London Philharmonic Orchestra

ΜΕΓΑΡΟ

ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 23–24

LONDON

PHILHARMONIC ORCHESTRA KARINA CANELLAKIS

CHRISTIAN TETZLAFF

ΧΟΡΗΓΟΣ

Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε είναι η αλήθεια του κόσμου μας

Τα αρσενικά άρθρα που αναπαράγονται στον λόγο αντικατοπτρίζουν την άνιση θέση των γυναικών στην κοινωνία.

Γι΄αυτό, στην Τράπεζα Πειραιώς, σχεδιάσαμε το πρόγραμμα EQUALL, με όραμα τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας ισότιμων ανθρώπων

Μέσα από τις πρωτοβουλίες Women Founders and Makers, Women Back to Work, Women in Agriculture και Profession has no Gender συμβάλλουμε στην εξάλειψη των έμφυλων στερεοτύπων και δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να εμπλουτίζουμε τις δράσεις μας για ένα Αύριο που θα χωρά όλους και όλες ισότιμα

Μάθετε περισσότερα στο www.equall.gr

PIRAEUS BANK

Για την τράπεζα πειραιώς, αποτελεί τιμή και χαρά η νέα συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, έναν κορυφαίο φορέα πολιτισμού και καλλιτεχνικής δημιουργίας της χώρας μας. Η νέα μας συνεργασία αφορά στη χορηγική υποστήριξη ενός σημαντικού καλλιτεχνικού γεγονότος, όπως είναι η συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του λονδίνου, μιας από τις παλαιότερες ορχήστρες του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ευρώπης. Η Φιλαρμονική Ορχήστρα του λονδίνου, με τη συμμετοχή της διεθνούς φήμης, ελληνικής καταγωγής, μαέστρου Karina Canellakis και του σπουδαίου Γερμανού βιολιστή Christian Tetzlaff, προσφέρει και στο ελληνικό κοινό μια μοναδική εμπειρία διεθνούς καλλιτεχνικού επιπέδου.

Μέσω της συνεργασίας αυτής εμπλουτίζουμε το πολύπλευρο πρόγραμμα Εταιρικής Υπευθυνότητας της τράπεζάς μας, με μια δράση υψηλής καλλιτεχνικής αξίας και αναγνώρισης. Στόχος του προγράμματος είναι να συμβάλλει υπεύθυνα και δημιουργικά στην κοινωνική, πνευματική και πολιτισμική ζωή του τόπου μας. Και είναι στόχος άμεσα συνδεδεμένος με τη στρατηγική του Ομίλου της τράπεζας πειραιώς να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και να δημιουργεί με συνέπεια θετικό αποτύπωμα στην πορεία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, για βιώσιμη ανάπτυξη και πρόοδο.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Χ ΑΝτζΗΝΙΚΟλ ΑΟΥ, πΡΟΕ δΡΟΣ δ.Σ.

Για εμάς στην τράπεζα πειραιώς, ο πολιτισμός αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα κοινωνικής προόδου και αειφόρου ανάπτυξης. Αυτή η πολιτική μας πραγματοποιείται μέσα από συνεργασίες υποστήριξης σημαντικών πολιτιστικών εκδηλώσεων και είναι αυτές με τις οποίες επιστρέφουμε στην κοινωνία μέρος της αξίας που δημιουργούμε.

Είμαστε υπερήφανοι που υποστηρίζουμε ως χορηγοί το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, έναν διεθνούς κύρους πολιτιστικό φορέα και συγκεκριμένα τη συναυλία της ιστορικής Φιλαρμονικής Ορχήστρας του λονδίνου υπό τη μουσική διεύθυνση της παγκοσμίου φήμης μαέστρου Karina Canellakis.

Η συναυλία έχει και μια επιπλέον διάσταση για την τράπεζα. Στο πλαίσιο της στρατηγικής που υλοποιούμε με το πρόγραμμα EQUALL - για μια κοινωνία ισότιμων ανθρώπων, συμβάλλουμε στην εξάλειψη των διακρίσεων και των έμφυλων στερεοτύπων. Με όχημα τη μουσική, που είναι παγκόσμια πολιτισμική γλώσσα, και το εξαιρετικό της ταλέντο η Karina Canellakis ως γυναίκα μαέστρος εμπνέει και δείχνει τον δρόμο για μια πιο συμπεριληπτική και ισότιμη κοινωνία.

Καλωσορίζουμε το σημαντικό αυτό καλλιτεχνικό γεγονός και χαιρετίζουμε το μήνυμα και τον συμβολισμό του.

ΧΡΗΣ τΟΣ ΜΕΓΑ λΟΥ, δΙΕΥΘΥΝΩΝ Σ ΥΜΒΟΥλΟΣ

23.02.2024 LONDON PHILHARMONIC ORCHESTRA

KARINA CANELLAKIS CHRISTIAN TETZLAFF

ΜΟΝτΕΣ τ ΜΟΥΣΟΡΓΚΣΚΙ (1839-1881)

πρελούδιο από την όπερα Χοβάνστσινα («Αυγή στον Μόσκοβα ποταμό»)

Ενορχήστρωση: Ντμίτρι Σοστακόβιτς

ΝτΜΙτΡΙ ΣΟΣ τΑΚΟΒΙτ Σ (1906-1975)

Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα αρ. 1 σε λα ελάσσονα, έργο 77/99

• Nocturne: Moderato – Meno mosso – Tempo I

• Scherzo: Allegro – Poco più mosso – Allegro – Poco più mosso

• Passacaglia: Andante (Cadenza: attacca)

• Burlesque: Allegro con brio – Presto

δΙΑ λ ΕΙΜΜΑ

JOHANNES BRAHMS (1833-1897)

Συμφωνία αρ. 4 σε μι ελάσσονα, έργο 98

• Allegro non troppo

• Andante moderato

• Allegro giocoso – Poco meno presto – Tempo I

• Allegro energico e passionato – Più Allegro

ΒΙΟ

Christian Tetzlaff

Φιλαρμονική Ορχήστρα του λονδίνου

Karina Canellakis

ΜΟΝτΕΣτ ΜΟΥΣΟΡΓΚΣΚΙ

πρελούδιο από τη Χοβάνστσινα

Μόλις το 1872, προτού καλά καλά βάλει τις τελευταίες πινελιές στα πλέον καθιερωμένα του έργα, τον Μπορίς Γκοντουνόφ (1872) και τις Εικόνες από μια έκθεση (1874), o Μούσοργκσκι είχε αρχίσει να συνθέτει τη Χοβάνστσινα ή, αλλιώς, Υπόθεση Χοβάνστσι το έργο θα αποτελούσε το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας η οποία θα αφηγείτο τα δραματικά ιστορικά γεγονότα των προηγηθέντων τριών αιώνων, που οδήγησαν στη διαμόρφωση της Ρωσίας της εποχής του συνθέτη. Η τριλογία άρχισε με τον Μπορίς Γκοντουνόφ και θα τελείωνε με την αγροτική εξέγερση του πουγκατσόφ, αμφότερα εμπνευσμένα από τα σχεδόν ομώνυμα έργα του σπουδαίου ποιητή Αλεξάντρ πούσκιν, επικριτή του τσαρικού δεσποτισμού.

