Ergon Ensemble

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

2.2.2023

ERGON ENSEMBLE

ARNOLD SCHÖNBERG (1874-1951)

Kammersymphonie αρ. 1, έργο 9 (Συμφωνία δωματίου)

μεταγραφή για κουιντέτο: Anton Webern

ΠΙΑΝΟ

Χρήστος Σακελλαρίδης

ΒΙΟΛΙ

Φαίδων Μηλιάδης

ΒΙΟΛΟΝΤΣΕΛΟ

Αλέξανδρος Μποτίνης

ΦΛΑΟΥΤΟ

Νίκος Νικόπουλος

ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ

Κώστας Τζέκος

GUSTAV MAHLER (1860-1911)

Kindertotenlieder (Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά)

σε ποίηση Friedrich Rückert, μεταγραφή για οκτέτο: Georg Oyen

ΜΕΣΟΦΩΝΟΣ

Θεοδώρα Μπάκα

ΒΙΟΛΙ

Φαίδων Μηλιάδης

ΒΙΟΛΑ

Αγγέλα Γιαννάκη

ΒΙΟΛΟΝΤΣΕΛΟ

Αλέξανδρος Μποτίνης

ΦΛΑΟΥΤΟ

Νίκος Νικόπουλος

ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΟΡΝΟ

Χριστίνα Παντελίδου

ΓΑΛΛΙΚΟ ΚΟΡΝΟ

Μάνος Βεντούρας

ΜΠΑΣΟ ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ

Κώστας Τζέκος

ΓΚΛΟΚΕΝΣΠΗΛ

Μπάμπης Ταλιαδούρος

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

KRZYSZTOF PENDERECKI (1933-2020)

Sextet (Σεξτέτο)

Allegro moderato

Larghetto

ΒΙΟΛΙ

Κώστας Παναγιωτίδης

ΒΙΟΛΑ

Αγγέλα Γιαννάκη

ΒΙΟΛΟΝΤΣΕΛΟ

Δημήτρης Τραυλός

ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ

Κώστας Τζέκος

ΓΑΛΛΙΚΟ ΚΟΡΝΟ

Μάνος Βεντούρας

ΠΙΑΝΟ

Στέφανος Νάσος

ARNOLD SCHÖNBERG Kammersymphonie

Το έργο ολοκληρώθηκε από τον Σαίνμπεργκ το 1906 και παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη Βιέννη το 1907 από το Rosé Quartet και το Σύνολο Πνευστών της Αυλικής Όπερας. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο συνθέτης δημιούργησε μια νέα εκδοχή του έργου για συμφωνική ορχήστρα, η οποία παρουσιάστηκε το 1935 στο Λος Άντζελες.

Όπως προκύπτει από τον τίτλο του, πρόκειται για μια συμφωνία γραμμένη για ορχήστρα δωματίου, και συγκεκριμένα για δεκαπέντε σόλο όργανα (πέντε έγχορδα, οκτώ ξύλινα πνευστά και δύο κόρνα). Η συμφωνία, στην κλασική μορφή της, αποτελείται από τέσσερα διαφορετικά μέρη και ακολουθεί τη μορφή της σονάτας.

Ως είδος εξελίχθηκε κυρίως από τον 18ο αιώνα κι έπειτα, και έγινε τόσο δημοφιλές ώστε σήμερα να αποτελεί μέρος της μεγάλης μουσικής παράδοσης της Δυτικής Ευρώπης. Ο Σαίνμπεργκ είναι από τους συνθέτες που δείχνει σαφώς –μέσω της πορείας του– τη διάθεση να διαφοροποιηθεί από το «τετριμμένο» και να δημιουργήσει κάτι νέο. Η Πρώτη συμφωνία δωματίου αποτελεί έναν τέτοιο πειραματισμό: ο συνθέτης χρησιμοποιεί μια «παραδοσιακή» μορφή (συμφωνία),

της οποίας τα όρια τεντώνει. Αυτό φαίνεται μέσα από την επιλογή του να μη διακόψει καθόλου τη ροή του έργου, καθιστώντας δυσδιάκριτα για τον ακροατή τα

μέρη της συμφωνίας, ενώ παράλληλα εξερευνά τα όρια της τονικότητας με τη χρήση διαστημάτων τέταρτης στην αρμονική και τη μελωδική τους διάσταση.

