Taszyzm - kierunek w malarstwie abstrakcyjnym powstały w Europie w pierwszych latach po II wojnie światowej. Należy do nurtu abstrakcjonizmu niegeometrycznego i jest europejskim odpowiednikiem abstrakcyjnego ekspresjonizmu, rozwijającego się w Stanach Zjednoczonych. Taszyzm jest bardzo bliski informelowi. Stanowi niemal jego synonim. Różni się od drippingu przede wszystkim wykorzystaniem pędzli albo drewnianych szpachelek. Praca taszystów charakteryzowała się znaczną gwałtownością, niekiedy "atakowali" oni płótno, mając na celu pozostawienie na nim barwnych śladów. Z ich sumy powstawał w końcu gotowy obraz, skończony wtedy, gdy artysta go za taki uznał. Taszyści wierzyli, iż praca jest poddana ich instynktowi, a tworzenie nie jest kontrolowane w żadnym stopniu przez rozum czy rozwagę twórcy. Istnieje wiele odmian taszyzmu, praktycznie tyle, ilu było artystów uprawiających ten rodzaj sztuki. Do taszystów zalicza się między innymi Jeana-Paula Riopelle'a czy Hansa Hartunga. Informel (malarstwo gestu) - we współczesnym malarstwie jest to nieformalna odmiana abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Kierunek charakteryzuje eksperymentalny sposób tworzenia, wykorzystujący najróżniejsze surowce, takie jak: szkło, drewno, odpadki, piasek, puszki itp. Nie obowiązują reguły, wręcz przeciwnie - artystów interesuje dowolność i indywidualizm tworzenia. Można powiedzieć, że artyści uprawiający informel nie przedstawiają w swoich dziełach wyobrażenia rzeczywistego, dokładnego, jedynie zaś wyrażają jakieś stany, odczucia, wywołane wrażeniem empirycznym bądź zmysłowym. Poza tym termin ów używany jest niejednokrotnie jako równoznaczny z taszyzmem, szczególnie można to zaobserwować w odniesieniu do Francji. Taszyzm, abstrakcyjny ekspresjonizm, malarstwo gestu, kierunek w malarstwie nowoczesnym odrzucający tradycyjne narzędzia i metody twórcze, preferujący działania spontaniczne i niekonwencjonalne, przede wszystkim rozpryskiwanie farb i rozlewanie ich z puszek na płótnie ułożonym pod kątem, tak by mogły swobodnie spływać. Taszyzm rozwinął się równolegle w USA i w Europie w latach 40. Jednym z jego pionierów był N. de Staël, czołowymi przedstawicielami zaś: H. Hartung, G. Mathieu, J. Pollock, J.P. Riopelle, M. Tobey, a w Polsce - T. Dominik, T. Kantor, A. Kobzdej, T. Tymoszewski. Op-art (ang. optical art - sztuka optyczna, wzrokowa, inaczej wizualizm) to kierunek w grafice, modzie, sztuce użytkowej i malarstwie, którego zadaniem jest oddziaływanie na oko widza, a nie na jego intelekt czy emocje; stosujący abstrakcyjne kombinacje linii dające geometryczne złudzenia optyczne, efekty świetlne, dynamiczne i fakturalne, zmierzające do wywołania wrażenia głębi oraz ruchu rozwibrowaniem pola widzenia. Za okres szczytowy op-artu uznaje się lata 50. i 60. XX wieku. Op-art jest bardzo specyficzną odmianą abstrakcjonizmu. Typowe dzieło namalowane (lub wydrukowane) w tym stylu składa się z powtarzających się, geometrycznych wzorów, przypominających często figury przesuwające się w kalejdoskopie. Twórcy opartu chętnie wciągają widza w grę złudzeń, pozorują trójwymiarowość płótna, prowadzą oko wzdłuż przecinających się linii. Op-art, z powodu swej matematycznej natury, często jest tworzony przy pomocy komputera, a zadaniem artysty jest zdezorientowanie lub zaskoczenie ludzkiego oka.
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.