BISMARCK SUCCES OF MISLUKKING?
omdat hij alleen maar wist hoe hij met de verschillende klassen om moest gaan en was zich erg bewust van zijn klasse. Een partij die geen klasse vertegenwoordigde betekende voor hem een staat binnen de staat en dus een vijand van het Rijk. Bovendien vreesde hij dat de katholieken zouden gaan samenwerken met Franse en Oostenrijkse katholieken en hun macht zouden vergroten. In de jaren 70 was zijn doel niet meer de verzoening van de liberalen en de conservatieven maar juist de vernietiging van het Centrum. Deze vernietigingsoorlog werd de Kulturkampf genoemd en duurde tot 1878. Bismarck zag deze oorlog als een ‘preventieve oorlog tegen een interne vijand’. Priesters en bisschoppen werden gevangen gezet of het land uitgezet. Tijdens de Kulturkampf probeerde Bismarck om vooral de pers onder druk te zetten door middel van censuur op alle bladen en kranten. Een katholieke journalist ‘Kullmann’ reageerde hierop door een mislukte aanslag op Bismarcks leven. In 1875 escaleerde de Kulturkampf. Het verzet van de katholieken nam toe en Bismarck zag in dat hij hen onderschat had, uiteindelijk zag Bismarck in dat hij door het onderdrukken van de katholieken geen successen zou behalen en hij werden de anti-katholieke maatregelen teruggedraaid en probeerde hij op een redelijk democratische wijze samen te werken met het Centrum.
De sociaal-democraten De tweede politieke groepering die in strijd kwam met zijn ideeën was de SPD (Sozialdemokratische Partij Deutschlands), of wel de sociaal-democraten. Deze partij was in tegenstelling tot het Centrum wel een klassenpartij. Bismarck had bezwaar tegen de opvattingen van deze partij op twee gebieden. Ten eerste was hij tegen de internationale oriëntatie. Ten tweede was hij tegen de revolutionaire instelling. In het begin was de SPD een revolutionaire partij die streefde naar een totale verandering van de maatschappij. Bismarck was juist tegen alle ideeën van de revolutie. Hij wilde juist de klassenmaatschappij waaraan zijn klasse de leiding gaf behouden. Hij probeerde deze partij weg te werken door de leiders te verbannen en het verbieden van sociaal-democratische kranten, verenigingen en vergaderingen. Op 19 oktober 1878 nam hij de zogenaamde Socialistenwet aan, socialistische en communistische verenigingen werden verboden. Bismarck kreeg het parlement alleen niet zo ver om de partij in zijn geheel te verbieden. Hij probeerde daarom maar om de macht van de socialisten te beperken door de steun te winnen van de arbeiders door het invoeren van een sociaal verzekeringsstelsel, betere arbeidsvoorwaarden, levensomstandigheden en een betere gezondheidszorg. Hiermee werd hij ook wel de vader van de eerste verzorgingsstaat genoemd. Toch kon dit het toenemen aan maatschappelijke steun voor de socialisten niet verhinderen.
8