3 Gemeente Grave
knapt vuile zaakjes op
5‘Ik krijg soms
huilende mensen’
9 Pieperknallers vieren 13 Arena-derby 55-jarig bestaan
Estria - GVV’57
15 Filmcafé neemt deel aan Sjors Creatief
grave, escharen, gassel en velp
Lekker eten en drinken uit de streek!
Schaijkseweg 3a - Herpen - 0486-415100 www.kriekeput.nl - kriekeput@herperduin.nl
Gemeenschapsaccommodatie Esterade mag blijven
Ria Gerrits uit Escharen borduurt kunstwerken
‘De Nachtwacht heb ik boven liggen’ ESCHAREN - Ze staat me al met een brede glimlach in de deuropening op te wachten. Ria Gerrits - van Poppelen. Twee warme handen nemen mijn uitgestoken hand aan. Voor ik zit, staat de koffie met een lekkere koek al op tafel. “Hedde gij het guut kunne viende?” Er hoeft geen ijs gebroken te worden.
Z
e was in het gezin in Reek een nakomertje. 8 september 1931 stonden er drie broers en twee zussen aan haar wieg. Na een onbekommerde lagere schooltijd, was het over met het geluk. Haar moeder stierf en de twaalfjarige Ria verhuisde naar een kostschool in Veghel. Tot haar zestiende, want toen overleed haar vader. Ze kwam bij een oudere broer in huis. Dat ging toen zo. Later weer bij een andere broer: “En toen kwam het geluk weer terug. Ons Jan zijn vrouw had een broer. Daar kreeg ik verkering mee. Dat was Piet, en daar ben ik mee ingetrouwd. Op hun boerderij “De Groote Mulder” woonden ook nog Piets ouders, En zijn broer. Met vijf kinderen. Ja, dat was toen heel gewoon.” De Groote Mulder Het was een fikse boerderij, De Groote Mulder. Piet en Ria woonden er op den duur alleen, samen met hun vijf kinderen. De kinderen werden groter en begonnen hun eigen weg te gaan. Negen jaar geleden ging Piet dood. “We
waren bijna vijftig jaar getrouwd. Het was ook het einde van de boerderij. Die bestond uit een woonhuis, een stal en een hooischuur. Alle drie aan elkaar gebouwd. We hebben alles verbouwd. Een zoon woont met zijn vrouw en inmiddels drie kleinkinderen in het woonhuis en een deel van de stal. In het andere deel en de vroegere hooischuur, daar zitten we nu.” Ria kan het nog allemaal vertellen, alsof het gisteren pas is gebeurd. “We hebben het hier altijd goed gehad. Het was een mooi boerenbedrijf met koeien, varkens en kippen. Het is altijd een beetje de zoete inval geweest.” Zoon Matt (van Estria en zijn camera) en schoondochter Marian, die inmiddels zijn aangeschoven, kunnen dat alleen maar bevestigen. Voor Ria geeft het een veilig gevoel dat er altijd familie in en rond het huis is. Borduren Bijna veertig jaar geleden is ze ermee begonnen. Zomaar. Een bestelling van een patroon bij postorderbedrijf Ter Meulen. Het Melkmeisje van Vermeer
Door Freddy Klooté stond erop. “Dat was mijn eerste uitdaging. Je hebt er een vaste hand voor nodig. En geduld. Veel geduld. En nu kan ik niet meer zonder borduren”. Ria legt me alles uit. Over patronen, garen, naalden, het stramien. Op het pakket staat een foto van wat het uiteindelijk moet gaan worden. Ik zie een groot wit vel met allerlei tekens erop. Ieder teken krijgt een kleur. Het is heel fijn werk. Heel precies. “Ik heb gelukkig goede ogen”, zegt Ria, “ik ben onlangs nog naar de oogarts geweest en alles was goed. Ik had nog geen nieuwe bril nodig.” Het garen (DMC) en de borduurnaald passeren. Er wordt over kruissteken gesproken. Ik haak af. Krijg steken in mijn ogen als ik die kleine puntjes zie. Dus gooi ik het maar over een andere boeg. De resultaten. “Mart, de Nachtwacht heb ik boven liggen. Wil je die efkes halen?” Het enthousiasme van Ria wordt nog groter. Ze neemt me aan de arm mee naar wat vroeger een deel van de stal is geweest, en nu als expositieruimte is ingericht. Ria: “Kijk, hier hangen er wat, maar ik heb er nog veel meer gemaakt”. De interesse voor cultuur en geschiedenis is in de werken duidelijk. Van veraf lijken