Ο Βέμπερν άρχισε να παρακολουθεί ιδιαίτερα μαθήματα με τον Σαίνμπεργκ το

φθινόπωρο του 1904 και συνέχισε μέχρι το 1908. Το έργο του επηρεάστηκε σε

μεγάλο βαθμό από τον δάσκαλό του, με τον οποίον άλλωστε απέκτησε φιλική σχέση. Η μεταγραφή του Βέμπερν για φλάουτο, κλαρινέτο, βιολί, βιολοντσέλο και πιάνο δημιουργήθηκε για να συμπληρώσει την περιοδεία του Σαίνμπεργκ με το έργο του Pierrot Lunaire, το οποίο είχε την ίδια ενορχήστρωση. Η μεταγραφή

ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 1923 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1925 στη Βαρκελόνη, υπό τη διεύθυνση του Σαίνμπεργκ.

GUSTAV MAHLER Kindertotenlieder

Nun will die Sonn’ so hell aufgehn / Ο ήλιος πάλι λαμπρός θ΄ ανατείλει, Nun seh’ ich wohl / Τώρα βλέπω, ω μάτια μου Wenn dein Mütterlein / Όταν η μητερούλα σου Oft denk’ ich / Συχνά σκέπτομαι: sie sind nur ausgegangen / Έναν περίπατο βγήκαν μόνο!

In diesem Wetter / Με τούτον τον καιρό

Η παιδική θνησιμότητα –σύνηθες φαινόμενο στην Ευρώπη του 19ου αιώνα–

κυριαρχεί ως θέμα σε πολλούς ποιητές εκείνης της περιόδου. Έπειτα από το

θάνατο των δύο παιδιών του, ο Φρήντριχ Ρύκερτ (Friedrich Rückert, 1788-1866)

συνέθεσε 428 ποιήματα για το θέμα. Πέντε από αυτά τα ποιήματα επιλέχθηκαν και μελοποιήθηκαν από τον Μάλερ (ο ίδιος βίωσε σε νεαρή ηλικία το πένθος, χάνοντας οχτώ από τα δεκατέσσερα αδέρφια του, πριν την ενηλικίωσή τους).

Τα Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά γράφτηκαν μεταξύ 1901 και 1904, σαν πικρή προοικονομία της ζωής του συνθέτη, αφού τρία χρόνια αργότερα θα πεθάνει

η μεγαλύτερη κόρη του από ασθένεια. Ωστόσο, εκείνο που τον οδήγησε στα

ποιήματα του Ρύκερτ και στη «σύλληψη» του έργου, το καλοκαίρι του 1901, ήταν η

συνειδητοποίηση της δικής του θνητότητας, έπειτα από μια σοβαρή περιπέτεια υγείας που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του. Το έργο αποτελείται από έναν κύκλο των πέντε λιντ, διάρκειας περίπου είκοσι πέντε λεπτών. Τόσο οι μελωδικές γραμμές όσο και η ενορχήστρωσή του φανερώνουν το σεβασμό του συνθέτη απέναντι στο κείμενο και, κατά επέκταση, στο περιεχόμενό του. Κοινό στοιχείο αυτών των μελοποιημένων ποιημάτων είναι οι έντονα περιγραφικές εικόνες, οι οποίες συχνά αναφέρονται στη φύση και στα διάφορα φαινόμενά της, ενώ παράλληλα διαμορφώνουν το πλαίσιο εξέλιξης της συναισθηματικής κατάστασης του τραγουδιστή, που φαίνεται σαν ο ίδιος να βιώνει και να εξιστορεί το «πένθος». Πιο συγκεκριμένα, στο πρώτο τραγούδι οι στίχοι περιγράφουν τη διαδοχή σκότους και φωτός, με το φως στο τέλος να αποκτά μεγαλύτερη ισχύ από το σκοτάδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το τελευταίο τραγούδι που καταλήγει σε μείζονα κλίμακα, φανερώνοντας την αποδοχή της απώλειας και τελικά την «ειρήνη» που ίσως βρήκαν οι ψυχές των χαμένων παιδιών. Η μεταγραφή του Γκέοργκ Όυεν για ορχήστρα δωματίου αποτελεί μια διαφορετική εκδοχή του έργου, όπου ο «σκοτεινός» χαρακτήρας του αποδίδεται με τη χρήση πνευστών οργάνων χαμηλής τεσιτούρας, όπως το άλτο φλάουτο, το αγγλικό κόρνο και το μπάσο κλαρινέτο.

