Olivier Latry

Πριν από τριάντα χρόνια, με την κατασκευή του επιβλητικού εκκλησιαστικού οργάνου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από τον διάσημο γερμανικό

κατασκευαστικό οίκο Klais, οι έλληνες φιλόμουσοι απέκτησαν –επιτέλους–τη δυνατότητα να απολαύσουν ζωντανά τον πληθωρικό, άλλοτε μεγαλοπρεπή και άλλοτε ευαίσθητο ήχο ενός μεγάλου εκκλησιαστικού οργάνου.

Πρόγονος του οργάνου υπήρξε η ύδραυλις, εφεύρεση του μεγάλου μηχανικού και εφευρέτη Κτησίβιου (3ος αιώνας π.Χ.) από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το αρχαίο αυτό μουσικό όργανο, αν και αρχικά κέντρισε μάλλον το τεχνικό παρά το μουσικό ενδιαφέρον των ανθρώπων των ελληνιστικών χρόνων, δεν άργησε να αναπτυχθεί και να διαδοθεί στον ρωμαϊκό κόσμο.

Τους επόμενους αιώνες, αρχαία όργανα κοσμούσαν τα ανάκτορα των βυζαντινών αυτοκρατόρων (αλλά δεν χρησιμοποιούνταν σε εκκλησίες). Ωστόσο, στη Δύση, με την κατάλυση της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το όργανο ξεχάστηκε εντελώς. Το 757 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος δώρισε ένα όργανο στον βασιλιά των Φράγκων, Πιπίνο τον Βραχύ (πατέρα του Καρλομάγνου)· η δωρεά αυτή υπήρξε σημαντικότατο γεγονός και αποτέλεσε την απαρχή αναβίωσης του οργάνου στη Δύση.

Ως τον 15ο αι. το όργανο εξελίσσεται κατασκευαστικά, αποκτά πεντάλ και περισσότερα του ενός κλαβιέ, ενώ μετά τον 16ο αι. αναπτύσσονται εθνικές σχολές κατασκευής, με αξιοσημείωτες διαφορές. Αυτό που αξίζει πάντως να σημειώσουμε είναι πως, πέραν της εκκλησιαστικής χρήσης, το όργανο ανέκαθεν είχε παράλληλα και ευρύτατη κοσμική χρήση.

Το ρεπερτόριο για εκκλησιαστικό όργανο, διαρκώς εμπλουτιζόμενο ανά τους αιώνες, διαθέτει απερίγραπτη στιλιστική ποικιλία, ανάλογη με την κατασκευαστική ποικιλία των οργάνων παγκοσμίως. Οι ανεξάντλητες ηχοχρωματικές και πολυφωνικές δυνατότητες του οργάνου, καθώς και ο μοναδικά υποβλητικός του ήχος, σε συνδυασμό με τις κατά κανόνα εξέχουσες

δεξιοτεχνικές και αυτοσχεδιαστικές ικανότητες των οργανιστών, διαχρονικά εμπνέουν μουσικές που εκφράζουν ανάγλυφα την πλέον πνευματική, μεταφυσική θα λέγαμε, διάσταση της μουσικής σκέψης των συνθετών, αλλά συγχρόνως και τις πιο «ανθρώπινα» τρυφερές αποχρώσεις της.

Μέγαρο – 30 χρόνια εκκλησιαστικό όργανο

ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΤΕΣ

ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ

2.5.2023

OLIVIER LATRY

RICHARD WAGNER ( 1813–1883 )

Ιπτάμενος Ολλανδός , Εισαγωγή

Μεταγραφή: Edwin Lemare

FRANZ LISZT ( 1811-1886 )

Θρύλος αρ. 1 «Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης: το κήρυγμα στα πουλιά»

Μεταγραφή: Camille Saint-Saëns

CAMILLE SAINT-SAËNS ( 1835-1921 )

Από το Καρναβάλι των ζώων:

Ενυδρείο

To κλουβί των πουλιών

Ο κύκνος

Μεταγραφή: Shin-Young Lee

LOUIS VIERNE ( 1870-1937 )

Από τα 24 Φανταστικά κομμάτια:

Τοκάτα από τη Σουίτα αρ. 2 ( έργο 53 )

OLIVIER LATRY ( γενν. 1962 )

Αυτοσχεδιασμός

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

CHARLES-MARIE WIDOR ( 1844-1937 )

