat is muziek en dat komt uit de verzorgingskamer daar verderop. Waarschijnlijk is een speler van de selectie geblesseerd’, antwoordde de Antilope, die er ook ineens was en waarschijnlijk met de auto naar het sportpark was gekomen. Want als die ergens een hekel aan heft, dan is het wel aan fietsen. De Kamikazepiloot die zijn bijnaam te danken heeft aan zijn rustige spel en zeker op die momenten dat een tegenstander dreigt door te breken, was de eerste die probeerde zijn sporttas open te ritsen. ‘O ja, Lijder, ik moest nog doorgeven van de Brandweer-spuit-elf dat hij vanavond avonddienst heeft en dat de Knuppel en de Breker wat later komen en dat we niet op ze hoeven te wachten’. Kijk, da’s nou nog eens een fijn bericht. Daar kun je wat mee. Kortom: we konden beginnen. Wat een lucht kwam er uit die tassen zeg! ‘Jeetje, heeft mijn vrouw weer de vuile was er niet uitgehaald en wat denk je? Zelfs mijn onderbroek zit er nog in!’, stamelde iemand ergens achter in de kleedkamer. ‘En hoe lang heb jij die tas niet gebruikt?’, informeerde de Hakbijl uit pure belangstelling. ‘Zal toch gauw een maand of drie zijn inmiddels’, antwoordde de Schaar alvast voor hem.

‘IS HET BEEN DAT IK GA AMPUTEREN VOOR U LINKS OF VOOR MIJ LINKS?’ Jongens, met Blok gaat het inmiddels al een stuk beter. Hij zat nog wat in de piepzak, want de chirurg die morgen in zijn knie een kijkoperatie moet doen, vroeg vanmiddag aan hem: ‘Is het been dat ik ga amputeren voor u links of voor mij links?’ Ja, schrikken natuurlijk, maar de andere spelers konden er gelukkig wel om lachen. Die typische kleedkamerhumor. Hè, heerlijk. ‘Trouwens, ik heb nog steeds de prijs niet in huis gehad voor de behaalde eindstand vorig seizoen. Volgens mij ben ik allang aan de beurt geweest’, begon de Breker, die altijd o zo bang is dat hij wordt overgeslagen. Wat een rot eigenschap is dat toch! ‘Joh, ik ben er nog achteraan gegaan, maar ik wist niet waar die bronzen plak afgehaald kon worden, want ze gaven geen informatie aan derden’, probeerde de Flits er nog snel een draai aan te geven. Maar helaas, het hek was van de dam! ‘En ik ook niet!’, ‘en ik ook niet!’ klonk het van verschillende kanten.

BINNEN ANDERHALVE MINUUT ZATEN DE JONGENS GEZELLIG AAN DE VOOR KMD 4 GERESERVEERDE TAFEL ‘En nu omkleden, want het is al bijna donker en anders kunnen we net zo goed gelijk richting Harry gaan en ons vol laten lopen!’ schreeuwde ik furieus. Nou, dat was niet tegen dovemansoren gezegd, zeg. Binnen anderhalve minuut zaten de jongens gezellig aan de voor KMD 4 gereserveerde tafel waar de Rat en de Smurf al zaten te wachten. ‘Waar bleven jullie nou?’, was hun eerste vraag. Maar voor iemand antwoord had kunnen geven werd de portemonnee al getrokken en een tafeltje erbij gezet. Lappen was niet nodig, want daar kwamen de Knuppel en de Hakbijl al aangelopen met wat versnaperingen omdat zij in de vakantie jarig waren geweest. ‘Hoera, en gefeliciteerd!’ probeerde de Rammer nog boven de KMD 4-disco uit te schreeuwen. Maar dat hoorde niemand! ‘Zal mij benieuwen’’, probeerde de Pet nog, ‘maar ik denk dat we er qua voetbal dit seizoen niet met kop en schotel bovenuit zullen steken’. Enkele weken later kon het seizoen beginnen met een thuiswedstrijd tegen het altijd o zo lastige... (Wegens ruimtegebrek zijn de overige 463 bladzijden niet geplaatst. Red.)

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 41

42 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

HET VERHAAL VAN STEFAN EN JESSE DE WAARD

BROERS STEFAN EN JESSE DE WAARD

‘WE KUNNEN DE KMDSFEER NIET MISSEN’ Stefan (30) en Jesse de Waard (28) kwamen in de B-jeugd naar KMD, de club waar familieleden al lid waren. Ze bleken blijvers. Over 25 jaar is Stefan misschien wel hoofdtrainer, denkt hij zelf. Door Teun Kardol

tefan: ‘Tja, waarom zijn we op KMD gaan voetballen? Eigenlijk waren we altijd al na onze eigen wedstrijd bij onze club Vredenburch op KMD te vinden. We gingen dan met onze vader mee, want die ging altijd bij het eerste kijken. KMD was bekend terrein voor ons, want onze neven voetbalden hier ook. Toen we verhuisden naar De Strijp werd ook de afstand naar KMD kleiner dan die naar Vredenburch. Ik had het steeds minder naar mijn zin bij Vredenburch, dus de keus was snel gemaakt.’ Jesse: ‘We woonden vroeger vlakbij Vredenburch en onze klasgenoten en vrienden gingen daar ook spelen, dus zo onlogisch was het niet dat we daar voetbalden. Mijn lichting viel uit elkaar, veel spelers gingen toen naar TEDO die met ons de jeugd wilde opstarten destijds. Daar had ik geen zin en omdat Stefan al naar KMD was overgestapt ben ik een jaar later ook gegaan. Bij Vredenburch en de eerste jaren op KMD heb ik altijd één elftal lager dan Stefan gespeeld. Pas in de A-jeugd kwamen we samen te spelen omdat de KNVB een of andere regel gewijzigd had.’ Stefan: ‘Dat was leuk. In de A1 haalden we de finale van het Westlands Kampioenschap. We verloren die finale wel tegen Westlandia, maar het was heel mooi om mee te maken. We hadden een best wel matig elftal, maar met een enorme werklust. Fantastisch! Aangezien ik aanvoerder was, mocht ik de beker ophalen. De organisatie zei letterlijk: ‘Dit belooft veel goeds voor KMD in de toekomst.’ Maar het seizoen daarop had KMD helemaal geen A-jeugd meer.’

Gewisseld met Ed Boutkan Jesse: ‘In mijn eerste jaar mocht ik invallen tegen BVCB uit. Ik was 17 jaar toen. Ik weet niet meer waar het voor was, maar het was wel heel belangrijk en er moest gewonnen worden! KMD stond 2-1 voor en vijf minuten voor tijd moest ik erin voor Ed Boutkan. Jazeker, Ed Boutkan. En die was boos! Maar goed, ik kreeg op een gegeven moment de bal aangespeeld, ging drie man voorbij en scoorde in de korte hoek 3-1. Prachtdoelpunt! Ed zei later tegen mij dat hij het een hele verkeerde wissel vond, maar complimenteerde me wel met mijn mooie doelpunt. Mooi hè?’ Stefan: ‘Ook mooi was het kampioenschap in de senioren in de vierde klasse. We moesten de kampioenswedstrijd spelen tegen Vredenburch notabene! Een ander hoogtepunt was ook mijn debuut tegen Katwijk 1 voor de beker: 9-0 verlies.’ Jesse: ‘Maar het hele seizoen was toen heel mooi. In dat elftal klopte ook alles. Voetballend was het misschien wat minder compleet dan nu, maar iedereen wist zijn taak in het veld en hield zich daar ook aan. Met een geweldige trainer: Herman van Dinten. Hij is een hele gewone vent, deed niet moeilijk en was ook geïnteresseerd in jou als mens. Iedereen liep met hem weg. Hij zei mij ooit dat hij me mee uit eten zou nemen als ik er tien zou scoren. Al snel had ik de tien doelpunten bereikt en gingen we samen eten bij de Chinees in Poeldijk. Daarna nog een biertje bij hem thuis gedronken. Vervolgens werd ik naar huis gebracht en zag ik het halve team weer in het Paard van Troje. Dat seizoen had ik trouwens ook een weddenschap met de toenmalige voorzitter Jan van Eck. Hij beloofde me dat als ik 25

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 43

doelpunten zou maken, dat ik een paar voetbalschoenen mocht uitkiezen. Dat jaar scoorde ik er 29 en die zomer heb ik schoenen van 250 euro gehaald en het bonnetje aan Jan van Eck gegeven. Hij weet alleen niet dat in de volgende voorbereiding bij het Westlands elftal die schoenen alweer kapot gingen, haha.’ Stefan: ‘En wat hebben we veel gelachen in de tijd met Herman van Dinten. Het team was al wat ouder geworden en wat langer bij elkaar dus dan heb je ook al veel meer een band met elkaar en heb je automatisch ook al wat meer lol met elkaar. En Herman was op dat moment gewoon de juiste trainer voor ons.

gezellig! Er zit ook nog steeds familie: onze vader Gerrit zit in het bestuur en de neven Joost, die lager is gaan spelen, en Bram die helaas gestopt is. En vergeet de meiden niet. Mijn vriendin Kim du Pré, die bij de dames voetbalt, samen met onze zus Lisa.’ Jesse: ‘Ja, eigenlijk is het heel simpel: je blijft met z’n allen lekker hangen met een biertje erbij. Als we verloren hebben moeten we dat uiteraard eerst even verwerken maar na een paar biertjes in die volle kantine is dat nare gevoel zo verdwenen hoor! Dat was trouwens ook het geval toen ik een paar jaar geleden twee seizoenen bij Westlandia voetbalde. Daar was het ook

‘AL SNEL HAD IK DE TIEN DOELPUNTEN GEMAAKT EN GING IK SAMEN MET DE TRAINER ETEN BIJ DE CHINEES IN POELDIJK’ We hebben nooit echt slechte trainers gehad hoor. Wel die wat minder communiceerden met de spelersgroep en juist die goede communicatie vind ik een van de belangrijkste eigenschappen die een trainer moet hebben.’ Jesse: ‘En we hebben ook een keer een trainer gehad waarvan we op de training zeer regelmatig kikkersprongen moesten maken. Kikkersprongen! Ja, die trainer was tactisch wel heel sterk, maar de kikkersprongen had hij er uit mogen laten.’ Stefan: ‘Ja, die stopte gelijk met het trainerschap toen hij KMD verliet. Maar dat geldt tot nu toe voor alle trainers hoor die KMD verlieten: Rob Schalke, Simon van Vliet, Herman van Dinten. Zou dat toeval zijn haha.’ Iedereen een broodje bal Jesse: ‘In 2008 overleed Cees Steyn. Die hebben we ook in de jeugd als trainer gehad en hij trainde destijds het tweede elftal. Iedereen kwam op de begrafenis, die erg emotioneel was. Cees bestelde altijd een broodje bal. Na afloop van de begrafenis bestelde ook echt iedereen een broodje bal op KMD.’ Stefan: ‘Maar ja, eigenlijk hebben we met iedereen wel een goede band op KMD. Iedereen kent elkaar, je zegt elkaar allemaal gedag. Er is altijd een volle kantine, af en toe een zangertje erbij,

44 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

heel gezellig op zondag na de wedstrijd. Het was ook daar altijd druk in de kantine en vaak met een dj. Op donderdag bleven de meeste spelers ook lekker lang hangen want dan trainden de zondag, de jongens van de zaterdagselectie en ook de dames. Dat was een lekkere, gezellige, drukke boel dus. Vaak ging ik daarna ook nog even snel één biertje halen op KMD en dan dachten de mensen dat ik het bij Westlandia niet naar mijn zin had. Maar dat was niet waar, het was een hele leuke tijd.’ Stefan: ‘Daarmee heb je in ieder geval op een hoger niveau gespeeld dan ik, Jesse. Bij KMD ben ik niet hoger gekomen dan derde klasse en jij hebt op zondag toch maar mooi in de hoofdklasse gespeeld.‘ Jesse: ‘Ik was al een paar keer gevraagd door Westlandia en besloot het toch een keer te proberen. En in het eerste half jaar speelde ik inderdaad in de hoofdklasse, in de basis. Maar daarna werd het jojo’en tussen het eerste en het tweede. In dat tweede drongen we door tot de halve finale van de districtsbeker, maar mochten we niet verder omdat alleen eerste teams in de KNVBbeker mogen meespelen. Onder leiding van trainer Henk Boon hadden we een heel goed team met spelers die allemaal zomaar in het eerste hadden kunnen spelen. Op zo’n hoog niveau voetballen is heel erg lekker maar drie keer trainen in de week en dan ook nog een wedstrijd op zondag werd me toch te veel. Ik

HET VERHAAL VAN STEFAN EN JESSE DE WAARD

STEFAN

JESSE

Naam : Stefan de Waard Geboortedatum : 10 januari 1984 Geboren te : Den Haag Woont in : Den Haag Lid sinds : 1998 Getrouwd : nee Kinderen : nee Speelt op dit moment : tweede van KMD

Naam : Jesse de Waard Geboortedatum : 27 september 1985 Geboren te : Den Haag Woont in : Rijswijk Lid sinds : 1999 Getrouwd : nee Kinderen : nee Speelt op dit moment : eerste van KMD

Stefan over Jesse ‘In de eerste paar jaren dat Jesse in het eerste speelde wist hij soms op zaterdag tijdens de wedstrijdbespreking niet eens wie de tegenstander was. Dit werd ook wel eens door een trainer aan hem gevraagd, dan kon hij niet antwoorden.’

Jesse over Stefan: ‘Stefan moest altijd poepen voor de wedstrijd. Dit deed hij dan altijd in de wc in de kleedkamer om vervolgens de deur open te laten als hij klaar was; hahaha! Wat een putlucht kwam daaruit. Heel de kleedkamer vergeven!’

raakte daardoor het plezier in het voetballen een beetje kwijt en dus ben ik weer teruggegaan naar KMD.’ Nooit behoefte om weg te gaan Stefan: ‘Ik heb eigenlijk nooit behoefte gehad om weg te gaan, maar of dat nou clubliefde is… Het scheelt natuurlijk wel dat ik ook nooit gevraagd ben door een hoger spelende vereniging anders zou ik het ook vast wel een keer geprobeerd hebben. Gelukkig stonden onze ouders wel achter zijn keuze.’ Jesse: ‘Vaders was niet zo blij, maar mijn moeder vond het best, zolang ik het maar naar mijn zin had. Maar mijn vader kwam wel elke week kijken, ook als ik in het tweede op zondagochtend om elf uur al moest voetballen!’ Stefan: ‘KMD mag blij zijn dat Jesse weer terug is gekomen om bij ons te voetballen. Hij houdt altijd twee à drie man bezig, dus heeft KMD altijd een paar spelers vrij staan. Daar moeten ze gebruik van maken. Jesse is technisch heel sterk en zelfs met de

bal aan zijn voet kan hij op snelheid een man passeren. Wel is hij nog steeds wat snel gefrustreerd als het tegenzit op het veld maar dat wordt al een stuk minder hoor! Het zal met zijn leeftijd te maken hebben. Als je ouder wordt, word je wat rustiger toch?’ Jesse: ‘Wat een voetbalinzicht heeft die broer van mij hè? Daarom vind ik ook dat Stefan in het eerste hoort te spelen. Hij kan een elftal neerzetten, is spelbepalend en heeft ook nog steeds een goede balbehandeling. Dat hij er niet in staat snap ik nog steeds niet.’ Vijf operaties aan één knie Stefan: ‘Ik sta nu inderdaad in het tweede maar dat is heel leuk. Eerst had ik wel een half jaar nodig om me aan te passen aan het niveau want ja, het is toch anders voetballen dan in het eerste. Ik ben ook tien jaar ouder dan de meeste spelers en dat was ook even wennen. Maar ze willen wel heel graag en ze zijn enorm leergierig. Dat maakt het zo leuk. We hebben inmiddels ook een klik met elkaar dus ik heb het prima naar mijn zin. Mijn

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 45

‘EEN HOOGTEPUNT WAS OOK MIJN DEBUUT TEGEN KATWIJK 1 VOOR DE BEKER: 9-0 VERLIES’ keuze om lager te gaan voetballen is de juiste gebleken. Ook mijn blessure heeft daar mee te maken. Ik was negentien jaar toen ik voor de eerste keer geopereerd werd aan mijn rechterknie. Eigenlijk heb ik maar één seizoen lekker blessurevrij in de senioren gevoetbald. Maar na inmiddels vijf operaties aan dezelfde knie kon de huidige trainer mij geen basisplaats meer beloven. Ik voel er weinig voor om af en toe eens de laatste tien minuten van de wedstrijd in te vallen bij het eerste.’

wel hoofdtrainer! En KMD mag dan wel wat hoger spelen als ze maar niet gaan betalen aan spelers.’

Jesse: ‘Daar heb ik gelukkig nooit last van gehad, van zware blessures. Sowieso vind ik het niet lekker om met tape of een blessure te voetballen. Als het moet dan speel ik wel, maar als het niet nodig neem ik liever rust.’

Stefan: ‘Dat denk ik ook. We hoeven ons geen zorgen te maken over KMD. De club zal niet veranderen en dat komt doordat de families die nu bij KMD zitten bij KMD blijven en die maken dat het zo gezellig is en dat de huidige cultuur ook zal blijven. Ook zie ik KMD niet gaan fuseren zoals bij veel clubs rondom ons wel het geval is. ‘

Stefan: ‘Waar KMD goed mee bezig is dat ze de laatste jaren betaalde trainers aantrekken die zorgen voor een hoger voetbalniveau vanuit de jeugd. Mede daardoor komt ook de eigen KMD-jeugd in beeld voor de selectie en dat is een goede zaak natuurlijk. Dat is wel een paar jaar daarvoor anders geweest want ik geloof in de laatste tien jaar weinig vanuit de A doorkwam. Na onze lichting kwam de lichting van Niels van den Berg en in de jaren daarna nog twee lichtingen vanuit de KMD-jeugd. Er zit dus best een groot gat tussen die periodes. Men probeert tegenwoordig ook alle selectieteams in hetzelfde systeem te laten spelen dus invallen in een ander team mag dan geen probleem meer zijn. Dat geldt dan ook voor de jeugd. Als je goed bent in de B dan kun je meedoen in de A, als je maar in hetzelfde systeem speelt.’ Stapje hogerop Jesse: ‘Bovendien hebben we in Theo de Reuver een prima technisch coördinator want die houdt heel goed in de gaten of de trainers zich aan de afspraken houden, dus of dezelfde lijn gehandhaafd blijft. En misschien kan dat ervoor zorgen dat we met KMD een stapje hogerop komen want daar willen we toch naartoe op termijn. Wie weet is dat over 25 jaar wel het geval.’ Stefan: ‘Pfff, over 25 jaar? Jeetje, dan ben ik 55 jaar en misschien

46 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Jesse: ‘Dat is waar want wie haal je dan binnen? Dat weet je nooit. Dus als de keuze tussen hoog voetballen met betaalde spelers of lager voetballen met je eigen spelers is, dan is de keuze makkelijk: lekker voetballen op een wat lager niveau, dan is KMD over 25 jaar nog steeds zoals het nu is.’

Jesse: ‘Maar dat is Den Haag en daar heerst toch een andere mentaliteit. Weinig binding met de club. Clubbinding is bij KMD veel meer. Veel ouders van de huidige selectiespelers zijn nog volop actief voor de club. En de spelers zelf zijn ook hier en daar al een beetje vrijwillig bezig. Zo heb ik zelf al een tijdje op vrijdagavond de dames gefloten in de zaal.’ Stefan: ‘En ik heb ook een tijdje het tweede en derde van de dames op het veld getraind in de tijd dat Bram de Waard het eerste van de dames trainde. En de E-jeugd heb ik training gegeven onder begeleiding van Bert Rolaff. En af en toe mogen we ook van Harry de bardienst oppakken aan het einde van de zaterdag. En uiteraard draaien we ook de bardiensten op de KMD-feestavonden alhoewel die al een stuk anders zijn dan vroeger op De Hoonaert. Er komen nu meer mensen van buitenaf maar het blijft nog steeds wel gezellig hoor want je staat toch altijd in je eigen groepje.’ Jesse: ‘Dat is zo. Die feesten zijn nu ook wat rustiger geworden. Eigenlijk zouden er meer KMD’ers aanwezig moeten zijn op die feesten maar eerlijk is eerlijk, het is nog steeds gezellig en er hangt nog steeds een soort ‘KMD-sfeer’. Houden zo!’

HET VERHAAL VAN MIKE BOUTKAN EN PASCAL SCHUPBACH

MIKE BOUTKAN EN PASCAL SCHUPBACH

BIERTJES DRINKEN ALS EEN ECHTE BOUTKAN Door Sandy Wentink en Mirjam Canten

Wie zijn jullie? ‘Wij zijn Mike Boutkan en Pascal Schupbach, tegenwoordige spelers van voetbalfamilie Boutkan.’ Hoe oud zijn jullie? ‘Mike is geboren op 14 juni 1999 in Delft en Pascal op 21 mei 1997 in Nairobi. Nu wonen we allebei in Wateringen.’ Wanneer begonnen jullie met voetbal? ‘Mike in 2003 en Pascal in 2009. Mike begon eigenlijk met zandkastelen bouwen in het allereerste jaar mini-F. Hij ging bij KMD voetballen omdat KMD kinderen nodig had om met de mini-F te kunnen starten. Mike was vier toen hij begon. Pascal ging voor het eerst mee met familievoetbal en daarna meldde hij zich meteen aan. Er zaten al vrienden van school op voetbal, daarom wilde hij ook. We kennen allebei veel mensen op KMD en we vinden het een leuke vereniging.’ Heb je leuke herinneringen aan het kamp? ‘We hebben zo veel verhalen van kamp dat we gewoon niet meer weten wat we moet schrijven. Het leukste is om zo lang mogelijk wakker te blijven! Beetje jammer, dat we dan van de leiding hard moeten lopen ’s nachts.’ Wie zijn je vrienden op KMD? ‘Van Mike: Menno, Mick en Nils. Van Pascal : Jan, Yorg, Danny en Ryan. Op zaterdagmiddag spelen we regelmatig op het kunstgras met elkaar. Lekker nog voetballen!’ Heb je nog mooie herinneringen aan iets wat op de club gebeurde? ‘Mike mocht met de F meelopen met het eerste tijdens de kampioenswedstrijd. Dat was heel spannend. Een aantal jaar later was hij mascotte bij het eerste. Hij keek samen met Stefan de Waard de foto’s van de kampioenswedstrijd en toen kwamen ze tot de ontdekking dat ze samen het veld waren opgelopen tijdens die wedstrijd.’ Mike komt al heel lang op KMD. Hij was iedere zaterdag op De Hoonaert. Na de verhuizing van KMD reed hij met zijn vader langs het ‘oude’ complex en moest toen heel hard huilen. Hij kwam nu nooit meer bij KMD... Gelukkig is dat niet zo. ‘

MIKE

PASCAL

Naam : Mike Boutkan Geboortedatum : 14 juni 1999 Woont in : Wateringen Lid sinds : 2003 Speelt op dit moment : In de C1

Naam : Pascal Schupbach Geboortedatum : 21 mei 1997 Woont in : Wateringen Lid sinds : 2009 Speelt op dit moment : in de B1

‘NA DE VERHUIZING VAN KMD REED IK MET MIJN VADER LANGS HET ‘OUDE’ COMPLEX EN MOEST TOEN HEEL HARD HUILEN’ Waar zijn jullie over 25 jaar? ‘Over 25 jaar zitten Pascal en Mike lekker aan de bar biertjes te drinken als echte Boutkannen (de moeder van Pascal is ‘een Boutkan’) en het eerste te kijken. En misschien zijn ze dan wel de trainers. Want daar zijn ze allebei al mee bezig. Mike bij de E en Pascal bij de F.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 47

VRIENDENVOETBAL

HET TOERNOOI DAT BEWUST NOOIT EEN WISSELBEKER KREEG Tot aan 2002 organiseerden ‘witte’ Ab van den Berg en Ronald Schuring op Koninginnedag het Vriendentoernooi. Reconstructie in zes bedrijven vanuit de boezem van de organisatie. Door (Witte) Ab van den Berg

1. Oorsprong ‘Ik was denk 17 of 18 jaar toen ik werd gevraagd voor het organiseren van een voetbaltoernooi op 30 april, Koninginnedag. Als vervolg op het Paap-vriendentoernooi dat bij KMD werd gespeeld, zochten we een leuke indeling voor deze dag op ons toenmalige sportcomplex De Hoonaert. Het moest een makkelijk toegankelijk toernooi zijn. Iedereen, jongens en meisjes, die een keer met en tegen elkaar wilde voetballen, moest mee kunnen doen. Uit dat oogpunt zijn we gestart met het KMD Vriendentoernooi. Natuurlijk hadden we in Wateringen ook het stratentoernooi, voetballen met buurjongens maar ook met verre buren die je eigenlijk nooit sprak. Het eerste jaar hadden we vier elftallen, samengesteld door vrienden en vriendinnen. Simpel, potje voetballen, muziek over de velden, gezelligheid! Het jaar daarop werd het al iets ‘professioneler’. Iets meer elftallen maar nu zelfs met een disco die voor het clubgebouw stond opgesteld. Rob van Essen en Peter Boeters, net gestart met hun ‘Why Not’discotheek, stonden heerlijk te draaien. De buren zullen ons echt wel gehoord hebben, maar klagen deden ze in die tijd nog niet zo gauw.

