13_Η Επανεμφάνιση του Χριστού by group24

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού Η Συνείδηση του Ατόμου Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός Το Φως της Ψυχής Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της Από τη Διανόηση στην Ενόραση Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας Από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος Ι Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος ΙΙ Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας Η Επανεμφάνιση του Χριστού Το Πεπρωμένο των Εθνών Γοητεία: Ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα Τηλεπάθεια και ο Αιθερικός Φορέας Η Ατελείωτη Αυτοβιογραφία Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων: Τόμος Ι – Εσωτερική Ψυχολογία Τόμος ΙΙ – Εσωτερική Ψυχολογία Τόμος ΙΙΙ – Εσωτερική Αστρολογία Τόμος IV – Εσωτερική Θεραπευτική Tόμος V – Oι Ακτίνες και οι Μυήσεις

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

LUCIS PUBLISHING COMPANY 113 University Place, 11th Floor P.O. Box 722 Cooper Station New York, N.Y. U.S.A. 10276 LUCIS PRESS LTD. Suite 54 3 Whitehall Court London SW1A 2EF

U.K.

Πρώτη Αγγλική Έκδοση, 1948 Όγδοη Αγγλική Έκδοση, 1978 Ένατη Αγγλική Έκδοση, 1979

Η έκδοση αυτού του βιβλίου χρηματοδοτήθηκε από το Κεφάλαιο των Βιβλίων του Θιβετανού, που συστάθηκε για τη συνεχή διάδοση της διδασκαλίας του Θιβετανού και της Αλίκης Α. Μπέϊλη. Αυτό το κεφάλαιο ελέγχεται από τη Lucis Trust, που είναι ένα πνευματικό, εκπαιδευτικό ίδρυμα, απαλλαγμένο φορολογίας. Η Lucis Press Ltd. είναι μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που ανήκει στη Lucis Trust. Για το βιβλίο αυτό δεν πληρώνονται συγγραφικά δικαιώματα.

Το βιβλίο αυτό έχει επίσης εκδοθεί στα Ολλανδικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Φιλανδικά, Πορτογαλικά, Πολωνικά, Δανικά και Ελληνικά. Η μετάφρασή του σε άλλες γλώσσες συνεχίζεται. Η πρώτη μετάφρασή του στα Ελληνικά έγινε το 1958.

Τίτλος πρωτοτύπου: «The Reappearance of the Christ», by Alice A. Bailey

Lucis Press Ltd., London 1979

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1934

αρκετό να πω ότι είμαι ένας Θιβετανός μαθητής ορισμένου βαθμού κι αυτό δε σας λέει παρά λίγα, γιατί όλοι είναι μαθητές από τον πιο ταπεινό ζηλωτή μέχρι και πέρα από τον ίδιο τον Χριστό. Ζω σ’ ένα φυσικό σώμα, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, στα σύνορα του Θιβέτ και μερικές φορές, όταν το επιτρέπουν τα άλλα μου καθήκοντα, προεδρεύω (από εξωτερική άποψη) σε μια μεγάλη ομάδα Θιβετανών λάμα. Αυτό είναι το γεγονός που έγινε αιτία να διαδοθεί ότι είμαι ηγούμενος αυτού του ιδιαίτερου μοναστηριού των λάμα. Εκείνοι που συνδέονται μαζί μου στο έργο της Ιεραρχίας (και όλοι οι αληθινοί μαθητές συνδέονται μ’ αυτό το έργο) με γνωρίζουν με ένα ακόμη όνομα και υπούργημα. Η Α.Α.Μπ. γνωρίζει ποιος είμαι και με αναγνωρίζει με δύο από τα ονόματά μου. Είμαι ένας αδελφός σας που ταξίδεψε λίγο μακρύτερα πάνω στην Ατραπό από το μέσο σπουδαστή και έχει επομένως επιφορτιστεί με μεγαλύτερες ευθύνες. Είμαι κάποιος που αγωνίστηκε και διάνοιξε το δρόμο του πολεμώντας προς ένα μεγαλύτερο μέτρο φωτός από το ζηλωτή που θα διαβάσει αυτό το άρθρο και συνεπώς πρέπει να ενεργήσει σαν διαβιβαστής του φωτός, αδιάφορο ποιο θα είναι το τίμημα. Δεν είμαι γέρος, καθώς η ηλικία υπολογίζεται στους δασκάλους, όμως δεν είμαι νέος ή άπειρος. Το έργο μου είναι να διδάσκω και να διαδίδω τη γνώση της Αιώνιας Σοφίας οπουδήποτε μπορώ να βρω ανταπόκριση και αυτό κάνω για πολλά χρόνια. Επιδιώκω ακόμη να βοηθήσω το Διδάσκαλο Μ. και το Διδάσκαλο Κ.Χ. όποτε προσφέρεται ευκαιρία, γιατί από πολύ καιρό συνδέομαι μαζί Τους και με το έργο Τους. Σ’ όλα τα παραπάνω σας έχω πει πολλά· ταυτόχρονα όμως δε σας είπα τίποτα που θα σας οδηγούσε να μου προσφέρετε την τυφλή εκείνη υπακοή και την ανόητη αφοσίωση που προσφέρει ο συναισθηματικός ζηλωτής στον Γκουρού και το Διδάσκαλο τον Οποίο είναι ανίκανος ακόμη να προσεγγίσει. Ούτε και θα επιτύχει την περιπόθητη αυτή επαφή μέχρι να μετουσιώσει τη συναισθηματική αφοσίωση σε ανιδιοτελή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα – όχι προς το Διδάσκαλο. Τα βιβλία που έγραψα αποστέλλονται στον κόσμο δίχως καμιά αξίωση για την αποδοχή τους. Μπορεί ή όχι να είναι ορθά, αληθινά και χρήσιμα. Ανήκει σε σας να εξακριβώσετε την αλήθειά τους με την ορθή πρακτική και με την άσκηση της ενόρασης. Ούτε εγώ ούτε η Α.Α.Μπ. ενδιαφερόμαστε καθόλου να ανακηρυχθούν σαν εμπνευσμένα κείμενα ή να λέγεται γι’ αυτά (με κομμένη την ανάσα) πως είναι έργο κάποιου από τους Διδασκάλους. Αν παρουσιάζουν την αλήθεια με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί συνέχεια εκείνης που ήδη προσφέρθηκε στις παγκόσμιες διδασκαλίες, αν ΙΝΑΙ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ

οι πληροφορίες που δίνουν ανυψώνουν την έφεση και τη θέληση-για-υπηρεσία από το πεδίο των συναισθημάτων στο πεδίο του νου (στο πεδίο όπου οι Διδάσκαλοι μπορούν να βρεθούν) τότε θα έχουν εξυπηρετήσει το σκοπό τους. Αν η διδασκαλία που μεταδίδουν προκαλεί την ανταπόκριση του φωτισμένου νου του εργάτη μέσα στον κόσμο και επιφέρει την αστραποβολή της ενόρασής του, τότε η διδασκαλία ας γίνει αποδεκτή. Όχι όμως διαφορετικά. Αν οι δηλώσεις επιβεβαιωθούν τελικά ή κριθούν αληθινές κάτω από το κριτήριο του Νόμου των Αντιστοιχιών, τότε αυτό θα είναι καλό και ικανοποιητικό. Αν όμως δε συμβεί αυτό, ας μην αποδεχθεί ο σπουδαστής όσα λέγονται.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων. Το Φως ας κατέλθει στη Γη. Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη. Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή O σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων – O σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν. Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού. Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

«Η παραπάνω Επίκληση ή Προσευχή δεν ανήκει σε κάποιο πρόσωπο ή όμιλο, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κάλλος και η ισχύς της Επίκλησης αυτής βρίσκονται στην απλότητά της και στην έκφραση από μέρους της ορισμένων κεντρικών αληθειών τις οποίες αποδέχονται ενδόμυχα και φυσικά όλοι οι άνθρωποι – την αλήθεια για την ύπαρξη μιας θεμελιώδους Νοημοσύνης στην οποία προσδίδουμε αόριστα το όνομα Θεός· την αλήθεια ότι πίσω από όλη την εξωτερική φαινομενικότητα, κινητήρια δύναμη του σύμπαντος είναι η Αγάπη· την αλήθεια ότι ήρθε στη γη μια μεγάλη Ατομικότητα – που ονομάστηκε από τους Χριστιανούς, Χριστός – και ενσωμάτωσε αυτή την αγάπη ώστε να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε· την αλήθεια ότι τόσο η αγάπη όσο και η νοημοσύνη είναι αποτελέσματα εκείνου που αποκαλούμε Θέληση του Θεού· και τέλος, την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας μπορεί να πραγματοποιηθεί το Θείο Σχέδιο.» ALICE A. BAILEY

ΒΑΣΙΚΟΣ ΤΟΝΟΣ Όταν υπάρχει μαρασμός του νόμου και άνοδος της ανομίας σε κάθε πλευρά, τότε εκδηλώνομαι. Για τη σωτηρία των δικαίων και τον όλεθρο εκείνων που πράττουν το κακό, για τη σταθερή εδραίωση του Νόμου, γεννιέμαι από εποχή σε εποχή. ΜΠΑΓΚΑΒΑΤ ΓΚΙΤΑ Βιβλίο IV, Σούτρα 7, 8

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧOΜΕΝΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι Η ΔΟΞΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ........................................................................................13 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ..........................................................................19 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙΙ Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ..................................................................................33 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙV ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...................................................................................................49 ΚΕΦΑΛΑΙΟ V ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ......................................................................................73 ΚΕΦΑΛΑΙΟ VΙ Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.......................................................................................95 ΚΕΦΑΛΑΙΟ VΙΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ..................................................................................109 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ................................................................................................................127

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙO ΠΡΩΤΟ Η ΔΟΞΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ Η Διδασκαλία της Δύσης

Η ΔΟΞΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΒΑΤΑΡ Η Διδασκαλία της Ανατολής

τους αιώνες σε πολλούς παγκόσμιους κύκλους και σε πολλές χώρες (και σήμερα σ’ όλες) εμφανίσθηκαν μεγάλα σημεία έντασης τα οποία χαρακτηρίζονταν από ένα ελπιδοφόρο αίσθημα προσδοκίας. Κάποιος αναμένεται και η έλευσή Του προσδοκάται. Πάντα στο παρελθόν οι θρησκευτικοί δάσκαλοι της εποχής υποδαύλιζαν και διακήρυσσαν αυτή την προσδοκία και ήταν πάντα μια εποχή χάους και δυσχέρειας, ένα σημείο κλιμάκωσης στο τέλος ενός πολιτισμού ή μιας κουλτούρας κι όταν τα εφόδια των παλιών θρησκειών φαίνονταν ανεπαρκή για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες των ανθρώπων ή να επιλύσουν τα προβλήματά τους. Ο ερχομός του Αβατάρ, η έλευση ενός Ερχόμενου και με σημερινούς όρους η επανεμφάνιση του Χριστού, είναι οι βασικοί τόνοι της κυρίαρχης προσδοκίας. Όταν οι καιροί είναι ώριμοι, η επίκληση των μαζών είναι αρκετά διαπεραστική και η πίστη εκείνων που γνωρίζουν είναι αρκετά οξεία, τότε Αυτός έρχεται πάντα και σήμερα δε θα γίνει εξαίρεση στον αρχαίο αυτό κανόνα ή στον παγκόσμιο αυτό νόμο. Για δεκαετίες η επανεμφάνιση του Χριστού, του Αβατάρ, προσδοκάται απ’ τους πιστούς και των δύο ημισφαιρίων – όχι μόνο τους πιστούς Χριστιανούς, αλλά κι όσους περιμένουν τον Μαϊτρέγια και τον Βοδδισάττβα καθώς κι όσους αναμένουν τον Ιμάμ Μαχδή. Όταν οι άνθρωποι νιώσουν ότι εξάντλησαν όλα τα αποθέματά τους κι ότι έφτασαν στο τέρμα όλων των έμφυτων δυνατοτήτων τους κι ότι τα προβλήματα και οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν είναι πέραν επίλυσης ή χειρισμού, τείνουν να αναμένουν ένα θείο Ενδιάμεσο, ένα Μεσολαβητή που θα συνηγορήσει για την υπόθεσή τους στο Θεό και θα φέρει τη σωτηρία. Αναμένουν ένα Λυτρωτή. Αυτή η δοξασία για τους Μεσολαβητές, Μεσσίες, Χριστούς και Αβατάρ βρίσκεται να διατρέχει σαν χρυσό νήμα όλες τις θρησκείες και Γραφές του κόσμου και συνδέοντας τις παγκόσμιες αυτές Γραφές με κάποια κεντρική πηγή εκπόρευσης, υπάρχει σε μεγάλη αφθονία παντού. Ακόμη και η ανθρώπινη ψυχή θεωρείται σαν μεσολαβητής ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό· ο Χριστός θεωρείται από εκατομμύρια ανθρώπους ότι δρα σαν θείος μεσολαβητής ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη θειότητα. Το όλο σύστημα της πνευματικής αποκάλυψης βασίζεται (και πάντα βασιζόταν) στη δοξασία της αλληλεξάρτησης, μιας σχεδιασμένης και διευθετημένης σύνδεσης και διαβίβασης ενέργειας από μια όψη της θείας εκδήλωσης σε άλλη – από το Θεό “στο ΝΑ

μυστικό Τόπο του Υψίστου” μέχρι το ταπεινότερο ανθρώπινο ον που ζει, αγωνίζεται και θλίβεται στη γη. Η διαβίβαση αυτή απαντάται παντού· “ήλθον ίνα ζωήν έχωσι” λέει ο Χριστός και οι Γραφές του κόσμου είναι γεμάτες από την παρέμβαση κάποιου Όντος που έρχεται από μια πηγή ανώτερη της αυστηρά ανθρώπινης. Πάντα βρίσκεται ο κατάλληλος μηχανισμός δια του οποίου η θειότητα μπορεί να φθάσει και να επικοινωνήσει με την ανθρωπότητα και με αυτή την επικοινωνία και με αυτά τα Όργανα της θείας ενέργειας ασχολείται η δοξασία των Αβατάρ ή των θείων “Ερχόμενων”. Αβατάρ είναι εκείνος που έχει μια ιδιάζουσα ικανότητα (πέρα απ’ το αυτοπροαίρετο καθήκον και το προκαθορισμένο πεπρωμένο) να διαβιβάζει ενέργεια ή θεία δύναμη. Είναι κατ’ ανάγκη ένα βαθύ μυστήριο κι εκδηλώθηκε με ιδιότυπο τρόπο και σε σχέση με την παγκόσμια ενέργεια απ’ τον Χριστό ο Οποίος – για πρώτη φορά στην πλανητική ιστορία απ’ ό,τι γνωρίζουμε – διαβίβασε τη θεία ενέργεια της αγάπης απευθείας στον πλανήτη μας και με μια πολύ συγκεκριμένη έννοια στην ανθρωπότητα. Με αυτούς τους Αβατάρ ή θείους Αγγελιαφόρους συνδέεται πάντα η ιδέα κάποιας υποκειμενικής πνευματικής Τάξης ή Ιεραρχίας πνευματικών Ζωών οι Οποίες ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της ευημερίας της ανθρωπότητας. Ό,τι πραγματικά γνωρίζουμε είναι ότι ανά τους αιώνες μεγάλοι και θείοι Εκπρόσωποι του Θεού ενσωματώνουν το θείο σκοπό κι επηρεάζουν ολόκληρο τον κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε τα ονόματα και η επιρροή Τους παραμένουν γνωστά και αισθητά χιλιάδες χρόνια από τότε που βάδισαν μεταξύ των ανθρώπων. Επανειλημμένα ήλθαν κι άφησαν πίσω τους έναν κόσμο διαφορετικό και μια νέα παγκόσμια θρησκεία· γνωρίζουμε επίσης ότι η προφητεία και η πίστη έδιναν πάντα στην ανθρωπότητα την υπόσχεση της επιστροφής Τους σε στιγμές ανάγκης. Οι δηλώσεις αυτές είναι δηλώσεις γεγονότων αποδειγμένων ιστορικά. Πέρα απ’ αυτό γνωρίζουμε λίγες σχετικά λεπτομέρειες. Η λέξη “Avatar” είναι Σανσκριτική και σημαίνει κυριολεκτικά “τον κατερχόμενο από μακριά”. Ava (σαν πρόθεμα σε ρήματα και ουσιαστικά) εκφράζει την ιδέα του “πέραν, μακριά, κάτω”. Avataram (συγκριτικός) σημαίνει μακρύτερα. Η ρίζα Αv φαίνεται ότι δηλώνει πάντα την ιδέα της άνωθεν προστασίας και χρησιμοποιείται σε λέξεις που αναφέρονται σε προστασία από βασιλείς ή ηγέτες· όσον αφορά τους θεούς, σημαίνει ευνοϊκή αποδοχή όταν προσφέρεται θυσία. Και το αποτέλεσμα είναι ότι η ριζική λέξη μπορεί να ειπωθεί ότι σημαίνει “κατερχόμενος με την έγκριση της ανώτερης πηγής από την οποία ήλθε και για την ευεργεσία του τόπου στον οποίο φθάνει”. (Σανσκριτικό Λεξικό του Μονιέ-Ουίλλιαμς.) Όλοι οι παγκόσμιοι Αβατάρ ή Σωτήρες εκφράζουν ωστόσο δύο βασικά κίνητρα: την ανάγκη του Θεού να έρθει σε επαφή με την ανθρωπότητα και να έχει σχέση με τους ανθρώπους και την ανάγκη της ανθρωπότητας για θεία επαφή, βοήθεια και κατανόηση. Όλοι συνεπώς οι αληθινοί Αβατάρ, συμμορφούμενοι σ’ αυτά τα κίνητρα, είναι θείοι Μεσολαβητές. Μπορούν να δρουν μ’ αυτό τον τρόπο, γιατί έχουν απαλλαγεί πλήρως από κάθε περιορισμό, από κάθε έννοια ατομισμού και χωριστικότητας και δεν είναι

Η ΔΟΞΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ

πλέον – με τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα – το δραματικό επίκεντρο της ζωής Τους, όπως οι περισσότεροι από μας. Όταν φτάσουν σ’ αυτό το στάδιο της πνευματικής αποκέντρωσης, μπορούν τότε να γίνουν γεγονότα στη ζωή του πλανήτη μας· σ’ Αυτούς στρέφεται κάθε οφθαλμός κι όλοι οι άνθρωποι επηρεάζονται. Επομένως ένας Αβατάρ ή ένας Χριστός προβάλλει για δύο λόγους: ο ένας είναι η ανεξερεύνητη και άγνωστη Αιτία που Τον παρακινεί να το κάνει κι ο άλλος είναι το αίτημα ή επίκληση της ίδιας της ανθρωπότητας. Συνεπώς ένας Αβατάρ συνιστά πνευματικό γεγονός που έρχεται σ’ εμάς για να επιφέρει μεγάλες αλλαγές ή μεγάλες επανορθώσεις, για να εγκαινιάσει ένα νέο πολιτισμό ή να αποκαταστήσει τους “αρχαίους οδοδείκτες” και να οδηγήσει τον άνθρωπο πλησιέστερα στο θείο. Χαρακτηρίσθηκαν σαν “εξαιρετικοί άνθρωποι που εμφανίζονται κατά καιρούς για να αλλάξουν την όψη του κόσμου και να εγκαινιάσουν μια νέα εποχή στα πεπρωμένα της ανθρωπότητας”. Έρχονται σε καιρούς κρίσης· συχνά δημιουργούν κρίσεις για να τερματίσουν το παλιό και το ανεπιθύμητο και ν’ ανοίξουν το δρόμο σε νέες και καταλληλότερες μορφές για την εξελισσόμενη ζωή του Ενυπάρχοντος Θεού στη Φύση. Έρχονται όταν το κακό μαίνεται. Γι’ αυτό το λόγο, αν όχι για άλλο, μπορούμε σήμερα ν’ αναζητήσουμε έναν Αβατάρ. Η αναγκαία σκηνή έχει στηθεί για την επανεμφάνιση του Χριστού. Υπάρχουν Αβατάρ όλων των βαθμών και τύπων· μερικοί απ’ αυτούς είναι μεγάλης πλανητικής σπουδαιότητας, γιατί εκφράζουν μέσα Τους ολόκληρους κύκλους μελλοντικής ανάπτυξης και ηχούν το φθόγγο και δίνουν τη διδασκαλία που θα εισαγάγει μια νέα εποχή κι ένα νέο πολιτισμό· ενσωματώνουν μεγάλες αλήθειες για τις οποίες οι μάζες των ανθρώπων πρέπει να εργασθούν και οι οποίες αποτελούν τον αντικειμενικό σκοπό των μεγαλύτερων διανοιών της εποχής, έστω κι αν δεν τον αντιλαμβάνονται. Μερικοί Αβατάρ εκφράζουν επίσης μέσα Τους το σύνολο της ανθρώπινης επίτευξης και της φυλετικής τελείωσης κι έτσι γίνονται “οι ιδεώδεις άνθρωποι” των αιώνων. Άλλοι, ακόμη μεγαλύτεροι, έχουν την εξουσιοδότηση να γίνουν θεματοφύλακες κάποιας θείας αρχής ή κάποιας θείας ποιότητας που χρειάζεται μια νέα παρουσίαση κι έκφραση πάνω στη Γη· μπορούν να το κάνουν γιατί έφθασαν στην τελειότητα και κατέκτησαν την ανώτατη δυνατή μύηση. Κατέχουν το δώρο να είναι οι ενσωματωμένες αυτές πνευματικές ποιότητες κι επειδή έχουν εκφράσει πλήρως την ειδική αυτή αρχή ή ποιότητα, μπορούν να δρουν σαν αγωγοί για τη διαβίβασή της από το κέντρο της όλης πνευματικής Ζωής. Αυτή είναι η βάση της δοξασίας των Αβατάρ ή των θείων Αγγελιαφόρων. Τέτοιος ήταν ο Χριστός· ήταν από δύο απόψεις Αβατάρ, γιατί δεν έκρουσε μόνο το βασικό τόνο της νέας εποχής (πριν δύο χιλιάδες χρόνια), αλλά επίσης με μυστηριώδη κι ακατάληπτο τρόπο ενσωμάτωσε μέσα Του τη θεία Αρχή της Αγάπης· ήταν ο πρώτος που αποκάλυψε στους ανθρώπους την αληθινή φύση του Θεού. Η επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας (το δεύτερο απ’ τα κίνητρα που προκαλούν τη θεία Εμφάνιση) είναι δυναμική σε αποτέλεσμα γιατί οι ψυχές των ανθρώπων, ιδιαίτερα σε σύμφωνη δράση, έχουν μέσα τους κάτι που είναι συγγενές με τη θεία φύση του Αβατάρ. Είμαστε όλοι Θεοί, όλοι τέκνα του ενός Πατρός, όπως μας είπε ο τελευταίος των Αβατάρ, ο

Η ΔΟΞΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ

Χριστός. Το θείο κέντρο σε κάθε ανθρώπινη καρδιά είναι εκείνο που όταν αφυπνισθεί σε δραστηριότητα, μπορεί να προκαλέσει ανταπόκριση από τον υψηλό Τόπο όπου ο Ερχόμενος αναμένει την ώρα της εμφάνισής Του. Μόνο το κοινό αίτημα της ανθρωπότητας, η “μαζική της πρόθεση”, μπορεί να κατασταλάξει την κάθοδο (όπως λέγεται) ενός Αβατάρ. Για να συνοψίσουμε λοιπόν: η δοξασία των Αβατάρ παραλληλίζεται με τη δοξασία της συνέχειας της αποκάλυψης. Ανά τους αιώνες και σε κάθε μεγάλη ανθρώπινη κρίση, πάντα σε ώρες ανάγκης, στη θεμελίωση μιας νέας φυλής ή την αφύπνιση μιας προετοιμασμένης ανθρωπότητας σ’ ένα νέο κι ευρύτερο όραμα, η Καρδιά του Θεού – ωθούμενη από το Νόμο της Συμπόνιας – αποστέλλει ένα Δάσκαλο, έναν παγκόσμιο Σωτήρα, ένα Διαφωτιστή, έναν Αβατάρ, ένα διαβιβάζοντα Ενδιάμεσο, ένα Χριστό. Αυτός δίνει το μήνυμα που θα θεραπεύσει, θα υποδείξει το νέο βήμα που πρέπει να κάνει η φυλή των ανθρώπων, θα φωτίσει ένα σκοτεινό παγκόσμιο πρόβλημα και θα δώσει στον άνθρωπο την έκφραση μιας αδιάγνωστης ως τότε όψης της θειότητας. Σ’ αυτό το γεγονός της συνέχειας της αποκάλυψης και της διαδοχής της προοδευτικής αυτής εκδήλωσης της θείας Φύσης βασίζεται η δοξασία των Αβατάρ, των θείων Απεσταλμένων, των θείων Εμφανίσεων και των Σωτήρων. Για όλους Αυτούς μαρτυρεί αλάνθαστα η ιστορία. Σ’ αυτό το γεγονός της συνέχειας, της διαδοχής των Αγγελιαφόρων και των Αβατάρ και της φρικτής και τρομερής ανάγκης της ανθρωπότητας αυτή την εποχή βασίζεται η παγκόσμια προσδοκία της επανεμφάνισης του Χριστού. Η έμφυτη αναγνώριση όλων αυτών των γεγονότων οδήγησε στη σταθερά διογκούμενη επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας σε κάθε χώρα για κάποια μορφή θείας ανακούφισης ή θείας παρέμβασης· η αναγνώριση αυτών των γεγονότων είναι επίσης εκείνη που προκαλεί την εντολή που εκπέμφθηκε από το “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”, ότι ο Αβατάρ πρέπει να έρθει πάλι· η γνώση των δύο αυτών αιτημάτων οδήγησε τον Χριστό στην απόφαση να επιτρέψει στους μαθητές Του σε κάθε χώρα να γνωρίσουν ότι θα επανεμφανισθεί όταν θα έχουν κάνει την απαιτούμενη προπαρασκευαστική εργασία. Οι Αβατάρ που γνωρίζουμε κι αναγνωρίζουμε ευκολότερα είναι ο Βούδδας στην Ανατολή κι ο Χριστός στη Δύση. Τα μηνύματά Τους είναι σ’ όλους γνωστά και οι καρποί της ζωής και των λόγων Τους ρύθμισαν τη σκέψη και τον πολιτισμό αμφότερων των ημισφαιρίων. Επειδή είναι θείοι-ανθρώπινοι Αβατάρ εκπροσωπούν ό,τι η ανθρωπότητα μπορεί εύκολα να κατανοήσει· επειδή έχουν ίδια φύση με τη δική μας, “σαρξ εκ της σαρκός μας και πνεύμα εκ του πνεύματός μας”, Τους γνωρίζουμε και Τους εμπιστευόμαστε κι έχουν για μας μεγαλύτερη σημασία απ’ τις άλλες θείες Εμφανίσεις. Τους γνωρίζουν, Τους εμπιστεύονται και Τους αγαπούν αναρίθμητα εκατομμύρια. Ο πυρήνας της πνευματικής ενέργειας που εδραίωσαν, υπερβαίνει τα μέτρα μας· η εδραίωση ενός πυρήνα διαρκούς ενέργειας, πνευματικά θετικής, είναι το συνεχές έργο ενός Αβατάρ· εστιάζει ή αγκυροβολεί μια δυναμική αλήθεια, μια ισχυρή σκεπτομορφή ή μια δίνη μαγνητικής ενέργειας στον κόσμο της ανθρώπινης ζωής. Το εστιακό αυτό σημείο δρα όλο και περισσότερο σαν διαβιβαστής πνευματικής

Η ΔΟΞΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ

ενέργειας· επιτρέπει στην ανθρωπότητα να εκφράσει κάποια θεία ιδέα κι αυτή με τον καιρό παράγει έναν πολιτισμό με τη συνοδεύουσα κουλτούρα, τις θρησκείες, τις πολιτικές, τις κυβερνήσεις και τις εκπαιδευτικές διαδικασίες. Έτσι γίνεται η ιστορία. Η ιστορία είναι σε τελική ανάλυση η καταγραφή της κυκλικής αντίδρασης της ανθρωπότητας σε κάποια εισρέουσα θεία ενέργεια, σε κάποιον εμπνευσμένο ηγέτη ή σε κάποιον Αβατάρ. Ο Αβατάρ είναι συνήθως επί του παρόντος Εκπρόσωπος της δεύτερης θείας όψης, της Αγάπης-Σοφίας, της Αγάπης του Θεού. Θα εκδηλωθεί σαν Σωτήρας, Δομητής, Συντηρητής· η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμη επαρκώς αναπτυγμένη ή κατάλληλα προσανατολισμένη στη ζωή του Πνεύματος, για να δεχθεί εύκολα την κρούση ενός Αβατάρ που θα εξέφραζε τη δυναμική θέληση του Θεού. Για μας προς το παρόν (κι αυτό είναι ο περιορισμός μας) Αβατάρ είναι εκείνος που συντηρεί, αναπτύσσει, δομεί, προστατεύει, προφυλάσσει και υποβοηθεί τις πνευματικές ωθήσεις με τις οποίες οι άνθρωποι ζουν· εκείνο που Τον φέρνει σε εκδήλωση είναι η ανάγκη και το αίτημα του ανθρώπου για προστασία και βοήθεια. Η ανθρωπότητα χρειάζεται αγάπη, κατανόηση και ορθές ανθρώπινες σχέσεις σαν έκφραση της επιτευχθείσας θειότητας. Η ανάγκη αυτή ήταν εκείνη που μας έφερε προηγουμένως τον Χριστό ως τον Αβατάρ της Αγάπης. Ο Χριστός, ο μεγάλος αυτός θείος-ανθρώπινος Αγγελιαφόρος, λόγω της εκπληκτικής Του επίτευξης – στη γραμμή της κατανόησης – διαβίβασε στην ανθρωπότητα μια όψη και μια δυναμικότητα της φύσης του ίδιου του Θεού, την αγαπητική Αρχή της Θεότητας. Το φως, η έφεση και η αναγνώριση του Υπερβατικού Θεού ήταν μια ασθενής έκφραση της ανθρώπινης στάσης προς το Θεό πριν την έλευση του Βούδδα, του Αβατάρ της Φώτισης. Ήρθε τότε ο Βούδδας και κατέδειξε με τη ζωή Του το γεγονός του Ενυπάρχοντος Θεού καθώς και του Υπερβατικού Θεού, του Θεού στο σύμπαν και του Θεού μέσα στην ανθρωπότητα. Ο Θείος Εαυτός και ο Εαυτός στην καρδιά του ανθρώπου ατομικά έγινε ένας παράγοντας στην ανθρώπινη συνείδηση. Ήταν μια σχετικά νέα αλήθεια για τον άνθρωπο. Ωστόσο μέχρι να έλθει ο Χριστός και να ζήσει μια ζωή αγάπης και υπηρεσίας και να δώσει στους ανθρώπους τη νέα εντολή να αγαπούν αλλήλους, είχε δοθεί πολύ λίγη έμφαση σε οποιαδήποτε παγκόσμια Γραφή ότι ο Θεός ήταν Αγάπη. Αφού ήρθε ως Αβατάρ της Αγάπης, τότε ο Θεός έγινε γνωστός σαν αγάπη επουράνια, αγάπη σαν στόχος και σκοπός της δημιουργίας, αγάπη σαν η βασική αρχή της σχέσης και αγάπη που εργάζεται σ’ όλη την εκδήλωση για ένα Σχέδιο που υποκινείται από αγάπη. Ο Χριστός αποκάλυψε και τόνισε τη θεία αυτή ποιότητα κι έτσι μετέβαλε την όλη ανθρώπινη ζωή, τους στόχους και τις αξίες. Ο λόγος που δεν ήλθε πάλι είναι ότι το αναγκαίο έργο δεν έχει γίνει από τους οπαδούς Του σ’ όλες τις χώρες. Η έλευσή Του εξαρτάται κυρίως, όπως θα δούμε αργότερα, από την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή την εμπόδισε η εκκλησία ανά τους αιώνες και δεν τη βοήθησε, λόγω του φανατικού της ζήλου να κάνει όλους τους λαούς “Χριστιανούς” κι όχι οπαδούς του Χριστού. Τόνισε το θεολογικό δόγμα κι όχι την αγάπη και την αγαπητική κατανόηση όπως την παρουσίασε ο

Η ΔΟΞΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ

Χριστός. Η εκκλησία κήρυξε το φλογερό Σαούλ της Ταρσού κι όχι τον πράο Μαραγκό της Γαλιλαίας. Κι έτσι περίμενε. Αλλά η ώρα Του ήρθε λόγω της ανάγκης των ανθρώπων σε κάθε χώρα και της επικλητικής κραυγής των μαζών παντού και της συμβουλής των μαθητών Του όλων των πίστεων και όλων των θρησκειών του κόσμου. Δεν μας επιτρέπεται ακόμη να μάθουμε τη χρονολογία ή την ώρα της επανεμφάνισης του Χριστού. Η έλευσή Του εξαρτάται από την έκκληση (συχνά την άφωνη έκκληση) όλων όσων στέκουν με μαζική πρόθεση· εξαρτάται επίσης απ’ την καλύτερη εδραίωση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων και από ορισμένη εργασία που γίνεται αυτή την εποχή από πρεσβύτερα Μέλη της Βασιλείας του Θεού, της Αόρατης Εκκλησίας, της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη μας· εξαρτάται επίσης από τη σταθερότητα των μαθητών του Χριστού στον κόσμο αυτή την εποχή και των μυημένων-εργατών Του – που όλοι εργάζονται σε πολλές ομάδες, θρησκευτικές, πολιτικές και οικονομικές. Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε εκείνο που οι Χριστιανοί ονομάζουν “ανεξερεύνητη Βουλή του Θεού”, τον αδιάγνωστο σκοπό του Κυρίου του Κόσμου, του Αρχαίου των Ημερών (όπως καλείται στην Παλαιά Διαθήκη) ο Οποίος “γνωρίζει το Νου Του, ακτινοβολεί την ύψιστη ποιότητα αγάπης κι εστιάζει τη Θέλησή Του στον υψηλό Του Τόπο μέσα στο κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή”. Όταν ο Χριστός, ο Αβατάρ της Αγάπης, κάνει την επανεμφάνισή Του, τότε: “Οι υιοί των ανθρώπων που είναι τώρα Υιοί του Θεού, θα αποστρέψουν τα πρόσωπά Τους απ’ το λαμπρό φως και θ’ ακτινοβολήσουν αυτό το φως πάνω στους υιούς των ανθρώπων που δε γνωρίζουν ακόμη ότι είναι Υιοί του Θεού. Τότε ο Ερχόμενος θα εμφανισθεί, τα βήματά Του επισπεύδονται στην κοιλάδα της σκιάς απ’ τον Έναν με την τρομερή δύναμη, ο Οποίος στέκει στη βουνοκορφή, εκπνέοντας αιώνια αγάπη, ουράνιο φως και ειρηνική, σιωπηλή Θέληση. “Τότε οι υιοί των ανθρώπων θ’ ανταποκριθούν. Τότε ένα νεότερο φως θα αστράψει στη ζοφερή, κουρασμένη κοιλάδα της γης. Τότε μια νέα ζωή θα κυλήσει στις φλέβες των ανθρώπων και τότε η όρασή τους θα συμπεριλάβει όλους τους δρόμους εκείνου που μπορεί να είναι. “Έτσι ειρήνη θα έρθει πάλι στη γη, αλλά μια ειρήνη που δε θα μοιάζει με τίποτε που γνωρίσαμε πριν. Τότε η θέληση-για το-καλό θα ανθίσει σαν κατανόηση και η κατανόηση θ’ ανθίσει σαν καλή θέληση στους ανθρώπους.”

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Ο Κόσμος Σήμερα

από τις σημερινές δυσκολίες για την αποδοχή της διδασκαλίας ότι ο Χριστός θα έρθει, είναι το αίσθημα ότι η διδασκαλία δόθηκε προ πολλών αιώνων και ποτέ τίποτε δε συνέβη. Αυτή είναι δήλωση γεγονότος κι εδώ βρίσκεται μεγάλο μέρος του προβλήματός μας. Η προσδοκία της έλευσής Του δεν είναι νέα· τίποτε μοναδικό ή διαφορετικό δεν υπάρχει σ’ αυτή· όσοι είναι ακόμη προσκολλημένοι στην ιδέα θεωρούνται ανεκτικά με ειρωνεία ή οίκτο, ανάλογα της περίπτωσης. Ωστόσο η μελέτη των καιρών και των εποχών, των σημασιών, της θείας πρόθεσης ή της θέλησης του Θεού, συν η εξέταση της παγκόσμιας κατάστασης μπορεί να μας οδηγήσει να πιστέψουμε ότι η παρούσα εποχή είναι μοναδική κατά πολλούς τρόπους κι ότι ο Χριστός αντιμετωπίζει μια μοναδική ευκαιρία. Η μοναδική αυτή ευκαιρία που Του παρουσιάζεται, δημιουργείται από ορισμένες παγκόσμιες συνθήκες οι οποίες είναι κι αυτές μοναδικές· υπάρχουν σήμερα παράγοντες στον κόσμο και συνέβησαν γεγονότα στη διάρκεια του περασμένου αιώνα, τα οποία ποτέ προηγουμένως δεν είχαν συμβεί· θα μας ήταν επωφελές αν εξετάζαμε αυτά τα ζητήματα κι αποκτούσαμε έτσι μια καλύτερη προοπτική. Ο κόσμος στον οποίο θα έρθει είναι ένας νέος κόσμος, αν όχι ακόμη ένας καλύτερος κόσμος· νέες ιδέες απασχολούν τις διάνοιες των ανθρώπων και νέα προβλήματα αναμένουν λύση. Ας δούμε αυτή τη μοναδικότητα κι ας αποκτήσουμε κάποια γνώση της κατάστασης στην οποία θα κατασταλάξει ο Χριστός. Ας είμαστε ρεαλιστές στην προσέγγιση αυτού του θέματος κι ας αποφύγουμε τη μυστικιστική και αόριστη σκέψη. Αν είναι αληθινό ότι σχεδιάζει να επανεμφανισθεί, αν είναι γεγονός ότι θα φέρει μαζί Του τους μαθητές Του, τους Διδασκάλους της Σοφίας κι αν ο ερχομός αυτός επίκειται, ποιοι είναι οι παράγοντες που πρέπει να λάβουν υπόψη Τους; Πρώτα απ’ όλα θα έρθει σ’ έναν κόσμο που είναι ουσιαστικά ένας κόσμος. Η επανεμφάνισή Του και το επακόλουθο έργο Του δεν μπορεί να περιορισθεί σε ένα μικρό τόπο ή περιοχή που δεν άκουσε ποτέ η μεγάλη πλειονότητα, όπως συνέβη όταν ήρθε προηγουμένως. Το ραδιόφωνο, ο τύπος και η διάδοση των ειδήσεων θα κάνουν την έλευσή Του διαφορετική απ’ εκείνη οποιουδήποτε άλλου Αγγελιαφόρου· οι ταχείες μέθοδοι μεταφοράς θα Τον κάνουν προσιτό σε αναρίθμητα εκατομμύρια τα οποία με πλοία, τραίνα κι αεροπλάνα θα μπορούν να Τον προσεγγίσουν· δια της τηλεόρασης η μορφή Του μπορεί να γίνει γνωστή σ’ όλους κι αληθινά “όψεται αυτόν πας οφθαλμός”. Κι αν δεν αναγνωρισθεί γενικά η πνευματική Του θέση και το μήνυμά Του, πρέπει αναγκαστικά να υπάρξει παγκόσμιο ενδιαφέρον, γιατί σήμερα ακόμη και οι ΙΑ

ψευτοΧριστοί και ψευτοαγγελιαφόροι προκαλούν την παγκόσμια περιέργεια και δεν μπορούν να κρυφτούν. Αυτό δημιουργεί μια μοναδική κατάσταση στην οποία θα εργασθεί, μια κατάσταση παρόμοια της οποίας κανείς λυτρωτής, ενεργός Υιός Θεού δεν αντιμετώπισε ποτέ πριν. Η ευαισθησία των λαών του κόσμου για ό,τι είναι νέο ή αναγκαίο, είναι επίσης μοναδικά διαφορετική· ο άνθρωπος έχει προοδεύσει πολύ στην αντίδρασή του τόσο προς το καλό όσο και προς το κακό και κατέχει ένα όργανο ανταπόκρισης πολύ πιο ευαίσθητο απ’ ό,τι η ανθρωπότητα στην παλιότερη εκείνη εποχή. Αν σημειωνόταν μια ταχεία ανταπόκριση στον Αγγελιαφόρο όταν ήρθε προηγουμένως, θα είναι τώρα γενικότερη και ταχύτερη τόσο στην απόρριψη όσον και στην αποδοχή. Οι άνθρωποι είναι πιο ερευνητικοί, καλύτερα εκπαιδευμένοι, πιο ενορατικοί και προσδοκούν περισσότερο το ασυνήθιστο και το μοναδικό από κάθε άλλη εποχή της ιστορίας. Η διανοητική τους αντίληψη είναι εντονότερη, η αίσθησή τους των αξιών οξύτερη, η ικανότητά τους να διακρίνουν και να επιλέγουν αναπτύσσεται γοργά και διεισδύουν ταχύτερα στις σημασίες. Τα γεγονότα αυτά θα ρυθμίσουν την επανεμφάνιση του Χριστού και θα συντείνουν στην ταχύτερη διάδοση της είδησης της έλευσής Του και του περιεχομένου του μηνύματός Του. Όταν έρθει σήμερα, θα βρει έναν κόσμο μοναδικά ελεύθερο απ’ το άδραγμα και την εξουσία του κλήρου· όταν ήρθε πριν η Παλαιστίνη βρισκόταν στο φαύλο άδραγμα των Εβραίων θρησκευτικών αρχηγών και οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι ήταν για το λαό εκείνης της χώρας ό,τι είναι οι άρχοντες της εκκλησίας για το λαό στο σημερινό κόσμο. Τον περασμένο όμως αιώνα υπήρξε μια ωφέλιμη και υγιής απομάκρυνση από την κληρικοκρατία και την ορθόδοξη θρησκεία κι αυτό θ’ αποτελέσει μοναδική ευκαιρία για την αποκατάσταση της αληθινής θρησκείας και την παρουσίαση μιας απλής επιστροφής στους τρόπους της πνευματικής ζωής. Οι ιερείς, οι Λευίτες, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι δεν Τον αναγνώρισαν στην προηγούμενη έλευσή Του. Τον φοβήθηκαν. Και είναι πολύ απίθανο ότι οι αντιδραστικοί κληρικοί θα Τον αναγνωρίσουν σήμερα. Μπορεί να εμφανισθεί μ’ έναν εντελώς απροσδόκητο τρόπο· ποιος μπορεί άραγε να πει αν θα έρθει σαν πολιτικός, οικονομολόγος, ηγέτης του λαού (προερχόμενος απ’ τους κόλπους του), επιστήμονας ή καλλιτέχνης; Είναι πλάνη να πιστεύουμε, όπως κάνουν μερικοί, ότι η κύρια τάση του έργου του Χριστού θα είναι διαμέσου των εκκλησιών ή των θρησκειών του κόσμου. Θα εργασθεί αναγκαστικά μ’ αυτές, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες και υπάρξει ένας ζωντανός πυρήνας αληθινής πνευματικότητας σ’ αυτές, ή όταν η επικλητική τους έκκληση θα είναι αρκετά ισχυρή για να Τον φθάσει. Θα χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό αγωγό δια του οποίου μπορεί να διευρυνθεί η συνείδηση του ανθρώπου και να επιτευχθεί ορθός προσανατολισμός. Ωστόσο είναι αληθινότερο να ειπωθεί ότι θα εργασθεί σταθερά σαν Παγκόσμιος Δάσκαλος κι ότι οι εκκλησίες δεν είναι παρά ένας από τους δρόμους διδασκαλίας τους οποίους θα χρησιμοποιήσει. Ό,τι διαφωτίζει τις διάνοιες των ανθρώπων, κάθε προπαγάνδα που αποβλέπει στην επίτευξη ορθών ανθρώπινων

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

σχέσεων, όλοι οι τρόποι απόκτησης πραγματικής γνώσης, όλες οι μέθοδοι μετουσίωσης της γνώσης σε σοφία και κατανόηση, ό,τι διευρύνει τη συνείδηση της ανθρωπότητας κι όλες τις υπανθρώπινες καταστάσεις επίγνωσης κι ευαισθησίας, ό,τι διαλύει τη γοητεία και την πλάνη και διασπά την αποκρυστάλλωση και διαταράσσει τις στατικές συνθήκες θα περιέλθει στις ρεαλιστικές δραστηριότητες της Ιεραρχίας της οποίας προΐσταται. Περιορίζεται από την ποιότητα και την ολκή της επικλητικής έκκλησης της ανθρωπότητας κι αυτή με τη σειρά της ρυθμίζεται από το επιτευχθέν σημείο εξέλιξης. Στην ιστορία του Μεσαίωνα και νωρίτερα οι εκκλησίες και οι φιλοσοφικές σχολές παρείχαν τους κύριους αγωγούς για την υποκειμενική Του δραστηριότητα, αλλά δε θα συμβεί το ίδιο όταν είναι εδώ αντικειμενικά και πραγματικά. Είναι ένα σημείο που θα κάνουν καλά να θυμούνται οι εκκλησίες και οι οργανωμένες θρησκείες. Υπάρχει πλέον μια μετατόπιση της έμφασης και της προσοχής Του σε δύο νέα πεδία προσπάθειας: πρώτο, στο πεδίο της παγκόσμιας εκπαίδευσης και δεύτερο, στη σφαίρα της νοήμονος ενίσχυσης εκείνων των δραστηριοτήτων που υπάγονται στο τμήμα διακυβέρνησης στις τρεις όψεις του, τη διπλωματία, την πολιτική και τη νομοθεσία. Ο κοινός άνθρωπος αφυπνίζεται πλέον στη σημασία και την ευθύνη της διακυβέρνησης· είναι συνεπώς αντιληπτό από την Ιεραρχία ότι προτού ο κύκλος της αληθινής δημοκρατίας (όπως ουσιαστικά υφίσταται και τελικά θα εκδηλωθεί) μπορέσει να έρθει σε ύπαρξη, η εκπαίδευση των μαζών στην πολιτική της συνεργασίας, την οικονομική σταθεροποίηση δια του ορθού μερισμού και την ειλικρινή πολιτική αλληλεπίδραση είναι επιτακτικά αναγκαία. Ο μακρύς χωρισμός θρησκείας και πολιτικής πρέπει να τερματισθεί κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί τώρα, λόγω του υψηλού επιπέδου της ανθρώπινης μαζικής νοημοσύνης και του γεγονότος ότι η επιστήμη έφερε όλους τους ανθρώπους τόσο κοντά, ώστε ό,τι συμβαίνει σε μια μακρινή περιοχή της επιφάνειας της γης αποτελεί θέμα γενικού ενδιαφέροντος μέσα σε λίγα λεπτά. Αυτό Του δίνει μοναδική δυνατότητα να εργασθεί στο μέλλον. Η ανάπτυξη της πνευματικής αναγνώρισης αποτελεί τη μεγάλη ανάγκη σήμερα για την προετοιμασία της επανεμφάνισής Του· κανείς δε γνωρίζει σε ποιο έθνος θα έρθει· μπορεί να εμφανισθεί σαν Άγγλος, Ρώσσος, Νέγρος, Λατίνος, Τούρκος, Ινδός ή κάθε άλλης εθνικότητας. Ποιος μπορεί να πει ποιας; Μπορεί να είναι Χριστιανός, Ινδουιστής ή Βουδδιστής, ή να μην έχει καμιά ιδιαίτερη πίστη· δε θα έρθει σαν ανακαινιστής καμιάς αρχαίας θρησκείας, συμπεριλαμβανομένου του Χριστιανισμού, αλλά θα έρθει για ν’ αποκαταστήσει την πίστη του ανθρώπου στην αγάπη του Πατρός, στο γεγονός της ζωντάνιας του Χριστού και στη στενή υποκειμενική κι αδιάρρηκτη σχέση όλων των ανθρώπων παντού. Οι ευκολίες ολόκληρου του κόσμου για επαφή και σχέση θα είναι στη διάθεσή Του· αυτό θ’ αποτελέσει μέρος της μοναδικότητας της ευκαιρίας Του και γι’ αυτό πρέπει επίσης να προετοιμασθεί. Ένας άλλος μοναδικός παράγοντας που θα διακρίνει την έλευσή Του δε θα είναι μόνο η γενική προσδοκία αλλά και το γεγονός ότι σήμερα πολλά είναι γνωστά και διδάσκονται για τη Βασιλεία του Θεού ή την Πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Παντού σ’ όλες τις χώρες υπάρχουν χιλιάδες που ενδιαφέρονται για το γεγονός αυτής της Ιεραρχίας, πιστεύουν στους Διδασκάλους της Σοφίας, τους μαθητές του Χριστού και δε θα εκπλαγούν όταν αυτή η ομάδα των Υιών του Θεού, που περιβάλλει το μεγάλο Αρχηγό Της, τον Χριστό, θα κάνει την εμφάνισή της στη Γη. Οι εκκλησίες σ’ όλες τις χώρες έχουν εξοικειώσει το κοινό με τη φράση “η Βασιλεία του Θεού”· οι εσωτεριστές και οι αποκρυφιστές παντού έχουν δημοσιοποιήσει το γεγονός της Ιεραρχίας στη διάρκεια του περασμένου αιώνα· οι πνευματιστές τόνισαν το γεγονός της επιβίωσης όσων πέρασαν στον κρυμμένο κόσμο της ύπαρξης και οι οδηγοί τους πιστοποίησαν επίσης την ύπαρξη ενός εσώτερου, πνευματικού κόσμου. Όλα αυτά δημιουργούν μια μοναδική προετοιμασία που παρουσιάζει στον Χριστό μοναδικές ευκαιρίες και μοναδικά προβλήματα. Όλες αυτές και πολλές άλλες πνευματικές δυνάμεις, μέσα κι έξω από τις θρησκείες του κόσμου και τις φιλοσοφικές κι ανθρωπιστικές ομάδες, εργάζονται αυτή την εποχή με καθοδήγηση, συνδέονται στενά και οι δραστηριότητές τους συγχρονίζονται στενά. Όλες εργάζονται μαζί (έστω κι αν δεν είναι φυσικά φανερό), γιατί μέσα στην ανθρώπινη οικογένεια υπάρχουν εκείνοι που βρίσκονται σε κάθε στάδιο ανταποκριτικότητας. Οι δυνάμεις της αναγέννησης, της ανοικοδόμησης, της αποκατάστασης και της ανάστασης κάνουν αισθητή την παρουσία τους σ’ όλες τις πολλές ομάδες που επιζητούν να βοηθήσουν και να εξυψώσουν την ανθρωπότητα, ν’ αναπλάσουν τον κόσμο, ν’ αποκαταστήσουν τη σταθερότητα και το αίσθημα ασφάλειας κι έτσι (συνειδητά ή ασυνείδητα) να προετοιμάσουν το δρόμο για την έλευση του Χριστού. Υπάρχει επίσης μια μοναδική αναβίωση της αρχαίας διδασκαλίας του Βούδδα και διεισδύει στις χώρες της Δύσης και βρίσκει σε κάθε χώρα αφοσιωμένους οπαδούς. Ο Βούδδας είναι το σύμβολο της φώτισης και παντού σήμερα αποδίδεται μοναδική έμφαση στο φως. Αναρίθμητα εκατομμύρια ανά τους αιώνες αναγνώρισαν τον Βούδδα σαν Φωτοδότη από ψηλά. Στις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειές Του εκτέθηκαν οι αιτίες της ανθρώπινης δυσχέρειας και υποδείχθηκε η θεραπεία. Δίδαξε: πάψτε να ταυτίζεσθε με τα υλικά πράγματα ή με τις επιθυμίες σας· αποκτήστε μια ορθή αίσθηση αξιών· πάψτε να θεωρείτε ότι τα αποκτήματα και η επίγεια ύπαρξη έχουν μεγάλη σημασία· ακολουθήστε την Ευγενή Οκταπλή Ατραπό που είναι η Ατραπός των ορθών σχέσεων – ορθών σχέσεων με το Θεό και ορθών σχέσεων με τους συνανθρώπους σας – κι έτσι γίνετε ευτυχισμένοι. Τα βήματα σ’ αυτή την Ατραπό είναι: Ορθές Αξίες. Ορθή Ομιλία. Ορθοί Τρόποι Ζωής. Ορθή Σκέψη.

Ορθή Έφεση. Ορθή Διαγωγή. Ορθή Προσπάθεια. Ορθή Έκσταση ή Ευτυχία.

Το μήνυμα αυτό είναι μοναδικά αναγκαίο σήμερα σ’ έναν κόσμο στον οποίο τα περισσότερα από τα ορθά αυτά βήματα προς την ευτυχία αγνοούνται σταθερά. Στα θεμέλια αυτής της διδασκαλίας ο Χριστός θ’ ανεγείρει την υπερδομή της αδελφότητας του ανθρώπου, γιατί οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις είναι η έκφραση της αγάπης του Θεού· θ’ αποτελέσουν την κύρια και την προσεχή κατάδειξη της θειότητας του

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ανθρώπου. Σήμερα στο μέσο ενός αναστατωμένου, χαοτικού και δυστυχισμένου κόσμου το ανθρώπινο γένος έχει μια νέα ευκαιρία να απορρίψει την ιδιοτελή υλιστική ζωή και ν’ αρχίσει να βαδίζει τη Φωτισμένη Οδό. Τη στιγμή που η ανθρωπότητα θα δείξει την προθυμία της να το κάνει, τότε ο Χριστός θα έρθει κι όλες οι ενδείξεις αυτή την εποχή μαρτυρούν ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και κάνουν τα πρώτα διστακτικά βήματα πάνω στη Φωτισμένη Οδό των ορθών σχέσεων. Η τωρινή εποχή είναι μοναδική στο ότι (όπως ποτέ πριν) είναι ένας κύκλος ή περίοδος συνδιασκέψεων – κοινοτικών, εθνικών και διεθνών – και συναντήσεων ανθρώπων. Σύλλογοι, συναθροίσεις, επιτροπές, συνδιασκέψεις και σύνδεσμοι σχηματίζονται παντού για συζήτηση και μελέτη της ανθρώπινης ευημερίας και απελευθέρωσης· αυτό το φαινόμενο είναι μια από τις ισχυρότερες ενδείξεις ότι ο Χριστός βρίσκεται στο δρόμο Του. Είναι η ενσωμάτωση της ελευθερίας κι ο Αγγελιαφόρος της Απελευθέρωσης. Διεγείρει το ομαδικό πνεύμα και την ομαδική συνείδηση και η πνευματική Του ενέργεια είναι η ελκτική δύναμη που συνδέει παντού τους ανθρώπους για το κοινό καλό. Η επανεμφάνισή Του θα συνδέσει και θα συνενώσει όλους τους άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης σ’ όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα θρησκείας ή εθνικότητας. Η έλευσή Του θα εφελκύσει μεταξύ των ανθρώπων μια πλατιά και αμοιβαία αναγνώριση του καλού σ’ όλους. Είναι μέρος της μοναδικότητας της έλευσής Του και γι’ αυτή ήδη ετοιμαζόμαστε. Η μελέτη του ημερήσιου τύπου το αποδεικνύει. Η επικλητική έκκληση των πολλών ομάδων που εργάζονται για χάρη της ανθρωπότητας (συνειδητά ή ασυνείδητα), είναι αυτή που θα Τον φέρει. Όσοι διεξάγουν τη μεγάλη αυτή πράξη της επίκλησης, είναι οι πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι φωτισμένοι πολιτικοί, οι θρησκευτικοί ηγέτες και οι άνδρες και οι γυναίκες των οποίων οι καρδιές είναι γεμάτες από καλή θέληση. Θα Τον εφελκύσουν αν μπορέσουν να σταθούν με μαζική πρόθεση, με ελπίδα και προσδοκία. Το προπαρασκευαστικό αυτό έργο πρέπει να εστιασθεί και να εκτελεσθεί απ’ την παγκόσμια ιντελλιγκέντσια και τους πρωτοπόρους εραστές της ανθρωπότητας, από ομάδες αφιερωμένες στην ανθρώπινη βελτίωση και από αντιπροσωπευτικούς ανιδιοτελείς ανθρώπους. Η επιτυχία της προσπάθειας που σχεδιάζεται τώρα από τον Χριστό και την πνευματική Ιεραρχία εξαρτάται απ’ την ικανότητα του ανθρώπινου γένους να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε φως ήδη κατέχει για να εδραιώσει ορθές σχέσεις στις οικογένειες, στις κοινωνίες, στα έθνη και στον κόσμο. Υπάρχει λοιπόν η μοναδική αυτή διαφορά μεταξύ της αναμενόμενης έλευσης του Χριστού και της εποχής στην οποία ήρθε προηγουμένως: ο κόσμος είναι γεμάτος από ομάδες που εργάζονται για την ανθρώπινη ευημερία. Η προσπάθεια αυτή, στο φως της ανθρώπινης ιστορίας των περασμένων αιώνων, είναι κάτι σχετικά νέο και γι’ αυτή πρέπει να προετοιμασθεί ο Χριστός και μ’ αυτή την τάση πρέπει να εργασθεί. Ο “κύκλος των διασκέψεων” που οδηγείται πλέον σε πλήρη ανάπτυξη, αποτελεί μέρος της μοναδικής κατάστασης την οποία αντιμετωπίζει ο Χριστός. Πριν όμως μπορέσει να έρθει ο Χριστός με τους μαθητές Του, ο τωρινός πολιτισμός μας πρέπει να πεθάνει. Στον ερχόμενο αιώνα θ’ αρχίσουμε να μαθαίνουμε την έννοια

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

της λέξης “ανάσταση” και η νέα εποχή θ’ αρχίσει ν’ αποκαλύπτει το βαθύ σκοπό και την πρόθεσή της. Το πρώτο βήμα θα είναι η ανάδυση της ανθρωπότητας από το θάνατο του πολιτισμού της, των παλιών της ιδεών και τρόπων ζωής, η εγκατάλειψη των υλιστικών στόχων της και της ολέθριας ιδιοτέλειάς της και η πρόοδός της στο καθαρό φως της ανάστασης. Δεν είναι συμβολικές ή μυστικιστικές λέξεις, αλλά μέρος της γενικής κατάστασης που θα περιβάλλει την περίοδο της επανεμφάνισης του Χριστού· είναι ένας κύκλος τόσο πραγματικός όσο και ο κύκλος των συνδιασκέψεων που τόσο δραστήρια οργανώνεται τώρα. Όταν ήρθε την προηγούμενη φορά ο Χριστός μας δίδαξε την αληθινή έννοια της Απάρνησης ή της Σταύρωσης· αυτή τη φορά το μήνυμά Του θ’ αφορά τη ζωή της ανάστασης. Ο τωρινός κύκλος των συνδιασκέψεων προετοιμάζει τους ανθρώπους παντού για σχέσεις, έστω κι αν σήμερα φαίνεται να έχουν φύση διαφορετική· ο σημαντικός παράγοντας είναι το γενικό ανθρώπινο συμφέρον και η σκέψη για τον καθορισμό της ανάγκης, των ενεχόμενων αντικειμενικών σκοπών και των μέσων που πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Η περίοδος της ανάστασης που θα εγκαινιάσει ο Χριστός και θ’ αποτελέσει το μοναδικό Του έργο – στο οποίο θα περιληφθούν όλες οι άλλες δραστηριότητές Του – θα είναι αποτέλεσμα της ζύμωσης και της γονιμοποίησης που συμβαίνει στον κόσμο των ανθρώπων αυτή την εποχή, της οποίας εξωτερική ένδειξη αποτελούν οι πολλές συνδιασκέψεις. Τις μοναδικές αυτές συνθήκες αντιμετώπισε ο Χριστός στη διάρκεια των χρόνων του πολέμου, όταν η ανάγκη της ανθρωπότητας Τον ανάγκασε ν’ αποφασίσει να επιταχύνει την έλευσή Του. Η οικτρή κατάσταση του κόσμου σαν αποτέλεσμα αιώνων ιδιοτέλειας και του παγκόσμιου πολέμου, η μοναδική ευαισθησία που δείχνουν οι άνθρωποι παντού (σαν αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας), η μοναδική διάδοση της γνώσης για την πνευματική Ιεραρχία και η μοναδική ανάπτυξη της ομαδικής συνείδησης που εκδηλώνεται από κάθε πλευρά με το πλήθος των διασκέψεων, δημιούργησαν για τον Χριστό τη μοναδική Του ευκαιρία και Του παρουσίασαν μια απόφαση την οποία δεν μπορούσε ν’ αποφύγει. Θα μπορούσε ευλαβικά να ειπωθεί ότι σ’ αυτή την “ευκαιρία” του Χριστού περιλαμβάνονται δύο γεγονότα κι ότι και τα δύο είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να τα εννοήσει. Πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε το γεγονός του συγχρονισμού της θέλησής Του με τη θέληση του Πατρός και το γεγονός ότι ο συγχρονισμός αυτός οδήγησε σε μια βασική απόφαση. Δεν είναι εύκολο για το μέσο Χριστιανό ν’ αντιληφθεί ότι ο Χριστός προχωρεί σταθερά προς διαρκώς δυναμικότερες εμπειρίες κι ότι στη θεία Του εμπειρία δεν υπάρχει τίποτε στατικό ή μόνιμο, εκτός από την αναλλοίωτη αγάπη Του για την ανθρωπότητα. Η βαθιά μελέτη της ιστορίας του Ευαγγελίου, απαλλαγμένη απ’ τις ορθόδοξες ερμηνείες, αποκαλύπτει ορισμένα πράγματα. Οι συνηθισμένες ερμηνείες, αν μπορούσαν οι άνθρωποι ν’ αναγνωρίσουν την αληθινή τους έννοια, είναι απλά η κατανόηση κάποιου ανθρώπου από μια σειρά Αραμαϊκών, Ελληνικών ή Λατινικών λέξεων. Το γεγονός ότι η πλειονότητα των αναγνωρισμένων σχολιαστών έζησε προ πολλών εκατοντάδων ετών φαίνεται ότι προσέδωσε σ’ αυτές τις λέξεις μια εντελώς