Συμφωνία για εκκλησιαστικό όργανο αρ. 5 σε φα ελάσσονα, έργο 42, αρ. 1

Allegro vivace

Allegro cantabile

Andantino quasi allegretto

Adagio

Toccata

Η όπερα Ιπτάμενος Ολλανδός (λιμπρέτο και μουσική) γράφτηκε από τον Ρίχαρντ Βάγκνερ το 1841 στο Παρίσι και η πρεμιέρα της δόθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1843 στην Όπερα της Δρέσδης υπό τη διεύθυνσή του. Ο Βάγκνερ εμπνεύστηκε την όπερα από το έργο του Χάινριχ Χάινε Από τις αναμνήσεις του κυρίου Σναμπελεβόπσκι (1834). Η σατιρική αυτή νουβέλα αποτύπωνε τον παλαιό μύθο του Ιπτάμενου Ολλανδού, ο οποίος δήλωνε πως θα μπορούσε να κάνει το γύρο του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας αψηφώντας το όποιο εμπόδιο· για την «ύβρη» του, καταδικάστηκε από τον Διάβολο να αρμενίζει μέχρι το τέλος του κόσμου. Ο Χάινε πρόσθεσε στην ιστορία μια νέα πτυχή, ότι δηλαδή ο Ολλανδός κάθε επτά χρόνια έβγαινε στην ξηρά σε αναζήτηση μιας γυναίκας που, με την αγνή αγάπη της, θα τον έσωζε από το σκληρό πεπρωμένο. Στην ιστορία του Χάινε, ο ναυτικός γνωρίζει αυτή τη γυναίκα και βρίσκει τελικά στο θάνατο την πολυπόθητη λύτρωση.

Κατά το πρότυπο του Μπετόβεν, η Εισαγωγή της όπερας συμπυκνώνει όλη

την ατμόσφαιρα του έργου. Ανοίγει με το σκοτεινό αλλά δυναμικό μοτίβο

του Ολλανδού, που εκτοξεύει τη βαθιά περιφρόνησή του στον Θεό και στη φύση. Η μουσική, προϊόντος του χρόνου, καταλαγιάζει και παρουσιάζεται το θέμα της μπαλάντας της κεντρικής ηρωίδας: η Σέντα εκφράζει την προσμονή της για τον Ολλανδό. Κατόπιν, ακούμε το κάπως φολκλορικό μοτίβο των νορβηγών ναυτικών, ξένοιαστο και κεφάτο, όπως και οι ίδιοι. Η Εισαγωγή ολοκληρώνεται με μια δραματική κόντα, κατά την οποία το τραγούδι της

Σέντα οδηγεί τη μουσική σε λυτρωτική αποθέωση, προάγγελο και της τελικής λύτρωσης του Ολλανδού. Η μεταγραφή της Εισαγωγής για εκκλησιαστικό όργανο έγινε από τον βιρτουόζο άγγλο οργανίστα Έντουιν Λεμάρ (18651934), έναν από τους κορυφαίους (και πιο ακριβοπληρωμένους!) οργανίστες της εποχής του, ο οποίος, πέραν των πρωτότυπων έργων του για όργανο, προέβη σε άφθονες μεταγραφές. Εξ αυτών, κυρίως οι μεταγραφές του σε αποσπάσματα έργων του Βάγκνερ παραμένουν μέχρι σήμερα δημοφιλείς.

Ο πρώτος Θρύλος του Φραντς Λιστ, γραμμένος αρχικά για σόλο πιάνο, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της βαθιάς πνευματικότητάς του ως ανθρώπου

και συνθέτη, αλλά και της εξαιρετικής συνθετικής του ικανότητας να αποτυπώνει μέσω των ήχων ένα εξωμουσικό περιεχόμενο, που εν προκειμένω

είναι το τιτίβισμα των πουλιών και το κήρυγμα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Το πιανιστικό έργο γράφτηκε κατά την περίοδο 1860-1863 και στην αρχή μιμείται εμφανώς τους ήχους των πουλιών που κελαηδούν ανέμελα

πάνω στα δέντρα. Σύμφωνα με τον γνωστό μύθο, ο Άγιος Φραγκίσκος, βλέποντας τα πουλιά, αποφασίζει να τους κάνει ένα πύρινο κήρυγμα. Χάρη στη δύναμη του λόγου του και με θεϊκή παρέμβαση, τα πτηνά μένουν προσηλωμένα στα λόγια του αγίου, χωρίς να πετάξουν μακριά. Η εμφάνιση του Φραγκίσκου (στη μουσική) γίνεται με ένα χαμηλόφωνο ρετσιτατίβο, που αναπτύσσεται συγχορδιακά, με στοχαστικότητα αλλά και λαμπρότητα. Η εκδοχή του έργου για εκκλησιαστικό όργανο υπογράφεται από τον Καμίγ ΣαινΣανς, ο οποίος ήταν δεινός οργανίστας, και επιπλέον διετέλεσε επί 22 έτη οργανίστας στην περίφημη εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής (Madeleine) στο Παρίσι. Εκεί μάλιστα ο Λιστ, ακούγοντάς τον κάποτε να αυτοσχεδιάζει, δήλωσε πως ο Σαιν-Σανς είναι ο μεγαλύτερος οργανίστας του κόσμου.