het schilderijen. Dichterbij gekomen zie je de structuur van het borduren. Cleopatra, onderaan in de hoek, is er. Nefertite oogt machtig, majestueus. Het aantal uren werk waaraan we voorbij gaan is niet te tellen. “Eén missteek en je kunt weer opnieuw beginnen”, zegt Ria. Het idee voor een expositie is ontstaan toen ze over haar passie sprak met haar medeleden van de KVO uit Escharen: “” Ze wilden graag eens komen kijken. We hebben toen een echt klein museumpke ingericht. Met 22 vrouwen zijn ze komen kijken. Er was één vrouw bij, die op haar knieën naar een werkske heeft zitten kijken. De koffie en de taart maakten er een feest van.” Ria vindt het best leuk als er iemand komt kijken. Maar dan wel eerst een afspraak maken (0486-472907). En meer Iedere ochtend om zes uur gaat bij Ria de wekker af. Haar tijd om op te staan. Als ze de verbijstering op mijn gezicht ziet, pakt ze mijn arm en schiet in een onbedaarlijke lach: “Ja, ik heb het nog druk hoor. Eerst de krant uit de bus halen. Die lees ik bij het ontbijt. Met een lekkere bak koffie. Thee drink ik niet. Na het ontbijt ga ik
GRAVE - Sinds de plannen voor het nieuwe Catharinahof, met daarin een Multi Cultureel Centrum (MCF), leven de inwoners van het Estersveld, het bestuur en vrijwilligers van de gemeenschapsaccommodatie Esterade, in onzekerheid. De planning van een Brede School in de buurt maakte het er ook niet duidelijker op. In Esterade werden zoveel wijkgebonden activiteiten georganiseerd, dat iedereen het gebouw dichtbij wilde houden. Tijdens de raadsvergadering van afgelopen dinsdag werd een amendement van de LPG, ondersteund door alle raadsleden, over het openhouden van Esterade, met algemene stemmen aangenomen. Over gevolgen mede hierdoor voor de invulling van activiteiten in het MFC, werd nog uitgebreid in de raad gesproken. De hoogte van de huurprijzen voor ruimten kwam ook aan de orde. Een opmerking van wethouder Adams, gedaan in een commissievergadering, dat het misschien wel allemaal “om niet” verhuurd zou kunnen worden, bleek wat voorbarig te zijn geweest. Het zal de mensen uit het Estersveld allemaal een zorg zijn. Zij mogen en kunnen verder. Zoals men het daar gewend was.
TE HUUR: HAMSTRAAT 2-4 Winkel / kantoorruimte in binnenstad Grave Voor inlichtingen bel 0486-472450 of 06-26824966 een paar uur in huis aan de slag. Ik wil dat het er netjes uitziet. En dan, zo rond half tien, leg ik alles op tafel klaar en begin ik te borduren. Als ik er over nadenk, moet ik toegeven dat het eigenlijk wel een verslaving is. Maar ik vind het gewoon heerlijk om heel, heel langzaam, geconcentreerd, steek voor steek te zitten werken. De tv moet uit. Maar, als er iemand komt, leg ik gewoon alles neer en drink ik net zo gemakkelijk een bak koffie, en als het mijn beste vriendin is, spelen we een paar spelletjes Rummikub. Daar ben ik ook wel verslaafd aan. Maar mijn vriendin ook.” En weer buldert ze van het lachen. Haar borduurwerk ligt de hele dag stand-by op dezelfde plaats op tafel.
www.arenalokaal.nl – jaargang 19 – week 39 – vrijdag 27 september 2013
Ze wil geen tijd verloren laten gaan. Precies om kwart voor vijf wordt begonnen met het klaarmaken van het avondeten: “Ik ben niet zo precies, maar met eten wel.” ’s Avonds kijkt ze graag naar actualiteitenprogramma’s. Ria Gerrits, 82 jaar. Midden in het leven. Schitterend mens. Bij het wegrijden steken er uit de bovenramen van de buren drie kopjes uit de ramen: “Hoi, omaaa.” Oma (6 kleinkinderen en 1 achterkleinkind) zwaait nu met twee handen in de lucht. Even. Binnen wachten naald en garen.