Een jaar of wat later, met Ronald Schuring als mede-organisator werd het toernooi almaar groter. Natuurlijk hadden we ook jaren met wat minder deelnemers. Meestal schommelde het tussen de zes en twaalf elftallen en dat stelde ons elk jaar voor een nieuwe uitdaging om de poule-indeling te maken. Met de komst van Don Lindenburg als EHBO’er hadden we zelfs een verzorger op deze dag. De emmer met Wodka-Jus werd vervangen door een heuse waterzak. 2. Koninginnenach Al met al was het op de dag zelf toch altijd weer een verrassing hoeveel elftallen er daadwerkelijk tussen de lijnen stonden. Ook onze generatie had de Haagse ‘Koninginnenach’ ontdekt. Zelfs de organisatie werd zwaar beproefd. Ik was op 29 april 1997 met de tram de stad in gegaan en zou wel zien hoe ik thuis zou komen aangezien de trams op dat tijdstip niet meer rijden. Ik kwam een vriendin tegen en we spraken begin van de avond af op haar fiets, ik trappend en zij achter op de bagagedrager naar huis toe te rijden. Aangekomen bij haar fiets bleek zij een lekke achterband te hebben. Duizenden fietsen in hartje Den Haag maar een fietspomp was bijna niet te vinden. Uiteindelijk toch een pomp gevonden, bandje opgepompt, pompje terug hangen en trappen als een gestoorde. Bij de Fruitweg zaten we toch echt op de velg en moesten we ‘het laatste stukje’ lopen. Afijn, rond zes uur terug in Wateringen, vriendin thuisgebracht. Op weg naar mijn eigen huis de slager tegenkomend, op weg naar het werk. Een enkel ‘mogge’ was het enige wat ik nog uit kon brengen. Maar toch, om acht uur weer op KMD om alle voorbereidingen te treffen. Ook Ronald zou rond die tijd verschijnen. Een week

48 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

daarvoor hadden Ronald en ik de poules ingedeeld en het wedstrijdschema samengesteld. Aangezien hij deze zou printen had hij deze allemaal thuis liggen. Het werd half negen, negen uur, half tien. Na diverse telefoontjes naar zijn huisadres, mobiele telefoons had je toen nog niet, is Peter Beukers in de auto gestapt om Ronald wakker te krijgen, wat uiteindelijk na veel aanbellen, geklop en gebons op de voordeur en woonkamerruit is gelukt. Kenners weten wel hoe Ronald er na een zware nacht uit ziet en ook dat er dan nog niet veel gang in zit, hij moet even loskomen. Rond een uurtje of drie is hij dan wel weer het ventje. We zijn, zij het met wat vertraging en met aangepaste tijden van het wedstrijdschema, toch wel gestart. Gelukkig kon de deelnemers er toch ook wel de lol van in zien. 3. Bier en voetbal? Bij een speciaal toernooi hoort ook een speciaal bier. Joost Lemckert en Marcel de Lijster waren in 1989 met de hulp van Jan van Velden aan het brouwen geslagen wat resulteerde in het White Abt en Black Abt Koninginnebier. De namen van het bier waren een afgeleid van zwarte Ab, broer van de huidige penningmeester Willem van den Berg en witte Ab (ondergetekende). Bij het schrijven van dit artikel zijn Joost en Marcel voornemens om wederom speciale bieren ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van KMD te kunnen serveren. Proost! 4. De teams Natuurlijk moesten er ook namen aan de teams worden gehangen wat resulteerde in de meest vreemde namen: Vlakspoelers, Diepspoelers (teams van Ed Boutkan, namen van toilettypes) IFK Borst-El Luktar Illa en IFK Borst-El Säger Helvetter (studententeams van Joost

LANGS DE LIJN

UITEINDELIJK WAS DE LAATSTE PRIJS TWAALF TREKDROPPEN OF IETS DERGELIJKS, OP DE DAG ZELF ZORGVULDIG DOOR HARRY MEIJERS UITGEZOCHT Lemckert), Frisse Wissel, deze naam kwam voort uit de populaire meidengroep Frizzle Sizzle. Dit team stond onder de bezielende leiding van Pater Ralph (Ronald Duijndam). Onder meer de leuke reacties en de jaarlijks terugkerende teams maakte dat het leuk bleef om dit toernooi te organiseren. 5. De prijzen Dat het bij het Vriendentoernooi deelname en gezelligheid voorop stonden bleek ook uit de prijzen. De eerste prijs was steevast een krat

bier, de tweede prijs een halve krat bier en de derde prijs een halve krat fris. Uiteindelijk kreeg de laatste prijs iets van twaalf trekdroppen of iets dergelijks, op de dag zelf zorgvuldig door Harry Meijers uitgezocht. Wij hebben van diverse bedrijven het aanbod gekregen om een wisselbeker als hoofdprijs uit te reiken. Al deze verzoeken hebben wij afgewezen, we wilde immers niet dat het om de prijzen ging. Tevens schept een verplichting naar een volgend jaar om zo’n prijs te gaan verdedigen wat in de ogen van de organisatie

ten koste zou gaan van het sportieve element van dit toernooi. 6. Het einde? In 2002 hebben Ronald en ik besloten om het over te dragen aan de jongere generatie. Na nog enkele jaren is het Vriendentoernooi (tijdelijk?) gestopt. Het wachten is op een nieuwe generatie die dit gezellige toernooi weer oppakt en de organisatie op zich neemt. Ik sluit niet uit dat ik dan weer aanwezig zal zijn, als de gezondheid het toelaat zowel binnen als buiten de lijnen.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 49

HET VERHAAL VAN LOUIS HOLLAAR

LOES HOLLAAR DEED ALLES - EN VOETBALDE OOK NOG

ALS WE MET MINDER DAN 12-0 VERLOREN HADDEN WE EEN FANTASTISCHE DAG Voor Loes Hollaar was er nooit een derde helft: hij had het te druk met trainen, leiden, coördineren, besturen en met allerlei andere klussen. Monoloog op zaterdagochtend in de bestuurskamer. Door Teun Kardol

‘I

k kwam in juni 1940 in Wateringen terecht als gevolg van de oorlog. We woonden in Hoek van Holland en waren door de Duitsers al een paar keer uit ons huis weggestuurd naar het Westland. Die Duitsers hadden de Hoekse haven in handen en hielden de boten op de Waterweg in de gaten. Voor de burgerbevolking werd het te gevaarlijk dus daarom moesten die weg. Een keer kwamen we in ’s Gravenzande terecht, een keer in Monster en uiteindelijk in Wateringen waar we werden gehuisvest in de Herenstraat 62 in het huis van mevrouw Cornelia de Groot die even daarvoor overleden was. Mijn vader is in 1939 overleden dus je begrijpt dat mijn moeder het niet makkelijk had met zes kinderen tussen de negen jaar en negen maanden oud. Alles was vreemd maar wel beter dan in ons oude huis in Hoek van Holland want daar had ik een keer stiekem door de brievenbus gekeken en toen zag ik links de Engelsen en rechts de Duitsers. Die waren op elkaar aan het schieten. Dat beeld en dat gevoel ben ik nooit vergeten, dat begrijp je.’ ‘Ja, wat wil jij? Het wedstrijdformulier digitaal invullen? O, nou succes, daar staat de computer. Wat voor code bedoel je? Moet dat met een code? Daar weet ik niks van, ik heb er geen verstand van en wil dat graag zo houden ook! Ik zal wel even iemand halen, effe geduld, ben zo terug...’ ‘Dus we kwamen in Wateringen terecht en in 1952 ging ik weg. Na vier jaar kassenbouw werd ik beroepsmilitair. Na een jaar of tien werd ik buschauffeur en dat bleef ik tot in 1994 met de VUT kon. Mijn broer Dick en ik werden in 1946 lid van KMD en zijn allebei nog steeds lid! Dus bij het 75-jarig bestaan van KMD al 67 jaar hoewel je mijn broer hier nooit ziet hoor.’

‘Wat zeg je? De F heeft met 10-1 gewonnen? Goed zo, ik zal het noteren op de lijst. Hé, en de meisjes hebben ook gewonnen, van Monster. Leuk hé!’ ‘Waar was ik ook alweer? Oja, lid geworden. Het mooiste was dat je twaalf jaar oud moest zijn om te mogen voetballen, dus werd mijn leeftijd door Piet Boon op de spelerskaart aangepast: geboren in 1934, op 2 november. Nou was mijn broer Dick van 19 november 1934 dus scheelden we volgens die pasjes maar zeventien dagen hahaha. Nou, dat is toch wel een zware bevalling geweest! En ik was nog ouder dan hem ook! Als de scheidsrechter de kaartjes kwam controleren deed de leider de ene bovenop de stapel en de andere onderop de stapel in de hoop dat tegen de tijd dat hij klaar was met controleren de scheidsrechter dan de eerste Hollaar al vergeten was. Wat een tijden, prachtig! Ik zie Janus van de Wetering nog staan in zijn hokje. Een kantine hadden we nog niet dus werd er verkocht vanuit een hok met een luikje. Bier hadden ze niet, dat was verboden. Alleen flesjes Kruk.’ ‘Wat is er René? Een selectiespeler gaat naar Heerenveen? Nou en? O, hij gaat overschrijving aanvragen en moet van de spelerslijst af. Doet dus niet meer mee voor de ‘voetballer van het jaar bokaal’. Okee, ik zal het aanpassen.’ ‘In de jeugd had je toen maar drie groepen: de A, de B en de C. En doordat kleine clubjes als KMD maar weinig leden hadden waren de onderlinge leeftijdverschillen in een elftal groter dan bij die Haagse clubs. Dus ook de lengte van de spelers in 1 elftal kon enorm verschillen. Soms scheelde het wel een kop! Ik speelde met onder anderen Leen Westhof en mijn broer Dick.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 51

We waren niet best hoor, want als we eens een keertje met minder dan 12-0 verloren hadden we een fantastische dag! Kun je nagaan! Je had nog geen pupillen dus een pupillenlat was ook nog niet uitgevonden. Later werd die lat trouwens verboden want een klein beetje verkeerde bal op de pupillenlat bezorgde de keeper een flinke buil op zijn hoofd. Dan kwam dat ding er weer eens vanaf gevlogen. Veel spelers van de huidige senioren zullen die pupillenlat ook niet eens hebben meegemaakt. En alles op de fiets hè! Naar Semper Altius, achter de Hoornbrug en dan ook nog op veld 3. Alle velden lagen in de lengte achter elkaar dus voordat je ging voetballen had je je warming-up wel gehad. Een voordeel in die tijd was dat het veld nooit werd afgekeurd. Nooit! Of het regende of sneeuwde maakte niet uit. Dus je fietste in ieder geval nooit voor niets. En dat waren soms best afstanden: de Buurtweg in Wassenaar of wat te denken van Hoek van Holland? Had je tot twaalf uur op zaterdagochtend op school gezeten, dat was toen nog zo, mocht je om half twee op de Buurtweg voetballen. Dat betekende eerst vanuit school snel naar huis fietsen, spullen halen, en via KMD naar Wassenaar. Dat was flink doorfietsen. Maar met één zekerheid: het ging dus altijd door!’ ‘Hallo. Hoeveel? 6-0 verloren, da’s niet zo mooi meisje! Maar de scheidsrechter zegt net dat je 9-0 verloren hebt… O, je hebt alleen de tweede helft meegedaan en toen stond het al 3-0….’ ‘Tja, dat oude veld aan de Noordweg. Er was geen douche dus werd een buis de grond ingeslagen zodat je met een pomp een heerlijke koude waterstraal over je heen kon gooien. Later werd een put geplaatst achter het goal aan de Noordwegkant en met leidingen in de grond. Zo werd water getapt in de kleedkamers.

52 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Een lange bak met vijf kranen waar water uit kwam maar nog steeds wel koud hoor! Als Janus in die tijd als kantinebeheerder warm water nodig had dan werd dat opgewarmd op de petroleumkachel. Er werd ook veel gedaan door de leden zelf. Als we dan eens een keer wilden gaan voetballen bij Gerrit Boon achter het huis dan was het: ‘Jongens, da ’s best maar eerst met z’n allen het hek rond het KMD-veld schuren en verven en als er tijd over is dan kan het pad naar de kantine nog geschoffeld worden’. Ja, d’r was altijd wat te doen. Zelfs op zaterdagochtend nog: de koeievlaaien van het veld scheppen. Want ja, voetballen was leuk maar boer van Vliet moest natuurlijk wel zijn koeien ergens laten grazen!’ ‘Nou wat mankeert er dan aan scheidsrechter? O, hunnie spelen ook in het zwart. Wacht, dan zal ik effe Jan Middendorp voor je opzoeken. Ben zo terug….’ ‘Ik kan me nog wel een paar leiders herinneren uit de jeugd. Piet de Bruin, de vader van Leen, die ken je vast wel. En Kees Vane. Bart Lamers.’ ‘Wat? Welke kleedkamer hebben jullie dan? En welk elftal zit daar nu nog in? Ik ga het wel effe melden bij de jeugdcommissie. De sleutel hangt er ook niet. O, die hebben jullie al. Hè?? Ben zo terug….’ ‘Eeeh, ja Bart Lamers, je weet wel van de zuurkool. Ik was best wel een goede voetballer alleen was de rest veel beter. Als je zestien was ging je zo’n beetje naar de senioren. In de senioren ben ik één keer kampioen geworden. Met het tweede in seizoen 1960/1961, het eerste werd toen ook kampioen. Het tweede speelde onder meer met de neven Wim

HET VERHAAL VAN LOUIS HOLLAAR

LOES Naam : Louis Hollaar (roepnaam Loes) Geboortedatum : 2 november 1935 Geboren te : Hoek van Holland Woont in : Wateringen Lid sinds : 1946 Speelt op dit moment : Niet Getrouwd met : Teus Roobol Kinderen : Jan, Piet en Annemarie. Kleinkinderen : Romy en Stacey Wat je over Loes Hollaar moet weten Loes is, met zijn broer Dick, het langst lid van KMD Stopwoord ’Hallo, Hollaar KMD!’

en Jan van der Gaag, mijn broer Dick, Arie Obdam die later ging fluiten en de bijnaam Arie Gelijkspel kreeg. Een keer raden waarom hahaha. Wij wonnen de beslissingswedstrijd om het kampioenschap tegen Semper Altius op het veld van GONA. De beslissende goal werd gemaakt door diezelfde Arie die een penalty mocht nemen. Die nam een aanloop vanaf de middenlijn! Nou joh, die bal was zo hard, die zag je niet eens gaan, je zag alleen het net bollen! 3-2 was het toen en gewonnen.’ ‘Wat moet je kwijt? Je tas? Ja die past wel in een kluisje. Moet je jas er ook nog bij?! Nee dat gaat natuurlijk niet. Geef maar hier, dan hangen we die wel in deze kast, die gaat op slot zie je wel? Dag!’ ‘Destijds was KMD een echte familievereniging. Er liepen er drie van Hollaar (ook mijn broer Piet), drie van Lamers, drie van Van Velden, drie of vier van Van Spelden, drie Van der Gaag’en

en een stuk of vier, vijf Moretten. En waarschijnlijk nog wel een paar maar daar kan ik zo gauw niet opkomen… Oja, vergeet de Van der Bergen niet! In 1974 startten we op De Hoonaert met de reclameborden. De eerste die gehangen werd was die van Hageman Mathijs. Ze mochten zelf kiezen waar het bord moest hangen dus dachten ze tactisch te zijn: bij de middellijn! Daar ging ik, kabeltje, nog een kabeltje, een haspeltje d’r aan, nog te kort, nog ergens bij iemand een haspel geleend en ja hoor, boren maar! Zo heb ik rond het hele veld 1 gedaan. Overigens hadden die reclamebordentwee functies: ze brachten geld in het KMD-laadje en ze hielden de naastgeschoten ballen tegen want je liep je op De Hoonaert rot achter zo’n bal aan. Dat waren we niet gewend, zo’n groot sportpark!’ ‘Eeh, de spelerskaartjes van het zesde? Ik zal ze effe pakken voor je. Alsjeblieft.’ ‘Wat ik jammer vind is dat ’t Krantje er niet meer is. Het maken van dat blaadje met een klein clubje mensen op de dinsdagochtend was altijd heel leuk. Ik keek er naar uit. Die wedstrijdverslagen las ik allemaal en zo had je een heel goed idee hoe van alles leefde in de club. Tja, ik ga niet achter de computer zitten om te kijken of er nog nieuws is. Sterker, ik denk dat mijn computer niet eens meer aan gaat, die heb ik al zo lang niet gebruikt, die ligt onder een laag stof. Wat ik ook jammer vind is dat ik de jaargangen ‘77/’78, ‘78/’79 en ‘81/’82 van ‘t Krantje kwijt ben. De rest heb ik gelukkig nog wel allemaal. Ik ben ook maanden bezig geweest om uit te zoeken wie er erelid of lid van verdienste zijn geworden en wanneer. Maar helaas werden in de verslagen van ledenvergaderingen en bestuursvergaderingen dit soort belangrijke informatie niet altijd vermeld. Wel is bekend dat er 21 ereleden zijn en dat daar maar

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 53

negen nog van in leven zijn. Het eerste erelid was Wim Verbruggen, de laatste Huib Bakker in 2006. Lid van verdienste zijn dertig personen en wat opvallend is: alleen mannen!’ ‘Oei, nee dat gaat niet jochie, die bal draait veel te veel, die gaat er nooit in. Ja, ik heb mijn bureau een beetje naar voren geschoven zodat ik uit het raam kan kijken en wat meer contact heb met de mensen die buiten zitten en af en toe kan ik eens een wedstrijd op het hoofdveld een beetje volgen.’ ‘Ik heb altijd veel gedaan op KMD en dat kostte uiteraard ook veel tijd. Inmiddels doe ik al ruim 60 jaar vrijwilligerswerk voor KMD. Mijn vrouw zei weleens tegen me: ‘Ben je nou met mij getrouwd of met KMD?’ In de jeugd deden we ook al allerlei klussen zelf, bijvoorbeeld kledinghaken maken in de kleedkamers en zo. Eigenlijk deden de KMD’ers alles zelf. De club had geen geld dus…. Krantjes brachten we zelf rond, alleen die buiten het dorp gingen per post. Later werd ik jeugdtrainer en leider bij de jeugd. Weer later ook leider bij de senioren. Leider van de dames ben ik ook nog geweest en veertig jaar scheidsrechter. Bardiensten draaien, noem maar op. Zelfs bestuursfuncties heb ik gehad, van 1962 tot 1968. Ben daar nog even tweede voorzitter geweest en deed met name de jeugd. Hartstikke leuk! Met name de jeugdafdeling is toen wat meer georganiseerd. In die tijd werden ook de wintertrainingen in de veilingen in Wateringen en Kwintsheul op poten gezet. Toen ik vanwege mijn werk moest stoppen nam Cor van Oudheusden mijn functie over. Ook organiseerden we feestavonden voor de jeugd. In de Wingerd. Kees van der Hout was daar de beheerder dus die rekende niet de volle mep voor de huur. Dat hadden we alvast verdiend! We gingen alle winkeliers af om spullen te krijgen voor de tombola.’ ‘Tring!!! Goedemiddag Hollaar KMD. Gewonnen? Okee, ik zal het noteren. Deed iedereen dat maar zo dan hoefde je

54 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

nergens achteraan te bellen. En wat zoek jij? Het formulier voor de scheidsrechter. O wacht effe, die ligt hier, o nee in dat ander laatje, o nee ook niet, het onderste laatste dan, nee o hier, toch in de bovenste la!’ ‘Ja, de tombola. En eerlijk is eerlijk, we kwamen bij de Wateringse winkeliers nooit voor een gesloten deur. Van de een kregen we bijvoorbeeld een blik capucijners, de volgende gaf een bon voor hakkenreparatie, we haalden taarten op, flessen drank, noem maar op. Ook bij Jan Moerkerk kwamen we nooit voor niets. Altijd was hij bereid zijn portemonnee te trekken en sponsorde hij wel iets. We verlootten die spullen dan op zijn Amerikaans dus dat liep lekker op voor KMD. En we konden alle jeugdleden een flesje sinas en een gevulde koek aanbieden. Gratis! Leuk toch? Dat waardeerden die jongens echt! Van mijn gezin was ook iedereen betrokken bij KMD. Mijn zoon Jan heeft hier zijn hele leven gevoetbald, waarvan een flink aantal jaren in het eerste en de laatste jaren was hij ook bestuurslid. Mijn zoon Piet is ook al zijn hele leven op KMD te vinden. Eerst was hij leider van het tweede van de senioren maar al een flink aantal jaren is hij ontvangstmanager van de club. Hij ontvangt en begeleidt de scheidsrechters van de selectie-elftallen. Mijn vrouw heeft dertig jaar in de sopclub gezeten. Nou gezeten, ze moesten flink werken hoor! Mijn dochter Annemarie heeft ook tien jaar gevoetbald bij KMD en nu is haar dochter, dus mijn kleindochter, Stacey alweer zo’n twee jaar actief bij de meisjes. Ze kan best goed voetballen hoor. Net Jan, rustig en ook tweebenig.’ Trrrring!! ‘Hallo, Hollaar KMD. Nee, die is er niet. Dag!’ ‘Oja, ik ben ook nog een tijdje grensrechter geweest bij mijn zoon Jan in de jeugd en ik kan me nog herinneren dat Jan tegen SOA moest spelen en daar stond een grenzer met mensen te praten die achter hem stonden. Kan je nagaan, dus hij stond met zijn rug maar het veld en als dan een van die gasten zei dat hij

HET VERHAAL VAN LOUIS HOLLAAR

moest vlaggen dan draaide hij zich om en stak zonder te kijken gelijk zijn vlag omhoog! Nou, dat gebeurde een paar keer dus daar heb ik toen wat van gezegd en toen kon ik toch op mijn falie krijgen en een paar klappen op de koop toe! En toen kreeg ik dat hele elftal over me heen. De scheids kwam naar me toe om te vragen wat er gebeurd was en stuurde die grensrechter toen weg. Ja, ik kan niet tegen oneerlijkheid.’ ‘Wat is er dametjes? Er ligt een bal op het dak? Nou dan til je het gebouw toch op en dan hou je het scheef en rolt de bal er gewoon van af. Waarom kan dat niet? Zit het gebouw vast aan de grond? O ja, dat is ook zo! Nou zoek dan die man met die duimstok en dat potlood in z’n kontzak maar op. Die loopt vast ergens buiten!’ ‘‘In verschillende commissies heb ik ook mijn steentje bijgedragen: het 50-jarig bestaan en 60-jarig bestaan. Tegenwoordig doe ik op zaterdag de wedstrijdcoördinatie voor de lagere senioren. Ik hou de wedstrijdformulieren van de jeugd bij en de dames en de uitslagen van alle KMD-elftallen. Ik verwijs bezoe-

‘EN ALLES OP DE FIETS HÈ! NAAR SEMPER ALTIUS, ACHTER DE HOORNBRUG EN DAN OOK NOG OP VELD 3’ kers naar de juiste personen of commissiekamer door. Eigenlijk ben ik zo’n beetje de vraagbaak van de vereniging. Ook regel ik nog de puntentelling van de bokaal voor de ‘beste speler van het eerste elftal van het seizoen’. En zo blijf je toch bij de club betrokken hè! Want ja, KMD is toch mijn cluppie! Altijd geweest en dat zal altijd zo blijven ook!’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 55

De een is altijd in de weer met zijn keuken en de bar of zie je met vlaggen sjouwen naar de vlaggenmasten, de ander is altijd aan het klussen en ballen aan het oppompen of je ziet hem lopen met een berg hoekvlaggen op zijn schouders. Maak kennis met Jan Middendorp (57) en Harry Meijers (50): De Werkers! Door Teun Kardol

DE WERKERS | JAN MIDDELDORP

JAN MIDDENDORP, COÖRDINATOR FACILITEITEN EN BREEDTESPORT

WE ZOEKEN NOG STEEDS DE SLEUTEL VAN DE BEREGENINGSINSTALLATIE

‘I

k kwam door mijn werk in aanraking met KMD tijdens de nieuwbouw van De Hoonaert. Ik werk bij Weboma, vroeger Gardien en Oosterhof. Een paar jaar later liep ik er zelfs te voetballen want mijn vrouw Tineke is een Van Reeuwijk, nou dan weet je ’t wel: familietoernooi! In 1980 ben ik zelfs lid geworden van KMD en heb ik zo’n vijf jaar gevoetbald. Toen ben ik een paar jaar weggebleven en vanaf 1991 ben ik op de vrijdagavond gaan klaverjassen. Tja, en dan ga je een beetje klussen en dan gaan de jongens, Tom, Pim en Max, hier voetballen, je kent dat wel hè? Van het een komt het ander. In 2002 volgde ik Ab van den Berg op als coördinator faciliteiten en breedtesport. Dat is, zeg maar, de contacten onderhouden met de gemeente als het gaat over sportevenementen op KMD. Tijdens de nieuwbouw van ons complex Suydervelt nam ik de functie over van René Ammerlaan die ging over het vrijwilligerswerk van de nieuwbouw, onderhoud van de gebouwen, de materialen en het onderhoud daarvan. Maar al vrij snel kwam Henk van de Wetering te overlijden. Toen viel er enorm gat kun je wel zeggen. Henk deed zo veel voor de club, dat kun je je bijna niet voorstellen. Die was er echt dag en nacht. Maar doordat hij zo plotseling overleed had hij niets over kunnen dragen. Dus wij moesten, zeg maar, alles leren. En dat ook nog zonder leraar.’ ‘Zo ontdekten we bijvoorbeeld dat er groeiremmer in de kalk moet die je gebruikt om de lijnen te trekken op de velden. En welke sleutels hoorden waarbij? De sleutel van de beregeningsinstallatie was niet te vinden en die hebben we tot op de dag van vandaag nog niet gevonden! Dat soort dingen. We zijn met meerdere mensen

de strijd aangegaan na het overlijden van Henk. Als het ware een soort doorstart gemaakt met Hans Braber, Ab van den Berg en natuurlijk Aad van de Wetering die niet lang na zijn broer ook plots kwam te overlijden, verdikkeme. Inmiddels zijn er al vier man die assisteren met het onderhoud van de velden: Aad Slippens, Rik van Beem, Peter Schöttelndreier en Aad