Το Καρναβάλι των ζώων, με υπότιτλο Μεγάλη ζωολογική φαντασία, γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1886 σε ένα μικρό χωριό της Αυστρίας, στο οποίο ο Σαιν-Σανς περνούσε τις χειμερινές διακοπές του. Πρόκειται για μια σατιρική σουίτα (για ορχήστρα και δύο πιάνα, στην πρωτότυπη μορφή της), που ο συνθέτης έγραψε αποκλειστικά για τη διασκέδαση του ιδίου και των φίλων του. Σε αυτούς ανήκε και ο βιολοντσελίστας Σαρλ Λεμπούκ, που στα νιάτα του είχε υπάρξει δεξιοτέχνης και στον οποίο αφιερώθηκε το πιο διάσημο μέρος της σουίτας, ο Κύκνος – το μοναδικό μέρος του έργου που ο συνθέτης επέτρεψε να παρουσιάζεται όσο ζούσε. Έτσι, το Καρναβάλι, που διακρίνεται για το λεπτό χιούμορ του, ακούστηκε δημόσια δύο μήνες μετά

το θάνατο του Σαιν-Σανς και συγκεκριμένα στις 26 Φεβρουαρίου του 1922

στο Παρίσι, ενώ η έκδοσή του έγινε τριάντα χρόνια αργότερα. Η ευφάντα-

στη μεταγραφή του Καρναβαλιού για εκκλησιαστικό όργανο έγινε το 2021

από τη διεθνούς φήμης νοτιοκορεάτισσα οργανίστα, Σιν-Γιουνγκ Λι (παλιά

μαθήτρια του Λατρύ), με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα από το θάνατο του συνθέτη.

Ο Γάλλος οργανίστας και συνθέτης Λουί Βιερν, αν και σχεδόν τυφλός εκ γενετής, έκανε λαμπρές σπουδές εκκλησιαστικού οργάνου στο Κονσερβατόριο του Παρισιού, αποφοιτώντας το 1894 με το βαρύτιμο α΄ βραβείο. Διετέλεσε επί 37 χρόνια οργανίστας στη Notre-Dame του Παρισιού (από το 1900 ως το θάνατό του), αφοσιωμένος δάσκαλος πλειάδας εκλεκτών μαθητών και υπήρξε ο σημαντικότερος άμεσος επίγονος του Σεζάρ Φρανκ, όσον αφορά τον εμπλουτισμό του ρεπερτορίου του εκκλησιαστικού οργάνου. Η Συλλογή των 24 Φανταστικών κομματιών – χωρίζονται σε τέσσερις σουίτες, από έξι κομμάτια η καθεμιά– αποτελεί, μαζί με τις Έξι Συμφωνίες για όργανο, από τα σημαντικότερα και ωριμότερα έργα του Βιερν, σημείο αναφοράς στην αναγέννηση της γαλλικής μουσικής για όργανο στις αρχές του 20ού αιώνα. Η Τοκάτα (από τη Δεύτερη Σουίτα) είναι ένα σύντομο έργο σε σι ύφεση ελάσσονα και σε τριμερή μορφή. Τα δύο χέρια του οργανίστα κινούνται σχεδόν αδιάλειπτα με δέκατα έκτα, γεμίζοντας με ερεθιστικές

αρμονίες τη ρυθμικά σφριγηλή κίνηση του μπάσου στα πεντάλ, που άλλοτε στις εξωτερικές ενότητες είναι κοφτή, ενώ στην ενδιάμεση, πιο λυρική. Λίγο πριν το τέλος του έργου, τα δέκατα έργα εμφανίζονται και στα πεντάλ, προσφέροντας μια στιγμή ευπρόσδεκτης δεξιοτεχνικής επίδειξης.