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

αδικαιολόγητη αξία. Τα λόγια ενός σχολιαστή ή ενός ερμηνευτή σήμερα δεν έχουν προφανώς καμιά αξία σε σύγκριση με εκείνα των αρχαίων εποχών· όμως ο σύγχρονος σχολιαστής είναι πιθανόν περισσότερο νοήμων και καλύτερα εκπαιδευμένος από τον αρχαίο σχολιαστή κι επιπλέον έχει το πλεονέκτημα των πολλών αναγνωρισμένων μεταφράσεων και της ακριβούς επιστήμης. Πάσχουμε θεολογικά από την άγνοια του παρελθόντος· είναι περίεργο ότι ο αρχαίος σχολιαστής υποτίθεται ότι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από το σύγχρονο, πιο εκπαιδευμένο και νοήμονα άνθρωπο. Αν η Καινή Διαθήκη αληθεύει στην παρουσίαση του Χριστού, αν αληθεύει στην απόδοση των λόγων Του ότι “μείζονα τούτων ποιήσωμεν” κι αν αληθεύει ότι μας είπε “εστέ ουν τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ ημών ο εν τοις Ουρανοίς τέλειος έστι”, κατά τι σφάλλουμε αν αναγνωρίσουμε ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να συμβαδίζει με τη διάνοια του Χριστού και να γνωρίζει εκείνα που σκόπευε να γνωρίσουμε; Ο Χριστός είπε ότι “αν τις εκτελέσει το θέλημα του Θεού, ούτος θέλει γνωρίσει”· μ’ αυτό τον τρόπο έμαθε ο Χριστός κι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μας διαβεβαιώνει ότι ο καθένας μας θα επιτύχει. Η παρουσίαση αυτής της σημασίας της θέλησης του Θεού στη συνείδηση του Χριστού, ήταν αυτή που Τον οδήγησε σε ορισμένες μεγάλες αποφάσεις και Τον ανάγκασε να κραυγάσει: “Πάτερ, μη το εμόν θέλημα, αλλά το σον γινέσθω”. Τα λόγια αυτά μαρτυρούν σαφώς κάποια σύγκρουση και δε δείχνουν συγχρονισμό των δύο θελήσεων· μαρτυρούν την από μέρους του Χριστού απόφαση να μην υπάρξει αντίθεση μεταξύ της θέλησής Του κι εκείνης του Θεού. Αιφνίδια δέχθηκε ένα όραμα της αναδυόμενης θείας πρόθεσης για την ανθρωπότητα και – μέσω της ανθρωπότητας – για τον πλανήτη σαν σύνολο. Στο ιδιαίτερο στάδιο της πνευματικής ανάπτυξης στην οποία έφθασε τότε ο Χριστός και η οποία Τον κατέστησε Αρχηγό της πνευματικής Ιεραρχίας, Εκείνον που σχεδίασε την ανάδυση της Βασιλείας του Θεού και Τον εδραίωσε ως Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων και Διδάσκαλο αγγέλων κι ανθρώπων, η συνείδησή Του ήταν απόλυτα ενωμένη με το θείο Σχέδιο· η εφαρμογή του στη Γη και ο στόχος της εδραίωσης της Βασιλείας του Θεού και η εμφάνιση του πέμπτου βασιλείου της φύσης ήταν γι’ Αυτόν απλά η εκπλήρωση του νόμου και στην εκπλήρωση αυτή συνδέθηκε ολόκληρη η ζωή Του. Το Σχέδιο, ο στόχος, οι τεχνικές και οι νόμοι του, η ενέργειά του (εκείνη της αγάπης) και η στενή κι αυξανόμενη σχέση μεταξύ της πνευματικής Ιεραρχίας και της ανθρωπότητας ήταν σ’ Αυτόν γνωστά και πλήρως κατανοητά. Στο ύψιστο σημείο της κορυφωθείσας αυτής γνώσης και τη στιγμή της πλήρους υποταγής Του στην αναγκαία θυσία της ζωής Του για την εκπλήρωση αυτού του Σχεδίου, συνέβη ξαφνικά μια μεγάλη διεύρυνση της συνείδησης. Η σημασία, η πρόθεση, ο σκοπός όλων αυτών και η περιεκτική θεία Ιδέα (όπως υφίσταται στη διάνοια του Πατρός) ανέτειλαν στην ψυχή Του – όχι στο νου Του, γιατί η αποκάλυψη ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτόν. Είδε ακόμη βαθύτερα στην έννοια της θειότητας απ’ ό,τι φαινόταν ποτέ δυνατό· ο κόσμος της έννοιας και ο κόσμος των φαινομένων έσβησαν και – μιλώντας εσωτερικά – απώλεσε τα πάντα. Εκείνη τη στιγμή δεν Του έμεινε ούτε η ενέργεια του δημιουργικού

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

νου ούτε η ενέργεια της αγάπης. Αποστερήθηκε απ’ ό,τι καθιστά τη ζωή ανεκτή και γεμάτη νόημα. Ένας νέος τύπος ενέργειας έγινε προσιτός – η ενέργεια της ίδιας της ζωής, εμποτισμένης από σκοπό και υποκινούμενης από πρόθεση. Ήταν όμως νέα και άγνωστη και μέχρι σήμερα ακατάληπτη. Για πρώτη φορά η σχέση της θέλησης που είχε μέχρι τώρα εκφρασθεί στη ζωή Του με την αγάπη και το δημιουργικό έργο της εγκαινίασης της νέας διαθήκης, έγινε σαφής σ’ Αυτόν. Στο σημείο αυτό διήλθε από τη Γεθσημανή της αυταπάρνησης. Το μεγαλύτερο, το ευρύτερο, το περιεκτικότερο Του αποκαλύφθηκε κι όλα όσα μέχρι τώρα φαίνονταν τόσο ζωτικά και σπουδαία χάθηκαν απ’ τη θέα μέσα στο μεγαλύτερο όραμα. Αυτή η ζωντανή αντίληψη του Όντος και της ταύτισης με τη θεία πρόθεση του ίδιου του Θεού, του Πατρός, του Κυρίου του Κόσμου, σε επίπεδα επίγνωσης για τα οποία (μέχρι τώρα) δε γνωρίζουμε τίποτε, αποτέλεσε την ανελισσόμενη επίγνωση του Χριστού στην Οδό της Ανώτερης Εξέλιξης. Αυτή την Οδό βαδίζει σήμερα και άρχισε να τη βαδίζει στην Παλαιστίνη πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Γνώρισε με έννοια που Του ήταν άγνωστη ως τότε, τι αποσκοπούσε ο Θεός και τι σήμαινε το ανθρώπινο πεπρωμένο και το ρόλο που έπρεπε να παίξει στην πραγματοποίηση αυτού του πεπρωμένου. Λίγη προσοχή έδωσε ανά τους αιώνες η ανθρώπινη σκέψη στην αντίδραση του Χριστού ως προς το δικό Του πεπρωμένο καθώς επηρεάζει το ανθρώπινο. Δώσαμε λίγη προσοχή στην όψη της αντίδρασής Του προς τη γνώση καθώς εκδιπλωνόταν. Υπήρξαμε ιδιοτελείς και άπληστοι στην αντίδρασή μας ως προς το έργο και τη θυσία Του. Η λέξη “γνωρίζω” (σε σχέση με τη μυημένη συνείδηση του Χριστού και κατώτερων ακόμη μυημένων) αφορά τη βεβαιότητα της γνώσης που αποκτά ο μυημένος με πειραματισμό, εμπειρία κι έκφραση. Ο πρώτος ασθενής τρόμος της αντίδρασης στο εναδικό “πεπρωμένο” και στην πλατιά, παγκόσμια επίδραση που μπορεί ν’ ασκήσει ένας Υιός του Θεού, γίνεται αισθητή στη συνείδηση του Χριστού – όπως και στη συνείδηση όλων όσων υπακούουν στην εντολή Του και φθάνουν στην τελείωση που υπέδειξε ως εφικτή. Η ύψιστη θεία ποιότητα ή όψη γίνεται πλέον αισθητή στη ζωή του προοδεύοντος Υιού του Θεού· γνωρίζει την έννοια της νοημοσύνης· αντιλαμβάνεται τη σημασία της αγάπης και της ελκτικής της ποιότητας. Τώρα – εξαιτίας των δύο αυτών αναγνωρίσεων – αποκτά επίγνωση της δυναμικότητας της θέλησης και της πραγματικότητας της θείας πρόθεσης την οποία η θέληση αυτή πρέπει (με κάθε τίμημα) να εφαρμόσει. Αυτή ήταν η μεγάλη κρίση του Χριστού. Υπάρχουν στην ιστορία του Ευαγγελίου (σαν μαρτυρία της θείας προοδευτικής αυτής ανέλιξης) τέσσερις καταγραφείσες στιγμές στις οποίες φανερώθηκε αυτή η παγκόσμια ή εναδική αντίληψη. Ας κοιτάξουμε για λίγο την καθεμιά: 1. Υπάρχει πρώτα απ’ όλα η δήλωσή Του στους γονείς του στο Ναό: “ουκ ήδειτε ότι εν τοις του Πατρός μου δει είναι με;” Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι τότε ήταν δώδεκα ετών και συνεπώς το έργο με το οποίο είχε ασχοληθεί (σαν ψυχή), είχε τελειώσει· δώδεκα είναι ο αριθμός του συμπληρωμένου έργου, όπως μαρτυρούν οι δώδεκα άθλοι του Ηρακλή, ενός άλλου Υιού του Θεού. Ο συμβολισμός των δώδεκα χρόνων Του αντικαταστάθηκε τώρα μ’ εκείνον των δώδεκα Αποστόλων, του

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

συμβόλου της υπηρεσίας και της θυσίας. Βρισκόταν επίσης στο ναό του Σολομώντα, που είναι το σύμβολο της τέλειας ζωής της ψυχής, όπως ακριβώς η Σκηνή στην έρημο είναι το σύμβολο της ατελούς εφήμερης ζωής της πρόσκαιρης προσωπικότητας· ο Χριστός μιλούσε λοιπόν σε ψυχικά επίπεδα κι όχι μόνο ως πνευματικός άνθρωπος πάνω στη Γη. Όταν είπε αυτά τα λόγια υπηρετούσε επίσης ως ενεργό Μέλος της Πνευματικής Ιεραρχίας, γιατί βρέθηκε απ’ τους γονείς του να διδάσκει τους ιερείς, τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους. Όλα αυτά τα σημεία δείχνουν ότι είχε αναγνωρίσει το έργο Του ως Παγκόσμιου Δασκάλου, αποκτώντας για πρώτη φορά συνείδηση στο φυσικό Του εγκέφαλο της θείας πρόθεσης ή της θείας θέλησης. 2. Έρχεται κατόπιν η δήλωσή Του στους μαθητές Του: “ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”, μετά την οποία διαβάζουμε ότι “εστήριξε το πρόσωπον αυτού του πορεύεσθαι εις Ιερουσαλήμ”. Ήταν η αναγγελία σ’ αυτούς ότι είχε πλέον ένα νέο αντικειμενικό σκοπό. Ο μόνος τόπος της πλήρους “ειρήνης” (που είναι η έννοια του ονόματος “Ιερουσαλήμ”) είναι το “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”. Η πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη μας (η αόρατη Εκκλησία του Χριστού) δεν είναι κέντρο ειρήνης, αλλά στρόβιλος αγαπητικής δραστηριότητας, τόπος συνάντησης των ενεργειών που έρχονται από το κέντρο της θείας θέλησης και την ανθρωπότητα, το κέντρο της θείας νοημοσύνης. Ο Χριστός είχε προσανατολισθεί στο θείο αυτό κέντρο το οποίο στις αρχαίες Γραφές ονομαζόταν “ τόπος της γαλήνιας απόφασης και της ισορροπημένης, ήρεμης θέλησης”. Η δήλωση αυτή σημάδεψε ένα σημείο κρίσης και απόφασης στη ζωή του Χριστού και απέδειξε την πρόοδό Του στη θεία εκπλήρωση. 3. Κατόπιν στον Κήπο της Γεθσημανή είπε: “Πάτερ, πλην μη το θέλημά μου αλλά το σον γινέσθω”, δείχνοντας έτσι την αντίληψή Του για το θείο πεπρωμένο. Η έννοια αυτών των λόγων δεν είναι (όπως τόσο συχνά δηλώθηκε απ’ τους Χριστιανούς θεολόγους) δήλωση αποδοχής του πόνου κι ενός δυσάρεστου μέλλοντος και θανάτου. Ήταν αναφώνηση που ασφαλώς προκλήθηκε απ’ την αντίληψή Του των παγκόσμιων συνεπειών της αποστολής Του και την έντονη εστίαση της ζωής Του με μια παγκόσμια έννοια. Η εμπειρία της Γεθσημανή ήταν μια εμπειρία μοναδικά εφικτή μόνο σ’ εκείνους τους Υιούς του Θεού που έφτασαν στο δικό Του σπάνιο σημείο εξέλιξης· δεν είχε πραγματική σχέση με το επεισόδιο της Σταύρωσης, όπως τονίζουν οι ορθόδοξοι σχολιαστές. 4. Τα τελευταία λόγια του Χριστού στους Αποστόλους Του ήταν “ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος” ή κύκλου. (Ματθ. 28.20.) Η σημαντική λέξη είναι “τέλος”. Στα Ελληνικά χρησιμοποιήθηκε η λέξη “συντέλεια” η οποία δηλώνει το τέλος μιας χρονικής περιόδου που ακολουθείται αμέσως από άλλη (ό,τι θα ονομαζόταν τέλος ενός κύκλου). Στα Ελληνικά το οριστικό τέλος είναι η λέξη “τέλος”. Στο κατά Ματθαίον 24.6 “αλλ’ ούπω εστί το τέλος”, χρησιμοποιείται η λέξη τέλος γιατί σημαίνει ότι “το τέλος της πρώτης περιόδου δεν επήλθε ακόμη”. Εδώ μιλούσε ως Αρχηγός της πνευματικής Ιεραρχίας κι εξέφραζε τη θεία Του

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

θέληση (ενωμένη πλέον με τη θέληση του Θεού) να εμψυχώνει και να διαπερνά συνεχώς τον κόσμο των ανθρώπων με την επισκιάζουσα συνείδησή Του. Ήταν μια τρομερή βεβαίωση που εκπέμφθηκε με την ενέργεια της αναπτυγμένης Του θέλησης, της παμπεριεκτικής Του αγάπης και της νοήμονος διανοίας Του. Η βεβαίωση αυτή έκανε τα πάντα εφικτά. Στη μαγνητική δύναμη της θέλησης αναφερόταν επίσης ο Χριστός όταν έλεγε, “καν εγώ υψωθήσομαι, πάντας ελκύσει προς εμαυτόν”. Δεν αναφέρεται στη σταύρωση, αλλά στη μαγνητική θέληση του Χριστού να ελκύσει όλους τους ανθρώπους με τη δύναμη της ζωής του ενοικούντος Χριστού σε κάθε καρδιά, έξω από τον κόσμο των υλικών αξιών στον κόσμο των πνευματικών αναγνωρίσεων. Δε σχετίζεται με το θάνατο αλλά με τη ζωή· δεν αναφέρεται στο σταυρό αλλά στην ανάσταση. Ο βασικός τόνος της Χριστιανικής θρησκείας στο παρελθόν υπήρξε ο θάνατος που συμβολίζεται με το θάνατο του Χριστού και διαστρεβλώθηκε πολύ από τον Απ. Παύλο στην προσπάθειά του να σμίξει τη νέα θρησκεία που έφερε ο Χριστός, με την παλιά αιματηρή θρησκεία των Εβραίων. Στον κύκλο που θα εγκαινιάσει ο Χριστός μετά την επανεμφάνισή Του, στόχος της όλης θρησκευτικής διδασκαλίας στον κόσμο θα είναι η ανάσταση του πνεύματος στο ανθρώπινο γένος· η έμφαση θα δοθεί στη ζωντάνια της Χριστικής φύσης σε κάθε ανθρώπινο ον και στη χρήση της θέλησης για να επιτευχθεί αυτή η ζώσα μεταμόρφωση της κατώτερης φύσης. Η απόδειξή της θα είναι ο αναστάς Χριστός. Αυτή η “Οδός της Ανάστασης” είναι η ακτινοβόλος Οδός, η φωτεινή Οδός που οδηγεί από μια μεγάλη έκφραση της θειότητας στον άνθρωπο σε άλλη· είναι η οδός που εκφράζει το φως της νοημοσύνης, την ακτινοβόλο ουσία της αληθινής αγάπης και την άκαμπτη θέληση που δεν επιτρέπει ήττα ή υποχώρηση. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που θα διακηρύξουν τη Βασιλεία του Θεού. Η ανθρωπότητα στέκει σήμερα σε κάποιο ιδιάζον και μοναδικό μεταίχμιο μεταξύ ενός παρελθόντος δυστυχίας κι ενός μέλλοντος γεμάτου υποσχέσεις, αν η επανεμφάνιση του Χριστού αναγνωρισθεί κι αναληφθεί προετοιμασία για την έλευσή Του. Το παρόν είναι γεμάτο υποσχέσεις κι επίσης γεμάτο δυσχέρειες· στα χέρια των ανθρώπων σήμερα και στο άμεσο παρόν βρίσκεται η μοίρα του κόσμου και – αν μπορεί να ειπωθεί ευλαβικά – η άμεση δραστηριότητα του Χριστού. Η αγωνία του πολέμου και η δυστυχία ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας οδήγησαν τον Χριστό, το 1945, να καταλήξει σε μια μεγάλη απόφαση – απόφαση που εκφράσθηκε με δύο σπουδαιότατες δηλώσεις. Ανήγγειλε στη συγκεντρωμένη πνευματική Ιεραρχία και σ’ όλους τους υπηρέτες και μαθητές Του στη Γη ότι αποφάσισε να προβάλει πάλι σε φυσική επαφή με την ανθρωπότητα, αν πραγματοποιούσαν τα αρχικά στάδια της εδραίωσης ορθών ανθρώπινων σχέσεων· δεύτερο, έδωσε στον κόσμο (για χρήση από τον “κοινό άνθρωπο”) μια από τις παλιότερες προσευχές που ήταν ποτέ γνωστές, μια προσευχή που δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιηθεί παρά από τα πιο εξυψωμένα πνευματικά Όντα. Ο ίδιος τη χρησιμοποίησε για πρώτη φορά, όπως μας λένε, την ώρα της Πανσελήνου του Ιουνίου του 1945, που αναγνωρίζεται ως Πανσέληνος του Χριστού, όπως ακριβώς η Πανσέληνος του Μαΐου είναι εκείνη του Βούδδα. Δεν ήταν

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

εύκολο να μεταφρασθούν οι αρχαίες αυτές φράσεις (τόσο αρχαίες ώστε δεν έχουν χρονολογία ή οποιαδήποτε ένδειξη) σε σημερινές λέξεις, όμως έγινε και η μεγάλη Επίκληση, που μπορεί τελικά να γίνει η παγκόσμια προσευχή, εκφωνήθηκε απ’ Αυτόν και παρελήφθη απ’ τους μαθητές Του. Μεταφράσθηκε ως εξής: Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων. Το Φως ας κατέλθει στη Γη. Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη. Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή Ο σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων – Ο σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν. Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού. Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

Η εξαιρετική της δύναμη μπορεί να ιδωθεί στο γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη χρησιμοποιούν ήδη καθημερινά και πολλές φορές κάθε μέρα· μεταφράσθηκε (1947) σε δέκα οκτώ διαφορετικές γλώσσες και χρησιμοποιείται από ανθρώπους σ’ όλες αυτές τις γλώσσες· στις ζούγκλες της Αφρικής τη χρησιμοποιούν ομάδες ιθαγενών και μπορεί να ιδωθεί στα γραφεία διευθυντών στις μεγάλες πόλεις μας· μεταδίδεται από το ραδιόφωνο στην Ευρώπη και την Αμερική και δεν υπάρχει χώρα ή νησί στον κόσμο στο οποίο να είναι άγνωστη η χρήση της. Όλα αυτά έγιναν σε διάστημα δέκα οκτώ μηνών. Αυτή η νέα Επίκληση, αν διαδοθεί πλατιά, μπορεί να γίνει για τη νέα παγκόσμια θρησκεία ό,τι υπήρξε η Κυριακή Προσευχή για το Χριστιανισμό και ο 23ος Ψαλμός για τους πνευματικά σκεπτόμενους Εβραίους. Τρεις προσεγγίσεις υπάρχουν για τη μεγάλη αυτή Προσευχή ή Επίκληση: 1. Εκείνη του γενικού κοινού. 2. Εκείνη των εσωτεριστών, ή των ζηλωτών και μαθητών του κόσμου. 3. Εκείνη των Μελών της Ιεραρχίας. Πρώτο, το γενικό κοινό θα τη θεωρήσει σαν προσευχή προς τον Υπερβατικό Θεό. Δε θα Τον αναγνωρίσουν ακόμη σαν ενυπάρχοντα στη δημιουργία Του· θα την εκπέμψουν στα φτερά της ελπίδας – ελπίδας για φως και αγάπη και ειρήνη που ποθούν αδιάκοπα. Θα τη θεωρήσουν επίσης σαν προσευχή για τη φώτιση όλων των κυβερνητών και αρχηγών όλων των ομάδων που χειρίζονται παγκόσμια ζητήματα· σαν προσευχή για την εισροή αγάπης και κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων, έτσι ώστε να ζήσουν με αμοιβαία ειρήνη· σαν παράκληση για την πραγμάτωση της θέλησης του Θεού – μιας θέλησης για την οποία δεν μπορούν να γνωρίζουν τίποτε και η οποία τους φαίνεται πάντα τόσο ανεξιχνίαστη και παμπεριεκτική, ώστε η κανονική τους αντίδραση

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

είναι η υπομονή και η προθυμία ν’ αποφύγουν την αμφισβήτηση· σαν προσευχή για την ενίσχυση της ανθρώπινης ευθύνης προκειμένου τα αναγνωρισμένα σημερινά κακά – που τόσο βασανίζουν κι ενοχλούν το ανθρώπινο γένος – να παρέλθουν και να χαλιναγωγηθεί κάποια αόριστη πηγή κακού. Τέλος θα τη θεωρήσουν σαν προσευχή για να αποκατασταθεί κάποια εξίσου αόριστη πρωτόγονη κατάσταση μακάριας ευτυχίας και να εξαφανισθεί από τη γη όλη η δυστυχία κι ο πόνος. Αυτό τους είναι τελείως καλό και χρήσιμο κι άμεσα εφικτό. Δεύτερο, οι εσωτεριστές, οι ζηλωτές και οι πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι θα την προσεγγίσουν με βαθύτερη και μεγαλύτερη κατανόηση. Σ’ αυτούς θα μεταδώσει την αναγνώριση του κόσμου των αιτίων κι Εκείνων που στέκουν υποκειμενικά πίσω από τις παγκόσμιες υποθέσεις, των πνευματικών Διευθυντών της ζωής μας. Στέκουν έτοιμοι να ενισχύσουν εκείνους που έχουν αληθινό όραμα, έτοιμοι να υποδείξουν όχι μόνο το λόγο των συμβάντων στα διάφορα τμήματα της ανθρώπινης ζωής, αλλά και να προβούν σ’ εκείνες τις αποκαλύψεις που θα επιτρέψουν στην ανθρωπότητα να εξέλθει απ’ το σκοτάδι στο φως. Με τη θεμελιώδη αυτή στάση η ανάγκη για μια πλατιά έκφραση των υποκείμενων αυτών γεγονότων θα γίνει προφανής και θα ωριμάσει μια εποχή πνευματικής προπαγάνδας που θα σχεδιάσουν οι μαθητές και θα προωθήσουν οι εσωτεριστές. Η εποχή αυτή άρχισε το 1875, όταν διακηρύχθηκε το γεγονός της ύπαρξης των Διδασκάλων της Σοφίας. Προωθήθηκε παρά την εσφαλμένη παρουσίαση, την επίθεση εναντίον της ιδέας και τις ειρωνείες. Η αναγνώριση της ουσιαστικής φύσης της διαθέσιμης μαρτυρίας και η εμφάνιση μιας ενορατικής ανταπόκρισης από τους αποκρυφιστές σπουδαστές και πολλούς διανοούμενους σ’ ολόκληρο τον κόσμο υπήρξε υποβοηθητική. Ένας νέος τύπος μυστικιστή αρχίζει ν’ αναγνωρίζεται· διαφέρει απ’ τους μυστικιστές του παρελθόντος, λόγω του πρακτικού του ενδιαφέροντος στις τρέχουσες παγκόσμιες υποθέσεις κι όχι μόνο στα θρησκευτικά κι εκκλησιαστικά ζητήματα· χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ενδιαφέροντος για την προσωπική του ανάπτυξη, από την ικανότητά του να βλέπει το Θεό ενυπάρχοντα σε κάθε πίστη κι όχι μόνο στο δικό του ιδιαίτερο τύπο θρησκευτικής πίστης κι επίσης από την ικανότητά του να ζει τη ζωή του στο φως της θείας Παρουσίας. Όλοι οι μυστικιστές κατόρθωσαν να το κάνουν λίγο ή πολύ, αλλά ο σύγχρονος μυστικιστής διαφέρει από εκείνους του παρελθόντος στο ότι είναι ικανός να υποδείξει καθαρά στους άλλους τις τεχνικές της Ατραπού· συνδυάζει κεφάλι και καρδιά, νοημοσύνη και αίσθημα συν μια ενορατική αντίληψη που έλειπε μέχρι τώρα. Το δρόμο του σύγχρονου μυστικιστή φωτίζει τώρα το καθαρό φως της Πνευματικής Ιεραρχίας κι όχι μόνο το φως της δικής του ψυχής· αυτό θα συμβαίνει όλο και περισσότερο. Τρίτο, αμφότερες αυτές οι ομάδες – το γενικό κοινό και οι ζηλωτές του κόσμου στους διάφορους βαθμούς τους – έχουν ανάμεσά τους εκείνους που εξέχουν από το γενικό τύπο, διότι κατέχουν βαθύτερη ενόραση και κατανόηση· καταλαμβάνουν μια ουδέτερη ζώνη ενδιάμεση μεταξύ των μαζών και των εσωτεριστών απ’ τη μια και μεταξύ των εσωτεριστών και των Μελών της Ιεραρχίας απ’ την άλλη. Μην ξεχνάτε ότι

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

κι Αυτοί χρησιμοποιούν επίσης τη μεγάλη Επίκληση κι ότι δεν περνά μέρα χωρίς κι ο ίδιος ο Χριστός να μην την εκφωνήσει. Επιφανειακά η ομορφιά και η ισχύς αυτής της Επίκλησης βρίσκεται στην απλότητά της και στην έκφραση ορισμένων κεντρικών αληθειών τις οποίες όλοι οι άνθρωποι αποδέχονται έμφυτα και κανονικά – την αλήθεια για την ύπαρξη μιας βασικής Νοημοσύνης την οποία αόριστα ονομάζουμε Θεό· την αλήθεια ότι πίσω απ’ όλα τα εξωτερικά φαινόμενα η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος είναι η αγάπη· την αλήθεια ότι μια μεγάλη Ατομικότητα που οι Χριστιανοί ονόμασαν Χριστό, ήρθε στη γη κι ενσωμάτωσε αυτή την αγάπη, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε· την αλήθεια ότι η αγάπη και η νοημοσύνη είναι αποτελέσματα εκείνου που αποκαλείται θέληση του Θεού και τελικά την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας το θείο Σχέδιο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Το Σχέδιο αυτό καλεί το ανθρώπινο γένος στην έκφραση της Αγάπης και προκαλεί τους ανθρώπους “λαμψάτω το φως υμών”. Ακολουθεί κατόπιν το τελικό επίσημο αίτημα όπως αυτό το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός, που πραγματοποιείται από το ανθρώπινο γένος, “να σφραγίσει την πύλη του κακού”. Η τελευταία γραμμή περιλαμβάνει κατόπιν την ιδέα της αποκατάστασης, υποδεικνύοντας το βασικό τόνο του μέλλοντος κι ότι θα έρθει η μέρα όπου η αρχική ιδέα του Θεού και η αρχική Του πρόθεση δε θα ματαιώνεται πλέον από την ελεύθερη βούληση και κακία του ανθρώπου – τον καθαρό υλισμό και την ιδιοτέλεια· τότε ο θείος σκοπός θα επιτευχθεί με την αλλαγή των καρδιών και των στόχων της ανθρωπότητας. Αυτή είναι η προφανής και απλή έννοια της και συνδέεται με την πνευματική έφεση όλων των ανθρώπων παντού. Η χρήση αυτής της Επίκλησης ή Προσευχής και η αναδυόμενη προσδοκία της έλευσης του Χριστού κρατούν σήμερα τη μεγαλύτερη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Αν δε συμβαίνει αυτό, τότε η προσευχή δεν είναι χρήσιμη κι αποτελεί ψευδαίσθηση και οι Γραφές του κόσμου με τις αποδειγμένες προβλέψεις τους, είναι άχρηστες κι απατηλές. Η μαρτυρία των αιώνων αποδεικνύει ότι τίποτε απ’ αυτά δεν είναι έτσι. Η προσευχή πάντα προκαλεί απόκριση που πάντα δόθηκε· μεγάλοι Υιοί του Θεού πάντα ήλθαν με το αίτημα της ανθρωπότητας και πάντα θα έρχονται κι Αυτός τον Οποίο όλοι οι άνθρωποι αναμένουν, βρίσκεται στο δρόμο Του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η Παγκόσμια Προσδοκία

Υπερβατικός Θεός, μεγαλύτερος, πιο άπειρος και περιεκτικός απ’ το δημιουργημένο κόσμο Του, αναγνωρίζεται παγκόσμια και τονίζεται· όλες οι πίστεις μπορούν να πουν με τον Σρι Κρίσνα (που μιλά ως Θεός, ο Δημιουργός) ότι “έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού μου, παραμένω”. Αυτός ο υπερβατικός Θεός κυριάρχησε τη θρησκευτική σκέψη εκατομμυρίων απλών και πνευματικά σκεπτόμενων ανθρώπων στη διάρκεια των αιώνων που πέρασαν από τότε που η ανθρωπότητα άρχισε να οδεύει προς τη θειότητα. Στην αφυπνιζόμενη συνείδηση της ανθρωπότητας ανατέλλει βραδέως η μεγάλη παράλληλη αλήθεια του Ενυπάρχοντος Θεού – που “διαπερνά” θεϊκά όλες τις μορφές, ρυθμίζει από μέσα όλα τα βασίλεια της φύσης, εκφράζει έμφυτη θειότητα δια των ανθρώπινων όντων – και πριν δύο χιλιάδες χρόνια απεικονίσθηκε η φύση της θείας αυτής Ενύπαρξης στο Πρόσωπο του Χριστού. Σήμερα σαν συνέπεια της εκδιπλούμενης αυτής θείας Παρουσίας εισχωρεί στο νου των ανθρώπων παντού μια νέα αντίληψη: “ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης”. (Κολ. 1.27.) Υπάρχει μια αυξανόμενη κι αναπτυσσόμενη πίστη ότι ο Χριστός είναι μέσα μας, όπως ήταν και στο Διδάσκαλο Ιησού και η πίστη αυτή θα μεταβάλει τις παγκόσμιες υποθέσεις και ολόκληρη τη στάση του ανθρώπινου γένους προς τη ζωή. Το θαύμα αυτής της ζωής που έζησε πριν δύο χιλιάδες χρόνια, είναι ακόμη μαζί μας και δεν έχει χάσει τίποτε από τη δροσιά του· είναι μια αιώνια έμπνευση, ελπίδα, ενθάρρυνση και παράδειγμα. Η αγάπη που εκδήλωσε, δεσμεύει ακόμη το σκεπτόμενο κόσμο, ακόμη κι αν σχετικά λίγοι προσπάθησαν πραγματικά να εκδηλώσουν την ίδια ποιότητα αγάπης όπως κι Αυτός – αγάπης που οδηγεί αλάνθαστα σε παγκόσμια υπηρεσία, σε πλήρη αυταπάρνηση και σε ακτινοβόλο, μαγνητική ζωή. Τα λόγια που είπε ήταν λίγα και απλά κι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να τα κατανοήσουν, αλλά η σημασία τους χάθηκε σε μεγάλο βαθμό στις περίπλοκες τυπικότητας και συζητήσεις του Απ. Παύλου και στις ατέρμονες διενέξεις των θεολόγων σχολιαστών από τότε που έζησε και μας άφησε ο Χριστός – ή μας άφησε φαινομενικά. Όμως σήμερα ο Χριστός βρίσκεται πιο κοντά στην ανθρωπότητα από κάθε άλλη εποχή της ανθρώπινης ιστορίας· βρίσκεται πιο κοντά απ’ ό,τι γνωρίζει και ο πιο αισιόδοξος κι ελπιδοφόρος μαθητής και μπορεί να έρθει ακόμη πιο κοντά, αν ό,τι γράφεται εδώ κατανοηθεί κι έλθει στην προσοχή των ανθρώπων παντού. Γιατί ο

Χριστός ανήκει στην ανθρωπότητα, στον κόσμο των ανθρώπων κι όχι στις εκκλησίες και τις θρησκείες του κόσμου. Γύρω Του – στον Υψηλό Τόπο της Γης όπου διαμένει – είναι συγκεντρωμένοι σήμερα όλοι οι μεγάλοι Μαθητές Του, οι Διδάσκαλοι της Σοφίας κι όλοι Εκείνοι οι απολυτρωμένοι Υιοί του Θεού, οι Οποίοι ανά τους αιώνες πέρασαν απ’ το σκοτάδι στο Φως, απ’ το απατηλό στο Πραγματικό κι απ’ το θάνατο στην Αθανασία. Στέκουν έτοιμοι να εκτελέσουν τη διαταγή Του και να υπακούσουν το Διδάσκαλο των Διδασκάλων και το Δάσκαλο Αγγέλων και ανθρώπων. Οι Εκφραστές και οι Εκπρόσωποι όλων των παγκόσμιων πίστεων αναμένουν εκεί, υπό την καθοδήγησή Του, για να αποκαλύψουν σε όλους όσους αγωνίζονται σήμερα μέσα στη δίνη των παγκόσμιων υποθέσεων και ζητούν να επιλύσουν την παγκόσμια κρίση, ότι δεν είναι μόνοι. Ο Υπερβατικός Θεός εργάζεται δια του Χριστού και της Πνευματικής Ιεραρχίας για να φέρει ανακούφιση· ο Ενυπάρχων Θεός σ’ όλους τους ανθρώπους στέκει στα πρόθυρα ορισμένων εκπληκτικών Αναγνωρίσεων. Η μεγάλη Αποστολική Διαδοχή των Γιγνωσκόντων το Θεό, στέκει σήμερα για ανανεωμένη δραστηριότητα – μια διαδοχή όσων έζησαν στη Γη, δέχθηκαν το γεγονός του Υπερβατικού Θεού, ανακάλυψαν την πραγματικότητα του Ενυπάρχοντος Θεού, επέδειξαν στη ζωή Τους τα θεία χαρακτηριστικά της Χριστικής ζωής και (επειδή έζησαν στη γη όπως έζησε και ζει Αυτός) “εισχώρησαν για μας μέσα στον πέπλο, αφήνοντάς μας ένα παράδειγμα ότι κι εμείς πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Του” και τα δικά Τους. Κι εμείς ανήκουμε τελικά στη μεγάλη αυτή διαδοχή. Ο ίδιος ο Βούδδας στέκει πίσω απ’ τον Χριστό αναγνωρίζοντας ταπεινά το θείο έργο που είναι στο χείλος της κορύφωσης κι επειδή επίκειται η πνευματική αυτή επίτευξη. Όχι μόνο όλοι όσοι εργάζονται συνειδητά στη Βασιλεία του Θεού έχουν επίγνωση των Σχεδίων Του, αλλά και τα μεγάλα πνευματικά Όντα που ζουν και διαμένουν στον “Οίκο του Πατρός”, στο “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”, έχουν επίσης κινητοποιηθεί και οργανωθεί για να βοηθήσουν στο έργο Του. Η πνευματική σειρά διαδοχής απ’ το θρόνο του Αρχαίου των Ημερών μέχρι τον ταπεινότερο μαθητή (που μαζί με άλλους βρίσκεται στα πόδια του Χριστού) είναι σήμερα εστιασμένη στο έργο της βοήθειας της ανθρωπότητας. Η μεγάλη στιγμή την οποία τόσο υπομονετικά περίμενε, έχει σχεδόν φθάσει· η “συντέλεια του αιώνος”, στην οποία αναφερόταν όταν μιλούσε στη μικρή ομάδα των μαθητών Του: “ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος”, ήρθε. Σήμερα στέκει και περιμένει, ξέροντας ότι ήρθε η ώρα που “από του πόνου της ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φως”. (Ησ. 53.11.) Σ’ όλη την πνευματική διαδοχή των Υιών του Θεού τίποτε άλλο δε βλέπει και δε νιώθει κανείς παρά μόνο προσδοκία και προετοιμασία. “Η Ιεραρχία αναμένει.” Έκανε ό,τι ήταν δυνατό απ’ την πλευρά της τωρινής ευκαιρίας. Ο Χριστός στέκει σε σιωπηλή αναμονή, προσηλωμένος στην προσπάθεια που θα υλοποιήσει το έργο Του στη Γη και θα Του επιτρέψει να κορυφώσει την προσπάθεια που έκανε πριν 2000 χρόνια στην

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Παλαιστίνη. Ο Βούδδας αιωρείται πάνω από τον πλανήτη, έτοιμος να παίξει το ρόλο Του, αν το ανθρώπινο γένος Του προσφέρει την ευκαιρία. Όλα πλέον εξαρτώνται από την ορθή δράση των ανθρώπων καλής θέλησης. Από τον Οίκο του Πατρός (το “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή” ή τη Σαμπάλλα των εσωτεριστών) εκπέμφθηκε η προσταγή: Η ώρα ήρθε. Απ’ το Βασίλειο του Θεού, όπου βασιλεύει ο Χριστός, δόθηκε η απάντηση: “Πάτερ, γενηθήτω το θέλημά Σου”. Κάτω στον αγωνιζόμενο, συγχυσμένο, δυστυχισμένο κόσμο των ανθρώπων αναπέμπεται αδιάκοπα η κραυγή: “Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη”. Και στα τρία επομένως πνευματικά κέντρα: στον Οίκο του Πατρός, στο Βασίλειο του Θεού και στην αφυπνιζόμενη Ανθρωπότητα, δεν υπάρχει παρά ένας σκοπός, μία ιδέα και μία κοινή προσδοκία. Είναι ουσιώδες να υπάρξει σήμερα κάποιο μέτρο πληρέστερης γνώσης αναφορικά με το “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”. Το κοινό πρέπει να έχει κάποια κατανόηση του ύψιστου αυτού πνευματικού κέντρου στο οποίο – αν πιστέψουμε την ιστορία του Ευαγγελίου – ο Χριστός ήταν πάντα προσηλωμένος. Συχνά διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη ότι “ο Πατήρ ομίλησεν προς Αυτόν”, ή ότι “ήκουσεν Φωνήν” την οποία δεν άκουσαν άλλοι, ή ότι ακούσθηκαν τα λόγια, “ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός”. Αρκετές φορές διαβάζουμε ότι η σφραγίδα της επικύρωσης (όπως καλείται πνευματικά) δόθηκε σ’ Αυτόν. Μόνο ο Πατήρ, ο πλανητικός Λόγος, “εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν” (Πράξ. 17.28), ο Κύριος του Κόσμου, ο Αρχαίος των Ημερών (Δαν. 7.9) μπορεί να προφέρει την τελική αυτή επιβεβαιωτική λέξη. Υπάρχουν, όπως καλά ξέρουμε, πέντε κρίσεις ή μυήσεις οι οποίες αφορούν το Διδάσκαλο Ιησού – η Γέννηση στη Βηθλεέμ, η Βάπτιση, η Μεταμόρφωση, η Σταύρωση και η Ανάσταση – αλλά πίσω από την προφανή και πρακτική αυτή διδασκαλία βρίσκεται ένα υπόγειο ρεύμα ή σκέψη για κάτι πολύ ανώτερο και μεγαλύτερης σπουδαιότητας – η επιβεβαιωτική Φωνή του Πατρός που αναγνωρίζει αυτό που επιτέλεσε ο Χριστός. Όταν ο Χριστός συμπληρώσει στα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια το έργο που εγκαινίασε πριν δύο χιλιάδες χρόνια, η επιβεβαιωτική αυτή Φωνή θα ακουσθεί ασφαλώς πάλι και θα χορηγηθεί η θεία αναγνώριση της έλευσής Του. Τότε ο Χριστός θα λάβει την εκπληκτική εκείνη μύηση για την οποία δε γνωρίζουμε τίποτε, εκτός ότι δύο θείες όψεις θα σμίξουν και θα συγχωνευθούν μέσα Του (αγάπη-σοφία σε πλήρη εκδήλωση, υποκινούμενη από θεία θέληση ή δύναμη). Τότε ο Βούδδας και ο Χριστός θα διέλθουν μαζί ενώπιον του Πατρός, του Κυρίου του Κόσμου, θα δουν μαζί τη δόξα του Κυρίου και θα περάσουν τελικά σε ανώτερη υπηρεσία, η φύση και η έκταση της οποίας μας είναι άγνωστη. Δε γράφω εδώ με πνεύμα φανατισμού ή χιλιασμού· δε μιλώ σαν θεωρητικός θεολόγος ή εκφραστής κάποιας φάσης ενός θρησκευτικού ευσεβούς πόθου. Μιλώ επειδή πολλοί γνωρίζουν ότι ο καιρός ωρίμασε κι ότι η έκκληση των απλών, πιστών καρδιών εισχώρησε στην ύψιστη πνευματική σφαίρα κι έθεσε σε κίνηση ενέργειες και δυνάμεις που δεν μπορούν πλέον ν’ αναχαιτισθούν. Η επικλητική κραυγή της

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

δεινοπαθούσας ανθρωπότητας έχει σήμερα προσλάβει τέτοιο όγκο κι ένταση, ώστε – ενωμένη με τη σοφία και τη γνώση της Πνευματικής Ιεραρχίας – διέγειρε ορισμένες δραστηριότητες στον Οίκο του Πατρός. Αυτές θα καταλήξουν στη δόξα του Θεού, στο μετασχηματισμό της θείας θέλησης-για-το-καλό σε ανθρώπινη καλή θέληση και στην επακόλουθη ειρήνη στη Γη. Ένα νέο κεφάλαιο του μεγάλου βιβλίου της πνευματικής ζωής ετοιμάζεται να γραφεί· μια νέα διεύρυνση της συνείδησης επίκειται να συμβεί· μια νέα αναγνώριση της θείας προσοχής είναι πλέον εφικτή για την ανθρωπότητα και μια αποκαλυπτική προσδοκία θ’ αποδείξει την ακρίβεια της Βιβλικής δήλωσης ότι “όψεται αυτόν πας οφθαλμός”. (Αποκ. 1.7.) Η θρησκευτική ζωντάνια ή η πνευματική ιστορία του ανθρώπινου γένους μπορεί να συνοψισθεί για μας σε μια σειρά αναγνωρίσεων – την αναγνώριση Εκείνων που ανά τους αιώνες αποτέλεσαν την Αποστολική Διαδοχή η οποία κορυφώθηκε για μας με τους μεγάλους θρησκευτικούς ηγέτες που εμφανίσθηκαν ανάμεσά μας από το 700 π.Χ. και ίδρυσαν τις μεγάλες σύγχρονες παγκόσμιες πίστεις και πάνω απ’ όλα με τον ίδιο τον Χριστό που ενσωμάτωσε την τελειότητα του Ενυπάρχοντος Θεού συν την επίγνωση του Υπερβατικού Θεού· την αναγνώριση των μεγάλων εκείνων πνευματικών εννοιών της αγάπης, της ζωής και της σχέσης, οι οποίες αιωρούνται πάντα στο υπόβαθρο της σκέψης του ανθρώπου και οι οποίες βρίσκονται πλέον στο χείλος της ορθής έκφρασης· την αναγνώριση της αληθινής αδελφότητας του ανθρώπου, που βασίζεται στη μία θεία ζωή η οποία εργάζεται δια της μίας ψυχής κι εκφράζεται δια της μίας ανθρωπότητας· την αναγνώριση συνεπώς της σχέσης τόσο με τη θεία ζωή σ’ ολόκληρο τον κόσμο όσο και με το ίδιο το ανθρώπινο γένος. Η αναπτυσσόμενη αυτή πνευματική στάση θα οδηγήσει σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις και τελικά σε παγκόσμια ειρήνη. Σήμερα μια άλλη αναγνώριση είναι δυνατή. Είναι η αναγνώριση παντού της επικείμενης επανόδου του Χριστού (αν μια τέτοια φράση μπορεί να είναι ακριβής για κάποιον που ποτέ δε μας άφησε!) και των νέων πνευματικών ευκαιριών τις οποίες θα κάνει εφικτές αυτό το γεγονός. Η βάση γι’ αυτή την αναγνώριση βρίσκεται στη βαθιά εδραιωμένη πεποίθηση που είναι έμφυτη στην ψυχή του ανθρώπου, ότι κάποιος μεγάλος Δάσκαλος, κάποιος Σωτήρας, Αποκαλυπτής, Νομοθέτης ή θείος Εκπρόσωπος πρέπει να προβάλει από τον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας, εξαιτίας της ανθρώπινης ανάγκης και της ανθρώπινης αίτησης. Πάντα ανά τους αιώνες την ώρα της μέγιστης ανάγκης του ανθρώπου και σε ανταπόκριση της εκφρασμένης του αίτησης έχει προβάλλει με διάφορα ονόματα ένας θείος Υιός Θεού. Κατόπιν ήρθε ο Χριστός και φαινομενικά μας άφησε με το έργο Του ημιτελές και χωρίς να ολοκληρώσει το όραμά Του για το ανθρώπινο γένος. Επί δύο χιλιάδες χρόνια φάνηκε ότι όλο το έργο Του είχε εμποδισθεί, ματαιωθεί κι αχρηστευθεί, γιατί η ανάπτυξη των εκκλησιών ανά τους αιώνες δεν αποτελεί απόδειξη της πνευματικής επιτυχίας στην οποία απέβλεπε. Χρειαζόταν κάτι περισσότερο απ’ τις θεολογικές ερμηνείες και την αριθμητική αύξηση των παγκόσμιων θρησκειών (συμπεριλαμβανομένου του Χριστιανισμού και του

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Βουδδισμού) για ν’ αποδειχθεί επιτυχής η διεξαγωγή της παγκόσμιας αποστολής Του. Όλα φαίνονταν ανέφικτα, απαιτώντας τρεις συνθήκες· μ’ αυτές θα μπορούσε να επιχειρηθεί μια δοκιμή του έργου Του· οι τρεις αυτές συνθήκες είναι σήμερα αποδειγμένα γεγονότα. Πρώτο, όπως είδαμε, μια γενική πλανητική κατάσταση που δυστυχώς (λόγω της ιδιοτέλειας του ανθρώπου) αποδείχθηκε τόσο καταστρεπτικής φύσης ώστε η ανθρωπότητα αναγκάστηκε ν’ αναγνωρίσει την αιτία και την πηγή του ολέθρου· δεύτερο, μια πνευματική αφύπνιση που θα εκπορευόταν απ’ τα μύχια βάθη της συνείδησης του ανθρώπου κι αυτή συμβαίνει σήμερα σαν αποτέλεσμα του Παγκόσμιου Πολέμου (1914-1945)· τρίτο, μια σταθερά αναπεμπόμενη επικλητική κραυγή, προσευχή ή αίτημα που να κατευθύνεται στις υψηλές πνευματικές πηγές, αδιάφορο με ποιο όνομα αποκαλούνται αυτές οι πηγές. Σήμερα οι τρεις αυτές συνθήκες έχουν εκπληρωθεί και η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μια νέα ευκαιρία. Η συμφορά που έπληξε την ανθρωπότητα είναι καθολική κι εκτεταμένη· κανείς δε διέφυγε κι όλοι οι άνθρωποι ενεπλάκησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – φυσικά, οικονομικά ή κοινωνικά. Η πνευματική αφύπνιση των ανθρώπων παντού (μέσα ή έξω από τις παγκόσμιες θρησκείες και κυρίως έξω απ’ αυτές) είναι γενική και πλήρης και παντού παρατηρείται μια στροφή προς το Θεό. Τα δύο αυτά αίτια προκάλεσαν τελικά – όπως ποτέ πριν – την επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας· είναι καθαρότερη, αγνότερη και πιο ανιδιοτελής από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, διότι βασίζεται σε διαυγέστερη σκέψη και στην κοινή δυστυχία. Η αληθινή θρησκεία προβάλλει πάλι στις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε χώρα· αυτή η αναγνώριση μιας θείας ελπίδας και βάσης είναι πιθανό να επαναφέρει τους ανθρώπους στην εκκλησία και τις παγκόσμιες πίστεις, αλλά ασφαλώς θα τους επαναφέρει στο Θεό. Θρησκεία είναι βέβαια το όνομα που δίνεται στην επικλητική δέηση της ανθρωπότητας, η οποία οδηγεί στην εφέλκυση ανταπόκρισης από το Πνεύμα του Θεού. Το Πνεύμα αυτό εργάζεται σε κάθε ανθρώπινη καρδιά και σε κάθε ομάδα. Εργάζεται επίσης δια της Πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη. Εξωθεί την Κεφαλή της Ιεραρχίας, τον Χριστό, ν’ αναλάβει δράση και η δράση που αναλαμβάνει θα οδηγήσει στην επιστροφή Του με τους μαθητές Του. Η ιδέα της επιστροφής του Χριστού είναι πολύ οικεία και η έννοια του Υιού του Θεού που επιστρέφει ανταποκρινόμενος στην ανθρώπινη ανάγκη έχει τη θέση της στη διδασκαλία των περισσότερων παγκόσμιων πίστεων. Πάντα από τότε που αναχώρησε φαινομενικά για τη σφαίρα όπου Τον τοποθέτησαν οι πιστοί, μικρές ομάδες απ’ αυτούς τους ανθρώπους κατέληξαν στην πίστη ότι θα ξαναγυρίσει τη μια ή την άλλη ημερομηνία, όμως πάντα οι προφητείες και οι προσδοκίες τους αποδείχθηκαν εσφαλμένες. Δεν ξαναγύρισε. Οι άνθρωποι αυτοί χλευάσθηκαν από το πλήθος κι επιπλήχθηκαν απ’ τους διανοούμενους. Τα μάτια τους δεν Τον είδαν και δεν υπήρξε καμιά απτή ένδειξη της Παρουσίας Του. Σήμερα χιλιάδες ξέρουν ότι θα έρθει· τα σχέδια της έλευσής Του καταρτίσθηκαν ήδη, αλλά δεν ορίζουν χρονολογία ή ώρα. Ο χρόνος είναι γνωστός μόνο σε δύο ή τρεις, αλλά “ότι ή ώρα ου δοκείτε ο υιός του

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ανθρώπου έρχεται”. (Ματθ. 24.44.) Η αλήθεια που δύσκολα αποδέχεται ο ορθόδοξος στοχαστής οποιασδήποτε πίστης είναι το γεγονός ότι ο Χριστός δεν μπορεί να επιστρέψει γιατί πάντα ήταν εδώ στη Γη μας, επιτηρώντας το πνευματικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας· ποτέ δε μας εγκατέλειψε, αλλά σε φυσικό σώμα, ασφαλώς προφυλαγμένο (όχι όμως κρυμμένο), καθοδήγησε τις υποθέσεις της Πνευματικής Ιεραρχίας, των μαθητών κι εργατών Του οι οποίοι έχουν δεσμευθεί μαζί Του στη Γήινη υπηρεσία. Μπορεί μόνο να επανεμφανισθεί. Είναι πνευματικό γεγονός ότι όσοι πέρασαν από το σπήλαιο του τάφου στην πληρότητα της αναστάσιμης ζωής, μπορούν να ιδωθούν και ταυτόχρονα να διαφεύγουν απ’ την όραση των πιστών. Η όραση και η αναγνώριση είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα και μια απ’ τις μεγάλες αναγνωρίσεις του ανθρώπινου γένους στο εγγύς μέλλον θα είναι ότι ο Χριστός ήταν πάντα μαζί μας, συμμεριζόμενος μαζί μας τις συνηθισμένες ευκολίες και τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας και τα πολλά του δώρα στον άνθρωπο. Τα αρχικά σημάδια της προσέγγισής Του μαζί με τους μαθητές Του μπορούν ήδη να τα διακρίνουν όσοι σημειώνουν κι ερμηνεύουν ορθά τα σημεία των καιρών. Υπάρχει (μεταξύ αυτών των σημείων) η πνευματική ένωση εκείνων που αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η οργάνωση της εξωτερικής φυσικής στρατιάς του Κυρίου – μιας στρατιάς που δεν έχει άλλα όπλα εκτός από την αγάπη, την ορθή ομιλία και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Η άγνωστη αυτή οργάνωση έχει προοδεύσει με πρωτοφανή ταχύτητα κατά τη μεταπολεμική περίοδο, διότι η ανθρωπότητα έχει σιχαθεί τα μίση και τις έριδες. Το γενικό επιτελείο του Χριστού είναι ήδη ενεργό με τη μορφή του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου· είναι ένα δυναμικό σώμα προδρόμων, που πάντα προηγήθηκε κάθε μεγάλης παγκόσμιας Μορφής στο στίβο της ανθρώπινης ζωής. Το έργο και η επιρροή τους είναι ήδη ορατό κι αισθητό σε κάθε χώρα και τίποτε δεν μπορεί να καταστρέψει ό,τι επιτέλεσαν. Το πνευματικό κι οργανωτικό αποτέλεσμα της εκφραζόμενης κι εκφωνούμενης επίκλησης δοκιμάσθηκε επίσης απ’ το 1935 και η ενέργεια της επικλητικής κραυγής της ανθρωπότητας κατευθύνθηκε σε εκείνους τους αγωγούς που φθάνουν απ’ τη γη στον Υψηλό Τόπο όπου ενοικεί ο Χριστός. Από εκεί διαβιβάσθηκε στις ακόμη υψηλότερες εκείνες σφαίρες όπου η προσοχή του Κυρίου του Κόσμου, του Αρχαίου των Ημερών, του Πατρός όλων συν τις Δημιουργικές Ενέργειες και τις Ζώσες Οντότητες που διαμένουν εκεί μαζί Του, μπορεί να εστιασθεί στην ανθρωπότητα και να γίνουν εκείνα τα βήματα που θα ενσωματώσουν ταχύτερα τους Σκοπούς του Θεού. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία το αίτημα των λαών της Γης είναι τόσο ισχυρό και τόσο σύμφωνο με τη θεία κατεύθυνση σε χρόνο και χώρο, ώστε το τέλος είναι αναπόφευκτα βέβαιο· ο αναμενόμενος πνευματικός Εκπρόσωπος πρέπει να προβάλει· αυτή τη φορά δε θα έρθει μόνος αλλά θα συνοδεύεται από Εκείνους των Οποίων οι ζωές και τα λόγια θα εφελκύσουν την αναγνώριση σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης σκέψης. Οι συμβολικές προφητείες που υπάρχουν σ’ όλες τις παγκόσμιες

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γραφές αναφορικά με το επικείμενο αυτό γεγονός θ’ αποδειχθούν αληθινές· ο συμβολισμός τους όμως θα χρειασθεί νέα ερμηνεία· τα περιστατικά και τα γεγονότα δε θα είναι αναγκαστικά όπως ακριβώς φαίνεται να τα παρουσιάζουν οι Γραφές. Θα έρθει, λόγου χάρη, πράγματι “επί των νεφελών του ουρανού” (Ματθ. 26.64), όπως λένε οι Χριστιανικές Γραφές, αλλά ποιο εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει αυτό, όταν εκατομμύρια κυκλοφορούν στα σύννεφα κάθε ώρα της μέρας και της νύχτας; Την αναφέρω σαν μια απ’ τις πιο εξέχουσες και γνώριμες προφητείες· όμως σημαίνει λίγα στο σύγχρονο πολιτισμό μας. Το σημαντικό γεγονός είναι ότι θα έρθει. Το Φεστιβάλ του Βεσάκ τελείται επί αιώνες στην πολύ γνωστή κοιλάδα των Ιμαλαΐων (αν μόνο το πίστευαν οι πιστοί) για να: 1. Υποστηρίξει το γεγονός της φυσικής ύπαρξης του Χριστού ανάμεσά μας από τη λεγόμενη αναχώρησή Του. 2. Αποδείξει (στο φυσικό πεδίο) την πραγματική αλληλεγγύη της Ανατολικής και Δυτικής προσέγγισης στο Θεό. Τόσο ο Χριστός όσο και ο Βούδδας είναι παρόντες στην τελετή. 3. Ορίσει ένα σημείο εκκίνησης κι έναν τόπο συνάντησης για εκείνους που κάθε χρόνο – με σύνθεση και συμβολικά – συνδέονται κι εκπροσωπούν τον Οίκο του Πατρός, το Βασίλειο του Θεού και την Ανθρωπότητα. 4. Καταδείξει τη φύση του έργου του Χριστού ως του μεγάλου κι εκλεκτού Μεσολαβητή που εκπροσωπεί την Πνευματική Ιεραρχία και είναι ο Αρχηγός του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου. Στο Πρόσωπό Του εκφράζει το αίτημά τους για αναγνώριση της πραγματικής ύπαρξης της Βασιλείας του Θεού εδώ και τώρα. Ίσως ένα από τα κύρια μηνύματα σε όλους όσους διαβάζουν αυτά τα λόγια είναι η μεγάλη αλήθεια και το γεγονός της φυσικής Παρουσίας στη Γη αυτή την εποχή του Χριστού, της ομάδας των μαθητών κι επιτελών Του, των αντιπροσωπευτικών δραστηριοτήτων Τους υπέρ του ανθρώπινου γένους και της στενής Τους σχέσης. Η σχέση αυτή προβάλλει σε ορισμένες μεγάλες πνευματικές γιορτές στις οποίες η εκδηλωνόμενη σχέση δεν περιλαμβάνει μόνο το Βασίλειο του Θεού, αλλά επίσης τον Πατέρα και τον Οίκο του Πατρός. Έχουμε το Φεστιβάλ του Πάσχα, το Φεστιβάλ του Βούδδα ο Οποίος σε φυσική Παρουσία εκφράζει την πνευματική αλληλεγγύη του πλανήτη μας και το Φεστιβάλ του Ιουνίου, το ιδιάζον Φεστιβάλ του Χριστού, όπου – ως αρχηγός του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου – χρησιμοποιεί τη νέα Επίκληση υπέρ όλων των ανθρώπων καλής θέλησης σ’ όλες τις χώρες· ταυτόχρονα συλλέγει τις εμβρυώδεις κι ανέκφραστες δεήσεις εκείνων των μαζών που αναζητούν ένα νέο και καλύτερο τρόπο ζωής. Ζητούν αγάπη στην καθημερινή ζωή, ορθές ανθρώπινες σχέσεις και μια κατανόηση του υποκείμενου Σχεδίου. Ό,τι έχει σημασία είναι τα φυσικά αυτά γεγονότα κι όχι οι αόριστες ελπίδες και υποσχέσεις των θεολογικών πίστεων. Είναι η φυσική Παρουσία πάνω στον πλανήτη μας μερικών αναγνωρισμένων πνευματικών μορφών, όπως ο Κύριος του Κόσμου, ο Αρχαίος των Ημερών· τα επτά Πνεύματα ενώπιον του θρόνου του Θεού· ο Βούδδας, ο

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

πνευματικός ηγέτης της Ανατολής και ο Χριστός, ο πνευματικός ηγέτης της Δύσης – που έρχονται στην προσοχή μας την κορυφαία αυτή περίοδο. Η αόριστη πίστη στην ύπαρξή Τους, οι νεφελώδεις εικασίες για το έργο και το ενδιαφέρον Τους για την ανθρώπινη ευημερία και ο αβέβαιος, όμως ελπιδοφόρος, ευσεβής πόθος των πιστών (και των άπιστων), θ’ αντικατασταθούν σύντομα από τη βέβαιη γνώση, την ορατή αναγνώριση, τα αποδεικτικά σημάδια του εκτελεστικού έργου και της αναδιοργάνωσης (από ανθρώπους με ασυνήθιστη δυναμικότητα) της πολιτικής, θρησκευτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της ανθρωπότητας. Όλα αυτά δε θα συμβούν σαν αποτέλεσμα κάποιας αναγγελίας ή κάποιου εκπληκτικού πλανητικού γεγονότος που θα αναγκάσει τα ανθρώπινα όντα παντού να πουν: “Να, είναι εκεί! Να, τα σημάδια της θειότητάς Του!”, γιατί αυτό θα προκαλούσε μόνο ανταγωνισμό και γέλια, την αντίδραση ή τη φανατική ευπιστία. Θα συμβεί σαν μια αναγνώριση της δύναμης στην ηγεσία με δυναμικές αλλά λογικές αλλαγές στις παγκόσμιες υποθέσεις και με τη δράση που θ’ αναλάβουν οι μάζες των ανθρώπων από τα βάθη της συνείδησής τους. Πριν πολλά χρόνια υπέδειξα ότι ο Χριστός θα ερχόταν με τρεις τρόπους, ή μάλλον ότι το γεγονός της Παρουσίας Του θα μπορούσε ν’ αποδειχθεί σε τρεις ευδιάκριτες φάσεις. Υπέδειξα τότε ότι η πρώτη κίνηση που θα έκανε ο Χριστός θα ήταν η διέγερση της πνευματικής συνείδησης του ανθρώπου, η εφέλκυση των πνευματικών αιτημάτων της ανθρωπότητας σε μεγάλη κλίμακα και η γαλούχηση – σε παγκόσμια κλίμακα – της Χριστικής συνείδησης στην ανθρώπινη καρδιά. Αυτό ήδη έγινε και με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η αναμφισβήτητη έκφραση της πραγματικής φύσης αυτής της διαδικασίας είναι τα ηχηρά αιτήματα των ανθρώπων καλής θέλησης, των κοινωνικών εργατών κι όσων είναι αφιερωμένοι στη διεθνή συνεργασία, στην ανακούφιση της παγκόσμιας δυστυχίας και στην εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή η φάση του προπαρασκευαστικού έργου, που είναι ενδεικτική της έλευσής Του, έχει πλέον φθάσει σ’ ένα στάδιο που τίποτε δεν μπορεί ν’ αναχαιτίσει την πρόοδό της ή να επιβραδύνει την ορμή της. Παρά τα φαινόμενα αυτή η άνοδος της Χριστικής συνείδησης υπήρξε επιτυχής κι ό,τι μπορεί να φαίνεται σαν αντίθετη δραστηριότητα, είναι σε τελική ανάλυση χωρίς μακροπρόθεσμη σημασία και μόνο προσωρινής φύσης. Η δεύτερη υποδειχθείσα κίνηση της Ιεραρχίας θα είναι να εντυπώσει τις διάνοιες των φωτισμένων ανθρώπων παντού με πνευματικές ιδέες που θα ενσωματώνουν τις νέες αλήθειες, με την “κάθοδο” (αν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι) των νέων εννοιών που θα διέπουν την ανθρώπινη ζωή και με την επισκίαση όλων των μαθητών του κόσμου και του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου απ’ τον ίδιο τον Χριστό. Η σχεδιασμένη αυτή κίνηση της Ιεραρχίας προχωρεί ικανοποιητικά· άνδρες και γυναίκες παντού και σε κάθε τμήμα της ζωής εξαγγέλλουν τις νέες αυτές αλήθειες που πρέπει στο μέλλον να διέπουν την ανθρώπινη ζωή· οικοδομούν εκείνες τις νέες οργανώσεις, κινήματα και ομάδες – μεγάλες ή μικρές – που θα εξοικειώσουν τις μάζες των

