Banneling | Ellin Robles

Het laatste kwartier van Nelleke’s leven waren we allemaal bij haar. We stonden om haar bed heen. Haar man en jongste zoon, op hun knieën bij het bed, hielden haar vast.

Mijn oudste zus had ons geboden doodstil te zijn om haar niet te storen. Lief stond naast me, haar twee armen om me heen geslagen. Mijn ademhaling stokte ook net als die van Nelleke. Die van mij stil, die van Nelleke zwaar, luid en onregelmatig. Iedere keer als ik dacht dat ze dood was omdat ik haar niet meer hoorde ademhalen, verborg ik mijn gezicht in Lief ’s hals. Dan fluisterde ze in mijn oor: “ze is er nog”. Dat kon ik dan ook weer horen. Glenn verbrak de stilte en begon tegen Nelleke te praten: “ga maar Nelleke, je doet het goed, nog heel even Nelleke, je doet het als een koningin, nog heel even Nelleke, hou vol, hou vol Nelleke, je bent er bijna”. En toen bleef het lang stil, een diepe zucht en Nelleke was dood. De laatste minuten van Nelleke’s sterven heb ik met mijn hand op mijn mond in Lief haar hals doorgebracht. Zij drukte met haar hand mijn hoofd diep in haar hals om elk geluid te smoren. Ik kwam weer te voorschijn toen ik hoorde dat Floppie het Wees Gegroet begon te bidden.

Vandaag, 17 september, komen wij bij elkaar om Floppie’s geboortedag te herdenken. Het is 13.00 uur en ik lig nog in bed, de meisjes bij me. Ik heb diclofinac genomen om de pijn te bestrijden en traxène om mijn hoofd bij elkaar te houden. De meisjes hebben al vele pogingen gedaan me uit bed te krijgen. Enorm met elkaar raggen in bed en over me heen springen, met zijn tweeën op mijn borst staan en mijn gezicht aflebberen, hinderlijk keffen en niet synchroon, Pietje springt van het bed af. Lotje kan dat niet of durft dat niet Tot ze mijn apathische gedrag zat is en van het bed springt.

Ze komt pijnlijk terecht en jankt hartverscheurend. Ik spring uit bed (voor zover je mijn uit bed komen springen 40