KRZYSZTOF PENDERECKI Sextet

Το Σεξτέτο ήταν απευθείας ανάθεση στον Πεντερέτσκι από το Σύλλογο Φίλων της Μουσικής της Βιέννης, και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής της Βιέννης (Musikverein) στις 7 Ιουνίου του 2000. Ο Πεντερέτσκι εμπνεύστηκε το έργο από προηγούμενες συνθέσεις του για ορχήστρα δωματίου, ενώ παράλληλα συνέθετε έχοντας συγκεκριμένους μουσικούς στο μυαλό του.

Το Σεξτέτο είναι ένα διμερές έργο διάρκειας τριάντα λεπτών για κλαρινέτο, κόρνο, βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο και πιάνο. Το πρώτο μέρος, Allegro moderato, εξελίσσεται εντός των πρώτων δέκα λεπτών, ενώ το δεύτερο, Larghetto, καταλαμβάνει τα υπόλοιπα είκοσι λεπτά του έργου. Καθένα από αυτά τα μέρη αποτελείται από μια σειρά μουσικά επεισόδια, τα οποία αρχικά φαίνεται να μη συνδέονται μεταξύ τους· ο ακροατής δεν έχει ξεκάθαρη αίσθηση της δομής. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του έργου χρησιμοποιείται ένας μικρός αριθμός μοτίβων τα οποία επανεμφανίζονται σε παράλληλα διαστήματα και λειτουργούν ως ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ των επεισοδίων.

Κύριο χαρακτηριστικό του έργου αποτελεί η συνεχής αλλαγή της διάθεσης. Τη μια στιγμή ακούγονται γρήγορα ρυθμικά μοτίβα και όλα τα όργανα παίζουν διαφορετικές μελωδίες δίνοντας την αίσθηση του «χάους», ενώ, την αμέσως επόμενη, το τέμπο είναι πιο αργό, αλλάζει η δυναμική και η αρμονία. Εκείνο που επιτυγχάνει

τελικά ο συνθέτης μέσω αυτής της εναλλαγής είναι η δημιουργία «προσμονής»

της ηρεμίας και η διατήρηση του ενδιαφέροντος του ακροατή.

Ιδιαίτερο στοιχείο του έργου είναι ότι παίζεται χωρίς να διευθύνεται το σύνολο των οργάνων. Μια επιπλέον δυσκολία προστίθεται κατά την έναρξη του δεύτερου μέρους, όπου το κόρνο απομακρύνεται από το υπόλοιπο σύνολο και παίζει από απόσταση (da lontano). Πέραν των δυσκολιών σε θέματα τεχνικής για τους εκτελεστές, η μεταφορά του κόρνου εκτός σκηνής καθιστά ακόμη δυσκολότερο το συντονισμό του συνόλου. Το κόρνο κατά τη διάρκεια του δεύτερου μέρους επιστρέφει στη σκηνή, και συμμετέχει ξανά όσο το έργο πλησιάζει προς το τέλος του. ΑΝΝΑ ΜΕΣΑΝΑΓΡΕΝΟΥ

Ποίηση: Friedrich Rückert

1.

Nun will die Sonn' so hell aufgehn, Als sei kein Unglück die Nacht geschehn! Das Unglück geschah nur mir allein! Die Sonne, sie scheinet allgemein!

Du mußt nicht die Nacht in dir verschränken, Mußt sie ins ew'ge Licht versenken!

Ein Lämplein verlosch in meinem Zelt!

Heil sei dem Freudenlicht der Welt!

2.

Nun seh' ich wohl, warum so dunkle Flammen Ihr sprühtet mir in manchem Augenblicke. O Augen, gleichsam, um in einem Blicke Zu drängen eure ganze Macht zusammen.