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και με τον τρόπο ικανοποίησής της. Το κάνουν επειδή τους εξωθεί η θέρμη της καρδιάς τους και η αγαπητική τους ανταπόκριση στην ανθρώπινη δυστυχία· χωρίς να το διατυπώνουν έτσι, εργάζονται ωστόσο για να καταστήσουν ορατή τη Βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη. Τα γεγονότα αυτά δεν μπορούμε να τα αρνηθούμε μπροστά στην πληθώρα των οργανώσεων, των βιβλίων και των διαλέξεων. Τρίτο, μας είπαν ότι ο Χριστός μπορεί να έλθει Αυτοπροσώπως και να βαδίσει μεταξύ των ανθρώπων, όπως έκανε πριν. Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, αλλά καταστρώνονται σχέδια που θα Του επιτρέψουν να το κάνει. Τα σχέδια αυτά δεν περιλαμβάνουν τη γέννηση ενός όμορφου παιδιού σε κάποιο όμορφο σπίτι στη Γη· δε θα προκαλέσουν τους έξαλλους ισχυρισμούς και την εύπιστη αναγνώριση των καλοπροαίρετων και των μη νοήμονων, όπως τόσο συχνά συμβαίνει σήμερα, ούτε θα εμφανισθεί κάποιος και θα πει: “Αυτός είναι ο Χριστός. Είναι εδώ ή εκεί”. Θα ήθελα όμως να σας τονίσω ότι η πλατιά εμφάνιση τέτοιων μύθων και ισχυρισμών, παρότι ανεπιθύμητη, παραπλανητική κι εσφαλμένη, καταδεικνύει ωστόσο την ανθρώπινη προσδοκία για την επικείμενη έλευσή Του. Η πίστη στον ερχομό Του είναι βασική στην ανθρώπινη συνείδηση. Δεν ανακοινώθηκε ακόμη πώς και με ποιο τρόπο θα έρθει. Η ακριβής στιγμή δεν ήρθε ακόμη, ούτε καθορίσθηκε η μέθοδος της εμφάνισής Του. Η πραγματική φύση των δύο προηγούμενων και προπαρασκευαστικών κινήσεων που έκανε ήδη η Ιεραρχία υπό τη διεύθυνσή Του, αποτελεί την εγγύηση ότι θα έρθει κι ότι όταν γίνει, η ανθρωπότητα θα είναι έτοιμη. Ας συνοψίσουμε ορισμένες όψεις του έργου που έθεσε σε κίνηση πριν δύο χιλιάδες χρόνια, διότι μας δίνουν το κλειδί του μελλοντικού έργου Του. Μερικές απ’ αυτές τις γνωρίζετε καλά, γιατί τονίσθηκαν από τις παγκόσμιες πίστεις και ιδιαίτερα απ’ τους δασκάλους της Χριστιανικής πίστης. Αλλά όλες τους έκαναν το έργο Του να φαίνεται δυσκολονόητο για τον άνθρωπο και η υπερβολική έμφαση που δόθηκε στη θειότητά Του (μια έμφαση που ποτέ δεν έδωσε ο ίδιος) έκανε να φαίνεται ότι Αυτός και μόνο Αυτός και κανείς άλλος δε θα μπορούσε να κάνει τα ίδια έργα. Οι θεολόγοι λησμόνησαν ότι ο ίδιος δήλωσε ότι “τα έργα ά εγώ ποιώ, κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων ποιήσει, ότι εγώ προς τον πατέρα μου πορεύομαι”. (Ιωάν. 14.12.) Υποδεικνύει εδώ ότι η μετάβαση στον Οίκο του Πατρός θα είχε σαν αποτέλεσμα μια τέτοια εισροή πνευματικής ισχύος, διόρασης και δημιουργικής επίτευξης για τους ανθρώπους, ώστε τα έργα τους να υπερβούν τα δικά Του· λόγω της διαστροφής της διδασκαλίας Του και της απόμακρης σχέσης της με τον άνθρωπο, δεν κάναμε ακόμη αυτά τα “μείζονα”. Κάποτε όμως ασφαλώς θα τα κάνουμε και – σε ορισμένες γραμμές – ήδη τα κάναμε. Ας αναφέρω μερικά απ’ όσα έκανε, τα οποία μπορούμε κι εμείς να κάνουμε και στα οποία θα βοηθήσει. 1. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η αγάπη του Θεού ενσωματώθηκε σ’ έναν άνθρωπο κι ο Χριστός εγκαινίασε την εποχή της αγάπης. Αυτή η έκφραση της θείας αγάπης βρίσκεται ακόμη σε γίγνεσθαι· ο κόσμος δεν είναι ακόμη γεμάτος αγάπη και λίγοι είναι εκείνοι που κατανοούν την αληθινή έννοια της λέξης. Αλλά – μιλώντας

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

συμβολικά – όταν τα Ηνωμένα Έθνη προβάλλουν με πραγματική κι αληθινή ισχύ, τότε θα εξασφαλισθεί η ευημερία του κόσμου. Τι άλλο είναι αυτή η ευημερία παρά αγάπη σε δράση; Τι άλλο είναι η διεθνής συνεργασία παρά αγάπη σε παγκόσμια κλίμακα; Αυτά είναι τα πράγματα τα οποία εξέφρασε η αγάπη του Θεού στον Χριστό κι αυτά είναι τα πράγματα για την πραγματοποίηση των οποίων εργαζόμαστε εδώ σήμερα. Επιχειρούμε να το κάνουμε σε μεγάλη κλίμακα κι αυτό παρά την αντίδραση – μια αντίδραση που μόνο προσωρινά μπορεί να επιτύχει, γιατί τέτοια είναι η δυναμικότητα του αφυπνισμένου πνεύματος του ανθρώπου. Αυτά είναι τα πράγματα τα οποία η Ιεραρχία, με τις ήδη επιτυχείς διεργασίες της, ενισχύει και θα συνεχίσει να ενισχύει. 2. Ο Χριστός δίδαξε επίσης ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν στη Γη και μας είπε ν ’ αναζητούμε πρώτα αυτή τη Βασιλεία και για χάρη της όλα τα πράγματα να έχουν δευτερεύουσα σημασία. Η Βασιλεία αυτή ήταν πάντα μαζί μας και την αποτελούν όλοι εκείνοι που ανά τους αιώνες επιδίωξαν πνευματικούς στόχους, απελευθερώθηκαν από τους περιορισμούς του φυσικού σώματος, τους συναισθηματικούς ελέγχους και τον παρεμποδιστικό νου. Οι πολίτες της είναι εκείνοι που σήμερα (άγνωστοι στην πλειονότητα) ζουν σε φυσικά σώματα, εργάζονται για την ευημερία της ανθρωπότητας, χρησιμοποιούν αγάπη αντί για συναίσθημα σαν γενική τεχνική τους και συνιστούν το μεγάλο εκείνο σώμα των “φωτισμένων Διανοιών” που καθοδηγούν το πεπρωμένο του κόσμου. Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι κάτι που θα κατέλθει στη γη όταν ο άνθρωπος είναι αρκετά καλός! Είναι κάτι που λειτουργεί αποτελεσματικά σήμερα και ζητά αναγνώριση. Είναι ένα οργανωμένο σώμα που ήδη εφελκύει την αναγνώριση από εκείνους τους ανθρώπους που ζητούν πρώτα τη Βασιλεία του Θεού κι έτσι ανακαλύπτουν ότι η Βασιλεία του Θεού την οποία ζητούν, είναι ήδη εδώ. Πολλοί γνωρίζουν ότι ο Χριστός και οι μαθητές Του είναι φυσικά παρόντες στη Γη και η Βασιλεία την οποία διοικούν, με τους νόμους και τους τρόπους λειτουργίας της, είναι γνωστή σε πολλούς και ήταν ανά τους αιώνες. Ο Χριστός είναι ο παγκόσμιος Θεραπευτής και Σωτήρας. Εργάζεται επειδή είναι η ενσωματωμένη ψυχή της όλης Πραγματικότητας. Εργάζεται σήμερα, όπως εργάσθηκε στην Παλαιστίνη πριν δύο χιλιάδες χρόνια, μέσω ομάδων. Εκεί εργάσθηκε με τους τρεις αγαπημένους μαθητές, με τους δώδεκα Αποστόλους, με τους εβδομήντα εκλεκτούς και με τους ενδιαφερθέντες πεντακόσιους… Τώρα εργάζεται μέσω των Διδασκάλων Του και των ομάδων Τους κι έτσι οι προσπάθειές Του ενισχύονται πολύ. Μπορεί και θα εργασθεί με όλες τις ομάδες στο βαθμό που προσαρμόζονται για σχεδιασμένη υπηρεσία, για τη διανομή αγάπης κι ευθυγραμμίζονται συνειδητά με τη μεγάλη δυναμικότητα των εσώτερων ομάδων. Εκείνες οι ομάδες που διακήρυξαν πάντα τη φυσική Παρουσία του Χριστού, έχουν τόσο διαστρεβλώσει τη διδασκαλία με δογματικούς ισχυρισμούς για ασήμαντες λεπτομέρειες και με γελοίες αξιώσεις, ώστε προκάλεσαν μικρή αναγνώριση της υποκείμενης αλήθειας και δεν απεικόνισαν μια ελκυστική βασιλεία. Η Βασιλεία αυτή υπάρχει, αλλά δεν είναι τόπος για πειθαρχίες ή χρυσές άρπες, κατοικούμενος από ανόητους φανατικούς, αλλά ένα πεδίο υπηρεσίας κι ένας τόπος όπου κάθε άνθρωπος

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

έχει πλήρη ευχέρεια για την άσκηση της θειότητάς του στην ανθρώπινη υπηρεσία. 3. Κατά τη μεταμόρφωση ο Χριστός αποκάλυψε τη δόξα που είναι έμφυτη σ’ όλους τους ανθρώπους. Η τριπλή κατώτερη φύση – φυσική, συναισθηματική και νοητική – εμφανίζεται πρηνής μπροστά στη δόξα που αποκαλύφθηκε. Εκείνη τη στιγμή όπου ο Ενυπάρχων Χριστός ήταν σε ενσάρκωση, όπου η ανθρωπότητα αντιπροσωπευόταν απ’ τους τρεις Αποστόλους, μια φωνή εκπέμφθηκε απ’ τον Οίκο του Πατρός σε αναγνώριση της αποκαλυφθείσας θειότητας και της Υικότητας του Μεταμορφωθέντος Χριστού. Στην έμφυτη αυτή θειότητα, στην αναγνωρισθείσα αυτή Υικότητα βασίζεται η αδελφότητα όλων των ανθρώπων – μία ζωή, μία δόξα που θ’ αποκαλυφθεί και μία θεία σχέση. Σήμερα σε μεγάλη κλίμακα (ακόμη κι αν παραβλέψουμε τα επακόλουθα της θειότητας) η δόξα του ανθρώπου και οι θεμελιώδεις σχέσεις του αποτελούν ήδη γεγονός στην ανθρώπινη συνείδηση. Συνοδεύοντας εκείνα τα χαρακτηριστικά που παραμένουν ακόμη θλιβερά και τα οποία φαίνονται να διαψεύδουν κάθε ισχυρισμό για θειότητα, είναι το θαύμα της επίτευξης του ανθρώπου, του θριάμβου του επί της φύσης. Η δόξα της επιστημονικής επίτευξης και η μεγαλειώδης μαρτυρία της δημιουργικής τέχνης – σύγχρονης και αρχαίας – δεν επιτρέπουν αμφισβήτηση της θειότητας του ανθρώπου. Εδώ είναι λοιπόν τα “μείζονα” για τα οποία μίλησε ο Χριστός κι εδώ είναι πάλι ο θρίαμβος του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Το γεγονός ότι αυτός ο θρίαμβος της Χριστικής συνείδησης πρέπει να αναφέρεται πάντα με όρους θρησκείας, εκκλησιασμού και ορθόδοξης πίστης είναι ένας από τους απίστευτους θριάμβους των δυνάμεων του κακού. Το να είναι κανείς πολίτης της Βασιλείας του Θεού δε σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να είναι μέλος κάποιας ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο θείος Χριστός στην ανθρώπινη καρδιά μπορεί να εκφρασθεί σε πολλά διαφορετικά τμήματα της ανθρώπινης ζωής – στην πολιτική, στις τέχνες, στην οικονομική έκφραση και στην αληθινή κοινωνική ζωή, στην επιστήμη και στη θρησκεία. Θα ήταν συνετό να θυμηθούμε εδώ ότι τη μόνη φορά που καταγράφεται ότι ο Χριστός (ως ενήλικας) επισκέφθηκε το Ναό των Εβραίων, προκάλεσε αναταραχή! Η ανθρωπότητα προχωρεί από δόξα σε δόξα κι αυτό φαίνεται εκπληκτικά στο μακρύ πανόραμα της ιστορίας. Η δόξα αυτή αποκαλύπτεται σήμερα σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης δραστηριότητας και η Μεταμόρφωση εκείνων που βρίσκονται στην κορυφή του ανθρώπινου κύματος του πολιτισμού είναι πολύ κοντά. 4. Τελικά στο θρίαμβο της Σταύρωσης ή (όπως ακριβέστερα καλείται στην Ανατολή) της Μεγάλης Απάρνησης, ο Χριστός για πρώτη φορά αγκυροβόλησε στη Γη ένα λεπτό νήμα της θείας Θέλησης, όπως εκπορεύθηκε από τον Οίκο του Πατρός (τη Σαμπάλλα), πέρασε στην κατανοούσα επίβλεψη της Βασιλείας του Θεού και με το μέσον του Χριστού ήλθε στην προσοχή του ανθρώπινου γένους. Με το μέσον ορισμένων μεγάλων Υιών του Θεού οι τρεις θείες όψεις ή χαρακτηριστικά της θείας Τριάδας – θέληση, αγάπη και νοημοσύνη – έγιναν μέρος της ανθρώπινης σκέψης κι έφεσης. Οι Χριστιανοί τείνουν να λησμονούν ότι η κρίση των τελευταίων ωρών του Χριστού δε συνέβη στο Σταυρό αλλά στον Κήπο της Γεθσημανή. Τότε η θέλησή Του – με αγωνία και σχεδόν απόγνωση – βυθίστηκε σ’ εκείνη του Πατρός. “Πάτερ,” είπε,

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

“πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω”. (Λουκ. 22.42.) Κάτι νέο, παρότι σχεδιασμένο από τα βάθη του χρόνου, συνέβη τότε στον ήσυχο αυτό κήπο· ο Χριστός, αντιπροσωπεύοντας το ανθρώπινο γένος, αγκυροβόλησε ή εδραίωσε τη Θέληση του Πατρός στη Γη και έκανε εφικτή την εκπλήρωσή της για τη νοήμονα ανθρωπότητα. Η Θέληση αυτή ήταν ως τότε γνωστή στον Οίκο του Πατρός· είχε αναγνωρισθεί και προσαρμοσθεί στην παγκόσμια ανάγκη από την Πνευματική Ιεραρχία που εργάζεται υπό τον Χριστό κι έτσι σχηματοποιήθηκε σαν Θείο Σχέδιο. Σήμερα, χάρη σ’ εκείνο που έκανε ο Χριστός τη στιγμή της κρίσης Του πριν εκατοντάδες χρόνια, η ανθρωπότητα μπορεί να προσθέσει τις δικές της προσπάθειες στην πραγματοποίηση αυτού του Σχεδίου. Η θέληση-για-το-καλό του Οίκου του Πατρός μπορεί να γίνει η καλή θέληση της Βασιλείας του Θεού και να μετασχηματισθεί σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις από τη νοήμονα ανθρωπότητα. Έτσι η ευθεία γραμμή ή το νήμα της θέλησης του Θεού φθάνει πλέον από τον ύψιστο τόπο μέχρι το κατώτατο σημείο και στον κατάλληλο χρόνο μπορεί να γίνει ένα καλώδιο ανόδου για τους υιούς των ανθρώπων και καθόδου για το αγαπητικό, ζωντανό πνεύμα του Θεού. Ας ξεχάσουμε την απόσταση, τη διάρκεια και την αοριστία κι ας αντιληφθούμε ότι μιλούμε για ακριβή και κυριολεκτικά συμβάντα στον πλανήτη μας. Ασχολούμαστε με αναγνωρίσεις και περιστάσεις και με πραγματικά γεγονότα που είναι συνειδητό κτήμα πολλών. Ο Χριστός της ιστορίας και ο Χριστός στην ανθρώπινη καρδιά αποτελούν πλανητικά γεγoνότα. Υπάρχει μια όψη αυτής της επιστροφής του Χριστού, που δε θίχτηκε ποτέ και για την οποία δεν έγινε ποτέ καμιά αναφορά. Είναι ο παράγοντας του τι θα σημαίνει για τον Χριστό αυτή η επάνοδος μεταξύ των ανθρώπων, αυτή η επιστροφή στην εξωτερική καθημερινή δραστηριότητα καθώς θα την αντιμετωπίζει. Πώς θα νιώσει όταν φτάσει η ώρα της εμφάνισής Του; Υπάρχει μια μεγάλη μύηση που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και στην οποία δόθηκε το όνομα της Ανάληψης. Γι’ αυτή δε γνωρίζουμε τίποτε. Λίγα μόνο πληροφοριακά στοιχεία μας δίνει η αφήγηση του Ευαγγελίου· το γεγονός της βουνοκορφής, των συνοδών παρατηρητών και των λόγων του Χριστού που τους βεβαίωσε ότι δεν τους εγκαταλείπει. Τότε “νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών”. (Πράξ. 1.9.) Δεν παρευρισκόταν εκεί κανείς που να μπορούσε να προχωρήσει μαζί Του. Η συνείδησή τους δεν μπορούσε να διεισδύσει στον τόπο που επέλεξε να πάει· παρερμήνευσαν ακόμη τα λόγια Του και μόνο με μια ασαφή και μυστικιστική έννοια κατανόησε η ανθρωπότητα την εξαφάνισή Του ή τη σημασία της διαρκούς αλλά αθέατης Παρουσίας Του. Οι παρατηρητές πήραν τη διαβεβαίωση από δύο Γιγνώσκοντες το Θεό, οι Οποίοι ήταν επίσης παρόντες, ότι θα ερχόταν πάλι με τον ίδιο τρόπο. Αναλήφθηκε. Το νέφος Τον παρέλαβε· σήμερα τα νέφη που σκεπάζουν τον πλανήτη μας περιμένουν να Τον αποκαλύψουν. Τώρα περιμένει να κατέλθει. Αυτή η κάθοδος στο δυστυχισμένο κόσμο των ανθρώπων δε θα Του προσφέρει μια δελεαστική εικόνα. Απ’ το ήσυχο ορεινό

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

αναχωρητήριο Του, όπου ανέμενε, καθοδηγούσε κι επόπτευε την ανθρωπότητα κι όπου εκπαίδευε τους μαθητές Του, τους μυημένους και το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου, πρέπει να προβάλει και να πάρει την εξέχουσα θέση Του στην παγκόσμια σκηνή· να πάρει το ρόλο Του στο μεγάλο δράμα που παίζεται εκεί. Τη φορά αυτή δε θα παίξει το ρόλο Του στην αφάνεια όπως έκανε προηγουμένως, αλλά μπροστά στα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Λόγω της μικρότητας του πλανήτη μας και της διάδοσης του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και της ταχύτητας των επικοινωνιών, το ρόλο Του θα τον παρακολουθούν όλοι και η προοπτική αυτή πρέπει ασφαλώς να Του επιφυλάσσει κάποιο τρόμο, θα έχει τις δοκιμασίες και τις μεγάλες προσαρμογές συν την οδυνηρή κι αναπόφευκτη εμπειρία. Δεν έρχεται σαν παντοδύναμος Θεός, πλάσμα της άγνοιας του ανθρώπου, αλλά ως ο Χριστός, ο Ιδρυτής της Βασιλείας του Θεού στη Γη, για να συμπληρώσει το έργο που άρχισε και να εκδηλώσει πάλι τη θειότητα σε πολύ πιο δύσκολες περιστάσεις. Ο Χριστός υποφέρει όμως περισσότερο από εκείνους στο δικό Του οίκο παρά από εκείνους στον έξω κόσμο· το έργο Του εμποδίζεται περισσότερο απ’ τον προχωρημένο ζηλωτή παρά απ’ το νοήμονα στοχαστή. Δεν ήταν η σκληρότητα του εξωτερικού κόσμου των ανθρώπων που προξένησε βαθιά θλίψη στον Χριστό· ήταν οι μαθητές Του συν η μαζική θλίψη – που απλώνεται σ’ όλο τον κύκλο της ζωής, παρελθόν, παρόν και μέλλον – της ανθρωπότητας. Έρχεται για να διορθώσει τα λάθη και τις παρερμηνείες εκείνων που τόλμησαν να ερμηνεύσουν τα απλά λόγια Του με όρους της δικής τους άγνοιας και ν’ αναγνωρίσει εκείνους των οποίων η πιστή υπηρεσία έκανε δυνατή την επιστροφή Του. Κι Αυτός αντιμετωπίζει μια μεγάλη δοκιμασία, προπαρασκευαστική για μια μεγάλη μύηση κι όταν περάσει τη δοκιμασία κι εκπληρώσει το έργο Του, θα περάσει σε μια ακόμη πιο εξυψωμένη θέση στον Οίκο του Πατρός ή σε κάποιο μακρινό τόπο υπηρεσίας, στον οποίο μόνο οι πιο εξυψωμένοι μπορούν να Τον ακολουθήσουν· η τωρινή Του θέση θα καταληφθεί από Εκείνον που προετοίμασε κι εκπαίδευσε. Προτού όμως όλα αυτά μπορέσουν να συμβούν, πρέπει να εισέλθει πάλι στο δημόσιο στίβο, να παίξει το ρόλο Του στις παγκόσμιες υποθέσεις και ν’ αποδείξει την προοπτική της αποστολής Του. Θα συγκεντρώσει γύρω Του τους ενσαρκωμένους εκλεκτούς συνεργάτες και συμβούλους Του· δε θα είναι εκείνοι που συγκεντρώθηκαν γύρω Του τις παλιές εκείνες απλές μέρες, αλλά θα είναι εκείνα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειάς μας, τα οποία σήμερα Τον αναγνωρίζουν και προετοιμάζονται όσο είναι δυνατό για να εργασθούν μαζί Του. Ο κόσμος στον οποίο σχεδιάζει να επιστρέψει τώρα είναι διαφορετικός κι αυτό οφείλεται κυρίως στη διανοητική ανάπτυξη των ανθρώπινων μαζών. Αυτό Του παρουσιάζει τεράστιες δυσκολίες, γιατί πρέπει πια να προσεγγίσει τις διάνοιες των ανθρώπων κι όχι μόνο τις καρδιές τους (όπως τις πρώτες μέρες) αν πρόκειται να εκπληρωθεί με νοημοσύνη η θέληση του Θεού στη Γη. Ασφαλώς το μεγαλύτερο έργο Του είναι η εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής. Θα σας ζητήσω να χρησιμοποιήσετε τη φαντασία σας και να προσπαθήσετε να σκεφθείτε ποιες θα είναι οι συνέπειες του έργου που

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

αντιμετωπίζει· θα σας ζητούσα να στοχασθείτε τις δυσκολίες που πρέπει αναπόφευκτα ν’ αντιμετωπίσει – πάνω απ’ όλα τη δυσκολία της εσφαλμένης έμφασης της μαζικής διανόησης. Αυτός, ο Εκπρόσωπος της αγάπης του Θεού, καλείται να εργασθεί πάλι στον παγκόσμιο στίβο, όπου το προηγούμενο μήνυμά Του επί δύο χιλιάδες χρόνια εξουδετερώθηκε, λησμονήθηκε ή παρερμηνεύθηκε κι όπου το μίσος και η χωριστικότητα διέκρινε τους ανθρώπους παντού. Αυτό θα Τον βυθίσει σε μια ξένη ατμόσφαιρα και σε μια κατάσταση όπου θα χρειαστεί όλα τα θεία εφόδια Του και θα πρέπει να δοκιμασθεί μέχρις εσχάτων. Η γενικά παραδεκτή ιδέα ότι θα επιστρέψει σαν θριαμβευτής πολεμιστής, πανίσχυρος κι ακαταμάχητος, δεν έχει πραγματική βάση. Ότι θα οδηγήσει τελικά το λαό Του, την ανθρωπότητα, στην Ιερουσαλήμ, είναι γεγονός που στηρίζεται σε ασφαλείς βάσεις, αλλά δε θα είναι στην Εβραϊκή πόλη που καλείται Ιερουσαλήμ, αλλά στον “τόπο της ειρήνης” (όπως σημαίνει η λέξη “Ιερουσαλήμ”). Μια προσεκτική εξέταση της παγκόσμιας κατάστασης σήμερα και μια αφιερωμένη χρήση της φαντασίας θ’ αποκαλύψει στον ειλικρινή στοχαστή πόσο τεράστιο είναι το έργο που ανέλαβε. Όμως πάλι “εστήριξε το πρόσωπον αυτού του πορεύεσθαι εις Ιερουσαλήμ”. (Λουκ. 9.51.) Θα επανεμφανισθεί και θα οδηγήσει το ανθρώπινο γένος σ’ έναν πολιτισμό και μια κατάσταση συνείδησης της οποίας ο οικουμενικός βασικός τόνος θα είναι οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις και η παγκόσμια συνεργασία για το καλό όλων. Θα συμπληρώσει – μέσω του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου και των ανθρώπων καλής θέλησης – τη σύνδεσή Του με τη Θέληση του Θεού (“τα του Πατρός Του”) με τέτοιο τρόπο ώστε η αιώνια θέληση-για-το-καλό να μεταφράζεται από την ανθρωπότητα σε καλή θέληση και ορθές σχέσεις. Τότε το έργο Του θα εκπληρωθεί· θα είναι πάλι ελεύθερος να μας αφήσει, αλλά αυτή τη φορά όχι για να επιστρέψει, αλλά για ν’ αφήσει τον κόσμο των ανθρώπων στα χέρια του μεγάλου εκείνου πνευματικού Υπηρέτη που θα είναι ο νέος Αρχηγός της Ιεραρχίας, της Αόρατης Εκκλησίας. Ανακύπτει τώρα το ερώτημα: Με ποιο τρόπο μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στο προπαρασκευαστικό αυτό στάδιο; Αυτό που κάνουν τα μέλη της Πνευματικής Ιεραρχίας είναι πράγματι πολύ· εκείνοι οι μαθητές που βρίσκονται σε συνειδητή επαφή με τους Διδασκάλους της Σοφίας – ή αν προτιμάτε τον όρο, με τους πρεσβύτερους μαθητές του Χριστού – εργάζονται μέρα και νύχτα για να εδραιώσουν μια τέτοια εμπιστοσύνη, ορθές στάσεις και μια κατανόηση της θείας πνευματικής “ώθησης” ή εγχειρήματος που θα καταστήσουν το δρόμο Του ευκολότερο. Αυτοί και οι ομάδες τους των κατώτερων μαθητών, ζηλωτών και σπουδαστών της πραγματικότητας στέκουν ενωμένοι πίσω απ’ τον Χριστό και μπορούν έτσι να Του επιτρέψουν να εκπληρώσει το σκοπό Του. Η κύρια αντίληψή τους είναι εκείνη της κυκλικής κρίσης στην πνευματική ζωή του πλανήτη μας· είναι εκείνη που προσδοκάται χιλιάδες χρόνια στον Οίκο του Πατρός (Σαμπάλλα). Κατέγραψαν το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία και τα τρία πνευματικά κέντρα ή ομάδες δια των οποίων εργάζεται ο Θεός, είναι εστιασμένα μαζί στον ίδιο αντικειμενικό σκοπό. Η Σαμπάλλα, η Πνευματική Ιεραρχία και η

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ανθρωπότητα (ο Οίκος του Πατρός, η Βασιλεία του Θεού και ο Κόσμος των Ανθρώπων) μοχθούν όλες σε μια τεράστια κίνηση για την τόνωση του Φωτός του Κόσμου. Το Φως αυτό δε θα ακτινοβολήσει (με τρόπο άγνωστο προηγουμένως) μόνο στον Οίκο του Πατρός, που είναι η πηγή όλου του πλανητικού μας φωτός, αλλά και στο πνευματικό κέντρο απ’ το οποίο ήλθαν όλοι εκείνοι οι Δάσκαλοι και Παγκόσμιοι Σωτήρες οι οποίοι στάθηκαν ενώπιον των ανθρώπων και είπαν, όπως ο Ερμής, ο Βούδδας κι ο Χριστός: “εγώ ειμί το Φως του Κόσμου”. Το φως αυτό θα πλημμυρίσει τώρα τον κόσμο των ανθρώπων, φέρνοντας φώτιση στις διάνοιες των ανθρώπων και φως σ’ όλα τα σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ζωής. Φως και – πάνω απ’ όλα – “περισσή ζωή” είναι εκείνο που θα φέρει ο Χριστός και μέχρι να τη φέρει δε γνωρίζουμε τι σημαίνει· δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε την αποκάλυψη που συνεπάγεται και τις νέες δυνατότητες που θα διανοιγούν μπροστά μας. Αλλά μέσω του Χριστού, φως και ζωή είναι στο δρόμο τους, για να ερμηνευθούν και να εφαρμοσθούν με όρους καλής θέλησης και ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Γι’ αυτό προετοιμάζεται η Πνευματική Ιεραρχία. Τη φορά αυτή ο Χριστός δε θα έρθει μόνος, γιατί μαζί Του θα έλθουν και οι συνεργάτες Του. Η εμπειρία Του και η δική Τους θα είναι το αντίθετο της προηγούμενης, γιατί αυτή τη φορά κάθε οφθαλμός θα Τον δει, κάθε αυτί θα Τον ακούσει και κάθε διάνοια θα Τον κρίνει. Μπορούμε ελεύθερα να βοηθήσουμε στο έργο της ανοικοδόμησης που προτείνει ο Χριστός, αν εξοικειωθούμε, εμείς κι όλοι οι άνθρωποι που προσεγγίζουμε, με τα εξής γεγονότα: 1. Ότι η επανεμφάνιση του Χριστού επίκειται. 2. Ότι ο ενυπάρχων Χριστός σε κάθε ανθρώπινη καρδιά μπορεί να εφελκυσθεί σε αναγνώριση της εμφάνισής Του. 3. Ότι τα περιστατικά της επιστροφής Του μόνο συμβολικά εκτίθενται στις παγκόσμιες Γραφές· αυτό μπορεί να επιφέρει μια ζωτική αλλαγή στις προκατειλημμένες ιδέες της ανθρωπότητας. 4. Ότι η κύρια απαιτούμενη προετοιμασία είναι ένας κόσμος σε ειρήνη· όμως αυτή η ειρήνη πρέπει να βασισθεί σε μια εκπαιδευμένη καλή θέληση που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις κι επομένως στην εγκαθίδρυση (μιλώντας σχηματικά) γραμμών φωτός μεταξύ εθνών, θρησκειών, ομάδων και ανθρώπων. Αν κατορθώσουμε να παρουσιάσουμε τις τέσσερις αυτές ιδέες στον κόσμο γενικά κι έτσι να υπερνικήσουμε τη διανοητική κριτική ότι όλα όσα λέγονται είναι πολύ αόριστα, προφητικά κι ονειροπόλα, θα έχουμε επιτύχει πολλά. Είναι βέβαια πιθανό ότι η αρχαία κοινοτυπία πως “ο νους είναι σφαγέας του πραγματικού” ν’ αληθεύει θεμελιωδώς όσον αφορά τη μάζα της ανθρωπότητας κι ότι η καθαρά διανοητική προσέγγιση (που απορρίπτει το όραμα κι αρνείται να δεχθεί το αναπόδεικτο) μπορεί να είναι πολύ περισσότερο λανθασμένη από την προσδοκία των Γιγνωσκόντων το Θεό και τα αναμένοντα πλήθη. Η νοημοσύνη της θειότητας έχει ανατεθεί στην Πνευματική Ιεραρχία κι αυτή η

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ιεραρχία απαρτίζεται σήμερα από Εκείνους που έχουν ενώσει μέσα Τους τη διανόηση και την ενόραση, το πρακτικό και το φαινομενικά μη πρακτικό, τον πραγματικό τρόπο ζωής και τον τρόπο του ανθρώπου που βλέπει το όραμα. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που πρέπει να τους βρούμε στην αγορά της καθημερινής ζωής· είναι οι άνθρωποι που πρέπει να εκπαιδευθούν στις θείες αναγνωρίσεις, που είναι ουσιαστικά οι ανταποκρίσεις του φυσικού πεδίου στις νεότερες διευρύνσεις της συνείδησης. Ο Χριστός που θα επιστρέψει δε θα είναι όπως ο Χριστός που (φαινομενικά) έφυγε. Δε θα είναι ο “άνθρωπος των θλίψεων”· δε θα είναι μια σιωπηλή, στοχαστική φυσιογνωμία· θα είναι ο κήρυκας πνευματικών λόγων που δε θα χρειάζονται ερμηνεία και δε θα τους δοθεί εσφαλμένη ερμηνεία, επειδή θα είναι παρών για να υποδείξει την αληθινή έννοια. Για δύο χιλιάδες χρόνια υπήρξε ο υπέρτατος Αρχηγός της Αόρατης Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας που απαρτίζεται από μαθητές κάθε πίστης. Αναγνωρίζει κι αγαπά εκείνους που δεν είναι Χριστιανοί, αλλά διατηρούν την πίστη τους στους Ιδρυτές της – τον Βούδδα, τον Μωάμεθ και άλλους. Δεν ενδιαφέρεται ποια είναι η πίστη, αν ο αντικειμενικός σκοπός είναι η αγάπη του Θεού και της ανθρωπότητας. Αν οι άνθρωποι αναζητήσουν τον Χριστό που άφησε πριν αιώνες τους μαθητές Του, θ’ αποτύχουν ν’ αναγνωρίσουν τον Χριστό που είναι σε διαδικασία επιστροφής. Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς στη συνείδησή Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποια πίστη ακολουθεί ο άνθρωπος. Ο Υιός του Θεού είναι στο δρόμο Του και δεν έρχεται μόνος. Η προφυλακή Του είναι εδώ και το Σχέδιο που πρέπει ν’ ακολουθήσουν είναι έτοιμο και σαφές. Ας είναι σκοπός η αναγνώριση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ότι η δοξασία των μεγάλων Εμφανίσεων και της έλευσης των Αβατάρ ή Παγκόσμιων Δασκάλων ή Σωτήρων υπόκειται σ’ όλες τις παγκόσμιες θρησκείες. Μέσω Αυτών συντελείται η συνέχεια της αποκάλυψης και μπορεί η ανθρωπότητα από εποχή σε εποχή να κάνει το επόμενο βήμα πάνω στην Ατραπό της Εξέλιξης, πλησιέστερα στο Θεό και στο θείο εκείνο Κέντρο όπου η θέληση του Ενός “εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν” (όπως είπε ο Απ. Παύλος στις Πράξ. 17.28) εστιάζεται, κατανοείται και διευθύνεται. Θίξαμε ήδη την αποστολή δύο τέτοιων Αβατάρ – του Βούδδα, του Αγγελιαφόρου του Φωτός στην Ανατολή και του Χριστού, του Αγγελιαφόρου της Αγάπης στη Δύση – και το έργο Τους για ολόκληρο τον κόσμο· εξετάσαμε επίσης τη μοναδική ευκαιρία που αντιμετωπίζει σήμερα ο Χριστός και την ανταπόκρισή Του το 1945, όταν δήλωσε την πρόθεσή Του να επανεμφανισθεί και μας έδωσε τη μεγάλη Επίκληση σαν βοήθεια στο προπαρασκευαστικό έργο που αντιμετωπίζουμε άμεσα. Θα ήταν δόκιμο στο σημείο αυτό να εξετάσουμε τη φύση του έργου που θα κάνει κι επίσης τη διδασκαλία που πιθανόν θα δώσει. Το γεγονός της συνέχειας της αποκάλυψης και της διδασκαλίας που δόθηκε ανά τους αιώνες, μας επιτρέπει μια συνετή θεώρηση και μια πνευματική εικασία για τις πιθανές γραμμές που θα πάρει το έργο Του. Στη διάρκεια των χρόνων δόθηκαν πολλά από πολλές πηγές, σχολές σκέψης και εκκλησίες για τον Χριστό, την κατάσταση που αντιμετωπίζει και τις πιθανότητες για την επανεμφάνισή Του. Οι μαθητές, οι ζηλωτές και οι άνθρωποι καλής θέλησης έκαναν ήδη πολλά για να προετοιμάσουν τον κόσμο για τη λεγόμενη επιστροφή Του. Σήμερα η Ανατολή και η Δύση έχουν την ίδια προσδοκία. Καθώς προσεγγίζουμε το θέμα του έργου Του είναι ουσιώδες να θυμόμαστε ότι ο Δάσκαλος της Ανατολής ενσωμάτωσε μέσα Του τη Σοφία του Θεού, έκφραση της οποίας είναι η ανθρώπινη νοημοσύνη (η τρίτη όψη της θειότητας)· ότι μέσω του Χριστού αποκαλύφθηκε στην τελειότητά της η δεύτερη θεία όψη· κι επομένως σ’ Αυτόν δύο θείες όψεις, το φως και η αγάπη, έφτασαν σε πλήρη έκφραση. Απομένει πια να ενσωματωθεί η ύψιστη των θείων όψεων, η Θέληση του Θεού και γι’ αυτή ετοιμάζεται ο Χριστός. Η συνέχεια της αποκάλυψης δε θα σταματήσει· και είναι άσκοπο να εικάσουμε ποιες άλλες εκφράσεις της θείας φύσης ενδέχεται ν’ αποκαλυφθούν αργότερα. Η μοναδικότητα της επικείμενης αποστολής του Χριστού και η μοναδικότητα της ευκαιρίας Του έγκειται στο γεγονός ότι είναι ικανός – μέσα Του – να εκφράσει δύο θείες ενέργειες: την ενέργεια της αγάπης και την ενέργεια της θέλησης, τη μαγνητική ΙΔΑΜΕ

δύναμη της αγάπης και τη δυναμική αποτελεσματικότητα της θείας θέλησης. Ποτέ πριν στη μακραίωνα ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν εφικτή μια τέτοια αποκάλυψη. Το έργο και τη διδασκαλία του Χριστού δύσκολα θα τα δεχθεί ο Χριστιανικός κόσμος, ενώ στην Ανατολή θ’ αφομοιωθούν ευκολότερα. Είναι όμως μεγάλη ανάγκη να δοθεί ένα σκληρό πλήγμα ή κάποια δύσκολη παρουσίαση της αλήθειας, αν πρόκειται ν’ αφυπνισθεί ο Χριστιανικός κόσμος κι αν πρόκειται ν’ αναγνωρίσουν οι Χριστιανοί τη θέση τους στην παγκόσμια θεία αποκάλυψη και να δουν τον Χριστό ως εκπρόσωπο όλων των πίστεων και να Τον τοποθετήσουν στη νόμιμη θέση Του ως Παγκόσμιου Δασκάλου. Είναι Παγκόσμιος Δάσκαλος κι όχι Χριστιανός δάσκαλος. Ο ίδιος μας είπε ότι είχε κι άλλα πρόβατα και φρόντιζε γι’ αυτά όσο και για τους ορθόδοξους Χριστιανούς. Μπορεί να μην τον ονομάζουν Χριστό, έχουν όμως γι’ Αυτόν το δικό τους όνομα και Τον ακολουθούν το ίδιο αληθινά και πιστά όσο και οι Δυτικοί αδελφοί τους. Ας κοιτάξουμε για λίγο τις εσφαλμένες ερμηνείες που δίνονται στην ιστορία του Ευαγγελίου. Ο συμβολισμός της ιστορίας του Ευαγγελίου – μια αρχαία αφήγηση που συχνά παρουσιάσθηκε ανά τους αιώνες πριν την έλευση του Χριστού στην Παλαιστίνη – διαστρεβλώθηκε και παραμορφώθηκε από τους θεολόγους ωσότου η κρυστάλλινη αγνότητα της αρχικής διδασκαλίας και η μοναδική απλότητα του Χριστού εξαφανίσθηκαν σε μια παρωδία λαθών και μια παντομίμα τελετουργιών, χρήματος κι ανθρώπινης φιλοδοξίας. Ο Χριστός περιγράφεται σήμερα ότι γεννήθηκε με αφύσικο τρόπο, ότι δίδαξε και κήρυξε επί τρία χρόνια κι έπειτα σταυρώθηκε και τελικά αναστήθηκε, αφήνοντας την ανθρωπότητα για να “καθίσει εκ δεξιών του Πατρός” σε μια αυστηρή κι απόμακρη πομπή. Επίσης όλες οι άλλες προσεγγίσεις στο Θεό από κάθε άλλο λαό και σε κάθε εποχή και χώρα θεωρούνται απ’ τους ορθόδοξους Χριστιανούς λανθασμένες προσεγγίσεις που γίνονται απ’ τους λεγόμενους “ειδωλολάτρες” και χρειάζονται τη Χριστιανική παρέμβαση. Καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια να επιβληθεί ο ορθόδοξος Χριστιανισμός σ’ όσους δέχονται την έμπνευση και τις διδασκαλίες του Βούδδα ή σε άλλους που είχαν την ευθύνη της διατήρησης της θείας συνέχειας της αποκάλυψης. Η έμφαση, όπως όλοι ξέρουμε, δόθηκε στη “θυσία του αίματος του Χριστού” πάνω στο Σταυρό και στη σωτηρία που εξαρτάται απ’ την αναγνώριση και αποδοχή αυτής της θυσίας. Η υποκατάστατη εξιλέωση αντικατέστησε την εμπιστοσύνη την οποία ο ίδιος ο Χριστός μας συνέστησε να έχουμε στη δική μας θειότητα· η Εκκλησία του Χριστού έγινε διάσημη και μάταιη (όπως απέδειξε ο παγκόσμιος πόλεμος) για τη στενή πίστη της, τις λανθασμένες εμφάσεις της, τον πομπώδη κλήρο της, την κίβδηλη αυθεντία της, τον υλικό πλούτο της και την παρουσίαση ενός νεκρού Χριστού. Η ανάστασή Του είναι δεκτή, αλλά η κύρια έλξη των εκκλησιών ήταν ο θάνατός Του. Επί δύο χιλιάδες χρόνια ο Χριστός ήταν μια σιωπηλή, παθητική Μορφή, κρυμμένη από ένα πλήθος λόγων που γράφηκαν από πλήθη ανθρώπων (σχολιαστές και ιεροκήρυκες). Η εκκλησία μας τόνισε το θανόντα Χριστό πάνω στο Σταυρό κι όχι το

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ζώντα, εργαζόμενο, ενεργό, παρόντα Χριστό που έμεινε μαζί μας σε σωματική Παρουσία επί είκοσι αιώνες (σύμφωνα με την υπόσχεσή Του). Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να σχηματίσουμε μια αληθινότερη εικόνα της δράσης και της ζωής του Χριστού και – συνεπώς – της μελλοντικής μας ελπίδας. Ας προσπαθήσουμε ν’ αντιληφθούμε το πάντοτε παρόν, αλλά θείο Πρόσωπο που καταστρώνει τα σχέδια Του για τη μελλοντική βοήθεια της ανθρωπότητας, σταθμίζει τους διαθέσιμους πόρους Του, επηρεάζει τους μαθητές Του κι οργανώνει τις λεπτομέρειες της επανεμφάνισής Του. Χρειάζεται ν’ αφυπνίσουμε την πίστη στην πραγματική φύση της θείας αποκάλυψης και να γαλβανίσουμε την Εκκλησία του Χριστού σε μια αληθινότερη εκτίμηση του Ίδιου και του έργου Του. Πρέπει ν’ ασχοληθούμε με το ζώντα, ενεργό, σκεπτόμενο Χριστό και να θυμόμαστε πάντα ότι η ιστορία του Ευαγγελίου είναι αιώνια αληθινή και χρειάζεται μόνο να επανερμηνευθεί στο φως της θέσης της στη μακρά διαδοχή των θείων αποκαλύψεων. Η Αποστολή Του στη γη πριν δύο χιλιάδες χρόνια είναι μέρος αυτής της συνέχειας κι όχι μια αλλόκοτη ιστορία, άσχετη με το παρελθόν, που τονίζει μόνο μια περίοδο 33 χρόνων, χωρίς να παρέχει καμιά σαφή ελπίδα για το μέλλον. Ποια είναι η ελπίδα που δίνουν σήμερα οι ορθόδοξοι και χωρίς φαντασία θεολόγοι; Ότι σε κάποιο απώτερο μέλλον, γνωστό μόνο στην ανεξιχνίαστη θέληση του Θεού Πατρός, θα προβάλει ο Χριστός από τη θέση Του εκ δεξιών του Θεού και (με τη συνοδεία αγγέλων και της αόρατης Εκκλησίας) θα κατέλθει επί των νεφελών του ουρανού με τον ήχο σάλπιγγας και θα εμφανισθεί στην Ιερουσαλήμ. Η μάχη που θα μαίνεται εκείνη την ώρα, θα τερματιστεί και θα εισέλθει στην πόλη της Ιερουσαλήμ για να βασιλέψει επί χίλια χρόνια. Στη διάρκεια αυτής της χιλιετίας ο Σατανάς ή η αρχή του κακού θα δεθεί ή θα αιχμαλωτισθεί και τότε θα υπάρξει νέος ουρανός και νέα γη. Πέρα απ’ αυτά δε μας λένε τίποτε· η ανθρωπότητα ελπίζει τόσα πολλά, ώστε η παρουσιαζόμενη εικόνα δεν την ικανοποιεί. Πίσω απ’ αυτή την εικόνα, αν ερμηνευθεί ορθά, στέκει η ανθρώπινη, αγαπητική και θεία Παρουσία του Χριστού που ενσωματώνει θεία αγάπη και χειρίζεται θεία δύναμη, διευθύνοντας την Εκκλησία Του κι εγκαθιδρύοντας τη Βασιλεία του Θεού στη Γη. Ποια είναι αυτή η Εκκλησία του Χριστού; Αποτελείται από το σύνολο εκείνων στους οποίους η ζωή του Χριστού ή η Χριστική συνείδηση υπάρχει ή βρίσκεται σε διαδικασία έκφρασης· είναι το σύνολο εκείνων που αγαπούν τους συνανθρώπους τους, επειδή η αγάπη των συνανθρώπων μας είναι η θεία ιδιότητα που μας καθιστά πλήρη μέλη της κοινωνίας του Χριστού. Δεν είναι η αποδοχή ενός ιστορικού γεγονότος ή ενός θεολογικού δόγματος που μας θέτει σ’ επικοινωνία με τον Χριστό. Οι πολίτες της Βασιλείας του Θεού είναι όλοι όσοι εσκεμμένα ζητούν το φως και (με την αυτοπειθαρχία) επιχειρούν να σταθούν ενώπιον του Ενός Μυσταγωγού· η παγκόσμια αυτή ομάδα (είτε σε σώμα είτε εκτός σώματος) αποδέχεται τη διδασκαλία ότι “οι υιοί των ανθρώπων είναι ένα”· γνωρίζει ότι η θεία αποκάλυψη είναι συνεχής και πάντα νέα κι ότι το θείο Σχέδιο πραγματώνεται στη Γη. Υπάρχουν σήμερα στη Γη εκείνοι που γνωρίζουν ότι με το μέσον, την έμπνευση και

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

τη διδασκαλία των υιών των ανθρώπων οι οποίοι διαμόρφωσαν τη θειότητά τους στο χωνευτήρι της καθημερινής ανθρώπινης ζωής, θα έρθει σε ύπαρξη η Βασιλεία του Θεού· οι Γιγνώσκοντες αυτοί εργάζονται τώρα δραστήρια υπό την άμεση εντύπωση του Χριστού για να οδηγήσουν την ανθρωπότητα από το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στην αθανασία. Αυτές είναι οι μεγάλες υποκείμενες αλήθειες που διακρίνουν τον Χριστό, τον Βούδδα και την Εκκλησία του Θεού καθώς εκφράζεται στην Ανατολή και τη Δύση· είναι οι μόνες αλήθειες που έχουν σημασία. Στο μέλλον τα μάτια της ανθρωπότητας θα προσηλωθούν στον Χριστό κι όχι σε κάποιο ανθρωποποίητο θεσμό, όπως η εκκλησία και οι τιτλούχοι της· θα δούμε τον Χριστό όπως είναι στην πραγματικότητα, να εργάζεται δια των μαθητών Του, δια των Διδασκάλων της Σοφίας και δια των οπαδών Του που μοχθούν αθέατοι (και συνήθως χωρίς ν’ αναγνωρίζονται) πίσω από τις παγκόσμιες υποθέσεις. Η σφαίρα της δραστηριότητάς Του θα γίνει γνωστό ότι είναι η ανθρώπινη καρδιά κι επίσης οι πολυσύχναστες αγορές του κόσμου, αλλά όχι κάποιο λίθινο οικοδόμημα, ούτε και οι πομπές και οι τελετουργίες οποιουδήποτε εκκλησιαστικού κέντρου. Η μελέτη μας για το μελλοντικό έργο του Χριστού βασίζεται αναγκαστικά σε τρεις παραδοχές: 1. Ότι η επανεμφάνιση του Χριστού είναι αναπόφευκτη και σίγουρη. 2. Ότι σήμερα και πάντα εργαζόταν δραστήρια – με το μέσον της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη μας, της οποίας είναι Αρχηγός – για την ευημερία της ανθρωπότητας. 3. Ότι ορισμένες διδασκαλίες θα δοθούν και ορισμένες ενέργειες θ’ αποδεσμευθούν απ’ Αυτόν κατά τη διαδικασία του έργου και της έλευσής Του. Οι άνθρωποι τείνουν να λησμονούν ότι η έλευση του Χριστού χρειάζεται μια περίοδο εντατικής προετοιμασίας από μέρους Του· κι Αυτός επίσης εργάζεται σύμφωνα με το νόμο και υπόκειται σε έλεγχο από διάφορες πηγές – όπως ακριβώς κι όλα τα ανθρώπινα όντα, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό. Η επανεμφάνισή Του ρυθμίζεται και καθορίζεται απ’ την αντίδραση της ίδιας της ανθρωπότητας· αυτή την αντίδραση πρέπει να υπομείνει. Το έργο Του υπόκειται επίσης σε ορισμένες φάσεις πνευματικού και κυκλικού χρονισμού και σε εντυπώσεις από πηγές που βρίσκονται σε επίπεδα ανώτερα εκείνων στα οποία εργάζεται κανονικά. Όπως ακριβώς οι ανθρώπινες υποθέσεις έχουν αποτελέσματα στη δράση Του, έτσι και οι μεγάλες “αποφάσεις” και οι “βαθιές προσαρμογές μέσα στη θέληση του Θεού” έχουν επίσης τα αποτελέσματά τους. Η ανθρώπινη πλευρά ή φύση του Χριστού, τελειοποιημένη κι ευαίσθητη, ανταποκρίνεται στην επίκληση και την έκκληση των ανθρώπων· η θεία Του πλευρά ή φύση ανταποκρίνεται εξίσου στην κρούση ενεργειών που εκπορεύονται από “το κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”. Μεταξύ αυτών των δύο πρέπει να προσαρμοσθεί και να επιφέρει ορθό χρονισμό. Η πρόκληση καλού από το ανθρώπινο λεγόμενο κακό δεν είναι εύκολο έργο· η όραση του Χριστού είναι τόσο απέραντη και η σύλληψή Του του Νόμου του Αιτίου και Αποτελέσματος,

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

της Δράσης και Αντίδρασης είναι τέτοια, ώστε η ορθή απόφαση ως προς τη δράση και το χρόνο δεν είναι απλή. Τα ανθρώπινα όντα τείνουν να βλέπουν όλα όσα συμβαίνουν ή μπορούν να συμβούν απ’ την καθαρά ανθρώπινη και άμεση σκοπιά· έχουν μικρή κατανόηση των προβλημάτων, των αποφάσεων και των συνεπειών που αντιμετωπίζει ο Χριστός σήμερα. Αυτές τις συμμερίζονται οι αφιερωμένοι μαθητές Του. Το έργο τους είναι ν’ αναπτύξουν “την διάνοιαν εν Χριστώ” και κάνοντάς το, “τροχιάς ορθάς ποιήσατε τοις ποσίν Αυτώ”, όπως το θέτει η Βίβλος (Εβρ. 12.13). Βλέποντας τη ζωή και τα γεγονότα στο φως των πνευματικών αξιών, όπως κάνει Αυτός, διευκολύνεται η παροχή της νέας διδασκαλίας και προσφέρεται η σκελετώδης δομή της νέας παγκόσμιας θρησκείας, δίνοντάς μας έτσι μια νέα άποψη της θείας πρόθεσης και μια ζωντανή διόραση στις διάνοιες Εκείνων που εκπληρώνουν τη θεία θέληση και χαράζουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να εκτιμήσουμε όχι μόνο την ευκαιρία που έχει ο Χριστός να μας βοηθήσει (που είναι η συνήθης παρουσίαση), αλλά ας κοιτάξουμε επίσης τις κρίσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθώς ατενίζει το έργο που πρέπει να κάνει. Ι. Οι Κρίσεις του Χριστού. Στη ζωή κάθε μαθητή, ιδιαίτερα εκείνων που αντιμετωπίζουν ορισμένες μεγάλες διευρύνσεις της συνείδησης, θα έλθει ένα σημείο κρίσης. Σ’ αυτό το σημείο κρίσης λαμβάνονται αποφάσεις εκούσια ή ακούσια· ο μαθητής αφού τις λάβει, στέκει έπειτα σ’ ένα σημείο έντασης, με μια απόφαση πίσω του και το επόμενο βήμα του να διαφαίνεται καθαρότερα στη νοητική του αντίληψη και να επηρεάζει τη στάση του προς το μέλλον. Όταν το έργο γίνει στην περίοδο της έντασης, έρχεται τότε ό,τι μπορεί να ονομασθεί σημείο ανάδυσης. Είναι τόσο μια ανάδυση από, όσο και μια ανάδυση σ’ ένα πεδίο της εμπειρίας. Και ο ίδιος ο Χριστός δεν αποτελεί εξαίρεση της τριπλής αυτής εμπειρίας και – για να το κατανοήσουμε πληρέστερα – ας εφαρμόσουμε τις τρεις αυτές φράσεις (όσο κι αν είναι βασικά απρόσφορες) στις δράσεις και τις αντιδράσεις του Χριστού. Γι’ Αυτόν δεν υπάρχει κρίση με την έννοια των κρίσεων που υφιστάμεθα εμείς· δεν υπάρχει τάση ή πίεση να συνοδεύει το δικό Του σημείο έντασης· όμως ο παραλληλισμός είναι αρκετά καλός για να σας μεταδώσει κάτι απ’ ό,τι συνέβη μέσα σ’ εκείνη την κατάσταση επίγνωσης που διακρίνει την πνευματική Ιεραρχία· αυτή την κατάσταση συνείδησης μπορούμε να την ονομάσουμε “πνευματική αντίληψη” σε αντιδιαστολή με τη νοητική αντίληψη που είναι η ανθρώπινη αντιστοιχία. Πρέπει να θυμάστε ότι το σημείο κρίσης που παράγει το σημείο έντασης, στο οποίο μπορεί να θεωρηθεί ότι υπόκειται εκούσια ο Χριστός, είναι ένα ιεραρχικό ζήτημα ή γεγονός, επειδή ολόκληρη η Ιεραρχία εμπλέκεται στην κρίση. Ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός: ο Χριστός και οι εργάτες Του γνωρίζουν μόνο την εμπειρία της ομαδικής συνείδησης. Η χωριστική συμμετοχή και στάση είναι άγνωστη σ’ Αυτούς, γιατί η κατάσταση επίγνωσής Τους είναι περιεκτική και καθόλου αποκλειστική. Χρησιμοποιώντας λοιπόν ανθρώπινη ορολογία για να ερμηνεύσουμε τις θείες αντιδράσεις του Χριστού και των μαθητών Του, πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι το σημείο

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

κρίσης που ευθύνεται για την ιεραρχική ένταση και την τελική εμφάνιση ή ανάδυση του Χριστού, βρίσκεται πίσω απ’ τον Χριστό· είναι στο πεδίο της μακράς εμπειρίας του παρελθόντος. Το επακόλουθο σημείο έντασης ελέγχει τώρα τις υποθέσεις της πνευματικής Ιεραρχίας και των πολλών ομάδων εργατών της. Το “σημείο απόφασης”, όπως ονομάζεται σ’ όλους τους ιεραρχικούς κύκλους, προσεγγίσθηκε στη διάρκεια της περιόδου μεταξύ της Πανσελήνου του Ιουνίου του 1936 και της Πανσελήνου του Ιουνίου του 1945. Το σημείο απόφασης κάλυψε συνεπώς εννέα χρόνια (ένα σχετικά σύντομο διάστημα)· κατέληξε στην απόφαση του Χριστού να επανεμφανισθεί ή να επιστρέψει με ορατή Παρουσία στη Γη όσο το δυνατό γρηγορότερα και πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι είχε σχεδιασθεί. Η απόφαση αυτή ελήφθη αναγκαστικά σε συνεννόηση με τον Κύριο του Κόσμου, του “Αρχαίου των Ημερών” της Παλαιάς Διαθήκης και του Ενός “εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν” της Καινής Διαθήκης. Είναι ο Θεματοφύλακας της Θέλησης του Θεού. Ελήφθη επίσης με την πλήρη κατανόηση και συνεργασία των Διδασκάλων και των πρεσβύτερων μυημένων. Αυτό ήταν αναπόφευκτο, γιατί η συμμετοχή και η βοήθειά Τους ήταν επιτακτική. Έπρεπε επίσης κατ’ ανάγκη να είναι μαζί Του με τη σκέψη και να συνεργασθούν νοητικά, επειδή η επανεμφάνισή Του σημαίνει μια μεγάλη ιεραρχική προσέγγιση στην ανθρωπότητα κι ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός. Η απόφαση αυτή ήταν ωστόσο απόφαση του Χριστού και σημάδεψε όχι μόνο ένα σημείο κρίσης στην εμπειρία Του, αλλά κι ένα σημείο κορύφωσης στην έκφρασή Του της θειότητας. Με κάθε σεβασμό και μέσα στα όρια της ανθρώπινης κατανόησής μας πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει τίποτε στατικό σε ολόκληρη την εξελικτική διαδικασία του πλανήτη μας ή του κόσμου· δεν υπάρχει τίποτε παρά διαδικασία και πρόοδος, πορεία, αυξανόμενη επιτυχία και κορυφούμενη επίτευξη. Ακόμη κι ο Χριστός υπόκειται στο μεγάλο αυτό νόμο του σύμπαντος. Και πάλι με κάθε σεβασμό θα τονίσουμε εδώ ότι κι Αυτός προχώρησε στην εμπειρία Του της θειότητας και είναι (αν μπορεί να εκφρασθεί έτσι) πλησιέστερα στον Πατέρα και στη Μία Παγκόσμια Ζωή από ποτέ πριν. Η κατανόηση και η αντίληψή Του της Θέλησης του Θεού είναι βαθύτερη και η εκπλήρωσή Του αυτής της Θέλησης είναι περισσότερο ευθυγραμμισμένη με το θείο Σκοπό απ’ ό,τι ήταν στην Παλαιστίνη πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Υπήρξε αναγκαστικά (από μέρους του Χριστού) μια αυξανόμενη αντίληψη της πρόθεσης του θείου Νου, καθώς ενσωματώνεται σ’ εκείνη την Ταυτότητα στην οποία δίνουμε το όνομα του Θεού. Δε χρειάζεται πλέον ο Χριστός να λέει εναγωνίως, “Πάτερ, πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω”· δεν έχει σήμερα προσωπική θέληση, αλλά Τον εμψυχώνει μόνο η θέληση του Πατρός Του και η ικανότητα να παίρνει αποφάσεις που αποτελούν πλήρη έκφραση της θείας αυτής Θέλησης. Είναι δύσκολο να εκφράσουμε με άλλα λόγια την επίτευξή Του. Οι σχολιαστές προσπάθησαν να εξηγήσουν και να ερμηνεύσουν εσφαλμένα την εμπειρία του Χριστού στη Γεθσημανή και ν’ αποδώσουν ό,τι φαίνεται σαν αδυναμία, στην εξέγερση της ανθρώπινης φύσης του Χριστού κι επομένως στην πρόσκαιρη εξαφάνιση της θείας φύσης Του. Οδηγήθηκαν αναγκαστικά σ’ αυτή τη

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

θέση, επειδή υπερίσχυσε η θεολογική ετυμηγορία της θείας τελειότητας του Χριστού – μια απόλυτη, κυρίαρχη κι έσχατη τελειότητα για την οποία ποτέ ο Ίδιος δεν πρόβαλε τον παραμικρό ισχυρισμό. Σ’ αυτή την τελειότητα είναι σήμερα πλησιέστερα απ’ ό,τι ήταν ποτέ, όταν βρισκόταν προηγουμένως στη Γη. Η θεία αυτή ενέλιξη ήταν εκείνη που Του επέτρεψε να κάνει την ορθή εκλογή, όχι μόνο για τον Ίδιο αλλά και για την πνευματική Ιεραρχία, στα χρόνια της απόφασης πριν τον Ιούνιο του 1945. Σύμφωνα με τη θεία θέληση έπρεπε να εμφανισθεί στη Γη σε ορατή Παρουσία. Έπρεπε να προΐσταται στην υλοποίηση της Βασιλείας του Θεού στη Γη κι έπρεπε να επαναθεσπίσει τα Μυστήρια της Μύησης με τέτοια μορφή ώστε ν’ αποτελέσουν τη βάση της νέας παγκόσμιας θρησκείας. Πάνω απ’ όλα έπρεπε ν’ αποκαλύψει τη φύση της θέλησης του Θεού. Η θέληση αυτή θεωρείται συχνά σαν η δύναμη με το μέσον της οποίας γίνονται πράγματα, προκαλούνται καταστάσεις, θεσπίζονται δραστηριότητες και πραγματώνονται σχέδια και συχνά πραγματώνονται άσπλαχνα. Ο γενικός αυτός ορισμός είναι ο ευκολότερος στη διατύπωση για τους ανθρώπους, γιατί τον κατανοούν με όρους της δικής τους αυτοβουλίας, της θέλησης για ατομική βελτίωση. Αυτός ο τύπος θέλησης είναι ιδιοτελής και στην αρχή παρεξηγείται, αλλά τελικά τείνει στην ανιδιοτέλεια καθώς η εξέλιξη εκτελεί το ευεργετικό της έργο. Κατόπιν η θέληση ερμηνεύεται με όρους ιεραρχικού Σχεδίου και η προσπάθεια του ατόμου έγκειται στην εξουδετέρωση της αρχικής του αυτοβουλίας και στην επιδίωξη αργότερα να συγχωνεύσει αυτή τη θέληση μ’ εκείνη της ομάδας – επειδή η ίδια η ομάδα είναι μια όψη της ιεραρχικής προσπάθειας. Πρόκειται για ένα μεγάλο βήμα στον προσανατολισμό και θα οδηγήσει τελικά σε μια αλλαγή της συνείδησης. Σ’ αυτό το στάδιο βρίσκονται σήμερα οι περισσότεροι ζηλωτές. Όμως η θέληση είναι στην πραγματικότητα πολύ διαφορετική απ’ αυτές τις εκφράσεις της που υφίστανται στην ανθρώπινη συνείδηση καθώς οι άνθρωποι επιχειρούν να ερμηνεύσουν τη θεία Θέληση με όρους του τωρινού τους σημείου εξέλιξης. Το κλειδί της κατανόησης μπορεί να βρεθεί στις λέξεις “συσκότιση όλων των μορφών”. Όταν υπερπηδηθεί το δέλεαρ της ουσίας και πεθάνει η επιθυμία, τότε η ελκτική δύναμη της ψυχής γίνεται κυρίαρχη και η έμφαση (που για τόσο πολύ δόθηκε στην ατομική μορφή και την ατομική ζωή και δράση) δίνεται στην ομαδική μορφή και τον ομαδικό σκοπό. Τότε η ελκτική δύναμη της Ιεραρχίας και των ομάδων των μαθητών των Διδασκάλων αντικαθιστά τις κατώτερες έλξεις και τα μικρότερα εστιακά σημεία ενδιαφέροντος. Όταν αυτά πάρουν τη νόμιμη θέση τους στη συνείδηση, τότε η δυναμική έλξη της Όψης Θέληση της θειότητας μπορεί να γίνει αισθητή – χωρίς να σχετίζεται καθόλου με τη μορφή ή τις μορφές, την ομάδα ή τις ομάδες. Στο φως της Θέλησης του Θεού ο Χριστός πήρε ορισμένες βασικές αποφάσεις και αποφάσισε να τις εκπληρώσει στο σχετικά άμεσο μέλλον – ενώ η ακριβής χρονολογία της έλευσής Του είναι γνωστή μόνο στον Ίδιο και σε λίγους πρεσβύτερους εργάτες Του· όμως όλα αυτά τα μελλοντικά γεγονότα κρύβονται σε κάποια θεμελιώδη απόφαση της ίδιας της ανθρωπότητας. Στην απόφαση αυτή θα καταλήξει μέσα από ορισμένες νέες τάσεις στην ανθρώπινη σκέψη και θα είναι αποτέλεσμα της

