MANCODE | Provocateur (Issue 31) by MANCODE

Live with style

31 Νοέμβριος 2019

PROVOCATEUR

ΣΤΙΣ 03/11 ΜΕ ΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΜΕ 5 €

Editor's Letter

Mondadori Portfolio Premium / Getty Images / Ideal Image

JE M'EN FOUS

τη φωτογράφιση μόδας που κάναμε σε αυτό το τεύχος, η βοηθός του φωτογράφου μας με ρώτησε κάτι για το οποίο γράφω αυτό το editorial. Η Ελευθερία είναι φωτογράφος, 24 χρονών. Την απασχολεί και την προβληματίζει το μέλλον και το πώς θα συνεχίσει επαγγελματικά. Έχει μέσα της αυτό που έχουν όλοι οι νέοι της ηλικίας της: ερωτηματικά. Με ρώτησε λοιπόν να της πω τη γνώμη μου για τις σπουδές που σκέφτεται να ακολουθήσει. Αφού της ανέλυσα πρόχειρα τι πιστεύω για την κατεύθυνση που σκεφτόταν, της υπέδειξα και μια σχολή που δεν γνώριζε και η οποία πιστεύω ότι θα έχει μεγάλη εξέλιξη στο μέλλον. Οι νέοι σήμερα είναι τόσο μπερδεμένοι από λάθος πρότυπα χαμηλής παιδείας και αισθητικής που προβάλλονται. Πάντα πίστευα ότι, για να

πετύχει πραγματικά κάποιος, πρέπει να προσπαθήσει με πάθος γι’ αυτό που πιστεύει ο ίδιος και να ξεχωρίσει από τον «προβατισμό» της εποχής. Μόνο όταν προκαλέσουν τον ίδιο τους τον εαυτό με αξίες, θα νικήσουν. Οι νέοι έχουν ερωτήματα. Οι νέοι έχουν όνειρα. Μόνο μέσα τους, όμως, θα βρουν την αλήθεια. Στη ζωή, όταν μας προκαλούν, η ηρεμία και η γνώση είναι που χτίζουν την αυτοπεποίθησή μας, που μπορεί να αντισταθεί στα πάντα. Και όταν εμείς προκαλούμε με αξίες τον ίδιο μας τον εαυτό, τότε μεγαλουργούμε. Η νέα digital γενιά που θα ψάξει τον εαυτό της με αξίες, αφήνοντας τη συμπεριφορά je m'en fous, έχει την ελπίδα από Millennials να μην καταντήσει «Μηδένιαλς». Thalis Pitoulis

Mancode Founder thalis@mancodemag.com 10

Opinion COLPO GROSSO

US Air Force / LIFE / Getty Images / Ideal Image

του Απόστολου Κοτσάμπαση

ύχτα στο Stade de France στο Παρίσι. Προβολείς και ιαχές σε ένα γεμάτο γήπεδο για τον ποδοσφαιρικό αγώνα Γαλλίας-Τουρκίας. Στις κερκίδες το πλήθος των, νεαρών κυρίως, Τούρκων οπαδών χαιρετά στρατιωτικά. Η εικόνα γίνεται viral. Το ίντερνετ στην υπηρεσία του νεο-οθωμανικού δόγματος. Στην αντίπερα του Αιγαίου όχθη ζουν ομαδικά την αυτοκρατορική τους ονείρωξη. Την ίδια στιγμή, βάρκες συνεχίζουν να αποβιβάζουν μετανάστες και πρόσφυγες στα νησιά μας. Στην από εδώ πλευρά, αντίστοιχες μαζικές εκδηλώσεις υπάρχουν σε άλλα πεδία. Ανατρέχοντας στα trending του Youtube, οι νεαροί μας ανεβάζουν πρώτο το βίντεο κλιπ «Colpo Grosso». Δύο χώρες, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Τόσο κοντά και τόσο μακριά συνάμα. Εικόνες διαμετρικά αντίθετες συνθέτουν ένα πολύπλοκο παζλ. Υπάρχει αντιστοίχιση με την πραγματικότητα και σε ποιο βαθμό; Αν

ναι, τα σημάδια δεν είναι ευοίωνα. Η ειδοποιός διαφορά με προγενέστερες ιστορικές περιόδους είναι ότι τα γεγονότα λειτουργούν ως προβοκάτορας σε πραγματικό χρόνο, μέσω της οθόνης των κινητών και των social media. Ανατρέπουν de facto τον όποιο σχεδιασμό. Αποκαθηλώνουν βεβαιότητες και συμπεριφορές δεκαετιών. Καθιστούν ξεπερασμένες παραδοχές, βασισμένες σε δεδομένα αλλοτινών εποχών. Προκαλούν αλλά και προειδοποιούν. Τα γεγονότα, λοιπόν, από μόνα τους προβοκάρουν και επηρεάζουν καταλυτικά τις εξελίξεις. Ιδιαίτερα εκείνες της πολιτικής. Δημιουργούν τη δική τους δυναμική. Ποια θα είναι η απάντηση; Δύσκολη η άσκηση. Διότι τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και οι όποιες επιθυμίες μας δεν μπορούν να αλλάξουν από μόνες τους την κατάσταση των πραγμάτων που αυτά δημιουργούν, όπως έλεγε κάποτε και ο John Adams.

Contents

34. The Bad Boy: John Galliano

56. Lars von Trier: Εnfant Terrible

76. Οι προβοκάτορες της Ιστορίας

116. Cover Story: David Bailey

10. Editor's Letter: Je m'en fous 12. Opinion: Colpo Grosso 20. Οι προβοκάτορες πιγκουίνοι: του sir Taki Theodoracopulos 24. Pope is alive!: Maurizio Cattelan 40. God Save the Queen: Malcolm McLaren 50. A colorful palette of fashion: Duro Oluwu 70. Στενές επαφές πολυτελούς τύπου: του Jeremy Clarkson 90. Fashion: Shooting 122. Document: Ο θρύλος της Βοστώνης 128. Far away, Μογγολία: Φωτογραφίες της Μαρίνας Βερνίκου 146. Kind of Blue: Miles Davis 150. Save the Wolves

I.D.

