16
Mare · 16 mei 2013
Kamervragen
Bolwerkers
Angst en verbroedering
Foto Taco van der Eb
‘Die stormvogel heb ik zelf opgezet’ Auke-Florian Hiemstra (20), student biologie Huis Middelstegracht 20b Kamer: 11 m2 Betaalt: 252 euro Bewoners: 14 Je noemt je kamer ‘een Klein Naturalis’. Hoe kom je aan vitrines vol schelpen? ‘In de herfstvakanties ging ik altijd met mijn ouders naar Schiermonnikoog, waar ik uren op het strand doorbracht. Je hebt daar een klein schelpenmuseumpje. Daar ging ik heen om mijn vondsten te determineren. Mijn kamer is een soort expositieruimte met kustvondsten uit Nederland. De kamer bij mijn ouders beschouw ik als mijn collectietoren: daar ligt alles uit het buitenland.’ Wat zijn je meest bijzondere schatten? ‘Mijn rendierwervel uit de voorlaatste ijstijd en mijn zeehondenkaak. Ik ben ook
Bandirah
erg trots op de Noordse stormvogel, want dat is de eerste vogel die ik zelf heb opgezet. Prepareren is een echt ambacht. Ik ben nu ongeveer drie jaar in de leer. Avondenlang heb ik toegekeken voordat ik langzaamaan wat kleine dingen mocht doen. Het is net een medische operatie. Terwijl je snijdt, moet je precies weten hoeveel druk je op het mesje zet. Doe je dat verkeerd, dan zitten de veren vol vlekken. Als je die vogels later in musea ziet staan, is dat toch wel erg speciaal.’ Heb je alles zelf gevonden? ‘Nee, mijn nautilusschelpen heb ik bijvoorbeeld in museumwinkels gekocht, net als mijn degenkrabfossiel. Een paar jaar geleden wilde ik dolgraag met mijn twee neven naar een groeve in het Duitse Solnhofen. Daar kan je allerlei bijzondere fossielen vinden. We hebben twee jaar lang een tijdschrift over de natuur
gemaakt om geld te sparen voor de trip. Toen ik in het winkeltje dit degenkrabje zag, kon ik het niet laten mijn laatste spaargeld er aan uit te geven. Dan koop ik gewoon wat minder kleding of schoenen. Degenkrabben hebben tien ogen en blauw bloed: daar moet je wel een beetje verliefd op worden.’ Maar wel geld voor een Rietveldstoel? ‘Die heb ik met mijn vader getimmerd, de maten stonden op internet. Ik hoopte maar dat hij lekker zou zitten, want in het museum mag je dat niet uitproberen. Ik houd ook van Mondriaan. Ik heb Mondriaanposters, een Mondriaanagenda en Mondriaanboxershorts.’ Wat vind je zo fijn aan deze kamer? ‘Ik woon slechts een half uurtje bij het strand vandaan. Soms heb ik ’s avonds om elf uur ineens zin om schelpen te
zoeken, dan loop ik ’s nachts over het strand. Het uitzicht is ook leuk, want ik heb een grote boom voor mijn raam. Ik heb zelfs al eens een specht gezien.’ En je hebt een pijl nodig om je bed te kunnen vinden? ‘Dat is een restant van mijn cornflakesfestival. Uit cornflakespakken knipte ik allemaal pijlen waarmee ik vanaf de bushalte een route uitzette naar mijn cornflakesfeest. Na afloop gingen we ’s ochtends met zijn allen cornflakes eten. Ik houd van cornflakes. En van pizza’s, op mijn prikbord houd ik bij hoeveel ik er eet. Dit jaar heb ik er al 35 gegeten en – in naam van de wetenschap - één gedronken. Uit de blender zijn ze niet op hun lekkerst, maar iemand moest het toch proberen.’ DOOR PETRA MEIJER
Vier weken nadat twee snelkookpannen in het hart van de stad ontploften, hangen de vlaggen nog steeds halfstok. Op de stadsbussen knippert er niet alleen de bestemming, maar ook “Boston Strong”. Op maandag 15 april, Patriots Day én Marathon Monday, was ik op weg naar het vaderlandslievende feestje van een collega (‘because America was built on the tradition of day drinking’). Op mijn route dacht ik wel even een stukje marathon mee te kunnen pakken, maar de mensenmassa bij de finish maakte daar enige route onmogelijk. Met velen anderen kreeg ik het idee om via een warenhuis met een achteruitgang de massa te omzeilen. Samen werden wij getuige van een hard knallend geluid aan de voorkant van datzelfde warenhuis. Het was duidelijk dichtbij en klonk als metaal. Bij het zien van de paniek van Amerikaanse omstanders probeerde ik mijn Hollandse nuchterheid te houden (‘die Amerikanen dachten natuurlijk altijd weer meteen aan een terrorist attack…’). Na dertien seconden en een tweede bom, overwon mijn adrenalinepeil het van mijn nuchterheid. De stille paniek werd opgevolgd door talloze sirenes en agenten die huilende en rennende mensen weg van de plek des onheils sluisden. Door mijn hoofd speelde de vraag of ik in de open lucht of juist binnen moest blijven. Ik hoorde een Amerikaan zijn familie vertellen om juist weg van de hoge gebouwen te gaan, maar tegelijkertijd kon het gevaar natuurlijk ook uit de lucht gekomen zijn. In de nasleep probeerden de Amerikaanse media en het volk al snel het leed om te zetten in een kans om te tonen dat zij zich niet lieten intimideren. Mensen toonden strijdkracht en strijdlust bovendien. Een Amerikaanse anchorman reageerde hier gevat op door te stellen dat men, als in een CSI-aflevering, ‘na de reclame verwachtte te weten wie de dader was’. De meest opvallende quote was nog wel dat deze gebeurtenis ‘je vertrouwen in de medemens versterkt’. Hoewel de angst die ik ter plekke ervaren had, je zeker deed verbroederen met de andere mensen, voelde ik toch ook sterk de aanwezigheid van een ‘ieder voor zich’-instinct. Ik maakte me geen illusies: als er één uitweg zou zijn, was mijn buurman net zo goed over mij heen gelopen. De verslaggever doelde op de vele hulpverleners en omstanders die in plaats van wég van het gevaar, direct op de bommen in waren gerend. De mensen die over hekken klommen om de slachtoffers met afgerukte ledematen direct te hulp te schieten. Om die reden worden vaak twee bommen achter elkaar gebruikt, vertelde weer een andere verslaggever, want dan raakt de tweede ook nog eens de hulpverleners. Ik ben het maar als volgt gaan bekijken. Zoals een noodsituatie je zowel verbroedert met je naasten, als dat het je hun ‘overlevingsconcurrent’ maakt; zo win én verlies je een beetje vertrouwen in je medemens bij een terroristische aanslag. MARIT DE VOS
Vijfdejaars studente geneeskunde doet dit collegejaar onderzoek in een ziekenhuis van Harvard Medical School in Boston.