Doch ahnt' ich nicht, weil Nebel mich umschwammen, Gewoben vom verblendenden Geschicke, Daß sich der Strahl bereits zur Heimkehr schicke, Dorthin, von wannen alle Strahlen stammen. Ihr wolltet mir mit eurem Leuchten sagen: Wir möchten nah dir immer bleiben gerne! Doch ist uns das vom Schicksal abgeschlagen. Sieh' recht uns an, denn bald sind wir dir ferne! Was dir noch Augen sind in diesen Tagen: In künft'gen Nächten sind es dir nur Sterne.

Wenn dein Mütterlein tritt zur Tür herein, Und den Kopf ich drehe, ihr entgegen sehe, Fällt auf ihr Gesicht erst der Blick mir nicht, Sondern auf die Stelle, näher nach der Schwelle, Dort, wo würde dein lieb Gesichten sein, Wenn du freudenhelle trätest mit herein, Wie sonst, mein Töchterlein.

Wenn dein Mütterlein tritt zur Tür herein, Mit der Kerze Schimmer, ist es mir, als immer Kämst du mit herein, huschtest hinterdrein, Als wie sonst ins Zimmer! O du, des Vaters Zelle, Ach, zu schnell erloschner Freudenschein!

3.

1.

Ο ήλιος πάλι λαμπρός θ΄ ανατείλει, σαν να μην έγινε τη νύχτα κανένα κακό!

Το κακό βρήκε εμένα μόνο!

Μα ο ήλιος λάμπει για τον κόσμον όλο!

Τη νύχτα δεν πρέπει μέσα σου να την κλείσεις, πρέπει στο αιώνιο φως να τη βυθίσεις!

Μια λαμπίτσα έσβησε στο φτωχικό μου!

Χαίρε, φως του κόσμου ιλαρό!

2.

Τώρα βλέπω, ω μάτια, μάτια μου, γιατί μερικές στιγμές μου σκορπίζατε φλόγες τόσο πυκνές.

Σα ν’ αποζητούσατε να συμπυκνώσετε

όλη τη δύναμη σας σ’ ένα βλέμμα.

Μα δεν φανταζόμουν –επειδή με περιστοίχιζαν σύννεφα

από την αποτυφλωτική μοίρα υφασμένα–

ότι η αχτίδα ετοιμαζόταν να επιστρέψει

εκεί απ’ όπου εκπορεύονται όλες οι αχτίδες.

Θέλατε να μου πείτε με τη λάμψη σας:

Με χαρά θα θέλαμε να μείνουμε κοντά σου!

Αλλά μας το ’χει απαγορεύσει η μοίρα.

Δες μας μόνο, γιατί σύντομα θα είμαστε μακριά σου!

Ό,τι αυτές τις μέρες είναι για σένα μόνο μάτια,

τις νύχτες τις μελλοντικές θα είναι μόνο αστέρια.

Όταν η μητερούλα σου προβάλλει από την πόρτα και στρέφω το κεφάλι και την αντικρίζω, το βλέμμα μου δεν πέφτει πρώτα στο πρόσωπό της, μα πιο χαμηλά, προς το κατώφλι, εκεί που θα ’ταν το γλυκό σου προσωπάκι, όταν χαρούμενη θα ’μπαινες κι εσύ όπως άλλοτε, κόρη μου μικρή.

Όταν η μητερούλα σου προβάλλει από την πόρτα, με τη λάμψη του κεριού, μου φαίνεται πάντα πως μπαίνεις στο δωμάτιο κι εσύ μαζί, ακολουθώντας όπως άλλοτε με ορμή! Του πατρικού κελιού, αχ, φως χαράς εσύ, που έσβησες τόσο σύντομα!

3.

4.

Oft denk' ich, sie sind nur ausgegangen, Bald werden sie wieder nach Hause gelangen, Der Tag ist schön, o sei nicht bang, Sie machen nur einen weiten Gang. Ja wohl, sie sind nur ausgegangen, Und werden jetzt nach Haus gelangen, O, sei nicht bang, der Tag is schön, Sie machen den Gang zu jenen Höh'n. Sie sind uns nur voraus gegangen, Und werden nicht nach Haus verlangen, Wir holen sie ein auf jenen Höh'n Im Sonnenschein, der Tag ist schön.