US Air Force / LIFE / Getty Images / Ideal Image

Mancode Gang

Founder & Head Creative: Θαλής Πιτούλης Director: Απόστολος Α. Κοτσάμπασης (pr@mancode.gr) Columnist: Taki Theodoracopulos Columnist: Jeremy Clarkson Editors-at-Large: Χρήστος Ζαμπούνης, Γιώργος Αρχιμανδρίτης Editors: Μαριανίνα Πάτσα, Κέλλυ Σταυροπούλου, Μισέλ Νικολαρέας Senior Art: Θάνος Ταρλαντέζος Advertising Manager: Μαρία Μίλτου (mmiltou@kathimerini.gr, 210-4808208) Ειδικός σύμβουλος: Στέφανος Σκούρτης Photographers: Γιάννης Βασταρδής, Μαρίνα Βερνίκου, Χάρης Χριστόπουλος, Βαγγέλης Ρασσιάς Photo Editor: Χριστίνα Δρογγίτη Photo Agencies: Getty Images / Ideal Image, Visual Hellas Ιδιοκτησία: McVictor & Hamilton AE Αγρινίου 3, Χαλάνδρι, Αθήνα, 15232, τηλ. 210-6898492, contact@mcvictor.gr Το MANCODE κυκλοφορεί με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 1η Κυριακή κάθε μήνα και στη συνέχεια στα περίπτερα με 5 ευρώ. Mancode.gr ISSN 2529-1149 Οι γνώμες που εκφράζονται στα κείμενα του περιοδικού δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά τις απόψεις του MANCODE και της McVictor & Hamilton. Απαγορεύονται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή ψηφιακό μέσο όλου ή μέρους του περιοδικού χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη. Κείμενα και φωτογραφίες που αποστέλλονται για δημοσίευση στο περιοδικό δεν επιστρέφονται.

Εκτύπωση - Βιβλιοδεσία: NONSTOP PRINTING Ltd. Cover: Bert Stern / Getty Images / Ideal Image 16

Style The

SaRtoRialist

Massimo Rumi / Getty Images / Ideal Image

Opinion

ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΆΤΟΡΕΣ ΠΙΓΚΟΥΊΝΟΙ του sir Taki Theodoracopulos

μεγαλύτερη πρόκληση εναντίον των γυναικών εν γένει, και του #ΜeToo κινήματος ειδικότερα, είναι οι πιγκουίνοι. Όχι, δεν αστειεύομαι. Η σεξουαλική ζωή των πιγκουίνων έχει σκανδαλίσει επιστήμονες και τους προκάλεσε να αλλάξουν τις απόψεις τους για τον φεμινισμό. Όλα ξεκίνησαν εδώ και πολύ καιρό. Ήταν 1910 όταν ο Βρετανός εξερευνητής Robert Scott οδήγησε μια αποστολή στην Ανταρκτική, η οποία είχε τραγική κατάληξη, καθώς πέθανε ο ίδιος, αλλά και όλοι οι εξερευνητές της ομάδας του. Ο Scott ήταν πολύ γενναίος άνθρωπος, αλλά επίσης παράτολμος. Αυτός και οι άντρες του έσερναν βαριά έλκηθρα πάνω από τους παγετώνες και τα βουνά, μόνο και μόνο για να βρουν έναν Νορβηγό εξερευνητή, τον Roald Amundsen, να καπνίζει ήρεμα την πίπα του, έχοντας φτάσει στον Νότιο Πόλο εβδομάδες νωρίτερα. Σε αυτή την ιστορία η οικογένεια Taki έχει ένα μικρό κομμάτι. Ο εγγονός του Amundsen, επίσης Roald, ήταν συγκάτοικος του γιου μου J.T. στο σχολείο Le Rosey, στην Ελβετία, και παραμένουν καλοί φίλοι. Περιττό να πούμε ότι ο Amundsen έγινε εθνικός ήρωας μετά την επιτυχημένη επιστροφή του από την Ανταρκτική, νικώντας τους Βρετανούς εξερευνητές, εκ των οποίων κανείς δεν γύρισε από τον Νότιο Πόλο. Μόλις ο Σκοτ και οι άντρες του έφθασαν στον Νότιο Πόλο και βρήκαν τον Amundsen να τους περιμένει, ανόητα γύρισαν και ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής τους. Αλλά ήταν ήδη αποδυναμωμένοι, παγωμένοι και υποσιτισμένοι, με δύο άντρες να πεθαίνουν αμέσως, ενώ οι υπόλοιποι μπόρεσαν να καλύψουν 900 μίλια από τον σταθμό τους έως την ακτή, για να πεθάνουν μόλις 11 μίλια πριν από τη σωτηρία τους. Ήταν ένα επικό ταξίδι μεγάλης γενναιότητας και αντοχής, και αυτό που τους σταμάτησε στο τέλος, τόσο κοντά στη σωτηρία, ήταν μια χιονοθύελλα που τους βρήκε μέσα στις σκηνές τους, απ’ όπου και δεν ξύπνησαν ποτέ. Αλλά τι γίνεται με τους πιγκουίνους; ίσως να ρωτήσετε. Λοιπόν, ευτυχώς, δεν είχαν πάει όλοι από το πλήρωμα του πλοίου στην αποστολή που οδήγησε τον Scott και τους συναδέλφους του στον θάνατό τους στον Νότιο Πόλο. Μερικοί από αυτούς έμειναν στο πλοίο τους και άρχισαν να εξερευνούν την κοντινή περιοχή, που ονομάζεται ακρωτήριο Adare. Ένα από τα μέλη που παρέμειναν πίσω ήταν ένας γιατρός, ο George Levick, ένας άνθρωπος που πέρασε τη ζωή του μελετώντας τους πιγκουίνους και τις συνήθειές τους. Ήταν γνωστός ως ο «πατέρας» της βιολογίας των πιγκουίνων. Ο Levick σοκαρίστηκε όταν διαπίστωσε τι συνέβαινε μεταξύ των πιγκουίνων εκεί κάτω, σε εκείνο το σκοτεινό, μακρινό μέρος. Αντί όμως να το καταγράψει όπως το είδε στα αγγλικά, το συγκάλυψε, χρησιμοποιώντας ελληνικά γράμματα.

