5 Pinksterfeesten in nieuw jasje
6 Voor het eerst eigen thuiszorgbureau
10 Arena Tuinspecial t/m 12
13 Grave kijkt uit naar
Smartlappenfestival
16 Speciale editie
weekblad Arena
grave, escharen, gassel en velp
Schaijkseweg 3a - Herpen 0486-415100
www.kriekeput.nl - kriekeput@herperduin.nl
Jan Rutten: ‘Slapeloze nachten’
‘Ik ben geen hondenfokker, maar verzorg ze alleen’
‘Er is weinig wat niet kan’
’t Trefpunt in Maaszicht viert tienjarig bestaan GRAVE - In Maaszicht wordt op zaterdag 18 mei tien jaar ’t Trefpunt gevierd. Na diverse verhuizingen tussen woningen in de Oliestraat en het hoofdgebouw kwam de huidige ruimte beschikbaar, in het Graafse verzorgingstehuis Maaszicht.
A
ls ik ’t Trefpunt binnenkom, is het rustuurtje voor de bewoners net voorbij. Van links en rechts komen ze binnen, waar ze achter de gezelschapstafel, al dan niet geholpen door de activiteitenbegeleidsters of vrijwilligers, hun eigen plaats innemen. Ik heb een vrije plaats gevonden en de buren naast en tegenover me bekijken me welwillend. Ook de mensen die van buiten het tehuis komen, vinden hun plaats. Riekie Koninkx, een van de begeleidsters, stelt me voor als iemand van de krant en vraagt de cliënten zich aan mij voor te stellen. Nu vind ik cliënten eigenlijk een akelig woord in deze setting, dus van nu af aan noem ik het bewoners. Frank en vrij stellen de dames en twee heren zich voor. De één heel uitgebreid, de ander met een enkel woord en een enkeling met alleen een blik. Niet iedereen kan meer praten. De gemiddelde leeftijd is 87 jaar. Ik voel me een snotneus en blijk ook niet op de allerveiligste plaats te zitten. Mijn twee
overbuurvrouwen blijken goed van de tongriem gesneden, en bovendien over een geweldige voorraad humor te beschikken die ze met de snelheid van het licht op me af weten te vuren. Mevrouw Burghouts, links van me, vertelt over het beroep van haar man: “Hij was typograaf en werkte voor de Graafsche Courant. Hij moest met de hand al die letters plaatsen en kon dat razendsnel.” Buurvrouw links stoot me aan: “Ik kom uit Escharen. Dat was altijd leuk. Hier ook hoor. We kunnen goed met elkaar overweg. Ik ben deze week op straat gevallen en heb veel pijn gehad.” Als ze even later schuin op me valt, zeg ik dat ik zo charmant ben dat iedereen dicht bij me wil zijn. Mevrouw Suiker-Werten aan de overkant reageert messcherp. Met een vette glimlach: “Meneer heeft zo te horen geen hekel aan zichzelf.” Ze schiet keihard in de lach: “Grapje hoor.” Droomland Haar buurvrouw, mevrouw Van Heijster, begint hardop te zingen. Wie kan zingt
mee. Droomland. Tweestemmig. Ook de begeleidsters en de vrijwilligers zingen mee. Ik krijg kippenvel. De saamhorigheid klinkt uit ruim een dozijn kelen. Mevrouw Van Heijster, aangezet door het succes en het hartelijk applaus, draagt een gedicht voor. De pot. Zo heet het. De anderen kijken aanmoedigend mee. Ze hebben het al ontelbare keren gehoord. Het gedicht is er een waarom gelachen kan worden, wat ook uitbundig gebeurt. Weer klatert het applaus op. Iedereen is trots dat ze het maar weer eens geflikt heeft. Ik voel me steeds meer thuis. Als iemand me vraagt waar ik vandaan kom, neem ik uitgebreid het woord. Het wordt een lang en vrolijk verhaal, onderbroken door lachbuien van mijn gehoor. Als ik na afloop een beetje trots om me heen kijk, zegt, in de stilte van dat moment, mevrouw Van Heijster keihard: “Nou, jij praat ook veel.” Weer ligt iedereen dubbel. Het is lang geleden dat ik me zo met een groep vereenzelvigd heb. “Mijn zoon heeft bij jou op school gezeten”, zegt mevrouw Lamers. Mijn buurvrouw rechts: “Ik kom uit Escharen.” Als ik nog even de tafel rondga, kom ik bij een mevrouw die aan mijn mouw trekt: “Ik kom uit
Antwerpen. Daar heb ik tot mijn tiende jaar gewoond. Daarna zijn we naar Hulst verhuisd. We hadden daar een hotel. Hoe heette dat ook alweer?” Ze vraagt het aan Jacqueline Steenhuizen, de andere activiteitenbegeleidster. “Het had jouw naam”, zegt Jacqueline. Beteuterd zegt de mevrouw dat ze die even vergeten is. Als ze hem hoort kijkt ze me weer met een glimlach aan en vertelt precies waar dat hotel was in Hulst. Gemeente Grave Op de hoek van de tafel zit Henk van Kempen. Hij kijkt me aan en herkent me. We hebben allebei jaren in dienst van de gemeente Grave gewerkt: “Ik heb vijf burgemeesters meegemaakt.” Als ik hem aan de feestjes bij verjaardagen en de flesjes bier die daarbij hoorden herinner, schiet hij met een vette knipoog in de lach. Als ik bij mijn vertrek in plaats van door de deur achter de bar verdwijn, is mevrouw Suiker weer de scherpste: “Daar staat alleen maar zure melk.” Dolle pret bij het gezelschap. Van de mevrouw die niet meer kan praten, krijg ik een grote glimlach. Mijn hart smelt.