5.

In diesem Wetter, in diesem Braus, Nie hätt' ich gesendet die Kinder hinaus; Man hat sie getragen hinaus, Ich durfte nichts dazu sagen!

In diesem Wetter, in diesem Saus, Nie hätt' ich gelassen die Kinder hinaus, Ich fürchtete sie erkranken; Das sind nun eitle Gedanken.

In diesem Wetter, in diesem Graus, Nie hätt' ich gelassen die Kinder hinaus; Ich sorgte, sie stürben morgen, Das ist nun nicht zu besorgen.

In diesem Wetter, in diesem Graus! Nie hätt' ich gesendet die Kinder hinaus! Man hat sie hinaus getragen, ich durfte nichts dazu sagen!

In diesem Wetter, in diesem Saus, in diesem Braus, Sie ruh'n als wie in der Mutter Haus, Von keinem Sturm erschrecket, Von Gottes Hand bedecket.

4.

Συχνά σκέπτομαι: Έναν περίπατο βγήκαν μόνο!

Γρήγορα πάλι στο σπίτι θα γυρίσουν!

Η μέρα είναι ωραία! Μη σκιάζεσαι!

Έναν μακρινό περίπατο κάνουν μόνο!

Ναι, έναν περίπατο βγήκαν μόνο,

και τώρα θα γυρίσουν σπίτι!

Μη σκιάζεσαι, η μέρα είναι ωραία!

Πήραν απλώς το δρόμο για κείνα τα ύψη!

Απλώς προχώρησαν μπροστά από μας

και πια δεν θα γυρίσουν σπίτι!

Θα τ’ ανταμώσουμε σ’ εκείνα τα ύψη!

Στου ήλιου τη λάμψη! Η μέρα είναι ωραία σ’ εκείνα τα ύψη!

5.

Με τούτον τον καιρό, με τέτοια κοσμοχαλασιά,

ποτέ δε θα ’στελνα έξω τα παιδιά!

Κι όμως τα πήραν από δω,

κι εγώ δεν είχα τίποτε να πω!

Με τούτο τον καιρό, με τέτοιο χαλασμό

ποτέ δε θ’ άφηνα να βγουν έξω τα παιδιά, θα ’τρεμα μην αρρωστήσουν.

Αυτά όμως τώρα σκέψεις περιττές.

Με τούτο τον καιρό, μέσα σε τέτοια φρίκη, ποτέ δε θ’ άφηνα να βγουν έξω τα παιδιά, θα φοβόμουν πως θα πέθαιναν την επομένη!

Μα αυτά δεν έχουν σημασία πια.

Με τούτο τον καιρό μέσα σε τέτοια φρίκη,

ποτέ δε θα ’στελνα έξω τα παιδιά!

Κι όμως τα πήραν από δω

και δεν μπόρεσα τίποτε να πω!

Με τούτο τον καιρό, με τέτοιο χαλασμό, μ’ αυτήν την κοσμοχαλασιά,

αναπαύονται σαν στο πατρικό τους, δίχως θύελλα καμιά να τα τρομάζει, με το χέρι του Θεού να τα σκεπάζει, αναπαύονται σαν στο πατρικό τους.

Μετάφραση: Αμαλία Παπαδοπούλου- Συμεωνίδου

Το Ergon Ensemble ευχαριστεί την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

για την παραχώρηση της ελληνικής μετάφρασης των στίχων στα Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά.