λοι οι πιγκουίνοι είχαν εμπλακεί σε ανάρμοστη συμπεριφορά χωρίς διακοπή, όχι απλώς σε περιστασιακό σεξ, αλλά σε βιασμό, σοδομία, ακόμη και νεκροφιλία. Εκείνο που συγκλόνισε τον Levick ήταν ότι τα θηλυκά επιδίδονταν στην πορνεία χωρίς διακοπή! Ο πουριτανός Levick δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ειδικά καθώς έβλεπε ότι οι θηλυκοί πιγκουίνοι πωλούσαν το σώμα τους σε αρσενικούς, με αντάλλαγμα πέτρες για να φτιάχνουν τις φωλιές τους. Πραγματικά, ήμουν επίσης σοκαρισμένος καθώς διάβαζα για τέτοια θέματα και άρχισα να συμπάσχω με τον καλό γιατρό. Πώς θα μπορούσαν οι πιγκουίνοι να συμπεριφέρονται με τέτοιο επαίσχυντο τρόπο; Πάντα πίστευα ότι είναι πολύ αγαπητά πλάσματα, που ενέπνευσαν τη στολή του Eton College. Ως εκ τούτου, ο Levick κρυπτογράφησε τις σημειώσεις του σχετικά με την επαίσχυντη συμπεριφορά τους. Και το πράγμα χειροτέρεψε. Ο γιατρός παρατήρησε επίσης πιγκουίνους του ίδιου φύλου να επιδίδονται σε ακατονόμαστες πράξεις. Αν και Άγγλος, συγκλονίστηκε όταν είδε 22

δύο πιγκουίνους να δρουν σαν ομοφυλόφιλοι, οπότε συνέχισε να κρυπτογραφεί τις σημειώσεις του με ελληνικά γράμματα. Σήμερα η Ανταρκτική απειλείται από την αλλαγή του κλίματος, αλλά φαίνεται ότι οι πιγκουίνοι συνεχίζουν ασταμάτητα τις σεξουαλικές αταξίες τους, άσχετα με αυτό. Ακόμη χειρότερα, δύο αρσενικοί πιγκουίνοι σε έναν γερμανικό ζωολογικό κήπο άρχισαν να προσπαθούν να εκκολάψουν ένα αυγό μαζί, μπροστά από σοκαρισμένους, συγκλονισμένους θεατές, οι οποίοι αναφωνούσαν: «Mein Gott, Mein Gott!». Συζήτηση για την πρόκληση. Οι πιγκουίνοι στις σεξουαλικές τους συνήθειες έχουν προκαλέσει το κίνημα #MeToo. Όταν τηλεφώνησα σε μερικούς φίλους που ασχολούνταν με αντίστοιχα ζητήματα που αφορούν γυναίκες και τους ρώτησα σχετικά με την απαράδεκτη συμπεριφορά των θηλυκών πιγκουίνων, μου το έκλεισαν. Κατόπιν άφησαν μηνύματα, αποκαλώντας με φασίστα, ομοφοβικό και αρσενικό σοβινιστικό χοίρο. Αλλά μου αρέσουν οι πιγκουίνοι, και τώρα που ξέρω πώς συμπεριφέρονται, τους αγαπώ ακόμα περισσότερο: επειδή κατάφεραν να προκαλέσουν το φεμινιστικό κίνημα ενεργώντας φυσικά. Ζήτω οι πιγκουίνοι!

Art

POPE IS ALIVE! MAURIZIO CATTELAN της Μαριανίνας Πάτσα

ίναι ο καλλιτέχνης που «γονάτισε» τον Χίτλερ σε στάση προσευχής. Που έστειλε έναν μετεωρίτη να σωριάσει στο πάτωμα τον Πάπα, απεικόνισε την Αμερική του Τραμπ ως μια ολόχρυση λεκάνη τουαλέτας και μετέτρεψε το παλάτι όπου γεννήθηκε ο Winston Churchill σε ένα σουρεαλιστικό μέρος, όπου κρέμονται ταριχευμένα άλογα από το ταβάνι. Ο Maurizio Cattelan είναι τολμηρός, προβοκάτορας, με καυστικό χιούμορ σε γιγαντιαίες δόσεις. Αυτοδίδακτος, ξεκίνησε την καριέρα του σχεδιάζοντας έπιπλα, αλλά στράφηκε στη γλυπτική και στην εννοιολογική τέχνη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα, τόσο για την αίσθηση του χιούμορ του, όσο και για την τάση να θολώνει τα όρια μεταξύ της τέχνης και της πραγματικότητας.

V Z Celotto, Chesnot, R.GAILLARDE / Getty Images / Ideal Image

Ο Ιταλός καλλιτέχνης Maurizio Cattelan φωτογραφίζεται δίπλα στη δημιουργία του «La Nona Ora» (1999), πριν από την έκθεση «Not Afraid of Love» στο Hotel de la Monnaie, στις 17 Οκτωβρίου 2016, στο Παρίσι.

«Ego», ένας κροκόδειλος που κρέμεται από το ταβάνι, δημιουργία του Maurizio Cattelan, προβάλλεται στο παλάτι του Blenheim, στις 12 Σεπτεμβρίου 2019, στο Woodstock της Αγγλίας.

εννήθηκε στην Πάδοβα της Ιταλίας το 1960 και θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο «εργάτη της τέχνης» παρά «καλλιτέχνη», έστω κι αν τα έργα του έχουν εκτεθεί στα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μουσεία της υφηλίου. Χαρακτηρίζεται συχνά ως «ο γελωτοποιός» του χώρου του. Αυτή η ετικέτα όχι μόνο συνάδει με την τάση του προς το «παράλογο» και το «εξωφρενικό», που εμπεριέχεται σε αφθονία στα έργα του, αλλά υποδηλώνει και την αιχμηρή κριτική του απέναντι στους βαθιά ριζωμένους κοινωνικούς κανόνες και ιεραρχίες, πράγμα που σε άλλες εποχές ήταν προνόμιο του γελωτοποιού, ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου έλεγε τις μεγαλύτερες αλήθειες. Στο έργο «La Nona Ora» (1999), μια κέρινη ρεπλίκα του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ κείτεται στο κόκκινο χαλί καθηλωμένη από έναν μετεωρίτη. Στο «Him» (2001), μια μικρή προσομοίωση του Adolph Hitler γονατίζει στο πάτωμα σε στάση προσευχής. Στο «Ave Maria» (2007), μια σειρά χεριών χαιρετούν μέσα από έναν τοίχο, με τρόπο που υποδεικνύει μια σχέση μεταξύ του φασιστικού παρελθόντος της Ιταλίας και του καθολικισμού.

«Χωρίς Τίτλο 2007», ένα άλογο μέσα σε έναν τοίχο, δημιουργία του Maurizio Cattelan, κατά την έκθεση «Not Afraid of Love», στις 3 Ιανουαρίου 2016, στο Monnaie de Paris, στο Παρίσι.