H Χοβάνστσινα θα ήταν η μόνη όπερα της τριλογίας που δεν θα βασιζόταν στον πούσκιν, αλλά σε μελέτη των ιστορικών πηγών από τον ίδιο τον Μούσοργκσκι. Θέμα της, μια σειρά συγκρούσεις του 17ου αιώνα, στις οποίες επικράτησε ο Μέγας πέτρος επί του πρίγκιπα Χοβάνστσι και επί των λεγόμενων ρασκόλνικων (σχισματικών), υπερασπιστών της παλαιάς πίστης, επιφέροντας μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της ρωσικής ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η πρόσληψη του περιεχομένου αυτών των συγκρούσεων έχει δύο διαφορετικές παραδόσεις. Στον αγγλόφωνο κόσμο εστιάζουν στη σύγκρουση εκσυγχρονισμού και παράδοσης. Στην ηπειρωτική Ευρώπη όμως, και κυρίως στη Γερμανία, στο επίκεντρο βρίσκεται το μοτίβο του λαού που κάποτε εξεγείρεται κατά της καταπίεσης των βογιάρων, αλλά η επαναστατική στάση του εργαλειοποιείται από τις αριστοκρατικές και θρησκευτικές ελίτ σε ένα κυνικό παιχνίδι εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, η αισθητικοποίηση του λαϊκού στοιχείου και η ενσωμάτωσή του στο μουσικό ιδίωμα του Ρομαντισμού υπήρξε επιδίωξη της ρωσικής Εθνικής Σχολής «των πέντε» –από την οποία ο Μανώλης Καλομοίρης εμπνεύστηκε την ίδρυση της ελληνικής Εθνικής Σχολής–, δηλαδή των Μίλι Μπαλάκιρεφ, Tσέζαρ Κιουί, Αλεξάντρ Μποροντίν, Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ και, φυσικά, του Μούσοργκσκι.

Σε αντίθεση με την τραγικότητα της υπόλοιπης πλοκής, η «Αυγή στον Μόσκοβα ποταμό» ξεπροβάλλει ονειρική, με τη γοητεία της φύσης να προσφέρει παρηγοριά. το πρελούδιο βασίζεται σε έναν χαλαρής συνοχής, αενάως μεταβαλλόμενο, θεματικό πυρήνα, που θα επανεμφανιστεί σε πέντε στροφικές παραλλαγές. Ο μουσικολόγος Μπορίς Γκασπάροφ (Boris Gasparov, Five Operas and a Symphony: Word and Music in Russian Culture, Yale University Press 2005) παρατηρεί ότι αυτή η δομή έχει βαθιές ρίζες σε ορισμένα είδη του ρωσικού παραδοσιακού τραγουδιού, όπου μια μελωδία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ ολόιδια, μα κάθε φορά λίγο παραλλαγμένη. Η ύφανση του θεματικού πυρήνα αναδεικνύεται επίσης από την αποψινή ενορχήστρωση, όπου τα έγχορδα οδηγούν κάθε μελωδική πορεία προς την κορύφωσή της, ενώ τα πνευστά αναλαμβάνουν την πορεία προς την εκάστοτε κατάληξη.

Ο Μούσοργκσκι δεν πρόφτασε να ενορχηστρώσει τη Χοβάνστσινα, καθώς πέθανε πρόωρα, μόλις 42 ετών. Μάλιστα, σύμφωνα με το θρύλο, «έφυγε» με την πραγματεία του Μπερλιόζ περί ενορχήστρωσης ανά χείρας. Κα-

τά ειρωνεία της τύχης, ο δημιουργός των Εικόνων από μια έκθεση, που έδωσε, τρόπον τινά, ήχο στα χρώματα, μας παρέδωσε σημαντικό μέρος του έργου του χωρίς τα δικά του ηχοχρώματα. Γνωρίζουμε τις Εικόνες… μέσω της ενορχήστρωσης του Ραβέλ, ενώ τη Χοβάνστσινα μέσα από τις εκδοχές των μουσουργών Κόρσακοφ (1883), Ραβέλ / Στραβίνσκι (1913), Σοστακόβιτς (1958), καθώς και του ούγγρου μελετητή του Μούσοργκσκι, Γιάνος Μπόιτι (2000), με πλέον καθιερωμένη ενορχήστρωση την αποψινή, του Σοστακόβιτς.

ΝτΜΙτΡΙ ΣΟΣτΑΚΟΒΙτΣ

Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα

αρ. 1, έργο 77/99

«Η ενός λεπτού σιγή πέρασε, ή σχεδόν, και είναι τώρα εγώ να παίξω. […] Βλέπετε, ας το πούμε παρεμπιπτόντως, ότι μου την έχουν στημένη διαρκώς. Ακόμη κι όταν ανοίγω το καπάκι ενός πιάνου στην ταφή του πατέρα μου, οι κριτικοί πρέπει να πιάσουν το στιλό τους και το μπλοκάκι τους. […] τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν τα πλήκτρα– λα, φα, μι, λα, λα μπεμόλ, σολ, φα, ντο, σι, μι, ντο, λα, σολ, λα, φα δίεση, ρε. Σε λιγότερο από πέντε δευτερόλεπτα θα έχουν αναγνωρίσει το έργο του Ρώσου. τι; Σοστακόβιτς σκοπεύει να μας παίξει; Ένα κοντσέρτο για βιολί χωρίς βιολιστή;»

[ Αλεξί Ραγκουνιώ, Opus 77, μετ. Β. πατσογιάννης, πλέθρον 2020, σ. 14 ]

Στο ψυχολογικό μυθιστόρημα Opus 77 του Αλεξί Ραγκουνιώ συνδιαλέγονται πολυεπίπεδα οι οικογενειακές σχέσεις και οι πιεστικές απαιτήσεις στο σύγχρονο επαγγελματικό γίγνεσθαι της κλασικής μουσικής με την ιστορία του Πρώτου κοντσέρτου για βιολί, έργο 77 του Σοστακόβιτς. δανειζόμενος τον τίτλο από το ομώνυμο έργο του πλέον εμβληματικού σοβιετικού συνθέτη, ο Ραγκουνιώ μας συστήνει την κεντρική ηρωίδα, την πιανίστα Αριάν, τη στιγμή της κηδείας του μαέστρου πατέρα της. πρόκειται για τη στιγμή που απελευθερώνονται οι σκέψεις της, καθώς μια ζωή ζούσε υπό τη σκιά της τυραννικής, αυταρχικής πατρικής φιγούρας, που της προσέφερε μεν τα μέσα για να ξεδιπλώσει το ταλέντο της, μα ταυτόχρονα της το καταπίεσε.

