| l i t er at u u rgids | Meu l en hof f boek er ij
92
‘Hoe lang heeft dat geduurd?’ ‘Lang. De eerste paar dagen was ik mezelf niet. Ik geloof dat ik heb gebeden, losse flarden. Ik weet dat ik smeekte om water, maar dat ik niet mocht drinken omdat de wond moest helen. Toen mijn mond zo droog werd dat er geen woorden meer kwamen, maakte iemand een doek nat en legde die op mijn tong. Ik had zo’n dorst dat ik smeekte om de dood.’ ‘God in den hoge! Ik ken geen enkele man die bereid zou zijn te doen wat jij hebt gedaan. Je bent heel dapper, nietwaar?’ De rest van het verhaal vertelde ik haar niet. Vele dagen na de operatie mocht ik een beetje water drinken. Nart bleef voortdurend in de buurt en was druk in de weer met mijn beddengoed en mijn kussens, maar hij leek merkwaardig nerveus. Om de paar minuten vroeg hij of ik mijn behoefte niet moest doen. Ik zei telkens “nee”, totdat het irritant werd en ik hem smeekte me met rust te laten. Toen ik uiteindelijk aandrang voelde, verwijderde hij het verband en de plug en gaf me een pot waar ik boven kon hurken. Ik was nu helemaal glad, op een buisje na dat ik nog niet had gezien. Ik sloot mijn ogen voor de aanblik van dat rauwe, bloederige kanaal. Het duurde even, maar toen ik eindelijk iets kon produceren, gilde ik het uit van de pijn zodra de warme vloeistof voor de eerste keer door mijn blootgelegde buis ging. Ik was bang dat ik van mijn stokje zou gaan, maar omdat ik niet in mijn eigen plas wilde vallen, slaagde ik erin overeind te blijven. Toen ik klaar was, zag ik tot mijn verbazing een schittering in Narts ogen. Hij hief zijn handen ten hemel en brulde: ‘Moge God in den hoge geprezen zijn!’ Nog nooit was hij zo blij geweest met de aanblik van een man die zijn behoefte deed, vertelde hij me later. Mijn wond etterde al een tijdje, en hij was bang geweest dat ik de kwelling van een verstopte buis zou moeten doormaken, met als een gevolg een dood die te gruwelijk is voor woorden. Pari wachtte nog altijd op antwoord. ‘Wat ben je toch beschei-