Αναλύοντας το έργο του Carlo Scarpa, συμπεραίνουμε ότι ο τρόπος σκέψης και σχεδιασμού στηρίχθηκε σε ένα ιδιαίτερο υπόβαθρο
προσωπικών
αναζητήσεων.
Είναι
δύσκολο
να
διακρίνουμε επιγόνους, αφού δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο στυλ, αλλά έναν δικό του μοναδικό τρόπο εργασίας. Κάθε στοιχείο στο έργο του, εκφράζει την ταυτόχρονη ύπαρξη διαφορετικών επιρροών. Συνεπώς, η κατανόηση του έργου του προϋποθέτει την αναζήτηση αυτών των επιρροών. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που άργησε να αναγνωριστεί από την «αρχιτεκτονική κοινότητα». Έχοντας ως αφετηρία το έργο του Scarpa, επιλέγουμε να τον παραλληλίσουμε με αρχιτέκτονες που παρουσιάζουν αντίστοιχα χαρακτηριστικά, όσον αφορά την αρχιτεκτονική προσέγγιση, ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης. Σκοπός είναι να κατανοήσουμε τη σημασία του «τόπου» στο έργο τους, σε συνδυασμό με επιρροές από διαφορετικές κουλτούρες. Μελετώντας, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά των αρχιτεκτόνων που αναλύσαμε στα προηγούμενα κεφάλαια, παρατηρούμε πως σε ένα γενικό πλαίσιο έχουν διαμορφώσει κοινές αρχιτεκτονικές προσεγγίσεις. Παρά τη διαφορετική κλίμακα και τυπολογία των έργων, σχεδιασμένων από αρχιτέκτονες που έδρασαν σε διαφορετικές περιόδους, χώρες και ηπείρους, γίνεται αντιληπτή η ύπαρξη κοινών στοιχείων στο αρχιτεκτονικό αποτέλεσμα. Η επιρροή από την καταγωγή, δηλαδή οι μνήμες και τα βιώματα του τόπου, αποτέλεσε για τον καθένα ξεχωριστά αφετηρία για τη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής του ταυτότητας. Χωρίς να ακολουθούν πιστά τις τάσεις που επέβαλε το διεθνές στυλ του μοντέρνου κινήματος, προσεγγίζουν την παράδοση του τόπου δίνοντάς της μία σύγχρονη μορφή χωρίς ρομαντισμούς και διαχωρίζοντάς την από το τοπικό ιδίωμα. Εντάσσουν στο σχεδιασμό στοιχεία από ξένες κουλτούρες, τα οποία όμως προσαρμόζουν στις δικές τους αντιλήψεις και σχεδιαστικές προθέσεις, δημιουργώντας
117