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

υποκειμενικής ανθρώπινης αντίδρασης στην απόφαση που έχει ήδη ληφθεί απ’ τον Χριστό και την πνευματική Ιεραρχία, την αόρατη Εκκλησία. Η υποκίνηση για την επανεμφάνιση αυτή είναι πλήρης και οριστική. Είναι σαφώς αντιληπτή απ’ τον Χριστό. Το έργο που εγκαινίασε πριν δύο χιλιάδες χρόνια πρέπει να συμπληρωθεί· η νέα παγκόσμια θρησκεία πρέπει να εγκαινιασθεί· οι ανάγκες της αιτούσας, επικλητικής ανθρωπότητας δεν μπορούν ν’ αγνοηθούν· πρέπει να γίνουν τα βήματα που προηγούνται μιας καταπληκτικής ιεραρχικής μύησης στην οποία ο κύριος Συμμέτοχος είναι ο Χριστός· τα γεγονότα που συμπίπτουν με την “ώρα του τέλους” δεν μπορούν να καθυστερήσουν. Αν τολμούσε κανείς να μιλήσει με τέτοιους όρους (με σεβασμό και συμβολικά), η ανταμοιβή που δόθηκε στον Χριστό όταν εξήγγειλε την οριστική κι ανέκκλητη απόφασή Του, ήταν η άδεια ή μάλλον το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει μια μεγάλη Επίκληση – που ποτέ δε δόθηκε πριν – και να τη χρησιμοποιήσει με δύο τρόπους: 1. Σαν ιεραρχική επίκληση που απευθύνεται στο “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”. 2. Σαν παγκόσμια προσευχή που διατυπώνεται με τέτοια φρασεολογία ώστε μπορεί να τη χρησιμοποιήσει με νοημοσύνη όλη η ανθρωπότητα. Το δικαίωμα της χρήσης ορισμένων Λέξεων Δύναμης ή “Κατευθυντήριων Στροφών” δε χορηγείται ποτέ με ελαφρότητα. Η απόφαση του Χριστού να εμφανισθεί πάλι μεταξύ των ανθρώπων, φέρνοντας μαζί Του τους μαθητές Του, προκάλεσε αυτή την εξουσιοδότηση απ’ τον Κύριο του Κόσμου, τον Αρχαίο των Ημερών. Μετά το κορυφαίο αυτό σημείο πνευματικής κρίσης και την επακόλουθη απόφασή της προσεγγίσθηκε ένα σημείο έντασης και σ’ αυτή την κατάσταση πνευματικής έντασης εργάζεται και σχεδιάζει τώρα η αόρατη Εκκλησία, παρασύροντας τους μαθητές του Χριστού, που είναι ενεργοί στη Γη, στην ίδια κατάσταση πνευματικής έντασης. Η επιτυχία της επανόδου του Χριστού σε ορατή Παρουσία, καθώς και άλλοι παράγοντες (που σχετίζονται με την επανεμφάνισή Του) εξαρτώνται από γεγονότα κι επαφές που συμβαίνουν τώρα σ’ αυτή την περίοδο έντασης. Σε κάθε σημείο έντασης – ανεξάρτητα απ’ το χρονικό παράγοντα – παράγεται ενέργεια που διατηρείται για μελλοντική χρήση κι εστιάζεται με τέτοιο τρόπο ή σε τέτοια κατάσταση ώστε η δύναμή της να μπορεί να κατευθυνθεί οπουδήποτε χρειασθεί κι οποτεδήποτε ζητηθεί. Αυτή είναι κατ’ ανάγκη μια δήλωση που δύσκολα κατανοείται. Ένα σημείο έντασης είναι συμβολικά μια αποθήκη δύναμης. Οι ενέργειες που σήμερα χαρακτηρίζουν μοναδικά τη Βασιλεία του Θεού, συγκεντρώνουν ορμή και αποκτούν κατεύθυνση με το μέσον των Διδασκάλων της Σοφίας σε συνεργασία με τη θέληση του Χριστού. Ενώ η ενέργεια αυτή συσσωρευόταν ή αυξανόταν σε δυναμικότητα από την Πανσέληνο του Ιουνίου του 1945, τρία γεγονότα μεγάλης σπουδαιότητας στη ζωντανή εμπειρία του Χριστού (και συνεπώς της Ιεραρχίας) έλαβαν χώρα και τα αποτελέσματά τους βρίσκονται σε διαδικασία παγίωσης. Μπορώ μόνο να τα αναφέρω, γιατί δεν είναι δυνατό ν’ αποδείξω την πραγματική φύση όσων λέγονται εδώ· μόνο η δυνατότητα, η πιθανότητα και ο Νόμος των Αντιστοιχιών μπορούν να υποδείξουν την ακρίβεια αυτών

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

των γεγονότων. Τα αποτελέσματά τους θα σημειωθούν ειδικά μετά τη στιγμή της ανάδυσης. Τα τρία αυτά γεγονότα μπορούν να περιγραφούν ως εξής: 1. Το Πνεύμα της Ειρήνης κατήλθε στον Χριστό. Η Καινή Διαθήκη μαρτυρεί ένα κάπως παρόμοιο γεγονός όταν στη Βάπτιση διαβάζουμε ότι “είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν και ερχόμενον επ’ αυτόν”. (Ματθ. 3.16.) Το Πνεύμα αυτό είναι ένα Ον με τεράστια κοσμική δύναμη κι επισκιάζει σήμερα τον Χριστό με τον ίδιο τρόπο που ο Χριστός (πριν δύο χιλιάδες χρόνια) επισκίασε ή εργάσθηκε δια του Διδασκάλου Ιησού. Το Πνεύμα της Ειρήνης δεν είναι το σύνολο μιας συναισθηματικής και στατικής ηρεμίας που τερματίζει την ταραχή στη Γη κι εγκαινιάζει μια εποχή ειρήνης. Είναι κατά μυστηριώδη τρόπο το Πνεύμα της Ισορροπίας· εργάζεται με το νόμο της Δράσης και Αντίδρασης και το αναπόφευκτο της δραστηριότητάς Του θ’ αναγνωρισθεί. Το έργο Του θα εκδηλωθεί με δύο τρόπους – πλήρως όταν ο Χριστός εμφανισθεί μεταξύ των ανθρώπων και μέχρι τότε, αργά και βαθμιαία: α. Το χάος, η αναταραχή, η συναισθηματική αναστάτωση και η νοητική αστάθεια που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, θα αντισταθμισθούν (κάτω απ’ αυτό το Νόμο) από έναν αντίστοιχο κύκλο συναισθηματικής ηρεμίας και νοητικής ευστάθειας κι έτσι η ανθρωπότητα θα αποδεσμευθεί σε μια νέα φάση κι εμπειρία ελευθερίας. Η διευθετημένη ειρήνη θα είναι ανάλογη προς τη βιωθείσα αναταραχή. β. Το μίσος που τόσο κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο – με τη ζωή του Πνεύματος της Ειρήνης που θα εργασθεί δια του Χριστού, την Ενσωμάτωση της αγάπης του Θεού – θα ισορροπηθεί από μια εκφρασμένη καλή θέληση. Η εγγύηση για την εμφάνιση αυτής της καλής θέλησης είναι η υπερβολική εκδήλωση μίσους – ενός μίσους που διογκωνόταν αργά στο νου των ανθρώπων από τις αρχές του 19ου αιώνα και φτάνει αυτή την εποχή σε νέα ύψη. Ένα ανάλογο μέτρο της ενέργειας της αγάπης θα εκδηλωθεί αργότερα σαν αποτέλεσμα της δραστηριότητας του Πνεύματος της Ειρήνης, που εργάζεται μέσω του Πρίγκιπα της Ειρήνης, όπως αποκλήθηκε μερικές φορές ο Χριστός. (Ησ. 9.6.) Το πνευματικό αυτό Ον δε θα κατέλθει απ’ τον υψηλό τόπο απ’ τον οποίο εργάζεται κι απ’ όπου διευθύνεται η ενέργειά Του, αλλά ο Χριστός θα δράσει και θα χρησιμεύσει σαν αγωγός για την κατευθυνόμενη ισχύ Του. Η εισροή της θείας ενέργειάς Του (που είναι εξωπλανητική ενέργεια) προορίζεται να φέρει τελικά την ειρήνη στη Γη δια της έκφρασης της καλής θέλησης. Αυτή η καλή θέληση θα επιφέρει ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Η ανθρωπότητα κατέγραψε (ασυνείδητα βέβαια) την πρώτη κρούση αυτής της ενέργειας το Μάιο του 1936 και ξανά τον Ιούνιο του 1945. 2. Η εξελικτική δύναμη που ονομάζουμε “Χριστική συνείδηση” (όρος που χρησιμοποιείται κυρίως από τις μεταφυσικές ομάδες στον κόσμο σήμερα), εστιάσθηκε στο πρόσωπο του Χριστού με έναν τρόπο άγνωστο ως τώρα. Είναι η δυναμικότητα που λανθάνει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά, την οποία περιέγραψε ο Απ. Παύλος ως “Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης” (Κολ. 1.27) και είναι εκείνη που υπό τον εξελικτικό νόμο

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

οδηγεί τελικά τον άνθρωπο στη Βασιλεία του Θεού και “εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού”. (Εφ. 4.13.) Το σύμβολο αυτής της δυναμικότητας και δόξας υπήρξε πάντα ο Χριστός. Στην τωρινή περίοδο της ιεραρχικής έντασης και σαν αποτέλεσμα της απόφασής Του να επανεμφανισθεί, ο Χριστός έγινε η Ενσωμάτωση αυτής της ενέργειας κι έτσι ήρθε σε στενότερη σχέση με την ανθρωπότητα. Άλλοι μεγάλοι Υιοί του Θεού είναι αγωγοί της ίδιας ενέργειας σε σχέση με τα υπανθρώπινα βασίλεια, όμως ο Χριστός κατέχει μια μοναδική θέση σε σχέση με την ανθρωπότητα. Εκφράζοντας την ιδέα συμβολικά, η ενέργεια αυτή δημιουργεί μια ζωντανή γέφυρα από το ανθρώπινο βασίλειο στη Βασιλεία του Θεού, από το τέταρτο βασίλειο της φύσης στο πέμπτο. Ο Χριστός είναι ο θεματοφύλακας αυτής της ενέργειας, αλλά μόνο προσωρινά και για την περίοδο της ανθρώπινης αυτής κρίσης. Γιαυτό μπορεί να διεγείρει τον παράγοντα ανταπόκρισης στις καρδιές των ανθρώπων, επιτρέποντάς τους να Τον γνωρίσουν και να αναγνωρίσουν Ποιος και Τι είναι, όταν επανεμφανισθεί. Αυτή η διοχέτευση ενέργειας άρχισε στα τέλη του παγκόσμιου πόλεμου και συνεχίζεται ακόμη· ευθύνεται για την τάση για βελτίωση που γίνεται αισθητή παντού, για την ανάπτυξη της αρχής του μερισμού και για την αναμφισβήτητη υγεία της καρδιάς και της σκέψης των ανθρώπων σήμερα – υγεία των μαζών (όταν ενημερωθούν) παρά των αρχηγών τους. 3. Όπως ξέρετε καλά, η ανθρώπινη ιστορία υπήρξε ουσιαστικά η ιστορία των μεγάλων πνευματικών Αγγελιαφόρων οι Οποίοι – από εποχή σε εποχή, σε ώρες ανθρώπινης κρίσης – ήλθαν από το μυστικό τόπο του Υψίστου για να βοηθήσουν, να εμπνεύσουν, να αποκαλύψουν, να οδηγήσουν και να διευθύνουν. Είναι η ιστορία της παρουσίασης ιδεών που φέρονται στην προσοχή της ανθρωπότητας και που βαθμιαία αναπτύσσονται σε πολιτισμούς και κουλτούρες. Τόσο επείγουσα είναι αυτή την εποχή η ανθρώπινη ανάγκη και τέτοια είναι η ευκαιρία, ώστε ένας τέτοιος Υιός του Θεού – στη διάρκεια αυτού του κύκλου έντασης – επιδιώκει να συνεργασθεί με τον Χριστό. Σαν αποτέλεσμα της απόφασης του Χριστού και της “πνευματικής συγχώνευσής” Του με τη Θέληση του Θεού, ο Αβατάρ της Σύνθεσης έγινε ο στενός Συνεργάτης Του αυτή την περίοδο. Είναι ένα γεγονός ύψιστης και πλανητικής σημασίας. Η σχέση Του και η σχεδιασμένη βοήθεια χρονολογούνται απ’ την εποχή της εκφώνησης της μεγάλης Επίκλησης και της χρήσης της από τους ανθρώπους παντού. Εξαιτίας του τεράστιου έργου που αντιμετωπίζει ο Χριστός, ο Αβατάρ της Σύνθεσης θα Τον ενισχύσει και θα υποστηριχθεί απ’ το “Σιωπηλό Αβατάρ” ο Οποίος (μιλώντας συμβολικά) “θα έχει το μάτι Του πάνω Του, το χέρι Του κάτω Του και την καρδιά Του ενωμένη με τη δική Του”. Αυτό το Ον συνδέεται στενά με την Όψη Θέληση της θειότητας και η συνεργασία Του έγινε εφικτή από την επίτευξη του Χριστού πάνω στη γραμμή της ύψιστης, πνευματικής θέλησης. Εργάζεται υπό το μεγάλο φυσικό Νόμο της Σύνθεσης, παράγοντας ενοποίηση, ένωση και συγχώνευση. Η λειτουργία Του (σε συμφωνία με την ενέργεια του Χριστού) είναι η γέννηση πνευματικής θέλησης στην ανθρωπότητα, της θέλησης-για-το-καλό· η δυναμικότητά Του εργάζεται αυτή την εποχή σε τρία πεδία

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

δραστηριότητας: α. Μέσα στην ίδια την πνευματική Ιεραρχία, αποκαλύπτοντας τη φύση της θείας θέλησης-για-το-καλό, την οποία πρέπει να εκφράσει η Βασιλεία του Θεού κι επίσης τη φύση του θείου Σκοπού. β. Μέσα στη Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, αν κι όχι στο Συμβούλιο Ασφαλείας· παράγει εκεί μια βραδέως αυξανόμενη θέληση-για-ενότητα. γ. Μέσα στις μάζες των ανθρώπων παντού, υποθάλποντας την παρόρμηση για μια γενική βελτίωση. Η δραστηριότητά Του είναι αναγκαστικά μαζική δραστηριότητα, γιατί μπορεί να διοχετεύσει τις ενέργειές Του μόνο μέσω της μαζικής συνείδησης ή μέσω κάποιας οντότητας με ομαδική συνείδηση, όπως η Ιεραρχία, τα Ηνωμένα Έθνη ή η Ανθρωπότητα. Το εστιακό σημείο της προσπάθειάς Του και ο Πράκτορας δια του οποίου μπορεί να γίνει διανομή της ενέργειάς Του είναι ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου· αυτός ο όμιλος σχετίζεται μοναδικά με τον Αβατάρ της Σύνθεσης. Η συνένωση όλων των πρακτόρων της καλής θέλησης (που ανταποκρίνονται στην ενέργεια της θείας θέλησης-για-το-καλό) είναι και ήταν πάντα ο κύριος αντικειμενικός σκοπός του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου. Το έργο τους μπορεί πλέον να ενταθεί εποικοδομητικά και δημιουργικά δια της σύνδεσης του Αβατάρ της Σύνθεσης με τον Χριστό. Έργο τους είναι να εισαγάγουν τη Νέα Εποχή· σ’ αυτή τη Νέα Εποχή τα πέντε Βασίλεια της Φύσης θα αρχίσουν να λειτουργούν σαν ένα δημιουργικό σύνολο. Το έργο τους διαιρείται στα ακόλουθα μέρη, λειτουργίες ή δραστηριότητες: α. Τη δημιουργία ανθρώπινης σύνθεσης ή ενότητας που θα οδηγήσει σε μια παγκόσμια αναγνώριση της μίας ανθρωπότητας, που θα επιτευχθεί δια των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. β. Την εδραίωση ορθών σχέσεων με τα υπανθρώπινα βασίλεια της φύσης, που θα οδηγήσει στην παγκόσμια αναγνώριση ότι υπάρχει Ένας Κόσμος. γ. Την αγκυροβόληση της Βασιλείας του Θεού, της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη μας, σε φανερή έκφραση στη Γη, οδηγώντας έτσι στην παγκόσμια αναγνώριση ότι οι υιοί των ανθρώπων είναι ένα. Τους αντικειμενικούς αυτούς σκοπούς θα υποδαυλίσει και θα βοηθήσει ο Αβατάρ της Σύνθεσης και γι’ αυτό το σκοπό συνδέθηκε με τον Χριστό που εργάζεται μέσω της Ιεραρχίας υπό τις οδηγίες του “κέντρου όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”. Τα τρία αυτά σχετιζόμενα γεγονότα και σημεία διανομής ενέργειας ήρθαν όλα σε δραστηριότητα στη διάρκεια του σημείου έντασης, στο οποίο διατηρούνται αυτή την εποχή ο Χριστός και η Ιεραρχία. Όλα χρησιμεύουν για να επανακατευθύνουν και να εστιάσουν την ενέργεια σε σχέση με την ανθρωπότητα, γιατί όλα είναι αποτέλεσμα της απόφασης που πήρε ο Χριστός μετά το σημείο κρίσης Του και όλα συνδέονται με την ιεραρχική προετοιμασία για την επανεμφάνιση του Χριστού. ΙΙ. Ο Χριστός ως Πρόδρομος της Υδροχοϊκής Εποχής. Οι άνθρωποι είναι πολύ επιρρεπείς να παραβλέπουν το γεγονός πως παρότι ο

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Χριστός αναγνώρισε τη λειτουργία Του ως Δασκάλου και πνευματικού Αρχηγού της ανθρωπότητας στη διάρκεια της εποχής που πλησιάζει τόσο γοργά στο τέρμα της, αναγνώρισε επίσης το έργο που θα κάνει όταν η περίοδος αυτή τερματισθεί και ο νέος αστρονομικός κύκλος έλθει σε ύπαρξη. Ο μέσος Χριστιανός δεν έχει καμιά επίγνωση των εποχών και των κύκλων από τους οποίους περνά ο πλανήτης μας υπό την επιρροή της ηλιακής πορείας. Η προς το παρόν αμφίβολη επιστήμη της αστρολογίας παρεξέκλινε το γνήσιο ενδιαφέρον της ανθρωπότητας για τη διδασκαλία της αστρονομίας και την πνευματική της ερμηνεία της διέλευσης του Ηλίου από τα σημεία του ζωδιακού. Όμως η αναγνώριση αυτή αποκαλύπτεται καθαρά στην Καινή Διαθήκη και χρωματίζει την παρουσίαση της όλης ιστορίας του Ευαγγελίου. Απαντάται επίσης στην Παλαιά Διαθήκη. Τι ήταν το αμάρτημα των Τέκνων του Ισραήλ στην έρημο, παρά η επιστροφή στην αρχαία Μιθραϊκή λατρεία που χαρακτήριζε την εποχή όπου ο ήλιος βρισκόταν “στο ζώδιο του Ταύρου”, όπως καλείται τεχνικά; Προσκύνησαν και λάτρεψαν το χρυσό μόσχο και λησμόνησαν τη νέα διδασκαλία της εποχής του Κριού στην οποία εισέρχονταν τότε, τη διδασκαλία του Αποδιοπομπαίου Τράγου που χρωματίζει την Εβραϊκή ιστορία. Λησμονήθηκε το γεγονός ότι ο Χριστός ήταν ο Δάσκαλος της νέας περιόδου στην οποία εισερχόταν ο Ήλιος, της περιόδου των Ιχθύων, όμως αποδεικνύεται καθαρά στο συμβολισμό του ιχθύος, που διατρέχει σταθερά και τα τέσσαρα Ευαγγέλια· το σύμβολο του Ιχθύος είναι το αστρολογικό σύμβολο του ζωδίου των Ιχθύων και ήταν για αναρίθμητους αιώνες. Όμως ο Χριστός προείδε επίσης το έργο που θα έπρεπε να κάνει στην Υδροχοϊκή Εποχή, στο επόμενο ζώδιο στο οποίο θα εισερχόταν ο ήλιος. Πριν την “εξαφάνισή” Του αναφέρθηκε στο σύμβολο της Υδροχοϊκής Εποχής και στο έργο που θα έκανε τότε. Διαδραμάτισε με τους δώδεκα μαθητές Του ένα επεισόδιο το οποίο ήταν μια σύνοψη του έργου που θ’ αναλάμβανε αργότερα όταν θα είχαν παρέλθει τα δύο χιλιάδες χρόνια της Ιχθυακής εποχής. Είπε στους μαθητές Του να μεταβούν στην πόλη όπου θα συναντούσαν “άνθρωπον κεράμιον ύδατος βαστάζοντα”, τον οποίο έπρεπε ν’ ακολουθήσουν στο ανώγειο οικίας κι εκεί να ετοιμάσουν το δείπνο στο οποίο θα συμμετείχαν. (Λουκ. 22.10.) Έτσι έλαβε χώρα ο Μυστικός Δείπνος. Το αρχαίο σύμβολο του ζωδίου του Υδροχόου (στο οποίο εισέρχεται τώρα ο Ήλιος) είναι εκείνο του Υδροχόου, του ανθρώπου με την υδρία του νερού. Αυτή η είσοδος του Ηλίου στο ζώδιο του Υδροχόου είναι ένα αστρονομικό γεγονός, όπως μπορεί να διαπιστώσει οποιοσδήποτε απευθυνόμενος σ’ ένα αστεροσκοπείο· δεν είναι αστρολογική πρόγνωση. Το μεγάλο πνευματικό επίτευγμα και το εξελικτικό γεγονός της εποχής αυτής θα είναι η κοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις που θα εδραιωθούν μεταξύ όλων των λαών, επιτρέποντας στους ανθρώπους παντού να καθίσουν στην Παρουσία του Χριστού και να συμμερισθούν τον άρτο και τον οίνο (σύμβολα της θρέψης). Οι προετοιμασίες για το κοινό αυτό δείπνο (μιλώντας συμβολικά) γίνονται και τις προετοιμασίας αυτές τις κάνουν οι ίδιες οι μάζες των ανθρώπων, καθώς μάχονται και παλεύουν και νομοθετούν για την οικονομική συντήρηση των εθνών τους και καθώς το ζήτημα της τροφής απορροφά την προσοχή των νομοθετών παντού.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Αυτός ο μερισμός που αρχίζει στο φυσικό πεδίο, θ’ αποδειχθεί ότι αληθεύει εξίσου για όλες τις ανθρώπινες σχέσεις κι αυτό θα είναι το μεγάλο δώρο της Υδροχοϊκής Εποχής στην ανθρωπότητα. Αυτό η εκκλησία το αγνόησε κι όμως οι θεολόγοι της δεν μπορούν να εξηγήσουν το γεγονός ότι οι Εβραίοι εκδήλωσαν την προτίμησή τους στη λατρεία του Ταύρου με τη μορφή του χρυσού μόσχου, ότι η Εβραϊκή διδασκαλία χρησιμοποίησε το σύμβολο του αποδιοπομπαίου τράγου στην εποχή του Κριού κι ότι η Χριστιανική διδασκαλία τονίζει τον ιχθύ στην Ιχθυακή εποχή, τη Χριστιανική εποχή. Ο Χριστός ήρθε για να θέσει τέρμα στην Εβραϊκή διδασκαλία που έπρεπε να κορυφωθεί και να παρέλθει σαν θρησκεία με την κίνηση του ηλίου απ’ τον Κριό στους Ιχθείς. Γιαυτό παρουσιάσθηκε σ’ αυτούς σαν Μεσσίας τους, εκδηλωνόμενος δια της Ιουδαϊκής φυλής. Με την απόρριψη του Χριστού ως Μεσσία η Ιουδαϊκή φυλή παρέμεινε συμβολικά και πρακτικά στο ζώδιο του Κριού, του Αποδιοπομπαίου Τράγου· πρέπει να περάσουν – μιλώντας πάλι συμβολικά – στο ζώδιο των Ιχθύων και ν’ αναγνωρίσουν το Μεσσία τους όταν έρθει πάλι στο ζώδιο του Υδροχόου. Αλλιώς θα επαναλάβουν το αρχαίο αμάρτημά τους να μην ανταποκριθούν στην εξελικτική διαδικασία. Απέρριψαν εκείνο που ήταν νέο και πνευματικό στην έρημο· έκαναν το ίδιο πριν δύο χιλιάδες χρόνια στην Παλαιστίνη· θα το επαναλάβουν άραγε όταν τους δοθεί η ευκαιρία; Η δυσκολία με τον Εβραίο είναι ότι μένει ικανοποιημένος με μια θρησκεία σχεδόν πέντε χιλιάδων ετών και δε δείχνει προς το παρόν καμιά επιθυμία ν’ αλλάξει. Την είσοδο της Υδροχοϊκής Εποχής προείδε ο Χριστός και την παρουσίασε με εικονική μορφή, διατηρώντας έτσι για μας – ανά τους αιώνες – ένα προφητικό επεισόδιο, η ερμηνεία του οποίου μπορεί να καταδειχθεί μόνο στον καιρό και την εποχή μας. Αστρονομικά δε λειτουργούμε ακόμη πλήρως υπό την επιρροή του Υδροχόου· μόλις αναδυόμαστε από την Ιχθυακή επιρροή και η πλήρης κρούση των ενεργειών που εξαπολύει ο Υδροχόος δεν έγινε ακόμη αισθητή. Ωστόσο κάθε χρόνος μας φέρνει πιο κοντά στο κέντρο της δύναμης, το κύριο αποτέλεσμα της οποίας θα είναι να επιφέρει την αναγνώριση της ουσιαστικής ενότητας του ανθρώπου, των διαδικασιών μερισμού και συνεργασίας και της ανάδυσης της νέας παγκόσμιας θρησκείας της οποίας ο βασικός τόνος θα είναι η παγκοσμιότητα και η μύηση. Αν η λέξη “μύηση” σημαίνει τις διαδικασίες “εισόδου σε”, τότε είναι πράγματι αληθινό ότι σήμερα η ανθρωπότητα υφίσταται μια αληθινή μύηση, καθώς εισέρχεται στη νέα εποχή του Υδροχόου· θα υποβληθεί τότε σ’ εκείνες τις ενέργειες και δυνάμεις που θα γκρεμίσουν τους φραγμούς του χωρισμού και θα σμίξουν και θα συγχωνεύσουν τη συνείδηση όλων των ανθρώπων σ’ εκείνη την ενότητα που χαρακτηρίζει τη Χριστική συνείδηση. Τον Ιούνιο του 1945, την ώρα της Πανσελήνου (μια σημαντική μέρα στην πνευματική εμπειρία του Χριστού), ανέλαβε οριστικά και συνειδητά τα καθήκοντα και τις ευθύνες Του ως Δάσκαλος και Ηγέτης στη διάρκεια του Υδροχοϊκού ηλιακού κύκλου. Είναι ο πρώτος απ’ τους μεγάλους παγκόσμιους Δασκάλους που καλύπτει δύο ζωδιακούς κύκλους – των Ιχθύων και του Υδροχόου. Η δήλωση αυτή γίνεται και

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

γράφεται εύκολα, όμως συνεπάγεται πάλι τους τρεις τρόπους ή τεχνικές εμφάνισης στις οποίες ήδη αναφέρθηκα. Η εκχυνόμενη αγάπη και πνευματική Του ζωτικότητα (ενισχυμένες από τις ενέργειες του Πνεύματος της Ειρήνης, του Αβατάρ της Σύνθεσης και του Βούδδα) επανεστιάσθηκαν και διοχετεύθηκαν σε ένα μεγάλο ρεύμα που κύλησε σε εκδήλωση (αν μπορώ να το εκφράσω τόσο ανεπαρκώς) με τα λόγια της Επίκλησης, “Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων…Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη”. Στις τρεις αυτές λέξεις – φως, αγάπη και δύναμη – απεικονίζονται οι ενέργειες των τριών Συντρόφων Του (του μεγάλου Τριγώνου Δύναμης που στέκει σε ισχύ πίσω Του): η ενέργεια του Βούδδα: το Φως, γιατί το φως πάντα έρχεται από την Ανατολή· η ενέργεια του Πνεύματος της Ειρήνης: η Αγάπη που εδραιώνει ορθές ανθρώπινες σχέσεις· η ενέργεια του Αβατάρ της Σύνθεσης: η Δύναμη που εφαρμόζει το φως και την αγάπη. Στο κέντρο αυτού του Τριγώνου ο Χριστός πήρε τη θέση Του· από το σημείο αυτό άρχισε το Υδροχοϊκό έργο Του που θα συνεχισθεί για δύο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια. Έτσι εγκαινίασε τη νέα εποχή και η νέα παγκόσμια θρησκεία άρχισε να διαμορφώνεται στα εσώτερα πνευματικά πεδία. Η λέξη “θρησκεία” αφορά σχέσεις και άρχισε η εποχή των ορθών ανθρώπινων σχέσεων και της ορθής σχέσης με το Βασίλειο του Θεού. Μια τέτοια δήλωση είναι εύκολο να γίνει, αλλά οι επιπτώσεις της είναι μακρόπνοες και εκπληκτικές. Αυτή την εποχή επίσης ο Χριστός ανέλαβε δύο νέες λειτουργίες: η μια συνδέεται με το δεύτερο τρόπο της φυσικής Του εμφάνισης και η άλλη με τον τρόπο της επισκίασης. Φως, αγάπη και δύναμη διαχύνονται πάνω στις μάζες κι επομένως η ανάπτυξη της Χριστικής συνείδησης διεγείρεται σταθερά. Με τη φυσική Του Παρουσία θα γίνει ο “Χορηγός του Ύδατος της Ζωής”· με την επισκίαση εκείνων που είναι ευαίσθητοι στην εντύπωσή Του και στην εστιασμένη Του Διάνοια, γίνεται αυτό που τεχνικά είναι γνωστό ως ο “Τροφοδότης των μικρών”. Ως Χορηγός του Ύδατος της Ζωής κι ως Τροφοδότης των Μικρών αναλαμβάνει τα καθήκοντά Του στην Υδροχοϊκή Εποχή, ενώ ως το κέντρο του Τριγώνου που προαναφέραμε, επηρεάζει, φωτίζει και δημιουργεί ορθές σχέσεις στις μάζες των ανθρώπων. Στην επερχόμενη εποχή θα είναι συνεπώς γνωστός ως: 1. Το Σημείο μέσα στο Τρίγωνο. 2. Ο Χορηγός του Ύδατος της Ζωής. 3. Ο Τροφοδότης των Μικρών. Αυτά περιγράφουν το τριπλό Του καθήκον προς το ανθρώπινο γένος και το έργο που θα διακρίνει την παγκόσμια υπηρεσία Του σ’ ολόκληρη την Υδροχοϊκή Εποχή. Ας κοιτάξουμε αυτές τις φάσεις του έργου Του κι ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη σημασία της ευθύνης που ανέλαβε. Κάποια κατανόηση είναι αναγκαία αν πρόκειται ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου και οι εργαζόμενοι μαθητές στον κόσμο να προετοιμάσουν επαρκώς το ανθρώπινο γένος για την εμφάνισή Του. Πολλά μπορούν να γίνουν, αν οι άνθρωποι στραφούν στην κατανόηση και στην αναγκαία επακόλουθη δραστηριότητα.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Πρώτα, ως το Σημείο μέσα στο Τρίγωνο ο Χριστός αφυπνίζει τις καρδιές των ανθρώπων και θεσπίζει ορθές ανθρώπινες σχέσεις, όντας απλά αυτό που είναι και στέκοντας ακίνητος εκεί που είναι. Το κατορθώνει διαβιβάζοντας τις ενέργειες από τα τρία σημεία του περιβάλλοντος Τριγώνου προς την ανθρωπότητα. Αυτή η ανάμεικτη, απρόσωπη ενέργεια, τριπλή σε φύση, θα απλωθεί παγκόσμια, παράγοντας εξελικτική ανάπτυξη, ελκύοντας μαγνητικά ανθρώπους και έθνη μεταξύ τους και προκαλώντας αυτόματα την ανέλιξη της αίσθησης της σύνθεσης, μιας αποδείξιμης ενότητας και μιας επιθυμητής συγχώνευσης. Όπως ακριβώς στην Ιχθυακή Εποχή ανελίχθηκε στην ανθρωπότητα μια μαζική ανταπόκριση στη γνώση και την αρχή της νοημοσύνης, έτσι και στην Υδροχοϊκή Εποχή θα εφελκυσθεί μια εξίσου μαζική ανταπόκριση στις ορθές σχέσεις και η καλή θέληση (σαν έκφρασή της) θα διακρίνει τη μαζική συνείδηση. Ίσως είναι δύσκολο ν’ αντιληφθούμε και να εκτιμήσουμε αυτή τη δυνατότητα, αλλά ήταν εξίσου δύσκολο για τις μάζες των ανθρώπων στους πρώτους αιώνες της Χριστιανικής ή Ιχθυακής εποχής να αντιληφθούν τη μελλοντική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών συστημάτων του κόσμου και τη διάδοση εκείνης της γνώσης που διακρίνει τον τωρινό μας πολιτισμό και κουλτούρα. Η επίτευξη του παρελθόντος είναι πάντα η εγγύηση της δυνατότητας του μέλλοντος. Ως Χορηγός του Ύδατος της Ζωής το έργο Του είναι πιο μυστηριώδες και καθόλου εύκολο να κατανοηθεί. Στο δημόσιο έργο Του πριν δύο χιλιάδες χρόνια είχε πει: “Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν”. (Ιωάν. 10.10.) Η Όψη Ζωή – από την οπτική γωνία του Χριστού – εκφράζεται με τρεις τρόπους: 1. Σαν φυσική ζωή που τρέφει τα κύτταρα του σώματος. Αυτή η ζωή βρίσκεται σε κάθε άτομο της ουσίας σαν το κεντρικό σημείο του ζώντος φωτός. 2. Σαν ζωντάνια που φαίνεται σαν αγάπη και φως μέσα στην καρδιά. Όταν αυτή η ζωντάνια υπάρχει και εκφράζεται, το ανθρώπινο άτομο γίνεται μέρος της πνευματικής Ιεραρχίας. 3. Σαν περισσή Ζωή. Η ζωή αυτή μπορεί να γίνει γνωστή σαν φως, αγάπη και δύναμη μέσα και πάνω απ’ το κεφάλι του μαθητή του Χριστού. Αυτή η περισσή ζωή του επιτρέπει να συνεργάζεται όχι μόνο με την ανθρωπότητα και με την πνευματική Ιεραρχία, αλλά και με την ίδια τη Σαμπάλλα – το κέντρο της ζωής στην αγνότερη ουσία της. Αν πούμε ότι ζωή είναι η ζωντάνια που δίνει ικανότητα, οι λέξεις είναι σχεδόν άνευ νοήματος, έτσι δεν είναι; Αν όμως η ζωντάνια αναφέρεται στη ζωή του φυσικού πεδίου, στην πνευματική ζωή του μαθητή και στο ζώντα σκοπό του Θεού, τότε μπορούμε να σχηματίσουμε κάποια αμυδρή αντίληψη του θαύματος του έργου που ανέλαβε ο Χριστός στο παρελθόν και προείδε σαν μελλοντική ευθύνη Του. Ο Χριστός μπορεί ν’ αντλεί τις ενέργειες που ορίζονται με τη λέξη “περισσός”, επειδή αυτές θ’ αποδεσμεύσουν (στην Υδροχοϊκή Εποχή) μ’ ένα νέο και δυναμικό τρόπο τις νέες ενέργειες που χρειάζονται για να επέλθει αποκατάσταση και ανάσταση. Η νέα αυτή ενέργεια είναι η “εφαρμοσμένη δύναμη της παγκοσμιότητας”· αφορά το μέλλον. Αυτή η εισροή της Υδροχοϊκής ενέργειας είναι ένας από τους παράγοντες που θα επιτρέψουν

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

στον Χριστό να συμπληρώσει το έργο Του ως παγκόσμιος Σωτήρας και παγκόσμιος Δάσκαλος. Σ’ αυτή την οριστική εκτέλεση των καθηκόντων Του ως Διανομέα, Τροφοδότη και Χορηγού δεσμεύθηκε ο Χριστός τον Ιούνιο του 1945 κι ανέλαβε τις ευθύνες Του ως Πρόδρομος και Δάσκαλος της Υδροχοϊκής Εποχής. Ως Τροφοδότη των Μικρών πραγματευόμαστε μια όψη του έργου του Χριστού, που περιλαμβάνει τη διέγερση της συνείδησης των μαθητών Του, καθώς προετοιμάζονται να υποστούν τη μύηση ή να εισέλθουν σε βαθύτερες φάσεις πνευματικής επίγνωσης. Το αποτέλεσμα του έργου Του στο Τρίγωνο με τις μάζες των ανθρώπων θα είναι η παρουσίαση της πρώτης μύησης – της Γέννησης του Χριστού στο σπήλαιο της Καρδιάς – σαν βασικής τελετής στη νέα παγκόσμια θρησκεία. Μέσω αυτής της τελετής οι μάζες των ανθρώπων σ’ όλα τα μέρη θα μπορέσουν να καταγράψουν συνειδητά τη “γέννηση του Χριστού” στην καρδιά και τη “γέννηση άνωθεν” στην οποία αναφέρθηκε (Ιωάν. 3.3) όταν ήταν προηγουμένως εδώ στη Γη. Αυτή η νέα γέννηση είναι εκείνο που εννοούν οι εσωτεριστές όταν μιλούν για την πρώτη μύηση. Δε θα είναι στο μέλλον η εμπειρία κάποιου περιστασιακού μαθητή, αλλά η γενική εμπειρία αμέτρητων χιλιάδων προς το τέλος της Υδροχοϊκής Εποχής. Στα καθαρτήρια ύδατα της Μύησης της Βάπτισης (της δεύτερης μύησης) θα βυθιστούν εκατοντάδες ζηλωτές σε πολλές χώρες και οι δύο αυτές μυήσεις (που είναι προπαρασκευαστικές της αληθινής υπηρεσίας και της τρίτης μύησης της Μεταμόρφωσης) θα σφραγίσουν την αποστολή του Χριστού ως Πράκτορα του μεγάλου πνευματικού Τριγώνου που αντιπροσωπεύει. Το κύριο όμως έργο του Χριστού όσον αφορά τους μαθητές και τους σαφώς πνευματικά σκεπτόμενους ανθρώπους στον κόσμο, συν τις εκατοντάδες χιλιάδες της προχωρημένης ανθρωπότητας, είναι να “θρέψει” την πνευματική τους συνείδηση και ζωή, ώστε να μπορέσουν να λάβουν την τρίτη και την τέταρτη μύηση – εκείνες της Μεταμόρφωσης και της Απάρνησης (ή Σταύρωσης). Όπως ξέρουν οι εσωτεριστές, ο όρος “μικροί” αναφέρεται σ’ εκείνους τους μαθητές που είναι “νήπια εν Χριστώ” (όπως ονομάζονται στην Καινή Διαθήκη) κι έχουν λάβει τις δύο πρώτες μυήσεις της Γέννησης και της Βάπτισης. Έχουν επίγνωση της πνευματικής έφεσης που είναι ενδεικτική της Χριστικής ζωής στις καρδιές τους κι έχουν υποβληθεί στις διαδικασίες της κάθαρσης που κορυφώνεται στα ύδατα της βάπτισης. Ο Χριστός πρέπει να προετοιμάσει αυτούς τους ζηλωτές για τις ανώτερες μυήσεις κι έτσι να τους θρέψει και να τους βοηθήσει για να μπορέσουν να σταθούν ενώπιον του Ενός Μυσταγωγού και να γίνουν στύλοι στο Ναό του Θεού (δηλαδή πράκτορες της πνευματικής Ιεραρχίας και συνεπώς ενεργοί, εργαζόμενοι μαθητές). Όταν ήταν στην Παλαιστίνη πριν αιώνες είπε, “ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού”. (Ιωάν. 14.6.) Αυτή ήταν πρόρρηση του έργου που θα εκαλείτο να κάνει στην Υδροχοϊκή εποχή. Στις δύο πρώτες μυήσεις οι ζηλωτές (που εκπαιδεύθηκαν από πρεσβύτερους μαθητές) βρίσκουν το δρόμο τους προς τον Χριστό ο Οποίος χορηγεί τις δύο πρώτες μυήσεις· αλλά – μ’ αυτά τα λόγια – αναφέρεται σε ακόμη ανώτερες καταστάσεις ανέλιξης. Μέσω αυτών των μυήσεων που χορηγούνται από τον Χριστό, ο μαθητής γίνεται πράκτορας της αγάπης του Θεού· όμως οι ανώτερες μυήσεις του

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

επιτρέπουν να γίνει σταδιακά πράκτορας της θέλησης του Θεού. Η πρώτη ομάδα γνωρίζει και κατανοεί τη δεύτερη στροφή της Επίκλησης, “Από την εστία της αγάπης μέσα από την καρδιά του Θεού, ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων”· η ομάδα την οποία (στην Υδροχοϊκή Εποχή) θα “θρέψει” και θα προετοιμάσει ο ίδιος ο Χριστός, θα γνωρίζει την έννοια της τρίτης στροφής, “Από το κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή, ο σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων”. Το έργο του Χριστού στην Ιχθυακή Εποχή ήταν να συνδέσει την ανθρωπότητα με την Ιεραρχία του πλανήτη· στην Υδροχοϊκή Εποχή το έργο Του θα είναι να συνδέσει αυτή τη γοργά αυξανόμενη ομάδα με το ανώτερο εκείνο κέντρο όπου γίνεται επαφή με τον Πατέρα, όπου χορηγείται η αναγνώριση της υικότητας κι όπου ο θείος σκοπός μπορεί να γίνει γνωστός. Μέσω του επικείμενου έργου του Χριστού οι τρεις θείες όψεις που αναγνωρίζονται απ’ όλες τις παγκόσμιες θρησκείες (συμπεριλαμβανομένης της Χριστιανικής) – Νοημοσύνη ή Παγκόσμιος Νους, Αγάπη και Θέληση – θ’ αναπτυχθούν συνειδητά στο ανθρώπινο γένος· η ανθρωπότητα, η πνευματική Ιεραρχία και το “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή” θα έλθουν σε πιο ανοικτή και γενική σχέση. Η μυστικιστική προσέγγιση στη Βασιλεία του Θεού θα εκλείψει βαθμιαία καθώς η φυλή θ’ αποκτά αυξανόμενη νοημοσύνη και θα ευνοηθεί μια πιο επιστημονική προσέγγιση· οι κανόνες εισδοχής σ’ αυτή τη Βασιλεία θα γίνουν αντικειμενικοί· οι νόμοι που διέπουν το ύψιστο κέντρο της θείας θέλησης θ’ αποκαλυφθούν επίσης σ’ όσους είναι μέλη της Βασιλείας του Θεού κι αυτό θα γίνει υπό την επίβλεψη του Χριστού μετά την επανεμφάνισή Του μεταξύ των ανθρώπων. Ο βασικός τόνος της αποστολής Του θα είναι τότε να εφελκύσει από την ανθρωπότητα μια ανταπόκριση στην πνευματική επιρροή και μια ανέλιξη (σε μεγάλη κλίμακα) της ενορατικής αντίληψης – μια ικανότητα που πραγματικά σπανίζει σήμερα. Όταν ήρθε προηγουμένως, εφέλκυσε από την ανθρωπότητα μια βαθμιαία ανταπόκριση στην αλήθεια και τη νοητική κατανόηση. Γιαυτό στο τέλος του κύκλου που εγκαινίασε πριν δύο χιλιάδες χρόνια, έχουμε διατυπώσει δοξασίες και μια πλατιά νοητική ή διανοητική ανάπτυξη. ΙΙΙ.Ο Χριστός ως Αποδεσμευτής Ενέργειας. Στη διάρκεια των τριών πρώτων μηνών της περιόδου κρίσης απ’ την οποία πέρασε ο Χριστός και η Ιεραρχία και η οποία τερματίσθηκε με την ανακοίνωση της απόφασής Του, ορισμένες μεγάλες Ενέργειες ή θεμελιώδη ρεύματα δύναμης έγιναν διαθέσιμα στον Χριστό και τους μαθητές Του. Σήμερα το γεγονός ότι η ενέργεια είναι η βασική ουσία του σύμπαντος, ότι όλες οι μορφές ζωής είναι ενεργειακές μορφές που ζουν μέσα σε μεγαλύτερες ενεργειακές μορφές κι ότι όλες αυτές οι μορφές – μεγάλες ή μικρές – χρησιμοποιούν ενέργεια και δρουν σαν διανομείς ενέργειας, είναι ένα πολύ γνωστό και γενικά παραδεκτό γεγονός από κάθε σκεπτόμενο και νοήμονα άνθρωπο. Η ομιλία, ο γραπτός λόγος και η υποκινούμενη δραστηριότητα είναι όλες εκφράσεις ενέργειας, οδηγούν στη διάδοση της ενέργειας και σε δραστηριότητες που είναι όλες εκφράσεις ενέργειας και αιτία διανομής ενέργειας. Κυβερνήσεις, εκκλησίες,

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

οργανώσεις και ομάδες είναι όλες διανομείς ενέργειας, αλλά και αποθήκες ενέργειας. Η ίδια η ανθρωπότητα είναι ένα μεγάλο κέντρο ενέργειας, που επηρεάζει όλα τα υπανθρώπινα βασίλεια και σχηματίζει παρόμοια μέσα της ένα μεγάλο σύστημα αλληλένδετων ενεργειών. Το ίδιο πράγμα αληθεύει και για το άτομο το οποίο με τις πράξεις και τα λόγια του χρησιμοποιεί ενέργεια, παράγει αποτελέσματα που είναι ενεργειακά αποτελέσματα και δρα ως διανομέας ενέργειας. Όσον αφορά το υπανάπτυκτο άτομο, δεν αντιλαμβάνεται τίποτε απ’ αυτά και η ενέργεια που χειρίζεται είναι μικρής σχετικά σπουδαιότητας. Καθώς προχωρεί η εξέλιξη και οι άνδρες και οι γυναίκες αποκτούν δύναμη και έκφραση, η από μέρους τους χρήση της ενέργειας είναι συχνά μεγάλης σπουδαιότητας· γίνονται δυναμικά κέντρα διανομής ενέργειας και τα λόγια τους (προφορικά ή γραπτά) συν οι δραστηριότητές τους παράγουν πλατιά και σπουδαία αποτελέσματα. Η Ιεραρχία είναι ένα μεγάλο ενεργειακό κέντρο και δια του Χριστού η ενέργειά Της φθάνει στην ανθρωπότητα· αυτή είναι η σημασία των λόγων Του, “Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι”. Ζωή κι ενέργεια είναι συνώνυμοι όροι. Στη διάρκεια του πολέμου (1914-1945) ο Χριστός και η Ιεραρχία ατένιζαν ένα θνήσκοντα κόσμο· άνθρωποι και μορφές πέθαιναν σε κάθε χώρα· παλιά ιδανικά, οργανώσεις κι ομάδες εξαφανίζονταν και το φάσμα του θανάτου ενέδρευε παντού. Η καταστροφή χαρακτήριζε το φαινομενικό κόσμο καθώς και τους λεπτοφυέστερους κόσμους του αισθήματος και της σκέψης· η ζωή αποσυρόταν και προέκυπτε ο θάνατος. Το πρόβλημα του Χριστού και των μαθητών Του ήταν να φροντίσουν να μην αναζωογονηθεί το παλιό και το ανεπιθύμητο. Το έργο Τους δεν ήταν ν’ αναστήσουν το νεκρό και το άχρηστο· η διευθυνόμενη εισροή ζωής που μεταφέρει την ικανότητα ανοικοδόμησης και η ενέργεια που μπορεί να παραγάγει ένα νέο κόσμο κι ένα νέο πολιτισμό – εκεί βρίσκεται η ευκαιρία Τους και η ευθύνη Τους. Οι αντιδραστικές δυνάμεις του κόσμου – πολιτικές και θρησκευτικές – επιθυμούσαν την ανάσταση των παλιών και νεκρών μορφών· έριξαν το βάρος τους και την επιρροή τους (που είναι μόνο μια άλλη ονομασία της ενέργειας) ενάντια σε ό,τι ήταν νέο. Το ίδιο κάνουν ακόμη. Οι προοδευτικές δυνάμεις αγωνίζονται μόνο για ό,τι είναι νέο και δεν επιδιώκουν τη διατήρηση καμιάς από τις παλιές μορφές, ακόμη κι αν μπορούν να εξυπηρετήσουν κάποιο χρήσιμο σκοπό. Η έντονη άρνησή τους όλων όσων ανήκουν στο παρελθόν και η καταστρεπτική ενέργεια που κατευθύνουν εναντίον όλων όσων ανήκουν στο παλιό καθεστώς, παρεμποδίζει παρόμοια τις προσπάθειες της Ιεραρχίας. Στις προοδευτικές αυτές δυνάμεις βρίσκεται πράγματι η ελπίδα, αλλά τους λείπει θλιβερά η επιδεξιότητα στη δράση κι αγαπούν υπερβολικά την καταστροφή. Ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου ακολουθεί σταθερά την “Ευγενή Μεσαία Οδό” (όπως την ονόμασε ο Βούδδας) κι επιδιώκει να ενταφιάσει με αξιοπρέπεια τις παλιές μορφές, να εφαρμόσει οτιδήποτε είναι νέο και ν’ αποκαταστήσει ό,τι αποδείχθηκε καλό και χρήσιμο στο παρελθόν και θα μπορούσε να χρησιμεύσει σαν ζωντανό σπέρμα της νέας δημιουργίας. Την ώρα της Πανσελήνου του Απριλίου του 1945, στη διάρκεια της εποχής του Πάσχα εκείνου του χρόνου, που κάλυψε περίπου πέντε εβδομάδες, οι Δυνάμεις της

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Αποκατάστασης άρχισαν το έργο τους, αναδυόμενες πρώτα στα λεπτοφυέστερα πεδία της ανθρώπινης εμπειρίας. Αυτός ο τύπος ενέργειας έχει μια ιδιάζουσα δημιουργική φύση και μεταφέρει τη “ζωή που προκαλεί τη γέννηση των μορφών”. Διαχύθηκε στην Ιεραρχία μέσω ορισμένων Διδασκάλων και των ομάδων των μαθητών Τους και διαβιβάσθηκε αμέσως απ’ Αυτούς στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Αυτή η ενέργεια είναι μαζική ενέργεια και σχετίζεται με τη διέγερση της μαζικής νοημοσύνης· δεν είναι η ενέργεια που εξετάσαμε νωρίτερα όταν πραγματευθήκαμε τη Χριστική συνείδηση στον άνθρωπο. Είναι η ενέργεια που κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται, να σχεδιάζουν και ν’ αναλαμβάνουν δράση· δεν παράγει ούτε κακά ούτε καλά αποτελέσματα, αλλά απλώς επιφέρει την αφύπνιση του νου των ανθρώπων, έτσι ώστε ν’ αναλάβουν νοήμονα δράση. Η δράση αυτή εξαρτάται αναγκαστικά απ’ τον τύπο διάνοιας του ανθρώπου που ανταποκρίνεται στις δυνάμεις της αποκατάστασης, ρυθμίζεται απ’ το σημείο εξέλιξής του, απ’ τη φυλετική κι εθνική του καταγωγή, τις παραδόσεις και τις θρησκευτικές και πολιτισμικές του αντιδράσεις. Οι δυνάμεις αυτές είναι σήμερα ενεργές σε κάθε χώρα και συχνά αυξάνουν τις αρχικές δυσχέρειες, όμως οδηγούν τελικά σε οριστική αναδιοργάνωση της εθνικής ή πλανητικής ζωής. Τα αποτελέσματά τους θα είναι κυρίως φυσικά· θα φέρουν ένα νέο κόσμο στον οποίο οι μαρτυρίες του πολέμου θα έχουν εξαφανισθεί, η φυσική υγεία των ανθρώπων και των ζώων θα έχει βελτιωθεί και οι πόλεις και τα χωριά θα έχουν ανοικοδομηθεί. Ο αντικειμενικός σκοπός τους είναι η δημιουργία της νέας Γης και όλων των εξωτερικών ενδείξεων μιας εισρέουσας νέας ζωής. Ακολουθώντας αυτή την εισροή, στην Πανσέληνο του Βούδδα το Μάιο του 1945, οι δυνάμεις της φώτισης ενεργοποιήθηκαν και το φως άρχισε να κυλά στις διάνοιες των ανθρώπων. Είναι στην πραγματικότητα οι ενέργειες που εγκαινιάζουν τη νέα παγκόσμια εκπαίδευση. Εκείνα που θα επηρεασθούν πρώτα είναι τα μεγάλα εκπαιδευτικά κινήματα, οι συνδιασκέψεις των ανθρώπων σ’ όλες τις χώρες και οι αξίες που διαδίδονται τώρα μέσω του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου· θα επηρεασθούν επίσης βαθιά ο τύπος, οι εκδότες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, οι ομιλητές, οι συγγραφείς, οι ραδιοσχολιαστές, οι δημοσιογράφοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί. Τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να μην είναι ακόμη φανερά, γιατί μεσολάβησε ως τώρα λίγος χρόνος, όμως όλα αυτά τα κινήματα και οι άνθρωποι είναι σήμερα οι δέκτες των ενεργειών της φώτισης, αν αναγνωρίσουν αμέσως τις αναδυόμενες νέες ιδέες· είναι οι θεματοφύλακες αυτής της ενέργειας και οι πράκτορες διανομής της, που τη διοχετεύουν και την κατευθύνουν έτσι ώστε οι μάζες των ανθρώπων παντού να έρθουν υπό την επιρροή της. Προοδευτικοί και φιλελεύθεροι κληρικοί σ’ όλες τις παγκόσμιες θρησκείες ανταποκρίνονται επίσης σ’ αυτή την ενέργεια, αλλά η χρησιμότητά τους παρεμποδίζεται σε μεγάλο βαθμό απ’ την αντιδραστική φύση του κύκλου ή του πεδίου στο οποίο πρέπει να εργασθούν· αντιμετωπίζουν ένα σχεδόν ανέφικτο καθήκον. Αυτές οι ενέργειες της φώτισης φθάνουν στην ανθρωπότητα μέσω του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου, που είναι επιδεκτικοί στην κρούση τους και είναι σε θέση να

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

τις διανείμουν, επειδή εργάζονται σ’ όλα τα πεδία δραστηριότητας που προαναφέραμε. Οι δυνάμεις της αποκατάστασης σχετίζονται και εκπορεύονται απ’ τη Διάνοια του Θεού και συνδέονται με την αρχή της νοημοσύνης στη θεία φύση· η διανόηση είναι εκείνη η θεία όψη που διακρίνει τον άνθρωπο απ’ όλες τις άλλες μορφές στη φύση. Οι δυνάμεις της φώτισης έρχονται από την Καρδιά του Θεού και σχετίζονται με τη θεία κατανόηση και μπορούν συνεπώς να φτάσουν και να ενισχύσουν όλους όσους αγαπούν και υπηρετούν τους συνανθρώπους τους. Αυτή η ενέργεια σχετίζεται με τη δεύτερη όψη ή αρχή της θειότητας, την αγάπη-σοφία, της οποίας ο Βούδδας και ο Χριστός είναι οι δύο εξέχουσες θείες εκφράσεις. Κυρίως μέσω Αυτών και των μαθητών Τους ή των Διδασκάλων στην ίδια γραμμή θείας έκφρασης, οι ενέργειες αυτές φθάνουν στην ανθρωπότητα, διοχετευόμενες από το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου. Ο Χριστός και ο Βούδδας συνδύασαν την Οδό του Νου και την Οδό της Καρδιάς με την τελειοποίησή Τους και απ’ τα ύψη της επίτευξής Τους ορθώθηκαν πάνω απ’ τους συνανθρώπους Τους. Επηρέασαν ημισφαίρια και αιώνες, ενώ άλλοι μικρότεροι υιοί του Θεού επηρεάζουν χώρες και μικρότερες χρονικές περιόδους. Έχουν ακόμη κάποιο συμπληρωματικό έργο να εκτελέσουν, παρότι το ενδεικνυόμενο έργο δεν έγκειται τόσο στις μορφές που ενσωματώνουν τις εξαγγελθείσες θείες αρχές – φως και αγάπη – όσο στις ψυχές οι οποίες εξελίχθηκαν με την εφαρμογή αυτών των αρχών. Τον Ιούνιο του 1945 ο Χριστός έθεσε σε κίνηση τις δυνάμεις της ανοικοδόμησης, που σχετίζονται με την όψη Θέληση της θειότητας και οι οποίες παραμένουν μέχρι τώρα το λιγότερο ισχυρό απ’ τα τρία ρεύματα ενέργειας που αποδεσμεύθηκαν στη διάρκεια των τριών Φεστιβάλ Πανσελήνων του 1945. Αυτές οι δυνάμεις της ανοικοδόμησης είναι αποτελεσματικές κυρίως σε σχέση με τις οντότητες που ονομάζουμε έθνη. Η Ιεραρχία επιχειρεί αυτή την εποχή να τις διοχετεύσει στη Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών· η χρήση των απρόσωπων αυτών ενεργειών εξαρτάται απ’ την ποιότητα και τη φύση του έθνους-αποδέκτη, απ’ το μέτρο της αληθινής του φώτισης κι απ’ το σημείο εξέλιξής του. Τα έθνη σήμερα εκφράζουν το μαζικό εγωκεντρισμό του λαού και το ένστικτο της αυτοσυντήρησής του. Οι ενέργειες αυτές μπορούν συνεπώς ν’ αυξήσουν αυτή την όψη της ζωής τους. Μπορούν ωστόσο να επαυξήσουν τη δύναμη του αντικειμενικού σκοπού τον οποίο τα Ηνωμένα Έθνη (προς το παρόν) θεωρητικά διατηρούν μπροστά στα μάτια των ανθρώπων παντού. Το κύριο αντικείμενο της Ιεραρχίας είναι να διανείμει τις εποικοδομητικές, συνθετικές αυτές ενέργειες, έτσι ώστε η θεωρία της ενότητας να μπορέσει να μετατραπεί βραδέως σε πράξη και η λέξη “Ηνωμένα” ν’ αποκτήσει αληθινή σημασία κι έννοια. Μ’ αυτό τον τύπο ενέργειας έχει ιδιάζουσα σχέση ο Αβατάρ της Σύνθεσης. Με τη βοήθεια του Χριστού θα μεταβιβάσει στην ανθρωπότητα κάτι για το οποίο δεν έχουμε προς το παρόν όνομα. Δεν είναι ούτε αγάπη ούτε θέληση, όπως τις κατανοούμε. Μόνο μια φράση με πολλές λέξεις θα μπορούσε να μας μεταδώσει κάποια έννοια. Η φράση αυτή είναι “η αρχή του κατευθυνόμενου Σκοπού”. Η αρχή αυτή περιλαμβάνει τρία πράγματα: 1. Κατανόηση – ενορατική και πνευματικά ενστικτώδη, αλλά ερμηνευόμενη με

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

νοημοσύνη – του Σχεδίου, όπως μπορεί να πραγματωθεί στο άμεσο μέλλον απ’ τον Χριστό και τους μαθητές Του. 2. Εστιασμένη πρόθεση, βασισμένη στα παραπάνω και τονίζοντας μια όψη της θέλησης που δεν αναπτύχθηκε μέχρι τώρα στον άνθρωπο. 3. Ικανότητα διεύθυνσης της ενέργειας (μέσω κατανόησης και πρόθεσης) προς έναν αναγνωρισμένο και επιθυμητό σκοπό, υπερνικώντας όλα τα εμπόδια και καταστρέφοντας οτιδήποτε στέκει στο δρόμο της. Δεν είναι η βίαιη καταστροφή των μορφών, όπως την είδαμε να επιβάλλεται στον κόσμο, αλλά μια καταστροφή που επέρχεται από τη μεγάλη ενδυνάμωση της ζωής μέσα στη μορφή. Η σημασία των θείων αυτών αρχών είναι ελάχιστα αντιληπτή σε μας σήμερα· ασχολούμαστε με μεγάλα μυστήρια. Ένα μυστήριο παραμένει μυστήριο μόνο όταν υπάρχει άγνοια ή δυσπιστία. Δεν υπάρχει μυστήριο εκεί όπου υπάρχει γνώση και πίστη. Ό,τι γνωρίζουμε αυτή την εποχή είναι ότι ο Χριστός θα συγχωνεύσει και θα σμίξει μέσα Του τρεις αρχές της θειότητας· όταν εμφανισθεί “το φως που πάντα υπήρχε, θα ιδωθεί· η αγάπη που ποτέ δε σταματά, θα γίνει αντιληπτή και η ακτινοβολία που είναι βαθιά κρυμμένη, θα έρθει σε Ύπαρξη”. Θα έχουμε τότε ένα νέο κόσμο – έναν κόσμο που θα εκφράζει το φως, την αγάπη και τη γνώση του Θεού σ’ ένα κρεσέντο αποκάλυψης. Η ωραιότητα αυτής της σύνθεσης που θα εκδηλώσει ο Χριστός και το θαύμα της παρουσιαζόμενης ευκαιρίας πρέπει ασφαλώς να είναι φανερά σε όλους μας. Μεγάλες Δυνάμεις υπό ισχυρή πνευματική Ηγεσία στέκουν έτοιμες να κατασταλάξουν σ’ αυτό τον κόσμο του χάους, της αναταραχής, της έφεσης, της ελπίδας και της σύγχυσης. Αυτές οι ομάδες ενεργειών είναι έτοιμες για εστίαση και διανομή απ’ την Ιεραρχία και η Ιεραρχία αυτή υπό το Μεγάλο Ηγέτη της, τον Χριστό, βρίσκεται πλησιέστερα στο ανθρώπινο γένος από ποτέ πριν στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου στέκει επίσης σ’ επιφυλακή για διανομή σε κάθε χώρα του κόσμου, ενωμένος στον ιδεαλισμό του, στους ανθρωπιστικούς σκοπούς του, στην ευαισθησία του σε πνευματική εντύπωση, στον ενιαίο υποκειμενικό σκοπό του, στην αγάπη για τους συνανθρώπους του και στην αφιέρωσή του σε ανιδιοτελή υπηρεσία. Οι άνδρες και οι γυναίκες καλής θέλησης υπάρχουν επίσης παντού, έτοιμοι να καθοδηγηθούν σε εποικοδομητική δραστηριότητα και να γίνουν οι πράκτορες που βαθμιαία εξασκούνται κι εκπαιδεύονται για την εδραίωση εκείνου που ποτέ πριν δεν υπήρξε αληθινά – των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Έτσι από το ύψιστο πνευματικό Ον πάνω στον πλανήτη μας μέσω των διαβαθμισμένων πνευματικών ομάδων των φωτισμένων και τέλειων ανθρώπων που εργάζονται στην εσώτερη πλευρά της ζωής, μέχρι τον εξωτερικό κόσμο της καθημερινής ζωής όπου υπηρετούν σκεπτόμενοι, αγαπώντες άνδρες και γυναίκες, σαρώνει η παλίρροια της νέας ζωής. Το Σχέδιο είναι έτοιμο για άμεση εφαρμογή και νοήμονα εκτέλεση· οι εργάτες είναι εκεί και η δύναμη για το έργο είναι επαρκής στην ανάγκη. Πάνω απ’ όλα η Ιεραρχία στέκει κι ο Χριστός στέκει, έτοιμοι να προβάλουν και να καταδείξουν την πραγματικότητα.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

IV. Ο Χριστός ως Ενοποιητής Ανατολής και Δύσης. Είναι σκληρή φράση για να τη δεχθεί ο ορθόδοξος και κοντόθωρος Χριστιανός κληρικός· σημαίνει κυρίως ότι ο Χριστός θα εργασθεί σε στενότατη συνεργασία με τον Βούδδα ωσότου συμβεί αληθινά η συγχώνευση και η ανοικοδόμηση. Ο Βούδδας συνδέεται στενά με τον Χριστό σ’ αυτή τη διαδικασία επανεμφάνισής Του, παρότι δε θα εμπλακεί ούτε θα δραστηριοποιηθεί σ’ όλη την περίοδο έλευσης κι ενεργού δράσης του Χριστού στη γη. Όπως ξέρετε κι Αυτός επίσης δε διέκοψε την επαφή και τη σχέση Του με την ανθρωπότητα, μολονότι εγκατέλειψε το φυσικό Του σώμα πριν αιώνες. Το έκανε για να εκπληρώσει ένα ορισμένο ανατεθέν έργο που περιελάμβανε (εκτός από πολλά πράγματα άγνωστα στην ανθρωπότητα) δραστηριότητες συναφείς με το έργο του Χριστού, με την επικείμενη έλευσή Του και με ορισμένα σχέδια για τον επερχόμενο πολιτισμό της Υδροχοϊκής Εποχής. Όπως γνωρίζουν πολλά εκατομμύρια στον κόσμο, κάθε χρόνο (την ώρα του Φεστιβάλ του Βεσάκ στην Πανσέληνο του Μαΐου) επικοινωνεί με την ανθρωπότητα μέσω του Χριστού και της συγκεντρωμένης προσεκτικής Ιεραρχίας. Μ’ αυτό τον τρόπο δρα σαν πράκτορας που φέρνει σε σχέση το “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή” και το “κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων”. Οι δύο αυτές περιγραφικές φράσεις χρησιμοποιούνται συμβουλευτικά, επειδή όλο το έργο που γίνεται τώρα από τους δύο μεγάλους αυτούς Υιούς του Θεού αφορά τη διανομή ενέργειας – της ενέργειας του φωτός και της ενέργειας της αγάπης. Μέσω του Τριγώνου που προαναφέρθηκε, θα διανεμηθεί τελικά η ενέργεια της θέλησης κι ένας απ’ τους θείους αυτούς διανομείς είναι ο Βούδδας. Πραγματικά το έργο του Βούδδα για την ανθρωπότητα έχει σχεδόν τελειώσει και η μακρά σχέση Του με τη φυλή των ανθρώπων έχει σχεδόν τερματισθεί. Τη στιγμή που η επανεμφάνιση του Χριστού θ’ αποτελεί τετελεσμένο γεγονός και ο κανόνας των ορθών ανθρώπινων σχέσεων θ’ αρχίσει να ρυθμίζει οριστικά την ανθρώπινη ζωή, τότε ο Βούδδας θα προχωρήσει στο έργο που Τον αναμένει. Ένας απ’ τους πρεσβύτερους μαθητές του Χριστού, που βρίσκεται ιεραρχικά μετά τον Χριστό, θα πάρει τη θέση Του και θα συνεχίσει το έργο που σχετίζεται με το ανθρώπινο γένος. Την εποχή που ο ιδιαίτερος αυτός Διδάσκαλος θ’ αναλάβει το έργο Του, η αρχή της νοημοσύνης ή γνώσης, που είναι το εξέχον χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας, θα έχει σε μεγάλο βαθμό μετουσιωθεί σε σοφία από την παγκόσμια ιντελλιγκέντσια, αν κι όχι ακόμη απ’ τις μάζες των ανθρώπων. Η σοφία είναι το κύριο γνώρισμα του Βούδδα και η ορμή αυτής της ενέργειας της σοφίας θα είναι τελικά τόσο ισχυρή ώστε δε θα χρειάζεται περαιτέρω διανομή ή έλεγχο απ’ τον Βούδδα. Θα μπορέσει τότε ν’ αναπροσανατολισθεί σε ανώτερες σφαίρες δραστηριότητας, όπου βρίσκεται το αληθινό Του έργο και ν’ αρχίσει να εργάζεται με μια όψη της σοφίας για την οποία δε γνωρίζουμε τίποτε, αλλά της οποίας η γνώση και η σοφία εκφράσθηκαν απ’ τον Χριστό και τον Βούδδα· αργότερα με τη συνεργασία του Αβατάρ της Σύνθεσης ο Χριστός θα μπορέσει να σμίξει μέσα Του αμφότερες τις κύριες αυτές θείες ενέργειες κι έτσι να καταστεί μια αγνή έκφραση της αγάπης και της σοφίας, της ορθής σχέσης και της ενορατικής κατανόησης.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Για να το κάνει αυτό δυνατό και ν’ αποδεσμεύσει έτσι τον πνευματικό Αδελφό Του απ’ το επίπονο έργο της σύνδεσης της ανθρωπότητας με το “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή” (τη Σαμπάλλα), υποβάλλεται την εποχή αυτή ο Χριστός σε μια μοναδική διαδικασία εξάσκησης. Το μη αναγνωρισθέν ως τώρα σύμβολο αυτής της εξάσκησης ήταν τα τριάντα χρόνια εργασίας Του στο ξυλουργείο της Παλαιστίνης. Η λέξη “μαραγκός” δηλώνει τη δόμηση, την κατασκευή και σημαίνει (ετυμολογικά) τον τεχνίτη του ξύλου ή τον οικοδόμο ξύλινων σπιτιών. Αυτή είναι η αληθινή σημασία της Βιβλικής ιστορίας του Χριστού που σταυρώθηκε σε ξύλινο σταυρό ή δένδρο. Σχετίζεται στην πραγματικότητα με την απόφαση που πήρε ο Χριστός στον Κήπο της Γεθσημανή ν’ αναλάβει το έργο της δόμησης ή ανοικοδόμησης στον Υδροχόο κι έτσι να συμπληρώσει το έργο που επιχείρησε να κάνει στην Ιχθυακή Εποχή. Αυτός και οι μαθητές Του και ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου είναι οι δεσμευμένοι οικοδόμοι του νέου πολιτισμού, του νέου “οίκου της ανθρωπότητας”. Το προπαρασκευαστικό έργο που κάνει τώρα, θα Του επιτρέψει να εκδηλώσει με σοφία (κι όχι μόνο με αγάπη) τη φύση των ιεραρχικών Σχεδίων, τα συνετά μέτρα κατασκευής, τη σοφή επιλογή των οικοδόμων και τις ορθές μεθόδους κατασκευής. Είναι λοιπόν φανερό ότι αυτός ο μέγιστος των Υιών του Θεού, ο Χριστός, ο Εκπρόσωπος της ανθρωπότητας και της δεύτερης θείας όψης, θα εκδηλώσει μέσα Του στη διάρκεια της Υδροχοϊκής Εποχής και μετά την επανεμφάνισή Του, ορισμένες κύριες συγχωνευμένες κι ανάμεικτες δυαδικότητες. Θα ήταν ωφέλιμο να τις μελετήσουμε και να γνωρίσουμε ποιες είναι: 1. Η συγχώνευση της δεύτερης θείας όψης της Αγάπης και της πρώτης θείας όψης της Θέλησης – της Θέλησης-για-το-καλό. 2. Η συγχώνευση αγάπης και σοφίας, που θα Του επιτρέψει να γίνει ο Δομητής της νέας εποχής και πολιτισμού. 3. Η συγχώνευση της Ιχθυακής ενέργειας που παρήχθη τα περασμένα δύο χιλιάδες έτη πνευματικής δραστηριότητας του Χριστού και των Υδροχοϊκών ενεργειών που θα παραχθούν και θα δράσουν στη Γη τα επόμενα δύο χιλιάδες ή δύο χιλιάδες πεντακόσια έτη. Γι’ αυτή τη διαδικασία συγχώνευσης και για ό,τι συνεπάγεται, υποβάλλεται τώρα σε εξάσκηση ο Χριστός. Όταν συμπληρωθεί, θα μπορέσει να γίνει με μια έννοια άγνωστη ως τώρα γι’ Αυτόν, το εστιακό σημείο και ο Πράκτορας διαβίβασης των εξής πέντε θείων ενεργειών: 1. 2. 3. 4. 5.

