Themaweek boek

Moesha Codf r i ed

Hetver l at en hui s

Verlaten huis Het was eindelijk zover! Het is vrijdag en Joshua en Nigel hadden hun laatste schooldag voordat de herfstvakantie begon. Ze konden niet wachten totdat ze eindelijk vakantie hadden en dan naar buiten konden gaan. Ze hadden na een lange tijd weer samen afgesproken, want ze hadden iedere dag stapels huiswerk om te maken. Ze zouden na school naar de grote speeltuin gaan. Natuurlijk hadden Joshua en Nigel er heel veel zin in om na zo’n lange tijd weer bij hun favoriete buitenspeelplaats te zijn.

Toen het eindelijk zover was en de juffrouw “Fijne herfstvakantie allemaal!” tegen de klas zei, renden Joshua en Nigel de trap vliegensvlug af en waren in no time bij de speeltuin!

Eenmaal aangekomen zag het er verlaten uit, maar het was ook best wel mistig buiten. Ze konden dan ook niet zoveel zien in de speeltuin, maar dat was geen probleem voor de enthousiaste jongens. Ze zoefden keer op keer van de glijbaan en zwaaiden zo hoog als ze konden op de schommels. Ze schreeuwden en lachten en waren gelukkiger dan ooit!

Nadat Joshua en Nigel waren uitgespeeld en hun gezichtjes helemaal rood zagen, wilde Joshua graag door de speeltuin lopen, omdat ze eigenlijk nog nooit helemaal door de speeltuin waren geweest. De ouders van Joshua en Nigel hadden gezegd dat ze niet verder dan de schommels mochten komen. Waarom, dat wisten ze niet, maar het hield ze niet tegen om de wandeling te maken!

Joshua en Nigel kwamen tijdens de wandeling een groot hek tegen en liepen daar naartoe.

Op het hek stond heel groot “Verboden Toegang!” Ze bleven heel lang staren naar het grote hek. “Joshua?”, vroeg Nigel, “wat denk jij dat er achter het hek is?”

“Weet ik niet, Nigel, maar het bord zegt dat we niet voorbij het hek mogen komen. Het lijkt me geen goed idee om verder te lopen”, zei Joshua. Hij leek wat onzeker en angstig, maar Nigel was erg opgewekt en wilde heel graag voorbij het hek lopen.

“Maar Joshua, onze ouders zullen er toch niet achter komen dat wij voorbij het hek gaan? Ik denk dat hier een heel groot mysterie schuilt, dat wij moeten oplossen!”, zei Nigel enthousiast. Hij was al bezig met het opentrekken van het hek.

Joshua twijfelde nog steeds, maar hij hield wel van mysteriën oplossen. Wie weet vonden ze wel iets waardevols! Hij gaf zich over aan zijn beste vriend.

“Vooruit dan, maar we blijven niet lang!”, zei Joshua.

Nigel grijnsde en samen duwden ze het hek, zodat er een kier ontstond waar zij tussen konden sluipen.

Achter het hek kwamen ze een groot grasveld tegen. Het was zo uitgestrekt, dat het de horizon raakte! Nigel keek rond en vond een rode bal, net zo groot als een voetbal. Nigel kreeg een idee.

“Joshua, kom met mij voetballen! Dit grasveld is perfect voor een spelletje of twee!”, zei Nigel enthousiast.

Joshua zag dat wel zitten! “Ja, kom op! Ik weet zeker dat ik je zal inmaken!”

Nigel lachte en rende weg met de bal. “Ja, dat dacht je maar!”

Ze hadden de grootste lol met het overschoppen van de bal.

Het was de beurt aan Joshua om de bal te schoppen. Hij gaf een extra harde schop en de bal vloog uit het zicht.

Joshua en Nigel schrokken en splitsten zich om de bal te zoeken. Na enkele minuten zoeken schreeuwde Nigel uit dat hij de bal had gevonden. De bal bleek in de speeltuin gevallen te zijn, voorbij het hek.

Joshua was verbaasd! “Hoe is die zo ver gekomen! Ik had toch helemaal niet zo ver geschopt?”

“Toch wel! Zo ver, dat ‘ie helemaal uit het veld is geschopt!” zei Nigel. Hij lachte toen zijn beste vriend toe. “Kom op, laten we ‘m terughalen.”

Nigel en Joshua liepen het grasveld af en terug naar de speeltuin. Joshua pakte de bal op, maar op het moment dat zij terug naar het grasveld wilden rennen, begon het met pijpenstelen te regenen! Ze zochten naar onderdak en zagen een verlaten huis in een hoekje van de speeltuin.

“Kom op, Joshua, laten we onder het dak van dat huis staan”, schreeuwde Nigel. Ze renden beiden naar het dak. Het begon ook al aardig hard te waaien, dus ze drukten zich helemaal tegen de deur van het voorhuis aan.

Joshua leunde met zijn hele gewicht tegen de deur aan. Plotseling hoorden ze een heel eng geluid. Joshua en Nigel schrokken allebei en zagen opeens erg bleekjes.

“Wat was dat?” vroeg Nigel, die zijn hand tegen zijn hart aandrukte. Met een waai vloog de voordeur van het huis open en struikelden de jongens bijna het huis in. Binnen in het huis was het lekker warm, en de jongens voelden zich zeer koud door de harde wind.

“Zullen we hierbinnen schuilen tot de storm voorbij is?” vroeg Joshua.

