3 Wereld Braille Dag in muZIEum
4 Jaaroverzicht gemeente Grave & 5
7 MensenWerk:
Corienne Popping
8 Open dag boer
9 Vernieuwde Kruidvat
Mark Hendriks
opent deuren
grave, escharen, gassel en velp
Ouders Frank en Connie eren verongelukte dochter
‘Iedereen kende Camille, ze was erg geliefd’ GRAVE - Een kind verliezen is het ergste dat je als ouder kan overkomen. Voor Frank Haans en Connie van den Broek (foto) uit Grave werd deze nachtmerrie afgelopen maart werkelijkheid. Hun vijftienjarige dochter Camille verongelukte op nog geen drie minuten fietsen van huis. De levenslustige tiener was op weg naar haar vriend. Ondanks het grote verlies proberen Frank en Connie samen met hun zonen Kaz en Koen ‘gewoon’ door te gaan. “Af en toe lijkt het nog steeds een boze droom. Je weet wel dat het gebeurd is, maar snapt het niet.”
Z
owel Frank als Connie omschrijft de periode vlak na het ongeluk als surrealistisch. “Camilles vriend belde mij”, blikt Connie terug. “Of ze al was vertrokken, want ze was nog steeds niet gearriveerd. Wel hoorde hij sirenes. Ik kreeg direct buikpijn en ben in mijn auto gestapt. Bij de plek van het ongeluk aangekomen herkende ik haar fiets. Nadat ik Frank had gebeld wilde ik niets liever dan bij haar zijn. Er waren zoveel mensen met haar bezig dat ik niet anders kon dan aan haar voeten zitten. Wat er dan gebeurt... dat is niet te beschrijven. Onderweg naar het ziekenhuis wisten we al dat er een wonder nodig was.” Frank beaamt wat Connie zegt. “Het is op zo’n moment net alsof je twee personen bent”, vult hij aan. “De ene is compleet uit het veld geslagen, de andere handelt en is puur bezig met overleven. Je lichaam beschermt je. Het besef komt heel erg langzaam. Naarmate de tijd vordert komen die twee personen steeds dichter bij elkaar, dat kan maanden duren. Zo vind ik het lastig om de kerstkaarten te lezen die we krijgen. Het verlies van onze dochter staat namelijk haaks op het kerstgevoel.” Carpe diem Frank en Connie weten al snel na het overlijden van Camille dat ze alles willen doen wat mogelijk is om haar te eren. Dit resulteert
www.pizzeriaoranje.nl
Bezorg- en meeneemservice:
0486-785060 Brugstraat 8 - 5361 GT - Grave Pizza’s - Pasta’s - Wok - Grill - Shoarma - Döner
Camille’s Song
onder meer in een beschilderde grafkist, door veertig van haar naaste vrienden. Daarnaast maken de ouders het ontwerp voor het graf ook zelf. “Er zit veel symboliek in”, legt Frank uit. “Het is een vlinder, die wordt omvat door een C. Niet alleen de eerste letter van haar naam, maar tevens de onvoltooide cirkel van haar leven. Daarnaast is op de steen haar motto ‘carpe diem’ terug te vinden. Als een vlinder fladderde ze door haar leven en plukte elke dag. Ze maakte zich nergens druk om.” Plakboeken Connie staat tijdens het gesprek regelmatig op om iets van Camille te pakken. Een fotoboek, een plakboek, een versje. “We beschikken gelukkig over heel veel materiaal van haar”, zegt ze. “Veel hiervan hebben we gedeeld via Facebook. Sinds het ongeluk zijn we daarop veel actiever geworden. Het is een goede manier om in de gaten te houden hoe het met anderen gaat. Wij zijn niet de enige die het moeilijk hebben met het verlies van Camille. Facebook is een mooie plek om met elkaar van gedachten te wisselen en het zo een plek te geven. Enige tijd geleden ben ik begonnen om via haar tweets de laatste drie maanden van haar leven te reconstrueren. Daarnaast breng ik allerlei teksten, krantenartikelen, foto’s, kaarten en andere herinneringen uit de afgelopen negen maanden samen in een plakboek.” Frank, die al sinds zijn jeugd bezig is met het maken van muziek, heeft zijn
gevoelens in een lied gevangen. “Ineens zaten de woorden en muziek van het refrein ‘And I feel...’ in mijn hoofd”, geeft hij aan. “Dat bleef hangen, ik raakte het maar niet kwijt. Dus ik moest er iets mee doen. Nadat ik de juiste melodie had gevonden, had ik binnen twee dagen de tekst af. Dat was op 18 april, nog geen maand na het ongeluk.” Tijdens het schrijven probeert hij te schetsen wat voor iemand Camille was. “Het was een echte puber. Ze had beauty, brains en was sociaal sterk. Iedereen kende haar en ze was erg geliefd.” Als het nummer af is brengt Frank het bij zijn band in, The Wild Weeping Willies, met de vraag of ze eraan mee willen werken. “Toen zijn we gaan jammen, iets waar ik altijd dol op ben”, vertelt Frank. “We kwamen uit op een drumbeat die haar hartslag moet voorstellen. De gitarist kwam met een heel naar, onheilspellend loopje. Ik kon meteen een goede baslijn pakken. Het viel allemaal op zijn plek. De tranen spatten uit mijn ogen.” De zanger van de band is Franks broer Jeroen. “Hij kan de dramatiek perfect neerzetten. Ik ben blij dat het een familielid is die mijn stem vertolkt. Het hele proces is goed verlopen. Het is nu echt een nummer van de band, niet van mij alleen, daar ben ik heel blij mee.” Never Again Het liedje, Camille’s Song, bestaat uit drie delen. Na de introductie van Camille als persoon in het eerste deel (And I feel) volgt het dreigende Terrible Blow,