Της ενέργειας της Αγάπης. Της ενέργειας της Θέλησης. Της ενέργειας της Σοφίας. Της Ιχθυακής ενέργειας που παρήχθη στη διάρκεια της Χριστιανικής εποχής. Της Υδροχοϊκής ενέργειας που παράγεται τώρα στα εσώτερα πεδία της σκέψης και του αισθήματος και θα παραχθεί στους αιώνες που βρίσκονται μπροστά μας.

Οι γραμμές που ακολουθεί η εξάσκησή Του, είναι γνωστές μόνο στον Χριστό, στον

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Βούδδα και στον Αβατάρ της Σύνθεσης. Κάθε εσωτερική ή πνευματική εξάσκηση πρέπει να αυτο-εφαρμόζεται· αυτό ισχύει για τον Χριστό όπως και για τον ταπεινότερο ζηλωτή. Στις διαδικασίες της σκέψης, των αντιδράσεων και του σχεδιασμού του Χριστού είναι αδύνατο να υπεισέλθουμε. Η εμφάνισή Του στην Παλαιστίνη ήταν κυρίως προφητική και το έργο Του ήταν πρωτίστως να θέσει τα θεμέλια των δραστηριοτήτων που θ’ ακολουθούσαν την επανεμφάνισή Του, συν η σπορά του σπόρου, τη συγκομιδή του οποίου θα θέριζε στη νέα εποχή. Η τραγωδία της εμφάνισής Του πριν δύο χιλιάδες χρόνια χρωμάτισε την παρουσίαση της αλήθειας εκ μέρους των θεολόγων και τους έκανε να δεχθούν την ύπαρξη μιας δυστυχούς ιστορίας, αποτέλεσμα της οποίας ήταν ένας άθλιος και δυστυχής κόσμος. Η τραγωδία αυτή βασίστηκε: 1. Στην ανακάλυψή Του ότι η ανθρωπότητα δεν ήταν έτοιμη για εκείνο που ήρθε να δώσει κι ότι επί αιώνες θα χρειαζόταν πολλή εμπειρία, διδασκαλία, δοκιμασία και δοκιμή πριν μπορέσει ν’ αρχίσει το πραγματικό έργο Του. 2. Στην αναγνώρισή Του ότι και ο Ίδιος χρειαζόταν μια βαθύτερη σχέση μ’ εκείνο το κέντρο που πάντα ανέφερε ως “Οίκο του Πατρός”· η αντίληψη αυτή Τον οδήγησε να πει ότι οι μαθητές Του θα μπορούσαν και θα έκαναν “μείζονα” όσων έκανε κι ότι έπρεπε να υπάγει στον Πατέρα Του. 3. Στην κατάληξή Του στο συμπέρασμα ότι πρέπει να έχει πιο εκπαιδευμένους και αφοσιωμένους εργάτες και πράκτορες απ’ ό,τι ήταν δυνατό εκείνη την εποχή ή αποδείχθηκε έκτοτε δυνατό. Απ’ όπου και η συγκέντρωση και η εκπαίδευση του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου. Όταν υπάρξουν αρκετοί τέτοιοι υπηρέτες και φωτισμένοι εργάτες, θα έρθει και τίποτε δε θα μπορέσει να εμποδίσει την προσέγγισή Του. 4. Ανακάλυψε επίσης ότι οι άνθρωποι δεν ήταν τότε αρκετά απελπισμένοι αφού “η βασιλεία των ουρανών βιάζεται”· μόνο με απελπισία κι όταν φθάσει στο απροχώρητο βρίσκει ο μαθητής το δρόμο του σ’ αυτή τη Βασιλεία και είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τους παλιούς τρόπους. Ό,τι αληθεύει για το άτομο πρέπει σε μεγαλύτερη κλίμακα ν’ αληθεύει και για την ανθρωπότητα. Ο Χριστός δεν έρχεται μόνο για το Χριστιανικό κόσμο, αλλά για όλο τον κόσμο . Έρχεται για την Ανατολή και τη Δύση και προείδε αυτή τη “συντέλεια του αιώνος”, με τις πλανητικές της καταστροφές, τις προφανείς συμφορές, την απελπισία και την επίκληση – που αναπέμπεται από Ανατολή και Δύση. Γνώριζε ότι την ώρα της τελικής κρίσης κι έντασης η ίδια η ανθρωπότητα θα εκβίαζε την ανάδυσή Του. Η ιστορία της Καινής Διαθήκης είναι αληθινή και ακριβής· μόνο οι ανθρωποποίητες ερμηνείες της παραπλάνησαν την ανθρωπότητα. Υπάρχει στην Ανατολή ένας αρχαίος μύθος που έχει σήμερα εφαρμογή και κρατά το κλειδί της σχέσης του Χριστού και του Βούδδα· αφορά κάποια υπηρεσία την οποία, σύμφωνα με το μύθο, θα προσφέρει ο Βούδδας στον Χριστό. Σε συμβολική μορφή ο μύθος λέει ότι όταν ο Βούδδας έφθασε στη φώτιση και η εμπειρία στη Γη δεν είχε πλέον τίποτε να Του διδάξει, προείδε την εποχή όπου ο Αδελφός Του, ο Χριστός, θα

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

εργαζόταν στη Μεγάλη Υπηρεσία, όπως λέγεται. Για να βοηθήσει λοιπόν τον Χριστό, άφησε πίσω Του (για χρήση Του) ό,τι ονομάζεται μυστηριωδώς “τα ενδύματά Του”. Κληροδότησε και άφησε σε κάποιο ασφαλές μέρος το σύνολο της συναισθηματικήςενορατικής Του φύσης που καλείται από μερικούς αστρικό σώμα και το σύνολο της γνώσης και της σκέψης Του που καλείται νους ή νοητικό Του σώμα. Αυτά, λέει ο μύθος, θα τα αναλάβει ο Ερχόμενος και θ’ αποδειχθούν χρήσιμα γιατί θα συμπληρώσουν το συναισθηματικό και νοητικό εξοπλισμό του Χριστού και θα Του παράσχουν ό,τι χρειάζεται ως Δάσκαλος της Ανατολής και της Δύσης. Θα μπορέσει τότε με δύναμη κι επιτυχία να ενατενίσει το μελλοντικό έργο Του και να επιλέξει τους εργάτες Του. Κάτι από την ίδια αυτή ιδέα λανθάνει στην παραίνεση που δίνεται στην Καινή Διαθήκη, “τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ”. (Φιλ. 2.5.) Έτσι ο Χριστός με τις συγχωνευμένες ενέργειες της αγάπης και της σοφίας, με τη βοήθεια του Αβατάρ της Σύνθεσης και του Βούδδα και υπό την επιρροή του Πνεύματος της Ειρήνης και της Ισορροπίας θα μπορέσει να χειρισθεί και να διευθύνει τις ενέργειας που θα δημιουργήσουν τον επερχόμενο νέο πολιτισμό. Θα δει να φανερώνεται μπροστά στα μάτια Του η αληθινή ανάσταση – η ανάδυση του ανθρώπινου γένους από τη φυλακή στο σπήλαιο του υλισμού. Έτσι “από του πόνου της ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φως”. (Ησ. 53.9.)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η Εδραίωση Ορθών Ανθρώπινων Σχέσεων Ο Νόμος της Επαναγέννησης Η Αποκάλυψη του Μυστηρίου της Μύησης Η Διάλυση της Γοητείας

ήταν χρήσιμο να κάνουμε μερικές εισαγωγικές παρατηρήσεις στο γενικό θέμα της διδασκαλίας που δόθηκε (ανά τους αιώνες) από τους Υιούς του Θεού, οι Οποίοι εμφανίσθηκαν την ώρα της ανάγκης της ανθρωπότητας για να παρουσιάσουν στη συνείδηση των ανθρώπων της εποχής Τους ορισμένες αναγκαίες ιδέες κι έννοιες της αλήθειας. Όταν έρχονται, ο σκοπός Τους είναι η ικανοποίηση της άμεσης ανάγκης με τέτοιο τρόπο ώστε οι παρουσιαζόμενες ιδέες να μπορούν να γίνουν ιδεώδη με τα οποία θα προσαρμοσθεί τελικά η ζωή του ανθρώπινου γένους και θα επιφέρει έναν καλύτερο πολιτισμό. Πάντα ανά τους αιώνες υπήρξε μια μεγάλη συνέχεια αυτής της διδασκαλίας. Δεν είναι ο καιρός να γράψουμε ή να διαβάσουμε μια πλήρη ανάλυση ή δήλωση της προοδευτικής αποκάλυψης των ιδεών τις οποίες μεγάλες και φωτισμένες διάνοιες, εξουσιοδοτημένες από την πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη, έφεραν στην ανθρωπότητα. Όλοι οι κυκλικοί Δάσκαλοι (για να Τους διακρίνουμε απ’ τους πολλούς μικρότερους Δασκάλους) κυριάρχησαν για λογαριασμό Τους τη ζωή στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης – φυσική, συναισθηματική και νοητική – πέτυχαν τον έλεγχο του φυσικού επιπέδου της συνείδησης, της συναισθηματικής Τους φύσης κι απέκτησαν νοητική κατανόηση και τελικά φώτιση. Το πρόβλημα της Ιεραρχίας υπήρξε (και είναι) πόσο μέρος της ακριβούς αλήθειας μπορεί να εννοήσει η ανθρωπότητα και μέχρι ποίου σημείου μπορεί να παρουσιασθεί στον αφυπνιζόμενο νου της η απόλυτη αλήθεια· πρέπει ν’ αποφασίσει ποια όψη της παγκόσμιας αλήθειας θα επιτρέψει στον άνθρωπο ν’ αναδυθεί απ’ τις δυσχέρειές του κι έτσι να προχωρήσει στην Ατραπό της Επιστροφής στο Θεό· πρέπει συνεπώς να γνωρίζει σε ποιο σημείο της κλίμακας της εξέλιξης στέκει η ανθρωπότητα σε μια δεδομένη περίοδο. Αυτό από μόνο του Της παρουσιάζει ένα πεδίο έρευνας. Η μέθοδος που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα ήταν ν’ αποφασίσει ποιος είναι ο κύριος παράγοντας που λείπει από την αντίληψη του ανθρώπου για την πραγματικότητα (σε κάθε δεδομένη εποχή) και ποια αναγνωρισμένη θεία αλήθεια περιέχει τα σπέρματα μιας ζωντανής δραστηριότητας για την ανθρωπότητα σε κάποια ιδιαίτερη κατάσταση που απαιτεί ορισμένο τύπο βοήθειας. Πρέπει επίσης να καθορίσει πώς θα μπορέσει η Α

βοήθεια αυτή να παρουσιασθεί με τον καλύτερο τρόπο, έτσι ώστε τα αποτελέσματά της να είναι διαρκή, μορφωτικά και αποδοτικά. Μέχρι τώρα οι παρουσιασθείσες έννοιες διατυπώθηκαν από τους παγκόσμιους Δασκάλους της περιόδου και παρουσιάσθηκαν σε επιλεγμένους κι εκλεκτούς λίγους των οποίων το έργο ήταν να πάρουν τη νεοπαρουσιασθείσα ιδέα και να τη διαδώσουν μεταξύ εκείνων των ανθρώπων που ήταν αρκετά φωτισμένοι για να την αποδεχθούν, να την εξαπλώσουν, να τη βιώσουν και να την κάνουν δημοφιλή. Το έκαναν επί αιώνες με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Δεν είναι επίσης δυνατό να δώσω εδώ τις σχετικά λίγες αλήθειες που καθοδήγησαν την ανάπτυξη της ανθρωπότητας στην αρχαία Ατλαντίδα· αυτές όμως αποτελούν το σταθερό θεμέλιο όλης της μετέπειτα διδασκαλίας. Μπορούμε να μελετήσουμε (σαν υπόβαθρο της εξέτασης των διδασκαλιών που θα δώσει ο Χριστός μετά την επανεμφάνισή Του) μερικές από τις μικρότερες έννοιες οι οποίες υπόκεινται σήμερα στη διδασκαλία όλων των παγκόσμιων θρησκειών και τις οποίες οι σύγχρονοι θρησκευτικοί δάσκαλοι θα έπρεπε να παρουσιάσουν στη σκέψη του κοινού. Ο πρώτος τέτοιος Δάσκαλος ανήκει σε μια τόσο αρχαία εποχή, ώστε δεν είναι δυνατό να πούμε πότε έζησε αληθινά· ακόμη και το όνομά Του έχει εκμοντερνισθεί και είναι το όνομα που δόθηκε σε έναν αρχαίο ήρωα-δάσκαλο. Το όνομά Του είναι Ηρακλής. Παρουσίασε στον κόσμο με τη μορφή ενός εικονικού και παγκόσμιου δράματος (συμβολικής φύσης) την έννοια ενός μεγάλου αντικειμενικού σκοπού που επιτυγχάνεται μόνο σαν αποτέλεσμα αγώνα και δυσχέρειας. Υπέδειξε ένα στόχο στον οποίο πρέπει να βαδίσουν οι άνθρωποι, άσχετα με τα εμπόδια· τα εμπόδια αυτά τα απεικόνισε στους Δώδεκα Άθλους του Ηρακλή, οι οποίοι ήταν δράματα κι όχι πραγματικά συμβάντα. Απεικόνισε έτσι σε όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και καρδιές για να κατανοούν, τη φύση του προβλήματος που πρέπει να λύσουν στην Ατραπό της Επιστροφής στο Θεό· απεικόνισε το ταξίδι του Άσωτου Υιού πίσω στον οίκο του Πατρός και τις δοκιμασίες και τις δοκιμές τις οποίες πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν όλοι οι μαθητές, οι ζηλωτές και οι μυημένοι και τις οποίες όλοι όσοι αποτελούν σήμερα την πνευματική Ιεραρχία έχουν ήδη αντιμετωπίσει. Στην εξέταση αυτής της δήλωσης πρέπει να συμπεριλάβουμε επίσης τον Χριστό, για τον Οποίο μας λένε ότι ήταν “πεπειραμένος κατά πάντα καθ’ ομοιότητα χωρίς αμαρτίας” (Εβρ. 4.15), αλλά πέρασε θριαμβευτικά όλες τις δοκιμασίες και τις δοκιμές. Σε κάποια άγνωστη επίσης εποχή ήρθε ο Ερμής και όπως λένε τα αρχεία, πρώτος Αυτός διακήρυξε ότι ήταν “το Φως του Κόσμου”. Αργότερα εμφανίσθηκε ο μεγάλος Δάσκαλος Βυάσα. Έδωσε ένα απλό κι αναγκαίο μήνυμα ότι ο θάνατος δεν ήταν το τέλος. Από την εποχή Του μπορούμε να δούμε να βλαστάνει στη σκέψη των ανθρώπων η δυνατότητα της αθανασίας της ψυχής. Αόριστα κι ενστικτωδώς οι άνθρωποι είχαν ελπίσει και νιώσει ότι η απόρριψη του φυσικού φορέα δεν ήταν το οριστικό πέρας κάθε ανθρώπινου αγώνα, αγάπης και έφεσης· τις πρώιμες εκείνες μέρες κυριαρχούσε το αίσθημα και οδηγούσε το ένστικτο· δεν υπήρχε σκέψη μεταξύ των ανθρώπινων μαζών, όπως συμβαίνει σήμερα. Στην περίοδο της κορύφωσης στην οποία ζούμε τώρα, το

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

έργο της πνευματιστικής κίνησης με τις πολλές μορφές της, είναι στην πραγματικότητα η ανάδυση εκείνου του ρεύματος της σκέψης-ενέργειας και της ιδέας που εμφύτευσε πριν χιλιάδες χρόνια στη ανθρώπινη συνείδηση ο Βυάσα. Η προσπάθεια των διανοούμενων ν’ αποδείξουν την επιστημονική δυνατότητα της αθανασίας, αποτελεί επίσης μέρος του μεγάλου αυτού ρεύματος το οποίο μεταφέρθηκε σε διανοητικά επίπεδα κι έτσι λύτρωσε το έργο του Βυάσα από την ομίχλη και τη γοητεία και την ψυχιστική κακοήθεια από την οποία περιβάλλεται τώρα. Το γεγονός της αθανασίας βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα της επιστημονικής απόδειξης· το γεγονός της επιβίωσης κάποιου παράγοντα έχει ήδη αποδειχθεί, παρότι ό,τι αποδείχθηκε ότι επιβιώνει, δεν είναι προφανώς καθαυτό ουσιαστικά αθάνατο. Η πραγματική φύση της ψυχής και το γεγονός της επιβίωσής της και της αιώνιας ζωντάνιας της συμβαδίζουν και δεν είναι ακόμη επιστημονικά αποδειγμένα· είναι όμως γνωστά κι αναγνωρίζονται σήμερα σαν αλήθειες από αναρίθμητα εκατομμύρια και από τόσους πολλούς διανοούμενους ώστε – εκτός αν θεωρηθούν μαζική υστερία και μαζική παραίσθηση – η ύπαρξή τους εικάζεται ήδη ορθά. Ο επόμενος Δάσκαλος που πρέπει ν’ αναφέρουμε είναι ο Boύδδας, μολονότι μεσολάβησαν πολλοί μεταξύ της εποχής του Βυάσα και της δικής Του. Εκείνους τους αιώνες για τους οποίους η ιστορία είναι σχετικά αμυδρή κι αόριστη στην περιγραφή της, η νοημοσύνη των ανθρώπων αναπτυσσόταν γοργά και η ερευνητική αντίληψη του ανθρώπινου γένους ερχόταν σε αυξανόμενη χρήση. Η υποβολή ερωτημάτων στα οποία δεν είναι προφανώς εύκολες οι απαντήσεις, εστιάσθηκε σε μια ομάδα στοχαστών στην Ινδία, που αντιπροσώπευε τους σκεπτόμενους ανθρώπους κάθε χώρας. Έθεσαν τα αρχαία ερωτήματα για το λόγο ύπαρξης της θλίψης και της δυστυχίας σε κάθε χώρα και σε κάθε ζωή· ρώτησαν ποια ήταν η αιτία αυτών των πραγμάτων και τι πρέπει να γίνει για ν’ αλλάξουν αυτές οι συνθήκες ζωής· ζήτησαν να μάθουν ποια ήταν η ολοκληρώνουσα αρχή του ανθρώπου και τι ήταν η ψυχή κι αν υπήρχε εαυτός. Ο Βούδδας εμφανίσθηκε για να δώσει την απάντηση και να θέσει τα θεμέλια μιας πιο φωτισμένης προσέγγισης στη ζωή κι έδωσε τη διδασκαλία που θ’ άνοιγε τη θύρα στο έργο του Χριστού, για τον Οποίο ήξερε ότι ακολουθούσε τα βήματά Του. Έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε ότι όταν ήρθε ο Βούδδας πεντακόσια περίπου χρόνια πριν τον Χριστό (γιατί η ακριβής χρονολογία γέννησης του Χριστού είναι συζητήσιμη), οι πρώτες αμυδρές επιρροές της Ιχθυακής Εποχής μπορούσαν να γίνουν αισθητές στην κρούση τους πάνω στην ισχυρή ποιότητα της εποχής του Κριού, του Αποδιοπομπαίου Τράγου. Η επιρροή αυτής της εποχής – που διάρκεσε σ’ όλη την Εβραϊκή περίοδο – ήταν εκείνη που οδήγησε τελικά στη διαστροφή της απλής διδασκαλίας του Χριστού όταν ήρθε. Παρουσιάσθηκε εσφαλμένα στον κόσμο σαν ο ζωντανός Αποδιοπομπαίος Τράγος που αίρει τις αμαρτίες του κόσμου κι έτσι προήλθε η δοξασία της υποκατάστατης εξιλέωσης. Υπεύθυνος γι’ αυτή την έμφαση ήταν ο Απ. Παύλος. Μια παράλληλη περίπτωση παρόμοιας διαστροφής ήταν επίσης Εβραϊκής προέλευσης και εμφανίσθηκε στα αρχικά στάδια του κύκλου του Κριού. Μας λένε ότι τα Τέκνα του Ισραήλ έπεσαν και προσκύνησαν το χρυσό μόσχο, το σύμβολο του

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ταύρου· αυτός ήταν ο προηγούμενος αστρονομικός κύκλος. Πρόκειται για αστρονομικούς κύκλους κι όχι για αστρολογία. Στα πρώτα στάδια του Κριού η διδασκαλία οπισθοδρόμησε σ’ εκείνη του Ταύρου και στα πρώτα στάδια των Ιχθύων οπισθοδρόμησε σ’ εκείνη του Κριού κι έτσι τέθηκε η σφραγίδα της οπισθοδρόμησης στη διδασκαλία που ελέγχει τώρα τόσους πολλούς ορθόδοξους Χριστιανούς. Ο Βούδδας απάντησε στα ερωτήματα που τέθηκαν στην εποχή Του, δίνοντας τις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες οι οποίες απαντούν ικανοποιητικά και αιώνια στο αίτημα του ανθρώπου για ένα γιατί. Οι Αλήθειες αυτές μπορούν να συνοψισθούν ως εξής: ο Βούδδας δίδαξε ότι η δυστυχία και η οδύνη ήταν δημιουργήματα του ανθρώπου κι ότι η εστίαση της ανθρώπινης επιθυμίας στο ανεπιθύμητο, το εφήμερο και το υλικό ήταν το αίτιο όλης της απελπισίας, του μίσους και του ανταγωνισμού και ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος ζει στο βασίλειο του θανάτου – το βασίλειο της φυσικής ζωής, που είναι ο αληθινός θάνατος του πνεύματος. Συνέβαλε μοναδικά στη διδασκαλία που δόθηκε απ’ τον Ηρακλή και τον Βυάσα και πρόσθεσε στο οικοδόμημα της αλήθειας που είχαν ανεγείρει. Έτσι προετοίμασε το δρόμο του Χριστού. Μεταξύ της εποχής των δύο αυτών μεγάλων Δασκάλων, του Βούδδα και του Χριστού, εμφανίσθηκαν μικρότεροι δάσκαλοι για να ενισχύσουν και να συμπληρώσουν τις ήδη δοθείσες βασικές αλήθειες· απ’ τους σημαντικότερους ήταν ο Σανκαρατσάρυα που έδωσε μια βαθιά διδασκαλία για τη φύση του Εαυτού. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ο δάσκαλος της Μπαγκαβάτ Γκίτα, ο Σρι Κρίσνα, γιατί πολλοί πιστεύουν ότι είναι μια προηγούμενη ενσάρκωση του Χριστού. Έτσι οι θεμελιώδεις αλήθειες στις οποίες βασίζεται η σχέση με το Θεό (κι επομένως η σχέση με τους συνανθρώπους μας) δόθηκαν πάντα από τον Υιό του Θεού, που ήταν – σε κάθε παγκόσμια περίοδο – ο διδάσκων Αρχηγός της πνευματικής Ιεραρχίας. Την κατάλληλη στιγμή ήρθε ο Χριστός κι έδωσε στον κόσμο (κυρίως δια των μαθητών Του) δύο μεγάλες αλήθειες: το γεγονός της ύπαρξης της ανθρώπινης ψυχής και δεύτερο, το σύστημα της υπηρεσίας (η φράση αυτή χρησιμοποιείται σκόπιμα) σαν τον τρόπο εδραίωσης ορθών ανθρώπινων σχέσεων – με το Θεό και τους συνανθρώπους μας. Είπε στους ανθρώπους ότι όλοι ήταν Υιοί του Θεού με την ίδια έννοια που ήταν κι ο Ίδιος· τους είπε με πολλούς συμβολικούς τρόπους ποιος και τι ήταν και τους βεβαίωσε ότι μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερα πράγματα απ’ ό,τι Αυτός, επειδή ήταν θείοι όπως κι ο Ίδιος. Τα μεγαλύτερα αυτά πράγματα τα πέτυχε ήδη η ανθρωπότητα στο φυσικό πεδίο και στον έλεγχο της φύσης, όπως ήξερε ο Χριστός ότι θα έκαναν οι άνθρωποι, γιατί γνώριζε τη λειτουργία του Νόμου της Εξέλιξης. Τους δίδαξε ότι η υπηρεσία ήταν το κλειδί στη ζωή της απελευθέρωσης, διδάσκοντάς τους την τεχνική της υπηρεσίας με τη δική Του ζωή, καθώς πορευόταν κάνοντας το καλό, θεραπεύοντας τους ασθενείς και κηρύσσοντας και διδάσκοντας τα πράγματα της Βασιλείας του Θεού και τρέφοντας τους πεινασμένους, φυσικά και πνευματικά. Έκανε την καθημερινή ζωή μια θεία σφαίρα πνευματικής ζωντάνιας, τονίζοντας έτσι τη διδασκαλία του Βούδδα, χωρίς να επιθυμεί τίποτε για το χωριστό εαυτό. Έτσι ο Χριστός δίδαξε, αγάπησε κι έζησε, προωθώντας τη μεγάλη συνέχεια της αποκάλυψης

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

και της ιεραρχικής διδασκαλίας· κατόπιν εισήλθε για χάρη μας στον πέπλο, αφήνοντάς μας ένα παράδειγμα “ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν Αυτού” (Πέτρ. Α, 2.21) – να Τον ακολουθήσουμε στην πίστη Του στη θειότητα, στην υπηρεσία Του και στην ικανότητα να διεισδύει σ’ εκείνη την περιοχή της συνείδησης και σ’ εκείνο το πεδίο δραστηριότητας, το οποίο αποκαλούμε αληθινή Εκκλησία του Χριστού, την (προς το παρόν αόρατη) Ιεραρχία του πλανήτη μας, την αληθινή Βασιλεία του Θεού. Ο πέπλος που μας κρύβει την πραγματική αυτή Εκκλησία, βρίσκεται πλέον σε διαδικασία εξαφάνισης και ο Χριστός είναι στα πρόθυρα της επανεμφάνισης. Επομένως στο φως του παρελθόντος και της τωρινής ανάγκης της ανθρωπότητας, την οποία πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν ο Χριστός και η Ιεραρχία, ποια θα είναι αυτή τη φορά η διδασκαλία που θα δώσει; Αυτό είναι το ερώτημα που υποβάλλουν τώρα οι μαθητές Του. Η πιθανότητα είναι ότι η διδασκαλία Του θα διαιρεθεί σε τέσσερα μέρη· θα ήταν καλό να εξετάσουμε το καθένα και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κατανοήσουμε και να προετοιμάσουμε τον ανθρώπινο νου για την αποδοχή εκείνου που θα δώσει. Ι. Η Εδραίωση Ορθών Ανθρώπινων Σχέσεων. Η φράση “ορθές ανθρώπινες σχέσεις” συζητείται σήμερα πολύ· γίνεται αυξανόμενα αντιληπτό ότι αποτελεί κύρια ανθρώπινη ανάγκη και τη μόνη ελπίδα ενός ειρηνικού και ασφαλούς μέλλοντος. Οι λανθασμένες ανθρώπινες σχέσεις έφθασαν σε ένα τέτοιο στάδιο δυσχέρειας, ώστε κάθε φάση της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται σε κατάσταση χαοτικής αναστάτωσης· εμπλέκεται κάθε όψη της καθημερινής ζωής – η οικογενειακή ζωή, η κοινωνική ζωή, οι επιχειρηματικές σχέσεις, οι θρησκευτικές και πολιτικές επαφές, η κυβερνητική δράση και η συνήθης ζωή όλων των λαών, συμπεριλαμβάνοντας το όλο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Παντού υπάρχει μίσος, ανταγωνισμός, κακή προσαρμογή, πάλη μεταξύ των κομμάτων, το χυδαιότερο είδος αναμόχλευσης της λάσπης και της σκανδαλοθηρίας, βαθιά δυσπιστία μεταξύ ανθρώπων και εθνών, μεταξύ κεφαλαίου κι εργασίας και μεταξύ των πολλών αιρέσεων, εκκλησιών και θρησκειών. Η διαφορά μεταξύ μιας αίρεσης και μιας εκκλησίας είναι σε τελευταία ανάλυση μόνο διαφορά βαθμού και ιστορικής απαρχής· είναι διαφορά ερμηνείας, φανατικής προσκόλλησης σε κάποια προσφιλή αλήθεια και πάντα αποκλειστικότητας που είναι αντίθετη με τη Χριστιανική διδασκαλία. Πουθενά δεν υπάρχει σήμερα ειρήνη ή κατανόηση· μόνο μια μικρή μειονότητα σε σχέση με τον πληθυσμό της γης αγωνίζεται για εκείνες τις συνθήκες που θα οδηγήσουν σε ειρηνικές κι ευτυχισμένες σχέσεις. Η ισχύς της μαχητικής αυτής μειονότητας που αγωνίζεται για την ειρήνη και τις ορθές σχέσεις έγκειται στο γεγονός ότι το έργο που επιχειρεί να κάνει είναι σε ευθυγράμμιση με τη θεία πρόθεση και σκοπό. Μέσα σ’ αυτό το χάος των αντιμαχόμενων, ανταγωνιστικών και συγκρουόμενων συμφερόντων, σχεδιάζει να επανεμφανισθεί ο Χριστός. Θα σας ζητήσω να ατενίσετε την πολύ πραγματική φρίκη εκείνου που πρέπει ν’ αντιμετωπίσει και την ανάγκη να επέλθει κάποιο μέτρο τάξης στον κόσμο, να εξαγγελθούν ορισμένες βασικές αρχές και να γίνουν τουλάχιστον

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

μερικώς δεκτές, προτού μπορέσει να εργασθεί χρήσιμα μεταξύ των ανθρώπων. Αν ερχόταν αμέσως, η φωνή Του δε θα γινόταν ακουστή, γιατί ο θόρυβος των διενέξεων των ανθρώπων είναι πολύ μεγάλος· αν επεδίωκε να προσελκύσει την προσοχή των ανθρώπων “μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης” όπως λέει η προφητεία (Ματθ. 24.31), θα χαρακτηριζόταν απλά σαν κάποιος που αυτοδιαφημίζεται· αν κήρυττε και δίδασκε, θα προσέλκυε κυρίως όσους σκέπτονται φυσικά σύμφωνα με το μήνυμά Του, ή θα μαζεύονταν οι εύπιστοι και οι ανόητοι, όπως συμβαίνει με όλους τους νέους δασκάλους – ανεξάρτητα τι διδάσκουν. Η μάζα των ανθρώπινων όντων πεινά ακόμη πολύ, είναι σε μεγάλη ψυχική αναστάτωση, πολλή σύγχυση και δυστυχία και μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον, την ελευθερία και την ασφάλειά της, ώστε να είναι σε θέση να Τον ακούσει. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δε θα έρθει σαν ήρωας κατακτητής, όπως οι θεολογικές ερμηνείες οδήγησαν τον άνθρωπο να πιστεύει, γιατί ασφαλώς δε θα κατόρθωναν να Τον αναγνωρίσουν και θα Τον εκλάμβαναν απλά σαν μια άλλη στρατιωτική μορφή· τέτοιες είχαμε πολλές· δε θα έρθει σαν Μεσσίας των Εβραίων για να σώσει τους λεγόμενους Άγιους Τόπους και την πόλη της Ιερουσαλήμ για χάρη των Εβραίων, γιατί ανήκει σ’ όλο τον κόσμο κι ούτε οι Εβραίοι ούτε άλλος λαός έχει ειδικά δικαιώματα ή μοναδικά προνόμια ή μπορεί να Τον διεκδικήσει σαν δικό του· δε θα έρθει για να προσηλυτίσει τον “ειδωλολατρικό” κόσμο, γιατί στα μάτια του Χριστού και των αληθινών μαθητών Του δεν υπάρχει τέτοιος κόσμος και οι λεγόμενοι ειδωλολάτρες εκδήλωσαν ιστορικά λιγότερο κακό σε φαύλες συρράξεις απ’ ό,τι ο στρατοκρατικός Χριστιανικός κόσμος. Η ιστορία των Χριστιανικών εθνών και της Χριστιανικής εκκλησίας είναι ιστορία επιθετικής μαχητικότητας – το τελευταίο πράγμα που επιθυμούσε ο Χριστός όταν επεδίωκε να ιδρύσει την Εκκλησία Του στη Γη. Όταν ήρθε προηγουμένως είπε (και τα λόγια παρερμηνεύθηκαν οικτρά), “ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν”. (Ματθ. 10.34.) Αυτό θα ισχύσει ειδικά στο διάστημα των πρώτων ημερών της έλευσής Του. Η μάχαιρα που χειρίζεται, είναι το ξίφος του Πνεύματος· είναι εκείνο το ξίφος που προκαλεί σχίσμα μεταξύ της αληθινής πνευματικότητας και του συνηθισμένου υλισμού. Το κύριο αποτέλεσμα της εμφάνισής Του θα είναι ασφαλώς να καταδείξει σε κάθε χώρα τα επακόλουθα του πνεύματος της περιεκτικότητας – μιας περιεκτικότητας που θα διοχετευθεί ή θα εκφρασθεί απ’ Αυτόν. Όσοι επιδιώκουν ορθές ανθρώπινες σχέσεις, θα συγκεντρωθούν αυτόματα γύρω Του, είτε ανήκουν σε μια από τις μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες είτε όχι· όσοι δε βλέπουν αληθινή ή βασική διαφορά μεταξύ θρησκειών ή ανθρώπων ή εθνών, θα συναθροισθούν γύρω Του· όσοι ενσωματώνουν το πνεύμα της αποκλειστικότητας και της χωριστικότητας, θα σταθούν αυτόματα και θ’ αποκαλυφθούν εξίσου κι όλοι οι άνθρωποι θα τους γνωρίσουν για ό,τι είναι. Το διαχωριστικό ξίφος του πνεύματος – χωρίς να πληγώνει – θα φέρει αποκάλυψη και θα υποδείξει το πρώτο αναγκαίο βήμα για την ανθρώπινη αναγέννηση. Στέκοντας ως εστιακό σημείο του εσώτερου Τριγώνου – του Βούδδα, του Πνεύματος της Ειρήνης και του Αβατάρ της Σύνθεσης – η επακόλουθη εκχυνόμενη

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

δυναμικότητα του Χριστού θα είναι τόσο μεγάλη, ώστε η διάκριση μεταξύ αγάπης και μίσους, μεταξύ επίθεσης κι ελευθερίας και μεταξύ απληστίας και μερισμού θα αποσαφηνισθεί καθαρά στα μάτια και τις διάνοιες όλων των ανθρώπων κι επομένως η διάκριση μεταξύ καλού και κακού θα γίνει εξίσου σαφής. Η επικλητική προσευχή, “Από την εστία της αγάπης μέσα από την καρδιά του Θεού, ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων”, θα εκπληρωθεί. Ο Χριστός θα εξαπολύσει στον κόσμο των ανθρώπων την ισχύ και τη διακριτική ενέργεια της ενορατικής αγάπης. Τα αποτελέσματα της διανομής αυτής της ενέργειας της αγάπης θα είναι διπλά: 1. Αναρίθμητοι άνδρες και γυναίκες σε κάθε χώρα θα συγκροτήσουν ομάδες για την προώθηση της καλής θέλησης και για τη δημιουργία ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Θα είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός τους, ώστε από μια μικρή και σχετικά ασήμαντη μειονότητα θα γίνουν η μεγαλύτερη και πιο επηρεάζουσα δύναμη στον κόσμο. Μέσω αυτών θα μπορέσει να εργασθεί επιτυχώς ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου. 2. Αυτή η δρώσα ενέργεια της αγαπητικής κατανόησης θα κινητοποιήσει μια τεράστια αντίδραση ενάντια στη δύναμη του μίσους. Το μίσος, η χωριστικότητα κι ο αποκλεισμός θα φτάσουν να θεωρούνται σαν το μόνο αμάρτημα, γιατί θ’ αναγνωρισθεί ότι όλα τα αμαρτήματα – όπως αναφέρονται και θεωρούνται πλέον ως λάθη – πηγάζουν μόνο από το μίσος ή απ’ το προϊόν του, την αντικοινωνική συνείδηση. Το μίσος και οι εξαρτημένες συνέπειές του είναι το αληθινό αμάρτημα κατά του Αγίου Πνεύματος, για το οποίο φιλονίκησαν τόσο πολύ οι σχολιαστές, παραβλέποντας (στην ανοησία τους) την απλότητα και την καταλληλότητα του αληθινού ορισμού. Η ισχύς της ιεραρχικής πνευματικής κρούσης που εστιάζεται δια του Χριστού και των εργαζόμενων μαθητών Του, θα είναι τόσο μεγάλη ώστε η χρησιμότητα, η πρακτικότητα και η φυσικότητα των ορθών ανθρώπινων σχέσεων θα γίνει τόσο φανερή, οπότε οι παγκόσμιες υποθέσεις θα διευθετηθούν γοργά και θα εγκαινιασθεί η νέα εποχή της καλής θέλησης και της ειρήνης στη γη. Η νέα κουλτούρα και ο νέος πολιτισμός θα είναι τότε εφικτά. Δεν είναι η εικόνα κάποιου αισιόδοξου, μυστικιστικού κι ανέφικτου γεγονότος. Δε βασίζεται σε ευσεβή πόθο ή τυφλή ελπίδα. Σήμερα ήδη οι μαθητές του Χριστού κηρύσσουν τη δοξασία των ορθών ανθρώπινων σχέσεων· άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης επιχειρούν να δείξουν ότι μόνο δια της καλής θέλησης μπορεί να επέλθει αληθινή ειρήνη στο στίβο της διεθνούς ζωής. Στην παρουσίαση της αληθινής “ζωντάνιας” την οποία θα καταδείξει ο Χριστός στον κόσμο των σκεπτόμενων ανθρώπων, δεν υπάρχει αναγκαστικά χώρος για αποκλειστικότητα ή χωριστικότητα, επειδή η “περισσή ζωή” (που επιδιώκει να μας διοχετεύσει) είναι ένα ελεύθερο και ρέον ρεύμα που παρασύρει εμπόδια και φραγμούς κι εγκαθιδρύει την ακώλυτη κυκλοφορία της αλήθειας και της ίδιας της ζωής – των οποίων η ουσιώδης ποιότητα είναι η αγάπη. Όλες οι παγκόσμιες θρησκείες υποστηρίζουν το γεγονός ότι ο Θεός είναι

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ουσιαστικά Αγάπη κι ότι ο Θεός είναι ουσιαστικά ζωή καθώς και νοημοσύνη. Η ζωή αυτή μεταφέρει μαζί της την ουσιώδη ποιότητα της θέλησης του Θεού καθώς και την αγάπη του Θεού. Αμφότερες είναι εξίσoυ σημαντικές, γιατί η θέληση αυτή εξειδικεύεται με την αγάπη. Οι άνθρωποι μέχρι τώρα δε γνωρίζουν τίποτε για την πραγματική φύση της ποιότητας της ζωντάνιας που ενεργοποιείται από αγάπη και θέληση, παρά με μια αόριστη θεωρητική έννοια. Η επανεμφάνιση του Χριστού θα εδραιώσει το γεγονός της θείας αυτής ζωντάνιας· το έργο που θα εκτελέσει – με τη βοήθεια των μαθητών Του – θα καταδείξει την αγάπη και το θείο σκοπό που βρίσκονται πίσω από κάθε φαινομενική εμπειρία. Η εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων είναι μια όψη της θείας θέλησης για την ανθρωπότητα και η επόμενη έδρα της θείας έκφρασης που θα εκδηλωθεί στις ανθρώπινες υποθέσεις – ατομικές, κοινοτικές, εθνικές και διεθνείς. Τίποτε και ποτέ δεν εμπόδισε τελικά τη θεία αυτή έκφραση, εκτός απ’ τον παράγοντα του χρόνου κι αυτός ο παράγοντας του χρόνου καθορίζεται απ’ την ανθρωπότητα και είναι έκφραση της θείας ελεύθερης βούλησης. Η αποσκοπούμενη θεία πρόθεση μπορεί να προχωρήσει στην εκδήλωση γρήγορα ή αργά, ανάλογα με την απόφαση του ανθρώπου· μέχρι τώρα ο άνθρωπος αποφάσισε μια αργή – πολύ αργή – εκδήλωση. Εδώ φαίνεται η ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης. Επειδή η θειότητα ενυπάρχει ή είναι παρούσα σ’ όλες τις μορφές κι επομένως σ’ όλα τα ανθρώπινα όντα, η θέληση αυτή πρέπει τελικά να εκπληρωθεί· λόγω της τεράστιας υλικής πρόθεσης (μιλώντας εσωτερικά) όλων των μορφών προς το παρόν, η Θέληση αυτή έχει μέχρι τώρα καθυστερήσει στην έκφρασή της· δεν ήταν η θέληση του ανθρώπου να εδραιώσει ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Απ’ όπου και η ποινή του πολέμου, το μαρτύριο των μορφών και η δυστυχία στην ανθρώπινη ζωή σήμερα. Οι παράγοντες αυτοί επιφέρουν ένα μεγάλο και γενικό μετασχηματισμό· οι ενδείξεις τους μπορούν να ιδωθούν εύκολα από τους πνευματικά σκεπτόμενους ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί λένε συνέχεια (όπως έκανε ο Χριστός στον Κήπο της Γεθσημανή) “Γενηθήτω το θέλημά σου”. (Ματθ. 26.39.) Το λένε από άγνοια και συχνά με απελπισία· ωστόσο υποδεικνύει μια γενική διαδικασία πνευματικού αναπροσανατολισμού, υποταγής και συναίνεσης. Ο Χριστός εκδήλωσε αυτή την υποταγή όταν είπε, “καταβέβηκα ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με”. (Ιωάν. 6.38.) Απέδειξε τη συναίνεσή Του όταν ανέκραξε: “Πάτερ πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω”. Η υποταγή περιέχει τα στοιχεία της καθυπόταξης στις περιστάσεις και μιας αναγνώρισης που μπορεί να μην κατανοεί, αλλά υποτάσσεται σ’ εκείνο που επιβάλλεται. Η συναίνεση περιέχει το στοιχείο της κατανοούσας αντίληψης κι αυτή σημαδεύει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Αμφότερες αποδέχονται το γεγονός μιας θείας επισκιάζουσας θέλησης στη ζωή του ανθρώπινου γένους σήμερα· αμφότερες προετοιμάζουν την αναγνώριση του έργου του Χριστού στην επίτευξη ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Προς το παρόν η υποταγή του ανθρώπινου γένους στη θεία θέληση είναι μια αρνητική υποταγή· η αληθινή υποταγή είναι μια θετική στάση πνευματικής προσδοκίας που οδηγεί τελικά σε μια θετική

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

συναίνεση. Μπορεί επίσης να ιδωθεί μια πνευματική προσδοκία· ο ρόλος του έργου του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου είναι να την εντείνει. Πρέπει επίσης να καλλιεργήσει την πνευματική υποταγή και τη νοήμονα συναίνεση στις μάζες οι οποίες διαιρούνται κανονικά σε δύο τάξεις που εκφράζουν τις δύο αυτές στάσεις· αυτοί οι παράγοντες της υποταγής, της συναίνεσης και της προσδοκίας λανθάνουν σε κάθε άνθρωπο. Οι τρεις αυτές θείες δυναμικότητες θα επιτρέψουν στους ανθρώπους ν’ ανταποκριθούν στο μήνυμα του Χριστού κι επομένως η ανιδιοτελής θυσία, ο κατανοών συμβιβασμός και η αντίληψη των πολλών και διαφορετικών απόψεων (αναγκαία για την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων) θα είναι πολύ ευκολότερο να πραγματωθούν. Θα ήταν χρήσιμο για όλους μας να στοχασθούμε τους παράγοντες που αναγνωρίζονται στην υποταγή και τη συναίνεση. Η εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων συνεπάγεται εγκατάλειψη, απάρνηση, υποταγή στα υφιστάμενα γεγονότα και πειθήνια συναίνεση στο θείο νόμο. Είναι τα πράγματα που κατέδειξε προηγουμένως ο Χριστός στη Γη και είναι τα πράγματα που θα βοηθήσει την ανθρωπότητα να δεχθεί με ενθουσιασμό και κατανόηση. Αυτό θα φέρει την ευτυχία. Η ευτυχία είναι ένα δύσκολο μάθημα· είναι για το ανθρώπινο γένος μια εντελώς νέα εμπειρία και ο Χριστός πρέπει να διδάξει στους ανθρώπους πώς να χειρισθούν ορθά την ευτυχία, να υπερνικήσουν τις αρχαίες έξεις της δυστυχίας κι έτσι να γνωρίσουν την έννοια της αληθινής χαράς. Ο Χριστός δεν έρχεται όμως μόνο για να διδάξει στους ανθρώπους την ανάγκη των ορθών ανθρώπινων σχέσεων· έρχεται να τους διδάξει πώς να τις εδραιώνουν με επιτυχία. ΙΙ. Ο Χριστός θα Διδάξει το Νόμο της Επαναγέννησης. Ο Νόμος αυτός είναι το κύριο συμπλήρωμα του Νόμου της Εξέλιξης. Ποτέ δεν έγινε αντιληπτός ή ορθά κατανοητός στη Δύση και στην Ανατολή όπου τον δέχονται σαν διέπουσα αρχή της ζωής, δεν αποδείχθηκε χρήσιμος γιατί το αποτέλεσμά του υπήρξε αποχαυνωτικό κι επιζήμιο στην πρόοδο. Στην Ανατολή ο σπουδαστής τον θεωρεί ότι του παρέχει αφθονία χρόνου· αυτή εξουδετέρωσε την κινούσα προσπάθεια για την επίτευξη κάποιου στόχου. Ο μέσος Χριστιανός συγχέει το Νόμο της Επαναγέννησης με εκείνο που αποκαλεί “μετεμψύχωση” και συχνά πιστεύει ότι ο Νόμος της Επαναγέννησης υποδηλώνει την είσοδο ανθρώπινων όντων σε σώματα ζώων ή κατώτερων μορφών ζωής. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει καθόλου. Καθώς η ζωή του Θεού προοδεύει από μορφή σε μορφή, η ζωή αυτή στα υπανθρώπινα βασίλεια της φύσης προχωρεί προοδευτικά από τις ορυκτές μορφές στις φυτικές μορφές και από τις φυτικές αυτές μορφές στις ζωώδεις μορφές· από το στάδιο της ζωώδους μορφής η ζωή του Θεού περνά στο ανθρώπινο βασίλειο και υπόκειται στο Νόμο της Επαναγέννησης κι όχι στο νόμο της Μετεμψύχωσης. Σ’ όσους γνωρίζουν κάτι απ’ το νόμο της Επαναγέννησης ή Επανενσάρκωσης, το λάθος φαίνεται γελοίο. Στον ορθόδοξο Χριστιανό προκαλεί φρίκη η δοξασία ή η θεωρία της επανενσάρκωσης· αν όμως του υποβάλει κανείς το ερώτημα που έθεσαν στον Χριστό οι μαθητές Του για τον τυφλό: “Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

τυφλός γεννηθή;” (Ιωάν. 9.2) αρνούνται τις συνέπειες· ή εκφράζουν κατάπληξη ή ειρωνεία, ανάλογα με την περίπτωση. Η παρουσίαση στον κόσμο της σκέψης από το μέσο αποκρυφιστή ή εκπρόσωπο της θεοσοφίας υπήρξε συνολικά οικτρή. Υπήρξε οικτρή γιατί παρουσιάσθηκε χωρίς νοημοσύνη. Το καλύτερο που μπορεί να λεχθεί είναι ότι εξοικείωσαν το ευρύ κοινό με τη θεωρία· αν ωστόσο παρουσιαζόταν με περισσότερη νοημοσύνη, ίσως γινόταν γενικότερα αποδεκτή στη Δύση. Αν ο στόχος των ορθών ανθρώπινων σχέσεων διδαχθεί παγκόσμια από τον Χριστό, η έμφαση της διδασκαλίας Του πρέπει να τεθεί στο νόμο της Επαναγέννησης. Αυτό είναι αναπόφευκτο, γιατί στην αναγνώριση αυτού του νόμου θα βρεθεί η λύση όλων των προβλημάτων της ανθρωπότητας και η απάντηση σε πολλά από τα ανθρώπινα ερωτήματα. Η δοξασία αυτή θα αποτελέσει έναν απ’ τους βασικούς τόνους της νέας παγκόσμιας θρησκείας, καθώς και πράκτορα διευκρίνισης για μια καλύτερη κατανόηση των παγκόσμιων υποθέσεων. Όταν ήταν προηγουμένως εδώ προσωπικά ο Χριστός, τόνισε το γεγονός της ψυχής και την αξία του ατόμου. Είπε στους ανθρώπους ότι θα μπορούσαν να σωθούν δια της ζωής της ψυχής και του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Είπε επίσης ότι “εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού”. (Ιωάν. 3.3.) Μόνο ψυχές μπορούν να λειτουργούν ως πολίτες αυτής της βασιλείας κι αυτή την προνομιούχο λειτουργία έθεσε για πρώτη φορά ενώπιον της ανθρωπότητας, δίνοντας έτσι στους ανθρώπους το όραμα μιας θείας δυνατότητας κι ένα αναλλοίωτο συμπέρασμα για εμπειρία. Τους είπε: “Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν”. (Ματθ. 5.48.) Τη φορά αυτή θα διδάξει στους ανθρώπους τη μέθοδο με την οποία αυτή η δυνατότητα μπορεί να γίνει τετελεσμένο γεγονός – με τη συνεχή επάνοδο της ενσαρκούμενης ψυχής στο σχολείο της ζωής στη Γη για να υποστεί εκεί τη διαδικασία τελείωσης, της οποίας ο Ίδιος ήταν εξέχον παράδειγμα. Αυτή είναι η έννοια και η διδασκαλία της μετενσάρκωσης. Ο Ντέην Ρούντυαρ στο βιβλίο του Νέες Μονές για τους Νέους Ανθρώπους, σελ. 123, δίνει έναν ικανοποιητικό ορισμό της μυστηριώδους αυτής κοσμικής και ανθρώπινης διαδικασίας. Λέει ότι: “Η ατομική δομή της νέας εκδήλωσης ρυθμίζεται αναγκαστικά από τη μη εκπλήρωση του παρελθόντος· από τα κατάλοιπα, τις αποτυχίες του παρελθόντος – που διατηρούνται στα αρχεία της φύσης στη μνήμη της παγκόσμιας ουσίας”. Ολόκληρη η ιστορία – η δική σας και η δική μου και του καθενός – καλύπτεται στις λίγες αυτές λέξεις. Πρέπει να θυμάστε ότι πρακτικά όλες οι αποκρυφιστικές ομάδες και τα κείμενα τόνισαν ανόητα τις περασμένες ενσαρκώσεις και την ανάκτησή τους· η ανάκτηση αυτή δεν επιδέχεται λογικό έλεγχο – ο καθένας μπορεί να λέει και να ισχυρίζεται ό,τι θέλει· η διδασκαλία στηρίχθηκε σε φανταστικούς κανόνες οι οποίοι υποτίθεται ότι διέπουν την εξίσωση του χρόνου και τα διαστήματα μεταξύ των ζωών, λησμονώντας ότι ο χρόνος είναι μια ιδιότητα της εγκεφαλικής συνείδησης κι ότι αν διαχωρισθεί από τον εγκέφαλο, ο χρόνος είναι ανύπαρκτος· η έμφαση δόθηκε πάντα σε μια φανταστική παρουσίαση σχέσεων. Η διδασκαλία (που δόθηκε ως τώρα για τη μετενσάρκωση)

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

προξένησε μεγαλύτερη ζημιά παρά καλό. Μόνο ένας παράγοντας έχει κάποια αξία: η ύπαρξη του Νόμου της Επαναγέννησης, που συζητείται τώρα από πολλούς και γίνεται αποδεκτός από χιλιάδες. Πέραν του γεγονότος ότι υφίσταται ένας τέτοιος νόμος, γνωρίζουμε λίγα κι όσοι γνωρίζουν από πείρα την πραγματική φύση αυτής της επιστροφής, απορρίπτουν έντονα τις ανόητες κι απίθανες λεπτομέρειες τις οποίες δίνουν σαν γεγονότα τα θεοσοφικά και αποκρυφιστικά σώματα. Ο Νόμος υπάρχει· για τις λεπτομέρειες της λειτουργίας του δε γνωρίζουμε προς το παρόν τίποτε. Λίγα μόνο πράγματα μπορούν να λεχθούν με ακρίβεια γι’ αυτόν και τα λίγα αυτά δεν επιδέχονται αντίρρηση: 1. Ο Νόμος της Επαναγέννησης είναι ένας μεγάλος φυσικός νόμος πάνω στον πλανήτη μας. 2. Είναι μια διαδικασία που θεσπίζεται και προωθείται υπό το Νόμο της Εξέλιξης. 3. Συνδέεται στενά και ρυθμίζεται από το Νόμο του Αιτίου και Αποτελέσματος. 4. Είναι μια διαδικασία προοδευτικής ανάπτυξης που επιτρέπει στους ανθρώπους να προχωρούν από τις χονδροειδέστερες μορφές του μη σκεπτόμενου υλισμού σε μια πνευματική τελείωση και μια νοήμονα αντίληψη η οποία θα επιτρέψει στον άνθρωπο να γίνει μέλος της Βασιλείας του Θεού. 5. Ευθύνεται για τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων και – σε σχέση με το Νόμο του Αιτίου και Αποτελέσματος (που στην Ανατολή καλείται Νόμος του Κάρμα) – ευθύνεται για τις διαφορές στις περιστάσεις και τις στάσεις στη ζωή. 6. Είναι η έκφραση της όψης θέληση της ψυχής και δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μορφικής απόφασης· είναι η ψυχή σε όλες τις μορφές που μετενσαρκώνεται, επιλέγοντας και δομώντας κατάλληλους φυσικούς, συναισθηματικούς και νοητικούς φορείς μέσω των οποίων θα μάθει τα επόμενα αναγκαία μαθήματα. 7. Ο Νόμος της Επαναγέννησης (όσον αφορά την ανθρωπότητα) έρχεται σε δραστηριότητα στο ψυχικό πεδίο. Η ενσάρκωση υποκινείται και διευθύνεται απ’ το ψυχικό επίπεδο στο νοητικό πεδίο. 8. Οι ψυχές ενσαρκώνονται σε ομάδες, κυκλικά, υπό το νόμο και για να επιτύχουν ορθές σχέσεις με το Θεό και με τους συνανθρώπους τους. 9. Η προοδευτική ανέλιξη υπό το Νόμο της Επαναγέννησης ρυθμίζεται κυρίως απ’ τη νοητική αρχή, γιατί “όπως σκέπτεται ο άνθρωπος στην καρδιά του, έτσι και είναι”. Οι λίγες αυτές λέξεις πρέπει να εξετασθούν πολύ προσεκτικά. 10.Υπό το Νόμο της Επαναγέννησης ο άνθρωπος αναπτύσσει βραδέως το νου, κατόπιν ο νους αρχίζει να ελέγχει την αισθηματική, συναισθηματική φύση και τελικά αποκαλύπτει στον άνθρωπο την ψυχή, τη φύση και το περιβάλλον της. 11.Σ’ αυτό το σημείο της ανάπτυξής του ο άνθρωπος αρχίζει να βαδίζει την Ατραπό της Επιστροφής και (μετά από πολλές ζωές) προσανατολίζεται βαθμιαία στη Βασιλεία του Θεού. 12.Όταν – δια της αναπτυχθείσας νοητικότητας, της σοφίας, της πρακτικής υπηρεσίας και της κατανόησης – ο άνθρωπος μάθει να μη ζητά τίποτε για το χωριστό εαυτό, τότε απαρνείται την επιθυμία για τη ζωή στους τρεις κόσμους και