Ο Σοστακόβιτς συνέθεσε το Πρώτο κοντσέρτο του για βιολί κατά τη διετία 1947-1948, αλλά δεν τόλμησε να το παρουσιάσει δημόσια παρά μόλις το 1955, δύο χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν. Γι’ αυτό και, ενώ το είχε αριθμήσει ως Έργο 77, βάσει της σειράς δημιουργίας του, το Κοντσέρτο εκδόθηκε αρχικά –παρά την επιθυμία του δημιουργού του– ως Έργο 99, βάσει της σειράς κυκλοφορίας του. Η παγκόσμια πρεμιέρα του δόθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1955, στο λένινγκραντ (σήμερα, Αγία πετρούπολη), υπό την μπαγκέτα του Γεβγκένι Μραβίνσκι∙ ακριβώς δύο μήνες μετά, στις 29 δεκεμβρίου, το ερμήνευσε η Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης υπό τον δημήτρη Μητρόπουλο. Επρόκειτο για μια περίοδο ελπίδας για ειρηνικότερη συνύπαρξη των δύο στρατοπέδων του Ψυχρού πολέμου, οι σχέσεις των οποίων είχαν προσωρινά εξομαλυνθεί.

Η πρόσληψη του Πρώτου κοντσέρτου τόσο στη δύση όσο και στο Ανατολικό Μπλοκ επηρεάστηκε από τις εκάστοτε φάσεις του ψυχροπολε-

μικού ανταγωνισμού. Η μουσικολόγος πώλιν Φαίρκλαφ παρατηρεί ότι ο Σοστακόβιτς άλλοτε εξυψώθηκε και επιβραβεύτηκε ως ο σπουδαιότερος συνθέτης της Σοβιετικής Ένωσης και άλλοτε κατηγορήθηκε και υπέστη κυρώσεις ως «φορμαλιστής» και ασύμβατος με το δόγμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Pauline Fairclough, Dmitry Shostakovich, Reaktion Books 2019). Ενδιαφέρουσα έκφανση της πρόσληψής του στη δύση συνιστά η περίπτωση του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος είχε προωθήσει ενθουσιωδώς και ποικιλοτρόπως το δυτικό αισθητικό ιδεώδες της μουσικής πρωτοπορίας. παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να εκτιμούσε με διακριτικότητα τον Σοστακόβιτς, παρουσιάζοντας το έργο του μόνο στις απαρχές και στα τέλη τού εν λόγω ανταγωνισμού. δηλαδή, αν και το 1947 είχε δώσει διάλεξη για την Όγδοη συμφωνία του, έκτοτε, για μισόν αιώνα δεν ξαναμίλησε δημοσίως γι’ αυτόν, και θα τον πρόβαλλε ξανά μετά το 1989 (πάρις Κωνσταντινίδης, «Αφομοιώνοντας τον Ψυχρό πόλεμο: οι συμφωνικές ορχήστρες των Θεοδωράκη – Χατζιδάκι στα μέσα της δεκαετίας του ’60» στο Νεοελληνική Μουσική: Ζητήματα Ιστορίας και Ιστοριογραφίας, Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας 2021).

Έγραψε, πράγματι, ο Σοστακόβιτς «ένα κοντσέρτο για βιολί χωρίς βιολιστή», όπως αναρωτήθηκε η ηρωίδα του Ραγκουνιώ; Και βέβαια όχι! Στην ιστορία του  Πρώτου κοντσέρτου για βιολί κρύβεται ένας εξέχων βιολονίστας, που συνέβαλε καθοριστικά στην τελική διαμόρφωση του έργου. Για παράδειγμα, το τέταρτο μέρος αρχίζει μόνο με την ορχήστρα, προκειμένου ο σολίστ «να προλάβει να σκουπίσει τον ιδρώτα του» από την απαιτητική καντέντσα που προηγήθηκε, σύμφωνα με τη σύσταση του ερμηνευτή των πρώτων εκτελέσεων του Κοντσέρτου. Φυσικά, αναφερόμαστε στον κορυφαίο βιολονίστα Νταβίντ Όιστραχ, στον οποίον και αφιερώθηκε το Έργο 77. Αυτό που απουσιάζει από το έργο δεν είναι το σόλο βιολί, αλλά μάλλον η παραδοσιακή μορφή του κοντσέρτου. Η δομή του είναι τόσο αντισυμβατική που λέγεται, σκωπτικά, ότι δεν πρόκειται για ένα «κοντσέρτο για βιολί» αλλά για μια «συμφωνία με βιολί ομπλιγκάτο».

Ενώ τα κοντσέρτα για βιολί αποτελούνται συνήθως από τρία μέρη (γρήγορο – αργό – γρήγορο), με την καντέντσα πριν από το κλείσιμο του πρώτου μέρους, το Πρώτο κοντσέρτο του Σοστακόβιτς είναι τετραμερές (μέτριας ταχύτητας – γρήγορο – αργό – γρήγορο) με την καντέντσα να έχει σχεδόν αυτοτελή υπόσταση στο τέλος του τρίτου μέρους, οδηγώντας κατευθείαν (attacca) στο τέταρτο μέρος. Η ενορχήστρωση είναι επίσης ασυνήθιστη: Οι μισές ομάδες των ηχηρών χάλκινων πνευστών, οι τρομπέτες και τα τρομπόνια, απουσιάζουν εντελώς, ενώ η πρόσκαιρη εμφάνιση της τσελέστας και των δύο αρπών προσδίδουν στο μέρος έναν πιο αιθέριο χαρακτήρα. Οι πρωτοτυπίες όμως δεν σταματούν εδώ. Η ανάγνωση των τίτλων των μερών (Nocturne, Scherzo, Passacaglia, Burlesque) φέρνει στο νου διαφορετικές περιόδους της μουσικής ιστορίας δίνοντας την εντύπωση μιας πολυστιλιστικής, νεοκλασικής σουίτας. Κι όμως, τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία, που παραπέμπουν στο Μπαρόκ, τον Κλασικισμό ή το Ρομαντισμό, αφομοιώνονται σε ένα ενιαίο και συνεπές ύφος.