Για τους περισσότερους οργανίστες, ο αυτοσχεδιασμός παραμένει μέχρι σήμερα αναπόσπαστο και σημαντικό κομμάτι της καλλιτεχνικής τους δράσης, είτε εντός είτε και εκτός του εκκλησιαστικού πλαισίου. Ο σολίστ του αποψινού ρεσιτάλ, κατέχει πανθομολογουμένως σε βάθος τα μυστικά της τέχνης του αυτοσχεδιασμού, έχοντας τη συναρπαστική ικανότητα να μετουσιώνει αστραπιαία τις αυθόρμητες μουσικές του σκέψεις σε ολοκλρωμένεες μουσικές συλλήψεις, μεστές νοήματος, συναισθήματος και πλούσιων ηχοχρωμάτων.

Κορυφαία φυσιογνωμία στο χώρο του εκκλησιαστικού οργάνου στη Γαλλία κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού ήταν ο Σαρλ-Μαρί Βιντόρ, οργανίστας επί έξι περίπου δεκαετίες στον περίφημο ναό του Αγίου Σουλπικίου και διάδοχος του μεγάλου Σεζάρ Φρανκ ως καθηγητής οργάνου στο Κονσερβατόριο του Παρισιού (στους διάσημους μαθητές του συγκαταλέγεται και ο Λουί Βιερν). Στο συνθετικό του έργο δεσπόζουν οι δέκα Συμφωνίες για σόλο εκκλησιαστικό όργανο, έργα μεγαλόπνοα, που διεύρυναν σημαντικά τους δεξιοτεχνικούς και εκφραστικούς ορίζοντες του οργάνου

της εποχής. Μάλλον γι’ αυτό ο συνθέτης επέλεξε να χαρακτηρίσει τα έργα αυτά Συμφωνίες, παρόλο που το περιεχόμενό τους δεν συμβαδίζει με την παραδοσιακή έννοια του όρου, επειδή αξιοποιούν στον υπερθετικό βαθμό όλες τις δυνατότητες και τα ηχοχρώματα του οργάνου, όπως μια Συμφωνία χρησιμοποιεί όλο το εύρος των δυνάμεων της συμφωνικής ορχήστρας. Η Πέμπτη Συμφωνία του Βιντόρ γράφτηκε και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1878 και μαζί με την Έκτη (που γράφτηκε πιο πριν) συναποτελούν το έργο 42 στον κατάλογο έργων του συνθέτη. Το πρώτο της μέρος, ως μια σειρά παραλλαγών, είναι από μουσικής άποψης το πιο πυκνό και σημαντικό μέρος του έργου. Ακολουθούν δύο μέρη, αμφότερα σε φόρμα σονάτας, το δεύτερο εκ των οποίων έχει το χαρακτήρα του μενουέτου. Το αργό τέταρτο μέρος βασίζεται σε ένα μόνο θέμα και έχει αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα. Η καταληκτική Τοκάτα, αν και μουσικά το απλούστερο μέρος της Πέμπτης Συμφωνίας, είναι μακράν το δημοφιλέστερο της Συμφωνίας , αλλά και όλου του έργου του Βιντόρ – περιζήτητη ηχητική υπόκρουση σε κάθε είδους λαμπρές τελετές, λόγω της δυναμικότητας και της αδιάλειπτης ενεργητικότητάς της.

ΤΙΤΟΣ ΓΟΥΒΕΛΗΣ

OLIVIER LATRY

Αναγνωρισμένος ως ο κορυφαίος πρεσβευτής του εκκλησιαστικού οργάνου παγκοσμίως, ο γάλλος οργανίστας Ολιβιέ Λατρύ έχει εμφανιστεί στους πιο σημαντικούς συναυλιακούς χώρους του κόσμου, έχει προσκληθεί να συμπράξει με κορυφαίες ορχήστρες υπό τη διεύθυνση διάσημων μαέστρων, έχει πραγματοποιήσει ηχογραφήσεις για μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες

και έχει ερμηνεύσει σε πρώτη εκτέλεση έναν εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό

έργων. Έχοντας λάβει τον τίτλο του Οργανίστα του Καθεδρικού της Παναγίας των Παρισίων σε ηλικία 23 ετών και του Επίτιμου Οργανίστα της Εθνικής Ορχήστρας του Μόντρεαλ από το 2012, ο Ολιβιέ Λατρύ είναι πάνω απ’ όλα ένας επιτυχημένος, βαθυστόχαστος και τολμηρός μουσικός που εξερευνά κάθε πτυχή του ρεπερτορίου για το εκκλησιαστικό όργανο, ενώ επίσης ξεχωρίζει για το εξαιρετικό ταλέντο του στον αυτοσχεδιασμό.