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

απελευθερώνεται από το Νόμο της Επαναγέννησης. 13.Έχει πλέον ομαδική συνείδηση, έχει επίγνωση της ψυχικής ομάδας του και της ψυχής σ’ όλες τις μορφές κι έχει επιτύχει – όπως απαίτησε ο Χριστός – ένα στάδιο Χριστικής τελειότητας, φθάνοντας “εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού”. (Εφ. 4.13.) Πέραν αυτής της γενίκευσης κανένα νοήμον άτομο δε θα επιχειρήσει να προχωρήσει. Όταν επανεμφανισθεί ο Χριστός, η γνώση μας θα γίνει αληθινότερη και πιο ρεαλιστική· θα γνωρίσουμε ότι συνδεόμαστε αιώνια με τις ψυχές όλων των ανθρώπων κι ότι έχουμε συγκεκριμένη σχέση με όσους μετενσαρκώνονται μαζί μας, μαθαίνουν τα ίδια μαθήματα με μας και βιώνουν και πειραματίζονται μαζί μας. Η αποδειγμένη κι αποδεκτή αυτή γνώση θ’ αναγεννήσει τις καθαυτές πηγές της ανθρώπινης ζωής μας. Θα γνωρίσουμε ότι όλες οι δυσκολίες κι όλα τα προβλήματά μας προκαλούνται απ’ την αποτυχία μας ν’ αναγνωρίσουμε το θεμελιώδη αυτό Νόμο, με τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του· θα μάθουμε τότε βαθμιαία να ελέγχουμε τις δραστηριότητές μας με τη δίκαιη και περιοριστική του δύναμη. Ο Νόμος της Επαναγέννησης ενσωματώνει την πρακτική γνώση που χρειάζονται σήμερα οι άνθρωποι για να ζήσουν δίκαια και ορθά τη θρησκευτική, πολιτική, οικονομική, κοινοτική και ιδιωτική ζωή τους κι έτσι να εδραιώσουν ορθές σχέσεις με τη θεία ζωή σ’ όλες τις μορφές. ΙΙΙ.Η Αποκάλυψη των Μυστηρίων της Μύησης. Πολλά απ’ όσα γράφονται εδώ και μεταδίδονται σ’ αυτές τις σελίδες, αφορούν στην πραγματικότητα την εμφάνιση της Βασιλείας του Θεού – μια εμφάνιση που μπορεί πλέον να λάβει χώρα εξαιτίας τριών παραγόντων: 1. Της ανάπτυξης αυτής της Βασιλείας πάνω στη Γη και των χιλιάδων ανθρώπων που αναγνωρίζουν τους νόμους της και προσπαθούν να ζήσουν σύμφωνα με τους κανόνες και το πνεύμα της. 2. Του γεγονότος ότι τα σημεία των καιρών και η πλατιά ανάγκη της ανθρωπότητας εφέλκυσαν τον Χριστό κι ότι αποφάσισε να επανεμφανισθεί. 3. Της επικλητικής κραυγής της ανθρωπότητας, η οποία κάθε στιγμή ανέρχεται “στο μυστικό τόπο του Υψίστου” και της Ιεραρχίας η οποία σχεδιάζει ν’ αναδυθεί όταν εμφανισθεί ο Χριστός και αποκαταστήσει την εξουσία του Πνεύματος πάνω στη Γη. Η ώρα της αποκατάστασης των αρχαίων Μυστηρίων έχει φθάσει. Τα γεγονότα αυτά έγιναν πλατιά γνωστά στη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών σαν αποτέλεσμα της κάθαρσης της Γης με το μέσον του παγκόσμιου πολέμου (1914-1945) και δια του πόνου στον οποίο υποβλήθηκε η ανθρωπότητα (με ένα εξίσου ισχυρό εξαγνιστικό αποτέλεσμα που θα εκδηλωθεί αργότερα). Θα γίνει τότε δυνατό για την Ιεραρχία, τη μέχρι τώρα αόρατη Εκκλησία του Χριστού, να εξωτερικευθεί και να λειτουργήσει ανοιχτά στο φυσικό πεδίο. Αυτό θα υποδείξει μια επιστροφή στην κατάσταση που υπήρχε τις Ατλάντειες ημέρες όπου (για να χρησιμοποιήσω το Βιβλικό συμβολισμό, Γέν., 2, 3) ο Θεός βάδιζε μεταξύ των ανθρώπων· μιλούσε μαζί τους και δεν υπήρχε φραγμός μεταξύ του Βασιλείου των ανθρώπων και του Βασιλείου του

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Θεού. Η θειότητα ήταν τότε παρούσα σε φυσική μορφή και τα Μέλη της πνευματικής Ιεραρχίας καθοδηγούσαν και διεύθυναν φανερά τις υπoθέσεις της ανθρωπότητας, όσο το επέτρεπε η έμφυτη ελευθερία του ανθρώπου. Τώρα, στο άμεσο μέλλον και σε ανώτερη στροφή της σπείρας της ζωής, αυτό θα συμβεί πάλι. Οι Διδάσκαλοι θα βαδίσουν φανερά μεταξύ των ανθρώπων· ο Χριστός θα επανεμφανισθεί σε φυσική Παρουσία. Ένα άλλο πράγμα που θα συμβεί θα είναι ότι τα αρχαία Μυστήρια θ’ αποκατασταθούν, οι αρχαίοι οδοδείκτες θα αναγνωρισθούν ξανά – εκείνοι οι οδοδείκτες που τόσο πιστά διαφύλαξε ο Τεκτονισμός και οι οποίοι βρίσκονται ως τώρα βαλσαμωμένοι με ασφάλεια στα Τεκτονικά τυπικά, αναμένοντας την ημέρα της αποκατάστασης και της ανάστασης. Τα αρχαία αυτά Μυστήρια είχαν αρχικά δοθεί στην ανθρωπότητα από την Ιεραρχία και περιέχουν ολόκληρο το κλειδί της εξελικτικής διαδικασίας, κρυμμένο σε αριθμούς, τυπικά, λέξεις και σύμβολα· αυτά καλύπτουν το μυστικό της καταγωγής και του πεπρωμένου του ανθρώπου, εικονίζοντας με τυπικά και τελετουργίες τη μακρά, πολύ μακρά ατραπό που πρέπει να βαδίσει πίσω στο φως. Παρέχουν επίσης (όταν ερμηνευθούν και παρουσιασθούν ορθά) τη διδασκαλία που χρειάζεται η ανθρωπότητα για να περάσει απ’ το σκοτάδι στο Φως, απ’ το απατηλό στο Πραγματικό και απ’ το θάνατο στην Αθανασία. Κάθε αληθινός Τέκτονας που κατανοεί ακόμη και σε μικρό βαθμό τη σημασία των τριών βαθμών της Κυανής Στοάς και τις συνέπειες εκείνου στο οποίο συμμετέχει, θ’ αναγνωρίσει τις τρεις παραπάνω φράσεις για ό,τι είναι και θ’ αναγνωρίσει τη σημασία των τριών βαθμών. Αναφέρω εδώ τον Τεκτονικό σκοπό, επειδή συνδέεται στενά με την αποκατάσταση των Μυστηρίων και κράτησε (ανά τους αιώνες) το κλειδί της μακρά αναμενόμενης αυτής αποκατάστασης, στο βάθρο του οποίου θα βασισθεί η απαιτούμενη διδασκαλία και η δομή που μπορεί να εκφράσει (όταν απαλλαγεί απ’ τις Εβραϊκές λέξεις και την ορολογία που είναι προ πολλού απαρχαιωμένη, παρότι ορθή πριν τρεις χιλιάδες χρόνια) την ιστορία της προόδου του ανθρώπου πάνω στην Ατραπό της Επιστροφής. Αυτά είναι τα Μυστήρια που θ’ αποκαταστήσει ο Χριστός με την επανεμφάνισή Του, αναζωογονώντας έτσι τις εκκλησίες σε μια νέα μορφή και αποκαθιστώντας το κρυμμένο Μυστήριο που προ πολλού έχουν απωλέσει λόγω του υλισμού τους. Κι ο Τεκτονισμός επίσης απώλεσε την αληθινή ζωντάνια που κάποτε κατείχε, αλλά στις μορφές και τα τυπικά του διατηρήθηκε η αλήθεια και μπορεί ν’ ανακτηθεί. Αυτό θα κάνει ο Χριστός. Θ’ αναβιώσει επίσης αυτά τα Μυστήρια με άλλους τρόπους· δε θ’ αναζητήσουν όλοι στην εκκλησία ή στον Τεκτονισμό την αναζωογόνηση της πνευματικής ζωής τους. Τα αληθινά Μυστήρια θ’ αποκαλυφθούν επίσης δια της επιστήμης και το κίνητρο για την έρευνά τους θα δοθεί από τον Χριστό. Τα Μυστήρια περιέχουν στις φόρμουλες και τις διδασκαλίες τους το κλειδί της επιστήμης που θα ξεκλειδώσει το μυστήριο του ηλεκτρισμού – της μέγιστης πνευματικής επιστήμης και της περιοχής της θείας γνώσης στον κόσμο, τις παρυφές της οποίας μόλις έχουμε αγγίξει. Μόνο όταν η Ιεραρχία θα είναι ορατά παρούσα στη Γη και τα Μυστήρια των οποίων Θεματοφύλακες είναι οι μαθητές του Χριστού, θα δοθούν ανοιχτά στον κόσμο,

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

θ’ αποκαλυφθεί το αληθινό μυστικό και η φύση των ηλεκτρικών φαινομένων. Τα Μυστήρια είναι σε τελευταία ανάλυση η αληθινή πηγή της αποκάλυψης· μπορεί να συμβεί μόνο όταν ο νους και η θέληση-για-το-καλό έχουν συγχωνευθεί κι ενωθεί κι έτσι ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, ώστε να μπορεί να συλληφθεί με ασφάλεια όλη η έκταση της επερχόμενης αποκάλυψης. Υπάρχουν πλανητικές ενέργειες και δυνάμεις τις οποίες προς το παρόν οι άνθρωποι δεν μπορούν και δεν τις ελέγχουν· δε γνωρίζουν τίποτε γι’ αυτές κι όμως απ’ αυτές εξαρτάται η ζωή του πλανήτη· συνδέονται επίσης στενά με τις περιφρονημένες ψυχικές δυνάμεις (που σήμερα προσεγγίζονται ανόητα και χρησιμοποιούνται με άγνοια) κι όμως αυτές οι δυνάμεις (όταν εκτιμηθούν και χρησιμοποιηθούν ορθά) θ’ αποδειχθεί ότι έχουν τεράστια χρησιμότητα στις επιστήμες τις οποίες θα αποκαλύψουν τα Μυστήρια. Το Μυστήριο των Αιώνων βρίσκεται δια της επανεμφάνισης του Χριστού στα πρόθυρα της αποκάλυψης. Δια της αποκάλυψης της ψυχής το Μυστήριο αυτό (το οποίο συγκαλύπτει η ψυχική γνώση) θ’ αποκαλυφθεί. Οι Γραφές του κόσμου προφήτευαν πάντα ότι στο τέλος του αιώνα θα δούμε την αποκάλυψη εκείνου που είναι μυστικό και την ανάδυση στο φως της μέρας εκείνου που μέχρι τώρα ήταν σφραγισμένο. Ο παρών κύκλος, όπως γνωρίζουμε, σημαδεύει το τέλος της Ιχθυακής εποχής· οι επόμενοι δύο αιώνες θα δουν την κατάργηση του θανάτου ή μάλλον των παρερμηνειών μας ως προς το θάνατο και τη σταθερή εδραίωση του γεγονότος της ύπαρξης της ψυχής· η ψυχή θα γίνει τότε γνωστό ότι είναι μια οντότητα και η κινητήρια ώθηση και η πνευματική δύναμη πίσω από τις εκδηλωμένες μορφές. Το έργο του Χριστού (πριν δύο χιλιάδες χρόνια) ήταν να διακηρύξει ορισμένες μεγάλες δυνατότητες και την ύπαρξη μεγάλων δυνάμεων. Το έργο Του, όταν επανεμφανισθεί, θα είναι να αποδείξει το γεγονός αυτών των δυνατοτήτων και ν’ αποκαλύψει την αληθινή φύση και τη δυναμικότητα του ανθρώπου. Η διακήρυξή Του ότι είμαστε όλοι υιοί του Θεού κι έχουμε έναν παγκόσμιο Πατέρα, δε θα θεωρείται πλέον στο εγγύς μέλλον σαν μια ωραία, μυστικιστική και συμβολική δήλωση, αλλά θα θεωρείται σαν αποδειγμένη επιστημονική εξαγγελία. Η παγκόσμια αδελφότητά μας και η ουσιώδης αθανασία μας θ’ αποδειχθούν ότι είναι γεγονότα της φύσης. Το έδαφος προετοιμάζεται αυτή την εποχή για τη μεγάλη αποκατάσταση την οποία θα επιφέρει ο Χριστός. Οι παγκόσμιες θρησκείες (συμπεριλαμβανομένου του Χριστιανισμού) και ο Τεκτονισμός είναι σήμερα υπόδικες στον κριτικό νου της ανθρωπότητας· εκφέρθηκε σχεδόν ομόφωνα η λέξη ότι αμφότερες απέτυχαν στο θείο έργο που τους ανατέθηκε. Παντού γίνεται αντιληπτό ότι πρέπει να εισρεύσει νέα ζωή, αλλά αυτό θ’ απαιτήσει ένα νέο όραμα και μια νέα προσέγγιση στις συνθήκες ζωής κι αυτό μόνο η εμφάνιση του Χριστού μπορεί να το διδάξει και να μας βοηθήσει να το επιτύχουμε. Όπως λέει μια αρχαία Γραφή: “Ό,τι υπήρξε μυστήριο θα πάψει πλέον να είναι κι ό,τι ήταν καλυμμένο τώρα θ’ αποκαλυφθεί· ό,τι είχε αποσυρθεί θ’ αναδυθεί στο φως και θα εντείνει αυτό το φως και τότε όλοι οι άνθρωποι θα δουν και μαζί θ’ αναγαλλιάσουν. Θα έρθει η ώρα που η καταστροφή θα έχει επιτελέσει το ευεργετικό έργο της· τότε οι άνθρωποι δια του πόνου θα ζητήσουν ό,τι είχαν απορρίψει . Με μάταιη προσπάθεια ζήτησαν ό,τι ήταν κοντά τους κι εύκολο να επιτευχθεί. Αφού το απέκτησαν, βρήκαν ότι

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

αποδείχθηκε πράκτορας θανάτου. Όμως όλη την ώρα ζητούσαν ζωή, όχι θάνατο.”

Και ο Χριστός θα τους φέρει ζωή και ζωή περισσή. Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις μέρες για τα μυστήρια της μύησης. Όλες οι χώρες έχουν γεμίσει από ψευτοδασκάλους που διδάσκουν τα λεγόμενα Μυστήρια, δίνουν ψευτομυήσεις (συνήθως αντί χρημάτων και με δίπλωμα) και παραπλανούν τους ανθρώπους. Ο ίδιος ο Χριστός δίδαξε ότι λίγο πριν έρθει θα υπήρχε αυτή η κατάσταση πραγμάτων κι ότι παντού θα διακηρύσσεται το ψεύτικο και το κίβδηλο. Όμως όλα αυτά είναι ενδεικτικά της έλευσής Του. Το κίβδηλο είναι πάντα εγγύηση του γνήσιου. Οι λόγοι, οι συζητήσεις, οι ανόητοι ισχυρισμοί, ο ψευτο-αποκρυφισμός και οι μάταιες προσπάθειες να “λάβουν μύηση” (αυτή η ακαθόριστη φράση που επινόησαν οι αδαείς θεοσοφιστές δάσκαλοι για να εκφράσουν μια βαθιά πνευματική εμπειρία) χαρακτήριζαν την εσωτερική διδασκαλία από τη σύγχρονη έναρξή της το 1875. Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ έφερε τότε στην προσοχή του Δυτικού κόσμου το γεγονός ότι μεγάλοι μαθητές και Διδάσκαλοι της Σοφίας ήταν παρόντες στη Γη, υπακούοντες στην καθοδήγηση του Χριστού. Αργότερα μετανόησε βαθιά γι’ αυτό, όπως εκμυστηρεύθηκε σε μερικά έγγραφα που κοινοποίησε στο Εσωτερικό της Τμήμα. Όμως ό,τι έκανε αποτελούσε μέρος του μεγάλου σχεδίου και δεν ήταν λάθος. Οι ερμηνείες και οι υπερβολικές αντιδράσεις των θεοσοφιστών του καιρού της ήταν το λάθος – ένα λάθος που δεν έχουν ακόμη αναγνωρίσει. Η ηλίθια αυτή αντίδραση ενισχύθηκε και υποβοηθήθηκε απ’ την ερευνητική φύση της ίδιας της ανθρωπότητας καθώς κι απ’ την έφεσή της η οποία αναμφίβολα διεγέρθηκε. Άνθρωποι γεμάτοι απληστία κι εμπορική κερδοσκοπία εκμεταλλεύθηκαν το θέμα κι ακόμη το κάνουν. Ωστόσο το ολικό αποτέλεσμα όλων αυτών των ανοησιών και λαθών στην παρουσίαση ήταν καλό. Σ’ όλες τις χώρες οι άνθρωποι γνωρίζουν σήμερα την ύπαρξη των Διδασκάλων, την προσφερόμενη δυνατότητα και την παρουσιαζόμενη ευκαιρία να κάνουν μια επιστημονική πνευματική πρόοδο κι έτσι να γίνουν μέλη της Βασιλείας του Θεού. Αυτό οι εκκλησίες το αγνόησαν και – ιδιαίτερα τη Βικτωριανή εποχή – θεώρησαν την επιστήμη σαν πανούργο εχθρό. Όλη αυτή η πλημμύρα πληροφοριών για τα μυστήρια της μύησης – που κάποιες υποδεικνύουν μια κρυμμένη αλήθεια, κάποιες είναι δημιούργημα εξημμένης φαντασίας και κάποιες υποκινούνται εμπορικά – προετοίμασαν σαφώς την ανθρωπότητα για τη διδασκαλία την οποία πιστεύεται ότι θα δώσει ο Χριστός όταν βρεθεί πάλι μαζί μας σε φυσική Παρουσία. Όσο λίγο κι αν το παραδέχεται ο ορθόδοξος Χριστιανός, ολόκληρη η ιστορία του Ευαγγελίου στις τέσσερις μορφές ή παρουσιάσεις της, περιέχει ελάχιστα άλλα πράγματα εκτός από συμβολικές λεπτομέρειες για τα Μυστήρια τα οποία (όσον αφορά την ανθρωπότητα) είναι πέντε συνολικά. Στην πραγματικότητα αυτά τα Μυστήρια υποδεικνύουν πέντε σπουδαία σημεία της πνευματικής ιστορίας ενός ζηλωτή· υποδεικνύουν επίσης πέντε σημαντικά στάδια στην πρόοδο της ανθρώπινης συνείδησης. Η πρόοδος αυτή θα γίνει σαφής και διαυγής μ’ έναν τρόπο που δεν κατανοείται σήμερα, σε κάποιο σημείο της Υδροχοϊκής Εποχής. Η ανθρωπότητα, ο

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

παγκόσμιος μαθητής (δια των διαφόρων ομάδων της σε ποικίλα στάδια ανέλιξης), θα “εισέλθει” σε νέες καταστάσεις επίγνωσης και σε νέα βασίλεια ή σφαίρες νοητικής και πνευματικής συνείδησης στη διάρκεια των επόμενων δύο χιλιάδων ετών. Κάθε εποχή άφησε πάνω της την αντανάκλαση μιας σύγχρονης πενταπλής ανάπτυξης. Μιλώντας αστρονομικά, πέρασαν τέσσερις εποχές: Δίδυμοι, Ταύρος, Κριός και Ιχθείς. Σήμερα ο Υδροχόος, η πέμπτη εποχή, έρχεται σε ισχύ. Στους Διδύμους το συμβολικό σημείο τους το δύο στηλών έθεσε τη σφραγίδα του στην Τεκτονική Αδελφότητα της εποχής και οι δύο στήλες Ιαχίν και Βοάζ – για να δώσουμε τα Εβραϊκά τους ονόματα που δεν είναι βέβαια τα πραγματικά – ήλθαν σε ύπαρξη περίπου πριν οκτώ χιλιάδες χρόνια. Ήλθε έπειτα ο Ταύρος στον οποίο εμφανίσθηκε ο Μίθρα ως παγκόσμιος Δάσκαλος και θέσπισε τα Μιθραϊκά Μυστήρια με τη (φαινομενική) λατρεία του Ταύρου. Ακολούθησε κατόπιν ο Κριός που είδε την έναρξη του Εβραϊκού Νόμου ο οποίος είναι σημαντικός για τους Εβραίους και δυστυχώς σημαντικός για τη Χριστιανική θρησκεία, όμως δεν έχει καμιά σπουδαιότητα για αμέτρητα εκατομμύρια σε άλλα σημεία του κόσμου· στη διάρκεια αυτού του κύκλου ήλθε ο Βούδδας, ο Σρι Κρίσνα και ο Σανκαρατσάρυα· τέλος έχουμε την εποχή των Ιχθύων, που μας έφερε τον Χριστό. Η σειρά των Μυστηρίων που ενσωματώνει κάθε σημείο του Ζωδιακού, θα μας διευκρινισθεί από τον Χριστό, γιατί η δημόσια συνείδηση σήμερα απαιτεί κάτι πιο σαφές και πνευματικά πραγματικό από τη σύγχρονη αστρολογία ή απ’ όλους τους ψευτο-αποκρυφισμούς που αφθονούν παντού. Στην επικείμενη εποχή, μετά την επανεμφάνιση του Χριστού, εκατοντάδες χιλιάδες ανδρών και γυναικών παντού θα διέλθουν από κάποια από τις μεγάλες διευρύνσεις της συνείδησης, αλλά η μαζική αντανάκλαση θα είναι εκείνη της απάρνησης (όμως αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι οι μάζες θα λάβουν την τέταρτη μύηση)· θ’ απαρνηθούν τα υλιστικά πρότυπα που σήμερα ελέγχουν κάθε στρώμα της ανθρώπινης οικογένειας. Ένα από τα μαθήματα που θα μάθει η ανθρωπότητα την τωρινή εποχή (που αποτελεί τον προθάλαμο της νέας εποχής), είναι πόσο λίγα υλικά πράγματα είναι πράγματι αναγκαία για τη ζωή και την ευτυχία. Δεν έμαθε ακόμη αυτό το μάθημα. Είναι όμως ουσιαστικά μια από τις αξίες που θα προκύψουν απ’ αυτή την περίοδο των φρικτών στερήσεων, απ’ την οποία περνούν καθημερινά οι άνθρωποι. Η πραγματική τραγωδία είναι ότι το Δυτικό Ημισφαίριο, ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, δε θα συμμερισθούν τη συγκεκριμένη αυτή πνευματική και ζωογονητική διαδικασία· προς το παρόν είναι υπερβολικά ιδιοτελείς για να επιτρέψουν να συμβεί. Μπορείτε λοιπόν να δείτε ότι η μύηση δεν είναι μια τελετουργική διαδικασία ή χειροτονία που απονέμεται σε κάποιον επιτυχή ζηλωτή· ούτε είναι διείσδυση στα Μυστήρια – των οποίων τα μυστήρια του Τεκτονισμού είναι προς το παρόν μόνο μια εικονική παρουσίαση – αλλά είναι απλά αποτέλεσμα της βιωνόμενης “ζωντάνιας” και στα τρία επίπεδα επίγνωσης (φυσικό, συναισθηματικό και νοητικό) και – δι’ αυτής της ζωντάνιας – η δραστηριοποίηση εκείνων των δεκτικών και καταγραφικών κυττάρων μέσα στην εγκεφαλική ουσία, τα οποία δεν ήταν μέχρι τώρα επιδεκτικά στην ανώτερη εντύπωση. Μέσω της διευρυνόμενης αυτής περιοχής καταγραφής ή, αν προτιμάτε, δια

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

της ανάπτυξης ενός λεπτοφυέστερου οργάνου αποτύπωσης ή συσκευής ανταπόκρισης καθίσταται ο νους διαβιβαστής ανώτερων αξιών και πνευματικής κατανόησης. Έτσι το άτομο αποκτά επίγνωση περιοχών θείας ύπαρξης και καταστάσεων συνείδησης οι οποίες είναι πάντα αιώνια παρούσες, αλλά τις οποίες ο άνθρωπος ατομικά, λόγω ιδιοσυστασίας, είναι ανίκανος να προσεγγίσει ή να καταγράψει· ούτε ο νους, ούτε ο καταγραφικός του πράκτορας, ο εγκέφαλος, είναι ικανοί απ’ τη σκοπιά της εξελικτικής τους ανάπτυξης. Όταν ο προβολέας του νου διεισδύει βραδέως στις μέχρι τώρα μη αναγνωρισμένες όψεις του θείου νου, όταν οι μαγνητικές ποιότητες της καρδιάς αφυπνίζονται και γίνονται ευαίσθητα ανταποκριτικές στις δύο άλλες όψεις, τότε ο άνθρωπος γίνεται ικανός να λειτουργεί σε νέα ανελισσόμενα βασίλεια φωτός, αγάπης και υπηρεσίας. Είναι μυημένος. Αυτά είναι τα μυστήρια με τα οποία θα ασχοληθεί ο Χριστός· η αναγνωρισμένη Παρουσία Του μαζί μας και η παρουσία των μαθητών Του θα κάνει εφικτή μια πολύ ταχύτερη ανάπτυξη απ’ ό,τι θα ήταν αλλιώς δυνατή. Η διέγερση της αντικειμενικής Ιεραρχίας θα είναι αυξανόμενα ισχυρή και η Υδροχοϊκή Εποχή θα δει τόσους πολλούς υιούς των ανθρώπων να δέχονται τη μεγάλη Απάρνηση, ώστε η παγκόσμια προσπάθεια θα είναι της ίδιας κλίμακας με τη μαζική εκπαίδευση του ανθρώπινου γένους στην Ιχθυακή Εποχή. Ο υλισμός σαν μαζική αρχή θα απορριφθεί και οι μεγάλες πνευματικές αξίες θα αποκτήσουν μεγαλύτερο έλεγχο. Η κορύφωση ενός πολιτισμού με τον ειδικό φθόγγο, την ποιότητα και τα δώρα του στους μεταγενέστερους, είναι σημαντική στην αντανάκλαση της πνευματικής πρόθεσης και (δια των μαζικών του πληθυσμών) στη μύηση. Η ιστορία θα βασίζεται και θα γράφεται κάποια μέρα από την αποτύπωση της μυητικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας· πριν απ’ αυτή πρέπει να έχουμε μια ιστορία που θα δομείται γύρω απ’ την ανάπτυξη της ανθρωπότητας υπό την επιρροή μεγάλων και θεμελιωδών ιδεών. Αυτή θα είναι η επόμενη ιστορική παρουσίαση. Η παραγωγή κουλτούρας σε κάθε δεδομένη εποχή είναι απλά η αντανάκλαση της δημιουργικής ικανότητας και της ακριβούς συνείδησης των μυημένων της εποχής – εκείνων που γνώριζαν ότι ήταν μυημένοι και είχαν επίσης συνείδηση της εισδοχής τους σε άμεση σχέση με την Ιεραρχία. Προς το παρόν δε χρησιμοποιούμε καμιά από τις δύο λέξεις, πολιτισμός και κουλτούρα, με τη σωστή έννοια ή την αληθινή της σημασία. Πολιτισμός είναι η αντανάκλαση στη μάζα των ανθρώπων κάποιας ιδιαίτερης κυκλικής επίδρασης που οδηγεί σε μύηση. Η κουλτούρα συνδέεται εσωτερικά με εκείνους οι οποίοι σε κάθε εποχή πολιτισμού, ειδικά, ακριβώς και με πλήρως αφυπνισμένη συνείδηση, με αυτόβουλη προσπάθεια, εισδύουν στα εσώτερα εκείνα βασίλεια της δραστηριότητας της σκέψης, τα οποία ονομάζουμε δημιουργικό κόσμο. Αυτά είναι τα βασίλεια που ευθύνονται για τον εξωτερικό πολιτισμό. Η επανεμφάνιση του Χριστού αποτελεί ένδειξη στενότερης σχέσης μεταξύ του εξωτερικού και του εσώτερου κόσμου της σκέψης. Ο κόσμος της έννοιας και ο κόσμος της εμπειρίας θα σμίξουν φανερά με τη διέγερση της έλευσης της Ιεραρχίας και του

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αρχηγού της, του Χριστού. Το κύριο αποτέλεσμα θα είναι μια τρομακτική αύξηση της κατανόησης και των σχέσεων. IV. Η Διάλυση της Γοητείας. Η λέξη “γοητεία”, το εξέχον χαρακτηριστικό του αστρικού πεδίου, ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε σωστά και είναι λυπηρό ότι χρησιμοποιήθηκε στις πρώτες μέρες της εσωτερικής διδασκαλίας. Το λεγόμενο “αστρικό πεδίο” είναι απλώς το όνομα που δίνεται στο σύνολο των αισθαντικών αντιδράσεων, της αισθηματικής ανταποκριτικότητας και της συναισθηματικής ουσίας την οποία ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε με τόση δύναμη και πρόβαλε με τόση επιτυχία, ώστε είναι σήμερα θύμα εκείνου που δημιούργησε. Το ογδόντα τοις εκατό της διδασκαλίας που δίνεται για το αστρικό πεδίο, είναι μέρος της μεγάλης πλάνης κι επίσης μέρος του απατηλού εκείνου κόσμου στον οποίο αναφερόμαστε όταν λέμε την αρχαία προσευχή: “Οδήγησέ μας από το απατηλό στο Πραγματικό”. Ό,τι λέγεται γι’ αυτό έχει μικρή πραγματική βάση· εξυπηρέτησε ωστόσο ένα χρήσιμο σκοπό σαν πεδίο εμπειρίας, στο οποίο μπορούμε να μάθουμε να διαχωρίζουμε το αληθινό απ’ το ψεύτικο· είναι επίσης μια περιοχή στην οποία μπορεί ο ζηλωτής να χρησιμοποιήσει τη διακριτική ικανότητα του νου – του μεγάλου αποκαλυπτή του λάθους και του τελικού αποκαλυπτή της αλήθειας. Όταν “τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ” (Φιλ. 2.5), θα διαπιστώσουμε ότι ο έλεγχος της συναισθηματικής αυτής φύσης και της αισθαντικής αυτής περιοχής της συνείδησης (του αστρικού πεδίου, αν προτιμάτε αυτό τον όρο!) θα γίνει πλήρης. Τότε ο παλιός αυτός αισθαντικός έλεγχος και ολόκληρη η περιοχή επιρροής του δεν υφίσταται πλέον. Δεν έχει πραγματική υπόσταση, εκτός σαν πεδίο υπηρεσίας κι ένα βασίλειο στο οποίο περιπλανώνται οι άνθρωποι σε απελπισία και σύγχυση. Η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει κανείς στους συνανθρώπους του, είναι να απελευθερωθεί από τον έλεγχο αυτού του πεδίου, διευθύνοντας τις ενέργειές του με τη δύναμη του ένδον Χριστού. Θα βρει τότε ότι οι εγωκεντρικές δυνάμεις και οι ενέργειες της προσωπικής επιθυμίας και της συναισθηματικής αγάπης θα αντικατασταθούν από μια ζώσα ενέργεια που μπορεί να γίνει πλατιά αισθητή, παρότι δεν μπορούμε προς το παρόν να την οικειοποιηθούμε στην αγνή της ουσία· την ενέργεια αυτή την ονομάζουμε “αγάπη του Θεού”. Είναι αυτή η ελεύθερα ρέουσα, εξωστρεφής, μαγνητική ελκτική δύναμη που οδηγεί κάθε προσκυνητή πίσω στον Οίκο του Πατρός. Είναι η δύναμη που αναδεύεται στην καρδιά της ανθρωπότητας και βρίσκει έκφραση με το μέσον των μεγάλων αβατάρ όπως ο Χριστός· η οποία καθοδηγεί τη μυστική λαχτάρα που απαντάται σε κάθε ανθρώπινο ον κι εργάζεται μέσω όλων των κινημάτων που έχουν σαν αντικείμενο την ευημερία της ανθρωπότητας, μέσω των κάθε είδους φιλανθρωπικών κι εκπαιδευτικών τάσεων και μέσω της ενστικτώδους μητρότητας που απαντάται παντού. Αλλά είναι ουσιαστικά μια ομαδική αισθαντικότητα και μόνο στην Υδροχοϊκή Εποχή και σαν αποτέλεσμα της επανεμφάνισης του Χριστού η αληθινή της φύση θα κατανοηθεί ορθά και η αγάπη του Θεού θ’ απλωθεί πλατιά σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Γι’ αυτό τον κόσμο της γοητείας και της πλάνης γνώριζε πολλά ο Χριστός και

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

κατέδειξε ότι η αληθινή αγάπη μπορούσε να τον ελέγξει. Ένα μέρος των τριών μεγάλων πειρασμών του Χριστού στην έρημο βασιζόταν στις τρεις όψεις της παγκόσμιας γοητείας: τις πλάνες που δημιουργεί ο νους, τη γοητεία του συναισθηματικού πεδίου εμπειρίας και το λαβύρινθο των γήινων περιστάσεων. Όλες αυτές απείλησαν να Τον παραπλανήσουν· αντιμετώπισε τη μια μετά την άλλη με τη διακήρυξη μιας σαφούς αρχής κι όχι με τα λεκτικά επιχειρήματα ενός αναλυτικού νου· απ’ αυτό το πεδίο της τριπλής εμπειρίας προχώρησε για να αγαπήσει, να διδάξει και να θεραπεύσει. Ο Χριστός όταν έρθει θα γίνει ο μεγάλος διασκορπιστής της παγκόσμιας γοητείας και γι’ αυτό το έργο προετοίμασε νωρίτερα το δρόμο ο Βούδδας. Η δυνατότητα μιας τέτοιας διάλυσης και διασκόρπισης επικεντρώνεται συνεπώς σαφώς στους δύο Αβατάρ, τον Βούδδα και τον Χριστό. Ένα από τα ουσιώδη πράγματα αυτή την εποχή είναι να ενημερωθεί η ανθρωπότητα και τα έθνη του κόσμου για τη φύση του έργου που ανέλαβε ο Βούδδας κι ο Χριστός και να επανατονισθούν οι αλήθειες που Αυτοί πρόβαλαν στο στίβο της ανθρώπινης σκέψης. Το έργο του Κυρίου του Φωτός και του Κυρίου της Αγάπης πρέπει να παρουσιασθεί πάλι σε έναν κόσμο σε ανάγκη. Σχετικά μ’ αυτό μπορεί να ειπωθεί ότι μερικά έθνη χρειάζεται να συλλάβουν τη διδασκαλία του Βούδδα, την οποία διακήρυξε στις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες· πρέπει να οδηγηθούν στην αντίληψη ότι η αιτία όλης της θλίψης και της συμφοράς είναι η κατάχρηση της επιθυμίας – επιθυμίας για ό,τι είναι υλικό και πρόσκαιρο. Τα Ηνωμένα Έθνη χρειάζονται να μάθουν να εφαρμόζουν το Νόμο της Αγάπης, όπως διακηρύχθηκε στη ζωή του Χριστού και να εκφράσουν τη ζωτικότητα της αλήθειας ότι “ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη” (Ρωμ. 14.7) ούτε και έθνος· ο στόχος της όλης ανθρώπινης προσπάθειας είναι η αγαπητική κατανόηση που παρακινείται από ένα πρόγραμμα αγάπης και ορθών ανθρώπινων σχέσεων για όλο το ανθρώπινο γένος. Αν κατανοηθούν οι ζωές των δύο αυτών μεγάλων Δασκάλων και οι διδασκαλίες Τους εφαρμοσθούν πάλι στη ζωή των ανθρώπων σήμερα, στον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων, στο βασίλειο της ανθρώπινης σκέψης και στο στίβο της πολιτικής και οικονομικής συνάφειας, η τωρινή παγκόσμια τάξη (που είναι σε μεγάλο βαθμό αταξία) μπορεί να τροποποιηθεί και να μεταβληθεί, έτσι ώστε μια νέα παγκόσμια τάξη και μια νέα φυλή ανθρώπων να έρθει βαθμιαία σε ύπαρξη. Η παγκόσμια γοητεία θα διασκορπισθεί και η παγκόσμια πλάνη θα διαλυθεί. Μέσα στον κόσμο της γοητείας – στον κόσμο του αστρικού πεδίου και των συναισθημάτων – εμφανίσθηκε πριν αιώνες ένα σημείο φωτός· ο Κύριος του Φωτός, ο Βούδδας, ανέλαβε να εστιάσει μέσα Του τη φώτιση που θα έκανε τελικά εφικτό το διασκορπισμό της γοητείας. Μέσα στον κόσμο της πλάνης, τον κόσμο του νοητικού πεδίου, εμφανίσθηκε ο Χριστός, ο Κύριος της Αγάπης. Ανέλαβε να διαλύσει την πλάνη προσελκύοντας (με την ελκτική δύναμη της αγάπης) τις καρδιές όλων των ανθρώπων και δήλωσε αυτή την απόφασή Του με τα λόγια: “καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν”. (Ιωάν. 12.32.) Το συνδυασμένο έργο των δύο μεγάλων αυτών Υιών του Θεού, το οποίο συγκεντρώνεται δια των παγκόσμιων μαθητών και δια των μυημένων Τους, πρέπει και

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

αναπόφευκτα θα συντρίψει την πλάνη και θα διαλύσει τη γοητεία – τη μια με την ενορατική αναγνώριση της πραγματικότητας από διάνοιες που είναι συντονισμένες μαζί της και την άλλη με τη διάχυση του φωτός της λογικής. Ο Βούδδας έκανε την πρώτη πλανητική προσπάθεια να διασκορπίσει την παγκόσμια γοητεία· ο Χριστός έκανε την πρώτη πλανητική προσπάθεια να διαλύσει την πλάνη. Το έργο Τους πρέπει τώρα να προωθηθεί με νοημοσύνη από μια ανθρωπότητα που θα είναι αρκετά συνετή για ν’ αναγνωρίσει το καθήκον της. Οι άνθρωποι ξεπλανεύονται γοργά και συνεπώς θα βλέπουν καθαρότερα. Η παγκόσμια γοητεία απομακρύνεται σταθερά από τους δρόμους των ανθρώπων. Οι δύο αυτές αναπτύξεις προέκυψαν από την εισροή νέων ιδεών, εστιασμένων δια των ενορατικών του κόσμου και αποδεσμευμένων στο πλατύ κοινό δια των στοχαστών του κόσμου. Υποβοηθήθηκαν επίσης πολύ από την ασυνείδητη, αλλά όχι λιγότερο πραγματική, αναγνώριση από τις μάζες της αληθινής έννοιας αυτών των Τεσσάρων Ευγενών Αληθειών. Ξεπλανεμένη και ξεγοητευμένη (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοιο όρο) η ανθρωπότητα αναμένει την επερχόμενη αποκάλυψη. Η αποκάλυψη αυτή θα επιτευχθεί με τις συνδυασμένες προσπάθειες του Βούδδα και του Χριστού. Ό,τι μπορούμε να προβλέψουμε ή να προείπουμε για την αποκάλυψη αυτή είναι ότι μερικά δυναμικά και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα θα επιτευχθούν απ’ τη συγχώνευση του φωτός και της αγάπης και απ’ την αντίδραση της “φωτεινής ουσίας” με την “ελκτική δύναμη της αγάπης”. Έδωσα εδώ ένα κλειδί για την αληθινή κατανόηση του έργου αυτών των Αβατάρ – πράγμα που μέχρι τώρα δεν είναι καθόλου αντιληπτό. Θα μπορούσε να προστεθεί ότι όταν εκτιμήσουμε την έννοια των λέξεων “μεταμόρφωση του ανθρώπινου όντος”, θα φθάσουμε στην αντίληψη ότι “ει ουν το σώμα σου όλον φωτεινόν” (Λουκ. 11.36), τότε “εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως”. (Ψαλμ. 35.10.) Αυτό σημαίνει ότι όταν η προσωπικότητα φθάσει σ’ ένα σημείο εξάγνισης, αφιέρωσης και φώτισης, τότε η ελκτική δύναμη της ψυχής της οποίας η φύση είναι αγάπη και κατανόηση, μπορεί να λειτουργήσει και να λάβει χώρα η συγχώνευση αυτών των δύο. Αυτό είναι εκείνο που απέδειξε και κατέδειξε ο Χριστός. Όταν το έργο του Βούδδα (ή της ενσωματωμένης αρχής της σοφίας) κορυφωθεί στον ανατείνοντα μαθητή και στην ολοκληρωμένη προσωπικότητά του, τότε η πλήρης έκφραση του έργου του Χριστού (της ενσωματωμένης αρχής της αγάπης) μπορεί επίσης να κορυφωθεί· τότε αμφότερες αυτές οι δυνάμεις – Φως και Αγάπη – θα βρουν ακτινοβόλο έκφραση στο μεταμορφωμένο μαθητή. Ό,τι συνεπώς αληθεύει για το άτομο, αληθεύει επίσης για την ανθρωπότητα σαν σύνολο· η ανθρωπότητα σήμερα (επειδή έφθασε στην ωριμότητα) μπορεί να “εισέλθει στην αντίληψη” και να συμμετάσχει συνειδητά στο έργο της φώτισης και της πνευματικής, αγαπητικής δραστηριότητας. Τα πρακτικά αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας θα είναι ο διασκορπισμός της γοητείας και η αποδέσμευση του ανθρώπινου πνεύματος από τη δουλεία της ύλης· θα προκαλέσει επίσης τη διάλυση της πλάνης και την αναγνώριση της αλήθειας όπως υφίσταται στη συνείδηση εκείνων που είναι πολωμένοι στην επίγνωση του Χριστού.

ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Κατ’ ανάγκη δε θα είναι σύντομη διαδικασία· είναι μια τακτική και κανονική διεργασία, σίγουρη στην τελική της επιτυχία, αλλά και σχετικά αργή στην εδραίωση και την προοδευτική της πορεία. Η διαδικασία αυτή εγκαινιάσθηκε στο αστρικό πεδίο από τον Βούδδα και στο νοητικό πεδίο όταν ο Χριστός εμφανίσθηκε στη Γη. Υπέδειξε την προσεγγίζουσα ωριμότητα της ανθρωπότητας. Η διαδικασία απέκτησε ορμή καθώς τα δύο αυτά μεγάλα Όντα συγκέντρωσαν γύρω Τους τους μαθητές και τους μυημένους Τους στη διάρκεια των παρελθόντων δύο χιλιάδων ετών. Έφθασε σε σημείο έντονης χρησιμότητας καθώς ο αγωγός επικοινωνίας μεταξύ του “κέντρου όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή” και της Ιεραρχίας όπου εκδηλώνεται η Αγάπη του Θεού, άνοιξε και διευρύνθηκε και η επαφή μεταξύ των δύο μεγάλων αυτών κέντρων και της ανθρωπότητας εδραιώθηκε περισσότερο σταθερά. Έτσι χιλιάδες νοήμονες άνδρες και γυναίκες θα μπορέσουν ν’ απελευθερωθούν από κάθε απάτη και συναισθηματικό έλεγχο. Τη στιγμή που οι καρδιές των ανθρώπων θα είναι ενεργές, εκείνη η στιγμή θα δει τον τερματισμό της συναισθηματικής, ηλιοπλεγματικής δραστηριότητας. Αυτή είναι δήλωση γεγονότος· οι καρδιές των ανθρώπων ανταποκρίνονται στην κλήση του Χριστού και οι καρδιές αυτές καθίστανται σήμερα επικλητικές. Ο αγωνιώδης συναισθηματικός κύκλος απ’ τον οποίο πέρασε η ανθρωπότητα τα τελευταία εκατό χρόνια και η συναισθηματική ένταση με την οποία ζουν σήμερα οι άνθρωποι, παίζουν επίσης το ρόλο τους για να μπορέσει η ανθρωπότητα να αναδυθεί στο βασίλειο της καθαρής σκέψης· αυτό θα σημαδέψει ένα σημαντικό σημείο καμπής στην ανθρώπινη ιστορία και θα είναι ένα απ’ τα αποτελέσματα του μελλοντικού επιστημονικού έργου (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο) του Χριστού με τις καρδιές των ανθρώπων, φέρνοντάς τες σε επαφή με την Καρδιά του Θεού. Λόγω του μεγέθους αυτού του θέματος και της πλατιάς έκτασης της ψυχολογικής περιοχής στην οποία ζουν τώρα οι μάζες των ανθρώπων, δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο. Αυτό το πεδίο της εμπειρίας και της δοκιμασίας είναι πολύ γνωστό σ’ όλους τους ζηλωτές και αποτελεί το πεδίο μάχης εκατομμυρίων. Ο ένδον Χριστός, ως Ελεγκτής της ατομικής ζωής, μπορεί να φέρει αυτή τη μάχη σε πέρας· ο ζηλωτής μπορεί να αναδυθεί με καθαρή όραση και αφοβία. Η εμφάνιση του Χριστού μεταξύ των ανθρώπων θα κάνει το ίδιο πράγμα για την ανθρωπότητα σαν σύνολο, όχι με κάποια έννοια υποκατάστασης, αλλά με τη ζωντάνια της Παρουσίας Του που θα διεγείρει τη Χριστική αρχή σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

κόσμος σήμερα έχει μεγαλύτερη κλίση στην πνευματικότητα από ποτέ πριν. Αυτό λέγεται με πλήρη αντίληψη της γενικά αποδεκτής ιδέας ότι ο κόσμος των ανθρώπων έχει ναυαγήσει πνευματικά κι ότι ποτέ άλλοτε η πνευματική ζωή της φυλής δε βρισκόταν σε τόσο χαμηλή άμπωτη. Η ιδέα αυτή οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η ανθρωπότητα δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ορθόδοξη παρουσίαση της αλήθειας κι ότι οι εκκλησίες μας είναι σχετικά άδειες κι αντιμετωπίζουν τη δημόσια κατηγορία ότι απέτυχαν να διδάξουν στην ανθρωπότητα να ζει ορθά. Οι βεβαιώσεις αυτές είναι θλιβερά αληθινές, αλλά παραμένει ακόμη το γεγονός ότι παντού τα ανθρώπινα όντα αναζητούν την πνευματική λύτρωση και την αλήθεια κι ότι το αληθινά θρησκευτικό πνεύμα είναι θεμελιωδώς πιο ζωντανό από κάθε άλλη εποχή. Αυτό αληθεύει ειδικά για εκείνες τις χώρες που υπέφεραν περισσότερο στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο (19141945). Χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι ουδέτερες χώρες δε δείχνουν προς το παρόν κανένα σημάδι πραγματικής πνευματικής αναζωογόνησης. Οι άλλες χώρες είναι πνευματικά ζωντανές – όχι στις ορθόδοξες γραμμές αλλά στην αληθινή έρευνα και τη ζωτική απαίτηση για φως. Το θρησκευτικό πνεύμα της ανθρωπότητας είναι σήμερα σαφέστερα εστιασμένο στην Πραγματικότητα από κάθε άλλη εποχή. Οι ορθόδοξες παγκόσμιες θρησκείες πέφτουν γοργά στο περιθώριο του νου των ανθρώπων, ακόμη κι αν προσεγγίζουμε αναμφίβολα την κεντρική πνευματική Πραγματικότητα. Οι θεολογίες που διδάσκονται τώρα απ’ τις εκκλησιαστικές οργανώσεις (τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση), είναι κρυσταλλωμένες και μικρής σχετικά χρησιμότητας. Ιερείς και κληρικοί, ορθόδοξοι κατηχητές και φονταμενταλιστές (φανατικοί, παρότι ειλικρινείς) επιδιώκουν να διαιωνίσουν ό,τι είναι παλιό κι επαρκούσε άλλοτε να ικανοποιήσει τον ερευνητή, αλλά αποτυγχάνει να το κάνει τώρα. Ειλικρινείς, αλλά αφώτιστοι θρησκευόμενοι θλίβονται για την εξέγερση της νεολαίας στις δογματικές στάσεις. Ταυτόχρονα μαζί με όλους τους ερευνητές ζητούν μια νέα αποκάλυψη. Ζητούν κάτι νέο και θεαματικό με το οποίο θα προσελκύσουν τις μάζες πίσω στο Θεό· φοβούνται ότι κάτι πρέπει να εγκαταλειφθεί, ότι νέες ερμηνείες των παλιών αληθειών πρέπει να βρεθούν, αλλά αποτυγχάνουν να αντιληφθούν ότι πρέπει να επιτευχθεί μια νέα σκοπιά της αλήθειας (όπως είναι στον Χριστό)· νιώθουν την προσέγγιση των νέων, επικείμενων πνευματικών αποκαλύψεων, αλλά δειλιάζουν μπροστά στα επαναστατικά τους αποτελέσματα. Υποβάλλουν πολλές ερωτήσεις και βασανίζονται από βαθιές και ενοχλητικές αμφιβολίες. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί εδώ ότι οι απαντήσεις σ’ αυτά

τα ερωτήματα έρχονται (και αυξανόμενα θα έρχονται) από δύο πηγές· από τις σκεπτόμενες μάζες των οποίων η αυξανόμενη διανοητική αντίληψη είναι η αιτία της αποστασίας από την ορθόδοξη θρησκεία και από εκείνη την επισκιάζουσα πηγή της αλήθειας και του φωτός, που συνεχώς έφερνε αποκάλυψη ανά τους αιώνες. Οι απαντήσεις δε θα έλθουν, όσο μπορεί να δει κανείς, από καμιά θρησκευτική οργάνωση είτε Ασιατική είτε Δυτική. Μερικά απ’ τα ερωτήματα μπορούν να εκφρασθούν ως εξής: Γιατί στάθηκε ανίκανη η εκκλησία ν’ αναχαιτίσει την κυριαρχική έκφραση του κακού, όπως έδειξε ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος; Γιατί η θρησκεία αποδείχθηκε ανεπαρκής στην ανάγκη της ανθρωπότητας; Γιατί οι λεγόμενοι πνευματικοί ηγέτες του θρησκευτικού κόσμου αποδείχθηκαν ανίκανοι να βοηθήσουν στην επίλυση των παγκόσμιων προβλημάτων; Γιατί σαν εκπρόσωποι του Θεού της Αγάπης, οι Χριστιανοί δάσκαλοι στάθηκαν ανίκανοι ν’ αναχαιτίσουν την πρωτοφανή αύξηση του μίσους στον κόσμο σήμερα; Γιατί η πλειονότητα τέτοιων δασκάλων είναι τόσο μισαλλόδοξοι, χωριστικοί και δογματικοί στην προσέγγισή τους στην αλήθεια; Υπάρχει ωστόσο μια πνευματική, ανοιχτόμυαλη μειονότητα. Γιατί οι νέοι αρνούνται να πηγαίνουν στην εκκλησία και δεν ενδιαφέρονται να δεχθούν σαν πίστη τους τις δοξασίες που τους παρουσιάζουν; Γιατί ο θάνατος κι όχι η ζωή κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο; Γιατί τόσες πολλές νέες λατρείες αναφύονται και παρασύρουν τον κόσμο μακριά από τις ορθόδοξες οργανώσεις θρησκευτικής φύσης; Γιατί η Νοητική Επιστήμη, η Κίνηση της Ενότητας και η παρουσίαση της Νέας Σκέψης προσελκύουν τους ανθρώπους μακριά από τις καλύτερα εδραιωμένες οργανώσεις; Σημειώστε τη χρήση της λέξης “οργανώσεις”· κρατά το κλειδί του προβλήματος. Γιατί δίνεται αυξανόμενη έμφαση στις Ανατολικές θεολογίες, στις διάφορες γιόγκα, στις Βουδδιστικές διδασκαλίες και στις πίστεις της Ανατολής; Γιατί διδασκαλίες όπως η αστρολογία, η αριθμολογία και διάφορα μαγικά τυπικά βρίσκουν τόσους πολλούς οπαδούς, ενώ οι εκκλησίες παραμένουν άδειες, ή συχνάζουν σ’ αυτές μόνο γέροι, συντηρητικοί και αντιδραστικοί ή όσοι πηγαίνουν σ’ αυτές με τη δύναμη της συνήθειας ή από απελπιστική δυστυχία; Τι τελικά είναι λάθος στην παρουσίασή μας των πνευματικών πραγματικοτήτων και των προαιώνιων αληθειών; Πολλές απαντήσεις μπορούν να δοθούν. Η σημαντικότερη είναι ότι η παρουσίαση της θείας αλήθειας, όπως δίνεται απ’ τις εκκλησίες της Δύσης και τους δασκάλους της Ανατολής, δε συμβάδισε με τη διανοητική ανέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος. Οι ίδιες παλιές μορφές λέξεων και ιδεών δίνονται ακόμη στον ερευνητή και δεν ικανοποιούν το νου του ούτε την ανάγκη του σ’ έναν πολύ δύσκολο κόσμο. Του ζητούν να πιστεύει χωρίς αμφισβήτηση, αλλά όχι να κατανοεί· του λένε ότι δεν μπορεί να κατανοήσει κι

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

101

όμως του ζητούν να αποδεχθεί τις ερμηνείες και τις βεβαιώσεις άλλων ανθρώπινων διανοιών που ισχυρίζονται ότι κατανοούν κι ότι κατέχουν την αλήθεια. Δεν πιστεύει ότι οι διάνοιες και οι ερμηνείες τους είναι καλύτερες απ’ τις δικές του. Οι ίδιες παλιές φόρμουλες, οι ίδιες παλιές θεολογίες και οι ίδιες παλιές ερμηνείες θεωρούνται ανεπαρκείς για την ικανοποίηση των αναγκών και των ερευνών του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν είναι. Η εκκλησία σήμερα είναι ο τάφος του Χριστού και ο λίθος της θεολογίας έχει κυλήσει στη θύρα του τύμβου. Δεν υπάρχει ωστόσο λόγος επίθεσης στο Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να γίνει στόχος επίθεσης· αποτελεί έκφραση – ουσιαστικά, αν κι όχι ακόμη εντελώς πραγματικά – της αγάπης του Θεού που ενυπάρχει στο δημιουργημένο σύμπαν του. Όμως ο εκκλησιαστικισμός είναι πλατιά εκτεθειμένος σε επιθέσεις και οι μάζες των σκεπτόμενων ανθρώπων το γνωρίζουν· δυστυχώς οι σκεπτόμενοι αυτοί άνθρωποι είναι ακόμη μια μικρή μειονότητα. Ωστόσο η σκεπτόμενη αυτή μειονότητα είναι εκείνη που (όταν γίνει πλειονότητα και σήμερα αναπτύσσεται γοργά) θα απαγγείλει την καταδίκη των εκκλησιών και θα υιοθετήσει την εξάπλωση της αληθινής διδασκαλίας του Χριστού. Δεν είναι δυνατό να νιώθει ευχαρίστηση με τους μεγάλους πέτρινους ναούς που κτίζουν οι κληρικοί, ενόσω ο λαός Του μένει χωρίς καθοδήγηση ή κάποιο λογικό φως πάνω στις παγκόσμιες υποθέσεις· ασφαλώς πρέπει να νιώθει (με πόνο καρδιάς) ότι η απλότητα που δίδαξε και η απλή οδός προς το Θεό, την οποία τόνισε, χάθηκαν μέσα στις θεολογικές ομίχλες (τις οποίες εγκαινίασε ο Απ. Παύλος) και στις έριδες των κληρικών ανά τους αιώνες. Οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν πολύ από την απλότητα της σκέψης και την απλή πνευματική ζωή που βίωναν οι πρώτοι Χριστιανοί. Δεν είναι δυνατό να μη θεωρεί ο Χριστός τη χωριστική ζωή των εκκλησιών και την υπεροψία των θεολόγων εσφαλμένη και ανεπιθύμητη – καθώς διαιρούν (όπως και διαίρεσαν) τον κόσμο σε πιστούς και απίστους, σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες, σε δήθεν φωτισμένους και δήθεν νυχτωμένους – κι αντίθετη με ό,τι εννοούσε και πίστευε όταν έλεγε: “και άλλα πρόβατα έχω, ά ουκ έστιν εκ της αυλής αυτής”. (Ιωάν. 10.16.) Δεν είναι το κακό που αφθονεί σήμερα στον κόσμο εκείνο που εμποδίζει την αποκάλυψη και παρακωλύει την ανέλιξη της πνευματικής ζωής. Το κακό αυτό είναι αποτέλεσμα της παρανόησης και του εσφαλμένου προσανατολισμού του ανθρώπινου νου, της έμφασης στα υλικά πράγματα που έφερε η ανταγωνιστική δραστηριότητα αιώνων· οφείλεται στην αποτυχία των θρησκευτικών οργανώσεων σ’ ολόκληρο τον κόσμο να διατηρήσουν την αλήθεια στην καθαρότητά της και ν’ αποφύγουν τη φανατική ιδέα ότι η ερμηνεία της αλήθειας οποιουδήποτε ατόμου πρέπει αναγκαστικά να είναι η μόνη ορθή. Οι θεολόγοι πολέμησαν (και με ειλικρινή πρόθεση) για μορφές λέξεων, που πίστευαν ότι ήταν η μόνη αληθινή και ορθή διατύπωση της θείας ιδέας, αλλά ο Χριστός λησμονήθηκε πίσω από τις λέξεις· οι κληρικοί δαπάνησαν προσπάθειες και διοικητικές ικανότητες στη συγκέντρωση κεφαλαίων για την ανέγερση πέτρινων οικοδομημάτων, ενόσω τα τέκνα του Θεού παντού περιφέρονταν πεινασμένα και ρακένδυτα κι έτσι έχαναν την πίστη τους στη θεία αγάπη.