‘PROBLEMEN LOSSEN VAAK VANZELF OP ALS JE ER NIET BENT’ Kempenaar. Voor het groot onderhoud in de zomer zijn er gemiddeld acht mensen aan de gang. Ik noem daar geen namen bij want ik vergeet er zeker een paar op te noemen. Dan wordt werkelijk alles volledig schoongemaakt en allerlei klussen verricht zoals het verven aan de buitenkant van de gebouwen. Dat mag ik dan coördineren in mijn functie als coördinator faciliteiten en breedtesport. Ook zit ik in de sponsorcommissie, de barcommissie, de kaartcommissie (de klaverjasmarathon rond oud en nieuw) en scheidsrechterscommissie, waar Ruud Fidder de coördinator van is. Verder doe ik het beheer en de offertes voor voetbalkleding en materialen

bestellen en dergelijke. Ik ben één dag in de week op KMD en dat is de zaterdag. Voor de rest probeer ik er niet te zijn want ik heb wel geleerd dat de problemen vanzelf oplossen als je er niet bent. Maar af en toe een vergaderingetje op KMD doordeweeks, of een ommetje en een bakkie dat moet kunnen natuurlijk. En thuis ben ik elke avond gemiddeld twee uur achter de computer bezig voor KMD. Mijn zaterdag op KMD begint om zeven uur ’s morgens. Dan keur ik de velden. Dan sta ik tot kwart voor acht achter de bar. Om die tijd gaat Harry zijn werkzaamheden opstarten, daarvóór verzorg ik alvast de allereerste klanten. Die willen natuurlijk wel een bakkie. Om kwart voor acht laat ik de doelnetten zakken en plaats ik de cornervlaggen. De rest van de dag loop ik rond en assisteer daar waar nodig of doe ik wat kleine reparaties die niet kunnen wachten. Een scheefhangende deur bijvoorbeeld of een loshangend reclamebord of kleding uitzoeken die achtergebleven is. Soms even invallen achter de bar maar dan is er paniek: de wc zit verstopt! Ontstoppen dus en liefst een beetje snel! Een bal van het dak halen, een reservebal regelen voor deze of gene…..eigenlijk alles wat er op zo’n dag op mijn pad komt. En na de laatste wedstrijd is het de bedoeling dat dat laatste KMD-team alles meeneemt van het veld maar dat wordt weleens vergeten dus ga ik de netten omhoog halen en de vlaggen ophalen. Als het eerste thuis speelt moet er voor de pupil van de week een oorkonde gemaakt worden. Hij krijgt ook een medaille mee naar huis. Dat regelt onze oudste vrijwilliger Gé Borger (83). Ik hou dan een oog je in het zeil. 0m zes uur ben ik klaar en dan zit de zaterdag erop.’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 57

DE WERKERS | HARRY MEIJERS

INKOPER KANTINE EN HOOFD VAN DE BAR HARRY MEIJERS

‘HET IS LEUK OM STEEDS IETS ANDERS UIT TE STALLEN’

‘M

ijn functie? Inkoper kantine en hoofd van de bar. Dat betekent dat ik alles inkoop wat op KMD met eten en drinken te maken heeft. Zoals zo veel leden ben ook ik begonnen met voetballen in de jeugd, alweer 39 jaar geleden. Wij woonden in Den Haag in de buurt van Quick Steps maar doordat mijn vader werkte bij de Rijksvoorlichtingsdienst en naar de Dorpskade werd geplaatst kwamen we in Wateringen te wonen. Mijn moeder wilde per se dat ik naar een Openbare Lagere School ging dus moest ik op de fiets naar De Gaarde, daar zat zo’n school. Ik kwam bij Paul Warmendam in de vierde klas en die woonde ook in Wateringen. Dat schiep een band en aangezien hij op KMD voetbalde speelde ik ook al vrij snel bij KMD. De eerste drie seizoenen in de jeugd werden we kampioen, jaja! Op mijn zestiende kreeg ik last van mijn knieën en moest stoppen. Dus werd ik leider van de A2 en tja, van het een komt het ander he. Eerst hielp ik Loes Hollaar met het Rad van Avontuur: pondje paling! Op een gegeven moment ging het hoofd van de bar Kees van der Hout het wat rustiger aan doen. Kees Bos nam het toen van hem over maar dat duurde maar een jaar. Hij bracht meer structuur in de bardiensten en verzon ook het ‘Team van de week’.’ Of ik ‘de bar’ wilde doen ‘Engel van Zanten vroeg zo’n twintig jaar geleden of ik ‘de bar’ wilde doen en Kees van der Hout zou, net als bij Kees Bos, de inkopen blijven doen. Vrij snel nadat ik de bar overgenomen had werd Kees van der Hout gevonden in het magazijn door Henk van de Wetering. Henk had een hersenbloeding gehad, kwam in het verzorgingstehuis te wonen en kon daardoor de inkopen niet blijven doen. Een paar jaar later bekende Engel dat hij zijn twijfels had

gehad of ik het in m’n eentje zou redden, maar het lukte! Tja, je rolt er gewoon in hè. Tegenwoordig ben ik elke dag op KMD, behalve op zondag. Ik open elke avond de kantine en de kleedkamers voor de trainingen en wacht op de mensen die op die avond bardienst hebben. Als die er zijn kan ik naar huis. Maar op zaterdag ben ik er de hele dag. Zaterdag begint al op donderdag, dan maak ik de boodschappenlijstjes. Op vrijdag broodjes bestellen bij Roodenrijs en vleeswaren bij slagerij Warmenhoven en op KMD alvast etenswaren uit de vriezer halen.

‘ZATERDAG BEGINT AL OP DONDERDAG’ Tafels en stoelen terugzetten want op vrijdag worden de kantine, de keuken en de kleedkamers schoongemaakt. Ook worden alle flesjes en etenswaren aangevuld achter de bar. Op zaterdag ben ik om kwart over zeven op KMD om de vlaggen op te hangen en de saucijzenbroodjes op te warmen. Dan gaat of Jan Middendorp of ik het achterhek openzetten, open ik de kantine en hang de kleedkamerindeling op. Dan de wc’s nakijken of er genoeg papier hangt, ook in de kleedkamers. In de keuken alles klaarzetten en dan achter de bar tot het barpersoneel er is, want de eerste elftallen vertrekken echt vroeg! Die mensen willen toch een bakkie en liefst iets warms erbij, dus vandaar dat de saucijsjes al warm moeten zijn. Om tien uur is het keukenpersoneel aanwezig en kan ik boodschappen halen en soms naar de Makro. Om ongeveer kwart over elf ben ik

terug op KMD en loop dan eerst even door de kantine om lege flesjes achter de bar zetten en een beetje op te ruimen. Dan is het tijd voor een happie met een krant erbij. Ik roep de ruststanden van de poule van het eerste om en later de eindstanden van die wedstrijden. Tot zes uur hou ik zo’n beetje alles in de gaten en help waar nodig en rond die tijd ga ik informeren of er mensen zijn die de bardienst over willen nemen. Meestal wil er wel iemand staan zodat de kantine nog tot zo’n beetje acht uur open kan blijven. Het keukenpersoneel maakt de keuken schoon, dat scheelt, dus ben ik zo rond een uur of negen, tien thuis.’ Loopt als een speer ‘Weet je wat zo leuk is? Ik zie altijd iedereen met eten lopen. De spullen die ik verkoop zijn ook gegarandeerd vers dus het loopt als een speer! Ik verkoop ook alles en als ik het niet heb dan heb ik het vast al eens geprobeerd, zoals broodjes speklap, kippenvleugeltjes, broodje shoarma, warm vlees, noem maar op! Het is ook leuk om steeds iets anders uit te stallen. Want je moet laten zien wat je hebt, dat verkoopt hè! En als er tegenstanders zijn die bijvoorbeeld om thee vragen dan zeg ik ‘met een smaakje of gewoon’ en als ze dan met een smaakje willen dan zeg ik ‘Lipton of Pickwick’. Ze weten niet wat ze meemaken hahaha. Ze kijken ook altijd hun ogen uit als ze hier de kantine binnenstappen. Ook zo leuk dat KMD’ers altijd zo snel mogelijk weer terug naar KMD komen na hun uitwedstrijd. Ze komen op KMD eten en drinken want ‘bij KMD is meer keuze en het is nog lekkerder ook’. Mooi hè? En nog steeds verkoop ik dezelfde gehaktballen als die Kees van der Hout destijds verkocht. Die kunnen namelijk een vrij lange tijd in het vet blijven liggen en toch vallen ze niet uit elkaar! Ja, kwaliteit hè!’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 59

MARLEEN EN JORG VAN PAASEN

RECHTVAARDIGE SCHEIDS EN GEZELLIGE TEAMSPELER Marleen en Jorg zijn zus en broer en voetballen beiden met veel plezier op KMD. Op dit moment is hun moeder Nita van Paasen damesvoorzitter. Vader René heeft zelf ook altijd gevoetbald, niet bij KMD maar bij Verburch in Poeldijk. Hij de trainer van de Meisjes A en assisteert tijdens de wedstrijden op zaterdag. Door Sandy Wentink en Mirjam Canten

org is als eerste gaan voetballen op KMD. Hij kan zich herinneren dat hij zich samen is gaan inschrijven met z’n moeder. Jan Middendorp gaf toen een rondleiding over KMD. Marleen deed aan acrogym en schaatsen, maar wilde graag iets anders gaan doen. Het is toen meisjesvoetbal geworden. Daar heeft ze tot op de dag van vandaag geen spijt van. De familie Van Paasen koos voor KMD vanwege de kleine club, het bekende ons-kent-ons-gevoel.

MARLEEN

JORG

Naam : Marleen van Paasen Geboortedatum : 27 maart 1996 Woont in : Kwintsheul Lid sinds : 2007 Speelt op dit moment : MA1

Naam : Jorg van Paasen Geboortedatum : 6 maart 1998 Woont in : Kwintsheul Lid sinds : 2004 Speelt op dit moment : B1

Typisch Marleen De blonde laatste vrouw, waar niemand zomaar voorbij komt!

Typisch Jorg Snel, en piept op het veld overal tussendoor!

60 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Jorg is scheidsrechter bij de F- en E-jeugd. Vanuit school moest hij maatschappelijke stage gaan lopen. Hij heeft toen de cursus jeugdscheidsrechter gevolgd en met succes afgerond. Hij vindt dit erg leuk om te doen, last van lastige ouders heeft hij niet. Hij is namelijk een strenge maar rechtvaardige scheidsrechter. Marleen speelt in een gezellig team, na de wedstrijd drinken ze altijd gezellig wat in de kantine. Ook doen ze regelmatig gezellige dingen met het team, bijvoorbeeld met Sinterklaas.

‘ALLE PATAT EN DE SAUZEN WERDEN OP TAFEL GESMETEN. ALLES KON, GEWELDIG!’ Elkaars veters strikken Marleen is begonnen bij KMD bij de Meiden Pupillen. Ze speelde toen in een gezellig team met onder anderen Iris Gerritse, Britt Wentink, Sanne van der Lans, Amy Stoorvogel en Jennifer Hülters. Toen deze meiden begonnen met voetballen kenden ze het spelletje helemaal niet! Marleen moet nog steeds lachen om sommige dingen. Marleen was eens keeper. Eén van de meiden zag de bal richting goal gaan en dacht, die pak ik wel even… met haar handen. Haha! dat mag natuurlijk niet. Of dat de meiden tijdens de wedstrijd gewoon op ’t gemak elkaars veters vast maakten. Leuke herinneringen heeft Marleen aan de

‘S NACHTS DE HELE OMGEVING WAKKER GEHOUDEN MET DE TOETERS’ meisjeskampen. De eerste keer was op KMD. Met alle meiden slapen in de bestuurskamer. De leiding was verkleed als heks, met een spannende heksentocht door het hofpark. Brandnetels plukken voor de heksensoep, onvergetelijk. Het eten was een groot feest. Alle patat en de sauzen werden op de tafels gesmeten. Alles kon, geweldig. Bed & Breakfast Ook zijn de meiden eens een weekend naar een Bed & Breakfast geweest, dat was in de C. Met alle meiden en twee moeders. Tijdens dat weekend hebben we allemaal meidendingen gedaan. Nageltjes lakken, maskertje, een echte ladies night. ‘s Nachts de hele omgeving wakker gehouden met de toeters. Het was namelijk tijdens het EK, we hebben toen ook nog met z’n allen voetbal gekeken in een kroegje. Marleen is ook twee keer naar een echt meidentoernooi geweest in Venray. Daar komen heel veel meidenteams uit Nederland, maar ook uit het buitenland om het hele weekend lekker te voetballen. Dit heeft ze gedaan met de MA en de MB. Jorg herinnert zich de Effiesnacht nog goed. Zo lang mogelijk wakker blijven. Met z’n allen in de kantine slapen. Film kijken op het grote scherm. En de volgende ochtend voetballen tegen de moeders. Vanaf de E ging hij ook mee met de echte grote jeugdkampen. Lekker laat naar bed en heel erg moe thuiskomen. Hij herinnert zich dat de fietsen mee gingen, allemaal in een vrachtwagen. Dan konden ze namelijk op de fiets naar het zwembad..dat was wel heel erg ver. Niet een keer gescoord Jorg heeft ook eens mee gedaan met het familietoernooi. Met zes gezinnen hebben ze zich ingeschreven. De vaders en de jongens van de families Huijsman, Van der Zwan, Dekkers, Feller, Van Veen en Van Paasen dachten ze misschien wel te winnen. Maar helaas ging dat niet zo heel erg goed. Ze hebben niet één keer gescoord. Hij vond het familietoernooi toch wel zo leuk dat hij misschien best nog een keer mee wil doen. Over 25 jaar denkt Jorg zelf niet meer te voetballen. Hij hoopt nog wel op KMD te komen. Als trainer of scheidsrechter, wie zal het zeggen. Marleen wil zelf nog zo lang mogelijk blijven voetballen op KMD.

KMD BIJ DE 7 X 7

REGELMATIG OP DE GROND VAN HET LACHEN ‘Als jonge jongen heb ik bij KMD gevoetbald van de pupillen tot en met de C. Daarna heb ik een hele tijd niks met voetbal gedaan. Maar met de komst van de kinderen van Wiarda en mij en hun interesse voor voetbal was er natuurlijk maar één club die in aanmerking kwam! ‘ Door Jan Eerens ‘Walter werd als eerste aangemeld voor de F’jes. Mandy werd ook aangestoken door het spelletje en ging ook bij de F’jes spelen. Die ‘nieuwe’ kennismaking met voetbal van al die kleintjes gaf me weer een hoop plezier en vermaak. Ik ben toen ook leider geworden van de F’jes samen met Peter en Mariëlle Schimmel. Freek stond ook te trappelen om mee te doen en mocht als vijfjarige al meetrainen. En zo stond elke zaterdag in het teken van de voetbal. De F’jes-nacht is in die periode ook van de grond gekomen en nu een traditie geworden.” Veel succes “Op een dag aan het eind van seizoen 2005/2006 dat er een wedstrijd D’tjes tegen de vaders werd gespeeld. Aan de stemming in de kleedkamer na de wedstrijd was te merken dat de vaders er zichtbaar van genoten hadden. Iemand opperde dat we dit vaker moesten kunnen doen. Ik kwam met het idee om eens te informeren bij een vriend van mij (Teun Otten) die bij de 7 x7 van Velo speelde of er voor ons nog plaats was in de competitie. Dat was uiteindelijk snel geregeld. Daarna moest ik nog met Jan Hollaar overleggen of KMD hier ook aan mee wilde werken. Mij werd veel succes toegewenst… Er was namelijk al eerder een oproep geweest, maar toen was er geen animo

genoeg. Toch kregen we het nu wel voor elkaar en werden we ingeschreven in de B-poule voor seizoen 2006/2007. ‘

enige tijd een tweede 7 x 7-team. Kortom, een mooie afdeling om bij deze gezellige club in ere te houden. ‘

Te weinig doeltjes ‘De eerste wedstrijd speelden we op 2 september 2006: Lyra 1 tegen KMD 7 x 7. Toen de eerste keer alle wedstrijden in de poule op KMD gespeeld moesten worden, bleek dat wij niet genoeg kleine doeltjes hadden. Maar geen nood! Hans Braber knutselde eigenhandig een paar goaltjes in elkaar. Deze goaltjes volstonden als je niet te hard op de lat schoot. De wedstrijden werden een groot succes mede door de samenstelling van het team. We lagen regelmatig op de grond. Niet door een overtreding maar van het lachen. Het bleef leuk en gezellig. Met name in de derde helft met een kratje en een paar frisjes. De mailwisseling tussen de spelers om het een en ander geregeld te krijgen rondom de tweewekelijkse wedstrijden was ook altijd zeer vermakelijk en er werd altijd door iedereen naar uitgekeken. Het voetbalniveau is wel wat opgetrokken in de loop der jaren en KMD speelt al lang in de A-poule. Ook bestaat er al weer

De mannen van het eerste uur en voor sommigen hun veelzeggende toevoegingen Albert Löbker : haptonoom Mladen Sesto : Balkan-vertegenwoordiger Dolf van Heijningen : Vult de goal Frits Houtman : Bewaakt door een spamfilter Hans Braber : Knokige timmerman Hans Verschoor : Voorzetter Jos Dijkgraaf : Rensenbrink / luie spits Tony Stoops : Porseleinen technicus René Bosman : Aanvoerdert / laarzenexpert Jan Eerens : De stille kracht Berry Jansen : Alias “Barry” Marco Boode : De bikkel Peter den Hartog : Nieuwe aanvoerdert Ronald Raatgever : Voor de mooiste commentaren

62 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

‘Nog 25 jaar zo doorgaan en dan het predicaat “Koninklijk” aanvragen, dan worden we misschien nog hofleverancier. ‘

LANGS DE LIJN

KMD-JEUGDKAMP

NA HET ZWEMMEN EEN KROKET OF FRIKANDEL De brief voor het jeugdkamp, die de C-, D- en E-jeugd in december meekrijgt, is de start van de voorpret voor het eerstvolgende kamp. Wat er dan in veel KMD-gezinnen gebeurt, lees je hieronder. Door Joost Lemckert Hee Hidde, wat zit er voor een papier in je voetbaltas gefrommeld? ‘Oh, dat is de brief voor het voetbalkamp dit jaar.’ Leuk! Een voetbalkamp! Dan ga je zeker met je teamgenoten aan een meerdaags toernooi meedoen? ‘Nou nee… Niet echt…We moeten dan met veel E’jes, D’tjes en C’tjes vreselijke lange afstanden door de bossen en over de hei lopen. Soms is het nog erger dan gaan er fietsen mee en moeten we een soort Tour de France-etappe doen… Saai! Duurt lang!...Het allerergste is het als je John Koestal, Alex den Heijer of Ruud Fidder als leider krijgt bij zo’n tocht. Die verdwalen altijd en dan loop je bijna het dubbele! Maar we doen ook wel hele vette spellen in het bos en op de zandvlakte. Totemroof, levend Stratego, Voetbalmanager, levend Kolonisten van Catan… allemaal spellen waarin we sneller en slimmer dan de anderen moeten zijn.’ Wordt er dan helemaal niet gesport op dit voetbalkamp? Dat lijkt mij toch wel heel raar! ‘Ja, toch wel. Op de zaterdagmiddag hebben we altijd een tienkamp met soms wel meer dan vijftien sportieve uitdagingen. Voetvolley, kruiwagenrace, hooghouden, dikke bandenrace, skilopen, waterzakjes vangen… Als het mooi weer is verandert deze tienkamp nogal vaak in een waterballet. Helemaal vet cool is het skippyballen meppen na afloop van de tienkamp. Is niet helemaal pijnloos zo’n skippybal tegen je kop maar ermee meppen geeft echt een kick.

Met al dat lopen, fietsen en spelen moeten jullie na zo’n dag wel uitgehongerd zijn, is het eten dan ook wel een beetje goed geregeld? ‘Het eten is echt super! Na elk spel zijn er chips, marsen en snickers met limonade. En ook tijdens de wandelingen hebben we rustpauzes waar we chips, twixen en M&M’s met limonade krijgen. In de tenten hebben we allemaal chips, popcorn, drop en ander snoep van thuis mee en ook vaak nog wat blikkies fris. O ja… we krijgen natuurlijk ook wel wat brood af en toe… en op zaterdag is er altijd een barbecue.’

Dat klinkt allemaal wel erg leuk, maar waar is dat kampterrein dan en jullie slapen dan in tenten? ‘Ergens ver weg in de bossen. O ja! Hulshorst en soms ook wel in Leusden. Maar ik weet echt niet waar dat is. Onderweg hebben we het in de bus altijd te druk met keten en snoepen dus let ik nooit op. We hebben inderdaad tenten maar slapen doen we natuurlijk niet. ‘s Avonds hebben we altijd een aantal spellen te doen. Dierengeluidenspel, smokkelspel, parelvissen of levend cluedo. Na deze spellen krijgen we chips, bounties en kitkatten met limonade en gaan we in de kampschuur nog een aantal spellen doen. Pictionary, spijkerbroekhangen, sjoelen, spijkerslaan, boomstammenzagen en nog veel meer. Bij het boomstammenzagen mag ik alleen nooit meedoen. Mijn broers Jelle en Sam waren hier allebei namelijk zo slecht in dat Hans Braber met baard moest ingrijpen, anders hadden ze nu nog staan zagen. En daarom mag ik nooit! Als we dan eindelijk naar onze tenten moeten om te gaan slapen begint de leiding aan tosti’s, happies en een biertje…vinden ze het raar dat wij niet direct gaan slapen… wij gaan dan ook maar weer wat snoepen…’ Wat moet je allemaal meenemen naar dat kamp? ‘In de kampbrief staat inderdaad een lijst met allerlei dingen die je mee moet ne-

men, maar dat slaat echt nergens op. Je denkt toch niet dat we tijd hebben om onze tanden te poetsen? En mijn trainingspak gaat prima drie dagen mee, daar kan ik ook in slapen, dus een pyjama is ook niet nodig. Een regenjas is natuurlijk helemaal overbodig want als je die aan zou doen wanneer het regent dan wordt’ie nat, zit je daar weer mee. Het beste wat je kan doen is je tas die je moeder heeft ingepakt dicht laten. Dan komt er ook geen zand in en blijft alles netjes schoon, heb je minder gezeur als je weer thuis komt... De enige twee dingen in de brief die wel belangrijk zijn een zaklamp en snoep. Van snoep heb je immers nooit genoeg en met een zaklamp kan je de snoepies die tussen de matrassen verdwijnen weer makkelijk vinden. Ook kan je met een zaklamp beter in het donker over het kampterrein sluipen. Zonder zaklamp lig je zo in de beek, net als Ab van den Berg…’ Maar drie dagen ravotten in de bossen en op de zandvlakte en slapen in hetzelfde trainingspak dat is toch niet fris? ‘Ach…dat maakt allemaal niet zoveel uit. Op zondagmiddag gaan we altijd naar het zwembad … en na een uurtje of twee in het water zijn wij weer okselfris… en het water lichtgrijs. Soms lukt het om voor Marco van der Gaag in het bubbelbad te zitten, maar vaker niet... Wel word ik elk jaar door iemand van de leiding in het koude dompelbad gegooid, zitten we met zijn tienen klem in de glijbaan en moet de leiding weer flink aan de slag met de badmeesters om ons niet uit het zwembad te laten zetten. Na het zwemmen krijgen we patat en een kroket of frikandel. Voor het aankleden kijkt ‘dokter’ John Huisman iedereen nog na op teken… die zitten soms echt op rare plekken!... en dan gaan we weer naar huis.’ Pff… voetbalkamp… veel lopen, weinig slapen, ongezond eten, weinig hygiëne, vieze beestjes. Dat lijkt mij toch wel een opgave? ‘Ja… Ik heb er echt weer zin in!’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 63

HET VERHAAL VAN JOSJE BORN EN INGE VAN DER MEER

JOSJE BORN EN INGE VAN DER MEER: VLIEGEN OP DE MUUR NA DE SELECTIETRAINING

DOORKIJKBLOUSE, MINIROK, BLINGBLING EN GITAAR BIJ DE PLAYBACKSHOW Josje Born en Inge van der Meer zijn ieder al een dikke kwart eeuw lid van KMD. Met weemoed denken ze terug aan de tijd van feestavonden en aan de bar hangen als ‘vlieg op de muur’ na de selectietraining. En aan de ‘steigerungen’ van trainer Peter Zuyderwijk. Door Teun Kardol

osje: ‘Ik ben lid geworden in 1986 en was dus in 2011 al 25 jaar lid van KMD. Ik weet het niet zeker maar volgens mij was ik de eerste dame bij KMD die dat voor elkaar kreeg. Mijn trainer was toen Peter Zuyderwijk en Ria van Rossen was leidster.’ Inge: ‘Ik werd lid in 1987 doordat mijn zus Krista al bij KMD voetbalde. Ik had van mijn zesde tot mijn twaalfde gehandbald. Ik wilde wel weer wat gaan doen, maar twijfelde tussen voetbal of softbal. Die zomer waren mijn zus en haar vriendin Franceline Birnie op de camping aan het voetballen. Franceline voetbalde ook op KMD. Ik wilde meedoen maar dat mocht niet van mijn zus, want ik raakte geen pepernoot. Dus toen ben ik maar op voetbal gegaan. Ik kwam in Dames 2 terecht waarin zes nieuwe meiden gingen voetballen, dus ik was een van de ‘kneuzen’. Maar ik zette wel door want ik vond voetballen gewoon erg leuk en het is uiteindelijk helemaal goed gekomen.’ Josje: ‘Ik zat ook op handbal maar dan bij Quintus. Ik vond er niet veel meer aan en zat toen bij Linda Ditewig in de klas die bij KMD voetbalde. Ik ben toen een keer naar de training van het

meisjesvoetbal op De Hoonaert geweest en ik vond dat hartstikke leuk. Gelukkig vonden mijn vader en moeder het goed dat ik ging voetballen en ook nog in Wateringen want we woonden in Kwintsheul en KMD was dus een stuk verder weg dan Quintus. Ik weet nog dat ik in het begin zakgeld meekreeg en dan kwam je bij de snoep en moest je zuinig aan doen. Dat werd dus kiezen, één van die banaantjes en één van die droppies en nog één van die andere droppies. En als je een flesje kocht was dat ‘Kruk’ want die was het goedkoopst! In de jaren daarna was het na afloop van de wedstrijd uiteraard eerst in de kleedkamer wachten tot de spiegel weer vrij was om je haar te doen en wat make-up.’ Inge: ‘O ja! En die meiden hadden van die grote kuiven weet je nog? Die waren in de mode en die moesten natuurlijk weer perfect op het hoofd terug komen.’ Josje: ‘Iedereen had ook haar eigen plek in de kleedkamer, ook bij de trainingen. Als meisjes kregen we limonade in de rust in plaats van thee, maar toen we overgingen naar de dames kre-

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 65

‘HOOGHOUDEN OM TE INTEGREREN, MAAR WEL MET BIER EN SIGARET’ gen we ineens thee. Dat wilden we een tijdlang niet, dus hebben we nog heel lang limonade gekregen in plaats van thee.’ Inge: ‘Wat ik juist weer gewend was.’ Josje: ‘Waar ik wel van stond te kijken in de dames kleedkamer dat voor de wedstrijd sommige meiden bodylotion en Nivea-olie smeerden op hun benen! Ik vroeg me altijd af waarom ze dat vóór de wedstrijd deden.’ Inge: ‘Nou, dat vind ik niet zo raar. Ik maakte er meestal mijn spieren mee los en het beschermde net wat beter tegen de kou. Maar toen ik als veertienjarig meisje bij de dames kwam te voetballen keek ik mijn ogen uit… er waren wat uitgesproken types zonder schaamte bij, met bijnamen als ‘tuig’ en ‘anus’ (dat zegt genoeg toch?). Toen ik na vijf jaar met mijn zus naar het andere damesteam ging, waar Josje in speelde, was dat een groot verschil. Die meiden namen hun ondergoed mee naar de douche. Zij zaten braaf aan de cola en hielden voor KMD een balletje hoog, terwijl mijn zus en ik toen rookten en aan het bier zaten. Dan zei Peet: ‘Integreren…’. En dan gingen wij ook maar balletje hooghouden, maar wel met bier en sigaret. Het was eigenlijk best leuk. Mijn eerste trainer was Cees van der Kaay (de broer van Jolanda en Corinne). Kees Bos was toen trainer van Dames 1 (waarin mijn zus speelde) en die dames voetbalden goed en speelden op een gegeven moment heel hoog.