Advertorial

BOSS MENSWEAR FALL/WINTER 2019 TRACEABLE WOOL CAPSULE

έο και αποκλειστικό της BOSS για το Φθινόπωρο/Χειμώνα 2019 είναι το Traceable Wool, εμπνευσμένο από την κληρονομιά του οίκου στην προσαρμογή και την ενσωμάτωση της συνεχούς του δέσμευσης στην εύρεση των τρόπων βιωσιμότητας για την παραγωγή και την υλοποίηση premium ενδυμάτων. Η Traceable Wool συλλογή της BOSS είναι φτιαγμένη από αγνό μαλλί Merino, με απόλυτη διαφάνεια σε όλη την παραγωγική διαδικασία, από την πρώτη ύλη έως τη δημιουργία του τελικού προϊόντος. Η διαδικασία ξεκινά από την εκτροφή των προβάτων στη Νέα Ζηλανδία, μόνο από κτηνοτρόφους που έχουν πιστοποίηση ZQ-certified και έχουν τις υψηλότερες προδιαγραφές. Παράγοντας την υψηλή ποιότητα μαλλιού, το ZQ-certified merino, η άριστη διαβίωση των ζώων διασφαλίζεται με τη συνεχή δέσμευση κοινωνικής ευθύνης και προστασίας του περιβάλλοντος. Η επεξεργασία της πρώτης ύλης για τη δημιουργία του νήματος και του τελικού υφάσματος πραγματοποιείται στην Ιταλία, στην κορυφαία κλωστοϋφαντουργική εταιρεία REDA, μια εμβληματική οικογενειακή επιχείρηση. Στη συνέχεια, το ένδυμα ράβεται στο εργοστάσιο

της HUGO BOSS στο Izmir της Τουρκίας, διασφαλίζοντας τις υψηλότερες προδιαγραφές παραγωγής του οίκου. Με αυτόν τον τρόπο, κάθε ένδυμα είναι μοναδικό και χαρακτηρίζεται από το εκπληκτικό ταξίδι του traceable wool. Η ποιότητα του υφάσματος προσφέρει άνεση, αίσθηση απαλότητας και διαχείριση της υγρασίας. Παντελόνια και σακάκια είναι δείγματα αυτής της εκλεπτυσμένης capsule συλλογής, καθώς και κομψά κοστούμια, γραβάτες και πανωφόρια με την υπογραφή της BOSS. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά συγκεντρώνονται σε μια εντυπωσιακή επιλογή ενδυμάτων, που υπόσχεται την υπεύθυνη παραγωγή του πολυτελούς μαλλιού merino. Η ανδρική συλλογή BOSS διατίθεται στα καταστήματα BOSS: Κολωνάκι (Αμερικής 19, τηλ. 210-3389080), Κηφισιά (Κολοκοτρώνη 8, τηλ. 2108017879), Γλυφάδα (Λαζαράκη 20, τηλ. 210-8986378), στο attica, Θεσσαλονίκη (Τσιμισκή 48-50, τηλ. 2311-819184) και σε επιλεγμένα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα. Κεντρική διάθεση: HUGO BOSS HELLAS LLC, τηλ. 216 900 2300 29

Ο Maurizio Cattelan φωτογραφίζεται δίπλα στο έργο του «Him», δείχνοντας τον Χίτλερ στα γόνατα να προσεύχεται, στην έκθεση «Not Afraid of Love».

Art

α έργα του συχνά συνδέουν το χιούμορ με το μακάβριο, όπως το «Daddy Daddy» (2008), που απεικονίζει τον Πινόκιο του Walt Disney να επιπλέει μπρούμυτα σε μια πισίνα. Το χλευαστικό πνεύμα του είναι επίσης εμφανές στο «L.O.V.E.» (2010), ένα μαρμάρινο γλυπτό σχεδόν 5 μέτρων, το οποίο αναπαριστά ένα χέρι που του λείπουν όλα τα δάχτυλα, εκτός από το μεσαίο. Το γλυπτό «America» (μια λειτουργική ολόχρυση τουαλέτα, η οποία εγκαταστάθηκε δίπλα στις κανονικές λεκάνες του Guggenheim από το 2016 έως το 2017) δέχτηκε 100.000 επισκέπτες, οι οποίοι τη χρησιμοποίησαν κανονικότατα, προκαλώντας φρενίτιδα στα ΜME. Ήταν το έργο αξίας άνω των 4 εκατομμυρίων δολαρίων, που θα μπορούσε να αποκτήσει μόνο το 1% του πληθυσμού της Γης. Τελικά, εκλάπη τον Σεπτέμβριο από μια τουαλέτα στο παλάτι Blenheim, στο Oxfordshire. Η έκθεση από την οποία εκλάπη το «America» μετέτρεψε το ανάκτορο Blenheim σε χώρο σουρεαλισμού και αμφισβήτησης κάθε «βρετανικότητας», πολιτικής και εξουσίας. Ο Χίτλερ του γονάτισε σε στάση προσευχής, ο Πάπας καταπλακώθηκε από τον μετεωρίτη κοντά στα πόδια του Λουδοβίκου, την ώρα που ο ίδιος ο Cattelan (για την ακρίβεια το αυτο-πορτρέτο του) κρεμόταν ταλαίπωρο από τον γιακά δίπλα σε αριστοκράτες με πλουμιστές κορνίζες. Τίτλος της έκθεσης; «Η νίκη δεν είναι επιλογή». Και μόνο το χαλί-βρετανική σημαία που οδηγούσε στις εισόδους του ανακτόρου, τοποθετημένο με σκοπό να καταπατηθεί βάναυσα από χιλιάδες σόλες, το έκανε σαφές πριν καν μπει κανείς μέσα.

Opinion

Man(de)code του Χρήστου Ζαμπούνη

ΤΟ SAVOIR VIVRE ΤΗΣ ΚΑΘΙΣΤΉΣ ΧΕΙΡΑΨΊΑΣ

ια εικόνα, εκείνη ενός πρωθυπουργού να κάθεται «βαρύς και ασήκωτος» εις την πρώτη σειρά του Ηρωδείου, με ανοικτά τα πόδια, και ενός άλλου, πρώην πρωθυπουργού να σπεύδει να τον χαιρετήσει εύχαρις περνώντας έμπροσθέν του, έγινε viral και έθεσε το κρίσιμο ερώτημα: πότε εγειρόμεθα; Η απάντησις είναι απλή, εάν υπηρετούμε στο στράτευμα ή είμεθα μέλη θεσμών με ανάλογη οργάνωση και πρωτόκολλο: εάν ακούσουμε το στρατιωτικό παράγγελμα «εγέρθητι!». Επίσης είναι σαφές όταν ένας παλαιομοδίτης κύριος συναντήσει μια κυρία ανεξαρτήτως ηλικίας. Κυρία είπαμε, όχι έφηβη και δεσποινίδα. Ο κανών ισχύει όταν συναντήσουμε έναν βασιλέα ή μια βασίλισσα, έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή έναν πρωθυπουργό, τον Πατριάρχη ή τον Αρχιεπίσκοπο –αν και είθισται η έγερσις ενώπιον όλων των ιερωμένων–, έναν υπουργό, έναν δήμαρχο, έναν περιφερειάρχη και γενικώς κάποιον που κατέχει ένα αξίωμα. Είναι θέμα σεβασμού προς τον Θεσμό που εκπροσωπεί, ανεξαρτήτως –προσοχή, επαναλαμβάνω ανεξαρτήτως!– προσώπου και ηλικίας. Το έθιμο ισχύει και για τους πρώην, διότι μία φορά βασιλεύς, για πάντα βασιλεύς, ή, επί το κοινοβουλευτικότερον, μία φορά υφυπουργός, για πάντα υπουργός. Η καθιστή χειραψία, αντιθέτως, επιβάλλεται στις κυρίες, που δεν εγείρονται από τη θέση τους ει μη μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις τιτλούχων ή αξιωματούχων, καθώς και των πρεσβυτέρων. Μια κυρία, επί παραδείγματι, δεν θα εγερθεί εκ της θέσεώς της για να χαιρετήσει έναν συνομήλικό της. Ένας πρώην πρωθυπουργός, όμως, θα εγερθεί για να χαιρετήσει τον ομόλογό του, ιδίως, δε, όταν αυτός είναι πρεσβύτερός του.