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

102

Πώς μπορεί να ικανοποιηθεί η ανάγκη της ανθρωπότητας για πνευματική καθοδήγηση όταν οι ηγέτες των εκκλησιών έχουν κοσμικά ενδιαφέροντα, όταν στη Ρωμαιοκαθολική, την Ελληνική Ορθόδοξη και τις Προτεσταντικές Εκκλησίες η έμφαση δίνεται στις πομπές και τις τελετουργίες, στις μεγάλες εκκλησίες και τους λιθόκτιστους καθεδρικούς, στα χρυσά και ασημένια σκεύη, στους πορφυρούς σκούφους και τις χρυσοποίκιλτες στολές και σ’ όλα τα παρεμφερή που είναι τόσο προσφιλή στους εκκλησιαστικούς κύκλους; Πώς μπορούν να σωθούν τα πεινασμένα παιδιά του κόσμου – και ιδιαίτερα της Ευρώπης – όταν γίνονται εκκλήσεις από Πάπες κι Επισκόπους για εισφορά χρημάτων προς ανέγερση καθεδρικών και περισσότερων ναών αφού οι υπάρχοντες είναι άδειοι; Πώς μπορεί να λάμψει πάλι το φως στις διάνοιες των ανθρώπων, όταν οι κληρικοί κρατούν το λαό σε κατάσταση φόβου, εκτός αν αποδεχθεί τις παλιές θεολογικές ερμηνείες και τους παλιούς τρόπους προσέγγισης στο Θεό; Πώς μπορούν να ικανοποιηθούν οι πνευματικές και διανοητικές ανάγκες των ανθρώπων, όταν τα θεολογικά σεμινάρια δε διδάσκουν τίποτε νέο ή κατάλληλο για την εποχή και την ηλικία, αλλά στέλνουν για να καθοδηγήσουν την ανθρωπότητα, νέους που βασίζονται μόνο στις ερμηνείες του παρελθόντος; Οι νέοι αυτοί αρχίζουν τη θρησκευτική τους εκπαίδευση και προετοιμασία για το λειτούργημα με μεγάλες ελπίδες και οράματα· αποφοιτούν με μικρές ελπίδες, όχι πολλή πίστη, αλλά με την απόφαση να “επιτύχουν” και ν’ αποκτήσουν θέση στην εκκλησία. Προκύπτει το ερώτημα κατά πόσο ο Χριστός θα ένιωθε οικεία στις εκκλησίες, αν περπατούσε πάλι μεταξύ των ανθρώπων. Τα τυπικά και οι τελετουργίες, οι πομπές και τα άμφια, οι λαμπάδες και το χρυσάφι και το ασήμι, η ιεραρχική τάξη των παπών, των καρδιναλίων, των αρχιεπισκόπων, των ιερέων και των συνηθισμένων εφημέριων, παστόρων και κληρικών, θα έχουν προφανώς ελάχιστο ενδιαφέρον για τον απλό Υιό του Θεού, ο Οποίος – όταν βρισκόταν στη Γη – δεν είχε “πού την κεφαλήν κλίναι”. Η παρουσίαση της θρησκευτικής αλήθειας στο παρελθόν ανέκοψε την ανάπτυξη του θρησκευτικού πνεύματος· η θεολογία έφερε το ανθρώπινο γένος στα πρόθυρα της απελπισίας· το τρυφερό άνθος της Χριστικής ζωής ανεκόπη κι εμποδίσθηκε στα σκοτεινά σπήλαια της ανθρώπινης σκέψης· η φανατική προσκόλληση στις ανθρώπινες ερμηνείες πήρε τη θέση της Χριστιανικής ζωής· εκατομμύρια βιβλίων εξάλειψαν τα ζωντανά λόγια του Χριστού· τα επιχειρήματα και οι συζητήσεις των ιερέων έσβησαν το φως που έφερε ο Βούδδας και η αγάπη του Θεού, όπως αποκαλύφθηκε στη ζωή του Χριστού, λησμονήθηκε καθώς οι άνθρωποι φιλονικούσαν για έννοιες, φράσεις και λέξεις. Στο μεταξύ οι άνθρωποι αγωνιούσαν, λιμοκτονούσαν, υπέφεραν, ζητούσαν βοήθεια και καθοδήγηση και όντας ανικανοποίητοι, έχαναν την πίστη τους. Παντού οι άνθρωποι είναι σήμερα έτοιμοι για το φως· περιμένουν μια νέα αποκάλυψη και μια νέα διαθήκη και η ανθρωπότητα προχώρησε τόσο πολύ στο δρόμο της εξέλιξης, ώστε αυτά τα αιτήματα και οι προσδοκίες δε διατυπώνονται πια μόνο με όρους υλικής βελτίωσης, αλλά με όρους πνευματικού οράματος, αληθινών αξιών και ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Απαιτούν διδασκαλία και πνευματική βοήθεια μαζί με τα αναγκαία αιτήματα για τροφή, ένδυση και την ευκαιρία να εργάζονται και να ζουν

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

103

ελεύθεροι· αντιμετωπίζουν την πείνα σε μεγάλες περιοχές του κόσμου κι όμως (με ίδιο τρόμο) καταγράφουν την πείνα της ψυχής. Δε σφάλλουμε βέβαια αν συμπεράνουμε ότι ο πνευματικός αυτός τρόμος και το πνευματικό αυτό αίτημα πήραν κυρίαρχη θέση στη συνείδηση του Χριστού. Όταν επανεμφανισθεί και η μέχρι τώρα αόρατη Εκκλησία Του εμφανισθεί μαζί Του, τι μπορούν να κάνουν για να ικανοποιήσουν την απαιτητική αυτή κραυγή και την ενταθείσα αυτή στάση πνευματικής αντίληψης με την οποία θα Τους υποδεχθούν; Βλέπουν την εικόνα συνολικά. Η κραυγή του Χριστιανού για πνευματική βοήθεια, η κραυγή του Βουδδιστή για πνευματική φώτιση και η κραυγή του Ινδουιστή για πνευματική κατανόηση – μαζί με τις κραυγές όλων εκείνων που πιστεύουν ή όχι – πρέπει να ικανοποιηθούν. Τα αιτήματα της ανθρωπότητας φθάνουν στα αυτιά Τους και ο Χριστός και οι μαθητές Του δεν έχουν δογματικούς ενδοιασμούς, κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι ενδιαφέρονται για τις απόψεις των Φονταμενταλιστών ή τις θεωρίες των θεολόγων για την Άσπιλη Σύλληψη, την Υποκατάστατη Εξιλέωση ή το Αλάθητο του Πάπα. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε απελπιστική ανάγκη και η ανάγκη αυτή πρέπει να ικανοποιηθεί· μόνο μεγάλες και θεμελιώδεις αρχές της ζωής, οι οποίες καλύπτουν το παρελθόν και το παρόν και παρέχουν μια βάση για το μέλλον, θα ικανοποιήσουν πραγματικά την ανθρώπινη επίκληση. Ο Χριστός και η πνευματική Ιεραρχία δε θα έλθουν για να καταστρέψουν ό,τι η ανθρωπότητα θεώρησε ως τώρα “αναγκαίο για τη σωτηρία” και ό,τι ικανοποίησε το πνευματικό της αίτημα. Όταν επανεμφανισθεί ο Χριστός, τα επουσιώδη ασφαλώς θα εκλείψουν· θα παραμείνουν τα θεμελιώδη της πίστης, επί των οποίων θα δομήσει τη νέα εκείνη παγκόσμια θρησκεία που όλοι οι άνθρωποι αναμένουν. Η νέα αυτή παγκόσμια θρησκεία πρέπει να βασισθεί σ’ εκείνες τις αλήθειες που άντεξαν στη δοκιμή των αιώνων και έφεραν σιγουριά και άνεση σ’ όλους τους ανθρώπους παντού. Αυτές ασφαλώς είναι: 1. Το Γεγονός του Θεού. Πρώτα και κύρια πρέπει να υπάρξει αναγνώριση του γεγονότος του Θεού. Η κεντρική αυτή Πραγματικότητα μπορεί ν’ αποκληθεί με οποιοδήποτε όνομα προτιμά ο άνθρωπος, ανάλογα με τις νοητικές ή συναισθηματικές του τάσεις, τη φυλετική παράδοση και κληρονομιά, διότι δεν μπορεί να ορισθεί ή να περιορισθεί με ονόματα. Τα ανθρώπινα όντα χρησιμοποιούν αναγκαστικά ονόματα για να εκφράσουν ό,τι νιώθουν, αισθάνονται και γνωρίζουν τόσο για το φαινομενικό όσο και για το άψαυστο. Συνειδητά ή ασυνείδητα όλοι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τον Υπερβατικό Θεό και τον Ενυπάρχοντα Θεό. Νιώθουν ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός και ο Εμπνευστής παντός ό,τι υπάρχει. Οι Ανατολικές πίστεις τόνιζαν πάντα τον Ενυπάρχοντα Θεό, βαθιά μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, “πλησιέστερα από τα χέρια και τα πόδια”, τον Εαυτό, τον Έναν, το Άτμα, μικρότερο απ’ το μικρό κι όμως παμπεριεκτικό. Οι Δυτικές πίστεις παρουσίασαν τον Υπερβατικό Θεό, έξω από το σύμπαν Του, Θεατή. Ο υπερβατικός Θεός ρύθμισε αρχικά την αντίληψη των ανθρώπων για τη Θεότητα, γιατί η δράση του υπερβατικού

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

104

αυτού Θεού εκδηλώνεται στις διαδικασίες της φύσης· αργότερα στην Εβραϊκή διαθήκη, ο Θεός εμφανίσθηκε σαν φυλετικός Ιεχωβά, σαν η ψυχή (μάλλον δυσάρεστη ψυχή) ενός έθνους. Κατόπιν είδαν το Θεό σαν τον τέλειο άνθρωπο κι ο θείος Θεάνθρωπος βάδισε στη Γη στο Πρόσωπο του Χριστού. Σήμερα έχουμε μια γοργά αυξανόμενη έμφαση στον ενυπάρχοντα Θεό σε κάθε ανθρώπινο ον και σε κάθε δημιουργημένη μορφή. Σήμερα θα έπρεπε οι εκκλησίες να παρουσιάσουν τη σύνθεση των δύο αυτών ιδεών που συνοψίζονται στη δήλωση του Σρι Κρίσνα στην Μπαγκαβάτ Γκίτα: “Έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το Σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού μου, παραμένω”. Ο Θεός, μεγαλύτερος απ’ το δημιουργημένο όλο, όμως ο Θεός, παρών επίσης στο μέρος· ο Υπερβατικός Θεός εγγυάται το σχέδιο για τον κόσμο μας και είναι ο Σκοπός που ρυθμίζει όλες τις ζωές απ’ το ελάχιστο άτομο, μέσω όλων των βασιλείων της φύσης, μέχρι τον άνθρωπο. 2. Η Σχέση του Ανθρώπου με το Θεό. Η δεύτερη αλήθεια την οποία όλοι δέχονται – άσχετα με την πίστη – είναι η ουσιώδης σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Έμφυτη στην ανθρώπινη συνείδηση – υποτυπώδης και συχνά απροσδιόριστη – υπάρχει μια αίσθηση θειότητας. “Πάντες γαρ υιοί Θεού εστέ” (Γαλ. 3.26)· “είς γαρ έστιν ο πατήρ ημών, ο Θεός”, λέει ο Χριστός κι έτσι μιλούν όλοι οι παγκόσμιοι Δάσκαλοι και Αβατάρ ανά τους αιώνες. “Ότι καθώς εκείνος εστί και ημείς εσμέν εν τω κόσμω τούτω” (Ιωάν. Α, 4.17), είναι μια άλλη Βιβλική δήλωση. “Πλησιέστερα απ’ την αναπνοή, πλησιέστερα απ’ τα χέρια και τα πόδια, βρίσκεται Εκείνος”, ψάλλει ο Ινδός. “Ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης”, βεβαιώνει θριαμβευτικά ο Απ. Παύλος. 3. Το Γεγονός της Αθανασίας και της Αιώνιας Διάρκειας. Τρίτη είναι η αίσθηση της διάρκειας, της αιώνιας ζωής ή της αθανασίας. Απ’ αυτή την αναγνώριση δε φαίνεται να υπάρχει διαφυγή· αποτελεί τόσο μέρος της αντίδρασης της ανθρωπότητας όσο και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Μ’ αυτή την εσώτερη πεποίθηση αντιμετωπίζουμε το θάνατο και γνωρίζουμε ότι θα ζήσουμε πάλι, ότι ερχόμαστε και φεύγουμε κι ότι διαρκούμε γιατί είμαστε θείοι κι ελέγχουμε το πεπρωμένο μας. Γνωρίζουμε ότι έχουμε θέσει ένα στόχο κι ότι ο στόχος αυτός είναι “περισσή Ζωή” – κάπου, εδώ, εκεί και τελικά παντού. Το πνεύμα στον άνθρωπο είναι αθάνατο· διατηρείται στο διηνεκές, προοδεύοντας από σημείο σε σημείο και από στάδιο σε στάδιο πάνω στην Ατραπό της Εξέλιξης, ανελίσσοντας σταθερά και διαδοχικά τις θείες ιδιότητες και όψεις. Η αλήθεια αυτή συνεπάγεται αναγκαστικά την αναγνώριση δύο μεγάλων φυσικών νόμων· του Νόμου της Επαναγέννησης και του Νόμου του Αιτίου και Αποτελέσματος. Οι εκκλησίες της Δύσης αρνήθηκαν επίσημα ν’ αναγνωρίσουν το Nόμο της Επαναγέννησης κι έτσι περιπλανήθηκαν σ’ ένα θεολογικό αδιέξοδο και σε μια τυφλή πάροδο από την οποία δεν υπάρχει δυνατότητα εξόδου. Οι εκκλησίες της Ανατολής υπερτόνισαν αυτούς τους Νόμους, έτσι ώστε μια αρνητική, συναινετική στάση προς τη ζωή και τις διαδικασίες της, που βασίζεται σε μια συνεχώς ανανεούμενη ευκαιρία, ελέγχει τους λαούς. Ο Χριστιανισμός τόνισε την αθανασία, αλλά εξάρτησε την αιώνια ευτυχία από την

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

105

αποδοχή του θεολογικού δόγματος: Γίνε αληθινός μάρτυρας Χριστιανός και ζήσε σε κάποιον ανόητο παράδεισο, ή αρνήσου να ομολογήσεις το Χριστιανισμό, ή γίνε ένας υποκριτής τυπολάτρης Χριστιανός και πήγαινε σε μια απίθανη κόλαση – μια κόλαση που πηγάζει από τη θεολογία της Παλαιάς Διαθήκης και την παρουσίασή της ενός Θεού μοχθηρού και ζηλότυπου. Και οι δύο αντιλήψεις απορρίπτονται σήμερα απ’ όλους τους εχέφρονες, ειλικρινείς και σκεπτόμενους ανθρώπους. Κανείς με αληθινή δύναμη εκλογίκευσης ή με αληθινή πίστη σ’ ένα Θεό αγάπης δε δέχεται τον παράδεισο των κληρικών, ούτε έχει καμιά διάθεση να πάει σ’ αυτόν. Ακόμη λιγότερο δέχεται “την λίμνην του πυρός την καιομένην εν θείω” (Αποκ. 19.20), ή τα αιώνια βασανιστήρια στα οποία ο Θεός της αγάπης υποτίθεται ότι καταδικάζει όλους όσους δεν πιστεύουν τις θεολογικές ερμηνείες του Μεσαίωνα, των σύγχρονων φονταμενταλιστών ή των παράλογων κληρικών οι οποίοι – δια του δογματισμού, του φόβου και της απειλής – επιζητούν να κρατήσουν το λαό σε συμμόρφωση με την απηρχαιωμένη παλιά διδασκαλία. Η ουσιαστική αλήθεια βρίσκεται αλλού. “Ό γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει” (Γαλ. 6.7), είναι μια αλήθεια που χρειάζεται να τονισθεί πάλι. Στις λέξεις αυτές ο Απ. Παύλος μας διατυπώνει την αρχαία και αληθινή διδασκαλία του Νόμου του Αιτίου και Αποτελέσματος, που στην Ανατολή ονομάζεται Νόμος του Κάρμα. Η αθανασία της ανθρώπινης ψυχής και η έμφυτη ικανότητα του πνευματικού, εσώτερου ανθρώπου να πραγματώνει τη δική του σωτηρία υπό το Νόμο της Επαναγέννησης σε ανταπόκριση στο νόμο του Αιτίου και Αποτελέσματος, είναι οι υποκείμενοι παράγοντες που διέπουν την όλη ανθρώπινη διαγωγή και την όλη ανθρώπινη έφεση. Απ’ τους δύο αυτούς νόμους κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να διαφύγει. Τον ρυθμίζουν συνεχώς ωσότου κατακτήσει την επιθυμητή και καθορισμένη τελειότητα και μπορέσει να εκδηλωθεί στη γη σαν υιός του Θεού που λειτουργεί ορθά. 4. Η Συνέχεια της Αποκάλυψης και οι Θείες Προσεγγίσεις. Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια κι εκείνη που αποσαφηνίζει όλο το σχεδιασμένο έργο του Χριστού, συνδέεται με την πνευματική αποκάλυψη και την ανάγκη του ανθρώπου για το Θεό και του Θεού για τον άνθρωπο. Ποτέ δεν έμεινε η Θεότητα χωρίς μαρτυρία. Ποτέ δε ζήτησε ο άνθρωπος φως χωρίς να έλθει το φως. Ποτέ δεν υπήρξε εποχή, κύκλος ή παγκόσμια περίοδος στην οποία να μη δόθηκε η διδασκαλία και η πνευματική βοήθεια που απαιτούσε η ανθρώπινη ανάγκη. Ποτέ οι καρδιές και οι διάνοιες των ανθρώπων δε στράφηκαν στο Θεό και δεν ήρθε ο Θεός πλησιέστερα στον άνθρωπο. Η ιστορία του ανθρώπινου γένους είναι στην πραγματικότητα η ιστορία της αίτησης του ανθρώπου για φως και επαφή με το Θεό και κατόπιν η παροχή φωτός και η προσέγγιση του Θεού στον άνθρωπο. Πάντα ο Σωτήρας, ο Αβατάρ ή ο Παγκόσμιος Δάσκαλος πρόβαλε απ’ το μυστικό τόπο του Υψίστου κι έφερε στον άνθρωπο νέα αποκάλυψη, νέα ελπίδα και νέα ώθηση για πληρέστερη πνευματική ζωή. Μερικές από τις Προσεγγίσεις αυτές υπήρξαν κύριας φύσης κι επηρέασαν την ανθρωπότητα σαν σύνολο και μερικές απ’ αυτές ήταν λιγότερο σημαντικές κι επηρέασαν μόνο ένα σχετικά μικρό μέρος της ανθρωπότητας – ένα έθνος ή μια ομάδα.

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

106

Όσοι έρχονται ως Αποκαλυπτές της αγάπης του Θεού, έρχονται από εκείνο το πνευματικό κέντρο το οποίο ο Χριστός ονόμασε “βασιλείαν του Θεού”. (Ματθ. 6.33.) Εδώ ενοικούν “πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων” (Εβρ. 12.23)· εδώ βρίσκονται οι πνευματικοί Οδηγοί της φυλής κι εδώ οι πνευματικοί Εκτελεστές του σχεδίου του Θεού ζουν κι εργάζονται κι επιβλέπουν τις ανθρώπινες και πλανητικές υποθέσεις. Αποκαλείται με πολλά ονόματα από πολλούς ανθρώπους. Αναφέρεται σαν Πνευματική Ιεραρχία, Κατοικία του Φωτός, Κέντρο όπου βρίσκονται οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, Μεγάλη Λευκή Στοά. Από εδώ έρχονται όσοι δρουν ως Αγγελιαφόροι της Σοφίας του Θεού, Θεματοφύλακες της αλήθειας όπως είναι στον Χριστό κι Εκείνοι των Οποίων έργο είναι να σώσουν τον κόσμο, να μεταδώσουν την επόμενη αποκάλυψη και να καταδείξουν τη θειότητα. Όλες οι παγκόσμιες Γραφές μαρτυρούν την ύπαρξη αυτού του κέντρου πνευματικής ενέργειας. Η πνευματική αυτή Ιεραρχία έρχεται διαρκώς πλησιέστερα στην ανθρωπότητα καθώς οι άνθρωποι αποκτούν μεγαλύτερη συνείδηση της θειότητας και γίνονται περισσότερο κατάλληλοι να έλθουν σε επαφή με το θείο. Μια άλλη μεγάλη Προσέγγιση της θειότητας και μια άλλη πνευματική αποκάλυψη είναι πλέον εφικτή. Μια νέα αποκάλυψη αιωρείται πάνω στο ανθρώπινο γένος κι Εκείνος που θα τη φέρει και θα την εφαρμόσει έρχεται σταθερά πλησιέστερά μας. Τι θα φέρει στο ανθρώπινο γένος η μεγάλη αυτή προσέγγιση, δεν είναι ακόμη γνωστό. Θα μας φέρει ασφαλώς σαφή αποτελέσματα, όπως και οι προηγούμενες αποκαλύψεις και οι αποστολές Εκείνων που ήλθαν σε ανταπόκριση των προηγούμενων αιτήσεων της ανθρωπότητας. Ο Παγκόσμιος Πόλεμος εξάγνισε το ανθρώπινο γένος. Ένας νέος ουρανός και μια νέα γη είναι στο δρόμο τους. Τι άραγε εννοεί ο ορθόδοξος θεολόγος και κληρικός όταν χρησιμοποιεί τις λέξεις “ουρανός καινός”; Μήπως οι λέξεις αυτές υποδηλώνουν κάτι εντελώς νέο και μια νέα αντίληψη ως προς τον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας; Μήπως ο Ερχόμενος μας φέρνει μια νέα αποκάλυψη για την καθαυτή φύση του Θεού; Γνωρίζουμε άραγε όλα όσα μπορούν να γίνουν γνωστά για το Θεό; Αν είναι έτσι, τότε ο Θεός είναι πολύ πεπερασμένος. Δεν είναι άραγε δυνατό οι τωρινές μας ιδέες για το Θεό ως Παγκόσμιου Νου, Αγάπης και Θέλησης να εμπλουτισθούν με κάποια νέα ιδέα ή ποιότητα για την οποία δεν έχουμε ακόμη κανένα όνομα ή λέξη και για την οποία δεν έχουμε την παραμικρή αντίληψη; Καθεμιά από τις τρεις τωρινές έννοιες της θειότητας – της Τριάδας – ήταν εντελώς νέα όταν αρχικά παρουσιάσθηκε διαδοχικά στο νου ή τη συνείδηση του ανθρώπου. Για μερικά χρόνια τώρα η πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη μας έρχεται πλησιέστερα στην ανθρωπότητα και η προσέγγισή της ευθύνεται για τις μεγάλες ιδέες της ελευθερίας, που είναι τόσο κοντά στις καρδιές των ανθρώπων παντού. Το όνειρο της αδελφότητας, της συντροφικότητας, της παγκόσμιας συνεργασίας και μιας ειρήνης που βασίζεται σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις, αποσαφηνίζεται στο νου μας. Οραματιζόμαστε επίσης μια νέα και ζωτική παγκόσμια θρησκεία, μια οικουμενική πίστη που θα έχει τις ρίζες της στο παρελθόν, αλλά θ’ αποσαφηνίζει την ανατέλλουσα νέα ομορφιά και την επερχόμενη ζωτική αποκάλυψη. Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι η προσέγγιση αυτή κατά έναν

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

107

τρόπο – βαθύτατα πνευματικό, αλλά εντελώς πραγματικό – θα αποδείξει την αλήθεια της ενύπαρξης του Θεού. Οι εκκλησίες τόνισαν και εκμεταλλεύθηκαν την εκτός χώρου Θεότητα και υπέθεσαν την παρουσία ενός Θεού που δημιουργεί, συντηρεί και δρα δημιουργικά, αλλά συγχρόνως βρίσκεται εκτός της Δημιουργίας Του – ένας ανεξιχνίαστος Θεατής. Αυτός ο τύπος του υπερβατικού Δημιουργού πρέπει να αποδειχθεί ψευδής και η δοξασία αυτή πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί με την εκδήλωση του Θεού στον άνθρωπο, την ελπίδα της δόξας. Αυτό θα καταδείξει σίγουρα η αναμενόμενη Προσέγγιση· θ’ αποδείξει επίσης τη στενή σχέση μεταξύ του Υπερβατικού Θεού κι εκείνου “εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν”, γιατί “έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού Του, παραμένει”. Ο Θεός ενυπάρχει στις μορφές όλων των δημιουργημένων πραγμάτων· η δόξα που θα αποκαλυφθεί είναι η έκφραση της έμφυτης εκείνης θειότητας με όλες τις ιδιότητες και όψεις της, τις ποιότητες και δυνάμεις της με το μέσον της ανθρωπότητας. Η νέα παγκόσμια θρησκεία θα βασίζεται στο γεγονός του Θεού και της σχέσης του ανθρώπου με το θείο, στο γεγονός της αθανασίας και της συνέχειας της θείας αποκάλυψης και στο γεγονός της συνεχούς ανάδυσης Αγγελιαφόρων απ’ το θείο κέντρο. Στα γεγονότα αυτά πρέπει να προστεθεί η βέβαιη, ενστικτώδης γνώση του ανθρώπου για την ύπαρξη της Ατραπού προς το Θεό και για την ικανότητά του να τη βαδίσει, όταν η εξελικτική διαδικασία τον φέρει στο σημείο ενός νέου προσανατολισμού στη θειότητα και της αποδοχής του γεγονότος του Υπερβατικού Θεού και του Ενυπάρχοντος Θεού σε κάθε μορφή ζωής. Αυτές είναι οι θεμελιώδεις αλήθειες στις οποίες θα βασισθεί η παγκόσμια θρησκεία του μέλλοντος. Ο βασικός της τόνος θα είναι η Θεία Προσέγγιση. “Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν” (Ιακ. 4.8), είναι η μεγάλη εντολή που εκπορεύεται με νέους και σαφείς τόνους απ’ τον Χριστό και την πνευματική Ιεραρχία αυτή την εποχή. Το μεγάλο θέμα της νέας παγκόσμιας θρησκείας θα είναι η αναγνώριση των πολλών θείων προσεγγίσεων και η συνέχεια της αποκάλυψης που καθεμιά απ’ αυτές μετέδωσε· το έργο μπροστά στους πνευματικά σκεπτόμενους ανθρώπους στον κόσμο σήμερα είναι να προετοιμάσουν την ανθρωπότητα για την επικείμενη και (ίσως) τη μέγιστη απ’ όλες τις Προσεγγίσεις. Η μέθοδος που θα χρησιμοποιηθεί θα είναι η επιστημονική και νοήμων χρήση της Επίκλησης κι Εφέλκυσης και η αναγνώριση της τρομακτικής τους δυναμικότητας. Ο άνθρωπος επικαλείται με διάφορους τρόπους τη θεία Προσέγγιση: με την ατελή, άφωνη έκκληση ή επικλητική κραυγή των μαζών κι επίσης με τη σχεδιασμένη, καθορισμένη επίκληση των πνευματικά προσανατολισμένων ζηλωτών, του νοημόνως πεπεισμένου εργάτη, μαθητή και μυημένου – στην πραγματικότητα όλων όσων αποτελούν το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου. Η επιστήμη της επίκλησης κι εφέλκυσης θα αντικαταστήσει ό,τι ονομάζουμε τώρα “προσευχή” και “λατρεία”. Μην εκπλήττεσθε με τη χρήση της λέξης “επιστήμη”. Δεν είναι το ψυχρό και άκαρδο διανοητικό πράγμα που τόσο συχνά εικονίζεται. Στην πραγματικότητα είναι η νοήμων οργάνωση της πνευματικής ενέργειας και των

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

108

δυνάμεων της αγάπης κι αυτές όταν είναι αποτελεσματικές θα εφελκύσουν την ανταπόκριση πνευματικών Όντων που μπορούν να βαδίσουν πάλι ανοιχτά μεταξύ των ανθρώπων κι έτσι να εγκαθιδρύσουν μια στενή σχέση και συνεχή επικοινωνία μεταξύ ανθρωπότητας και πνευματικής Ιεραρχίας. Διευκρινιστικά πρέπει να ειπωθεί ότι η Επίκληση είναι τριών ειδών: υπάρχει, όπως δηλώθηκε παραπάνω, η ασυνείδητα εκφρασμένη μαζική αίτηση και η επικλητική κραυγή που εξέρχεται από τις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε εποχή κρίσης όπως τώρα. Η επικλητική αυτή κραυγή υψώνεται αδιάκοπα από όλους τους ανθρώπους που ζουν στο μέσο της συμφοράς· απευθύνεται σ’ εκείνη τη δύναμη έξω απ’ αυτούς για την οποία νιώθουν ότι μπορεί και πρέπει να έρθει σε βοήθειά τους τη στιγμή της έσχατης ανάγκης. Η μεγάλη και άναρθρη αυτή επίκληση υψώνεται σήμερα παντού. Υπάρχει έπειτα το επικλητικό πνεύμα που εμφανίζουν οι ειλικρινείς άνθρωποι καθώς συμμετέχουν στις τελετές της θρησκείας τους κι επωφελούνται της ευκαιρίας της κοινής λατρείας και προσευχής για να υποβάλουν τα αιτήματά τους για βοήθεια ενώπιον του Θεού. Αυτή η ομάδα που προστίθεται στις μάζες των ανθρώπων, δημιουργεί ένα τεράστιο σώμα επικλητικών ατόμων και αυτή την εποχή η μαζική τους πρόθεση εκδηλώνεται σαφώς και η επίκλησή τους ανέρχεται στον Ύψιστο. Τέλος έχουμε τους εκπαιδευμένους μαθητές και ζηλωτές του κόσμου, που χρησιμοποιούν ορισμένες μορφές λέξεων, ορισμένες προσεκτικά καθορισμένες επικλήσεις και – καθώς το κάνουν – εστιάζουν την επικλητική κραυγή και την επικλητική έκκληση των δύο άλλων ομάδων και της προσδίδουν ορθή κατεύθυνση και δύναμη. Και οι τρεις αυτές ομάδες, συνειδητά ή ασυνείδητα, έρχονται σε δραστηριότητα αυτή την εποχή και η ενωμένη τους προσπάθεια εγγυάται μια επακόλουθη εφέλκυση. Το νέο αυτό επικλητικό έργο θα είναι ο βασικός τόνος της ερχόμενης παγκόσμιας θρησκείας και θα διαιρεθεί σε δύο μέρη. Θα έχουμε το επικλητικό έργο των μαζών των ανθρώπων παντού, που θα έχουν εξασκηθεί απ’ τους πνευματικά σκεπτόμενους ανθρώπους του κόσμου (οι οποίοι εργάζονται στις εκκλησίες υπό το φωτισμένο κλήρο, όποτε είναι δυνατό) ν’ αποδεχθούν το γεγονός των ερχόμενων πνευματικών ενεργειών οι οποίες εστιάζονται δια του Χριστού και της πνευματικής Του Ιεραρχίας και θα έχουν επίσης εξασκηθεί να εκφωνούν το αίτημά τους για φως, απολύτρωση και κατανόηση. Θα έχουμε επίσης το επιδέξιο έργο της επίκλησης, όπως ασκείται από εκείνους που έχουν εκγυμνάσει το νου τους με τον ορθό διαλογισμό, που γνωρίζουν τη δύναμη των τύπων, των μάντραμ και των επικλήσεων και οι οποίοι εργάζονται συνειδητά. Αυτοί θα χρησιμοποιούν αυξανόμενα μερικές μεγάλες φόρμουλες λέξεων, που θα δοθούν αργότερα στη φυλή, όπως ακριβώς η Κυριακή Προσευχή δόθηκε απ’ τον Χριστό κι όπως η Νέα Επίκληση δόθηκε για χρήση αυτή την εποχή από την Ιεραρχία. Η νέα αυτή θρησκευτική επιστήμη για την οποία η προσευχή, ο διαλογισμός και η τελετουργία έχουν προετοιμάσει την ανθρωπότητα, θα εξασκήσει τους ανθρώπους της να παρουσιάζουν – σε καθορισμένες περιόδους όλο το χρόνο – το εκφωνούμενο αίτημα των λαών του κόσμου για σχέση με το Θεό και για στενότερη πνευματική σχέση μεταξύ τους. Το έργο αυτό, όταν διεξαχθεί ορθά, θα εφελκύσει ανταπόκριση απ’

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

109

την αναμένουσα Ιεραρχία και τον Αρχηγό Της, τον Χριστό. Με αυτή την ανταπόκριση η πίστη των μαζών θα μεταβληθεί βαθμιαία στην πεποίθηση των γιγνωσκόντων. Μ’ αυτό τον τρόπο οι μάζες των ανθρώπων θα μετασχηματισθούν και θα εκπνευματισθούν και τα δύο μεγάλα θεία κέντρα ενέργειας ή ομάδες – η Ιεραρχία και η Ανθρωπότητα – θ’ αρχίσουν να εργάζονται σε πλήρη ενοποίηση και ενότητα. Τότε η Βασιλεία του Θεού, πραγματικά και αληθινά, θα λειτουργεί πάνω στη γη. Θα σας είναι φανερό ότι μπορώ να υποδείξω μόνο τα πλατιά γενικά περιγράμματα της νέας παγκόσμιας θρησκείας. Η διεύρυνση της ανθρώπινης συνείδησης, που θα επέλθει σαν αποτέλεσμα της επικείμενης Μεγάλης Προσέγγισης, θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να συλλάβει όχι μόνο τη σχέση της με την πνευματική ζωή του πλανήτη μας, τον Έναν “εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν”, αλλά θα δώσει και μια αναλαμπή της σχέσης του πλανήτη μας με τον κύκλο των πνευματικών ζωών που κινούνται μέσα στην τροχιά του Ηλίου και τον ακόμη μεγαλύτερο κύκλο των πνευματικών επιρροών οι οποίες προσεγγίζουν το σύστημά μας καθώς διαγράφει την τροχιά του στους Ουρανούς (τους δώδεκα αστερισμούς του ζωδιακού). Η αστρονομική και η αστρολογική έρευνα έχει αποδείξει αυτή τη σχέση και τις ασκούμενες επιρροές, αλλά υπάρχουν ακόμη εικασίες και πολλοί ανόητοι ισχυρισμοί κι ερμηνείες. Όμως οι εκκλησίες την αναγνώριζαν πάντα και η Βίβλος την πιστοποίησε. “Εξ ουρανού παρετάξαντο οι αστέρες, εκ τρίβων αυτών παρετάξαντο μετά Σισάρα.” (Κριτ. 5.20.) “Συνήκας δε δεσμόν Πλειάδος;” (Ιώβ, 38.31.) Πολλά άλλα χωρία μαρτυρούν αυτό τον ισχυρισμό των Γιγνωσκόντων. Πολλές εκκλησιαστικές γιορτές καθορίσθηκαν σε σχέση με τη σελήνη ή κάποιο ζωδιακό αστερισμό. Η έρευνα θα αποδείξει ότι αυτό συμβαίνει κι όταν θεσπισθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο το τυπικό της νέας παγκόσμιας θρησκείας, αυτό θα είναι ένας από τους σπουδαιότερους εξεταζόμενους παράγοντες. Η θέσπιση ορισμένων μεγάλων εορτών σε σχέση με τη Σελήνη και σε μικρότερο βαθμό με το ζωδιακό θα επιφέρει την ενίσχυση του πνεύματος της επίκλησης και την επακόλουθη εισροή των εφελκυόμενων επιρροών. Η αλήθεια που βρίσκεται πίσω από κάθε επίκληση, βασίζεται στη δύναμη της σκέψης, ιδιαίτερα στην τηλεπαθητική της φύση, σχέση και όψη. Η ενωμένη επικλητική σκέψη των μαζών και η εστιασμένη κατευθυνόμενη σκέψη του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου συνιστούν ένα εξερχόμενο ρεύμα ενέργειας. Αυτό φθάνει τηλεπαθητικά στα πνευματικά εκείνα Όντα που είναι ευαίσθητα κι ανταποκριτικά σε τέτοιες κρούσεις. Η εφελκυσθείσα ανταπόκρισή Τους που εκπέμπεται σαν πνευματική ενέργεια, φθάνει με τη σειρά της στην ανθρωπότητα, αφού υποβιβασθεί σε ενέργεια της σκέψης και με τη μορφή αυτή κρούει κατάλληλα στις διάνοιες των ανθρώπων, πείθοντάς τους και μεταφέροντας έμπνευση και αποκάλυψη. Έτσι συνέβη πάντα στην ιστορία της πνευματικής ανέλιξης του κόσμου και στη διαδικασία συγγραφής των παγκόσμιων Γραφών. Δεύτερο, η θέσπιση μιας ορισμένης ομοιομορφίας στα τυπικά των παγκόσμιων θρησκειών θα βοηθήσει τους ανθρώπους παντού να ενισχύσουν αμοιβαία το έργο τους και να ισχυροποιήσουν δυναμικά τα ρεύματα σκέψης που κατευθύνονται στις αναμένουσες πνευματικές Ζωές. Προς το παρόν η Χριστιανική θρησκεία έχει τις

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

110

μεγάλες γιορτές της, οι Βουδδιστές διατηρούν τη σειρά των δικών τους διαφορετικών πνευματικών συμβάντων και οι Ινδουιστές έχουν μια άλλη ομάδα άγιων ημερών. Στον κόσμο του μέλλοντος, όταν οργανωθεί, όλοι οι άνθρωποι με πνευματική κλίση και πρόθεση παντού θα διατηρούν τις ίδιες άγιες ημέρες. Αυτό θα επιφέρει μια συγκέντρωση των πνευματικών πόρων και μια ενωμένη πνευματική προσπάθεια συν μια ταυτόχρονη πνευματική επίκληση. Η δυναμικότητά του θα είναι προφανής. Ας υποδείξω τις δυνατότητες τέτοιων πνευματικών γεγονότων κι ας επιχειρήσω να προφητέψω τη φύση των επικείμενων παγκόσμιων Φεστιβάλ. Θα υπάρχουν τρία τέτοια μεγάλα Φεστιβάλ κάθε χρόνο, που θα συγκεντρώνονται σε τρεις διαδοχικούς μήνες και θα οδηγούν συνεπώς σε μια παρατεταμένη ετήσια πνευματική προσπάθεια η οποία θα επηρεάζει τον υπόλοιπο χρόνο. Θα είναι: 1. Το Φεστιβάλ του Πάσχα. Είναι το Φεστιβάλ του αναστάντος, ζώντος Χριστού, του Δασκάλου όλων των ανθρώπων και Αρχηγού της Πνευματικής Ιεραρχίας. Είναι η έκφραση της αγάπης του Θεού. Αυτή τη μέρα η πνευματική Ιεραρχία, την οποία οδηγεί και διευθύνει, θ’ αναγνωρίζεται και θα τονίζεται η φύση της αγάπης του Θεού. Η γιορτή αυτή καθορίζεται πάντα από την ημερομηνία της πρώτης Πανσελήνου της άνοιξης και είναι η μεγάλη Δυτική και Χριστιανική Εορτή. 2. Το Φεστιβάλ του Βεσάκ. Είναι το Φεστιβάλ του Βούδδα, του πνευματικού Μεσολαβητή μεταξύ του ύψιστου πνευματικού κέντρου της Σαμπάλλα και της Ιεραρχίας. Ο Βούδδας είναι η έκφραση της σοφίας του Θεού, η Ενσωμάτωση του Φωτός κι ο Δείκτης του θείου σκοπού. Θα καθορίζεται ετήσια σε σχέση με την Πανσέληνο του Μαΐου, όπως συμβαίνει τώρα. Είναι η μεγάλη Ανατολική Εορτή. 3. Το Φεστιβάλ της Καλής Θέλησης. Θα είναι το Φεστιβάλ του πνεύματος της ανθρωπότητας – που ανατείνει στο Θεό, ζητεί να συμμορφωθεί με τη θέληση του Θεού και είναι αφιερωμένη στην έκφραση ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Θα καθορίζεται ετήσια σε σχέση με την Πανσέληνο του Ιουνίου. Θα είναι η μέρα στην οποία θ’ αναγνωρίζεται η πνευματική και θεία φύση του ανθρώπινου γένους. Στην Εορτή αυτή επί δύο χιλιάδες χρόνια ο Χριστός αντιπροσώπευσε την ανθρωπότητα και στάθηκε ενώπιον της Ιεραρχίας και στη θέα της Σαμπάλλα ως Θεάνθρωπος, ο αρχηγός του λαού Του και “πρωτότοκος εν πολλοίς αδελφοίς”. (Ρωμ. 8.29.) Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα κηρύσσει την τελευταία ομιλία του Βούδδα ενώπιον της συγκεντρωμένης Ιεραρχίας. Θα είναι συνεπώς γιορτή βαθιάς επίκλησης και έκκλησης, μιας βασικής έφεσης για συντροφικότητα, για ανθρώπινη και πνευματική ενότητα και θ’ αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα στην ανθρώπινη συνείδηση του έργου του Βούδδα και του Χριστού. Και τα τρία αυτά Φεστιβάλ γιορτάζονται ήδη σ’ όλο τον κόσμο, παρότι δε σχετίζονται ακόμη μεταξύ τους κι αποτελούν μέρος της ενωμένης πνευματικής Προσέγγισης της ανθρωπότητας. Ο καιρός όπου και τα τρία αυτά Φεστιβάλ θα τηρούνται σ’ όλο τον κόσμο πλησιάζει και δι’ αυτών θα επιτευχθεί μια μεγάλη πνευματική ενότητα και τα αποτελέσματα της Μεγάλης Προσέγγισης, τόσο κοντά μας αυτή την εποχή, θα σταθεροποιηθούν με την ενωμένη επίκληση της ανθρωπότητας σ’

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

111

όλο τον πλανήτη. Οι υπόλοιπες πανσέληνοι θα συνιστούν μικρότερα φεστιβάλ, θ’ αναγνωρίζονται όμως ότι έχουν επίσης ζωτική σπουδαιότητα. Θα εμπεδώνουν στη συνείδηση των ανθρώπων τις θείες ιδιότητες, όπως ακριβώς τα μεγάλα φεστιβάλ εμπεδώνουν τις τρεις θείες όψεις. Αυτές οι όψεις και ποιότητες θα νοούνται και θα προσδιορίζονται με τη στενή μελέτη της φύσης του ιδιαίτερου αστερισμού ή αστερισμών που επηρεάζουν αυτούς τους μήνες. Ο Αιγόκερως, λόγου χάρη, θα εφιστά την προσοχή στην πρώτη μύηση, τη γέννηση του Χριστού στο σπήλαιο της καρδιάς και θα υποδεικνύει την αναγκαία εξάσκηση για να επέλθει το μεγάλο αυτό πνευματικό γεγονός στη ζωή του ατόμου. Σας δίνω αυτό το παράδειγμα για να σας δείξω τις δυνατότητες πνευματικής ανέλιξης που μπορούν να δοθούν με την κατανόηση αυτών των επιδράσεων και για την αναζωογόνηση των αρχαίων πίστεων με τη διεύρυνσή τους στις μεγαλύτερες αθάνατες σχέσεις τους. Έτσι τα δώδεκα ετήσια φεστιβάλ θα αποτελέσουν μια αποκάλυψη της θειότητας. Θα προσφέρουν ένα μέσον για την επίτευξη σχέσης, πρώτα απ’ όλα στο διάστημα των τριών μηνών, με τα τρία μεγάλα πνευματικά Κέντρα, τις τρεις εκφράσεις της θείας Τριάδας. Τα μικρότερα φεστιβάλ θα τονίζουν την αλληλοσχέτιση του Όλου, ανυψώνοντας έτσι τη θεία παρουσίαση από το ατομικό και προσωπικό σ’ εκείνη του παγκόσμιου θείου Σκοπού· επομένως θα εκφράζεται πλήρως η σχέση του Όλου με το μέρος και του μέρους με αυτό το Όλο. Συνεπώς η ανθρωπότητα θα επικαλείται την πνευματική δύναμη της Βασιλείας του Θεού, της Ιεραρχίας· η Ιεραρχία θ’ ανταποκρίνεται και τότε τα σχέδια του Θεού θα πραγματοποιούνται στη γη. Η Ιεραρχία σε μια ανώτερη στροφή του σπειροειδούς θα επικαλείται το “Κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή”, επικαλούμενη έτσι το Σκοπό του Θεού. Έτσι η Θέληση του Θεού θα εφαρμόζεται με Αγάπη και θα εκδηλώνεται με νοημοσύνη· γι’ αυτό η ανθρωπότητα είναι έτοιμη κι αυτό αναμένει η Γη. Για να συνοψίσουμε λοιπόν: η νέα παγκόσμια θρησκεία θα δομηθεί στη βάση της ήδη αναγνωρισμένης θεμελιώδους αλήθειας. Ο ορισμός της θρησκείας, που μελλοντικά θ’ αποδειχθεί περισσότερο ακριβής από κάθε άλλον που διατυπώθηκε ως τώρα από τους θεολόγους, θα μπορούσε να εκφρασθεί ως εξής: Θρησκεία είναι το όνομα που δίνεται στην επικλητική έκκληση της ανθρωπότητας και στην εφελκυστική ανταπόκριση της μεγαλύτερης Ζωής σ’ αυτή την κραυγή. Είναι στην πραγματικότητα η αναγνώριση απ’ το μέρος της σχέσης του με το Όλο, συν μια συνεχώς αυξανόμενη αίτηση για αυξημένη επίγνωση αυτής της σχέσης· προκαλεί την αναγνώριση απ’ το Όλο ότι η αίτηση έγινε. Είναι η κρούση του κραδασμού της ανθρωπότητας – που προσανατολίσθηκε ειδικά στη Μεγάλη Ζωή της Οποίας νιώθει ότι είναι μέρος – στη Ζωή αυτή και η ανταποκριτική κρούση αυτής της “Παμπεριεκτικής Αγάπης” στο μικρότερο κραδασμό. Μόνο τώρα μπορεί η κρούση του ανθρώπινου κραδασμού να γίνει αμυδρά αισθητή στη Σαμπάλλα· μέχρι τώρα η ισχυρότερη δράση

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

112

του έφθανε μόνο μέχρι την Ιεραρχία. Η θρησκεία, η επιστήμη της επίκλησης κι εφέλκυσης όσον αφορά την ανθρωπότητα, είναι η προσέγγιση (στην ερχόμενη Νέα Εποχή) μιας νοητικά πολωμένης ανθρωπότητας. Στο παρελθόν η θρησκεία είχε μια εντελώς συναισθηματική έκκληση. Αφορούσε τη σχέση του ατόμου με τον κόσμο της πραγματικότητας, του αναζητούντος ζηλωτή με την αναζητούμενη θειότητα. Η τεχνική της ήταν η διαδικασία της προσαρμογής του ανθρώπου για την αποκάλυψη αυτής της θειότητας, της επίτευξης μιας τελειότητας που θα εγγυώταν αυτή την αποκάλυψη και της ανάπτυξης μιας ευαισθησίας και μιας αγαπητικής ανταπόκρισης στον ιδεώδη Άνθρωπο που συνοψίσθηκε για τη σημερινή ανθρωπότητα στον Χριστό. O Χριστός ήρθε για να τερματίσει τον κύκλο της συναισθηματικής αυτής προσέγγισης που υπήρχε από τις Ατλάντειες μέρες· κατέδειξε την οραματισθείσα τελειότητα κι έπειτα παρουσίασε στην ανθρωπότητα ένα παράδειγμα – σε πλήρη εκδήλωση – κάθε δυνατότητας που υπολάνθανε στον άνθρωπο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η επίτευξη της τελείωσης της Χριστικής συνείδησης έγινε ο τονισμένος στόχος της ανθρωπότητας. Σήμερα η ιδέα μιας παγκόσμιας θρησκείας και η ανάγκη για την ανάδυσή της επιθυμείται πλατιά και συντελείται βραδέως. Η συγχώνευση των πίστεων αποτελεί τώρα πεδίο συζήτησης. Οι εργάτες στο πεδίο της θρησκείας θα διατυπώσουν την καθολική βάση της νέας παγκόσμιας θρησκείας. Είναι έργο αγαπητικής σύνθεσης και θα τονίσει την ενότητα και τη συντροφικότητα του πνεύματος. Αυτή η ομάδα είναι με μια σαφή έννοια ο αγωγός της δραστηριότητας του Χριστού, του Παγκόσμιου Δασκάλου. Η βάση της νέας παγκόσμιας θρησκείας θα δομηθεί από πολλές ομάδες οι οποίες εργάζονται υπό την έμπνευση του Χριστού. Οι κληρικοί χρειάζεται να θυμούνται ότι το ανθρώπινο πνεύμα είναι μεγαλύτερο απ’ όλες τις εκκλησίες και μεγαλύτερο απ’ τη διδασκαλία τους. Μακροπρόθεσμα το ανθρώπινο αυτό πνεύμα θα τους νικήσει και θα προχωρήσει θριαμβευτικά στη Βασιλεία του Θεού, αφήνοντάς τους πολύ πίσω, εκτός αν εισέλθουν σαν ταπεινό τμήμα της μάζας των ανθρώπων. Τίποτε κάτω από τον ουρανό δεν μπορεί να αναχαιτίσει την πρόοδο της ανθρώπινης ψυχής στο μακρύ της προσκύνημα απ’ το σκοτάδι στο φως, απ’ το απατηλό στο πραγματικό, απ’ το θάνατο στην αθανασία και απ’ την άγνοια στη σοφία. Αν οι μεγάλες οργανωμένες θρησκευτικές ομάδες των εκκλησιών σε κάθε χώρα, που αποτελούν το σύνολο των πίστεων, δεν προσφέρουν πνευματική καθοδήγηση και βοήθεια, η ανθρωπότητα θα βρει άλλο δρόμο. Τίποτε δεν μπορεί να συγκρατήσει το πνεύμα του ανθρώπου από το Θεό. Οι εκκλησίες της Δύσης χρειάζεται επίσης ν’ αντιληφθούν ότι βασικά υπάρχει μόνο μία Εκκλησία, αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκη μόνο ο ορθόδοξος Χριστιανικός θεσμός. Ο Θεός εργάζεται με πολλούς τρόπους, μέσω πολλών πίστεων και θρησκευτικών πρακτόρων· αυτός είναι ένας λόγος για την εξάλειψη των επουσιωδών δογμάτων. Με την έμφαση των ουσιωδών δογμάτων και την ένωσή τους θ’ αποκαλυφθεί η πληρότητα της αλήθειας. Αυτό θα κάνει η νέα παγκόσμια θρησκεία και η επιτέλεσή του θα προχωρήσει γοργά μετά την επανεμφάνιση του Χριστού.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η Αναγκαία Προετοιμασία Το Έργο του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου

αποδεχθούμε τη γενική θέση και το θέμα όσων έχουν γραφεί, εγείρεται αναγκαστικά το ερώτημα: Τι πρέπει άραγε να γίνει για να επιταχυνθεί αυτή η επανεμφάνιση του Χριστού; Κι επίσης: Υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει το άτομο στη θέση που βρίσκεται και με τον εξοπλισμό, τις ευκαιρίες και τα εφόδια που κατέχει; Η ευκαιρία είναι τόσο μεγάλη και η ανάγκη μιας καθορισμένης και σαφούς πνευματικής βοήθειας είναι τόσο επιτακτική ώστε – είτε θέλουμε είτε όχι – αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση. Αντιμετωπίζουμε την επιλογή της αποδοχής και της επακόλουθης ευθύνης, ή της απόρριψης της ιδέας και της επακόλουθης αντίληψης ότι δε μας αφορά. Ωστόσο ό,τι αποφασίσουμε αυτή την εποχή και περίοδο θα επηρεάσει σαφώς το υπόλοιπο της δραστηριότητάς μας στη ζωή μας, γιατί είτε θα ρίξουμε το βάρος ή τη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στην πλευρά της επίκλησης του Χριστού και της προετοιμασίας της επιστροφής Του, ή θα συνταχθούμε με τις τάξεις εκείνων που θεωρούν την όλη υπόθεση σαν έκκληση στους ανόητους και τους εύπιστους και πιθανόν να εργασθούμε για ν’ αποτρέψουμε την εξαπάτηση των ανθρώπων απ’ ό,τι αποφασίσαμε ότι είναι εμπαιγμός. Εδώ βρίσκεται η πρόκλησή μας. Θα χρειασθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ό,τι διαθέτουμε σε αίσθηση αξιών κι ό,τι μπορούμε να προσφέρουμε σε μια εξειδικευμένη ενορατική έρευνα. Μπορεί τότε να αντιληφθούμε ότι η υποσχεθείσα αυτή επανεμφάνιση είναι σύμφωνη με τη γενική θρησκευτική πίστη και την κύρια ελπίδα που απέμεινε στο νου των ανθρώπων, η οποία μπορεί να φέρει αληθινή ανακούφιση στην πάσχουσα ανθρωπότητα. Για όσους αποδέχονται την πιθανότητα της επανεμφάνισής Του και είναι πρόθυμοι να δεχθούν ότι η ιστορία μπορεί πάλι να επαναληφθεί, υπάρχουν τρία ερωτήματα τα οποία μπορούμε να τους υποβάλλουμε – οι απαντήσεις των οποίων είναι αυστηρά ατομικές. Αυτά είναι: ΦΟΣΟΝ

1. Πώς μπορώ προσωπικά ν’ αντιμετωπίσω αυτή την πρόκληση; 2. Τι μπορώ ειδικά να κάνω; 3. Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνω και πού είναι εκείνοι που θα συνεργασθούν μαζί μου; Ό,τι γράφουμε εδώ και στις επόμενες σελίδες προορίζεται ουσιαστικά για όσους

αποδέχονται το γεγονός του Χριστού, αναγνωρίζουν τη συνέχεια της αποκάλυψης και είναι πρόθυμοι ν’ αποδεχθούν τη δυνατότητα της επιστροφής Του. Οι περιπλοκές και οι δυσχέρειες της μεταπολεμικής περιόδου είναι πολύ μεγάλες. Όσο πλησιέστερα βρίσκεται ο άνθρωπος στην πηγή του πνευματικού φωτός και της δύναμης τόσο δυσκολότερο είναι το πρόβλημά του, γιατί οι ανθρώπινες υποθέσεις φαίνονται αυτή την εποχή πολύ μακριά από τη θεία αυτή δυνατότητα. Θα χρειασθεί όλη του την υπομονή, την κατανόηση και την καλή θέληση. Ταυτόχρονα θα είναι διαυγέστερη η κατανόησή του των γεγονότων. Υπάρχουν εσωτερικά κι εξωτερικά προβλήματα που πρέπει να λυθούν· υπάρχουν εσωτερικές κι εξωτερικές δυνατότητες που μπορούν να γίνουν πραγματικές. Καθώς ο πνευματικά σκεπτόμενος άνθρωπος αντιμετωπίζει τις εσωτερικές κι εξωτερικές δυνατότητες και γεγονότα, είναι εύκολο να καταγράψει μια αίσθηση πλήρους απογοήτευσης· λαχταρά να βοηθήσει αλλά δεν ξέρει τι να κάνει· η σύλληψή του των απειλητικών δυσχερειών, η στάθμιση των πόρων του κι εκείνων με τους οποίους πρέπει να εργασθεί και η σαφής του αντίληψη των δυνάμεων που παρατάσσονται εναντίον του (και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα εναντίον του Χριστού), θα τον κάνουν ν’ αναρωτηθεί: “Σε τι ωφελεί οποιαδήποτε προσπάθεια μπορώ να κάνω; Γιατί να μην αφήσω τις δυνάμεις του καλού και του κακού να δώσουν τη μάχη μόνες τους; Γιατί να μην αφήσω την πίεση του εξελικτικού ρεύματος να φέρει – τελικά κι επιτέλους – την παύση της παγκόσμιας μάχης και να επιφέρει το θρίαμβo του καλού; Γιατί να επιχειρήσω οτιδήποτε τώρα;” Τέτοιες αντιδράσεις είναι φυσικές και υγιείς. Η ένδεια και η πείνα εκατομμυρίων στην Ευρώπη κι αλλού, ο φόβος της Ρωσσίας (δικαιολογημένος ή όχι), η απληστία των καπιταλιστικών δυνάμεων του κόσμου, η ιδιοτέλεια της εργατικής τάξης, η επιθετικότητα των Σιωνιστών που διεκδικούν σαν δική τους μια χώρα που για περισσότερα από χίλια πεντακόσια χρόνια δεν ήταν δική τους, η θέση των Εβραίων στην Ευρώπη, η απόγνωση των ταπεινών σε κάθε χώρα, οι οποίοι δε βλέπουν πουθενά ασφάλεια ή ελπίδα, το έργο των εκκλησιών που προσπαθούν ν’ αποκαταστήσουν την παλιά τάξη κι εξουσία η οποία (ανά τους αιώνες) δεν έσωσε τον κόσμο από τίποτε και η έλλειψη κάποιας καθαρής φωνής ή ηγεσίας σε κάθε χώρα – όλα αυτά τα πράγματα κάνουν το μέσο άνθρωπο να νιώθει τη ματαιότητα κάθε προσπάθειας. Το πρόβλημα εμφανίζεται πολύ μεγάλο, πολύ τρομερό και ο ίδιος ο άνθρωπος φαίνεται πολύ μικρός κι ανίσχυρος. Ωστόσο η μάζα του άμεσου καλού και του οράματος στον κόσμο είναι τεράστια και το ποσό της διαυγούς ανθρωπιστικής σκέψης είναι απεριόριστο· στα χέρια των μαζών των αγαθών μικρών ανθρώπων και των εκατομμυρίων των ορθά σκεπτόμενων ατόμων σε κάθε χώρα βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου και απ’ αυτούς θα γίνει το προπαρασκευαστικό έργο για τον Ερχομό του Χριστού. Αριθμητικά είναι επαρκείς για το έργο και χρειάζονται μόνο επιβεβαίωση κι ένα συνετό συντονισμό για να προετοιμασθούν για την απαιτούμενη υπηρεσία, πριν γίνει εφικτή η επανεμφάνιση του Χριστού. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε πρέπει να το αντικρίσουμε με θάρρος, με

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

115

αλήθεια και κατανόηση· καθώς και με την προθυμία να μιλάμε θετικά, με απλότητα και με αγάπη στην προσπάθεια να εκθέσουμε την αλήθεια και να διευκρινίσουμε τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Οι αντίπαλες δυνάμεις του οχυρωμένου κακού πρέπει να κατατροπωθούν προτού Εκείνος που όλοι οι άνθρωποι περιμένουν, ο Χριστός, μπορέσει να έλθει. Η γνώση ότι είναι έτοιμος κι ανυπομονεί να εμφανισθεί δημόσια στην αγαπημένη Του Ανθρωπότητα επαυξάνει μόνο το αίσθημα της γενικής απογοήτευσης και ανακύπτει ένα άλλο πολύ ζωτικό ερώτημα: Για πόσο διάστημα πρέπει να αντέξουμε, ν’ αγωνισθούμε και να παλέψουμε; Η απάντηση έρχεται με διαύγεια: Θα έλθει αναπόφευκτα όταν αποκατασταθεί κάποιο μέτρο ειρήνης, όταν η αρχή του μερισμού θα βρίσκεται τουλάχιστον σε διαδικασία ελέγχου των οικονομικών υποθέσεων κι όταν οι εκκλησίες και οι πολιτικές ομάδες αρχίσουν να καθαρίζουν τον οίκο τους. Τότε μπορεί και θα έρθει· τότε η Βασιλεία του Θεού θ’ αναγνωρισθεί δημόσια και δε θ’ αποτελεί πλέον ζήτημα ονείρων, ευσεβών πόθων και ορθόδοξων ελπίδων. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να θέτουν το ερώτημα γιατί δεν έρχεται ο Χριστός – με την πομπή και τις τελετές τις οποίες οι εκκλησίες αποδίδουν στο γεγονός – και με την έλευσή Του να φανερώσει τη θεία Του δύναμη, ν’ αποδείξει πειστικά την εξουσία και την ισχύ του Θεού κι έτσι να τερματίσει τον κύκλο της αγωνίας και της δυστυχίας. Οι απαντήσεις σ’ αυτό είναι πολλές. Πρέπει να θυμάστε ότι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός του Χριστού δε θα είναι η επίδειξη δύναμης, αλλά να καταστήσει φανερή την ήδη υφιστάμενη Βασιλεία του Θεού. Όμως όταν ήρθε προηγουμένως δεν αναγνωρίσθηκε και υπάρχει άραγε κάποια εγγύηση ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά; Μήπως θα ρωτήσετε γιατί δε θα αναγνωρισθεί; Γιατί τα μάτια των ανθρώπων είναι τυφλά από τα δάκρυα του αυτοοικτιρμού κι όχι της μετάνοιας· γιατί οι καρδιές των ανθρώπων είναι ακόμη διαβρωμένες από την ιδιοτέλεια που δε θεραπεύθηκε από την αγωνία του πολέμου· γιατί τα πρότυπα αξιών είναι τα ίδια όπως στη διεφθαρμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είδε την πρώτη Του εμφάνιση, μόνο που τα πρότυπα αυτά ήταν εντοπισμένα κι όχι παγκόσμια όπως συμβαίνει σήμερα· γιατί εκείνοι που θα Τον αναγνώριζαν κι ελπίζουν και λαχταρούν τον ερχομό Του, δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν τις αναγκαίες θυσίες κι έτσι να εξασφαλίσουν την επιτυχία της έλευσής Του. Η προχωρημένη σκέψη, η επιτυχία των πολλών εσωτερικών κινήσεων και πάνω απ’ όλα τα θαύματα της επιστήμης και το θαύμα των πολλών ανθρωπιστικών κινήσεων δε μαρτυρούν θεία απογοήτευση αλλά αύξηση της πνευματικής κατανόησης· οι δυνάμεις του πνεύματος είναι ανίκητες. Αυτές οι όψεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς δείχνουν το θαύμα της θειότητας στον άνθρωπο και την επιτυχία του θείου σχεδίου για την ανθρωπότητα. Όμως η θειότητα αναμένει την έκφραση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου· η νοημοσύνη του και η αύξηση σε καλή θέληση ήδη εκφράζονται. Μια άλλη απάντηση συνεπώς στο τεθέν ερώτημα είναι ότι ο Χριστός και η πνευματική Ιεραρχία ποτέ – άσχετα πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη ή σπουδαία τα ελατήρια – δεν παραβιάζουν το θείο δικαίωμα των ανθρώπων να παίρνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις τους, να ασκούν τη δική τους ελεύθερη βούληση και να κατακτούν την

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

116

ελευθερία μαχόμενοι για την ελευθερία – ατομικά, εθνικά και διεθνώς. Όταν η αληθινή ελευθερία καλύψει τη γη, θα δούμε το τέλος της τυραννίας – πολιτικής, θρησκευτικής και οικονομικής. Δεν αναφέρομαι εδώ στη σύγχρονη δημοκρατία σαν την κατάσταση που ικανοποιεί την ανάγκη, γιατί προς το παρόν η δημοκρατία είναι μια φιλοσοφία ευσεβούς πόθου και ανέφικτου ιδεώδους. Αναφέρομαι σ’ εκείνη την περίοδο που ασφαλώς θα έλθει, στην οποία θα κυβερνούν φωτισμένοι άνθρωποι· οι άνθρωποι αυτοί δε θα ανέχονται τον αυταρχισμό σε καμιά εκκλησία ή τον ολοκληρωτισμό σε κανένα πολιτικό σύστημα· δε θα δέχονται ούτε θα επιτρέπουν να διοικεί κάποιο σώμα ανθρώπων που αναλαμβάνουν να τους πουν τι πρέπει να πιστεύουν για να σωθούν ή ποια κυβέρνηση πρέπει να δεχθούν. Όταν στους ανθρώπους θα λέγεται η αλήθεια κι όταν θα μπορούν να κρίνουν ελεύθερα και ν’ αποφασίζουν για λογαριασμό τους, τότε θα δούμε έναν καλύτερο κόσμο. Δεν είναι ουσιώδες ή αναγκαίο όλοι αυτοί οι επιθυμητοί αντικειμενικοί σκοποί να γίνουν τετελεσμένα γεγονότα στη Γη, προτού ο Χριστός έλθει πάλι ανάμεσά μας. Ωστόσο είναι ανάγκη αυτή η στάση για τη θρησκεία και την πολιτική να θεωρηθεί γενικά επιθυμητή και να γίνουν αποτελεσματικά βήματα στην κατεύθυνση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Σ’ αυτές τις γραμμές εργάζεται ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου και όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης και η πρώτη τους προσπάθεια πρέπει να είναι η εξουδετέρωση της πλατιάς αίσθησης απογοήτευσης και της ατομικής ματαιότητας. Ό,τι θα εξουδετερώσει την αίσθηση της απογοήτευσης και της ματαιότητας και θα δώσει το αναγκαίο κίνητρο για την αναδόμηση του νέου κόσμου είναι η πίστη στην ουσιώδη θειότητα της ανθρωπότητας, στην εξελικτική απόδειξη (που μπορεί να δώσει μια μικρή μελέτη) ότι το ανθρώπινο γένος προχώρησε σταθερά σε σοφία και γνώση και πλατιά περιεκτικότητα, συν την ανάπτυξη εκείνης της κατάστασης του νου που θα βασίζεται στην πίστη για την αλήθεια των ιστορικών αρχείων που μαρτυρούν τις πολλές ελεύσεις σε κρίσιμες εποχές των ανθρώπινων υποθέσεων και τους πολλούς παγκόσμιους Σωτήρες – ο μέγιστος των Οποίων ήταν ο Χριστός. Η ορθή κι εποικοδομητική στάση πρέπει να βασίζεται στην ενδόμυχη αναγνώριση της ύπαρξης του Χριστού και της συνεχούς Παρουσίας Του μεταξύ μας· πρέπει να θεμελιωθεί στη γνώση ότι ο πόλεμος – με όλη την ανείπωτη φρίκη, τη σκληρότητα και τις κατακλυσμικές καταστροφές – δεν ήταν παρά το σάρωθρο του Πατρός όλων, που σάρωσε όλα τα εμπόδια στο δρόμο του επιστρέφοντα Υιού Του. Θα ήταν σχεδόν αδύνατο να προετοιμασθούμε για την έλευση στις προπολεμικές συνθήκες. Σ’ αυτά τα γεγονότα πρέπει σήμερα να στηριχθεί ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου. Πρέπει να αναγνωρίσει τους παρεμποδιστικούς παράγοντες, πρέπει επίσης ν’ αρνηθεί να απογοητευθεί απ’ αυτούς· πρέπει να έχει επίγνωση των εμποδίων (πολλά απ’ τα οποία είναι οικονομικά και βασίζονται στην υλική απληστία, την αρχαία παράδοση και σε εθνικές προκαταλήψεις). Πρέπει κατόπιν να χρησιμοποιήσει τέτοια επιδεξιότητα στη δράση και τέτοια επιχειρηματική οξύνοια ώστε τα εμπόδια αυτά να υπερπηδηθούν· πρέπει να βαδίζει με τα μάτια ανοικτά διαμέσου των παγκόσμιων δυσχερειών και να

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

117

περνά σώος κι επιτυχής διαμέσου όλων των απογοητευτικών παραγόντων. Δύο είναι οι κύριοι παράγοντες που ρυθμίζουν την τωρινή ευκαιρία· μπορεί να θεωρηθούν τόσο πλήρως παρεμποδιστικοί ώστε αν δεν εξαλειφθούν, θα υπάρξει μεγάλη καθυστέρηση πριν μπορέσει να επιστρέψει ο Χριστός. Αυτοί είναι: 1. H αδράνεια του μέσου Χριστιανού ή του πνευματικά σκεπτόμενου ανθρώπου σε κάθε χώρα – Ανατολική ή Δυτική. 2. Η έλλειψη χρημάτων για το έργο της προετοιμασίας. Θα διατηρήσουμε αυτά τα θέματα απλά και στο επίπεδο όπου εργάζονται και σκέπτονται σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι. Ας είμαστε έντονα πρακτικοί κι ας αναγκασθούμε να βλέπουμε τις καταστάσεις όπως είναι κι έτσι να οδηγηθούμε σε καλύτερη γνώση του εαυτού μας και των κινήτρων μας. 1. Η Αδράνεια του Μέσου Πνευματικά Σκεπτόμενου Ατόμου. Το μέσο πνευματικά σκεπτόμενο πρόσωπο, ο άνθρωπος καλής θέλησης ή ο μαθητής έχει συνεχή επίγνωση της πρόκλησης των καιρών και της ευκαιρίας που μπορούν να προσφέρουν τα πνευματικά γεγονότα. Η επιθυμία να κάνει το καλό και να επιτυγχάνει πνευματικούς σκοπούς τον βασανίζει αδιάκοπα στη συνείδησή του. Δεν υπάρχει κανείς απ’ όσους αγαπούν τους συνανθρώπους τους, ονειρεύονται να δουν τη Βασιλεία του Θεού να υλοποιείται στη γη, ή έχουν συνείδηση της αφύπνισης – όσο αργή κι αν είναι – των μαζών στις ανώτερες πνευματικές αξίες, που να μη νιώθει βαθιά δυσαρέσκεια. Αντιλαμβάνεται πως ό,τι συνεισέφερε σαν βοήθεια στους επιθυμητούς αυτούς σκοπούς, είναι πράγματι λίγο. Ξέρει ότι η πνευματική του ζωή είναι ένα παράπλευρο ζήτημα· είναι κάτι που κρατά επιμελώς για τον εαυτό του και το οποίο συχνά φοβάται να αναφέρει ακόμη και στο στενότερο και προσφιλέστερό του· προσπαθεί να συνδέσει τις πνευματικές του προσπάθειες με τη συνήθη, εξωτερική του ζωή, αγωνιζόμενος να βρει χρόνο κι ευκαιρία με ήπιο, μηδαμινό κι ανώδυνο τρόπο. Θεωρεί ότι είναι ανίσχυρος μπροστά στο έργο της οργάνωσης και της αναπροσαρμογής των υποθέσεών του, έτσι ώστε να κυριαρχήσει ο πνευματικός τρόπος ζωής· αναζητά άλλοθι για τον εαυτό του και τελικά δικαιολογείται με τόση επιτυχία, ώστε καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κάνει το καλύτερο που μπορεί στις δοθείσες περιστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι κάνει τόσο λίγα ώστε πιθανόν μια ώρα (ή ίσως δύο) από το εικοσιτετράωρό του καλύπτει το χρόνο που δίνει στο έργο του Διδασκάλου· κρύβεται πίσω από το άλλοθι ότι οι οικογενειακές του υποχρεώσεις δεν του επιτρέπουν να κάνει περισσότερα και δεν αντιλαμβάνεται ότι – αν δείξει λεπτότητα κι αγαπητική κατανόηση – το οικογενειακό του περιβάλλον μπορεί και πρέπει να γίνει το πεδίο στο οποίο θα θριαμβεύσει· ξεχνά ότι δεν υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες το πνεύμα του ανθρώπου μπορεί να νικηθεί ή στις οποίες δεν μπορεί ο ζηλωτής να διαλογισθεί, να σκεφθεί, να μιλήσει και να προετοιμάσει το δρόμο για τον ερχομό του Χριστού, υπό την προϋπόθεση ότι ενδιαφέρεται αρκετά και γνωρίζει την έννοια της θυσίας και της σιωπής. Οι περιστάσεις και το περιβάλλον δεν είναι αληθινά εμπόδια στην πνευματική ζωή.

