«Բայց այդ քսան տարին խեղճը կապրի սարսափելի կյանքով: Կգոյատևի առնետի նման` առանց ցանկությունների, առանց փողի, տարեցտարի քայքայելով երիտասարդ օրգանիզմը: Այդպես ծնված երեխային ուրիշ բան չի սպասում: Մորն ատող, հորը անիծող` մշտապես միայնակ մարդ:» Ակնհայտորեն, այս մռայլ մտքերը հատկապես ցավոտ բռնեցին նրա հոգու լարերը: Այլապես` ինչո՞ւ նա պետք է զբաղեցներ իր գլուխը, ինչի՞ն էր պետք նորածնի ապագան երևակայության մեջ մանրամասն նկարելը: Խանձիմոն կայարանն անցնելով` տաքսին մոտենում էր անգլիական դեսպանատան շենքին: Տոշիկոյի աչքի առջև բացվեցին ծաղկող սակուրայի պուրակները: Հանկարծ նա որոշեց իրեն քմահաճույք թույլ տալ: Ուղղակի ցանկացավ միայնության մեջ հիանալ բալենու գիշերային ծաղկմամբ: Կարելի է բաց թողնել տաքսին, հանգիստ նայել բացված ծաղիկներին, ուրիշ մեքենայով գնալ տուն. այստեղով շատ մեքենաներ են անցնում: Ամաչկոտ բնույթի համար դա բավականին լուրջ փորձություն էր, սակայն վախեցնող պատկերները շարունակում էին վերստեղծվել գիտակցության մեջ. ամենաքիչը ցանկանում էր այսօր տուն վեռադառնալ մնացած բոլոր օրերի նման: Ցածրահասակ երիտասարդ կինն իջավ տաքսուց, միայնության մեջ կանգնեց փողոցում: Մեքենաների սովորական հոսքը կանգնեցրեց նրան: Չնայած լարվում էր անորոշ նախազգացումներից, ազատության տարօրինակ զգացումը լիովին պատեց նրան, ճանապարհի վրայով թռավ մի շնչում` դեպի դիմացի կողմի պուրակ, ասես մարմնով կտրելով սլացող մեքենաների գիծը: Սենտեգաֆուտի այգին էր. «Թռչնային անդունդ»: Բացված ծաղիկները սպիտակությամբ էին լցրել բալենիների ճյուղերը: Թվում էր` դրանք կարծրացել են` մահացու կերպով միահյուսվելով իրար: Մուտքի թղթե լապտերը հանգավ: Դրա փոխարեն ճյուղերի տակ գծագրվում էին էլեկտրական
29