Samen in zorg

Samenvatting

In Nederland wordt het streven om te komen tot een betere kwaliteit, een grotere toegankelijkheid, meer efficiency en een betere betaalbaarheid in de AWBZ, steeds belangrijker. Als grootste zorgverzekeraar van Nederland ziet Achmea Zorg voor zichzelf een belangrijke maatschappelijke rol weggelegd voor het bijdragen aan een oplossing voor dit vraagstuk. In haar visie stelt Achmea Zorg zich als gewaagd doel dat de Nederlander in 2020 het meeste vertrouwen heeft in Achmea als het gaat om gezondheid en vitaliteit. In haar hoger doel stelt zij dat zij samen met partners mensen wil verzekeren van duurzame zorg. Achmea gelooft dat de sleutel om duurzame zorg te kunnen verzekeren, ligt in samenwerken met partners.

Uit onderzoek blijkt echter dat meer dan de helft van beoogde samenwerkingsverbanden met andere organisaties niet het vooraf gewenste resultaat op leveren. Als uitvoerder van de AWBZ is het management van het zorgkantoor (onderdeel Achmea Zorg) vanuit zowel de maatschappelijke verplichting, als de doelstellingen volgend uit de eigen visie en strategie, veel aangelegen om meer inzicht te krijgen in de factoren die zij zelf kan beïnvloeden en die van invloed zijn op succesvolle samenwerkingsverbanden.

In dit onderzoek staat de volgende vraag centraal: Welke factoren zijn van invloed op het resultaat van samenwerkingsverbanden, die het zorgkantoor heeft en aangaat met andere organisaties op het gebied van zorg?

Nadat eerst de aanleiding en het probleemkader in kaart zijn gebracht, wordt het onderzoek opgesplitst in drie fases: theorie, empirie en synthese.

In de theoretische fase is gebruikt gemaakt van bestaande theoretische inzichten en wordt toegewerkt naar een conceptueel model. Dit model is opgebouwd vanuit een literatuurstudie naar theorieën en concepten uit drie onderzoeksgebieden. Het eerste onderzoeksgebied richt zich op de theorie van strategische samenwerkingscondities, het tweede onderzoeksgebied richt zich op de ontwikkelingsstadia bij samenwerkingsverbanden. Tot slot richt het laatste onderzoeksgebied zich op aspecten die vanuit de ‘eigen’ organisatie van invloed zijn op het samenwerkingsverband.

Uit het onderzoek naar de strategische samenwerkingscondities zijn drie belangrijke elementen te onderscheiden: de collectieve kracht, de onderlinge conflicten en de wederzijdse afhankelijkheid. Er dient bij een samenwerkingsverband voldoende collectieve kracht te zijn tussen de deelnemende organisaties, een maximum aan onderlinge conflicten en een symmetrische wederzijdse afhankelijkheid.

Behalve de strategische samenwerkingscondities spelen bij strategische samenwerkingsverbanden, vijf ontwikkelingsstadia een belangrijke rol: lering trekken, doelen bepalen, praktisch samenwerken, structureren en verbreden en verdiepen.

In de eerste stadia ‘lering’ trekken ontstaat er een vaste groep personen waarbinnen de conclusie rijpt dat samenwerking nodig is. Deze groep is de drager van het initiatief dat zal leiden tot een nieuw of vernieuwd samenwerkingsverband. In deze fase dient men zich ervan te verzekeren dat voldoende informatie is vergaard over de haalbaarheid van initiatief. De dialoog in deze groep gaat dan geleidelijk over naar een volgende fase, waarin de doelen van de samenwerking opnieuw worden bepaald. Deze fase van doelbepaling lijkt zelden te worden overgeslagen. Wel varieert de scherpte. Uit het onderzoek blijkt dat de strategische doelstelling van groot belang is. Als de partners goed lering hebben getrokken, hebben ze daar nu baat bij doordat ze nauwkeurig kunnen afbakenen