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

118

Ίσως κρύβεται πίσω από το άλλοθι της κακής υγείας και συχνά πίσω από φανταστικές ασθένειες. Δίνει τόσο πολύ χρόνο στη φροντίδα του εαυτού του, ώστε οι ώρες που θα μπορούσαν να δοθούν στο έργο του Διδασκάλου περικόπτονται άμεσα και σοβαρά· τον απασχολεί τόσο πολύ το αίσθημα της κόπωσης, ή η θεραπεία κάποιου κρυολογήματος, ή κάποιες φανταστικές καρδιακές ανωμαλίες, ώστε η “σωματική του συνείδηση” αναπτύσσεται σταθερά ωσότου τελικά κυριαρχήσει στη ζωή του· είναι τότε πολύ αργά για να κάνει οτιδήποτε. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα σε ανθρώπους που έχουν φθάσει ή υπερβεί το πεντηκοστό έτος τους. Είναι ένα άλλοθι που είναι δύσκολο να μη χρησιμοποιηθεί, γιατί πολλοί νιώθουν κόπωση και αδιαθεσία κι αυτό τείνει να χειροτερεύει με την πάροδο των χρόνων. Η μόνη θεραπεία γι’ αυτή την υφέρπουσα αδράνεια είναι ν’ αγνοήσετε το σώμα και να βρείτε τη χαρά στη ζωντάνια της υπηρεσίας. Δε μιλώ εδώ για σαφή ασθένεια ή για σοβαρά φυσικά μειονεκτήματα· σ’ αυτά πρέπει να δοθεί η δέουσα φροντίδα και προσοχή· μιλώ για τους χιλιάδες παραπονούμενους άνδρες και γυναίκες που απασχολούνται με τη φροντίδα του εαυτού τους κι έτσι σπαταλούν ώρες από το χρόνο που θα μπορούσαν να διαθέσουν στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Όσοι ζητούν να βαδίσουν την Ατραπό της Μαθητείας πρέπει ν’ αποδεσμεύσουν τις πολλές αυτές ώρες που δαπανούν σε ανώφελες ατομικές φροντίδες, στην υπηρεσία της Ιεραρχίας. Ένα άλλο άλλοθι που οδηγεί σε αδράνεια, είναι ο φόβος που έχουν οι άνθρωποι να μιλούν σε άλλους για τα πράγματα της Βασιλείας του Θεού· φοβούνται ότι θα τους αποκρούσουν ή θα τους θεωρήσουν ιδιόρρυθμους ή ενοχλητικούς. Επομένως σιωπούν, χάνουν ευκαιρίες και ποτέ δεν ανακαλύπτουν πόσο έτοιμοι είναι οι άνθρωποι για να συζητήσουν την πραγματικότητα, για την παρηγοριά και την ελπίδα που μπορεί να φέρει η σκέψη της επιστροφής του Χριστού, ή για το μερισμό του πνευματικού φωτός. Είναι ουσιαστικά μια μορφή πνευματικής δειλίας, αλλά είναι τόσο διαδεδομένη ώστε ευθύνεται για την απώλεια εκατομμυρίων ωρών στην υπηρεσία του κόσμου. Υπάρχουν κι άλλα άλλοθι, αλλά όσα σημειώσαμε παραπάνω είναι τα συνηθέστερα· η απαλλαγή της πλειονότητας των ανθρώπων απ’ τις παρεμποδιστικές αυτές συνθήκες θα έφερνε στην υπηρεσία του Χριστού τόσες πολλές ώρες και τόση πολλή υπερωριακή προσπάθεια, ώστε το έργο εκείνων που δε δέχονται άλλοθι θα διευκολυνόταν και η έλευση του Χριστού θα ήταν πλησιέστερα απ’ ό,τι είναι σήμερα. Δεν καλούμαστε στο ρυθμό με τον οποίο λειτουργεί ο Χριστός και η πνευματική Ιεραρχία και ο οποίος δονείται σε αρμονία με την ανθρώπινη ανάγκη και την πνευματική ανταπόκριση. Καλούμαστε όμως να επιδείξουμε την ποιότητα της πνευματικής δραστηριότητας και ν’ αρνηθούμε να κρυβόμαστε πίσω από άλλοθι. Είναι ουσιώδες ν’ αναγνωρίσουν όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι ότι στον τόπο όπου βρίσκονται τώρα, μεταξύ των ανθρώπων που είναι οι σύντροφοί τους και με τον ψυχολογικό και φυσικό εξοπλισμό με τον οποίο είναι προικισμένοι, μπορούν και πρέπει να εργασθούν. Δεν υπάρχει εξαναγκασμός ή ακατάλληλη πίεση που ν’ ασκείται στην υπηρεσία της Ιεραρχίας. Η κατάσταση είναι καθαρή και απλή. Προς το παρόν συντελούνται τρεις μεγάλες δραστηριότητες:

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

119

Πρώτο, η δραστηριότητα που γίνεται αισθητή στο “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”, εκείνη η θέληση-για-το-καλό που προώθησε όλη τη δημιουργία σε μεγαλύτερη δόξα και σε μια σταθερά βαθύτερη νοήμονα ανταποκριτικότητα. Αυτή επιχειρεί δημιουργικά να εισαγάγει σήμερα τη νέα παγκόσμια τάξη, την τάξη της Βασιλείας του Θεού υπό τη φυσική εποπτεία του Χριστού. Μπορεί να θεωρηθεί σαν η εξωτερίκευση της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη μας. Η επιστροφή του Χριστού σε ορατή δραστηριότητα θα είναι το σημάδι και το σύμβολό της. Δεύτερο, η κρίσιμη δραστηριότητα που ρυθμίζει την πνευματική Ιεραρχία, από τον ίδιο τον Χριστό μέχρι τoν τελευταίο ζηλωτή που βρίσκεται στην περιφέρεια εκείνου του “κέντρου όπου η αγάπη του Θεού” έχει πλήρη δράση. Εκεί είναι πλήρως αντιληπτό ότι (όπως λέει ο Απ. Παύλος) “οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού”. (Ρωμ. 8.22.) Για την εκδήλωση αυτή προετοιμάζονται τώρα “οι Υιοί του Θεού που είναι οι Υιοί των Ανθρώπων”· γι’ αυτή την έλευση σε ενεργό εξωτερική υπηρεσία εισέρχονται ήδη – ένας προς έναν – σε εξωτερική δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο. Δεν αναγνωρίζονται για ό,τι είναι, αλλά πορεύονται στα του Πατρός, επιδεικνύοντας καλή θέληση, ζητώντας να διευρύνουν τον ορίζοντα της ανθρωπότητας κι έτσι να προετοιμάσουν το δρόμο για Εκείνον που υπηρετούν, τον Χριστό, το Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων και Δάσκαλο αγγέλων κι ανθρώπων. Τρίτο, υπάρχει η ίδια η ανθρωπότητα, “το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων” – ένα κέντρο προς το παρόν πλήρους χάους, αναταραχής και σύγχυσης, μια ανθρωπότητα γεμάτη πόνο, αμηχανία και ταραχή, αλλά με νοητική επίγνωση απεριόριστων δυνατοτήτων, μαχόμενη συναισθηματικά για εκείνο το σχέδιο που της φαίνεται καλύτερο, αλλά χωρίς καμιά αίσθηση συνοχής ή αντίληψης ότι πρέπει να γίνει “ο ένας κόσμος για τη μία ανθρωπότητα”. Επιθυμούν απλά συναισθηματική ειρήνη, ασφάλεια για να ζουν και να εργάζονται και το όραμα ενός μέλλοντος που θα ικανοποιεί κάποια αόριστη αίσθηση θείας εμμονής. Είναι φυσικά ασθενείς, στερημένοι στο μεγαλύτερο μέρος απ’ τα ουσιώδη μιας κανονικής, υγιούς ζωής, βασανισμένοι απ’ την αίσθηση της οικονομικής ανασφάλειας και – συνειδητά ή ασυνείδητα – επικαλούμενοι τον Πατέρα όλων για τον εαυτό τους και τον υπόλοιπο κόσμο. Η λύση πρέπει να βρεθεί στην επανεμφάνιση του Χριστού. Αυτή είναι η διακριβωμένη θέληση του Θεού κι αυτή μαρτυρούν οι Γραφές του κόσμου· είναι η επιθυμία του ίδιου του Χριστού και των μαθητών Του, των Διδασκάλων της Σοφίας· είναι το αδιάγνωστο αίτημα των λαών σ’ όλες τις χώρες. Όταν υπάρχει αυτή η ενοποίηση σκοπού, αυτή η ομοιομορφία πνευματικής πρόθεσης κι ενός αντιληπτού αιτήματος, τότε ένα μόνο πράγμα υπάρχει που μπορεί ν’ αναστείλει την επανεμφάνισή Του κι αυτό είναι η αποτυχία του ανθρώπινου γένους να προετοιμάσει την παγκόσμια σκηνή για το εκπληκτικό αυτό γεγονός, “ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού” (Ματθ. 3.2), να εξοικειώσει τους ανθρώπους παντού με την ιδέα της έλευσής Του και να εμπεδώσει το απαιτούμενο μέτρο ειρήνης στη γη – μιας ειρήνης που να βασίζεται σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις.

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

120

Είναι ασφαλώς περιττό να πραγματευθώ το ζήτημα της προετοιμασίας που πρέπει να κάνει μέσα του το άτομο καθώς προετοιμάζεται για το έργο που πρέπει να γίνει. Επί αιώνες έχουν οι άνθρωποι τις αρχές της ορθής πνευματικής διαγωγής, παρότι ο σκοπός ήταν βασικά ιδιοτελής, κυρίως γιατί η καλή διαγωγή θα τους οδηγούσε σε κάποιον καλό παράδεισο. Η μικρή προσευχή που λέει, “Παντοδύναμε Θεέ! Ας έρθει ειρήνη στη Γη κι ας αρχίσει από μένα”, συνοψίζει τις απαιτήσεις εκείνων που επιδιώκουν να εργασθούν για την προετοιμασία της έλευσης του Χριστού, αν σ’ αυτή προστεθεί η ανάπτυξη μιας υγιούς νοημοσύνης και η πρακτική μιας οργανωμένης ζωής. Αλλά σήμερα το ελατήριο μετατοπίζεται απ’ την έννοια της προσωπικής σωτηρίας (που εκλαμβάνεται ή θεωρείται δεδομένη) και η απαιτούμενη προετοιμασία συνίσταται στην εργασία, με σθένος και κατανόηση, να επιφέρουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις – έναν ευρύτερο αντικειμενικό σκοπό. Έχουμε ένα κίνητρο που δεν είναι εγωκεντρικό, αλλά τάσσει κάθε ατομικό εργάτη και ανθρωπιστή στο πλευρό της πνευματικής Ιεραρχίας και τον θέτει σ’ επαφή με όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης. Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο από τα κύρια εμπόδια: την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης για τους εργάτες του Χριστού. 2. Η Έλλειψη Οικονομικής Ενίσχυσης του Έργου του Χριστού. Είναι ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία και σε πολλούς φαίνεται κατά καιρούς ότι είναι ανυπέρβλητη. Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθινής οικονομικής κηδεμονίας και της διοχέτευσης επαρκών χρηματικών ποσών σε αγωγούς που θα βοηθήσουν οριστικά το έργο της προετοιμασίας για την επιστροφή του Χριστού. Συνδέεται στενά με το πρόβλημα των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Το πρόβλημα είναι λοιπόν ιδιαζόντως δύσκολο, γιατί οι πνευματικοί εργάτες στον κόσμο δεν πρέπει μόνο να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους να δίνουν (ανάλογα προς τα μέσα τους), αλλά σε πολλές περιπτώσεις πρέπει – πρώτα απ’ όλα – να τους προσφέρουν ένα κίνητρο τόσο μαγνητικό στην έλξη του, ώστε να δίνουν αναγκαστικά. Πρέπει επίσης να συστήσουν την εταιρεία, το ίδρυμα ή την οργάνωση που θα διαχειρίζεται το προσφερόμενο χρήμα. Αυτό τους επιφορτίζει με ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Το αδιέξοδο που υπάρχει προς το παρόν, δεν οφείλεται μόνο στην καινοτομία της συγκέντρωσης κεφαλαίων για την προετοιμασία της έλευσης του Χριστού, αλλά οφείλεται και στην εξασκημένη ιδιοτέλεια της πλειοψηφίας εκείνων που κατέχουν τα πλούτη του κόσμου και οι οποίοι – ακόμη κι αν δίνουν – το κάνουν γιατί ενισχύει το γόητρο και δείχνει οικονομική επιτυχία. Υπάρχουν κατ’ ανάγκη εξαιρέσεις, αλλά είναι σχετικά λίγες. Γενικεύοντας λοιπόν και υπεραπλουστεύοντας το ζήτημα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το χρήμα διοχετεύεται σε τέσσερις κύριους αγωγούς δαπανών: 1. Στις μυριάδες των οικογενειών στον κόσμο με τη μορφή μισθών, αμοιβών ή κληρονομημένου πλούτου. Όλα αυτά είναι προς το παρόν άνισα κατανεμημένα, προκαλώντας ακραία πλούτη και ακραία φτώχεια. 2. Σε μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα και μονοπώλια τα οποία συναντούμε σαν πυργωτές κατασκευές σε πολλές χώρες. Κατά πόσο το κεφάλαιο αυτό ανήκει

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

121

στο κράτος ή την κοινότητα ή σε μια δράκα πλουσίων ατόμων ή σε μεγάλα εργατικά συνδικάτα δεν έχει καμιά σημασία. Μικρό μέρος του δαπανάται για τη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής ή για την εγχάραξη εκείνων των αξιών που οδηγούν σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις. 3. Στις εκκλησίες και τις θρησκευτικές ομάδες σε όλο τον κόσμο. Εδώ (μιλώντας πάλι με γενικούς όρους κι αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα την ύπαρξη μιας πνευματικά σκεπτόμενης μειονότητας) το χρήμα διοχετεύεται στις υλικές όψεις του έργου, τον πολλαπλασιασμό και τη συντήρηση των εκκλησιαστικών κτιρίων, σε μισθούς και γενικές δαπάνες και μόνο ένα ποσοστό του πηγαίνει στη διδασκαλία των ανθρώπων, στη ζωντανή κατάδειξη της απλότητας “ως εν Χριστώ” και στη διάδοση του γεγονότος της επιστροφής Του – μια σαφή δοξασία των εκκλησιών επί αιώνες. Η επιστροφή αυτή αναμενόταν επί αιώνες και θα είχε ήδη συμβεί, αν οι εκκλησίες και οι θρησκευτικές οργανώσεις παντού είχαν κάνει το καθήκον τους. 4. Σε φιλανθρωπικό, εκπαιδευτικό και ιατρικό έργο. Όλα αυτά ήταν εξαιρετικά καλά και πολύ αναγκαία και η οφειλή του κόσμου στους κοινωνικά σκεπτόμενους ανθρώπους που έκαναν εφικτούς αυτούς τους θεσμούς, είναι πράγματι μεγάλη. Όλα αυτά ήταν ένα βήμα στην ορθή κατεύθυνση και μια έκφραση της θείας θέλησης-για-το-καλό. Συχνά όμως είναι χρήμα που χρησιμοποιείται και κατευθύνεται εσφαλμένα και οι αξίες που αναπτύχθηκαν είναι κυρίως θεσμικές και συγκεκριμένες. Περιορίσθηκαν από τις χωριστικές απόψεις των δωρητών ή τις θρησκευτικές προκαταλήψεις εκείνων που ελέγχουν τη δαπάνη των κεφαλαίων. Στις διενέξεις για ιδέες, θρησκευτικές θεωρίες και ιδεολογίες λησμονείται η αληθινή αρωγή στη Μία Ανθρωπότητα. Παραμένει το γεγονός ότι αν οι κατευθυντήριοι πράκτορες (από τα χέρια των οποίων διοχετεύεται το παγκόσμιο χρήμα) είχαν ένα αληθινό όραμα των πνευματικών πραγματικοτήτων, της μίας ανθρωπότητας και του ενός κόσμου κι αν ο αντικειμενικός τους σκοπός ήταν η τόνωση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, η μάζα των ανθρώπων παντού θ’ ανταποκρινόταν σε μια μελλοντική δυνατότητα πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι τώρα· δε θ’ αντιμετωπίζαμε, όπως σήμερα, δαπάνες – που ανέρχονται σε αμέτρητα εκατομμύρια – τις οποίες καθιστά απαραίτητες η ανάγκη ν’ αποκαταστήσουμε φυσικά, όχι μόνο τα φυσικά σώματα αναρίθμητων εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και ολόκληρων πόλεων, συστημάτων μεταφοράς και κέντρων που έχουν την ευθύνη της αναδιοργάνωσης της ανθρώπινης ζωής. Μπορεί εξίσου να ειπωθεί ότι αν οι πνευματικές αξίες και οι πνευματικές ευθύνες που συνδέονται με το χρήμα (σε μεγάλα ή μικρά ποσά), είχαν δεόντως εκτιμηθεί και διδαχθεί στις οικογένειες και στα σχολεία, δε θα είχαμε τις φοβερές στατιστικές για τις δαπάνες του χρήματος πριν τον πόλεμο σε κάθε χώρα του κόσμου (και τη δαπάνη σήμερα στο Δυτικό ημισφαίριο) σε γλυκά, ποτά, τσιγάρα, διασκέδαση, περιττά ρούχα και πολυτέλειες. Οι στατιστικές αυτές ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολλάρια κάθε χρόνο. Ένα μέρος αυτού του χρήματος, που θα απαιτούσε ελάχιστη

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

122

θυσία, θα επέτρεπε στους μαθητές του Χριστού και στο Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου να προετοιμάσουν το δρόμο για την έλευσή Του και να εκπαιδεύσουν τις διάνοιες και τις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε χώρα στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Το χρήμα – όπως και κάθε άλλο στην ανθρώπινη ζωή – έχει μολυνθεί απ’ την ιδιοτέλεια και την αρπαγή για ιδιοτελείς ατομικούς ή εθνικούς σκοπούς. Απόδειξη αποτελεί ο Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1945), γιατί αν κι έγινε πολύς λόγος για τη “σωτηρία του κόσμου για τη δημοκρατία” κι ότι “πολεμούμε για να τερματίσουμε τον πόλεμο”, το κύριο κίνητρο ήταν η αυτοπροστασία και η αυτοσυντήρηση, η ελπίδα του κέρδους και η ικανοποίηση του αρχαίου μίσους και η επανάκτηση περιοχών. Τα χρόνια που πέρασαν από τον πόλεμο απέδειξαν ότι ήταν έτσι. Τα Ηνωμένα Έθνη ασχολούνται δυστυχώς αναγκαστικά με τις αρπακτικές απαιτήσεις κάθε πλευράς, με το κυνήγι των εθνών για θέση και δύναμη και για την κατοχή των φυσικών πόρων της γης – του άνθρακα, του πετρελαίου κ.λπ. κι επίσης με τις υπόγειες δραστηριότητες των μεγάλων Δυνάμεων και των καπιταλιστών που όλοι δημιουργούν. Ωστόσο όλη την ώρα η μία ανθρωπότητα – άσχετα με τον τόπο διαμονής, το χρώμα του δέρματος ή τη θρησκευτική πίστη – κραυγάζει για ειρήνη, δικαιοσύνη κι αίσθημα ασφάλειας. Θα τα αποκτούσε γρήγορα με την ορθή χρήση του χρήματος και την αντίληψη εκ μέρους των πολλών της οικονομικής τους ευθύνης (ευθύνης που βασίζεται σε πνευματικές αξίες). Με την εξαίρεση λίγων μεγάλων διορατικών φιλανθρώπων και μιας δράκας φωτισμένων πολιτικών, κληρικών κι εκπαιδευτικών αυτό το αίσθημα της οικονομικής ευθύνης δεν υπάρχει πουθενά. Ήλθε πλέον ο καιρός όπου το χρήμα πρέπει να επανεκτιμηθεί και η χρησιμότητά του να διοχετευθεί σε νέες κατευθύνσεις. Η φωνή του λαού πρέπει να επικρατήσει, αλλά πρέπει να είναι ένας λαός εκπαιδευμένος στις αληθινές αξίες, στη σημασία της ορθής κουλτούρας και στην ανάγκη ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Είναι συνεπώς ουσιαστικά ζήτημα ορθής εκπαίδευσης και ορθής εξάσκησης στην ιδιότητα του πολίτη του κόσμου – κάτι που δεν έχει ακόμη επιχειρηθεί. Ποιος μπορεί άραγε να δώσει αυτή την εξάσκηση; Η Ρωσσία θα εκπαίδευε ευχαρίστως τον κόσμο στα ιδεώδη του κομμουνισμού και θα συγκέντρωνε όλο το χρήμα του κόσμου στα χρηματοκιβώτια του προλεταριάτου, δημιουργώντας τελικά το μεγαλύτερο καπιταλιστικό σύστημα που είδε ποτέ ο κόσμος· η Μεγάλη Βρετανία θα εκπαίδευε ευχαρίστως τον κόσμο στις Βρετανικές αντιλήψεις περί δικαιοσύνης και ευθύτητας και παγκόσμιου εμπορίου και θα το έκανε ορθότερα από κάθε άλλο έθνος λόγω της τεράστιας εμπειρίας της, αλλά πάντα με το μάτι στο κέρδος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θ’ αναλάμβαναν επίσης ευχαρίστως να επιβάλουν τον Αμερικανικό τύπο δημοκρατίας στον κόσμο, χρησιμοποιώντας για να το κάνουν τα τεράστια κεφάλαια και τους πόρους τους και συγκεντρώνοντας στις τράπεζές τους τα οικονομικά αποτελέσματα των εκτεταμένων οικονομικών τους δοσοληψιών, διατηρώντας τα σε ασφάλεια με την απειλή της ατομικής βόμβας και κουνώντας τη σιδηρόφρακτη γροθιά στον υπόλοιπο κόσμο. Η Γαλλία θα ήθελε να κρατήσει την Ευρώπη σε κατάσταση αναταραχής καθώς επιδιώκει ν’ ανακτήσει το χαμένο της γόητρο και να καρπωθεί ό,τι μπορεί απ’ τη νίκη των άλλων

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

123

σύμμαχων εθνών. Έτσι προχωρεί η ιστορία – με κάθε έθνος να αγωνίζεται για λογαριασμό του και όλα ν’ αποτιμούν το ένα το άλλο με όρους πόρων και οικονομίας. Στο μεταξύ η ανθρωπότητα λιμοκτονεί, παραμένει χωρίς εκπαίδευση κι ανατρέφεται με ψευδείς αξίες και την εσφαλμένη χρήση του χρήματος. Μέχρις ότου αυτά τα πράγματα αρχίσουν να διευθετούνται, η επιστροφή του Χριστού δεν είναι δυνατή. Μπροστά στην ενοχλητική αυτή οικονομική κατάσταση – ποια είναι η απάντηση στο πρόβλημα; Σε κάθε χώρα, σε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εκκλησία και θρησκεία και σε κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που γνωρίζουν την απάντηση. Τι ελπίδα υπάρχει άραγε γι’ αυτούς και για το έργο που τους εμπιστεύθηκαν; Πώς μπορούν οι λαοί του κόσμου, οι άνθρωποι καλής θέλησης και πνευματικού οράματος να βοηθήσουν; Υπάρχει άραγε κάτι που μπορούν να κάνουν για ν’ αλλάξουν τη σκέψη του κόσμου για το χρήμα κι έτσι να το κατευθύνουν σε αγωγούς όπου θα χρησιμοποιηθεί ορθότερα; Πρέπει να βρεθεί απάντηση. Υπάρχουν δύο ομάδες που μπορούν να κάνουν πολλά· όσοι χρησιμοποιούν ήδη τους οικονομικούς πόρους του κόσμου, αν συλλάβουν το νέο όραμα κι αν δουν επίσης τη γραφή στον τοίχο που οδηγεί στην καταστροφή την παλιά τάξη και δεύτερο, οι μάζες των καλών, αγαθών ανθρώπων σε όλες τις τάξεις και σφαίρες επιρροής. Οι άνθρωποι καλής θέλησης και πνευματικής κλίσης πρέπει ν’ απορρίψουν τη σκέψη της σχετικής τους αχρηστίας, ασημαντότητας και ματαιότητας και ν’ αντιληφθούν ότι τώρα (στην κρίσιμη κι αποφασιστική στιγμή που ήλθε) μπορούν να εργασθούν δυναμικά. Οι Δυνάμεις του Κακού έχουν ηττηθεί, παρότι δε “σφραγίσθηκαν” ακόμη πίσω απ’ τη θύρα που θα τις βάλει η ανθρωπότητα και προείπε η Καινή Διαθήκη ότι θα συμβεί. Το κακό αναζητεί κάθε διαθέσιμη δίοδο για μια νέα προσέγγιση αλλά – κι αυτό μπορούμε να το πούμε με εμπιστοσύνη κι επιμονή – οι μικροί άνθρωποι του κόσμου, οι φωτισμένοι κι ανιδιοτελείς στις απόψεις τους, υπάρχουν σε επαρκή αριθμό για να κάνουν αισθητή τη δύναμή τους – αν το θελήσουν. Υπάρχουν εκατομμύρια πνευματικά σκεπτόμενων ανδρών και γυναικών σε κάθε χώρα, που όταν φτάσουν στο σημείο να προσεγγίσουν σε μαζικό σχηματισμό αυτό το ζήτημα του χρήματος, μπορούν να το επαναδιοχετεύσουν μόνιμα. Υπάρχουν συγγραφείς και στοχαστές σ’ όλες τις χώρες, που μπορούν να προσθέσουν την ισχυρή τους βοήθεια και θα το κάνουν, αν προσεγγισθούν σωστά. Υπάρχουν σπουδαστές του εσωτερισμού και αφοσιωμένοι κληρικοί στους οποίους μπορούμε ν’ απευθύνουμε έκκληση για βοήθεια στην προετοιμασία της οδού επιστροφής του Χριστού, ιδιαίτερα αν η αιτούμενη βοήθεια είναι η δαπάνη χρήματος και χρόνου για την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων και την ανάπτυξη και διάδοση της καλής θέλησης. Δεν απαιτείται καμιά μεγάλη εκστρατεία για συλλογή χρημάτων, αλλά χρειάζεται η ανιδιοτελής εργασία χιλιάδων φαινομενικά ασήμαντων ανθρώπων. Θα έλεγα ότι η πιο αναγκαία ποιότητα είναι το θάρρος· χρειάζεται θάρρος για να παραμερισθεί η επιφυλακτικότητα, η ντροπαλότητα και η δυσαρέσκεια της παρουσίασης μιας άποψης, ιδιαίτερα μιας άποψης που συνδέεται με το χρήμα. Εδώ αποτυγχάνει η πλειονότητα. Είναι σχετικά εύκολο σήμερα να συγκεντρώνονται χρήματα για τον Ερυθρό Σταυρό, τα

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

124

νοσοκομεία και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθούν χρήματα για τη διάδοση της καλής θέλησης ή την εξασφάλιση της ορθής χρήσης του χρήματος για μακρόπνοες ιδέες, όπως η επιστροφή του Χριστού. Συνεπώς λέω ότι το πρώτο προαπαιτούμενο είναι το Θάρρος. Η δεύτερη απαίτηση για τους εργάτες του Χριστού είναι να κάνουν εκείνες τις θυσίες και τις προσαρμογές που θα τους επιτρέψουν να δίνουν μέσα στα όρια των δυνατοτήτων τους· δεν πρέπει να υπάρχει μόνο μια εξασκημένη ικανότητα στην παρουσίαση του ζητήματος, αλλά κάθε εργάτης πρέπει να εφαρμόζει εκείνα που κηρύσσει. Αν, λόγου χάρη, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που αγαπούν τον Χριστό και ζητούν να υπηρετήσουν την υπόθεσή Του έδιναν ένα ελάχιστο ποσό χρήματος κάθε χρόνο, θα υπήρχαν τα αναγκαία κεφάλαια για το έργο Του· τότε θα εμφανίζονταν αυτόματα οι αναγκαίες εταιρείες και οι πνευματικά σκεπτόμενοι διαχειριστές. Η δυσκολία δεν είναι στην οργάνωση του χρήματος και του έργου· βρίσκεται στη φαινομενική ανικανότητα των ανθρώπων να δίνουν. Για τον έναν ή τον άλλο λόγο δίνουν ελάχιστα ή τίποτε, ακόμη κι όταν ενδιαφέρονται για μια υπόθεση όπως η επιστροφή του Χριστού· ο φόβος του μέλλοντος, ή η αγάπη των αγορών, ή η επιθυμία να δίνουμε δώρα, ή η αδυναμία ν’ αντιληφθούμε ότι πολλά μικρά ποσά αθροίζονται σε πολύ μεγάλα κονδύλια – όλα αυτά αντιμάχονται την οικονομική γενναιοδωρία και ο λόγος πάντοτε φαίνεται επαρκής. Συνεπώς το δεύτερο προαπαιτούμενο είναι να δίνει κανείς ό,τι μπορεί. Τρίτο, οι μεταφυσικές σχολές και οι εσωτερικές ομάδες αφιέρωσαν πολλή σκέψη σ’ αυτό το έργο της κατεύθυνσης του χρήματος σε αγωγούς που τους ενδιαφέρουν . Συχνά μπαίνει το ερώτημα: Γιατί η Σχολή Ενότητας της σκέψης, η Εκκλησία της Χριστιανικής Επιστήμης και πολλές κινήσεις της Νέας Σκέψης κατορθώνουν πάντοτε να συσσωρεύουν τα απαιτούμενα κεφάλαια, ενώ άλλες ομάδες και ιδιαίτερα οι εσωτερικές ομάδες δεν το κατορθώνουν; Γιατί οι αληθινά πνευματικοί εργάτες φαίνονται ανίκανοι να υλοποιήσουν εκείνο που χρειάζονται; Η απάντηση είναι απλή. Εκείνες οι ομάδες και οι εργάτες που βρίσκονται πλησιέστερα στο πνευματικό ιδεώδες μοιάζουν με μια διαιρεμένη οικογένεια. Το κύριο ενδιαφέρον τους βρίσκεται στα αφηρημένα πνευματικά επίπεδα και δεν έχουν προφανώς συλλάβει το γεγονός ότι το φυσικό πεδίο, όταν υποκινείται απ’ τα πνευματικά επίπεδα, έχει ίση σπουδαιότητα. Οι μεγάλες μεταφυσικές σχολές είναι εστιασμένες σε μια υλική εκδήλωση και είναι τόσο μεγάλη η έμφασή τους και τόσο προσηλωμένη η προσέγγισή τους, ώστε παίρνουν αυτό που ζητούν· πρέπει να μάθουν ότι η αίτηση και η απάντησή της πρέπει να είναι αποτέλεσμα πνευματικού σκοπού κι ότι εκείνο που ζητείται δεν πρέπει να είναι για τη χρήση του χωριστού εαυτού ή για κάποια χωριστική οργάνωση ή εκκλησία. Στη νέα εποχή που πλησιάζει, πριν την επιστροφή του Χριστού, η αίτηση για οικονομική ενίσχυση πρέπει ν’ αποβλέπει στην εμπέδωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων και της καλής θέλησης κι όχι στην ανάπτυξη κάποιας ιδιαίτερης οργάνωσης. Οι οργανώσεις με τέτοια αιτήματα πρέπει να εργάζονται με ελάχιστες γενικές δαπάνες κι έξοδα εγκατάστασης και οι εργάτες με τον ελάχιστο, όμως λογικό, μισθό. Τέτοιες οργανώσεις

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

125

δεν υπάρχουν πολλές σήμερα, αλλά οι λίγες που τώρα λειτουργούν, μπορούν να δώσουν το παράδειγμα το οποίο θ’ ακολουθήσουν κι άλλες, καθώς αναπτύσσεται η επιθυμία για την επιστροφή του Χριστού. Συνεπώς το τρίτο προαπαιτούμενο είναι η υπηρεσία της μίας ανθρωπότητας. Το τέταρτο προαπαιτούμενο πρέπει να είναι η προσεκτική παρουσίαση της υπόθεσης για την οποία ζητείται η οικονομική υποστήριξη. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν το θάρρος να μιλούν, αλλά ίση σημασία έχει μια νοήμων παρουσίαση. Το κύριο σημείο που πρέπει να τονισθεί στο προπαρασκευαστικό έργο της επιστροφής του Χριστού είναι η εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Αυτό έχει ήδη αρχίσει σε όλο τον κόσμο από ανθρώπους καλής θέλησης κάτω από πολλές ονομασίες. Ερχόμαστε τώρα στο πέμπτο προαπαιτούμενο: τη ζωτική και ακλόνητη πίστη στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Δεν πρέπει να υπάρχει απαισιοδοξία ως προς το μέλλον του ανθρώπινου γένους ή απογοήτευση για την εξαφάνιση της παλιάς τάξης. “To αγαθό, το αληθινό και το ωραίο” είναι στο δρόμο του και γι’ αυτό ευθύνεται το ανθρώπινο γένος κι όχι κάποια εξωτερική θεία παρέμβαση. Η ανθρωπότητα είναι υγιής και αφυπνίζεται γοργά. Περνάμε από το στάδιο όπου όλα “κηρυχθήσεται επί των δωμάτων” – όπως δήλωσε ο Χριστός ότι θα συμβεί – και καθώς ακούμε ή διαβάζουμε για το κύμα της βρωμιάς, της εγκληματικότητας, της αισθησιακής ηδονής ή της πολυτελούς αγοράς, τείνουμε ν’ απογοητευθούμε· είναι συνετό να θυμόμαστε ότι είναι υγιές να έλθουν όλα αυτά στην επιφάνεια και να τα μάθουμε όλοι. Είναι σαν την ψυχολογική κάθαρση του υποσυνείδητου, στην οποία υποβάλλονται τα άτομα· προοιωνίζει την εγκαινίαση μιας νέας και καλύτερης εποχής. Υπάρχει έργο που πρέπει να γίνει και οι άνθρωποι καλής θέλησης, πνευματικού ενστίκτου και αληθινής Χριστιανικής παιδείας πρέπει να το κάνουν. Πρέπει να εγκαινιάσουν την εποχή της χρήσης του χρήματος για την πνευματική Ιεραρχία και να φέρουν αυτή την ανάγκη στο βασίλειο της επίκλησης. Η επίκληση είναι ο ύψιστος τύπος προσευχής που υπάρχει και μια νέα μορφή θείας έκκλησης που έκανε πλέον εφικτή η γνώση του διαλογισμού. Δεν υπάρχει τίποτε να προσθέσουμε στον τρόπο έκκλησης για χρήματα, θάρρος ή κατανόηση. Αν το θάρρος του Χριστού καθώς αντιμετωπίζει την επάνοδο στο φυσικό, εξωτερικό αυτό κόσμο, αν η ανάγκη της ανθρωπότητας για ορθές ανθρώπινες σχέσεις και το θυσιαστικό έργο των μαθητών του Χριστού δεν αρκεί να σας πυρπολήσει και να ενεργοποιήσει εσάς κι όσους μπορείτε να προσεγγίσετε, τίποτε άλλο δεν μπορεί να ειπωθεί που να έχει κάποια χρησιμότητα. Εξετάσαμε την ανάγκη της προετοιμασίας για τον ερχομό του Χριστού και μερικές από τις βασικές απαιτήσεις που θα προκύψουν όταν οι άνθρωποι ενστερνισθούν την αναγκαία δραστηριότητα που περιλαμβάνει τη συγκέντρωση των απαιτούμενων χρημάτων για την προώθηση του προπαρασκευαστικού έργου. Ο ατομικός εργάτης πρέπει πρωτίστως ν’ αποφασίσει αν το κίνητρο και η πνευματική του προσδοκία είναι επαρκή για το έργο ενώπιόν του. Σημασία έχει μόνο ό,τι παρέχει την αναγκαία ορμή για δράση και στο ύψος του εγχειρήματος θα είναι μόνο εκείνος ο εργάτης που έχει ένα

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

126

αρκετά διαυγές όραμα το οποίο θα του επιτρέψει να εργασθεί με κατανόηση και ειλικρίνεια. Πρέπει ν’ ανακαλύψει ότι είναι σε θέση να παίξει το ρόλο του στην προώθηση του θείου Σχεδίου. Το γεγονός του Χριστού και η γνήσια δυνατότητα της επανεμφάνισής Του πρέπει να γίνουν σπουδαίοι κινητήριοι παράγοντες στη συνείδησή του. Θα αναζητήσει γύρω του εκείνους με τους οποίους μπορεί να εργασθεί και οι οποίοι έχουν τους ίδιους πνευματικούς σκοπούς μαζί του. Μ’ αυτό τον τρόπο και την κατάλληλη στιγμή θα βρει ότι υπάρχει στη Γη μια καλά οργανωμένη και ολοκληρωμένη ομάδα στην οποία μπορεί να δοθεί το όνομα του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου. Θα διαπιστώσει ότι βρίσκονται παντού και λειτουργούν σε κάθε χώρα και σε όλες τις οργανωμένες θρησκευτικές ομάδες και σε όλες τις άλλες ομάδες που είναι αφιερωμένες στην ευημερία της ανθρωπότητας και στην προετοιμασία του δρόμου για την επιστροφή του Χριστού. Είναι πρωτίστως ένας όμιλος ο οποίος παρότι εργάζεται στο εξωτερικό πεδίο της καθημερινής φυσικής ζωής, διατηρεί ωστόσο μια στενή εσώτερη, πνευματική ολοκλήρωση με το κέντρο ενέργειας από το οποίο μπορεί ν’ αντλήσει οτιδήποτε χρειάζεται για ενεργό, πνευματικό έργο. Ο όμιλος παρέχει ένα πεδίο υπηρεσίας σε όσους επιδιώκουν μια έκφραση υπηρεσίας· παρέχει επίσης ένα σημείο συνάθροισης για όσους είναι πρόθυμοι να δοκιμασθούν κι έναν τόπο όπου τα κίνητρα και η αντοχή τους μπορούν να δοκιμασθούν πριν τη σταθερή ανέλιξη της πνευματικής ευκαιρίας. Έτσι απελευθερώνεται σε διαρκώς ευρύτερες περιοχές υπηρεσίας. Ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου παρέχει ουσιαστικά ένα έδαφος εξάσκησης κι ένα πεδίο εμπειρίας για εκείνους που ελπίζουν ν’ αναπτυχθούν σε πνευματικό ανάστημα και να προσαρμοσθούν για να γίνουν ενεργοί, κατευθυνόμενοι μαθητές του Χριστού. Η εμφάνιση αυτού του ομίλου στη Γη αυτή την εποχή είναι μια απ’ τις ενδείξεις της επιτυχίας της εξελικτικής διαδικασίας όπως εφαρμόσθηκε στην ανθρωπότητα. Αυτή η μέθοδος εργασίας – η χρησιμοποίηση ανθρώπινων όντων σαν πρακτόρων για την προαγωγή του έργου της σωτηρίας και της εξύψωσης του κόσμου – θεσπίστηκε από τον ίδιο τον Χριστό· εργάσθηκε πολύ συχνά με τους ανθρώπους μέσω άλλων, προσεγγίζοντας την ανθρωπότητα με το μέσον των δώδεκα Αποστόλων Του, θεωρώντας τον Παύλο ως αντικαταστάτη του Ιούδα του Ισκαριώτη. Ο Βούδδας δοκίμασε το ίδιο σύστημα, αλλά η σχέση της ομάδας Του αφορούσε στην αρχή τον Ίδιο κι όχι τόσο τον κόσμο των ανθρώπων. Ο Χριστός απέστειλε τους Αποστόλους Του στον κόσμο για να θρέψουν το ποίμνιο, να αναζητήσουν, να καθοδηγήσουν και να γίνουν “αλιείς ανθρώπων”. Η σχέση των μαθητών του Χριστού με το Διδάσκαλό τους ήταν δευτερεύουσα, όμως πρωτεύουσα με έναν αιτούντα κόσμο· η στάση αυτή διέπει ακόμη την Ιεραρχία, χωρίς όμως να μειώνει την αφοσίωση στον Χριστό. Ό,τι ο Βούδδας θέσπισε συμβολικά κι εμβρυακά, έγινε πραγματικό και υπαρκτό υπό τις απαιτήσεις της Ιχθυακής Εποχής. Στην εποχή στην οποία εισερχόμαστε τώρα, την Υδροχοϊκή Εποχή, αυτός ο τρόπος ομαδικής εργασίας θα φθάσει σ’ ένα υψηλό σημείο ανάπτυξης και ο κόσμος θα σωθεί και θ’ ανοικοδομηθεί πολύ περισσότερο από τις ομάδες παρά από τα άτομα. Στο

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

127

παρελθόν είχαμε παγκόσμιους σωτήρες – Υιούς του Θεού οι Οποίοι έδωσαν στους ανθρώπους ένα μήνυμα που έφερε αύξηση του φωτός στους ανθρώπους. Τώρα, στο πλήρωμα του χρόνου και με τις διαδικασίες της εξέλιξης, αναδύεται ένας όμιλος που θα φέρει σωτηρία στον κόσμο και (επειδή ενσωματώνει ομαδικές ιδέες και τονίζει την αληθινή έννοια της Εκκλησίας του Χριστού) θα διεγείρει και θα ενεργοποιήσει τις διάνοιες και τις ψυχές των ανθρώπων, έτσι ώστε να εγκαινιασθεί η νέα εποχή με την έκχυση της Αγάπης, της Γνώσης και της Αρμονίας του ίδιου του Θεού, καθώς και με την επανεμφάνιση του Χριστού στον Οποίο θα έχουν ενσωματωθεί και οι τρεις αυτές ιδιότητες της θειότητας. Στο παρελθόν οι θρησκείες ιδρύονταν από κάποια μεγάλη ψυχή, από έναν Αβατάρ και από μια εξέχουσα πνευματική προσωπικότητα. Η σφραγίδα της ζωής, των λόγων και της διδασκαλίας τους αποτυπώθηκε στη φυλή και διατηρήθηκε για πολλούς αιώνες. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του μηνύματος ενός ομαδικού Αβατάρ ή παγκόσμιου Σωτήρα; Ποια θα είναι η δυναμικότητα του έργου μιας ομάδας γιγνωσκόντων το Θεό, που θα εξαγγέλλουν την αλήθεια και θα είναι υποκειμενικά ενωμένοι στο μεγάλο έργο της σωτηρίας του κόσμου; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της αποστολής μιας ομάδας παγκόσμιων Σωτήρων που θα είναι όλοι σε κάποιο βαθμό Γνώστες του Θεού, που θα συμπληρώνουν αμοιβαία τις προσπάθειές τους, θα ενισχύουν αμοιβαία το μήνυμά τους και θ’ αποτελούν έναν οργανισμό δια του οποίου η πνευματική ενέργεια και η αρχή της πνευματικής ζωής μπορούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον κόσμο υπό τη διεύθυνση του Χριστού σε Ορατή Παρουσία; Ένα τέτοιο σώμα υφίσταται τώρα κι έχει τα μέλη του σε κάθε χώρα. Είναι σχετικά λίγοι κι απομακρυσμένοι μεταξύ τους, αλλά ο αριθμός τους αυξάνει σταθερά και το μήνυμά τους θα γίνεται αυξανόμενα αισθητό. Σ’ αυτούς επενδύθηκε το πνεύμα της δημιουργίας· είναι οι δομητές της νέας εποχής· σ’ αυτούς ανατέθηκε το έργο της διατήρησης του πνεύματος της αλήθειας και της αναδιοργάνωσης των σκέψεων των ανθρώπων, έτσι ώστε η φυλετική διάνοια να ελεγχθεί και να οδηγηθεί στη διαλογιστική και στοχαστική εκείνη κατάσταση που θα της επιτρέψει ν’ αναγνωρίσει την επόμενη ανέλιξη της θειότητας την οποία θα εγκαινιάσει ο Χριστός. Τα τελευταία δέκα χρόνια ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου αναδιοργανώθηκε κι αναζωογονήθηκε· η γνώση της ύπαρξής του διαδίδεται σ’ όλο τον κόσμο. Αποτελεί σήμερα μια ομάδα ανδρών και γυναικών κάθε έθνους και φυλής και κάθε θρησκευτικής οργάνωσης κι ανθρωπιστικής κίνησης που είναι βασικά προσανατολισμένη στη Βασιλεία του Θεού ή βρίσκεται στη διαδικασία ενός τέτοιου προσανατολισμού. Είναι μαθητές του Χριστού, που εργάζονται συνειδητά και συχνά ασυνείδητα για την επανεμφάνισή Του· είναι πνευματικοί ζηλωτές που επιδιώκουν να υπηρετήσουν και να κάνουν πραγματική τη Βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη· είναι άνθρωποι καλής θέλησης και νοημοσύνης, που προσπαθούν ν’ αυξήσουν την κατανόηση και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ο όμιλος αυτός διαιρείται σε δύο κύρια τμήματα: 1. Μια ομάδα που απαρτίζεται από τους μαθητές του Χριστού, οι οποίοι εργάζονται

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

128

συνειδητά με τα σχέδια Του και από εκείνους που διδασκόμενοι από αυτούς, συνεργάζονται μαζί τους συνειδητά κι εκούσια. Στην τελευταία αυτή κατηγορία μπορούμε να περιληφθούμε κι εμείς, αν το θελήσουμε κι αν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε τις αναγκαίες θυσίες. 2. Μια ομάδα που αποτελείται από ζηλωτές και παγκόσμια συνειδητούς άνδρες και γυναίκες που εργάζονται ασυνείδητα υπό την καθοδήγηση της πνευματικής Ιεραρχίας. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, ιδιαίτερα σε υψηλές θέσεις σήμερα, οι οποίοι εκπληρώνουν το ρόλο των καταστροφέων της παλιάς μορφής ή των δομητών της νέας. Δεν έχουν συνείδηση κάποιου εσώτερου συνθετικού σχεδίου, αλλά ασχολούνται ανιδιοτελώς με την ικανοποίηση της παγκόσμιας ανάγκης όσο καλύτερα μπορούν, παίζοντας σημαντικό ρόλο στα εθνικά δράματα ή εργαζόμενοι επίμονα στο πεδίο της εκπαίδευσης. Η πρώτη ομάδα είναι σε επαφή με την πνευματική Ιεραρχία σε κάποιο βαθμό και σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά τους αληθινούς μαθητές· τα μέλη της εργάζονται υπό πνευματική έμπνευση. Η δεύτερη ομάδα είναι σε στενότερη επαφή με τις μάζες των ανθρώπων· εργάζεται σαφέστερα υπό την έμπνευση των ιδεών. Η πρώτη ομάδα ασχολείται με το Σχέδιο του Χριστού στο βαθμό που τα μέλη της μπορούν να συλλάβουν την ουσιαστικότητά του, ενώ η δεύτερη ομάδα εργάζεται με τις νέες έννοιες κι ελπίδες που αναδύονται στη συνείδηση του ανθρώπινου γένους, καθώς οι άνθρωποι αρχίζουν υποκειμενικά και συχνά ασυνείδητα ν’ ανταποκρίνονται στις προετοιμασίες για τον ερχομό του Χριστού. Σταθερά και σαν αποτέλεσμα του έργου του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου η ανθρωπότητα αφυπνίζεται στις δυνατότητες ενώπιόν της. Η αφύπνιση της ιντελλιγκέντσιας σ’ όλες τις χώρες στην αναγνώριση της ανθρωπότητας αποτελεί το προοίμιο της εμπέδωσης της αδελφότητας. Ο άνθρωπος αναγνωρίζει την ενότητα της ανθρώπινης οικογένειας, αλλά πριν η ενότητα αυτή μπορέσει να πάρει μορφή με εποικοδομητικά μέτρα, είναι ουσιώδες όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες σ’ όλο τον κόσμο να συντρίψουν τους νοητικούς φραγμούς που υφίστανται μεταξύ φυλών, εθνών και τύπων· είναι ουσιώδες ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου να επαναλάβει στον εξωτερικό κόσμο τον τύπο δραστηριότητας που εκδήλωσε η Ιεραρχία όταν ανέπτυξε και υλοποίησε το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου. Με την εντύπωση και την έκφραση ορισμένων μεγάλων ιδεών οι άνθρωποι παντού πρέπει να οδηγηθούν στην κατανόηση των θεμελιωδών ιδεωδών που θα διέπουν τη νέα εποχή. Αυτό είναι το κύριο έργο του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου. Καθώς μελετούμε και μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου σ’ όλους τους κλάδους και τις σφαίρες δραστηριότητάς του – που είναι διάσπαρτες σ’ όλο τον κόσμο και περιλαμβάνουν τους αληθινούς και ειλικρινείς εργάτες κι ανθρωπιστές σε κάθε έθνος, κάθε θρησκεία και κάθε οργάνωση με ανθρωπιστική πρόθεση – θα αφυπνισθούμε στην αντίληψη ότι υπάρχει σήμερα στη Γη ένα σώμα ανδρών και γυναικών των οποίων ο αριθμός και η εμβέλεια δραστηριότητας

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

129

είναι τελείως επαρκής για να προκαλέσουν τις αλλαγές που θα επιτρέψουν στον Χριστό να βαδίσει πάλι ανάμεσά μας. Αυτό θα γίνει αν ενδιαφέρονται αρκετά, αν είναι αρκετά έτοιμοι να κάνουν τις αναγκαίες θυσίες και πρόθυμοι να υποτάξουν τις εθνικές, θρησκευτικές και οργανωτικές διαφορές τους στην εκτέλεση εκείνων των μορφών υπηρεσίας που θα αναδομήσουν τον κόσμο. Πρέπει να εκπαιδεύσουν τη φυλή των ανθρώπων σε λίγα απλά και βασικά ουσιώδη και να εξοικειώσουν την ανθρωπότητα στη σκέψη της επανεμφάνισης του Χριστού και της εξωτερίκευσης της Βασιλείας του Θεού. Το έργο τους θα είναι κυρίως να συνοψίσουν και να καταστήσουν αποτελεσματικό το έργο των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού. Η επιτυχία του έργου του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου είναι αναπόφευκτη· έκανε μεγάλη πρόοδο στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας· η εσώτερη ολοκλήρωση εκείνου του μέρους του ομίλου που εργάζεται σε στενή επαφή με τον Χριστό και την πνευματική Ιεραρχία, είναι τέτοια ώστε η εξωτερική επιτυχία είναι εξασφαλισμένη. Παρέχουν έναν αγωγό δια του οποίου το φως, η αγάπη και η δύναμη της Βασιλείας του Θεού θα μπορέσουν να φτάσουν στους πιο εξωτερικούς εργάτες. Ας αντιληφθούμε λοιπόν ότι όλοι οι άνδρες και γυναίκες με πνευματική κλίση, όλοι όσοι επιδιώκουν κι εργάζονται για την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων, όλοι όσοι εφαρμόζουν την καλή θέληση και προσπαθούν αληθινά ν’ αγαπούν τους συνανθρώπους τους, αποτελούν ακέραιο μέρος του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου κι ότι το κύριο έργο τους αυτή την εποχή είναι να προετοιμάσουν το δρόμο για την επανεμφάνιση του Χριστού. Ας δηλώσω εδώ με έμφαση ότι η κύρια μέθοδος που μπορεί να μας ενδιαφέρει και το ισχυρότερο εργαλείο στα χέρια της πνευματικής Ιεραρχίας είναι η διάδοση της καλής θέλησης και η συγχώνευσή της σε μια ενωμένη και λειτουργική δυναμικότητα. Προτιμώ αυτή την έκφραση από τις λέξεις “οργάνωση της καλής θέλησης”. Η καλή θέληση είναι σήμερα ένα όνειρο, μια θεωρία, μια αρνητική δύναμη. Πρέπει να αναπτυχθεί σε γεγονός, σε λειτουργικό ιδανικό και σε θετική ενέργεια. Αυτό είναι το έργο μας και καλούμαστε πάλι να συνεργασθούμε. Το χρέος ενώπιον του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου είναι μεγάλο αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι έργο που απορροφά, αλλά καθόσον αποτελεί ένα επιβαλλόμενο πρότυπο ζωής, μπορεί να πραγματωθεί σε κάθε όψη της κανονικής, καθημερινής ζωής του άνδρα ή της γυναίκας. Συγχρόνως όμως καλούμαστε να ζήσουμε μια μη κανονική ζωή και να επωμισθούμε ορισμένη ευθύνη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

κλήση της προετοιμασίας για την επανεμφάνιση του Χριστού έχει διαδοθεί· η κλήση για την παγκόσμια σωτηρία έχει εκπεμφθεί και σήμερα οι πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι παντού και οι μαθητές του Χριστού συναθροίζονται σ’ όλο τον κόσμο. Δεν πρόκειται για συνάθροιση στο φυσικό πεδίο, αλλά για ένα βαθύ υποκειμενικό και πνευματικό συμβάν. Ακόμη κι όσοι έχουν μόνο μια αμυδρή αναλαμπή κατανόησης σχετικά με την αληθινή σημασία της κλήσης, ανταποκρίνονται και ζητούν την ευκαιρία να βοηθήσουν και την καθοδήγηση γι’ αυτό που πρέπει να κάνουν. Περιμένουμε λοιπόν σήμερα τη νέα Εμφάνιση. Ο Χριστός αναμένεται παγκοσμίως κι αυτό το πνεύμα της προσδοκίας έρχεται σαν αντίδοτο του πνεύματος του φόβου και της φρίκης που κατήλθε στο δυστυχισμένο πλανήτη μας. Η ανθρωπότητα κοιτάζει σήμερα σε δύο διευθύνσεις: στην ερημωθείσα Γη και τις αγωνιούσες καρδιές των ανθρώπων· κοιτάζει επίσης στον Τόπο από τον οποίο θα έρθει ο Χριστός, τον οποίο συμβολικά αποκαλεί “ουρανό”. Εφόσον υπάρχει η ίδια προσδοκία, εφόσον υπάρχει ομοιομορφία μαρτυρίας και πρόβλεψης κι εφόσον έχουμε όλες τις ενδείξεις περί της “συντελείας του αιώνος”, δεν είναι άραγε λογικό να πιστεύουμε ότι κάποιο μεγάλο γεγονός βρίσκεται σε διαδικασία να συμβεί; Αν στο μέσο του θανάτου και της καταστροφής βρεθεί μια ζώσα πίστη (και τέτοια πίστη υπάρχει παντού) κι ένας πύρινος ζήλος που διαπερνά το σκοτάδι μέχρι το κέντρο του φωτός, αυτό δεν εγγυάται άραγε την παραδοχή ότι αυτή η πίστη κι αυτός ο ζήλος θεμελιώνονται σε μια βαθιά ενορατική γνώση; Μήπως δεν είναι θείο γεγονός ότι “έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων”; (Εβρ. 11.1.) Σε κάθε χώρα σήμερα η ανθρωπότητα αναμένει τον Ερχόμενο – ανεξάρτητα πώς Τον αποκαλεί. Νιώθει ότι ο Χριστός βρίσκεται στο δρόμο Του. Η δεύτερη έλευση επίκειται και από τα χείλη μαθητών, μυστικιστών, ζηλωτών, πνευματικά σκεπτόμενων ανθρώπων και φωτισμένων ανδρών και γυναικών υψώνεται η κραυγή: “Είθε τo φως και η αγάπη και η δύναμη και ο θάνατος να εκπληρώσουν το σκοπό του Ερχόμενου”. Τα λόγια αυτά είναι ένα αίτημα, μια αφιέρωση, μια θυσία, μια δήλωση πίστης και μια πρόκληση στον Αβατάρ, τον Χριστό, ο Οποίος αναμένει στον υψηλό Του τόπο ωσότου το αίτημα γίνει επαρκές και η κραυγή αρκετά καθαρή για να εγγυηθεί την εμφάνισή Του. Ένα πράγμα είναι πολύ αναγκαίο να έχουμε κατά νου. Δεν είναι δουλειά μας να καθορίσουμε τη χρονολογία εμφάνισης του Χριστού ή να περιμένουμε κάποια θεαματική βοήθεια ή περίεργα φαινόμενα. Αν το έργο μας γίνει σωστά, θα έρθει την καθορισθείσα και υποδειχθείσα εποχή. Πώς, πού ή πότε θα έρθει δε μας αφορά. Το

έργο μας είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε και σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη κλίμακα για να επιφέρουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις, γιατί από το έργο μας εξαρτάται η έλευσή Του. Όλοι μας μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τερματίσουμε την τωρινή φοβερή παγκόσμια κατάσταση και να βελτιώσουμε τις συνθήκες· ο τελευταίος από μας μπορεί να παίξει το ρόλο του στην εγκαινίαση της νέας εποχής της καλής θέλησης και της κατανόησης. Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό ότι δεν εργαζόμαστε για καμιά χιλιετία, αλλά ότι ο κύριος αντικειμενικός μας σκοπός αυτή την εποχή είναι διπλός: 1. Να συντρίψουμε τους αρχαίους και κακούς ρυθμούς και να εδραιώσουμε νέους και καλύτερους. Εδώ είναι ο χρόνος προεξάρχων παράγοντας. Αν μπορέσουμε να καθυστερήσουμε την κρυστάλλωση των αρχαίων κακών που δημιούργησαν τον παγκόσμιο πόλεμο και να αναχαιτίσουμε τις αντιδραστικές δυνάμεις σε κάθε έθνος, θα ανοίξουμε το δρόμο για ό,τι είναι νέο και θ’ ανοίξουμε τη θύρα στις δραστηριότητες του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου σε κάθε χώρα – εκείνου του ομίλου που είναι πράκτορας του Χριστού. 2. Να συγχωνεύσουμε και να σμίξουμε την κοινή έφεση και τη λαχτάρα των ανθρώπων παντού, έτσι ώστε ο ήχος του αιτήματος της ανθρωπότητας να γίνει αρκετά ισχυρός για να φθάσει στην πνευματική Ιεραρχία. Αυτό θα απαιτήσει θυσία, κατανόηση και βαθιά αγάπη στους συνανθρώπους μας. Θ’ απαιτήσει επίσης νοημοσύνη και σοφία και πρακτική σύλληψη των παγκόσμιων υποθέσεων. Καθώς προχωρεί το έργο της εδραίωσης ορθών ανθρώπινων σχέσεων (που αποτελεί τη βασική παγκόσμια ανάγκη) και καθώς η μέθοδος να το κάνουμε – η καλή θέληση – αναπτύσσεται, ο Χριστός και οι μαθητές Του θα προσεγγίζουν σταθερά το ανθρώπινο γένος. Αν γίνει δεκτή η αρχική θέση ότι ο Χριστός είναι στο δρόμο Του, τότε όλοι οι πνευματικά προσανατολισμένοι άνθρωποι και οι μαθητές και οι ζηλωτές του κόσμου θα εργασθούν αναπόφευκτα – αλλά η θέση πρέπει να γίνει αποδεκτή, αν πρόκειται το κίνητρο ν’ αποδειχθεί επαρκές. Μ’ αυτή τη σκέψη ατενίζουμε το μέλλον. Η εντολή του Κυρίου εκπέμφθηκε· ο Χριστός στέκει αναμένοντας το αίτημα της ανθρωπότητας. Το αίτημα αυτό υψώνεται κι ανέρχεται καθημερινά και “ή ώρα ου δοκείτε ο υιός του ανθρώπου έρχεται”.

Oι υιοί των ανθρώπων είναι ένα κι εγώ είμαι ένα μαζί τους. Ζητώ να αγαπώ, όχι να μισώ· Ζητώ να υπηρετώ κι όχι να απαιτώ οφειλόμενη υπηρεσία· Ζητώ να θεραπεύω, όχι να βλάπτω. Είθε ο πόνος να φέρει την κατάλληλη αμοιβή σε φως και αγάπη. Είθε η ψυχή να ελέγχει την εξωτερική μορφή και τη ζωή κι όλα τα γεγονότα, Και να φέρει στο φως την αγάπη που υπόκειται στα συμβάντα του χρόνου. Ας έρθει το όραμα και η ενόραση. Ας αποκαλυφθεί το μέλλον. Ας εκδηλωθεί η εσώτερη ενότητα και ας παρέλθουν οι εξωτερικές διαιρέσεις. Ας επικρατήσει η αγάπη. Όλοι οι άνθρωποι ας αγαπούν.

Εκγύμναση για τη μαθητεία στη νέα επoχή παρέχεται από τη Σχoλή Αρκέην. Oι αρχές της Πρoαιώνιας Σoφίας παρoυσιάζoνται μέσα από εσωτερικό διαλoγισμό, μελέτη και υπηρεσία σαν ένας τρόπoς ζωής.

Για πληρoφoρίες γράψτε στoυς εκδότες.

Όταν ο Χριστός, ο Αβατάρ της Αγάπης, θα κάνει την επανεμφάνισή Του, τότε: “Οι υιοί των ανθρώπων που είναι τώρα Υιοί του Θεού θ’ αποσύρουν τα πρόσωπά Τους από το αστραποβόλο φως και θ’ ακτινοβολήσουν αυτό το φως πάνω στους υιούς των ανθρώπων που δε γνωρίζουν ακόμη ότι είναι Υιοί του Θεού. Τότε θα εμφανισθεί ο Ερχόμενος που τα βήματά Του επισπεύδονται στην κοιλάδα της σκιάς από τον Έναν με την τρομερή δύναμη, που στέκεται πάνω στη βουνοκορφή, εκπνέοντας αιώνια αγάπη, υπερκόσμιο και ειρηνικό φως, σιωπηλή θέληση. “Τότε οι υιοί των ανθρώπων θ’ ανταποκριθούν. Τότε ένα καινούργιο φως θ’ αστραποβολήσει στην καταθλιπτική, αποκαμωμένη κοιλάδα της γης. Τότε μια νέα ζωή θα κυλήσει μέσα στις φλέβες των ανθρώπων και τότε η όρασή τους θα περικλείσει όλους τους δρόμους εκείνου που μπορεί να συμβεί. “Έτσι η ειρήνη θα έλθει πάλι στη γη, αλλά μια ειρήνη που δεν ήταν καθόλου γνωστή πριν. Τότε η θέληση-για-το-καλό θ’ ανθίσει σαν κατανόηση και η κατανόηση θ’ ανθοφορήσει σαν καλή θέληση στους ανθρώπους.”

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

137