Στο «νυχτερινό» πρώτο μέρος κυριαρχεί η περιπλάνηση του σόλο βιολιού πάνω σε μια φαινομενικά στατική, κι ωστόσο αενάως εξελισσόμενη, σκοτεινή μελωδία χωρίς σαφή τονική κατεύθυνση, ενώ προς το τέλος οι άρπες, η τσελέστα και τα κρουστά ενισχύουν την αρκετά απόκοσμη αίσθηση. Ακολουθεί ο μανιώδης χορός –εμπνευσμένος από τα εβραϊκά κλέζμερ– 5

του σύντομου Σκέρτσου. Η φρενήρης ροή οδηγείται σταδιακά στην εμφάνιση του περίφημου μουσικού μονογράμματος του ίδιου του συνθέτη. (το μονόγραμμα D.SCH του Σοστακόβιτς προκύπτει από τις νότες που αντιστοιχούν στα λατινικά αρχικά του ονοματεπώνυμού του De, Es, Ce, Ha, τις «δικές» μας ρε, μι ύφεση, ντο, σι). Ακολουθεί η πασακάλια, που ως μπαρόκ μορφή είχε τη λειτουργία του ιντερλούδιου, εδώ ωστόσο κατέχει κεντρική θέση. Ένα ασυνήθιστα μακροσκελές βάσιμο από τα βιολοντσέλα και τα κοντραμπάσα επαναλαμβάνεται σε οκτώ παραλλαγές, ώσπου οδηγούμαστε στη δεξιοτεχνική καντέντσα, που διαρκεί όσο ολόκληρο το φινάλε. τέλος, η σύντομη Μπουρλέσκ συνδυάζει το ζωηρό ύφος του Σκέρτσου με τη σαν παρωδία επαναφορά της άλλοτε πομπώδους πασακάλιας, κλείνοντας με έναν, έως και σαρκαστικό, «συμφωνικό» εορτασμό.

πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα κοντσέρτα του 20ού αιώνα, εξαιρετικά απαιτητικό, που δεν υποκύπτει ούτε στον φλύαρο δεξιοτεχνισμό ούτε στον εμμονικό ως προς την τεχνική ακαδημαϊσμό, αλλά που όλα τα στοιχεία του υπηρετούν την κεντρική μουσική ιδέα και ενσωματώνονται σε αυτήν.

ΓΙΟΧΑΝΝΕΣ ΜπΡΑΜΣ

Συμφωνία αρ. 4

Ο Μπραμς έγραψε πολλά σημαντικά έργα κατά τη διάρκεια των διακοπών του∙ και η Τέταρτη συμφωνία είναι έργο παραθεριστικής περιόδου, καθώς ο συνθέτης την έγραψε στο ορεινό Μίρτσουσλακ της Αυστρίας, το 1884 και το 1885. παρά το ότι συνέθεσε μόλις τέσσερα συμφωνικά έργα, ο Μπραμς θεωρήθηκε σωτήρας της Απόλυτης Μουσικής, ως συνεχιστής του Μπετόβεν στο είδος της συμφωνίας.

Για τους υπέρμαχους της Απόλυτης Μουσικής, υπήρξε ο σπουδαιότερος μουσουργός του καιρού του. πρώτος πρώτος τον επαινούσε –ή, όπως δείχνει μια καρικατούρα της εποχής, τον «λιβάνιζε»– ο αυστριακός μουσικοκριτικός Έντουαρντ Χάνσλικ, ο οποίος, το 1853, στο δοκίμιό του Για το ωραίο στη μουσική (μετ. Μ. τσέτσος, Εξάντας 2003) δήλωνε ότι η μουσική δεν εκφράζει παρά «ηχητικά κινούμενες μορφές». Με αυτή τη θέση, ο Χάνσλικ έβαζε ισχυρά θεμέλια για τη φορμαλιστική αισθητική της μουσικής πρωτοπορίας του 20ού αιώνα. δεν εκπλήσσει, επομένως, το γεγονός ότι, ενώ οι σύγχρονοι του Μπραμς τον κατηγόρησαν για συντηρητισμό, ο Άρνολντ Σαίνμπεργκ τον επαίνεσε ως προοδευτικό.

Ως συντηρητικό τον κατηγορούσαν οι υπέρμαχοι της λεγόμενης Νέας Γερμανικής Σχολής –τον όρο επινόησε ο γερμανός μουσικοκριτικός Φραντς Μπρέντελ–, οι οποίοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους γνήσιους συνεχιστές του Μπετόβεν. πίστευαν, δε, ότι μετά την Ενάτη του Μπετόβεν η παραδοσιακή συμφωνία είχε ξεπεραστεί, και ότι το πνεύμα της Ενάτης συνέχιζε στην προγραμματική μουσική, δηλαδή στη μουσική που περιγράφει εξωμουσικές ιδέες, ιστορίες ή συναισθήματα. Γι’ αυτούς, ο Βάγκνερ και ο λιστ ήταν οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι της «μουσικής του μέλλοντος».

Οι δυο πλευρές θεωρούσαν τις διαφορές τους βαθύτατες. Αρκετοί σύγχρονοι μουσικολόγοι, ωστόσο, αναρωτιούνται αν και κατά πόσο είχε αντι-

κειμενική υπόσταση εκείνη η αντιδικία. Για παράδειγμα, το πρώτο μέρος της Συμφωνίας που ακούμε απόψε αρχίζει με επαναλαμβανόμενα πτωτικά διαστήματα τρίτης (που τα διαδέχονται ανοδικές έκτες) – αυτά τα διαστήματα χρησιμοποίησε ο Μπραμς ως αναφορές θανάτου σε κάποιες μουσικές του συνθέσεις με λόγια. Υπό αυτό το πρίσμα, ορισμένοι μουσικολόγοι πιθανολογούν ότι ίσως και να γνώριζε πως έγραφε την τελευταία του συμφωνία. Θα πρέπει, επομένως, το έργο να ερμηνεύεται προγραμματικά ή όχι;

Στο πρώτο μέρος, που έχει μορφή σονάτας, η συνήθης σειρά των δύο θεμάτων αντιστρέφεται, ώστε αυτή τη φορά το πρώτο θέμα να είναι το λυρικό, και το δεύτερο το δυναμικό. το αργό δεύτερο μέρος, γραμμένο σε φρύγιο τρόπο, χαρακτηρίζεται από τον Χάνσλικ «ελεγειακό». Στο γρήγορο τρίτο μέρος, που έχει πιο εύθυμο χαρακτήρα, ο συνθέτης χρησιμοποιεί –πράγμα σπάνιο γι’ αυτόν– πίκολο φλάουτο. το φινάλε συνιστά μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου σε συμφωνικό έργο χρησιμοποιείται η πασακάλια, η οποία μάλιστα επανέρχεται σε συνολικά 30 παραλλαγές.