Franco Rubartelli / Getty Images / IdealÂ Image

MPA, Benoit GYSEMBERGH / Getty Images / Ideal Image

Provocateur

THE BAD BOY JOHN GALLIANO της Κέλλυς Σταυροπούλου

ο «κακό παιδί» της μόδας, όπως τον αποκαλούσαν πάντα, θα μπορούσε να τιτλοφορεί το πιο προκλητικό κεφάλαιο της παγκόσμιας μόδας. Ιδιοφυής, ανατρεπτικός, εκκεντρικός και 100% καλλιτέχνης, μέσα από τις δημιουργίες του έχει πει ιστορίες, έχει κάνει κοινωνικά σχόλια, μας έχει ταξιδέψει και φυσικά έχει ντύσει κάποιες από τις σημαντικότερες γυναίκες της μόδας. Η Kate Moss είναι μούσα του, ενώ η σνομπ Anna Wintour έχει δηλώσει φαν του και έχει αποτίσει φόρο τιμής στο ταλέντο του ουκ ολίγες φορές. O John Galliano ξέρει –πάντα ήξερε– να σοκάρει, με την καλή έννοια, τον κόσμο της μόδας. Όταν αποφοίτησε από τη σχολή μόδας St. Martins, παρουσίασε την πρώτη του συλλογή, εμπνευσμένη από τη Γαλλική Επανάσταση, με τίτλο «Les Incroyables». Η συλλογή καταχειροκροτήθηκε και κέντρισε το ενδιαφέρον των μεγάλων οίκων. Αργότερα, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Dior (από το 1996 έως το 2011), ανέτρεψε τα δεδομένα του γαλλικού οίκου, του έδωσε δυναμική και φυσικά αύξησε τις πωλήσεις του με εντυπωσιακό τρόπο. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια χρίστηκε τέσσερις φορές ο Καλύτερος Βρετανός Σχεδιαστής της χρονιάς, ενώ σε μια έρευνα που έκανε το BBC το 2004 κρίθηκε ως ένας από τους πέντε σημαντικότερους ανθρώπους για τον βρετανικό πολιτισμό.

Στα backstage της παρουσίασης της χειμερινής κολεξιόν του Christian Dior 1997-1998, από τον John Galliano.

άλλη όψη του νομίσματος, όταν μιλάμε για μια τόσο εκκεντρική προσωπικότητα, είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο John Galliano το 2011 συνελήφθη από τη γαλλική αστυνομία, λόγω αντισημιτικών σχολίων που έκανε σε μια κοπέλα σε ένα παρισινό μπαρ. Κυκλοφόρησε μάλιστα ένα σχετικό βίντεο από παλιότερη ανάλογη συμπεριφορά του, όπου φώναζε ότι αγαπά τον Χίτλερ. Η εικόνα του επιθετικού εκείνου, παράλογου, εκτός εαυτού Galliano έκανε τον γύρο του κόσμου και η πτώση του ήταν δεδομένη. Αφού μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης από τις ουσίες, επανήλθε τρία χρόνια μετά, αυτή τη φορά ως καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Martin Margiela.

Στο πρώτο του σόου υψηλής ραπτικής, μετά την απομάκρυνσή του από τον Dior, περιμέναμε να δούμε έναν διστακτικό και φοβισμένο Galliano. Εκείνος μίλησε με τη δουλειά του. Μας έδωσε την ανατροπή, που μας ανάγκασε να πούμε πόσο είχε λείψει από τη μόδα το μοναδικό του στίγμα. Τρία από τα μοντέλα του ντεφιλέ ήταν άντρες. Τρεις άντρες φόρεσαν τακούνια και φορέματα εκκωφαντικής θηλυκότητας και περπάτησαν μπροστά στον άφωνο διεθνή Τύπο και στην ελίτ της μόδας, κάνοντας ένα σχόλιο για τη διαφορετικότητα και τα στερεότυπα γύρω από τα δύο φύλα. Ή, μάλλον, κάνοντας ένα σχόλιο για το ποιος είναι ο designer John Galliano.

Style REFLECTION OF FASHION της Ελένης Χρίστικα

πό τη Νέα Υόρκη έως το Μιλάνο, μεγάλες τοιχογραφίες τραβούν τα βλέμματα των περαστικών στους δρόμους των πόλεων. Σταματούν για να θαυμάσουν τα Art Walls του οίκου Gucci, ένα project το οποίο αποτελεί αντανάκλαση των συλλογών του brand και πραγματοποιείται τις τελευταίες σεζόν.

Χάρη στον καλλιτεχνικό διευθυντή του, Alessandro Michele, σχεδιαστή και ακτιβιστή, o οίκος καταφέρνει να επεκτείνει τα όρια του brand και να το αναμείξει με τη street art. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να δούμε περισσότερα Art Wall projects στην Πόλη του Μεξικού, στο SoHo του Μανχάταν, στο Λονδίνο, στο Χονγκ Κονγκ και στη Σαγκάη. 38