Εμφανίζεται τακτικά στις σπουδαιότερες αίθουσες συναυλιών: Φιλαρμονική

του Βερολίνου, Φιλαρμονική του Παρισιού, Αίθουσα Ντίσνεϋ, Ντέιβις Χολ

του Σαν Φρανσίσκο, Κονσέρτχεμπαου του Άμστερνταμ, Φιλαρμονική του

Έλβα στο Αμβούργο, Βέριζον Χολ στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, Γκεβάντχαους στη Λιψία, Μουζίκφεραϊν και Κοντσέρτχαους στη Βιέννη, Παλάτι των

Τεχνών στη Βουδαπέστη, Ρόυαλ Φέστιβαλ Χολ, Πολιτιστικό και Συνεδριακό

Κέντρο της Λουκέρνης (KKL Lucerne), Ρόυαλ Άλμπερτ Χολ, Σαντόρι Χολ, Θέατρο Μαριίνσκι, νέα αίθουσα Ζαρβάντιε της Μόσχας, Nτε Ντέλεν του Ρόττερνταμ, Μπρίτζγουοτερ Χολ του Μάντσεστερ. Συμπράττει επίσης ως σολίστ με κορυφαίες ορχήστρες: Ορχήστρα της Φιλαδέλφειας, Φιλαρμονική του Λος Άντζελες, Συμφωνική της Βοστόνης, Φιλαρμονική του Βερολίνου, Συμφωνική ΝΗΚ του Τόκιο, Φιλαρμονική του Μονάχου, Ορχήστρα Φιλαρμόνια, Συμφωνική της Βιέννης, Φιλαρμονική του Ρόττερνταμ, Συμφωνική του Σίδνεϋ, Συμφωνική της Ραδιοφωνίας της Βιέννης (RSO), Φιλαρμονική του Χονγκ Κονγκ, Συμφωνική του Τορόντο, Συμφωνική του Μόντρεαλ και Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας, με μαέστρους όπως οι Μιουνγκ-Βουν Τσουνγκ, Άντρις Νέλσονς, Έσα-Πέκκα Σαλόνεν, Στεφάν Ντενέβ, Κρίστοφ Ουρμπάνσκι, Φαμπιέν Γκαμπέλ, Κρίστοφ Έσενμπαχ, Αλαίν Αλτίνογλου, Κεντ Ναγκάνο, Έντο ντε Βάαρτ και Γιούκα-Πέκκα Σαράστε.

Στη διάρκεια της σεζόν 2021-2022, ο Ολιβιέ Λατρύ ήταν καλλιτέχνης in-residence στη Φιλαρμονική της Δρέσδης, θέση που κατείχε και κατά τη διετία 2017-2019.

Την τρέχουσα σεζόν, θα παρουσιάσει στη Γερμανία και τη Γαλλία την πρώτη εκτέλεση του πρώτου κοντσέρτου για εκκλησιαστικό όργανο που συνέθεσε ο Έσα-Πέκκα Σαλόνεν, με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου και την Ορχήστρα του Παρισιού, υπό τη διεύθυνση του συνθέτη.

Από τις πρόσφατες δραστηριότητές του, ξεχωρίζουν οι πρώτες παρουσιάσεις στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Βόρεια Αμερική του κοντσέρτου με τον τίτλο Waves για εκκλησιαστικό όργανο και ορχήστρα του Πασκάλ Ντυσαπέν, με τη Συμφωνική του Θεάτρου Λα Μονναί, τη Φιλαρμονική της Γαλλικής Ραδιοφωνίας, την Ορχήστρα της Ρωμανικής Ελβετίας και τη Συμφωνική του Μόντρεαλ.

Μεταξύ των πρώτων παρουσιάσεων που έχει στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται: το Maan Varjot της Κάια Σάαριαχο, για όργανο και ορχήστρα, με τη Συμφωνική του Μόντρεαλ, την Εθνική Ορχήστρα της Λυόν και τη Φιλαρμόνια (2014), το Κοντσέρτο του Μάικλ Γκαντόλφι με τη Συμφωνική της Βοστόνης (2015), αλλά και το Κοντσέρτο για όργανο του Μπενουά Μερνιέ, γραμμένο για τα εγκαίνια του νέου εκκλησιαστικού οργάνου της αίθουσας

συναυλιών Μποζάρ των Βρυξελλών (2017). Το 2019 ήταν ο σολίστ στη γερμανική πρεμιέρα του Τρίτου Κοντσέρτου για όργανο του Τιερί Εσκές, με τη

Φιλαρμονική της Δρέσδης και μαέστρο τον Στεφάν Ντενέβ.