παρότι ο Μπραμς, όπως και ο Μπετόβεν, θεωρούσε αρετή τη λιτότητα των μέσων, οι πολέμιοί του τη σάρκαζαν. Έτσι, στο λιτό επαναλαμβανόμενο θέμα που ανοίγει τη Συμφωνία είχαν αποδώσει το δικό τους κρυφό «πρόγραμμα», ταιριάζοντας στη μελωδία του τους στίχους «Mir fällt schon wieder gar nichts ein» [σε ελεύθερη απόδοση: «Η Μούσα μ’ έχει αφήσει πια»].

πΑΡΙΣ ΚΩΝΣ τΑΝτΙΝΙδΗΣ

Φιλαρμονική Ορχήστρα

Από τα καλύτερα μουσικά σύνολα της διεθνούς σκηνής, η Φιλαρμονική Ορχήστρα του λονδίνου αντλεί δυνάμεις από το πλούσιο παρελθόν της και ταυτόχρονα, με διάθεση νεωτερική, στρέφεται στο μέλλον. παράλληλα με τις συναυλιακές της εμφανίσεις, ηχογραφεί κινηματογραφική μουσική, διαθέτει τη δική της δισκογραφική εταιρία και οργανώνει προγράμματα για οικογένειες, σχολεία και κοινότητες.

Ιδρύθηκε το 1932 από τον σερ τόμας Μπήτσαμ. Έκτοτε, επικεφαλής της

βρέθηκαν πολλοί σπουδαίοι αρχιμουσικοί, μεταξύ άλλων, σερ Έιντριαν Μπουλτ, Μπέρναρντ Χάιτινκ, σερ Γκέοργκ Σόλτι, Κλάους τένστεντ και Κουρτ Μαζούρ. τον Σεπτέμβριο του 2021, ο Έντουαρντ Γκάρντνερ έγινε κύριος αρχιμουσικός της, διαδεχόμενος τον Βλαντίμιρ Γιουρόφσκι, που πήρε τον τίτλο του επίτιμου μουσικού διευθυντή της, για τη βαθιά επιρροή και τη μεταμορφωτική επίδραση που άσκησε στο Σύνολο ως κύριος αρχιμουσικός του από το 2007 έως το 2021. Κύρια προσκεκλημένη αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής του λονδίνου είναι τώρα η Καρίνα Κανελλάκις, και συνθέτρια in residence, η τάνια λεόν.

Η Φιλαρμονική του λονδίνου είναι σύνολο in residence του Ρόγιαλ Φέστιβαλ Χολ στο Σάουθμπανκ Σέντερ του λονδίνου. Επίσης, στο Μπράιτον, το Ήστμπουρν και το Σέιφρον Ουόλντεν. δίνει συχνά συναυλίες σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Κάθε καλοκαίρι η Ορχήστρα συμμετέχει στο Φεστιβάλ Όπερας του Γκλάιντμπορν, όπου είναι εδώ και πενήντα χρόνια σύνολο in residence. Από την τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο είναι ορχήστρα in residence της Κονσέρτχεμπαου στην Μπρυζ.

Ηχογραφεί πολύ συχνά κινηματογραφικά σάουντρακ, μεταξύ άλλων: η τριλογία Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών, Ο Λώρενς της Αραβίας, Εast is East, Χόμπιτ: ένα αναπάντεχο ταξίδι και Θορ: σκοτεινός κόσμος πολυάριθμες είναι οι ζωντανές ηχογραφήσεις της για την τηλεόραση και το Ραδιόφωνο, ενώ το 2005 δημιούργησε δική της δισκογραφική, που πλέον μετράει πάνω από 120 τίτλους. Οι ψηφιακές ζωντανές μεταδόσεις της Ορχήστρας είναι περισσότερες από οποιουδήποτε άλλου συνόλου (πάνω από 15 εκατομμύρια plays κάθε μήνα, διεθνώς), ενώ χάρη στη νεωτεριστική ψηφιακή της εικόνα και στην κοινωνική της δικτύωση υπήρξε υποψήφια γα τα Digital Classical Music Awards 2020.

Η Φιλαρμονική του λονδίνου επιδιώκει να εμπνεύσει μια νέα γενιά μουσικών: Οργανώνει, έτσι, το δυναμικό και πλούσιο θεματικά πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Κοινότητα», που προσφέρει σε οικογένειες και παιδιά τα πρώτα μουσικά βιώματα μέσα από προσεκτικά σχεδιασμένα προγράμματα δίνει επαγγελματικές ευκαιρίες σε σχολεία και δασκάλους∙ ωθεί νέους ερμηνευτές οργάνων να αναπτύξουν το ταλέντο τους και στηρίζει ποικιλλοτρόπως μια νέα γενιά επαγγελματιών μουσικών. Αξίζει να σημειωθεί η στήριξη που παρέχει σε νεαρούς μουσικούς από κοινότητες σχεδόν «αποκλεισμένες» από την κλασική μουσική σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και η οργάνωση προγραμμάτων για ενήλικες και νεαρά άτομα με αναπηρίες ή με ανάγκη ειδικής αγωγής.