66 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Josje: ‘Het eerste jaar dat ik vanuit de meisjes met mijn team bij de dames ging voetballen speelden we vijfde klasse en heel goed, want we werden kampioen! We hebben daarna ook nog goede jaren gevoetbald. Ik vond het daarom zo jammer dat het elftal uit elkaar viel door een ruzie.’ Inge: ‘Dat kwam denk ik ook doordat we te hoog werden ingedeeld. Het eerste jaar redden we net niet in de tweede klasse. We verloren jammer genoeg net de degradatiewedstrijd, maar toen werden we weer ingedeeld in de tweede klasse door Peet, maar nu in de poule van Rotterdam. Linda Ditewig was toen gestopt en dat hielp ook niet mee, want zij was een hele goede speelster. We verloren teveel en met te hoge cijfers en bovendien moesten we de uitwedstrijden heel ver weg spelen. We moesten toen ook ineens onze enkels inzwachtelen, dat hadden we nog nooit gedaan. Maar eerlijk is eerlijk, Peter Zuyderwijk was streng maar wel de beste trainer die we in al die jaren gehad hebben. En we hebben er wat versleten hoor! Hij wist precies wat je zwakke, maar zeker ook je sterke punten waren en daar maakte hij gebruik van. Van hem leerde ik bijvoorbeeld schieten met mijn wreef.’ Josje: ‘Ja, dat is zo. Maar de ‘steigerungen’ tijdens zijn trainingen vond ik heel erg. Vreselijk! Ik had er nog nooit van gehoord. En dan moest je, zeg maar, van 10% hardlopen naar 70 % sprinten. 70 %!!! Hoe reken je dat uit als je aan het rennen bent!’

HET VERHAAL VAN JOSJE BORN EN INGE VAN DER MEER

JOSJE

INGE

Naam : Josje Born - Fikkert Geboortedatum : 12 december 1974 Geboren in : Wateringen Woont in : Wateringen Lid sinds : 1986 Speelt : niet Burgerlijke staat : getrouwd met Martien Born Kinderen : zoon Abel (3) en dochter Rose (1)

Naam : Inge van der Meer - Witte Geboortedatum : 13 juli 1973 Geboren in : Rijswijk Woont in : Den Haag Lid sinds : 1987 Speelt : in de zaal bij KMD 1 Burgerlijke staat : partner van Dennis Witte Kinderen : dochter Nikki (2)

Wat je van Josje moet weten Ze was supersnel, ook aan de bal, en daardoor scoorde ze menig doelpunt.

Wat je van Inge moet weten: Dat ze zich tijdens de wedstrijd voor de volle 100 % inzette en niet bang was om te koppen.

Inge: ‘Het eerste jaar dat we samen speelden, in seizoen 19921993, hadden we veertien meiden die bijna nooit afschreven. Dat maak je nu niet meer mee. We mochten maar twee keer wisselen dus één meid mocht op zaterdag helemaal niet te spelen, waardeloos. Je was echt niet blij als je de klos was.’ Josje: ‘Toen het team uit elkaar viel bleven er negen meiden over. Toen hebben we in korte tijd wel een heleboel trainers versleten: Jan Hollaar, Raymond Vis, Teun Kardol, Rene Ammerlaan, Ab van der Berg, Piet Charité, Ton Riemen, Aad Limbeek en Leo van Zanten. Om er maar een paar te noemen.’ Inge: ‘Zelfs mijn vader heeft het nog geprobeerd maar ook die hield het maar drie weken vol hahaha. Na één rondje warming-up gingen wij al strekken en dat mocht natuurlijk niet van hem. Maar ja, er gingen een paar meiden uiteraard toch mee door dus die was het al gauw zat. Verder heb ik ook nog Ed van Swinderen, Leo Bellekom, Léon Beugelsdijk, Olton Valois Smith, Bram de Waard, Peter Visser, Ramon van Steekelenburg, Koen Bergenhenegouwen en Jeroen Groenewegen als trainer gehad. Ik hoop dat ik niemand vergeten ben.’

Josje: ‘Er ontstond met de meiden die lang bij elkaar in het team zaten een goede band. Veel verjaardagen vierden de meiden bijvoorbeeld bij elkaar.’ Inge: ‘We werden na een paar jaar eigenlijk goede vriendinnen. Wat ik nooit zal vergeten is dat we eens op een verjaardag de film ‘Cape Fear’ zouden gaan kijken en dat Patricia van de Wetering zei: ‘Maar ik heb 1, 2 en 3 nog niet gezien’. Dat was allemaal in de tijd dat we op De Hoonaert speelden. Een prachtige tijd. Ik heb KMD op het nieuwe complex Suydervelt niet meer zo meegemaakt als destijds op De Hoonaert. De eerste jaren bleef ik ook weleens op trainingsavonden hangen bij de rugby die toen ook nog op KMD speelde. Maar toen we samengevoegd werden met ‘Josjes’ elftal, werden we naar de maandag en woensdag verplaatst en was de kantine om 21.30 leeg! Toen Raymond Vis onze trainer werd, mochten we gelukkig weer op donderdag trainen. En eerst gezellig drankje doen met het team en als iedereen naar huis ging, ging ik regelmatig aan de bar zitten, bij die gasten van de selectie. Ik was zeg maar de ‘vlieg op de muur’. Ik vond het wel leuk om te horen wat een verhalen die gasten hadden. Prachtig om te volgen. En zeker als ze het

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 67

hadden over hun weekends weg met de selectie. Maar ook de feestavonden op De Hoonaert waren een speciale gebeurtenis. De allereerste feestavond weet ik ook nog heel goed: kansloos was die! ‘Voor ieder wat wils’ was het thema, komen wij jonge meiden naar een feestavond en blijkt iedereen boven de dertig!!! En werd gestijldanst, duuuuuus. Daarna was er een periode met geweldig gave feesten waar ik nog met veel plezier aan terug denk. De apres-ski-avond, nerds on the beach (Ed Boutkan in Ajax-tenue!), Johnny en Anita-feest, Hollandse avond met playbackshow enzo. Ik maakte en printte later ook de kaartjes en posters voor de feestavonden. Dat kon ik toen gratis doen, want ik werkt bij een drukkerij als ontwerpster.’ Josje: ‘En de playbackshows dan? Met Koos en Marijke, Wout, Hans en Anita, Teun en Arina en Theo en Lida hebben we het in het Nederlands vertaalde nummer ‘True blue’ van Madonna gezongen. Sta ik daar met een kort rokje en een doorkijkblouse als een echte Haagse snol met veel blingbling met een gitaar in mijn handen het nummer ‘Ech blau’ te zingen. Zo, wat zag ik er ordinair uit zeg. Na afloop vroeg iemand aan mij: ‘Ben jij dat echt Josje?’ En later met een dames/meisjes-playbackshow won ik met Patricia van Dorp, Kelly van de Wetering en (kleine) Melanie van de Wetering ook eens een keer de eerste prijs.’ Inge: ‘Ja, dat was zo’n gaaf optreden, jullie deden de Backstreet Boys na, met coole moves en een petje op. Het leuke van die feestavonden was de goede sfeer. Ook vooraf, want je was al weken bezig met kleding bij elkaar zoeken, kettingen uitzoeken en rokken passen. Bardiensten heb ik in het begin ook gedraaid en dan moest je toch veel lopen en telkens die koude koelcel in. Ik was na zo’n dienst helemaal gaar.’ Josje: ‘Dat wel, maar toch waren die bardiensten echt leuk. Cryptogrammen oplossen als het wat rustiger was, dan kwam Piet Hollaar de krant brengen. Of dat we saucijzenbroodjes probeerden te verkopen. Zeiden Teun en ik heel zacht tegen elkaar, maar net hard genoeg dat de klanten het konden horen, ‘oh die saucijzenbroodjes, oh wat zijn ze toch lekker!’ En soms lukte het nog ook, hahaha! Zo af en toe denk ik weleens: kon ik nog maar eens even terug naar die tijd… Denken aan De Hoonaert geeft mij een heel bijzonder gevoel. Jammer dat die tijd voorbij is. Zaterdag was gewoon de leukste dag van de week. Je keek de hele week uit naar de zaterdag: voetballen, lol met de meiden, na afloop buiten of binnen zitten met de jongens, eerste kijken. Dat heb ik gehad van, zeg maar, mijn vijftiende tot ongeveer mijn dertigste jaar.

68 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Die lol met die meiden en al die leuke andere dingen die ik heb meegemaakt bij KMD. Vanaf dat we heel jong waren en gingen slootje springen. Stinken die kleren, zo hee! Wat denk je van ’t Krantje, zo jammer dat dat er ook niet meer is. Die wedstrijdverslagen van de lagere senioren, prachtig! Ik mis dat nog steeds. Ik ben ook nog interim bestuurslid geweest voor de damesafdeling en heb nog meegeholpen in de jubileumcommissie voor het 60-jarig bestaan van KMD. Dat waren ook al van die leuke dingen. Tsja, eigenlijk mis ik gewoon het totaalplaatje.’ Inge: ‘Ja, dat heb ik ook. Het leuke aan KMD vond ik de sfeer en die werd gemaakt door de mensen die er rondliepen. En wat te denken van die zaterdagavonden! Iedereen bleef aan het einde van de zaterdag hangen en op een gegeven moment gingen dan KMD-spelers achter de bar. De muziek ging aan en lekker hard en waarom zou je dan nog willen stappen? Soms wel tot na elf uur ’s avonds, zeker als Harry Meijers pizza bestelde of een menuutje had bedacht. Maar we gingen ook vaak aan het einde van zo’n gezellige avond bij KMD nog met een paar meiden een pizza eten bij Ab van den Berg. En als we nog puf hadden ook nog stappen. Wat ook leuk was, dat waren die busreizen naar Amsterdam, georganiseerd door HOCA reizen (Jan HOllaar en Ed CAnten). De KMD-selectie met aanhang en de KMD-dames. Supergezellig.’ Josje: ‘Ik ben ook een keer mee geweest. We verdwenen allemaal in dezelfde kroeg en soms wist ik niet wat ik zag in die kroeg en soms wist ik ook niet waar ik moest kijken! Dan valt op dat mannen en vrouwen sommige dingen toch totaal verschillend beleven. En dat geldt ook voor de voetbalbeleving van mannen en vrouwen. Als je als vrouw kritiek hebt op elkaar tijdens de wedstrijd dan heb je een week ruzie. Mannen maken daar niet zo’n punt van.’ Inge: ‘Wat ik ook altijd een fantastische dag vond en vind, is het familietoernooi. En het grappige is, ik heb niet eens familie op KMD. In al die jaren is er altijd een leuke sfeer met een lekker sateetje met stokbrood.’ Josje: ‘Vanaf 2002 speelde ik zaalvoetbal bij KMD met Inge van der Meer, Patricia van Dorp, Patricia van de Wetering, Nicole van de Wetering, Claudia van der Geest, Loraine van Zanten en Chantal Jansen. Na een paar jaar ben ik een jaar gaan zaalvoetballen bij Westlandia samen met Nanda van der Zanden, dat team speelde eerste klasse. In 2010 weer bij KMD gaan zaalvoetballen in het tweede zaalvoetbalteam, maar toen na twee jaar een aantal meiden zwanger raakte, hield het op.’

HET VERHAAL VAN JOSJE BORN EN INGE VAN DER MEER

Inge: ‘Ik had maar één jaar in de zaal gevoetbald (seizoen 2002/2003), want ik deed ook nog veldvoetbal en ik vond het een beetje te veel. Al die jaren met veel plezier op het veld gevoetbald, tot verbazing van sommige dames die in mijn eerste team zaten. Maar na de geboorte van mijn dochter nu lekker weer aan het ballen in de zaal en heb het erg naar mijn zin. Even een uurtje sporten en er wordt wat afgelachen. Ik hoop trouwens dat als KMD over 25 jaar nog bestaat dat nog steeds hetzelfde zal zijn. Gewoon gezellig, ons-kent-ons.’ Josje: ‘Dat hoop ik natuurlijk ook en ik denk dat ook wel. KMD zal niet veel veranderen. En misschien voetballen mijn kinderen dan wel bij KMD. Maar dat zie ik Rose eerder doen dan Abel eerlijk gezegd, die lijkt meer op haar moeder, haha!’ Inge: ‘Ach, ik zie wel wat Nikki gaat doen voor sport. Dat is meestal toch afhankelijk van wat haar vriendinnetjes op school doen. Ik voetbal nu nog in de zaal, heb net nieuwe voetbalschoenen gekocht dus ik ga nog wel even door, maar over 25 jaar ben ik wel uitgevoetbald. En vorig jaar was ik net als Josje ook 25 jaar lid en toen ik daarvoor geridderd werd, was Loraine

‘ALS JE EEN FLESJE KOCHT, KOCHT JE KRUK, WANT DIE WAS HET GOEDKOOPST’ van Zanten ook 25 jaar lid. En Kelly van de Wetering en Erika Jongerius 15 jaar. Wij speelden toen alle vier in de zaal, dus tachtig jaar ervaring in de zaal! (Helene was toen trouwens ook 15 jaar lid). Overigens was het voor mij al het derde speldje dat ik kreeg. Eerst werden de dames op 12½ jaar geridderd, omdat ze meestal door zwanger te raken die 25 jaar niet halen. Die regel veranderde ongeveer een jaar nadat ik die speld al had. Het werd 15 jaar dus was ik direct daarna weer aan de beurt. En ja, 25 jaar lid nog een keer dus ik denk dat ik het KMD-lid ben dat het meest geridderd is in haar leven!’ Josje: ‘Ik heb ook zo veel plezier gehad. KMD zit heel diep in mijn hart. Die saamhorigheid die zo gewoon leek maar o zo bijzonder was bij KMD. KMD was mijn tweede thuis, het familiegevoel weet je wel? De sport was leuk maar het was niet alleen dat, alles eromheen maakte het zo leuk!’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 69

ROSÉ OLÉ

HET KAMPIOENSJAAR VAN KMD DAMES 3 Uit bij Die Haghe kon Dames 3 in seizoen 2008-2009 kampioen worden. De dames waren voor de wedstrijd nog zenuwachtiger dan voor de tandarts. Een sprookje dat gelukkig eindigde met veel rosé. Er waren eens vijftien dametjes, hun trainster Paula van Reeuwijk, hun begeleider Bram Meijer, hun sponsors en hun supporters. Op een mooie lentedag in mei verzamelden de dametjes met staf en hun sponsors en supporters bij KMD om af te reizen naar sportpark Ockenburgh te ’s-Gravenhage. Daar eenmaal aangekleed en wel verzameld op een op het strand lijkende ondergrond, zochten we naar het veld waar wij onze wedstrijd op zouden spelen. Men verzekerde ons dat we ons ons daar al op bevonden. Juist, ja. Een zandvlakte met hier en daar een grassprietje te bespeuren. Terwijl onze trouwste supporters al hun spandoeken rond de zandbak aan het uithangen waren, sprak een dametje van Die Haghe ons aan met de vraag of wij kampioen waren. Daarop antwoordden wij dat we dat voor deze dag hadden gepland. Nooit zo zenuwachtig geweest Zozo, een kampioenswedstrijd dus, dacht het dametje en verliet de woestijn om te overleggen met het bestuur van Die Haghe of de wedstrijd niet op een kampioenswaardig veld gespeeld kon worden. En zo geschiedde. De spandoeken werden van de zandbak naar het ernaast liggende groene grasveld verplaatst waar de wedstrijd kon worden gespeeld. Nog nooit waren wij zo zenuwachtig geweest. Noch voor de tandarts, noch voor Sinterklaascadeautjes. Het was nu of nooit (al konden we theoretisch gezien de week erna ook

kampioen worden, maar ach). Er stonden vele supporters langs de lijn die we niet wilden teleurstellen. Dit verhoogde bij ons de druk nog meer. Champions De wedstrijd begon. Beide ploegen waren in den beginne erg aan elkaar gewaagd. Wij hadden een paar kansen voor het doel van Die Haghe, die hun keepster keerde. Ze kwamen ook voor ons doel, maar dankzij goed verdedigend werk van onze dames kwamen zij niet aan scoren toe. Na veel ge-oeh en ge-aah langs de zijlijn, kwam er dan toch dat moment. KMD in de aanval, Marloes krijgt de bal en scoort de 0-1! Dit was een keerpunt in de wedstrijd. De wedstrijd vond steeds meer, en op het laatst bijna alleen maar, op de helft van Die Haghe plaats. Toen kwam, ik meen me te herinneren, in de tweede helft het verlossende doelpunt van? (zou

het Denise geweest zijn?): 0-2! Uiteindelijk scoorde? (Geen idee wie…) de 0-3! Het laatste fluitsignaal! 0-3! ‘We are the champions!’ was in heel district West II te horen. Op deze gedenkwaardige dag zijn er vele flessen rosé ontkurkt en zo eindigde seizoen 2008-2009 voor Dames 3 als een sprookje! Bacardi Cola Dames 3 heeft nog vaak het kampioenschap gevierd. Zo ook die ene keer dat trainster Paula in de sloot belandde. Dames 3 kon het niet laten om haar trainster te bedanken voor het geslaagde voetbal jaar. Door een strak plan op te stellen moest het lukken de trainster in de sloot te krijgen. Het team werd in tweeën gesplitst. Een groepje leidde haar af en een groepje bestelde een Bacardi Cola! 1+1=2. Laat Paula de Bacardi Cola zien, loop ermee richting de sloot en met z’n vijftienen lukt het dan Paula in de sloot te krijgen!

ZATERDAG = KMD-DAG Zaterdag is KMD-dag. Dat is al zo mijn hele leven, ik weet niet beter. Dat komt omdat ik zelfs bijna op KMD geboren ben. Letterlijk. Mijn vader, Theo van de Wetering, voetbalde die dag uit bij Loosduinen. Daarna moest hij meedoen met de benefietwedstrijd van het dreamteam op De Hoonaert. Mijn moeder stond met weeën langs de lijn en zat na de wedstrijd nog gezellig in de kantine. Totdat ze het niet meer hield en mijn vader vanuit KMD mee moest naar het ziekenhuis. Iedere zaterdag naar KMD dus. Vanaf een baby van twee weken oud in de kinderwagen, waarna ik bij thuiskomst naar de rook stonk. Toen werd er immers nog gerookt in de kantine. Iedere zaterdag op KMD. Tot nu, 26 jaar later, maar dan met een roseetje in de hand. Ik heb er veel leuke momenten meegemaakt. Van spelen in het speeltuintje op De Hoonaert, naar spelen op het veld tussen de jongens, symbolische bouwstenen en heipalen verkopen voor de nieuwbouw van KMD samen met Erika Jongerius. We hadden zo’n vijftienhonderd euro opgehaald door iedere woensdagmiddag langs de deuren te gaan, gezellige zaterdagmiddagen, KMDfeesten, degradaties en kampioenschappen. Ja, zaterdag = KMD-dag. Kelly van de Wetering

70 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

BARPRAAT

SELECTIEWEEKEINDJE LONDEN 1995-1996

BLACK JACK EN STRIPTEASE Met de selectie gingen we in januari 1996 een weekendje met de boot naar Londen. De chauffeur die ons naar Hoek van Holland bracht had geen beste dag. Door Ab Kooij Bij ieder stoplicht werd vanaf het bankje achter hem subtiel de versnellingspook in z’n vrij gezet door Peter Zonneveld. Bij elke keer optrekken leverde dit een hoop herrie en hilariteit op. Bij de Hoek aangekomen wist de chauffeur niet helemaal waar hij precies moest stoppen. Wij wezen hem de weg, waardoor het busje bijna óp de boot naar Harwich terecht kwam. Pinnen Op de boot aangekomen bestelden we eerst wat bier, het was tenslotte al elf uur. Na een paar biertjes besloten we om te kijken wat er nog meer te doen was op de boot om de reistijd van zeven uur te doden. Al gauw zaten we met een mannetje of tien aan de black-jacktafel, waar een beeldschone dame de kaarten schudde. Door de combinatie van black jack en de mooie vrouw was iedereen al op de boot door zijn ponden heen. Dat werd dus pinnen in Londen, bij mij werd het pasje ingeslikt (gelukkig kon ik wat geld lenen van Patrick But. Na het vrijdagavondeten gingen we op stap. Onderweg in uitgaanswijk Soho werd één van ons door een vriendelijke, maar schaars geklede dame naar binnen getrokken. Of hij zin had in een striptease, vroeg ze. We waren met z’n achten dus wij hadden het idee geopperd om met z’n allen dan maar wat geld te lappen en naar binnen te gaan. Dat vond die dame weer geen goed idee. Uiteindelijk mocht een van ons met die vrouw naar binnen, terwijl

de rest wachtte op de gang. We spraken af dat iedereen twee minuten kreeg. Ik ging als eerste en terwijl er nog geen kledingstuk uit was stond de volgende al op de deur te bonken. Uiteindelijk hebben we weinig gezien, maar veel gelachen. Knijpie We namen nog een paar biertjes in de pub, en toen de pubs sloten zijn we nog naar een club (soort disco) gegaan. Toen we er ook daar uitgeveegd werden, het was inmiddels zes uur plaatselijke tijd, besloten we maar terug te gaan naar het hotel. Onderweg kwamen we

DOOR DE COMBINATIE VAN BLACK JACK EN DE MOOIE VROUW WAS IEDEREEN AL OP DE BOOT DOOR ZIJN PONDEN HEEN nog twee meiden tegen die nog wel een leuk knijpie wisten. Dat bleek een soort woonkamer met poolbiljart en stapels accu’s in de gang. Uiteindelijk konden we het hotel niet meer vinden. De taxichauffeur wel, binnen een minuut. De chauffeur werd nog boos dat we niet waren gaan lopen. Terwijl Geert Holsteijn hem nog tien pence fooi gaf. Toen we na aankomst in het hotel even naar de kamer gingen, kwamen we Willem van den Berg tegen die ging ontbijten. Zaterdagmiddag met z’n allen naar de wedstrijd Tottenham - Manchester City op White Hart Lane geweest. Tottenham won met 1-0. Na de wedstrijd zijn we met de nachtboot naar huis gevaren. Op zondagmorgen na een paar biertjes weer aangemeerd in Hoek van Holland. Het was een topweekend.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 71

HET VERHAAL VAN KOOS EN MARCO VAN DER GAAG

FAMILIE VAN DER GAAG LEVERT AL DRIE GENERATIES KMD’ERS

MET OPA LEKKERE HAPJES ETEN ALS PUPIL VAN DE WEEK ‘Ik ging als baby al mee naar de voetbal om bij mijn vader Marco te kijken’, vertelt Koos van der Gaag enthousiast. ‘Toen was dat nog bij De Hoonaert. Mijn vader voetbalt al sinds zijn zevende jaar bij KMD, hij kwam gelijk in de F1. Niet omdat hij nou zou goed was... er was maar één team! Zelfs mijn moeder heeft in haar latere jeugdjaren twee seizoenen gevoetbald bij de dames van KMD, ze is gestopt toen ze haar knie brak bij een brommerongeluk.’ Door Sandy Wentink en Mirjam Canten