Provocateur

GOD SAVE THE QUEEN MALCOLM MCLAREN της Μαριανίνας Πάτσα

«Τ

ο punk είναι στάση ζωής. Δεν έχει να κάνει με το να σηκώσεις τα μαλλιά σου μοϊκάνα ή να φορέσεις ένα σκισμένο μπλουζάκι. Πάντα το θέμα είναι η καταστροφή και η δημιουργική δύναμη που μπορεί να προκύψει μέσα από αυτήν». Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Malcolm McLaren, τον πατέρα ενός από τα πιο επιδραστικά κινήματα του 20ού αιώνα, που δεν είναι άλλο από το punk. Όμως δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς στο ότι υπήρξε ίσως ο καλύτερος μάνατζερ που γνώρισε ποτέ η ποπ κουλτούρα. Ο McLaren ήταν εκείνος που κατάφερε να πάρει όλη την ορμή του νεανικού αντικομφορμισμού και να τη συσκευάσει περίτεχνα μέσα στον αδυσώπητο καπιταλισμό της παγκόσμιας αγοράς. Ένας πειρατής-βασιλιάς της βρετανικής pop, μάνατζερ μεταξύ άλλων και των θρυλικών Sex Pistols, που δημιούργησε τη δική του μορφή τέχνης, λειτουργώντας ως «Πυθία» των στιλιστικών αλλαγών και συγκεντρώνοντας γύρω από αυτόν τον άξονα ομάδες φτιαγμένες από το πιο απίθανο ανθρώπινο υλικό. Ο McLaren ουσιαστικά κατάφερε να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο brand, μόνο και μόνο από την ανάγκη των νέων να είναι αντιδραστικοί απέναντι στο σύστημα. Και όλα ξεκίνησαν στις αρχές του ’70, στο Λονδίνο.

George Rose, Mark Baker, Roberta Bayley, Peter Solness / Getty Images / Ideal Image

“

I always said punk was an attitude. It was never about having a Mohican haircut or wearing a ripped T-shirt. It was all about destruction, and the creative potential within that.

”

Ο Malcolm McLaren κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για το βιντεοκλίπ «Something Jumping Up Your Shirt», το οποίο σκηνοθετήθηκε από τον Tony Kanye στο Λονδίνο, το 1989.

ο 1971, ο δαιμόνιος Malcolm ανοίγει ένα μικρό κατάστημα ρούχων στην King’s Road, μαζί με την τότε φίλη του, Vivienne Westwood. Η μόδα του πάει κόντρα στους ειρηνιστές χίπηδες της εποχής, όμως σύντομα αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να κάνει κάτι μεγαλύτερο. Σφυγμομετρώντας τον παλμό της νεολαίας, το 1974 το μαγαζί αλλάζει ρότα. Παίρνει το σκανδαλιστικό όνομα «Sex» και γεμίζει με φετιχιστικά, σκισμένα δερμάτινα και ερωτικά αξεσουάρ. Οι πελάτες του δεν είναι άλλοι από τους απογοητευμένους νέους των φτωχών συνοικιών του Λονδίνου, που το κάνουν στέκι τους. Η γενιά του punk «ψήνεται». Ο Malcolm είναι ένας ανεξάντλητος χείμαρρος μεγάλων ιδεών. Έτσι, ετοιμάζει το «όχημά» του προς τη μεγάλη έκρηξη. Δημιουργεί τους Sex Pistols, οι οποίοι δεν είναι απλώς

ένα ακόμη συγκρότημα, αλλά ένα μουσικό κίνημα που εκπροσωπεί τα εξεγερμένα νιάτα, βγάζοντας προς τα έξω όλη την απέχθειά τους απέναντι στο σύστημα. «Καλύτερα να είσαι μια φανταχτερή αποτυχία, παρά μια αδιάφορη επιτυχία». 7 Ιουνίου 1977. Μόλις δύο μέρες πριν από την 25η επέτειο του ενθρονισμού της βασίλισσας Ελισάβετ, το συγκρότημα επιβιβάζεται σε μια μικρή φορτηγίδα που πλέει στον Τάμεση και ερμηνεύει μπροστά από τη Βουλή το νέο τραγούδι του, με τίτλο «God Save the Queen». «Ο Θεός να προστατεύει τη βασίλισσα, ένα φασιστικό καθεστώς» ήταν οι δύο στίχοι που πρόλαβαν να ακουστούν πριν τους συλλάβει η αστυνομία.

Ο Malcolm McLaren στη Market Street του Σαν Φρανσίσκο, το 1978.

έσα σε 24 ώρες το τραγούδι φτάνει στο νούμερο 2 των μουσικών chart, ενώ μέσα σε μία εβδομάδα, ο δίσκος πουλάει περισσότερα από 150 χιλιάδες αντίτυπα. Το punk γεννιέται. Σύντομα ταξιδεύει και στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Οι Sex Pistols ως συγκρότημα διήρκεσαν μόλις δυόμισι χρόνια, αλλά άφησαν πίσω τους ιστορία. Τα κομμάτια και το στυλ τους έγιναν διαχρονικά σύμβολα της Βρετανίας και του punk. Ο McLaren δεν λειτούργησε απλώς ως μάνατζερ, αλλά και ως γλύπτης που πλάθει τον πηλό και του δίνει ουσία και ζωή. «Έψαχνα έναν τρόπο να σπάσω τους κανόνες, να αλλάξω τη ζωή, να μετατρέψω την τέχνη σε δράση», έλεγε. Και τα κατάφερε.

O Malcolm McLaren στην γκαλερί του N.S.W., όπου εξέθεσε δημιουργίες του για την 6η Μπιενάλε του Σίδνεϊ. Φωτογραφήθηκε ενόσω περίμενε να φτάσουν τα υπόλοιπα κομμάτια της έκθεσης – μόνο η μαύρη προτομή είχε παραδοθεί.

Provocateur

“

The Pistols were like my work of art. They were my canvas.

”

MALCOLM MCLAREN

Design IMPERIAL

Photo by Anson Smar

της Κατερίνας Ρωμανού

ε μια συνοικία της πόλης του Σίδνεϊ, ονόματι Erskineville, συναντάμε το προσφάτως ανακαινισμένο The Imperial Hotel. Ξεχωρίζει για το εναλλακτικό και ξεχωριστό design, καθώς το εσωτερικό του αποτελείται από ένα κράμα διαφορετικών στιλ, χρωμάτων και μοτίβων. Η κατασκευή αυτή, δημιουργία του γνωστού αρχιτεκτονικού γραφείου Alexander and Co, συνιστά μια τολμηρή δήλωση της αισθητικής pizzazz και αποτελεί ένα οπτικό παραλήρημα, στο οποίο ενσωματώνονται αρμονικά οι αξίες της ποικιλομορφίας και της ανεκτικότητας προς το διαφορετικό. Αυτή η καλειδοσκοπική έκφανση γίνεται φανερή στον τρόπο με τον οποίο ορ-