ESCHAREN - Vijf leden van de Anti Dierproeven Coalitie (ADC) braken in de nacht van dinsdag 9 op woensdag 10 april in bij de hondenkennel van Jan Rutten aan de Beerschemaasweg 45 in Escharen. De actievoerders namen in totaal zes beagles mee om te voorkomen dat deze gebruikt zouden worden voor dierproeven. Een maand later zit Rutten nog steeds helemaal stuk. “Mijn hele leven is naar de kloten geholpen”, zegt de 76-jarige Escharenaar.
De diefstal van de zes beagles, waaronder ook vier puppy’s, wordt de afgelopen weken breed uitgemeten in de pers. Lokale, regionale en landelijke kranten en tv-zenders als SBS en Veronica storten zich massaal op de zorgvuldig geregisseerde publiciteitsstunt van de ADC. In de publicaties wordt Jan Rutten steevast aangemerkt als hondenfokker, ook in Arena. Herhaaldelijke pogingen van de redactie om Rutten zíjn kant van het verhaal te laten vertellen, halen niets uit. “Jullie zijn alleen maar op zoek naar sensatie”, zo kapt hij de verzoeken om wederhoor boos af. Afgelopen dinsdag, vier weken na de inbraak op zijn terrein, is de Escharenaar voor het eerst wat spraakzamer. “Iedereen schrijft dat ik honden fok, maar dat is niet waar. Ik verzorg ze alleen. Dat doe ik al meer dan tien jaar met veel liefde. Ik wil dat mijn naam wordt gezuiverd”, zegt een woedende Rutten. Met het feit dat de honden die hij verzorgt door MSD Animal Health worden gebruikt voor dierproeven, heeft hij geen moeite. “Met wat ze er in Boxmeer mee doen heb ik niets te schaften.” Bedreigingen Rutten is intussen nog altijd niet over de schrik heen. “Ik ben nog steeds kei van streek door wat die kutjanussen hebben gedaan. Ik kan er ‘s nachts niet van slapen. Als ze bij je inbreken gaat je dat niet in de kouwe kleren zitten, kan ik je verzekeren.” De Escharenaar zegt de afgelopen weken meerdere keren te zijn bedreigd door dierenactivisten. “Ik ben 76 jaar, mijn hele leven is naar de kloten geholpen. Ik ga hier straks nog aan kapot”, klinkt het emotioneel. “Waar heb ik dit aan verdiend? Die hondjes hebben het hier hartstikke goed. Nu zitten die lieve diertjes misschien wel vijf hoog achter op een flatje.” Hondenblafactie De ADC blijft achter de inbraakactie in Escharen staan. “Deze honden zouden ten dode zijn opgeschreven als wij niet gehandeld hadden”, zegt campagneleider Robert Molenaar. “We hebben zes honden in Escharen kunnen redden, maar de gedachte dat daar nog veel meer beagles zitten die gebruikt gaan worden voor experimenten laat mij niet meer los. ADC is bereid om alle honden op te vangen. We willen een einde aan het fokken van honden voor dierproeven.”
Lees verder op pagina 5
www.arenalokaal.nl – jaargang 19 – week 19 – vrijdag 10 mei 2013
Lees verder op pagina 5