‘M

ijn vader is op KMD terechtgekomen omdat zijn vader, mijn opa Arie van der Gaag er ook heeft gevoetbald. Arie voetbalde vanaf zijn vijftiende op KMD samen met zijn broers Jan, Rien en Dick van der Gaag. Jan is als eerste Van der Gaag gaan voetballen, dat was rond 1950. De gebroeders Van der Gaag mochten van thuis voetballen als ze werk hadden. Want geld voor de contributie en de kleding was er niet, dus ze mochten er zelf voor werken. Dat is ook de reden dat ze op ‘latere’ leeftijd zijn gaan voetballen. Dick zijn aanstaande vrouw was niet zo blij met de voetbal, hij kreeg een week voor zijn trouwdag een bal zo hard op zijn oog dat hij er op zijn trouwerij ‘gekleurd’ bij liep. Opa Arie heeft helaas maar twee jaar kunnen voetballen voordat zijn knieën het begaven. Meer familieleden hebben gevoetbald dat maakt onze familie Van der Gaag een echte KMD-familie. Wandelen voor straf Een kampverhaal waar ik iedere keer om moet lachen, is dat we straf kregen op kamp. We waren heel de nacht aan het praten en om half vijf waren de leiders Ed Boutkan en Wim van Wilgen

het zo zat dat we voor straf een stuk moesten gaan wandelen. Dit was met onder anderen Twan Maartense, Max Kempenaar en Boyd Klein. Het leek wel alsof er geen einde kwam aan de wandeling. En toen we eindelijk terug waren moesten we ook nog de tafels dekken voor de andere kampgasten. Daarna zijn we eindelijk gaan slapen. Ik heb nu in verschillende teams gezeten maar het seizoen van de F2 is mij het meeste bijgebleven omdat het zo’n tof jaar was. We werden kampioen en hebben dit uitgebreid gevierd met een barbecue in de Delftse Hout. Dit jaar voetbalde ik met Tom van Essen, Twan Maartense, Brian vd Tang, Ricky van Wilgen, Tycho de Ket, Bram Snoecks en Boaz van Dam. Meer verf op ons dan in de pot Wat ik ook heel leuk vond, is dat ik pupil van de week ben geweest. Het was de wedstrijd tegen Westlandia. Helaas ging de eerste keer niet door omdat het was afgekeurd, maar achteraf was dit helemaal niet erg want toen mocht ik meetrainen met de spelers van het eerste. De wedstrijd was later weer ingepland en toen won KMD met 5-0. Daarna de bestuurskamer in met mijn opa Arie om de lekkere hapjes op te eten. Mijn vader Marco heeft goede herinneringen aan de nieuwbouw van KMD. Hij en

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 73

MARCO

KOOS

Naam : Marco van der Gaag Geboortedatum : 20 januari 1973 Woont in : Wateringen Lid sinds : januari 1980 Speelt op dit moment : niet Burgerlijke staat : getrouwd met Barbara van der Gaag-van Woerkom

Naam : Koos van der Gaag Geboortedatum : 10 april 2001 Woont in : Wateringen Lid sinds : juni 2006 Speelt op dit moment : D1

Wat je over Marco van der Gaag moet weten Marco is z’n lange haar inmiddels kwijt maar loopt nog vaak op klompen op KMD

Wat je over Koos van der Gaag moet weten Koos is altijd vrolijk en lacht bijna altijd

zijn vriend Rob Moerman hebben heel veel geklust. Ik ging dan mee en speelde dan met Gina Moerman, de dochter van Rob. Een keer hebben wij tijdens de lunch een fles Dubro en een pot verf meegenomen. Mijn vader en Rob waren ons kwijt en zagen overal een plasje Dubro liggen, toen ze ons eindelijk vonden zat er meer verf op ons dan nog in de pot…… Breezerflesjes leegdrinken Op zaterdag haalde ik altijd graag de flesjes op om een kratje te kunnen vullen zodat ik iets lekkers kreeg van het barpersoneel. Dat ik alle restjes uit de flesjes dronk vond mijn vader niet zo’n goed plan. Omdat er toen heel veel breezers werden gedronken en er geen één flesje echt leeg was… Ik kom graag op KMD omdat het echt mijn club is waar iedereen me kent en waar ik mijn vrienden heb. Op zaterdag voetbal ik lekker met de jongens die op de club zijn. Mijn vader heeft ook goede vrienden aan KMD overgehouden waaronder Rob Moerman, Raymond Kempenaar en Andre Vijverberg. Hij heeft vooral goede herinneringen aan de jeugdkampen. Hij is vijftien jaar mee geweest als leider. Het leukste van de kampen waren de voorbereidingen. Twee jaar geleden is mijn vader gestopt met voetballen, hij was

74 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

‘OVER 25 JAAR HOOP IK ZELF OOK TRAINER OF LEIDER VAN EEN TEAM TE ZIJN NET ZOALS MIJN VADER’ er klaar mee. De laatste jaren van zijn voetballoopbaan heeft hij gevoetbald in het zevende van KMD. Nu is hij leider bij de D2 en dit vindt hij heel erg leuk om te doen. Over 25 jaar hoop ik zelf ook trainer of leider van een team te zijn net zoals mijn vader en opa dat gedaan hebben. Ook lijkt het me geweldig om de jeugdkampen te organiseren. Mijn vader hoopt dan ook nog steeds op KMD een lekker potje voetbal te kunnen kijken.’

LANGS DE LIJN

JAN VAN DER WEL: DE EERSTE EN DE LAATSTE BOER BIJ KMD

IK HOOP HET 100-JARIG BESTAAN NOG MEE TE KUNNEN VIEREN Jan van der Wel was de eerste en de laatste boer bij KMD. Met hem halen we verhalen op van vroeger. Over ‘doping’ voor de wedstrijd, Jaap Schaap, Flodder en andere mooie anekdotes. Door Marco Schregardus

grensrechter geworden. Altijd bij KMD, waar ik inmiddels 53 jaar lid van ben. Weddenschap afgesloten als leider bij de A1: als we winnen trakteert de trainer en als we verliezen het elftal. Was een duur jaar, want ze verloren maar twee keer!

‘Gymnastiek bij DVS, daar zat ik op. Kon ik daar de top in halen? Ik dacht het niet. Op mijn dertiende dan maar lid geworden van KMD. Je gelooft het niet, maar ik was toch echt de eerste boerenzoon. Dat was nog in de tijd van vóór de trainingspakken en -kampen. Moet je nu mee komen! Hoogtepunten waren er genoeg, want ik heb alle elftallen doorlopen. Op 11 januari 1968 - op mijn 21e verjaardag - maakte ik vier goals. Dat heb ik later nooit meer gedaan, maar vier goals in één helft door een Van der Wel komt wel vaker voor. Ja, als voetballer voldoende meegemaakt. Voor de oudere generatie onder onze leden, was het winnen van de MAVI-beker een mijlpaal. Wij wonnen die beker en ik scoorde twee keer. Daar is nog lang over nagepraat op KMD.

onze eigen keeper Cees van de Bos! Allemaal niet zo erg, maar het bleef bij die 1-0, dus we verloren de wedstrijd. Leider Jan van Velden was uiteraard ‘nijdig’. We hadden nog wel wat meer rare gasten rondlopen. Wat denk je van de broertjes Moret? Cock veroorzaakte zijn ‘1000e penalty’ en haalde daarmee de Telegraaf en Aad gebruikte al ‘doping’ ver vóór alle schandalen. Hij dronk altijd twee glazen cognac voor de wedstrijd en is nu op zijn 74e nog prima in conditie. Helpt dus wel!Mooiste wedstrijd? Uit tegen Monster2. Monster was toch al niet mijn club en kon kampioen worden, maar verloor van ons. Na afloop de bestuurskamer in, waar vijftien bossen bloemen lagen. ‘Zal ik die maar meenemen…?’ Het heeft jaren geduurd voordat ze erom konden lachen.

Maasdijk De Maasdijk was onze favoriete tegenstander. In het zevende namen Jan en Coby van Velden altijd vis mee voor in de rust. Die ving en rookte Jan zelf aan de Markuslaan. Menig KMD’er heeft genoten van al het lekkers dat Jan brouwde op zijn eigen authentiek wijze. Maasdijk had een keer tien man en toen ben ik maar bij hen gaan spelen. Maakte ik ook nog de 1-0 tegen

Teruggezet De veteranen: normaal een gezellige oudemannenclub. Niet bij KMD. Jan Zuiderwijk en ik konden het zo slecht met elkaar vinden in het veld dat ik op mijn oude dag nog ‘teruggezet’ werd naar het vierde! Noem het de veteranenziekte, want het schijnt vaker te gebeuren bij die oude mannen, waar de geest jonger is dan het lichaam. Later ben ik trainer, leider en

Broer Pleun Speciale vermelding ook nog voor broer Pleun, die al jaren in Canada woont maar wel graag in het boek wil komen. Hij heeft ook vijftien jaar bij KMD gevoetbald. In de veteranen was het gebruikelijk dat na de uitwedstrijd tegen JAC of SV ’35 op de buurtweg een bezoek gebracht werd aan de villa en tuin van Pleun in Wassenaar. Dat leek soms wel een aflevering van Flodder in Zonnedael! Was altijd wel gezellig! Afscheid van KMD 7: Jan van Velden hield ermee op. Wat wil hij hebben Coby? Doe maar een schaap! Jarenlang liep Jaap Schaap, want zo heette het beest, langs de sloot bij Jan en Coby en ik zorgde voor de jaarlijkse scheerbeurt. Ik wil nog even terugkomen op die vier doelpunten van een Van der Wel. Ík was inmiddels al verhuisd naar Zeeland en kon met pijn en moeite af en toe wat flarden van de WOS horen in de auto! Een ingevallen spits had in de tweede helft tegen HVO vier keer gescoord en hield daarmee KMD uit de degradatiezone! Het zal toch niet? Ja, het was waar. Het was Jeroen van der Wel, mijn eigen zoon. Na al die jaren ben ik daar nog best trots op! Je begrijpt dat KMD een blijvend plekje in mijn hart heeft ingenomen. Laat het vooral gezellig en zelfstandig blijven. Ik hoop het 100-jarig bestaan nog mee te kunnen vieren.’ Gaat lukken Jan! De eerste en de laatste boer bij KMD heeft een ijzeren conditie, waar de huidige generatie een voorbeeld aan kan nemen!

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 75

HET VERHAAL VAN ED BOUTKAN EN JAN HOLLAAR

ED BOUTKAN EN JAN HOLLAAR HOUDEN VAN ‘ONS-KENT-ONS’

CLUB VAN SPORTIEF SUCCES EN LEUKE ROTTIGHEID Oud eerste-elftalspelers Ed Boutkan en Jan Hollaar zijn ook echte clubmannen. Zoals het hoort, herinneren ze zich ook een boel ‘rottigheid’ uit hun carrière. Zoals de keer in Heidelberg dat hun leider tijdens het stappen in een winkelwagentje voorbij kwam. Of de viering van de 65ste verjaardag van de trainer. De selectie huurde een stripper in, maar de jarige vond het een stuk minder leuk dan de spelers. Door Sandy Wentink en Mirjam Canten

d Boutkan voetbalt sinds zijn zesde, toen hij startte als keeper in de E6 van Quintus, hij kwam er in de E2 en E1 terecht als voetballer – en als topscorer. Toen z’n oudste broer Ron naar KMD ging omdat hij anders op zondag moest gaan voetballen, volgde Ed na een tijdje ook. Niet in het minst omdat oom Jaap Boutkan op verjaardagen alleen maar op Ed inpraatte over KMD. Jan is op zijn zevende, om precies te zijn in augustus 1971, gestart met voetballen. Uiteraard meteen bij KMD door z’n vader Loes Hollaar. Op KMD vinden de twee sindsdien een gezellige, knusse onskent-ons-vereniging met familiegevoel. Jan heeft vooral dat gevoel nog bij het oude sportveld De Hoonaert. Vooral daar heeft Jan alles meegemaakt, zoals de kampioenswedstrijden. Leider ín een winkelwagen In de jeugdjaren zijn Ed en Jan regelmatig naar internationale jeugdtoernooien geweest. Als A-speler is Jan eens in Heidelberg (Duitsland) geweest. Leider/trainer Jaap Boutkan zou echt goed op de jongens letten! Jammer dat hij rijdend in een winkelwagentje voorbij kwam, waarschijnlijk onderweg naar de volgende kroeg. Ed is tijdens zijn A-periode in Dornholzhausen geweest, ook in Duitsland. Alles was geregeld door Leo Alleblas. Arie Bos was toen de leider. Teamgenoten waren onder andere Joost Lemckert, Ronald Schuring, Kees van der Gaag, Peet Zonneveld, Donald Bouwer, Hendrik Jan van der Wetering, John van Holsteijn, Ramses van Haren, Rob van Rossen, Marcel Bron, twee Ab’s van den Berg en als keeper zijn broer Ruud Boutkan. Ed en Ruud sliepen bij een gastgezin, een pizzabakker. Ed herinnert zich een vreselijk vieze man met hele grote puisten.

En de vreselijke vieze vette lucht die de pizzabakker om zich heen had hangen heeft er voor gezorgd dat ze jaren geen trek in pizza hebben gehad. Wat Ed het meest is bijgebleven zijn de avonden. De oudere garde, Ruud, Marcel en Ab, zat vooral aan de bar en aan de sterke drank. Bij de linker fles van de bar beginnen om aan het eind van de avond bij de meest rechtse te zijn. De ‘jonkies’ deden vooral spelletjes, spijkerslaan in een boomstam... en als je won verdiende je een biertje. Midden in de nacht een kampvuur op de berg maken, en dan de volgende dag weer als ‘frisse’ mannen op het veld. Dit viel voor Joost Lemckert niet helemaal mee. Hij kon zich niet meer bewegen, het enige wat hij met de bal deed was deze nakijken.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 77

JAN

Naam : Ed Boutkan Geboortedatum : 28 september 1967 Geboren te : Kwintsheul Woont in : Wateringen Lid sinds : 1980 Speelt op dit moment in : KMD 7 tegen 7 Burgerlijke staat : getrouwd met Liesbeth Boutkan-Prins Kinderen : één dochter, twee zoons

Naam : Jan Hollaar Geboortedatum : 6 november 1963 Geboren te : Wateringen Woont in : Rijswijk Lid sinds : augustus 1971 Speelt op dit moment in : speelt sinds 3 jaar niet meer Burgerlijke staat : getrouwd met Esther Lindemans Kinderen : geen

Wat je moet weten van Ed Boutkan Ed staat op KMD ook wel bekend als ‘die rooie met zijn sokken over zijn broek.’

Wat je moet weten van Jan Hollaar Jan krijgt graag waar voor z’n geld. Uit vijf euro lapgeld haalt hij zeker 3,5 biertje.

ER HING EEN VETTE LUCHT ROND DE PUISTIGE PIZZABAKKER IN HET DUITSE GASTGEZIN, ED LUSTTE JARENLANG GEEN PIZZA MEER Als senioren werden er regelmatig zogenaamde ‘trainingsweekeinden’ georganiseerd. De trainer ging niet mee overigens. Met z’n allen naar Center Parcs. Jan en Ed herinneren zich dat ze gingen bowlen met de hele groep. Er stond echter niemand achter de bar. De mannen besloten dan maar zelf hun biertje te tappen. Een tijdje later stonden er ineens drie barkeepers van KMD achter de bar om de rest te voorzien van het bier. Ze maakten discotheken onveilig. De open haard brandde op de schilderijen uit de huisjes. Truien gingen in de open haard. Er waren eens twee meiden meegegaan naar het huisje. De heren waren de meiden op een gegeven moment wel zat. Toen ze

78 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

dreigden de dames dan ook maar op het vuur te gooien, waren de dames snel vertrokken. Geld toe Uiteraard wilde niemand deze weekenden boeken op zijn naam. Jan heeft dat wel een keer gedaan. Ze kregen een officiële waarschuwing. Maar Jan werd twee weken na het weekend nog gebeld door Center Parcs. Ze waren vergeten de korting te berekenen. Zo kreeg Jan nog geld toe ook! Maar ook zijn er serieuze verhalen. Zo speelden ze met KMD 1 in het seizoen 1989/1990 een kampioenswedstrijd voor het Nederlandse Kampioenschap

HET VERHAAL VAN ED BOUTKAN EN JAN HOLLAAR

JAN HING TIJDENS DE WARMING-UP EEN ANDERE OPSTELLING OP, WAAR HIJ UITERAARD WÉL OP STOND hij uiteraard wel op stond. Piet van Dijk werd in deze tijd 65 jaar. De selectie had een verassing voor hem geregeld. Na de training hadden ze een stripper laten komen. Piet vond het natuurlijk helemaal niks en deed absoluut niet mee. De jongens genoten ervan. Tijdens een Westland-Cup wedstrijd, ‘s-Gravenzande-KMD. Het liep helemaal niet. Ruststand 0-0. Maar Piet van Dijk had niet helemaal goed opgelet, die dacht dat ze 1-0 achter stonden. In rust begon hij met een donderpreek hoe het toch mogelijk was dat ze achterstonden. De spelers keken elkaar verbaasd aan. Nadat ze voorzichtig hadden gemeld dat het 0-0 was, bleek dat Piet zich boos had gemaakt toen een speler van de tegenpartij zo makkelijk door kon lopen en kon ‘scoren’. Piet had zich nijdig omgedraaid, was foeterend weggelopen en miste dat de bal in het zijnet terechtkwam. Dat de bal niet vanaf de middenstip weer in het veld kwam maar gewoon bij zijn eigen keeper vandaan, had hij ook even gemist.

in Zeist. Met een volle bus, spelers en aanhang op weg naar Zeist. Het weer was nog nooit zo slecht geweest, maar het eerste won de wedstrijd!! De kampioenen werden één voor één de kantine in gehaald en kregen een staande ovatie, een kippenvelmoment zeggen beide heren. Jan kan zich nog goed herinneren dat hij voor de foto heel spontaan wel vier keer met de beker de bus uit is gekomen. KMD heeft later nog een receptie gegeven voor de kampioenen. Fijne herinneringen hebben Jan en Ed ook aan de periode 19951996, met de trainer Piet van Dijk. Piet plakte altijd de opstelling op de spiegel. Hij had hier een vaste brief voor. Jan was echter in die tijd geen vaste basis speler. De trainer had de opstelling bekend gemaakt en opgehangen, zonder Jan in de basis. Jan had echter een eerdere opstelling in z’n tas zitten en heeft tijdens de warming-up een oude opstelling opgehangen, waar

Jury op de werkvloer Jan herinnert zich ook de KMD-themafeesten. In 1994 was er de soundmixshow. Jan en zijn vriend Peter Zonneveld gingen Bob en Annie de Rooij nadoen. Jan was Bob, en Peter deed Annie. Waren na de pauze aan de beurt, ze hadden zich dus al wat moed ingedronken. De mannen hadden een Puch geregeld om een flitsende entree te maken. Dat lukte, zeker toen het gas bleef hangen waardoor ze met volle vaart op de jury af stormden. De jurytafel ging om, de voltallige jury lag op de grond. Ook jurylid Henk van der Wetering lag daar, maar als enige had die zijn volle glas bier nog in zijn hand. Hilarisch. En de eerste prijs was binnen. Wat de toekomst betreft heeft Ed het voornemen om voorlopig nog lekker de jeugd te trainen en te coachen. Hij vindt het belangrijk om met het spelletje bezig te zijn. En uiteraard nog lekker lang te voetballen met z’n 7-tegen-7-team. Jan is momenteel wat minder vaak op KMD te vinden. Dit sluit niet uit dat hij in de toekomst wellicht wel weer een functie gaat bekleden. Maar dat ligt nog helemaal open. KMD is en blijft wel zijn cluppie.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 79

SEIZOEN ‘82–‘83

DE JAN KARDOL FANKLUB De enige KMD’er die ooit een eigen fanclub had? Dat is Jan Kardol. Hij schreef het verhaal zelf op, en twijfelt tot op de dag van vandaag waar de afkorting KMD voor staat. Kardol Maakt Doelpunten, denkt hij. Door Teun Kardol In het seizoen 1982-1983 was Dick Tempelaar trainer van de KMD selectie. Op 23 oktober stond KMD in de 4e klasse A op de laatste plaats: 4 gespeeld 1 punt. De trainer vond dat hij moest ingrijpen en had door laten schemeren dat hij mij, toch wel dé rechtsbuiten van ons vlaggeschip, terug wilde zetten naar het tweede. Enkele KMD fans waren ‘tot op het bot geraakt’ en besloten ‘wraak’ te nemen…. In ’t Krantje, destijds nog op papier gedrukt en vervolgens rondgestuurd naar de leden, stond wekelijks een column van de redacteur en was getiteld: ‘BARPRAAT!!!!’ Hier volgt de letterlijke tekst uit ’t Krantje van 23 oktober 1982: ‘Het volgende is zo raar dat het niet serieus bedoeld kan zijn. KMD’s eerste fan-klub. In navolging van vele klubs is er nu ook eindelijk bij KMD een fanklub opgericht, die zich beijvert om een van onze populairste spelers te steunen op allerlei gebied. (???) De naam van deze speler is, u kunt het zelf wel bedenken, Jan Kardol! Het voorlopige bestuur van de klub bestaat uit: voorzitter Henk van de Wetering (bij velen bekend

als Striel) en penningmeester Cees v.d. Bos (Cees met baard). Lid kan men worden door het storten van slechts fl 2,50 bij de penningmeester. Ook is er een sekretaresse en dat is Tiny Jansen-van de Wetering. (Toch een aardig stukje bladvulling)‘ Lachen hè, een fanclub speciaal voor mij! De week daarna verloren we(ze) weer! ‘VERVOLG VAN DE BARREPRAAT!!! OVER DE FANKLUB!!! Het barrepraatje over

de fanklub van Jan Kardol schijnt toch ernstig bedoeld, want de klub is nu reeds uitgegroeid tot een welvarende klub. Het onderwerp maakte jl. donderdagavond de blitz met een supergave zonnebril. De leden blijven binnenstromen en op dit moment zijn er reeds (schrik niet) 53 leden. Het eerste ledenblaadje is vol, maar we gaan gewoon door en nu reeds kunnen we verklappen dat er volgende week nog veel meer leden zijn. Geeft u zich maar op want het belooft een zeer geslaagd evenement te worden. Het 100ste lid- en dat is zo bereiktkrijgt een presentje. Lidmaatschap fl 2,50, opgeven bij Tiny Jansen. Het bestuur van de Jan-Kardol-Fanklub. PS: Zou het niet mogelijk zijn een KMDfanklub op te richten, want vooral ons hardwerkende eerste elftal heeft dat zeker nodig. (Het is maar een suggestie van de redakteur).’ De week daarna wonnen we en stegen we naar de op één na laatste plaats! ’t Krantje vermeldde: ‘BARREPRAAT: De fanclub is uitgegroeid tot 75 leden. Nog enkele leden erbij en we zijn aan ons streefgetal. Het 50ste lid, A. van der Gaag, heeft reeds een bos bloemen gehad.’

DONDERSPEECH ZONDER EFFECT Trainer Jan Goedendorp gebruikte de donderspeech wel eens om voor resultaat te zorgen. Tijdens één zo’n donderspeech kregen de spelers voor de wedstrijd lelijk op hun falie. Nu moest het gebeuren, en wie niet... nou die kon rekenen op... en als... dan... en...! dus, aldus trainer Jan. Een ieder was doodstil na dit praatje, want dat hoorde zo hadden wij weleens begrepen, en je kon een speld horen vallen. Op dat moment kwam leider Engel van Zanten de kleedkamer binnen, juichend. Hij sprak de legendarische woorden: ‘Hein Vergeer heeft een nieuw wereld record op de 10 kilometer’. Ik heb een trainer nog nooit zó kwaad gezien. Wij lagen dubbel van de lach natuurlijk. Dáááág, effect van de donderspeech. Jan Kardol

80 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

De week erna won KMD weer! Ik speelde inmiddels in het tweede, waarmee ik mijn slachtofferrol nog meer kon accentueren. ‘BARPRAAT: De fanklub J.K. krijgt er nog steeds leden bij. Een grandioos feestavond(je) is in voorbereiding. DE TIJD EN DE PLAATS WORDEN NOG BEKEND GEMAAKT. Men gaat proberen het een ieder naar de zin te maken. PS: Zou uit deze als grap opgezette F.C. nu soms de zo lang gehoopte

BARPRAAT

MET WELGETELD 118 LEDEN SUPPORTERSKLUB ‘KMD-FAMILIE’ kunnen voortkomen? Natuurlijk tegen een wel wat hogere kontributie.’ De week erna in ‘t Krantje: ‘FANCLUB: Ter gelegenheid van de JanKardol-Fanclub bieden wij heel KMD een feestavond aan. Dit belooft toch wel een GRANDIOZE avond te worden met koud buffet. Deze avond is (ja,ja) geheel gratis. De datum is 18 december a.s. Deze avond vindt plaats op het ons o zo bekende adres! Het J.K.F.C. bestuur. Weet dit bestuur dat Jan heel erg gauw jarig is? (red.)’ KMD 1 had inmiddels 7 uit 10. ’t Krantje van de week van Sinterklaas laat weten: ‘J.K.Fanclub: Hoera we hebben het gered. We hebben het 100ste lid op papier gezet. Op 18 december is de dag, dat iedereen feestvieren mag. We zullen iedereen laten zien, dat we plezier hebben voor tien. Een verrassing moet het nog wezen, want U zult er vast nog wel meer over lezen. (J.K.F.C.)’ Het honderdste lid was Ben Boon en volgens enkele bestuursleden van de F.C.J.K. was dat geen toeval, want Ben was ook de redacteur van ’t Krantje hahaha! Ben had natuurlijk lekker op zijn beurt zitten wachten, en sloeg zijn slag toen het 99ste lid binnen was. Het presentje was hem overigens gegund. Maar op 16 december kwam mijn opa Teun Moret, op 74-jarige leeftijd te overlijden. Hij was een KMD’er van het eerste uur. Uiteraard ging het feest niet door en was er voorlopig geen nieuws te over de JKFC te melden. Het eerstvolgende nieuws van de JKFC was van begin maart 1983. KMD was al redelijk veilig en ik speelde inmiddels alweer op mijn vertrouwde plek als rechtsbuiten in het eerste: ‘FANKLUB JAN KARDOL: Eindelijk wat nieuws over de Fanklub van J.K. De

feestavond is door omstandigheden vorige keer niet doorgegaan, maar is nu gepland op 12 maart a.s. Wat we jullie toen beloofd hebben zullen jullie je nog wel herinneren en dit staat nog steeds op het programma, met dit verschil dat naar andere muziek moet worden gezocht. I.v.m. het niet beschikbaar zijn van RADIO TOMAAT. Dus voor iedereen entree, eten en drinken gratis Kom massaal op!’ De FCJK bestond uiteindelijk uit 118 leden. Ja echt waar! In ’t Krantje voorafgaand aan het feest stond de volgende oproep: ‘FANKLUB JAN KARDOL. Zaterdag 12 maart aanvang 20.30 uur komt de beloofde avond. Een etentje is aanwezig en muziek is er ook want Michel komt weer met zijn vrienden, na het sukses bij de jeugd. Drank is bij de bar te koop en gezellig moet u het zelf

helpen maken. Wij verwachten minstens 100 aanwezigen. TOT ZIENS!’ De feestavond werd deels gesponsord door ‘de Knijn’ van Koffiehuis Berestein die het buffet en de eerste drie drankjes van de gasten voor zijn rekening nam. Van ‘mijn superbestuur’ ontving ik een heus paar plastic voetbalschoenen en kreeg Marian een bosje bloemen. De voetbalschoenen die ik ontving kwamen rechtstreeks van de markt. Ik heb er net aan 2 wedstrijden mee kunnen spelen, omdat na die wedstrijden de zool van de rechterschoen al bijna afgescheurd was. MAARRRR …. ik heb er wel een doelpunt mee gescoord. Het restbedrag werd omgezet in drank voor de gasten die op het feest aanwezig waren. 135 personen kwamen naar de feestavond.