Η σταθερή προσήλωσή του στο γαλλικό ρεπερτόριο για το όργανο τον οδήγησε να ηχογραφήσει για την Deutsche Grammophone το σύνολο των έργων του Ολιβιέ Μεσσιάν για εκκλησιαστικό όργανο, τα οποία ερμήνευσε επίσης

σε ρεσιτάλ στο Παρίσι, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Το 2005 ηχογράφησε, για την Deutsche Grammophone και πάλι, ένα άλμπουμ με έργα του Σεζάρ

Φρανκ. Ανάμεσα στις πολλές ηχογραφήσεις του, ξεχωρίζουν η Συμφωνία

αρ. 3 του Σαιν-Σανς με τον Κρίστοφ Έσενμπαχ και την Ορχήστρα της Φιλαδέλφειας, για την εταιρεία Ondine. Το 2013 κυκλοφόρησε από την εταιρεία Naïve το Trois Siècles d’Orgue à Notre-Dame de Paris, με έργα που συνέθεσαν παλαιότεροι και σημερινοί οργανίστες του Καθεδρικού της Παναγίας των Παρισίων. Το 2016 ηχογραφήθηκαν για τη Warner Music εκτελέσεις

του στο όργανο (της εταιρείας Rieger) της Φιλαρμονικής του Παρισιού. Το

Μάρτιο του 2019 άρχισε τη συνεργασία του με τη δισκογραφική εταιρεία La

Dolce Volta, με το άλμπουμ Bach to the Future. Ηχογραφημένο στο περίφημο όργανο της Παναγίας των Παρισίων, το άλμπουμ περιλαμβάνει μεταγραφές του Μπαχ και πρωτότυπα έργα ειδικά προσαρμοσμένα γι’ αυτό το εκπληκτικό όργανο. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του στην εταιρεία La Dolce

Volta έχει τον τίτλο Liszt Inspirations και ηχογραφήθηκε στο όργανο της

Φιλαρμονικής του Παρισιού (κυκλοφόρησε το 2021).

Το 2021 ο Ολιβιέ Λατρύ εξέδωσε, σε συνεργασία με τον μουσικολόγο και

δημοσιογράφο Στεφάν Φριεντερίκ, ένα βιβλίο για τους δεσμούς μεταξύ

της μουσικής για εκκλησιαστικό όργανο και της Θείας Λειτουργίας, στο οποίο επίσης παρουσιάζονται ποικίλες πτυχές της ζωής του ως οργανίστας (εκδ. Salvator). Το βιβλίο κυκλοφορεί επίσης στα γερμανικά και τα αγγλικά (εκδ. Butz-Verlag).

Πρώην μαθητής του Γκαστόν Λιταίζ, ο Ολιβιέ Λατρύ διδάσκει σήμερα στο Ωδείο του Παρισιού. Έχει λάβει πολλές διεθνείς διακρίσεις και βραβεία, όπως το Βραβείο του Ιδρύματος Cino et Simone Del Duca (από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ινστιτούτου της Γαλλίας) το 2000. Έχει ανακηρυχθεί Επίτιμο Μέλος του North and Midlands School of Music (Μ. Βρετανία, 2006) και του Royal College of Organists (Μ. Βρετανία, 2007). Του απονεμήθηκε επίσης ο τίτλος «Διεθνής Ερμηνευτής της Χρονιάς» από την Αμερικανική Ένωση Οργανιστών τον Απρίλιο του 2009, ενώ το 2010 αναγορεύθηκε Επίτιμος Διδάκτωρ Μουσικής από το Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ στο Μόντρεαλ του Καναδά.

Από το 2019 έως το 2022 ο Ολιβιέ Λατρύ ήταν καλλιτέχνης in-residence

του κληροδοτήματος William T. Kemper στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, στο Λώρενς.

ΕΚΔΟΣΗ ΟΜΜΑ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΛΕΝΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ | ΤΜΗΜΑ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΛΗΤΩ ΤΣΕΚΟΥΡΑ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΝΤΥΠΟΥ ΕΛΛΗ ΠΕΤΡΑΝΤΗ | CREATIVE DIRECTOR K2DESIGN | ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΧΑΙΡΑ, ΠΑΝΟΣ ΚΑΣΙΑΡΗΣ | ΕΚΤΥΠΩΣΗ PRINTFAIR