γανώνονται οι χώροι εντός του κτιρίου. Στο ισόγειο βρίσκεται το Priscillas, ένα vegan pub-bistro, με νυχτερινά drag shows. Στον επάνω όροφο διαμορφώνεται μια υπαίθρια πιτσαρία, η διακόσμηση της οποίας έχει επιρροές από την pop art κουλτούρα και τη γοητεία του Studio 54, ενώ συνοδεύεται από ένα lounge cocktail bar. Τον χώρο ολοκληρώνει ένα υπόγειο dance club, στο οποίο φιλοξενούνται τακτικά πάρτι με παράδοση στη διαφορετικότητα. Info: 35 Erskineville Rd, Erskineville NSW 2043, Αυστραλία

Sport & Fashion Freedom 212 00 03 700

Interview

A COLORFUL PALETTE OF FASHION DURO OLOWU του Γιώργου Αρχιμανδρίτη

Τι είναι για σας μόδα; Ποιο είναι το νόημά της; Η μόδα ως έννοια δεν με ενδιαφέρει τόσο όσο το στιλ και οι πολιτισμικές του διαστάσεις. Αυτές ίσως παραπέμπουν με κάποιον τρόπο στη μόδα. Διότι η μόδα δεν ορίζει αυτό που είναι ωραίο και ελκυστικό στο ύφος, την κουλτούρα και το ρούχο. Το ντύσιμο είναι μια ανθρώπινη τέχνη, η οποία διδάσκεται, αλλά είναι επίσης πολύ ενστικτώδης. Προέρχεται συνήθως από ένα πολιτισμικό πλαίσιο που σε καθορίζει, αλλά και από ένα πνεύμα ανοιχτό στον κόσμο, από ευχάριστες αισθητικές εμπειρίες, γεωγραφικές μετακινήσεις, πολιτισμικά ρεύματα και υφολογικές παραδόσεις. Όλα αυτά μπορούν να το επηρεάσουν και να το μετατρέψουν σε κάτι ξεχωριστό, μαγικό, υπέροχο, με έναν τρόπο εντελώς προσωπικό. Τι δημιουργεί τη μαγεία ενός ρούχου; Ο ίδιος ο άνθρωπος. Ό,τι κι αν φοράει κανείς, ακόμη και αν το ρούχο υποδηλώνει κάποια κοινωνική θέση ή εξουσία, η πραγματική γοητεία και η ομορφιά του έγκειται στην αυτοπεποίθηση και την προσωπικότητα εκείνου που το φοράει. Διότι, στην ουσία, η ομορφιά κατοικεί στο γυμνό ανθρώπινο σώμα. Δεν έχει κανείς παρά να δει τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, όπου το γυμνό δεν μειώνει την ένταση και την δύναμη της ανθρώπινης παρουσίας. Προφανώς τα ρούχα προσθέτουν σ’ αυτή, διότι μ’ αυτά τονίζεις μέρη του σώματός σου που είναι ελκυστικά ή τα καλύπτεις για να τους προσδώσεις μυστήριο. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανασφάλειες, αλλά νομίζω ότι το να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και να τον βρίσκεις ελκυστικό είναι ο καλύτερος τρόπος για να τονίσεις αυτό που σου έχει δοθεί. Έτσι προσεγγίζουν το ρούχο όλοι οι πολιτισμοί. Είτε είσαι άνδρας είτε γυναίκα, η πραγματική ομορφιά προέρχεται από αυτό που εκπέμπεις και το οποίο μεταφράζεται με τρόπο ποιητικό από τον τρόπο με τον

οποίον ντύνεσαι. Πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα διάλογο ανάμεσα στο σώμα και στο ρούχο. Ποιοι είναι οι σχεδιαστές, οι οποίοι έχουν συμβάλει σ’ αυτό τον διάλογο κι έφεραν ένα είδος επανάστασης στην ιστορία του στιλ; Από τους σχεδιαστές της δεκαετίας του ’20, θα ξεχώριζα τον Paul Poiret, την Madeleine Vionnet και την κα Grès, διότι προώθησαν μια ευρωπαϊκή ιδέα απελευθέρωσης. Αργότερα, την δεκαετία του ’60 και του ’70, σχεδιαστές όπως ο Yves Saint-Laurent, έδωσαν στις γυναίκες θηλυκότητα και δύναμη, τους έδωσαν πολυτέλεια και ζωντάνια μέσα από πολύ όμορφα και ζωηρά υφάσματα. Λίγο αργότερα, σχεδιαστές όπως ο Issey Miyake ανέπτυξαν την ιδέα του σώματος σχεδόν ως καμβά, ως εργαλείου για την κίνηση, τον όγκο, και τη χάρη - πράγμα πολύ σημαντικό. Κι έπειτα είναι ο Patrick Kelly, o Stephen Burrows και πολλοί άλλοι. Αλλά αν πας πίσω σε ενδυματολογικές θεωρήσεις που καθόρισαν και ενέπνευσαν τους επώνυμους σχεδιαστές, τότε καταλαβαίνεις ότι οι πιο μεγάλοι σχεδιαστές είναι οι ανώνυμοι, είναι εκείνοι που έφτιαχναν υπέροχα ενδύματα στην Αρχαία Ελλάδα, στην Αφρική, κεντητά υφάσματα στην Ιαπωνία, πολυτελή υφάσματα την εποχή του Λουδοβίκου του 15ου. Αυτοί είναι οι πραγματικοί αριστοτέχνες της μόδας. Διότι οι δημιουργίες τους ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς ενός τεχνίτη, η οποία, στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει πια χαθεί. Δηλαδή η μόδα και το στιλ πηγάζουν από την πραγματική ζωή… Ακριβώς. Από την ζωή όπως την ξέρουμε κι όπως την προσδοκούμε. Από την επιθυμία μας να τη γιορτάσουμε, από την ανάγκη μας να σεβαστούμε την αξία του κάθε ανθρώπου. Κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα με ό,τι συμβαίνει στον κόσμο εξ’ αιτίας του συντηρητισμού και του εξτρεμισμού. Η ζωή μας θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς την απόλαυση, τη χαρά, την αυτοπεποίθηση, την υπερηφάνεια και την πρακτικότητα που μας φέρνει το στιλ και το ρούχο. Διότι είναι ωραίο και λογικό να αντιμετωπίζει κανείς το ρούχο ως τέχνη, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ρούχο δεν φτιάχνεται για να εκτίθεται, δεν υπάρχει απλώς για να το κοιτάζει κανείς. Ακόμα και πάνω στα πιο ωραία ενδύματα παλαιότερων ιστορικών περιόδων που μπορεί κανείς να θαυμάσει σήμερα σε ένα μουσείο υπάρχει πάντα η επιθυμία να φορεθούν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Photo by Uzoamaka Maduka courtesy of Duro Olowu

διεθνούς φήμης σχεδιαστής μόδας Duro Olowu, τις δημιουργίες του οποίου αγαπούν ιδιαίτερα, μεταξύ άλλων, η Michelle Obama και η Beyoncé, γνωστός για τις τολμηρές συνδυαστικές του καινοτομίες ως προς τα μοτίβα, τις φόρμες και τα χρώματα που μαρτυρούν το πάθος του για τους διαφορετικούς πολιτισμούς του κόσμου -το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να τον συναντήσει σχετικά πρόσφατα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης σε μια συζήτηση με τον εικαστικό Glenn Ligon- μας μιλά για τη μόδα, το στυλ και τη φιλοσοφία της ένδυσης.