Tην τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο η Ορχήστρα συνεχίζει την ψηφιακή ζωντανή μετάδοση επιλεγμένων συναυλιών της σε συνεργασία με τη Marquee TV. Ο κύριος αρχιμουσικός της, Έντουαρντ Γκάρντνερ, άνοιξε τη σεζόν τον Σεπτέμβριο με τη Συμφωνία της Αναστάσεως του Μάλερ, ενώ ακολουθούν έντεκα συναυλίες που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τους Πλανήτες του Χολστ και τον Πετρούσκα του Στραβίνσκι. τον φετινό Απρίλιο

ο επίτιμος μαέστρος της, Βλαντίμιρ Γιουρόφσκι, διευθύνει το Λυκόφως των θεών από τον βαγκνερικό κύκλο του Δαχτυλιδιού. Σημαντικό γεγονός της σεζόν είναι, επίσης, η παρουσία της στο ανοιξιάτικο φεστιβάλ The Music in You. παράλληλα με τις εμφανίσεις της στο λονδίνο, η Ορχήστρα συνεργάζεται με καλλιτέχνες ποικίλλων κατευθύνσεων, μεταξύ άλλων με τον τζαζ πιανίστα και συνθέτη τζούλιαν τζόζεφ, καθώς και με τον χορογράφο Γουέιν ΜακΓκρέγκορ σε ένα πρόγραμμα μπαλέτου που αψηφά τις διαχωριστικές γραμμές στην τέχνη. Επίσης, παρουσιάζει νέες συνθέσεις των Ντάνιελ Κιντέιν, Βικτόριας πολέβα, λουίς τινόκο και τζον Ουίλλιαμς. Ανερχόμενοι αστέρες της κλασικής μουσικής που κάνουν φέτος το ντεμπούτο τους με τη Φιλαρμονική του λονδίνου είναι οι μουσικοί διευθυντές τιάνγι λου, Οξάνα λύνιβ, τζόναθον Χέυουορντ και Νατάλια πονομάρτσουκ, ο ακορντεονίστας ζουάου Μπαρράδας και η οργανίστα Άννα λάπγουντ, ενώ και αυτή την καλλιτεχνική σεζόν, η Φιλαρμονική του λονδίνου συνεργάζεται με καταξιωμένους μουσικούς της διεθνούς σκηνής: Άννε ζοφί Μούττερ, Ρόμπιν τιτσιάτι, πάαβο Γαίρβι, Κρίστιαν τέτσλαφ και Ντανιέλλε ντε Νηζ.

© Benja M in e alovega

Κ ΥΡΙΟΣ ΑΡΧΙΜΟΥΣΙΚΟΣ

Edward Gardner (με την υποστήριξη του Aud Jebsen)

Κ ΥΡΙΑ π ΡΟΣΚΕΚ λ ΗΜΕΝΗ ΑΡΧΙΜΟΥΣΙΚΟΣ

Karina Canellakis

Επ Ι τ ΙΜΟΣ ΑΡΧΙΜΟΥΣΙΚΟΣ

Vladimir Jurowski

πΑ τ ΡΟΝΑΣ

Η Βασιλική Υψηλότητα Εδουάρδος, δούκας του Κεντ

Κ Α λλ Ι τ ΕΧΝΙΚΗ δ ΙΕΥΘΥΝ τ ΡΙΑ

Elena Dubinets

Γ ΕΝΙΚΟΣ δ ΙΕΥΘΥΝ τ ΗΣ

David Burke

Pieter Schoeman Ε ξ ΑΡΧΩΝ (έδρα Neil Westreich)

Alice Ivy-Pemberton ΑΝΑ πλ. Ε ξ ΑΡΧΟΥΣΑ

Kate Oswin (έδρα Eric Tomsett)

Lasma Taimina (έδρα Irina Gofman & Mr Rodrik V.G. Cave)

Minn Majoe

Thomas Eisner

Katalin Varnagy (έδρα Sonja Drexler)

Lyrit Milgram

Cassandra Hamilton

Jamie Hutchinson

Amanda Smith

Alice Apreda Howell

Gabriela Opacka

Kate Cole

Β΄ ΒΙΟ λ ΙΑ

Tania Mazzetti ΚΟΡΥΦΑΙΑ

Emma Oldfield ΑΝΑ πλ. ΚΟΡΥΦΑΙΑ

Sophie Phillips

Helena Smart

Kate Birchall

Nancy Elan

Fiona Higham (έδρα David & Yi Buckley)

Nynke Hijlkema

Joseph Maher

Ashley Stevens

Claudia Tarrant-Matthews (έδρα Οι Φίλοι της Ορχήστρας)

Sioni Williams

ΒΙΟ λ ΕΣ

Jane Atkins π ΡΟΣΚΕΚ λ ΗΜΕΝΗ ΚΟΡΥΦΑΙΑ

Benedetto Pollani

Lucia Ortiz Sauco

Martin Wray

Katharine Leek

Michelle Bruil

Alistair Scahill

Kate De Campos

Toby Warr

Raquel López Bolívar

ΒΙΟ λ ΟΝ τ ΣΕ λ Α

Kristina Blaumane ΚΟΡΥΦΑΙΑ (έδρα Bianca & Stuart Roden)

Richard Birchall

Waynne Kwon

Francis Bucknall

David Lale

Helen Thomas

George Hoult

Iain Ward

ΚΟΝ τ ΡΑΜ π ΑΣΑ

Kevin Rundell ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

Hugh Kluger

George Peniston

Laura Murphy

Lowri Estell

Catherine Ricketts

Φ λ ΑΟΥ τ Α

Juliette Bausor ΚΟΡΥΦΑΙΑ

Anna Kondrashina

Stewart McIlwham

π ΙΚΟ λ Ο

Stewart McIlwham ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

ΟΜ π ΟΕ

Ian Hardwick ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

Eleanor Sullivan

Sue Böhling

ΑΓΓ λ ΙΚΟ ΚΟΡΝΟ

Sue Böhling ΚΟΡΥΦΑΙΑ (έδρα Dr Barry Grimaldi)

Κ λ ΑΡΙΝΕ τ Α

Benjamin Mellefont ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

Thomas Watmough (έδρα Roger Greenwood)

Paul Richards

Μ π ΑΣΟ Κ λ ΑΡΙΝΕ τ Ο

Paul Richards ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

ΦΑΓΚΟ τ Α

Jonathan Davies ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ (έδρα Sir Simon Robey)

Helen Storey

Simon Estell

δ Ι πλ Ο ΦΑΓΚΟ τ Ο

Simon Estell ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

ΚΟΡΝΑ

John Ryan ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

Annemarie Federle ΚΟΡΥΦΑΙΑ

Martin Hobbs

Mark Vines ΑΝΑ πλ. ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

Gareth Mollison

τ ΡΟΜ π Ε τ ΕΣ

Paul Beniston ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

Tom Nielsen ΑΝΑ πλ. ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

Anne McAneney

τ ΡΟΜ π ΟΝΙΑ

Mark Templeton ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ (έδρα William & Alex de Winton)

David Whitehouse

Μ π ΑΣΟ τ ΡΟΜ π ΟΝΙ

Lyndon Meredith ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

τ ΟΥΜ π Α

Lee Tsarmaklis ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

τ ΥΜ π ΑΝΑ

Simon Carrington ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ (έδρα Victoria Robey, διοικήτρια του τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας)

ΚΡΟΥΣ τ Α

Andrew Barclay ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ (έδρα Gill & Garf Collins)

