3 Graafse raad
mild voor jeugd
13 Verlichte
geesten gezocht
17 Tentoonstelling
trekt veel bekijks
18 Ambachtelijke
kunstvorm in Velp
Pagina 9-12: DofferBlues Festival
grave, escharen, gassel en velp
Lekker eten en drinken uit de streek!
Iedere zaterdag van november en december
WINTER BBQ voor 19,95 p.p. zie www.kriekeput.nl / graag vooraf reserveren
Schaijkseweg 3a - Herpen - 0486-415100 www.kriekeput.nl - kriekeput@herperduin.nl
Piet en Elly Vollenberg op weg naar Catharinahof
De laatste verhuizing GRAVE - Het zijn geen ervaren verhuizers, Elly (76) en Piet Vollenberg (81). Ze trouwden in Den Haag, gingen in Venlo wonen en verhuisden van daar naar Grave. Eén verhuizing, 43 jaar in hetzelfde huis in de Bagijnenstraat, en nu op weg naar Catharinahof. “We willen eigenlijk niet, maar het moet.”
Door Freddy Klooté
T
wee mensen met een Graafse achtergrond waren het, die elkaar in Den Haag ontmoetten. Het was 1962, ze waren jong en kregen verkering: “De vonk sloeg ineens over. Na drie maanden zijn we getrouwd. Nee, het was geen ‘moetje’ hoor”, zegt Elly. Ze voelt zich niet bepaald lekker. De verhuizing weegt zwaar. Loodzwaar: “We hebben hier 43 jaar gewoond. Ons huis is een tweede huid geworden, die moeilijk losgaat, omdat het, door het vorderen der jaren, een bittere noodzaak is geworden. Je moet het accepteren, maar leuk is anders.” Bagijnenstraat 22 “In 1970 kwamen we weer in Grave wonen. De Lunette was in aanbouw en we keken nog uit op de Trompetterstraat. Aan de voorkant stonden de huisjes van Jantje Moors en Heintje Veekens. Daarachter de schuur en het huis van Piet en Lucie Kloppert. We hadden een mooi uitzicht
op de haven”, vertelt Piet. Hij vindt de verhuizing een hele klus, maar kan er anders mee omgaan. Hij is de extraverte kant van het paar en door zijn 40-jarig raadslidmaatschap en vier jaar wethoudersfunctie een publiek figuur in de Graafse gemeenschap. Toch deelt ook hij de zorgen van zijn echtgenote. Die zorgen zijn vooral lichamelijk van aard. De steeds groter wordende ongemakken zorgen ervoor dat de huidige woning te groot en te lastig wordt. Elly: “De trap begint steeds meer een vijand te worden. De douche hangt boven het bad, en daarin stappen en ook nog blijven staan is geen pretje. De tuin voor en achter is niet groot, maar toch al niet meer te behappen. Je loopt tegen steeds meer dingen aan die moeilijker worden. En toch vind ik het vreselijk om hier weg te gaan. Te moeten.” Koninginnedijk 178 “Zet ons nieuwe adres er maar bij, dan hoeven we geen verhuisberichten meer te versturen.” Elly is
haar lach nog niet verloren. De herinnering gaat terug naar de avond dat Piet van een raadsvergadering terugkwam en vertelde dat er een nieuw Maaszicht zou komen: “Toen hebben we er voor het eerst over gepraat. Het was nog redelijk ver weg, dus er kwamen geen emoties aan te pas. Ook na het begin van de bouw was er weer reden tot overleg. De kwalen versus de verhuizing. Nog steeds konden we uitstellen. Maar toch hebben we voor alle zekerheid ingeschreven.” Elly weet het hele verhaal tot in de kleinste details: “Bij de oplevering van de eerste lichting van 16 huurwoningen vielen we er buiten. Toen gingen 34 serviceappartementen van de verkoop naar de verhuur. Toen vielen we wel in de prijzen. We hebben eerst een oriënterend gesprek gehad, waarin we onze woonwensen kenbaar mochten maken. Omdat ik voor geen goud de lift in ga, moest het wel op de begane grond zijn. Dat maakte dat ik dacht dat het toch weer niet zou lukken. Daarom hebben we de benodigde formulieren maar niet ingevuld. En toen kwam die zaterdagochtend. Op de deurmat lag een brief met het bericht dat we een appartement hadden toegewezen gekregen, geheel
naar onze wensen. Toen ik de brief las, begon ik te huilen. Ik huil nooit, maar toen kwamen de tranen. Van blijdschap, door het vertrek, de zorgen die zouden komen. Ik was totaal overrompeld.” De formulieren werden snel ingevuld, het grote dubben kon beginnen. Uiteraard werden eerst de drie kinderen Ron, Joyce en Alice geïnformeerd. Tegenstrijdige gedachten woelden door haar hoofd, als een novemberstorm. Piet bleef de rots in de branding. Er kwam een familieberaad. De drie kinderen waren verrast door het goede nieuws, maar wisten hoe moeilijk hun ouders het ermee hadden. Het advies klonk eenstemmig uit drie liefdevolle monden. “Je moet het doen. Als je straks iets ergs gaat mankeren, heb je daar alles bij de hand. Wij helpen jullie met alles. Daar hoeven jullie je niet druk over te maken.” De boodschap was duidelijk en kwam ook zo over: “De kogel was door de kerk. We gaan”, zegt Elly. “Maar natuurlijk kwam toen de praktijk. Waar moesten we al onze spullen laten? Dit huis is gegroeid op 43 jaar herinneringen. We hebben hier heel prettig gewoond. Er hangt zoveel leuks in
iedere zondag
OPEN van 13.00 tot 18.00 uur
Albert Heijn van der Burgt Hoofschestraat 2-8, Grave ja zelfs een groot inpandig balkon voor, waar we ’s zomers naar de Maas kunnen kijken. De kinderen brengen ons op de dag van de verhuizing weg. Samen met Pukkie, de poes. Als we terugkomen, is ons ‘Prachtig’ nieuwe huis ingericht.” Inmiddels hebben ze een Elly zucht diep: “Ja, nu bezoek gebracht aan hun is het zeker. We gaan. De nieuwe appartement. Piet laatste verhuizing.” laat de folders met foto’s en plattegronden zien: “We komen daar prachtig te zitten. Grote kamer met keuken, twee slaapkamers, huis. Ik wist dat we afscheid zouden moeten nemen van dierbare spullen. Dat er veel keuzes gemaakt zouden moeten worden. Ik zag enorm op tegen de rotzooi die er zou komen.”
www.arenalokaal.nl – jaargang 19 – week 45 – vrijdag 8 november 2013