dat handelt over het ongeluk. Daarna komt in het derde deel (Never Again) het besef. De tekst hiervan is gebaseerd op de tekst die Connie heeft geschreven en uitgesproken op de uitvaart. Frank: “De spanning bouwt op tijdens het nummer. De ontlading komt in het laatste stuk. Dat is waar het om gaat, het besef wat je kwijt bent geraakt. Diegene waar je ‘s ochtends mee opstond, die je ‘s avonds welterusten kuste, die is er niet meer. De angst van elke ouder.” Zaterdag 15 december heeft The Wild Weeping Willies Camille’s Song voor het eerst live gespeeld. “Er waren veel bekenden”, zegt Frank. “De zaal was stil en gespannen. Je voelde tijdens het optreden de emotie op het podium. Het was huiveringwekkend. Ik stond te vechten tegen mijn tranen bij de eindsolo.” Het optreden van de band wordt die avond live uitgezonden op internet. “Na lang wikken en wegen heb ik besloten het toch te kijken”, vertelt Connie, die het nummer tot dan toe nog nooit had gehoord omdat ze bang was dat het enorm zou inslaan. “Later heb ik het samen met Frank nog eens goed geluisterd. Ik vond het heel heftig. Ik heb al genoeg aan mezelf, dit maakt het er niet makkelijker op. Het is wel een prachtig nummer.” Het laatste wat Camilles ouders willen is bij de pakken neerzitten. “Daar heeft niemand iets aan”, vindt Frank. “Dus we blijven gewoon ons ding doen, dat willen we allebei ook. De glans is er echter wel van af, maar dat wordt hopelijk nog beter.”
Part 1: And I feel… August thirty-one, nineteen ninety six You were born and I went wild I ran to the florist, bought a pure white rose Never been more happy, as when you came into my life My God what a great kid, an energy overdose Sometimes you scared us from our heads down to our toes You wanted to discover what the world could offer Meeting friends, start to dance and live your lovely life (refrein) And I feel… Yes I feel… A fire burning inside of me, missing you so desperately And I feel… Yes I feel… This empty space within our lives, a black hole killed my shining star As the years went by, more lovely every day In pictures you light up the room, with your sweet dazzling smile Boys discovered you, then they filled your world And with all your lovely friends, you danced through your life You felt that school was just, just for having fun Drawing silly things on classmates’ books and arms Whatsapping on your iPhone, your hands under your desk Mostly unseen, but sometimes caught in the act (refrein) Two thousand twelve, a most promising year Your sweet sixteen was never quite so near You fell in love so deeply, it all went so fast And your Dushi made you shine on even more And I feel… Yes I feel… This empty space within our lives, a black hole killed my shining star
Part 2: A terrible blow The twenty second of March, your plans were clear Finish work at the supermarket, diner at home, then rush off to your love Made yourself pretty, put on perfume for at least six times You looked like a front page Cosmo-girl like never before… On your bike, it had already turned dark Suddenly a car, suddenly a car Sreaming brakes, screaming brakes A terrible blow, a terrible blow A terrible blow, a terrible blow! Part 3: Never again Never again… (4x) Never again… That great smile on your face Never again… Shopping with your mom Never again… Playing soccer with the girls Never again… Buying shoes and skirts Never again… Fighting with your brothers Never again… Together with your friends Never again… Your Dushi and you Never again… Holding hands Never again… Sitting on the couch with you Never again… Holding your hands Never again… Cammi I love you Never again… Daddy I love you too
www.arenalokaal.nl – jaargang 18 – week 52 – vrijdag 28 december 2012
(Frank Haans, 18 april 2012)