Eenmaal binnen deden ze de voordeur dicht en liepen door het huis. Het was erg donker. De gordijnen waren zwart en dat gaf een nogal sombere sfeer aan het huis. Joshua kreeg een idee toen ze voor een splitsing stonden.

“Nigel, als jij de linkerkant van het huis verkent, dan doe ik dat bij de rechterkant”, zei Joshua. Hij voelde zich wat onzeker over alleen verkennen, maar het gaat veel sneller als ze splitsen. Nigel voelde zich ook onzeker en was nog steeds een beetje angstig, maar hoe sneller ze het huis verkenden, hoe sneller hij zich veilig zou voelen.

“Oké, maar we spreken weer op dit punt af”, zei Nigel. Joshua knikte in overeenstemming en de jongens gingen ieder hun eigen weg.

Nigel was een bijzondere glimmende bijzettafel aan het bestuderen, toen hij Joshua hoorde schreeuwen: “NIGEL! KOM HIER NAARTOE!” Nigel dacht dat er iets ernstigs gebeurd was en rende als een speer naar Joshua toe. Hij probeerde zijn stem te volgen, maar het duurde een tijdje voordat hij Joshua bereikt had.

“Joshua, wat is er gebeurd?!” Nigel was bezorgd en angstig en zijn hart bonkte tegen zijn borstkas. Hij zag dat Joshua gelukkig ongedeerd was. Het bleek dat hij aan het staren was naar een deur met een grote, grijze doodskop in het midden geschilderd.

“Nigel, kijk eens naar deze deur. Wat zou erachter zijn denk je?” vroeg Joshua. Maar Nigel kon geen antwoord geven. Hij stond stokstijf en zag bleek. Joshua deed de deur open en stapte de kamer binnen. Hij draaide zich om en zag Nigel nog steeds voor zich uitstaren.

“Nigel, kom je mee?” Joshua begon ongeduldig te worden. Nigel wilde zich bewegen, maar kon dat niet. Zijn lichaam werkte niet mee. Joshua slaakte een zucht en draaide zich weer om naar de kamer.

“Blijf jij anders hier, dan loop ik de kamer wel binnen.” En weg was Joshua.

Nigel haperde en voelde zich een beetje schuldig dat hij niet met Joshua was meegelopen.

Zijn angst was te groot om nog in het huis te blijven, maar hij wist dat het buiten nog stormde. Ze konden nog niet naar huis lopen. Hij bleef eventjes staan, ademde diep in en uit en begon de kamer ook binnen te lopen.

Binnen in de kamer was het pikkedonker en Nigel moest een paar keer knipperen met zijn ogen om gewend te raken aan het donker.

“Joshua, ben je daar? Ik kan je helemaal niet zien, kom eens tevoorschijn!” Zijn vraag bleef onbeantwoord.

Na een tijdje gelopen te hebben, zat Nigel op de grond in de kleermakerszit om zijn bonkend hart te kalmeren.

“Er is vast niets aan de hand. Joshua zit mij gewoon te plagen nu”, zei Nigel tegen zichzelf.

Plotseling hoorde hij een piepend geluid. Het geluid herhaalde zich en was nu overal. Nigel schrok en stond op. Het leek erop dat er muizen rondliepen! Nigel rende door de kamer en zocht naar de uitgang, maar raakte een muur met een knop. Nigel drukte uit paniek op de knop en opeens was de hele kamer verlicht. Nigel zag inderdaad dat er een hoop muizen op de grond renden en hijzelf rende direct de kamer uit.

Hij zocht naar Joshua en hoorde toen voetstappen. Nigel volgde het geluid van de voetstappen, die hem terug naar de voordeur leidden. Het was Joshua.

“Nigel! Hier ben je!” Joshua zag nu ook bleekjes en zijn hele lichaam trilde van angst. Nigel werd zeer bezorgd en vroeg zich af wat Joshua had gezien.

“Joshua? Wat is er gebeurd? Je trilt helemaal!”

“Nigel, dit huis is veel te eng. In de kamer van de deur met de doodskop zag ik allemaal enge machines en tubes en doodskoppen. We moeten naar huis toe en wel NU! We moeten NU hier weg!” schreeuwde Joshua. Zijn ogen waren waterig, hij stond bijna op uitbarsten.

Nigel knikte hevig met zijn hoofd en greep de bovenarm van Joshua.

“Inderdaad! Het waait nu niet meer zo hard buiten, laten we deze kans pakken om naar huis te gaan voor het donker wordt!”

Ze waren bijna buiten het huis toen ze een stem hoorden die zo eng was, dat er beiden een hevige rilling door hun lichamen heen ging! Ze keken elkaar aan met angstige blikken. Hier woonde toch helemaal niemand?!

“Wie is daar?” vroeg de enge stem. De jongens stonden op hun tenen en liepen zo stilletjes mogelijk naar de voordeur. Die opeens dichtsloeg en in het slot viel!

Ze draaiden zich langzaam om en hun mond viel open. Voor hen stond de engste vrouw die zij ooit in hun leven gezien hadden! Ze wilden allebei schreeuwen maar er kwam geen geluid uit hun keel.

“Wie is daar!” schreeuwde de vrouw weer. Ze kwam toen dichterbij en Nigel en Joshua begonnen aan de deur te trekken. Het slot viel open en de jongens duwden de deur open en renden zo snel mogelijk weg. Joshua draaide zich om en zag de vrouw hen gevoelloos aanstaren.

MoeshaCodf r i ed,a gi r lf r om Amst er dam.

Whost udi edatt he Medi aCol l ege