Karen Hutt (έδρα Mr B C Fairhall)

Jeremy Cornes

ΑΡ π Α

Rachel Masters ΚΟΡΥΦΑΙΑ

π ΙΑΝΟ / τ ΣΕ λ ΕΣ τ Α

Catherine Edwards

Η

Karina Canellakis

Γνωστή για το θερμό της ταμπεραμέντο, την τεχνική της αρτιότητα και το ερμηνευτικό της βάθος, η Καρίνα Κανελλάκις είναι από τις πιο περιζήτητες αρχιμουσικούς της γενιάς της. Κύρια αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής της Ραδιοφωνίας των Κάτω Χωρών και κύρια προσκεκλημένη αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής του λονδίνου, αυτή την καλλιτεχνική περίοδο είναι καλιτέχνης in residence στο Μουζίκφεραϊν της Βιέννης, στη Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Βιέννης-ORF, τη Φιλαρμονική του λονδίνου και τη Φιλαρμονική της Ραδιοφωνίας των Κάτω Χωρών. Με τα σύνολα αυτά παρουσιάζει ένα μοναδικό ρεπερτόριο που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την Όγδοη συμφωνία του Σοστακόβιτς, τη Γλαγολιτική Λειτουργία του Γιάνατσεκ και την «Ηρωική» του Μπετόβεν.

Αυτή την καλλιτεχνική περίοδο, η Κανελλάκις κάνει το ντεμπούτο της με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, επιστρέφει στο πόντιουμ της Συμφωνικής της Βοστώνης και της Ορχήστρας του Κλήβελαντ, της Συμφωνικής του Σαν Φρανσίσκο, της Φιλαρμονικής του λος Άντζελες, της Συμφωνικής της Ραδιοφωνίας του Βερολίνου και της Φιλαρμονικής του Έλβα-NDR. Μετά την επιτυχημένη περσινή περιοδεία της στη Γερμανία με τη Φιλαρμονική του λονδίνου και τον Ντανίλ τριφόνοφ, η Κανελλάκις διευθύνει ξανά το Σύνολο αυτό στο Μόναχο και στη Βιέννη. παράλληλα, με τη Φιλαρμονική της Ραδιοφωνίας των Κάτω Χωρών, παρουσιάζει σύγχρονες μουσικές δημιουργίες και γνωστά κλασικά έργα στο Άμστερνταμ και στην Ουτρέχτη. Μεταξύ των πιο σημαντικών έργων που διευθύνει φέτος είναι ο Ζήγκφρηντ (σε συναυλιακή παρουσίαση) στη σειρά ZaterdagMatinee.

Μετά την περσινή, επιτυχημένη Κάτια Καμπάνοβα και την Πονηρή αλεπουδίτσα με τη Φιλαρμονική της Ραδιοφωνίας των Κάτω Χωρών, η αρχιμουσικός συνεχίζει φέτος την παρουσίαση οπερατικών έργων του Γιάνατσεκ με την Υπόθεση Μακρόπουλος, ενώ το καλοκαίρι διευθύνει τον Ιππότη με το ρόδο στην Όπερα της Σάντα Φε. Έχει διευθύνει σε συναυλίες αποσπάσματα από τα βαγκνερικά έργα Βαλκυρία, Τριστάνος και Ιζόλδη και Ζήγκφρηντ αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Επίσης, τις οπερατικές παραγωγές Ευγένιος Ονιέγκιν του τσαϊκόφσκι, Ντον Τζοβάννι, Ο μαγικός αυλός και Οι γάμοι του Φίγκαρο του Μότσαρτ, The Loser του Ντέιβιντ λανγκ και The Hogboon του πήτερ Μάξουελ Ντέιβις.

τον περσινό Απρίλιο διηύθυνε τη Φιλαρμονική της Ραδιοφωνίας των Κάτω Χωρών στην ηχογράφηση του Κοντσέρτου για ορχήστρα και των Τεσσάρων κομματιών για ορχήστρα, έργο 12 του Μπάρτοκ εγκαινιάζοντας τη συνεργασία της Φιλαρμονικής με τη δισκογραφική εταιρία Pentatone. Με το ίδιο Σύνολο και με την Άλις Σάρα Οτ, έχει ηχογραφήσει το Πρώτο κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν για την Apple Classical. Από το 2016, οπότε και τιμήθηκε με το Βραβείο Μουσικής διεύθυνσης «σερ Γκέοργκ Σόλτι», η Κανελλάκις είναι φιλοξενούμενη αρχιμουσικός σε γνωστά μουσικά σύνολα, μεταξύ άλλων: Συμφωνική της Βοστώνης, Ορχήστρα του Κλήβελαντ, Συμφωνική του Σικάγου, Ορχήστρα της Φιλαδέλφειας, Συμφωνική της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, Ορχήστρα του παρισιού, Συμφωνική του λονδίνου, Φιλαρμονική του λος Άντζελες, Συμφωνική του Σαν Φρανσίσκο, Συμφωνική της Βιέννης, Φιλαρμονική του Μονάχου και της Γκεβάντχαους της λειψίας. πρόσφατα ολοκληρώθηκε η τετραετής συνεργασία της ως πρώτης προσκεκλημένης αρχιμουσικού με τη Συμφωνική της Ραδιοφωνίας του Βερολίνου.

Υπήρξε η πρώτη γυναίκα μαέστρος στην «πρώτη Βραδιά των BBC Proms», το 2019, διευθύνοντας τη Συμφωνική του BBC, ενώ συμμετείχε ξανά στα

Proms το 2022. Επίσης, υπήρξε η πρώτη γυναίκα που διηύθυνε τη Βασιλική Φιλαρμονική της Στοκχόλμης στην τελετή απονομής βραβείων Νόμπελ, το 2018.

Αρχικά έγινε γνωστή στη σκηνή της κλασικής μουσικής ως βιολονίστα.

Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας της Φιλαρμονικής του Βερολίνου και συνεργάστηκε στενά με το Σύνολο για μία διετία, ενώ στράφηκε στη μουσική διεύθυνση με παρότρυνση του σερ Σάιμον Ρατλ. Για πολλά χρόνια συμμετείχε στο Θερινό Φεστιβάλ του Μάρλμπορο ως σολίστ βιολιού και μέλος συνόλων μουσικής δωματίου, πριν αφοσιωθεί στη διεύθυνση. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη.