Θεοδώρα Μπάκα

Γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε λυρικό τραγούδι και μουσική δωματίου στην Ανώτατη Ακαδημία Μουσικής και Θεάτρου του Ανοβέρου. Με ρεπερτόριο που

εκτείνεται από την παλαιά μουσική, το λιντ ως και τις σύγχρονες δημιουργίες συμμετέχει σε διεθνείς μουσικές διοργανώσεις στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Έχει συνεργαστεί με την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Μέγαρο Μουσικής Θεσ/νίκης, λυρικά θέατρα της Γερμανίας, της Ιταλίας, την Όπερα της Λισαβόνας, την Όπερα του Περμ (Ρωσία), με όλα τα μεγάλα ορχηστρικά σύνολα της Ελλάδας, τη Συμφωνική Κύπρου, τη Φιλαρμονική Εταιρεία Βρέμης, το σύνολο Il Complesso Barocco (Alan Curtis), και τη MusicAeterna (Θόδωρος Κουρεντζής). Συνεργάζεται συχνά με τα σχήματα παλαιάς μουσικής Ex Silentio (Δ. Κούντουρας), Latinitas Nostra (Μ. Χρυσικόπουλος), Atalante (Erin Headley), καθώς και τα Χρυσέα Φόρμιγξ (Ν. Ξανθούλης), Επτάηχον κ.ά. Έχει ερμηνεύσει έργα σύγχρονων Ελλήνων δημιουργών (Γ. Κουρουπός, Γ. Ζερβός, Έφη Μαρκουλάκη, Σ. Γυφτάκης, Κ. Σελαμσής, Τ. Ρωσόπουλος, Α. Τριανταφύλλου, «Χάνομαι γιατί ρεμβάζω», Η. Ανδριόπουλος, Β. Κατσούλης, Κ. Βήτα κ.ά.). Έχει ηχογραφήσει, μεταξύ άλλων, έργα Χαίντελ και Σκαρλάττι υπό τον Γ. Πέτρου και τον Α. Κέρτις, μεσαιωνική μουσική με τους Ex Silentio, θρήνους ιταλών συνθετών του 17ου αιώνα, ελληνικά παραδοσιακά, Το ημερολόγιο μιας γυναίκας («Χάνομαι γιατί ρεμβάζω»), τα Εαρινά Τραγούδια- Άνθη Επιταφίου (Η. Ανδριόπουλος). Διδάσκει λυρικό τραγούδι στο Απολλώνιο Ωδείο και στο Κέντρο Παλαιάς Μουσικής του Ωδείου Αθηνών.

Ergon Ensemble

Το Σύνολο μετρά πάνω από δέκα χρόνια καλλιτεχνικής πορείας στα ελληνικά και διεθνή δρώμενα της σύγχρονης μουσικής. Με αφετηρία τα μάστερκλας

του Ensemble Modern, τα μέλη του δημιούργησαν το κορυφαίο σύνολο σύγχρονης μουσικής στην Ελλάδα. Από την ίδρυσή του, το 2008, έχει εντάξει στο δυναμικό του μερικούς από τους καλύτερους Έλληνες μουσικούς σε ένα ευέλικτο σχήμα που διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε παραγωγής. Τα πρωτότυπα προγράμματα του Ergon Ensemble περιλαμβάνουν μουσική δωματίου, μουσικό θέατρο, χορό, σύγχρονη όπερα, μουσική και κινηματογράφο. Χάρη στην ακρίβεια και τη δυναμικότητα των εκτελέσεων, αποσπά διθυραμβικά σχόλια από κριτικούς και κοινό. Έχει συμμετάσχει σε σημαντικά φεστιβάλ: Documenta (Κάσσελ), KunstFestSpiele (Χέρρενχαουζεν), Suså Festival (Δανία), Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Summer Nostos Festival, Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής Φάρος (Λευκωσία), Bilgi New Music Festival (Κωνσταντινούπολη). Συνεργάζεται συχνά με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, ενώ δίνει συστηματικά συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσιάζοντας όλο το εύρος του ρεπερτορίου του 20ού και 21ου αιώνα. Το Ergon, σε συνεργασία με τη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη», έχει οργανώσει εκπαιδευτικές δράσεις για τη μουσική του 20ού και 21ου αιώνα. Από την καλλιτεχνική περίοδο 2020-21 επεκτείνει τις παιδαγωγικές του δραστηριότητες μέσω του εκπαιδευτικού προγράμματος Ergon lab. Πρόσφατα παρουσιάστηκε στο Κοντσέρτχαους της Βιέννης (3.10.22) με το Balkan Project, σε συναυλία με έργα συνθετριών από τα Βαλκάνια.