IN DE TAXI OP ZOEK NAAR DE SPORTTASSEN Ruim voor aanvang van iedere wedstrijd hield de trainer het wedstrijdpraatje in de ‘duiventil’ op De Hoonaert. Ik haalde altijd mijn broer Teun van huis op en dan reden wij gezamenlijk naar KMD. Omdat Marian nog even iets moest halen op de Leyweg gooide zij ons af bij KMD en zou ons ná het praatje van de trainer weer oppikken om naar Honselersdijk te gaan. Omdat de resultaten weer eens te wensen over lieten, had trainer Jan Goedendorp bedacht om het standaard stramien te doorbreken om ons allen wakker te schudden. Hij zou daarom nu het praatje in Honselersdijk houden. Onze voetbaltassen stonden echter nog achter in de lelijke eend, die ergens op, of in een zijweg van de Leyweg stond. Omdat je in die tijd nog geen mobieltjes had, ging de communicatie niet vanzelf en treuzelden Teun en ik bij het gezamenlijk vertrek vanaf De Hoonaert. Jan Moerkerk en Jan Goedendorp hadden dat in de gaten en zeiden, dat we moesten opschieten, want we waren de laatsten die nog moesten vertrekken. Tja, toen moesten we wel kleur bekennen omdat het zonder voetbalspullen best wel lastig voetballen was. Wij met z’n vieren in de taxi van Jan Moerkerk naar de Leyweg. Wát is die weg lang zeg, en wat veel zijstraatjes heeft die. We hebben Marian niet gevonden en moesten op het Bram Bosplein op de lelijke eend wachten. Teun en ik moesten een stapje extra doen in de wedstrijd die we overigens ‘gewoon’ wisten te winnen. Jan Kardol

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 81

HET VERHAAL VAN BEN BOON

BEN BOON IN HET GIPS NA LAATSTE WEDSTRIJD

AFSCHEID NEMEN DEED LETTERLIJK PIJN ‘Bij ons thuis werd KMD met de paplepel ingegoten. Mijn vader Piet speelde net als mijn oom Gerrit in het eerste. ‘De gebroeders Boon houden het doel schoon’, stond er nog eens in de Westlandse Courant. Mijn vader heeft later diverse functies bekleed en mijn oom Gerrit is er ook penningmeester geweest. Mijn neef Ben Boon speelde later ook in het eerste.’ Door Peter van den Berg

e zijn vernoemd naar onze Opa net als nog drie neven, dat was in die tijd heel normaal binnen een familie. Omdat we allebei Ben heetten kreeg ik de toevoeging Pzn en neef Ben Gzn. Hetzelfde had je met de Zonnevelden, daar speelden twee Ceezen bij KMD. Mijn broer Leen Boon heeft ook bij KMD gespeeld en komt ook vaak nog een biertje drinken op zaterdag. Op mijn zesde jaar verhuisden we van Kwintsheul naar de Wilhelminastraat in Wateringen. Daar woonden veel KMDfamilies; de Weteringetjes, de Mooimannetjes, de van Zantens, de jongens van Berendsen en Barendrecht. Je voetbalde altijd en overal waar maar een grasspriet lag. Het Hofpark was vlakbij en ik ging op de lagere school naar ‘de Pieter van der Plas’. Op zaterdag ging ik naar de Noordweg. Dat was een familie-uitje: met mijn moeder en zus ging ik naar mijn vader kijken. Na de oorlog hadden we het thuis niet breed, maar voor KMD werd gespaard en op mijn elfde werd ik ook lid. Ik heb altijd aan de Noordweg gevoetbald. Nee, niet voor KMD op het Hofpark. Dat kwam pas later toen de vereniging groeide en Cor van Oudheusden de eerste jeugdsecretaris werd. Kampioen bokkiespringen Ik wilde altijd al keepen, maar in dat grote goal durfde ik toch niet. Daarom speelde ik net als mijn vader in de achterhoede. Uit de jeugd kwam ik in het derde elftal terecht, je had toen ook maar drie elftallen geloof ik, maar het keepen bleef trekken. Op de training was ik vaak te vinden met de keeper van het eerste, Cees Prins, en van het tweede, Mar Langerak. Keeperstraining was er niet. Dat moest je zelf maar een beetje uitzoeken. Met de keepers trainen vond ik toch mooi en zo begon ik met keepen in het derde. In hetzelfde seizoen in het tweede en aan het eind van het seizoen keepte ik in het eerste elftal. De elftalcommissie stelde toen de elftallen samen. Deze ‘wijze mannen’ bepaalden dus in welk elftal je speelde en niet de trainer. Je had maar één bal om mee te trainen. De trainer was er om te oefenen en voor-

al eindeloze loopoefeningen te doen. Het leek wel een draverij en je werd bijkans kampioen bokkiespringen. Nu doe je ook een uitgebreide warming up. Wij gingen vijf minuten voor tijd het veld op. Trainers? Tsja; Dick Post eh, Dick Tempelaar. Een mooie uitspraak van Dick Tempelaar was ‘als we het talent van Mar Langerak en Ben Boon konden combineren, hadden we de ideale keeper’. Een mooi compliment! We speelden een bloedstollende wedstrijd tegen het hoog geklasseerde DSVP eens 0-0. Toen kwam hun keepers trainer naar me toe, dat was de vader van Ton Thie (oud-keeper van ADO Den Haag) ‘als ik jou eens onder handen mocht nemen’ riep hij me toe. Ik was nooit bang. Frans Meurs van 100% Voetbal speelde toen in de spits bij Verburch en was doorgebroken. Ik ging voor de bal, maar raakte Frans. Uiteindelijk moest hij geblesseerd het veld verlaten. Dat gebeurde ook met onze eigen speler Piet Zonneveld. Als ik uitliep en ‘los’ riep, moest je bukken, want ik ging ervoor. Lullig voor Piet dat hij toen van het veld af moest. Bier tot aan het plafond De mooiste herinneringen heb ik aan de twee gespeelde finales voor de MAVI-beker, de beker die ik twee keer won als keeper van het eerste. Met Arjo van den Berg had ik een weddenschap om tien gulden. Ik moest tegen KTB (Klokke Toren Boys) mijn doel schoon houden. Het werd een legendarische wedstrijd op het terrein van SV’35 die we met 1-0 wonnen. In dat elftal speelden ook Jan Stapper, Peter de Heus, Hannie Roobol, Joop Barendrecht en Frankie Torn. Kijk er de elftalfoto’s nog maar eens op na, wie er rond 1971 nog meer in speelden. Nog een mooie herinnering was de wedstrijd tegen RAS. Hoekse Boys kon kampioen worden, als we wonnen. Langs de kant van het veld stonden veel Hoekenaren te kijken. Mede door een doelpunt van mij, uit een uittrap, wonnen we. De kratten bier stonden tot aan het plafond in de kantine opgestapeld en ik ging niet meer zo okselfris naar huis.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 83

In 1993 speelde ik mijn laatste wedstrijd in het zesde elftal met leider Jan van Velden. Ik had mijn afscheid al aangekondigd, want ik had elke keer een andere blessure. Het was elke keer wat. Ik had vooral last van mijn knie. We speelden tegen Loosduinen, er kwam een hoge bal en ik hoorde knak ………. Cock Bloem zei dat hij mijn onderbeen zag bungelen. Ik stierf van de pijn, maar wilde de derde helft niet missen en dus liet ik mijn knie door de verzorger van het eerste intapen. Bij mijn laatste wedstrijd wilde ik niet afhaken. Na het bezoek aan het ziekenhuis ben ik nog terug gegaan voor de derde helft. Ik had best dorst gekregen van al dat gedoe. Later werd de knie twee keer zo dik en ben ik, onder dwang van Ank, naar het ziekenhuis gegaan. Ik bleek een dubbele meniscusbreuk te hebben en mijn voorste kruisbanden waren afgescheurd. Door de specialist van het ziekenhuis werd de knie, voor zes weken, in het gips gezet.

84 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Ze zeggen weleens ‘afscheid nemen doet pijn’, maar voor mij was dat letterlijk zo. Na de revalidatie ging mijn been verzuren en ik bleef last houden. Met de knie is het nooit meer goed gekomen. Ik zit nu in mijn scootmobiel en moet nog weleens aan het voorval terugdenken. Klaverjascommissie Ik ben eigenlijk altijd al betrokken geweest in diverse functies bij KMD. Behalve penningmeester en voorzitter ben ik ‘alles’ wel geweest en heb ik in diverse functies geholpen. Ik was twaalf jaar secretaris onder Aad Bosman, Arjo van den Berg en Ton Verbraeken. Al die voorzitters hadden zo hun eigen kwaliteiten. Ik zat in de klaverjascommissie en elke vrijdagavond werd er geklaverjast. In het begin in de Wingerd en in de kantine van GDS. GDS? Ja, KMD speelde in die tijd op twee velden. Aan de

HET VERHAAL VAN BEN BOON

HET BELANG VAN DE CLUB GING BIJ MIJN VADER ALTIJD VOOR BEN Naam : Ben Boon Geboortedatum : 21 juni 1946 Geboren te : Kwintsheul Woont in : Wateringen Lid sinds : 1 juni 1957 Speelt op dit moment in : niet spelend lid Burgerlijke staat : getrouwd met Ank en met KMD Kinderen : een zoon (Dennis) en een dochter (Ilona) Kleinkinderen : Jesse, Semm, Daniël en Milan Bijnaam : Ben gehaktbal Boon ‘Echt Ben’ : wat een spreker is die man Wat je over Ben moet weten Een geboren KMD’er Bekende zin van Ben is ‘Ach, alles voor de club hè.’

Noordweg en achter bij Velo, bij GDS dus. Pas later werd dat op De Hoonaert aan de Noordweg. Nee joh, KMD kwam daar terecht omdat de KNVB het veld aan de Noordweg niet geschikt vond voor het spelen van het eerste. Dat moest aan speciale eisen voldoen. Daarom werd er ook bij GDS getraind want aan de Noordweg had je toen nog geen lichtinstallatie. KMD groeide als vereniging en moest op zoek naar meer velden. Voordat de jeugd terecht kon in het Hofpark speelde de jeugd ook nog een seizoen bij Quintus in Kwintsheul. Op zondag werd er op het oude GDS-terrein ook gerugbyd. KMD beheerde daar ook de kantine en mijn vader Piet wilde de drankvoorraad in de gaten houden en Ben moest mee om zijn vader te helpen. Dat waren als kleine jongen mijn eerste bardiensten. Ik denk dat alleen Herman van der Pol langer bardienst heeft gedraaid.

De familie Van Zundert zat toen ook al bij de rugby en het was erg gezellig. Je had geen moer, maar je maakte het met elkaar gezellig. Met de jongens van Van Zundert ging ik vaak stappen. Lullig klokkie De feestcommissie organiseerde bingoavonden in De Wingerd. De eerste prijs was een radio-/stereo- installatie. Ik won de hoofdprijs! Maar mijn vader zat in de feestcommissie en ik kreeg de prijs niet! Er waren minder loten verkocht dan er kosten waren gemaakt aan prijzen, in plaats daarvan kreeg ik een lullig klokkie. Het belang van de club ging bij mijn vader altijd voor. Op een gegeven moment besloot het bestuur om na de training de selectie op een kop soep te trakteren. Mijn vader vond dat dit dan voor iedereen moest gelden en stapte op. Van huis uit deed ik al van alles voor KMD. Lottoformulieren ophalen, de krantjes rondbrengen. Mij werd al op jonge leeftijd geleerd wat vrijwilligerswerk was. Als pa niet werkte, zat hij op KMD. Thuis had hij het niet makkelijk en KMD was zijn belangrijkste afleiding. Vanaf een gegeven moment ging ik altijd mee. Toen ik verkering kreeg met Ank waarschuwde mijn moeder haar dat ik nooit thuis was en was getrouwd met KMD! Dat klopte ook, maar Ank ging gewoon mee en deed ook veel vrijwilligerswerk. Zaterdag was de mooiste dag; van 09.00 tot 21.00 op KMD, tot laat aan de bar en als we thuis waren ging het lampje uit. Moe maar voldaan. Ik was de hele week in touw voor KMD. Ik ben jarenlang ook redacteur geweest en dan begon ik op zondag al met typen. Dat was altijd behelpen, met het ontcijferen van de verslagen en het maken van correcties bij misperen. Soms begon ik zaterdagavond al met typen, maar dan had ik van die dubbele vingers en moest op zondag de spellingscontrole met die witte lak weer wonderen doen. Op maandag was de bijeenkomst van de elftalcommissie en werden de elftallen, laat nog ingetypt. KMD was mijn hobby. Op dinsdag ging ik trainen of had ik bestuursvergadering. Op woensdag heb ik 25 jaar lang door kou en regen de lottoformulieren opgehaald en op donderdag de krantjes rondgebracht. Voor al die opgehaalde formulieren ontving de club een mooi bedrag, met het rondbrengen van de krantjes spaarde je weer verzendkosten uit. Ik deed het voor de club, maar ook voor de

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 85

sociale contacten. Bij menig ophaaladres kreeg ik een borrel en een sigaret. Voordat de formulieren bij Corrie van den Berg aan de Ambachtsweg werden ingeleverd, ging ik als laatste afrekenen bij Huib Burgersdijk bij café-restaurant De Rusthoek, waar nu de wokchinees zit. Van hem mocht ik altijd het hele formulier invullen en kreeg ik ‘als dank’ altijd een paar borrels. Eén keer is mijn fiets gepikt en heb ik alleen de mand met de lotto stempelmachine teruggevonden. Als je me nu nog op de fiets zou zetten, rij ik zo nog alle adressen langs. Nu na 25 jaar weet ik al die huisnummers nog! De laatste jaren werd het op de bromfiets wel makkelijker om te doen. Zo was je elke avond lekker bezig voor de club. Het is dat mijn bed er niet stond anders was ik er ook blijven slapen. Hal in je knieën KMD was ook bekend vanwege de kaartavonden. Dat begon in De Wingerd en later in de kantine aan de Noordweg, maar daar was alleen een klein oliekacheltje. Je kreeg er kouwe klauwen van en hal in je knieën. Later waren de kaartavonden, elke vrijdagavond, ‘volle bak’ op De Hoonaert. Voorzitter Aad Bosman was zelf ook een fanatieke klaverjasser. Hij was toch de klaverjaskoning van KMD? Ja wat dacht jij? Dat dacht ‘ie. Hij was vooral bekend omdat hij een fortuin in de Duitse Lotto had gewonnen. Maar op vrijdagavond werd het ook altijd laat, soms stond de kantine nog blauw van de rook als de jeugd op zater-

86 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

dagochtend met het ochtendprogramma moest beginnen. Er werden ook danslessen georganiseerd in de kantine. Na afloop van het seizoen moest ik ‘onverwachts’ de dansleraar bedanken. Ik had niets op papier staan, maar hield een toespraak van een half uur voor de beste man! Jij moet de politiek in werd er dan gezegd, want jij kan goed lullen. Er werd door de club van alles georganiseerd om geld op te halen, loterijen, parkeergeld innen door Bram Bos. Die heeft ook heel wat opgehaald hoor! En wat dacht je van het Rad van Avontuur met elke keer een taart als hoofdprijs en paling. Na de wedstrijd was het altijd feest. Scheidsrechters kwamen ook graag bij ons. We hebben er nog eens één zijn sleutels afgenomen, omdat hij na ettelijke consumpties wat raar begon te praten. Gelukkig kwam zijn partner hem ophalen. Voor de toernooien was het een makkie om scheidsrechters te krijgen. Maar er is er ook één geweest die een kwitantie met gemaakte onkosten inleverde. Die hebben we nooit meer gevraagd. Mooie momenten waren ook de buitenlandse trips. Vooral die naar Denemarken naar Kirketerp met de jeugd mee als leider. Daar was jij toen ook bij, Peter en je zus Carin! De buschauffeur was niet helemaal okselfris meer, die was op een gegeven moment zo moe. Dat ik met Leo Alleblas naast hem zat en maar praten om hem wakker te houden. Ouwe Bas Roobol ging nog eens de netten bij de doelen ophalen want het was 16.15 uur geweest en dan was het tijd. Ze vonden hem later nog eens terug in de kleedkamer, daar lag hij lekker te slapen omdat hij een borrel te veel op had. Daar werd nooit ophef over gemaakt, dat hoorde ook bij de club. En er gebeurde ook wel eens wat. Een keer met een bijdehante rugbyer die ruzie kreeg met Cees Zonneveld en Patrick But. Die vloog even later door de lucht. Maar ik hou niet van negatieve publiciteit, dus ook dat incident werd uit de publiciteit gehouden. Op de feestavond bij KMD kon je halve kippen winnen. Bij Willem Raamsdonk hadden we er één achter zijn ruitenwisser gedaan. Maar Willem nam de kip gewoon mee naar huis! Met Arie van Zanten en Daan Hoogwater deden we een racewedstrijd vanuit Rijswijk, wie er het eerste op KMD was. Vloog de auto van Arie, waar ik in zat, bij de Schaapweg toch uit de bocht! Ik heb zoveel meegemaakt en veel verhalen, dat is eigenlijk al genoeg stof voor een heel boek. ’s Ochtends geboren, ’s middags al lid Voor mij is KMD vooral de binding met leden en bestuur, een club zoals ‘ie eruit hoort te zien. Rode draad zijn de families en hieruit voortkomend het familietoernooi maar vooral de club die van vader op zoon wordt overgedragen. Samen met Ank zijn wij een echte KMD-familie. Zoon Dennis werd bij zijn geboorte

HET VERHAAL VAN BEN BOON

al lid. ’s Ochtends geboren en ’s middags al lid. Over twee jaar is hij al weer veertig jaar lid. Bij mijn kleinzoon Jesse is het net zo gegaan. Ik ben er trots op dat hij al weer de vierde generatie op de club is. Maar ik kan geen wedstrijd van hem kijken. Ik denk dat ik daar te emotioneel voor ben. Tot op de dag van vandaag heb ik nergens spijt van gehad. Ik heb veel meegemaakt en bijzondere moment mogen ervaren en vooral ook veel geleerd. Op KMD had ik al mijn sociale contacten en mijn vrienden; Klaas Abelsma, Japie Westhof maar ook thuis zat het met verjaardagen vol met KMD’ers. Ik vraag me af of de sport over 25 jaar nog te betalen is. Er zijn minder vrijwilligers en alles wordt steeds duurder. Maar ik zou willen dat ik het mee mocht maken. Nu bestaat de club 75 jaar en ik heb de opbouw van de vereniging meegemaakt. Een club die door vrijwilligers is opgebouwd. Veel feesten meegemaakt, het Nieuwjaarsbal, de klaverjasavonden, de dansvereniging, de bloeitijd met de disco’s. Er is nu veel minder animo. Maar zoals het nu gaat, moeten we het houden. De velden nog omleggen en een paar kleedkamers erbij, maar niet groter worden. Zo blijf je een echte familieclub. Graag zie ik het Rad van Avontuur op zaterdagmiddag terugkomen. Dan komt er ook weer meer geld in het laatje.’

ZATERDAG WAS DE MOOISTE DAG, VAN NEGEN TOT NEGEN OP KMD, TOT LAAT AAN DE BAR EN ALS WE THUIS WAREN GING HET LAMPJE UIT

VIER GENERATIES BOON EN VAN DER WETERING Van oer-KMD’er Janus van der Wetering loopt nu de vierde generatie rond op KMD. Janus voetbalde met broers Wout en Willem in het eerste van KMD. Janus kreeg zonen Nico, Henk, Aad, Peter en Johan en dochters Ria en Tiny. Op Peter na hebben zij allemaal op KMD gevoetbald! Ook hun kinderen waren behoorlijk besmet met het voetbalvirus. Of zou het gewoon in de genen zitten?! H.J., Anita en Mirjam (Nico), Patricia en Monique (Henk), Nicole (Peter), Rob, Jolanda en Yvonne (Ria), Chantal, Marloes en Stefan (Tiny) hebben op KMD gevoetbald. Tiny’s oudste Simone hield het een blauwe maandag vol. Rob haalde zelfs, net als opa, het eerste en H.J. hobbelt nog steeds met de veteranen mee. Er heeft ook aanhang op de velden van de club gelopen: Carolien (H.J.) en Mathijn (Chantal). En het gaat gewoon nog door. Op dit moment loopt het kroost van de kleinkinderen van Janus te ballen op KMD. Jesse (Rob) zit de B1, Beaudine (Rob) en Kayla (H.J.) spelen in de MC1, Kevin (Nicole) is net gestart in de D4, Senna (Monique) loopt in de E6, Skye (H.J.) en Bowdy (Patricia) zitten in de F4 en Romano (Chantal) speelt in de F6. Van oer-KMD’er Piet Boon loopt ook de vierde generatie op KMD rond. Zoon Ben keepte in het eerste, kleinzoon Dennis ook en nu is de jongste telg Jesse Boon een geweldenaar bij de E4. Zal hij als eerste KMD’er net als Opi ook het eerste halen? Bij het 100-jarig jubileum weten we het!

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 87

MEEDOEN NOG STEEDS BELANGRIJKER DAN WINNEN

KMD-FAMILIETOERNOOI VEERTIG JAAR BIJ DE TIJD

Het familietoernooi ontstond eigenlijk een jaar voordat het eerste familietoernooi gespeeld werd. In 1973 wilden de echte KMD-families Moret en Zonneveld het op het voetbalveld een keer elkaar opnemen. Dat begon met een geintje, werd tijdens de wedstrijd best fanatiek maar eindigde na de wedstrijd weer gezellig met gezamenlijk een biertje drinken. Andere families hoorden van deze wedstrijd en wilden ook wel meedoen dus moest dat in een toernooivorm gedaan worden. Herinneringen van de oud organisator Ben Boon en zijn opvolgster Paula van Reeuwijk. Door Teun Kardol

Ben: ‘Het eerste familietoernooi werd dus gespeeld in 1974 op het oude KMD-veld aan de Noordweg. Er waren twee poules en doordat we maar één veld hadden werd poule 2 gespeeld op De Hoonaert dat toen nog niet in gebruik was genomen door KMD. Maar gelukkig lagen de velden al wel klaar en mochten we die gebruiken van de gemeente. De winnaar van dat toernooi is heel bijzonder: dat was de familie Van Zundert! Jaja, de laatste jaren zijn de Van Zunderts al blij als ze een punt halen in de voorrondes hahaha. Nou ja blij, na het eerste verlies rennen ze altijd allemaal rechtstreeks naar de bar want dan hebben ze al een enorme dorst. Ja, die spelen echt voor de lol hoor. Die weten hoe het hoort. In 2008 heb ik het laatste toernooi gedraaid samen met Paula die toen het stokje van me overgenomen heeft.’ Paula: ‘Ben leerde mij in 2008 de kneepjes van het familietoernooi kennen. Ben had de organisatie al die jaren alleen gedaan, maar ik heb het jaar daarna direct een commissie opgericht waarin Jan Hollaar en Hans van de Wetering zitting hebben. Met een commissie ben je als organisatie wat minder kwetsbaar. En als je ziek bent of iets anders dringends waar je echt niet onderuit kunt, dan hoeft dat geen gevolgen te hebben voor het toernooi.

88 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Ook wordt nu de speeltijd centraal bijgehouden. Op deze manier is het schema goed in de hand te houden.’ Ben: ‘Vroeger bestond de commissie uit één persoon, maar diverse KMD’ers deden uit zichzelf allerlei hand en spandiensten. Ik zat in de kantine achter een tafel achter het raam en zag veld 1 maar kon ook veld 2 redelijk goed volgen. De duur van de wedstrijden werd bepaald door puur de klok van de scheidsrechters. Ja, er gebeurde ook weinig wat niet hoorde. De scheidsrechters voelden mee met het toernooi en het was natuurlijk een gezellig samenzijn dus gingen ze ook soepel met de regels om. Dat moet je natuurlijk wel kunnen hè. Het voetbalniveau was erg laag kan ik wel zeggen, het leek meer op zomeravondvoetbal. Maar eerlijk is eerlijk: soms had je er weleens een wat fanatiekere familie tussen zitten hoor. Meestal had die zelf ook wel door dat ze op het verkeerde toernooi waren beland en besloten dan om het jaar daarna maar niet meer in te schrijven. Hennie Prins floot altijd en regelde ook de scheidsrechters zoals Hein de Beus, Hans de Zwart Jan van der Graaf, Jan Moerkerk, Peter Zuyderwijk en Willem Doelman. Die gasten kwamen ook op andere zaterdagen regelmatig een biertje halen op KMD. Als die

LANGS DE LIJN

Willem Doelman bijvoorbeeld een uitwedstrijd van KMD 1 gefloten had dan was hij na de wedstrijd nog eerder op KMD dan wij. En dat was snel hoor! Nooit hebben we echt problemen gehad om scheidsrechters te vinden. Ze vroeg zelf of ze weer mochten fluiten. Ze werden ook altijd goed in de watten gelegd en soms zeiden ze weleens andere toernooien af om bij ons te komen fluiten.’ Paula: ‘Gelukkig hebben we nu nog steeds geen problemen om scheidsrechters te vinden. Sterker nog: we waren er, per ongeluk, een keer een vergeten te vragen en die werd boos zeg dat hij niet was gevraagd! Dat geeft wel aan het familietoernooi een heel luxe positie heeft. Trouwens, het hele toernooi loopt goed en de contacten onderling in de commissie zijn ook heel goed te noemen. Ieder heeft zijn of haar eigen werkzaamheden daarin. Jan Hollaar schrijft altijd een stukje op de website en zorgt voor de prijzen, Hans onderhoudt de contacten met de families. En ik ben verantwoordelijk voor de nieuwe inschrijvingen, contact met de vereniging voor de materialen en regel de scheidsrechters. Op de dag zelf doen we alles samen. We zitten bij toerbeurt achter de tafel zodat we allemaal even bij de wedstrijden

kunnen gaan kijken. Eigenlijk loopt alles wel op rolletjes. Het toernooi bestaat tegenwoordig uit dertien à veertien families, maar soms valt er op het laatste moment weleens een familie weg. Dat geeft dan uiteraard wel een probleem maar dan vragen we KMD teams om in vallen zodat het ritme in de poules behouden blijft. Wel doen we deze teams het verzoek om niet te winnen want dat is uiteraard voorbehouden aan de families. Dit jaar doen twaalf teams mee omdat we door de aanleg van het nieuwe kunstgrasveld maar over twee velden kunnen beschikken in plaats van drie.’ Ben: ‘Dat was in het verleden ondenkbaar, dat een KMD-team zou invallen. In februari begonnen de families zo langs hun neus al eens te informeren wanneer het familietoernooi eigenlijk gehouden werd en op welk veld ze moesten spelen en niet onbelangrijk: tegen wie! Dan werd een zogenaamde ‘praatpalenavond’ georganiseerd waarin alle leiders, dus de zogenaamde praatpalen, van de families werden uitgenodigd bij de loting aanwezig te zijn. En ja, de lootjes werden echt getrokken hoor. Jan van Velden was er ook altijd bij en die had dan een half kratje bier bij zich. Als je dan met zes praatpalen was dan had je allemaal twee biertjes maar was je met meer, dan hadden er een paar pech.’