Christian Tetzlaff

Από τους πλέον περιζήτητους βιολονίστες της γενιάς του. Οι συναυλίες του συνιστούν μοναδική εμπειρία, καθώς ερμηνεύει με αναπάντεχους τρόπους γνωστές συνθέσεις, και φέρνει επί σκηνής ξεχασμένα αριστουργήματα, όπως το Κοντσέρτο για βιολί του Γιόζεφ Γιόακιμ και το Κοντσέρτο για βιολί αρ. 22 του τζοβάννι Μπαττίστα Βιόττι, σύγχρονου του Μότσαρτ και του Μπετόβεν. δίνει περίπου εκατό κοντσέρτα το χρόνο και εμπλουτίζει το ρεπερτόριό του με προσωπικές παραγγελίες έργων, όπως το Κοντσέρτο για βιολί του Γαιργκ Βίντμαν, που παρουσίασε (σε παγκόσμια πρώτη) το 2013. τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο, ο Κρίστιαν τέτσλαφ συμπράττει, μεταξύ άλλων, με τα σύνολα: Ορχήστρα της Νορβηγικής Ραδιοφωνίας, Συμφωνική της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, Ορχήστρα δωματίου του παρισιού και Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας. Επίσης, εμφανίζεται επί σκηνής με γνωστά αγγλικά σύνολα: τη Φιλαρμόνια στο Γκράφενεγκ και στο Μέγαρο της Φιλαρμονικής του Έλβα στο Αμβούργο, και με τη Συμφωνική του BBC στα BBC Proms. Συνεργάζεται ξανά με την Ορχήστρα δωματίου της Ευρώπης, με τη Φιλαρμονική του λονδίνου σε περιοδείες στην Κορέα και την Ευρώπη, ενώ με τη Φιλαρμονική του BBC ηχογραφεί το Κοντσέρτο για βιολί του τόμας Άντες. Στις ΗπΑ ο τέτσλαφ συνεργάζεται ξανά με τη Συμφωνική του Σινσιννάτι και την Ορχήστρα δωματίου του λος Άντζελες.

Καλλιτέχνης in residence της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, της Σεούλ και της δρέσδης, υπήρξε καλλιτέχνης in residence 2021-22 στο Ουίγκμορ Χολ του λονδίνου και portrait artist 2022-23 της Συμφωνικής του λονδίνου. Μεταξύ των συχνών του συμπράξεων με μουσικά σύνολα ξεχωρίζουν οι εμφανίσεις του με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, τη Φιλαρμονική της Βιέννης, του Κονσέρτχεμπαου του Άμστερνταμ, και με όλες τις ορχήστρες του λονδίνου. Έχει συνεργαστεί με διάσημους μαέστρους: Σέρτζιου τσελιμπιντάκε, Μπέρναρντ Χάιτινκ, λόριν Μάαζελ, Κουρτ Μαζούρ και Κριστόφ φον Ντονάνυι, ενώ στενοί καλλιτεχνικοί δεσμοί τον συνδέουν με τους: Καρίνα Κανελλάκις, Ντάνιελ Χάρντινγκ, πάαβο Γαίρβι, Βλαντίμιρ Γιουρόφσκι, Άντρις Νέλσονς, σερ Σάιμον Ρατλ, Έσα-πέκκα Σάλονεν, Μάικλ τίλσον τόμας, Ρόμπιν τιτσιάτι, Μπάρμπαρα Χάννιγκαν, Εντ Γκάρντνερ, Ίνγκο Μέτσμαχερ και Κεντ Ναγκάνο. το 1994 ο Κρίστιαν ίδρυσε ένα κουαρτέτο εγχόρδων μαζί με την αδελφή του, τσελίστα, τάνια τέτσλαφ. το Κουαρτέτο τέτσλαφ εμφανίζεται στο Μπουλέζ Χολ του Βερολίνου, στο Μουζίκχεμπαου του Άμστερνταμ, στο Μουζίκφεραϊν της Βιέννης και στο Μποζάρ των Βρυξελλών. το 2015 τιμήθηκε με Χρυσό διαπασών (Diapason d’or). την επόμενη χρονιά ο Κρίστιαν υπήρξε υποψήφιος για Γκράμμυ, ως τρίο με την αδελφή του και τον πιανίστα λαρς Βογκτ. το πλέον πρόσφατο CD του τρίο, με έργα Σούμπερτ, κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του λαρς Βογκτ και βραβεύτηκε με OPUS Klassik «για την καλύτερη ηχογράφηση μουσικής δωματίου» 2023. Μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων, έχει λάβει το Βραβείο Γερμανών Μουσικοκριτικών και Χρυσό διαπασών 2018, και το MIDEM 2017. Ως σολίστ έχει ηχογραφήσει τις Σονάτες και Παρτίτες του Μπαχ, που κυκλοφόρησαν τον Σεπτέμβριο του 2017 από την Ondine. Από την ίδια δισκογραφική κυκλοφόρησαν οι ηχογραφήσεις του στα Κοντσέρτα για βιολί του Μπετόβεν και του Σιμπέλιους (2019), του Μπραμς και του Μπεργκ (2022), πάντα με τη Γερμανική Συμφωνική του Βερολίνου, υπό τον Ρόμπιν τιτσιάτι. Γεννήθηκε το 1966 στο Αμβούργο. ζει στο Βερολίνο με την οικογένειά του. παίζει με βιολί του γερμανού κατασκευαστή πέτερ Γκράινερ. διδάσκει τακτικά στην Ακαδημία Κρόνμπεργκ.

ΓΙΝΕτΕ ΦΙλΟΙ

τΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ

• Δωρεάν είσοδος στο πάρκινγκ του Μεγάρου τις βραδιές των εκδηλώσεων

• Προτεραιότητα στην αγορά εισιτηρίων στη Διακεκριμένη, Α και Β ζώνη

• Δωρεάν το πρόγραμμα της εκδήλωσης για την οποία έχετε αγοράσει εισιτήρια

• Έκπτωση στα είδη του Μ Shop και στο εστιατόριο FUGA • Ειδικές εκπτώσεις και δωρεάν εισιτήρια ανάλογα με το είδος της συνδρομής • Νέα προνόμια για φίλους κάτω των 30 ετών

Μουσική, χορός, όπερα, θέατρο, εκθέσεις, παραστάσεις για νέους και παιδιά: απολαύστε τα όλα με μοναδικά προνόμια και εκπτώσεις.

Μοιραστείτε μαζί μας έναν κόσμο έμπνευσης και δημιουργίας. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη.

ΧΟΡΗΓΟΣ ΦΙλΟξΕΝΙΑΣ

ΕπΙΣΗΜΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ ΑΕΡΟΜΕτΑΦΟΡΩΝ

YπΟΣτΗΡΙΚ τΗΣ

ΧΟΡΗΓΟI ΕπΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