Paula: ‘Bij ons wordt ook nog steeds eerlijk geloot hoor, al denkt men soms dat het doorgestoken kaart is. De commissie doet de loting zelf maar ja, alles gaat nu natuurlijk via de mail dus daar hoeven we niet meer voor bij elkaar te komen. Zo is de barbecue ook niet weg te denken van het familietoernooi. En uiteraard ook de vele mensen achter de bar en in de keuken want die lopen zich rot hoor op zo’n dag. Bar- en keukendienst draaien en dan ook nog je familie aanmoedigen. Geweldig.’ Ben: ‘Ja dat is zo. In de beginjaren stonden er zo veel mensen klaar om te helpen. Teveel om op te noemen. Een grandioos idee was het om saté te gaan verkopen. Ik weet niet meer wie dat was, maar het was wel een geweldig plan. Jan en zijn broer Wim van Velden haalden op vrijdag het vlees. Helaas was dat dan nog bevroren. Dus was het snijden en rijgen en aan het eind van de vrijdagavond was je compleet bevroren. Maar gezellig! Lekker ouwehoeren, biertje erbij, fantastisch. Dan kwam Jan van Velden op zaterdagmiddag even de barbecue aansteken hahaha. Een berg kolen in die bakken kiepen en een flinke fik erin want Jan was niet karig met zijn kolen hoor. En als ze het deden dan was hij tot aan zijn ellebogen zwart! Maar dat was nou net waar iedereen naar

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 89

uit keek: klaar met voetballen dan een paar biertjes en een sateetje erbij. Al gauw na de saté kwam ook de haringkar erbij. Lekker tussen de wedstrijden door een harinkie happen. Ook als je niet voetbalde was de haringkar snel gevonden en werd de man achter het raam door diverse families regelmatig voorzien van zo’n lekker harinkie. Waarvoor alsnog mijn hartelijke dank.’ Paula: ‘Wel is opvallend dat er nu meer bemoeienis is vanuit het bestuur over allerlei zaken. Jammer. Ik heb de indruk dat dat in de jaren van Ben een stuk minder was. Of helemaal niet zelfs. Dat de velden werden afgekeurd de laatste keer. Waarom nou? Iedereen kijkt er al weken naar uit en dan geven die paar druppels niet hoor.’ Ben: ‘Ja, dat is raar want het is het laatste activiteit van het seizoen die plaatsvindt op de velden. Daarna krijgen ze enkele maanden rust toch? Ik heb in al die jaren slechts één keer meegemaakt dat het toernooi werd afgekeurd maar dat was niet zo vreemd. Dat was in het seizoen dat bijna alle competities werden gestaakt en er een soort ‘ballentoernooi’ werd georganiseerd door de KNVB voor alle clubs en alle elftallen. Wat een regen is er gevallen in die maanden zeg en er viel ook echt niet te voetballen. Het leken wel zwembaden man! Toen het familietoernooi al een aantal jaren aan de gang was veranderde de manier van hoe de diverse families tegen het toernooi aankeken. Er waren families die geen binding hadden met KMD en daardoor ook totaal de sfeer niet aanvoelden.’ Paula: ‘Bekers worden ook niet meer zo gewaardeerd. Sommige families lieten hun beker gewoon achter op KMD. Daardoor hebben we nu nog alleen maar prijs voor de eerste twee plaatsen, naast natuurlijk de wisselbeker en sportiviteitsbeker.’ Ben: ‘Destijds werd deze sportiviteitsbeker beschikbaar gesteld door Dik Boutkan Assu-

‘VROUWEN MOGEN MEEDOEN SINDS 1990. REDEN WAS DAT FAMILIES TE WEINIG HEREN OP DE BEEN KONDEN BRENGEN’ rantiën uit Kwintsheul en hij deed er ook een kratje bier bij voor de winnende familie.’ Paula: ‘Nog steeds geven de scheidsrechters punten voor de sportiviteit van de families tijdens de wedstrijden. De opbrengsten van deze dag gaan naar een goed doel, bijvoorbeeld naar de Eva Damaya stichting en een keer naar ‘Ride for the Roses’. Maar ik wil iedereen bij deze oproepen: iedereen mag een goed doel aanbrengen hoor.’ Ben: ‘Destijds was er maar één goed doel: de kas van KMD. Het was ook alle jaren het beste toernooi voor de KMD-kas. We hebben ook altijd veel sponsors gehad gelukkig. Bijvoorbeeld Meeuwisse, van de baggerwerken, die elk jaar honderd gulden langs kwam brengen.’ Paula: ‘Nu hebben we geen sponsors meer. Behalve dan voor de wisselbeker. Die is beschikbaar gesteld door Karel Duyndam uitzendgroep doordat de originele (die gesponsord was door Gebroeders Vis Diamantboren) is gestolen door een familie tijdens een familietoernooi. Er bestaat een vermoeden welke familie dit gedaan heeft. Belachelijk! Bij deze: terugbrengen dat ding.’ Ben: ‘Veel echte KMD-families deden mee waarvan er al velen niet meer mee doen helaas: Van Raamsdonk, van Velden, Moret, Dekker, Hanemaaijer, Boeters, Dekker, Mooiman, Van Reeuwijk, Scholtes, Roobol, Van Zanten, Schuring, Van Veldhuizen en Vogels. En Van de Wetering had op een gegeven moment zelfs twee elftallen maar nu nog één.

90 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

Ook zijn diverse families samengegaan: Zonneveldhuizen, Jongerius/Ditewig, Boeters/ Van der Gaag en Dieleman/Simons. De Zonnevelden (gedeeltelijk samen met Van Veldhuizen) hebben de meeste toernooien gespeeld want die deden alles mee (38 keer) inclusief die allereerste wedstrijd tegen de Moretten. Ook de families Van Zundert, Van de Wetering en Boutkan speelden ze allemaal. Het voetbal dat de families laten zien is wel door de jaren heen op een hoger niveau gekomen.’ Paula: ‘Ja, maar dat komt ook doordat er nu spelers bij worden gehaald die ergens selectievoetbal spelen terwijl vroeger een echt familielid werd overgehaald om mee te doen, ook al had hij alleen een spijkerbroek in plaats van een voetbalbroek. Dat kan je je nu niet meer voorstellen toch?’ Ben: ‘Vroeger kwam men niet om te winnen. Nu is dat wel veel meer het geval denk ik.’ Paula: ‘Dat is wel zo ja. Maar het familietoernooi gaat nog heel lang door vermoed ik want vorig jaar toen het afgekeurd was heb ik heel veel commentaar gehad van diverse families. Dat is toch leuk, want dan zie je dat het toch leeft.’ Ben: ‘Inderdaad, het toernooi gaat door zolang mensen zich willen blijven inzetten om het te organiseren. Kijk de meesten vinden het allemaal wel best: ze pakken d’r tassie, komen naar KMD, kleden zich om, lopen naar het veld, lopen van het veld af, drinken een biertje en gaan gezellig zitten ouwehoeren. En als ze genoeg hebben dan gaan ze naar huis. Dat geldt

LANGS DE LIJN

en een verdediger van de familie Boutkan kwamen per ongeluk met hun koppen tegen elkaar waardoor Ruud ter aarde stortte en bewegingloos op het veld bleef liggen. Hij liet alles lopen, was buiten kennis en werd met spoed in de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Het gebeurde vlak voor mijn neus bij het doel van veld 1. Ik werd er eng van. Later kwam een broeder nog terug naar KMD want die zei dat degene die met zijn hoofd tegen die van Ruud was aangeknald, Ruud had een enorm gat in zijn schedel, minimaal ook een blessure moest hebben. Tja, niet dus. Dat was een Boutkan; die hebben niet zo gauw pijn in hun hoofd.’

‘SCHEIDSRECHTERS LEGGEN WE GOED IN DE WATTEN. SOMS ZEGGEN ZE ANDERE TOERNOOIEN AF OM BIJ ONS TE KOMEN FLUITEN’ overigens ook voor de vele vrouwen hoor die meespelen. Vrouwen mogen mee doen sinds 1990. Reden was dat families te weinig heren op de been konden brengen. En vergeet niet dat de vrouwen wel veel beter waren gaan voetballen in die jaren. Het was in het begin ook wel link want wat als een grote vent een kans kreeg om die bal in het goal te knallen maar daar liep zo’n klein meisje in de weg? Men moest zich natuurlijk wel gaan aanpassen.’ Paula: ‘Daarom vond ik het zo leuk de laatste keer dat het doorging dat de familie Verschoor won. Ze deden voor het eerst mee en ook in de finale lieten ze nog dames mee voetballen tegen de Van de Weteringen. Dat getuigt wel van moed. Bovendien hadden ze ook het jongste team van het toernooi. Er ontstaat van lieverlee een probleem: families worden kleiner dus kunnen moeilijker een

elftal vormen. Daarom is al gedacht om een andere naam te verzinnen voor het toernooi omdat familieteams voor een groot gedeelte al worden aangevuld met vrienden en kennissen. Ook ‘7 tegen 7’ is een mogelijkheid maar daarover is nog niets beslist. In de toekomst kunnen we wel twintig teams kwijt met die nieuw velden erbij, leuk hoor.’ Ben: ‘Een speciaal moment voor mij vond plaats in 1999. Ik was 25 jaar getrouwd en kreeg van Maartje van Spelden een koffer overhandigd met daarin ook een beautycase voor Ank. Gekregen van alle families vanwege het toevallig ook al 25 jaar organiseren van het familietoernooi, hartstikke leuk!! Maar het meest indrukwekkende voorval was het ongeluk in de vroege jaren ’80. In de allereerste wedstrijd van het toernooi speelden de Weteringen tegen de Boutkannen. Ruud Wierenga, spits van de familie Van de Wetering,

Paula: ‘Het mooiste doelpunt dat ik gezien heb in al die jaren op het toernooi heb ik van héééél dichtbij gezien en ging als volgt. Ik mocht vroeger nooit mee doen bij de Van Reeuwijken en toen ik dat eindelijk wel een keer mocht, toen moest ik potverdorie keepen. En ja hoor, op een gegeven moment kwam Danny Wiegers op me af en die maakt zo’n mooi lobje dat de bal onhoudbaar in het doel verdween. Een prachtgoal.’ Ben: ‘Welke familie het toernooi het meest gewonnen heeft is niet belangrijk. Wie wint is trouwens helemaal niet belangrijk. Sterker nog: bij het begin van het volgende seizoen weten de meeste mensen, behalve misschien de familie zelf, niet wie het laatste toernooi gewonnen heeft. Hier geldt de aloude regel: ‘Meedoen is …..’ Paula: ‘… belangrijker dan winnen!’ inderdaad! Eigenlijk kun je die regel ook aanhouden voor de scheidsrechters en daarom is wie de finale zal fluiten ook geen enkel probleem bij ons: Peter Zuyderwijk is als scheidsrechter verreweg het langst van alle scheidsrechters verbonden met het familietoernooi en als dank daarvoor fluit hij altijd de finale. Het is dik verdiend en hem van harte gegund! Compliment Peet! Maar ook een compliment en grote dank voor al die KMD-teams die elk jaar weer klaar staan om vaak op het laatste moment in te vallen, Top!’

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 91

75 JAAR KMD WATERINGEN | DE DERDE HELFT | 93

GOUWE DODEN De afgelopen driekwart eeuw benoemde de Algemene Ledenvergadering van onze vereniging 21 ereleden. Van hen zijn er nog negen in leven. De ereleden die niet meer in ons midden zijn, kunnen we voor de opstelling van dit boek niet passeren. Zij leven voort in de verhalen.

1. Wim van de Brugge (1946) Hij was niet alleen één van de eerste trainers bij KMD, maar bleef ook nog eens heel lang verbonden aan onze vereniging. Bovendien gaf hij niet alleen de selectie training, maar ook de lagere elftallen hadden zijn aandacht. Voor die extra avonden liet hij zich niet betalen.

2. Janus van de Wetering (1964) Janus is via een omweg degene die KMD zijn naam heeft gegeven. Onze vereniging heette aanvankelijk ‘Zwaluwen’. De KNVB maakte echter bezwaar tegen deze naam omdat een andere vereniging die naam al droeg. Om een andere naam te kiezen werd een bestuursvergadering belegd in de kas van een van de bestuursleden. Volgens de verhalen was het die dag erg slecht weer met veel regen en wind. Janus kwam mede hierdoor later dan was afgesproken. Zwoegend tegen de wind in kwam hij aan, waarop één van de aanwezigen opmerkte ‘Hij is klein maar dapper’. Zo is de naam ‘Klein Maar Dapper’ ontstaan. Janus was voorzitter van 1941 tot 1953. Hij was een man die zich op allerlei gebied voor meer dan 100% inzette.

3. Piet Boon (1969) Piet was altijd op KMD te vinden. Hij zat in vele commissies, waaronder de elftalcommissie. Ook was hij een aantal jaren bestuurslid. Op dit moment zijn er nog drie generaties Boon lid van KMD. Namelijk Ben en Leen, zonen van

Piet, Dennis, zoon van Ben en Jesse, zoon van Dennis.

4. Wim van den Berg (1971) Wim was voorzitter van 1963 tot 1971. Vanaf de oprichting in 1939 tot aan zijn overlijden was hij lid. Tot kort voor zijn overlijden woonde hij de Algemene Ledenvergaderingen bij en altijd had hij het laatste woord waarin hij het bestuur bedankte voor de verrichte werkzaamheden gedurende het voorgaande verenigingsjaar.

5. Cor van Oudheusden (1975) Cor heeft zich vele jaren verdienstelijk gemaakt als bestuurslid van de jeugdafdeling. Hij maakte er één grote familie van en was samen met tante Nel de drijvende kracht achter de jeugd, die op het Hofpark groeide en bloeide dankzij zijn inzet.

6. Jan van Velden (1976) Jan was de man voor het buitenwerk. Hij was leider van diverse elftallen, maar genoot daarnaast van grondwerken en het uitbaggeren van sloten. Vele KMD-elftallen konden aan het einde van het seizoen rekenen op een barbecue bij hem thuis. Befaamd was Jan ook om zijn ‘Heulenthaler’, zelfgemaakte wijnen en gestookte likeuren.

7. Arie van Zanten (1980) Was een grote steun en toeverlaat van de club. Hij was onder meer lid van de elftalcommissie.

94 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

8. Aad Bosman (1980) Aad was voorzitter van 1971 tot 1980. Hij heeft zich in die periode ingezet om het in 1975 in gebruik genomen sportpark De Hoonaert te realiseren.

9. Arjo van den Berg (1989) Arjo speelde vanaf zijn jeugd bij KMD. Stopte toen hij in militaire dienst moest en later met zijn vader Autobedrijf Westland opstartte. Rond midden jaren ‘60 meldde hij zich weer als keeper van de veteranen. Zijn fanatisme was enorm, ook als leider, commissie en bestuurslid. Arjo was voorzitter van 1980 tot 1989. Hij bleef tot zijn overlijden betrokken bij de vereniging.

10. Bram Bos (onbekend) De datum van zijn benoeming tot erelid is helaas niet te achterhalen. Bram was bijna veertig jaar lid van KMD. Hij begon als jeugdleider, toen nog in het Hofpark. Na zijn pensionering hield hij zich bezig met het stencilen en in elkaar zetten van het clubblad ’t Krantje. Daarnaast was Bram 23 jaar het gezicht van KMD als parkeerwachter. Toen hij bij de verhuizing naar sportpark De Hoonaert de voor die tijd ruime parkeergelegenheid zag, begreep hij onmiddellijk dat hier voor de vereniging geld te verdienen was. Bram besloot zichzelf te benoemen tot parkeerwachter. Als je op zaterdag naar KMD ging, was Bram de eerste die je zag. Altijd droeg hij zijn zwart-witte klompen, zijn platte pet met

GOUWE DODEN

daarop het woord ‘parkeerwachter’ en een leren tas op de buik. Voor de scheidsrechter had hij altijd een parkeerplaats gereserveerd. Gedurende 23 jaar heeft hij jaarlijks ongeveer 45 zaterdagen per jaar bij de ingang van het parkeerterrein gestaan, en dikke duizend zaterdagen in totaal. In de paar weken dat er geen voetbal was, ronselde Bram balsponsors.

11. Gerard van Zundert (1996) Okki was een op-en-top rugbyman. Eerst als bestuurslid maar later als voorzitter van de rugbyafdeling maakte hij deel uit van het bestuur van KMD. Hij was een zeer loyale man, zowel naar de rugbyafdeling als naar de voetbalafdeling. Hij was in staat om zich in te leven in de problemen die de voetbalafdeling had met de rugby. Voor de rugby was afkeuren van het veld nooit nodig, maar na een rugbywedstrijd op een slecht veld hadden de voetballers een probleem. Toen duidelijk werd dat KMD zou

worden verplaatst naar het Suyderveld en dat daar niet meer ruimte zou komen dan op De Hoonaert hebben de rugbyers mogelijkheden onderzocht om elders te kunnen spelen. Dit lukte op het terrein van GONA aan de Beresteinlaan waar zij nu spelen onder de naam WRC (Westlandse Rugbyclub Haaglanden). Okki overleed in de kracht van zijn leven aan een hartaanval tijdens het klussen aan zijn huis.

12. Henk van de Wetering (2004) Henk was de zoon van Janus van de Wetering (nummer 2 van deze lijst) en net als zijn vader een KMD’er in hart en nieren. Na een autoongeval raakte Henk arbeidsongeschikt. Zodra zijn fysieke toestand het toeliet kwam hij weer naar KMD en stortte zich op het vrijwilligerswerk voor de vereniging. Ondanks de vele problemen die hij had met nek en rug maakte hij bijvoorbeeld kleedkamers schoon, trok lijnen op het veld, maakt samen met zijn vrouw

Jenny de kantine schoon, kortom te veel om op te noemen. Door de gezondheidsproblemen koos hij daar wel z’n eigen momenten voor. Hij was merkbaar gelukkig wanneer hij op KMD was. Meestal in juni als de velden gesloten waren ging hij met Jenny en de kinderen een aantal dagen vakantie vieren in een huisje van CenterParcs. Daar kon de familie intens van genieten. Zo ook in juni 2004. De familie was op vrijdag vertrokken. Op zaterdag 13 juni 2004 werd een reünie georganiseerd op het dan nog splinternieuwe KMD-complex. Tijdens de reünie zou de wethouder mevrouw De Goei in de kantine een bord onthullen waarop de namen stonden vermeld van ereleden, leden van verdienste en leden van de club van 100. De onthulling had net plaatsgevonden toen de secretaris aan de telefoon werd geroepen. De dochter van Henk deelt hem mee dat Henk in de ochtend op 58-jarige leeftijd was overleden. Henk is postuum benoemd tot erelid.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 95

‘KMD-MENSEN ZIJN FLESJESMENSEN, GEEN TAPPIESMENSEN.’ - OPGEVANGEN AAN DE BAR

CEES VAN DEN BOS ERELID VAN HET ZEVENDE Cees van den Bos was een bijzondere verschijning op KMD. Cees leek op Sinterklaas, maar net zoveel op Catweazle. Hij was keeper, en met Cees op het doel stond je bij voorbaat met 1-0 voor; iedere tegenstander dacht dat ze een makkie zouden hebben aan de man met de baard. Maar vrijgezelle Cees kon echt keepen. En dat deed hij graag en vaak. Als een elftal geen keeper had, kwam Cees opdraven. Op een gemiddelde zaterdag keepte hij drie wedstrijden. Om de dag daarna te besluiten met een biertje en een sjekkie. Aan de bar vertelde de sponsor van menige heipaal op Sportpark Suydervelt graag hij over zijn jonge jaren op de vaart. Toen Cees stopte als leider van het zevende elftal, hadden de mannen een bijzonder cadeau: ze maakten hem erelid van hun elftal, vanwege zijn jarenlange tomeloze inzet voor met name dat elftal. Op 30 maart 2011 overleed het Erelid van KMD 7.

HUISARTS HOOGWATER, NOU JA, Z’N DOCHTER D.W. (Daan) Hoogwater werd begin jaren ‘60 kampioen met het eerste van KMD. Hij voetbalde ongeveer twintig jaar bij KMD, verhuisde naar het midden van het land en geniet inmiddels al jaren van zijn pensioen. Een jaar of acht geleden hoorde een patiënt dat dokter Hoogwater zou komen. Om samen nog eens herinneringen te kunnen ophalen, legde hij de knipsels van het kampioensjaar 1961 klaar. Maar toen de bel ging kwam een veel jongere dokter binnen dan de dokter die hij kende. Bovendien was het een vrouw. Het bleek de dochter van Daan Hoogwater, die hetzelfde beroep had gekozen als haar opa, dr. Hoogwater, de vader van Daan. Na al die jaren kon ze zo zelf vaststellen dat de verhalen over de voetbalcarrière van haar vader niet uit de duim gezogen waren.

SUSBIERTJE MET VOORBEDACHTEN RADE ‘Ik stond in De Hoonaert aan de bar met ome Jan Zonneveld te praten en hij zegt: ‘Weet je wat ik weleens zou lusten? Een biertje van het bestuur!’ Ik zeg tegen hem: ‘Dat gaan we regelen. We gaan zogenaamd ruzie zoeken en jij geeft me een zet zodat ik over die tafel val.’ Zo gezegd, zo gedaan. In een mum van tijd waren er enkele bestuursleden die ons uit elkaar trokken. Ome Jan werd in de keuken gezet, ik in de bestuurskamer. Door het luikje dat daar zat konden we elkaar goed in de gaten houden. Duim omhoog, knipoogje maar boos blijven kijken. Het biertje was op en we besloten er als goede vrienden nog een te nemen aan de bar. Je zag die gasten van het bestuur kijken, die hadden uiteindelijk wel door dat er iets niet klopte!’ Frank Torn

96 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

BARPRAAT

Tijdens de officiële opening van De Hoonaert speelde ADO tegen het Westlands Elftal. Daar kwam Aad Mansveld aangereden in zijn auto. ‘Parkeren kost 2 gulden 50’, zei Bram Bos tegen hem. Verontwaardigd vroeg Aad aan Bram of die wel wist wie hij was! Aan hem, Aad Mansveld om parkeergeld durven vragen! Waarop Bram zei: ‘Aad, al was je de Koningin, betalen of wegwezen!’ Teun Kardol

SCHOENEN PAKKEN EN NAAR HET VELD

SPACECAKE KOST PUNTEN

‘We moesten de belangrijke wedstrijd tegen Honselersdijk spelen. Maar op zaterdagochtend waren we meestal aan het werk bij Leo Alleblas. Die zaterdag waren Bram van Velthuizen en ik ergens in Brabant een kas aan het slopen en uiteraard veel te laat vertrokken van die klus. Verzamelen op KMD gingen we al niet meer redden. Dan maar rechtstreeks. Ojee, tank bijna leeg. Gauw de grote weg af en een benzinestation zoeken. Niet te vinden. Maar als we flink naar rechts hingen dan leek het wel of die tank wat voller was…. Kortom, veel scheef zitten, snel benzine tanken in een jerrycan en snel naar Honselersdijk waar we met open armen werden ontvangen door trainer Jan Goedendorp. We kwamen notabene tien voor half drie de kleedkamer inrennen! Zou die echt zoveel vertrouwen in ons hebben gehad? ‘Snel schoenen pakken en hup naar het veld’ was het enige dat hij zei.’ Theo van de Wetering

KMD 5 had in het seizoen 1985 -1986 een bijzondere geestverruimende ervaring. In het elftal speelden Jaap en Cees Boeters, Rinus en Leo van Zanten, Jan Wiegers en de Hagenezen Eric Krul en Bert Schram. Bert en Eric, bekend onder de naam Bert en Ernie, waren doorgewinterde stappers.

WASLIJN ANTENNE ‘We moesten met de dames eens tegen een club uit Woerden. Marian van Steekelenburg had haar voetbalbroek zo uit de schone was geplukt, maar die broek was nog niet droog. Tja wat doe je dan als nog zo’n eind moet rijden? Je hangt je broek gewoon aan de antenne van je auto en dan zal ‘ie bij aankomst in Woerden heus wel droog zijn. Zo slim die dames.’ Lida van de Wetering

Voor de wedstrijd tegen Die Haghe hadden ze bedacht om het elftal op cake te trakteren. In de rust stond het vijfde op een comfortabele 4-0 voorsprong, niets aan de hand. Met de thee kwam de cake tevoorschijn en die smaakte volgens Leo van Zanten prima, gulzig at hij een paar plakken. Het was echter geen gewone cake, hij bevatte zekere geestverruimende substanties. Het hele elftal had heerlijk van de cake gesnoept. Geestverruimend was-ie, maar lichamelijk bood de pauzesnack weinig goeds: het vijfde verloor de wedstrijd met 4-5 en Leo van Zanten ging ziek naar huis. Het verhaal kreeg nog een staartje toen bleek dat de kinderen van Rinus van Zanten de restanten hadden verorberd. Bert en Eric werden geroepen bij voorzitter Arjo van den Berg geroepen, die sprak ze vermanend toe. In hetzelfde jaar, op het 25-jarig huwelijksjubileum van de voorzitter, trakteerden Bert en Eric nog een keer op cake. Deze keer zat er alleen groene pudding in.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 97

98 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

BARPRAAT

KMD, GROOT IN KLEINE DINGEN In mijn herinnering fietste ik naast mijn vader Ed van der Schoor op de Noordweg toen hij vertelde dat mijn vriendje Joost bij KMD ging voetballen. Hij vroeg of ik het leuk vond

stiekje rond het pakje Javaanse Jongens rolde hij in één beweging vakkundig van het pakje om zijn pols en weer terug als de peuk klaar was. “Jongens gaan we nog trainen of wordt het takkenbossen?” Hoorde je dan. Het nawoord op het selectieoverleg op donderdagavond in de kantine was ook voor Bert, daar ging je echt voor zitten. Donderdagavond op KMD begon eigenlijk het weekend. Na de training op het meest onbegaanbare trainingsveld van Zuid-Holland kaartten we tot vroeg in de ochtend. Als je bardienst had legde je zorgvuldig het geldkistje op de geheime plek van Harry in de koelcel en hoopte je de volgende dag dat je alle deuren op slot had gedaan.

om ook te gaan voetballen, mijn antwoord toen is de reden dat ik nu ruim 25 jaar later dit stukje schrijf. Door Thomas van der Schoor Ik heb vooral details onthouden, kleine dingen die indruk maken of juist zo vanzelfsprekend zijn dat ze blijven hangen. Het stenen muurtje op de patio van De Hoonaert bijvoorbeeld, waar ik als kind zo fijn overheen kon rennen en waarop ik jaren later in het zonnetje een biertje dronk na de wedstrijd. De portemonnee van mijn vader waar hij na de wedstrijd een gulden uit viste voor een zakje snoep of een flesje Kruk. Of de bosjes achter het trainingsveld waar ik uren kon struinen en waar ik altijd wel een kleine Van Zanten tegenkwam die met een aansteker in de weer was. Gek eigenlijk dat ik mij niet één jeugdwedstrijd kan herinneren maar dat ik nog wel precies weet hoe die ronde anti-slip-noppen aanvoelden op de trap naar het jeugdhonk. Takken bossen Het zijn de details die de kantine van De Hoonaert weer doen herleven. De geur van rook en gehaktballen. Het hoekje linksachter op de bar waar dinsdagavond de eerste ongeniete Krantjes lagen. De Indiana Jonesfipperkast waar ik minstens 762 guldens heb achtergelaten en het met de hand verdelen van een gewonnen taart van het Rad van Loes, tot

groot ongenoegen van trainer Cees Steijn overigens. Van Cees mocht veel, maar taart gooien door de KMD kantine ging zelfs hem te ver. Cees was mijn eerste echte trainer en vrij vaak onverstaanbaar. Hing je na een telefoongesprek

Praag Na Bert zijn we onze eigen voetbalboontjes gaan doppen. Van KMD 4 via KMD 5 naar KMD 8. Stuk voor stuk vriendenelftallen om trots op te zijn. Nog steeds kan ik genieten van een winderig veld 9 uit bij ‘s-Gravenzande. Lauwe thee in de rust en het onhandig afdrogen met je

‘HING JE NA EEN TELEFOONTJE MET CEES OP DAN MOEST JE GOKKEN WAAROM HIJ HAD GEBELD’ met Cees op dan moest je gokken waarom hij had gebeld. Op zaterdagmiddag waren in de kantine meer mensen moeilijk te verstaan. Henk van de Wetering maakte mij ooit nog eens een onverstaanbaar compliment over mijn enige wedstrijd in het eerste, waarna hij op z’n brommer stapte en diagonaal over veld één reed. Is daarna nooit meer vertoond. Mijn tweede trainer kon ik wel verstaan, Bert Rolaff stond zelfs meer bekend om zijn oneliners dan om zijn trainerscapaciteiten. Bert had het rollen van een shaggie tot kunst verheven. Het

voetbalbalbroekje als je weer eens je handdoek bent vergeten. Ik heb nu al zin in het jaarlijkse weekendje weg met de mannen. Hoe slechter het sportieve seizoen, hoe verder de bestemming: Friesland, Volendam, Texel, de Ardennen en Newcastle. Dit seizoen gaan we naar Praag. KMD is groot in kleine dingen, dat zal altijd zo blijven en is maar goed ook. Ik ben erg benieuwd naar het antwoord van mijn zoon Lenn als ik hem over een paar jaar fietsend over de Heulweg vraag of hij het leuk vind om bij KMD te gaan voetballen.

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 99

VLAAIEN VAN HET VELD, PISTOLEN IN DE LA Aad Moret hielp wekelijks zijn vader Teun die kantinebeheerder was. Hij beschrijft zijn herinneringen. ‘Mijn vader Teun Moret werd ongeveer 65 jaar geleden kantinebeheerder bij KMD. Ik was toen een jaar of acht. Alle kinderen moesten meehelpen, de meiden in de kantine en de jongens buiten. We begonnen altijd de koeien van boer Van Vliet van het veld te verjagen, want dat waren de maaimachines van KMD. Daarna ruimden we met een schep alle koeienvlaaien van het veld. We moesten de netten in de doelen hangen en de vlaggen plaatsen. Pa mengde het krijt met water en de lijnen gespannen. Hij kwam dan met een houten karretje het veld op om de lijnen aan te brengen.

GULLE CONCURRENT

In hun broek De meiden in de kantine zagen al met angst uit naar het moment dat de spelers kwamen. Er speelden namelijk twee politieagenten bij KMD, Hoogstraten en de Wit. Zij gaven hun pistool af en die gingen dan in het geldlaatje. Als de tegenpartij H.P.S.V. was (Haagse Politie Sport Vereniging, red.), dan was de grote lade vol met pistolen, en deden de meiden het bijna in hun broek. Na de wedstrijd moesten we ongeveer een half uur met de handpomp grondwater pompen, want de spelers moesten zich na afloop wel kunnen wassen. Schoon werden ze daar niet van, maar ze stonken wel lekker naar het grondwater. Het publiek kon in de rust een biertje of bakkie thee nuttigen onder het afdakje dat voor de kantine zat, dat was ongeveer twee bij twee meter groot. Na afloop ruimden we alles weer op en lieten we de koeien weer op het veld.’

In de jaren ‘80 hield KMD een sponsorloop om lichtmasten te kunnen kopen. Daarbij werd ook een Rad van Fortuin gespeeld en op een gegeven moment kwam Piet Vijverberg binnen, die destijds bestuurslid was van VELO. Sommige KMD’ers zag je zich afvragen wat die kerel bij ons moest. Destijds lagen de verhoudingen tussen KMD en buur VELO wat gevoeliger dan tegenwoordig. VELO had geen problemen met KMD, het was meer andersom. Enfin, tijdens het spelen van dat Rad kocht Piet het ene lotenboekje na het andere en elke prijs die hij won, stuurde hij rechtstreeks naar bejaardenhuis De Ark. Die broederliefde zat er bij VELO, en met name bij Piet Vijverberg, gelukkig in. Daar kon menig KMD’er destijds een voorbeeld aan nemen. Bij deze: Piet bedankt! Teun Kardol

DISCUSSIE VAN TWEE OUWE BOLKNAKKERS Kees: ‘Het was met KMD 2, we waren al kampioen en we moesten uit tegen SVPTT.’ Patrick: ‘Welnee man! Het was uit tegen SV’35 zal je bedoelen. Ik weet het nog goed, Arjo van den Berg was onze leider.’ Kees: ‘Nee joh: Otto was leider, ik weet het zeker en het was uit ergens in Leidschendam, kan ook tegen Devjo zijn geweest, dat zou kunnen.’ Patrick: ‘We waren in ieder geval wel kampioen dus staken we voor de wedstrijd allemaal in de kleedkamer gezellig een grote bolknak op.’ Kees: ‘Ja lachen, die hele kleedkamer zag blauw van de rook! Je zag niks meer en Otto boos, bóós!’ Patrick: ‘Niet man, Arjo!’

OUD BROOD Onze toenmalige Friese keeper Siep nam originele Fryske sûkerbôle (Fries suikerbrood) mee voor in de rust van een wedstijd van Het Vijfde. Izaak van der Lelij moest duidelijk wennen aan deze traditionele kost en sprak de onsterfelijke woorden: ‘Ik weet het niet hoor, maar ‘t is net oud brood met suiker!’ Thomas van der Schoor

100 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

BARPRAAT

VOETBALLEN OP EEN DUITS NEPVLIEGVELD Tegen Westlandse ‘rauzers’ viel niet te voetballen, vond men in Den Haag. Dat herinnert althans oud eerste-elftalspeler Wim van Velden (80) zich uit de beginjaren van KMD. Door Wim van Velden ‘Het terrein dat KMD nu heeft, heeft de vereniging ‘verdiend’ met veel zelfwerkzaamheid op het vorige terrein. Door allerlei acties en klussers bracht KMD ongeveer eendere van de waarde van het vorige clubgebouw op De Hoonaert bij elkaar. En tot vandaag staat het nog onveranderd op zijn plek. We moeten ook nog steeds onze hoed afnemen voor Dick Sikkes die met zijn maatje Aad Roeleveld verantwoordelijk was voor de architectuur van de opstallen van De Hoonaert. Vooral over de binnenplaats wordt door menig oudere KMD’er met veel liefde gesproken en die patio is nog steeds uniek. De nieuwbouw in de jaren ’70 bracht veel saamhorigheid in de club. Door het eigen werk van toen is bij de huidige nieuwbouw de Noordweg ‘verkocht’ en de opbrengst is weer in het huidige gebouw gestoken.’ KMD 1939 - 1949 ‘De eerste tien jaar van het bestaan had KMD geen eigen terrein, dus geen thuiswedstrijden, een verkeerde naam, net genoeg ‘leden’, te dure shirts. ’s Avonds voetbalde het tegen een ander ‘stelletje ongeregeld’. Ondanks dat alles zat er leven in de club. Het meeste werk in die tijd kwam op de rug van Janus van de Wetering. Weet, dat in die tijd werkschoenen al voldoende waren om lid te zijn. In 1943 kwam er een eerste juniorenteam. Ik, net elf jaar oud, voetbalde op ouwe schoenen van mijn broer. Ik moest voor de wedstrijd mijn schoenen met gras opvullen. In de

wedstrijd was het de gewoonte om met de stalen neus(!) te punteren, De enige bal was zeer groot en zeer zwaar. Van leer, altijd nat en genaaid met een lelijke veter. Als je durfde te koppen stond de afdruk van die veter duidelijk in je kop. Velen kopten ook niet. En voordat we konden voetballen moeste we elke zaterdag eerst stront scheppen. In de oorlog hadden de Duitsers op het Velo terrein (Noordweg) gaten in de grond gemaakt om palen in te zetten als onderdeel van een nepvliegveld. Als de bal bij een juniorenwedstrijd in een putje lag, betekende dat een opgooibal en doorspelen.

In deze jaren speelden alleen Westlandse clubs tegen elkaar. Wij waren ‘rauzers’ (uitspreken met Haags accent) en daar was niet tegen te spelen. De toen bestaande clubs waren ’s-Gravenzande, De Lier, Maasdijk, Monster en Loosduinen. Ook weet ik nog dat een vervelend knulletje uit Den Haag tussen Piet Boon, Rien Bakker en mij stond aan te zeiken (Haags accent s.v.p.). Toen ging hij op een bal af en liep nogal hard tegen Rien op en deed zich pijn. Hij zei toen tegen zijn maten ‘hij lijkt wel van hout’ (vergeet ‘t accent niet). Dat klopte ook ergens wel, want Rien had last van zijn rug en droeg iets stevigs onder z’n kleren.’

STRONT SCHEPPEN, DE TWEEDE ACHTERBAL EN EEN EMMERTJE SLOOTWATER Ik ben nog uit de tijd dat KMD één elftal had en één bal en alle leden dus in het eerste speelden. Wij van het eerste juniorteam in 1943 waren trots op het idee dat je bijvoorbeeld tweede achterbal mocht zijn bij het eerste. In die functie mocht je de tweede bal vasthouden... en uit de sloot halen natuurlijk. Wie weet nog dat we zelfs koeienstront uit de kleedtent moesten scheppen. De koeien stonden daar lekker warm, en door een gat in de rietmatten van de gevels kwamen ze de kleedtent binnen. Dat waren de tijden net nà de oorlog. Toen speelde je in het eerste als je een auto had. Voor de scheidsrechter zetten we een emmertje (sloot)water klaar, zodat hij zich na de wedstrijd lekker kon opfrissen. Ik vind het nog steeds geinig, dat Eric-Jan van Velden als jochie van zeven of acht jaar bij de paal stond tijdens één van onze veteranenwedstrijden. Piet Lemckert waarschuwde hem: ‘Joh, pas op, anders krijg je een bal voor je kop.’ Waarop Eric-Jan antwoordde: ‘Dat geeft niet, want ik kan al een beetje koppen.’ Wim van Velden (80)

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 101

102 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

BARPRAAT

“Toen ik een paar jaar geleden aan het revalideren was in het ziekenhuis vanwege een gebroken heup moest ik een stuk zwemmen. Plotseling hoorde ik iemand roepen: “Hee Pino.” En ja hoor, ik herkende de Indische man die daar aan kwam zwemmen direct: Dick Tempelaar. Zo begroetten we elkaar vroeger altijd. Mooi moment! Mooie vent!” Cees Zonneveld

KAMMETJE LENEN VAN DE BUURVROUW

KOE MOET NAAR BIJVELD VAN KMD

“Die donderdagavonden waren vroeger wel heel gezellig hoor. Wij trainden met de dames ook op die avond en de senioren ook dus na de training was het een gezelligheid van jewelste. Maar als we klaar waren met de training volgde altijd eerst het volgende ritueel: ‘klop klop klop’ klonk het op de kleedkamerdeur, en ja hoor, daar was Hans van de Wetering: “Mag ik soms even een kammetje van jullie lenen, ben de mijne vergeten...” Lida van de Wetering

Koepoepen, een leuk initiatief van de jubileumcommissie 75 jaar KMD. De Gemeente Westland denkt daar anders over. Een artikel uit het AD Westland, maart 2014.

JOOST LEMCKERT IS DE BESTE Het zal bijna 40 jaar geleden zijn geweest dat Sinterklaas een bezoek bracht aan KMD. Hij riep een welpje naar voren en de Sint vroeg hem: “Wie vind jij de beste speler van Nederland?” Iedereen verwachtte de naam van Johan Cruijff of Ruud Krol te horen. Maar nee. Het welpje antwoordde: “Joost Lemckert!” Nog steeds als ik Joost zie voetballen denk ik…. wie was dat welpje toch? Teun Kardol

WATERINGEN - Als het aan de Gemeente Westland ligt, past jubelaris KMD het programma rond het 75jarig bestaan iets aan. Voor zaterdag 12 april stond het onderdeel koepoepen op de planning op het hoofdveld en werden er vakken in de verkoop gezet. De gemeente ziet graag dat wordt uitgeweken naar veld drie. “Een koe kan door zijn gewicht schade veroorzaken,” legt ambtenaar Mark Valstar in een mail aan KMD uit. “Een vlaai kan voor verkleuring zorgen. Door stress kan de koe ook nog aan de dunne gaan. Ook urine kan schade veroorzaken. Als bij het zomeronderhoud straks blijkt dat er geen gras meer groeit wordt er naar ons gewezen.”

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 103

GROEN BLIJVEN ‘Op De Hoonaert hadden we en heel klein trainingsveld dat meestal onbespeelbaar was door de regenplassen. Op een donderdag hadden we daar geen last van en konden we lekker op een groen trainingsveld trainen (zal wel aan het begin van een seizoen zijn geweest). Maar nee, daar kwam iemand van het bestuur aan en die deelde ons mee dat we het trainingsveld af moesten want ‘dat moest wel groen blijven!’ Echt waar hoor! Het trainingsveld moest groen blijven, hoe verzin je het! Wij gingen gewoon door, maar toen werd de verlichting uitgezet. Ik was sprakeloos. Dat ben ik nu eigenlijk nog steeds.’ Theo van de Wetering

LEIDER VAN HET VELD GEDRAGEN KMD 2 speelde in 1978 een wedstrijd tegen Honselersdijk 2. Op derby’s zat altijd meer spanning en zeker tegen Honselersdijk. Na een passeerbeweging schopte een verdediger van Honselersdijk onze linksbuiten Patrick van Wijgaarden op kniehoogte bijna doormidden. In het tumult dat ontstond wilde de fanatiek meelevende leider Arjo van den Berg orde op zaken stellen. Hollend naar de andere kant van het veld, struikelde hij over zijn eigen benen en kwam nijdig ten val. Patrick van Wijngaarden beschikte over rubberen benen en krabbelde weer op. De leider werd tussen de spelers Cees Zonneveld en Leo Alleblas in naar de kant gedragen.

TEGEN DE MOEDERS In de MF, F en E zijn de jaarlijkse wedstrijden tegen de moeders echte krakers. De moeders en de kids jutten elkaar al weken voor de wedstrijd op. Moeders dossen zich uit en kinderen verzinnen tactieken. Een legendarische uitspraak toen ik een moeder complimenteerde met het keurige 1-0 verlies dat ze zojuist hadden geleden tegen de jongens van de F. ‘Dat was helemaal niet de bedoeling. We hadden afgesproken om te winnen, maar ze waren gewoon te goed.’

VAN SPARTA GEWONNEN De mini’s speelden tegen Sparta, de profclub uit Rotterdam. De vijfjarige Spartanen kwamen met een touringcar, deden een uitgebreide warming up, hadden een teambespreking voor, tijdens én na de wedstrijd. En ze konden al echt overspelen. Toch won KMD met 3-2. Met hotsknotsbegoniavoetbal, dat wel. Alles rechtdoor en met het nodige ‘fysieke geweld’. Raoul Feller, Boy Verwoerd, Hidde Lemckert, Melvin van der Ende, Brian van der Tang en Bjorn van Winden waren erbij.

BEWIJS VAN TOEGANG VOOR HET LEVEN ‘Ik heb vijf jaar op KMD gekeept en al die tijd heb ik geprobeerd de nul te houden. Maar ik kwam in een sterrenteam met ex-eerste elftalspelers die allemaal zo goed konden voetballen. En de nul houden bleek… onmogelijk. In onze afscheidswedstrijd tegen VELO 6 dreigde het wel te gaan lukken maar twee minuten voor tijd wist Wout van de Wetering dat weer eens te voorkomen. Zoals zo vaak scoorde hij in eigen goal. Potver! Ik hoorde een diepe zucht: ‘Sorry Peet…’ Na afloop kregen we alle zeven een toegangskaart voor het leven: de rest van ons leven mochten we gratis KMD bezoeken! Een leuke ludieke actie van een van onze medespelers waar helaas niet elke KMD’er de lol van inzag. Sommigen dachten dat we die kaart van het bestuur hadden gekregen en vroegen zich af waarom zij die nooit hadden gekregen!’ Peter van Geest

104 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

BARPRAAT

COR MORET VEROORZAAKTE 250 ‘PINGELS’ Teamgenoten van Cor Moret schreven in ’t Krantje dat Cor z’n 250ste penalty had veroorzaakt. Dat haalde ruimschoots de pers. Cor schreef zelf op wat er gebeurde. ‘Ik was twaalf jaar toen ik begon met voetballen. Onze keeper, Hennie Prins, was nogal klein. Bij vrije trappen tegen stond ik achter hem. Als hij niet bij de bal kon, stompte ik hem eruit. Bij sommige scheidsrechters ging dat goed, maar vaak ook niet. Zo begon de door mij veroorzaakte reeks penalty’s. Net voor dat ik naar de A-klasse zou gaan, brak ik mijn enkel, toe n ben ik een tijdje gestopt met voetballen. Op mijn 20ste ben ik weer gaan voetballen in het vierde en laagste elftal. Ik maakte snel furore en stond na twee maanden in het tweede. Maar op snelheid kwam ik nog veel te kort, dat moest ik corrigeren met veel overtredingen. Aangezien ik altijd laatste man was, gebeurde deze overtredingen meestal in het strafschop gebied. Je voelt het wel: dat leidde tot strafschoppen. Later voetbalde ik met Deo de Lijster en Piet Zonneveld in het roemruchte derde elftal met als leider Jan van Velden. Als aanvoerder had ik veel te regelen voor en na de wedstrijd want de meeste jongens hadden een kort lontje. Onder anderen Jan Zuiderwijk die in de rust van de leider bakken moest vertellen, Dat vond onze keeper Kees Prins erg vervelend, want die ging in de rust de eerste helft uitleggen. Dat ging weer helemaal niet goed, zeker niet als ik weer een penalty had veroorzaakt. Deze jongens hebben het versierd om in het ‘t Krantje te vermelden dat ik de 250ste penalty in mijn carrière had veroorzaakt in de wedstrijd tegen HTSV. De Telegraaf nam het op in de krant, en iemand van Studio Sport heeft mij gebeld of ik samen met Henny Ardes in de uitzending wilde komen: ik vanwege mij 250ste strafschop, Ardes omdat hij 250 keer als reservekeeper van ADO op de bank zat. Ik heb bedankt voor Studio Sport, maar ik heb nog wel een interview gegeven op het Hofpark aan een journalist van dagblad Het Binnenhof.’ Cor Moret

DA’S PECH, FIETS WEG Na weer zo’n gezellige zaterdagmiddag zat Rob van Velden aan de overkant van De Hoonaert op het bankje. Zijn fiets in de hand. Hij was zeker moe geworden van het oversteken? Na een uurtje zat hij nog precies hetzelfde maar met twee verschillen: met zijn ogen dicht en zonder fiets! Was zijn fiets gepikt. Uit zijn handen nota bene! Patrick But

KNIPDAS ‘Met Jan Everstein ging ik tijdens een feestavond naast ome Jan van Velden zitten. En ome Jan had een hele mooie stropdas om waarop die Everstein zegt; ‘Zo, da’s een mooie stropdas, die wil ik wel hebben.’ Afijn, ik vanaf links een heel gesprek aangegaan met Ome Jan en hij vanaf rechts die stropdas afknippen! Zo, die Everstein moest me daar toch rennen!’ Frank Torn

‘Had je bij KMD bijvoorbeeld Bas Roobol die het een keer presteerde om tijdens een wedstrijd van het eerste alvast de netten van de doelen te halen want ‘Er wordt vandaag toch niet meer gescoord!’ Bij Klokke Toren Boys hadden de supporters hun materiaalman zo gek gemaakt dat hij tijdens de wedstrijd de lijnen nog een keer extra ging krijten. Fantastische tijden.’ Hans van de Wetering

‘Vroeger kregen wij van het bestuur de taak opgelegd om twee keer per jaar alle bekers uit de prijzenkast te poetsen! En dat moest gewoon want wij waren tenslotte dames...’ Lida van de Wetering

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 105

COLOFON ‘Je had erbij moeten zijn’ is met liefde, plezier en geheel belangeloos gemaakt bij het 75-jarig bestaan van sportvereniging Klein Maar Dapper. Redactie Peter van den Berg, Mirjam Canten, Teun Kardol, Sandy Wentink Eindredactie Eugène van Rijn (www.matershermsen.nl) Fotografie Hélène van der Knaap (www.fotopassie.nl), Thomas van der Schoor (www.mooirood.nl), archief KMD en de persoonlijke archieven van vele (oud-)leden Ontwerp en vormgeving Thomas van der Schoor (www.mooirood.nl) Drukwerkbegeleiding Willem Verwoerd (www.custo-advies.nl) Druk Aktief (www.aktief.nl) De redactie bedankt alle (oud-)leden die voor dit boek hun herinneringen wilden delen of opschreven. Ook zijn we iedereen dankbaar die foto’s, krantenknipsels en ander dierbaar beeldmateriaal wilde uitlenen. We hebben heel veel kunnen gebruiken, maar ook veel niet. Om die reden kijkt ook de redactie al uit naar het volgende boek bij het eeuwfeest in 2039. Alle verhalen in dit boek kloppen. Tenzij u de feiten beter kent. Als dat zo is, nodigen we u van harte uit om deze op een zaterdagmiddag aan de bar met ons te delen. Of om het verhaal nog mooier te maken, dat vinden we ook goed. We vinden het leuk als u de verhalen uit dit boek op een andere manier openbaar wilt maken. Dat mag alleen met de toestemming van de auteurs, die u vaak treft in de kantine. Zijn ze daar niet, dan kunt u uw verzoek mailen naar info@kmd.nl . ISBN/EAN: 978-90-9028181-0

106 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

KMD HEEFT VEEL VRIJWILLIGERS. BAR- EN KEUKENPERSONEEL, LEIDERS, SCHEIDSRECHTERS EN VELE ANDEREN DIE HET MOGELIJK MAKEN DAT DE VERENIGING AL 75 JAAR ‘DRAAIT’. LANG NIET ALLEMAAL KOMEN ZE AAN BOD IN DIT BOEK MAAR DAT MAAKT DE WAARDERING VOOR HEN NATUURLIJK NIET MINDER. DAAROM: VRIJWILLIGERS BEDANKT!

75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN

JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN.

75 jaar KMD in sterke en minder sterke verhalen