Όταν δημιουργείτε ένα ρούχο, αισθάνεστε ότι έχετε έναν συνομιλητή, ότι απευθύνεστε σε κάποιον; Απολύτως. Βέβαια πρέπει να πω ότι η μόδα δεν πρέπει να θεωρείται ως κάτι εξ’ ίσου θεμελιώδες με μια ιατρική ανακάλυψη. Είναι αστείο να μιλάει κανείς γι’ αυτή σαν να είναι το ίδιο σημαντική με την εξασφάλιση τροφής για τους ανθρώπους που πεινάνε. Όμως – κι αυτό είναι πολύ σημαντικό και εντυπωσιακό – η μόδα σε βοηθάει να πιστέψεις στον εαυτό σου, όποιος κι αν είσαι. Σε κάνει να συνειδητοποιείς την αξία σου, να πηγαίνεις προς τις επιθυμίες σου, να τολμάς. Όταν δουλεύω, λοιπόν, προφανώς σκέφτομαι τη γυναίκα για την οποία σχεδιάζω. Επίσης δεν ξεχνώ ότι φτιάχνω κάτι που θα μείνει, κάτι που θα μπει στη ζωή σου και να γίνει μέρος της. Και το πιο σημαντικό, δεν σκέφτομαι ποτέ μια συγκεκριμένη φυλή, ένα χρώμα, μια ηλικία, έναν σωματότυπο. Αυτό που κάνω είναι να παρέχω στις γυναίκες όμορφες επιλογές. Αυτή είναι η δουλειά μου. 52

Το ρούχο συμβάλλει στο κοινωνικό στάτους; Το στάτους δεν παίζει και δεν πρέπει να παίζει κανέναν ρόλο στη δημιουργία ενός ρούχου. Φυσικά νιώθω υπερηφάνεια και τιμή που τα ρούχα μου φοριούνται από γυναίκες που θαυμάζω, όπως η Μισέλ Ομπάμα, γυναίκες ευφυείς και δυναμικές. Είμαι πολύ ευτυχής που οι γυναίκες αυτές θεωρούν ότι τα ρούχα μου έχουν μια θέση στην γκαρνταρόμπα τους και προβάλλουν την εικόνα που επιθυμούν. Από την άλλη όμως αυτό που κάνω, νομίζω ότι, τελικά, δεν έχει αξία από μόνο του. Διότι, ό,τι κι αν δημιουργήσεις ως σχεδιαστής θα παραμείνει κενό αν δεν πάρει δύναμη απ’ αυτόν που το φοράει, είτε πρόκειται για μια Πρώτη Κυρία, είτε για μια δασκάλα, μια γιατρό, μια δικηγόρο. Νιώθω πολύ όμορφα όταν βλέπω ένα ρούχο μου να φοριέται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, στο Παρίσι, το Μιλάνο ή την Αθήνα. Αυτό σημαίνει ότι το ρούχο αποκτά ζωή. Κι αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση.

Duro Olowu F/W19. Photo by Luis Monteiro courtesy of Duro Olowu

Αναφερθήκατε στην Αθήνα… Πόσο καλά γνωρίζετε την Ελλάδα; Έχω πάει σε διάφορα νησιά, όπως η Ύδρα που μου αρέσει πολύ, αλλά και στην Αθήνα, την οποία όμως δεν γνωρίζω όσο θα έπρεπε. Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα νιώθω να περιβάλλομαι από την Ιστορία και τον πολιτισμό της. Εγώ έζησα στη Νιγηρία μέχρι τα 15 μου, κι εκεί το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς στο σχολείο, πέρα από την Αφρικανική Ιστορία, είναι η ελληνική ιστορία και η μυθολογία. Όταν λοιπόν είσαι στην Αθήνα και βλέπεις μπροστά σου την Ακρόπολη ή το Λύκειο του Αριστοτέλη, αυτό είναι κάτι μαγικό. Αν καλύψεις τα αυτιά σου ώστε να απομονώσεις τους ήχους των αυτοκινήτων και αφήσεις το βλέμμα σου να περιπλανηθεί σε κάποια σημεία της πόλης, κάνεις ένα ταξίδι στην Ιστορία. Κι έπειτα είναι ο νεώτερος ελληνικός πολιτισμός, η μουσική ο κινηματογράφος, που επίσης δεν μας ήταν άγνωστα στη Νιγηρία, διότι εκείνα τα χρόνια 54

ζούσαν εκεί πολλές ελληνικές οικογένειες και κάποιοι από τους συμμαθητές μου ήταν Έλληνες. Στο σπίτι βλέπαμε με τους γονείς μου ταινίες της Μελίνας Μερκούρη. Πρωτοείδα το «Ποτέ την Κυριακή» όταν ήμουν δέκα χρόνων! Θαυμάζω ιδιαίτερα το έργο Ελλήνων δημιουργών όπως ήταν ο εικαστικός Γιάννης Κουνέλλης ή, στον χώρο της μόδας, η Σοφία Κοκοσαλάκη και είμαι πολύ ευτυχής που βλέπω να υπάρχουν στην Ελλάδα καταπληκτικά μουσεία όπως το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, καθώς και πολλοί νέοι καλλιτέχνες, δροσεροί, ταλαντούχοι, ενθουσιώδεις. Είναι καταπληκτικό να βλέπει κανείς τόση δημιουργικότητα σε μια δύσκολη περίοδο για τη χώρα. Όπως έχει αποδείξει όμως και παλαιότερα στην Ιστορία της, η Ελλάδα θα ορθοποδήσει. Και πιστεύω ότι ήδη παρέχει ένα πολύ υγιές περιβάλλον στους νέους δημιουργούς, ένα περιβάλλον που αξίζει να γίνει γνωστό στις άλλες χώρες του κόσμου.

Provocateur

LARS VON TRIER ΕNFANT TERRIBLE της Μαριανίνας Πάτσα

«Ξ

έρω ότι δεν μπορώ να καθίσω με κάποιον για τρεις ώρες χωρίς να πω τουλάχιστον δέκα πράγματα που θα τον κάνουν να θέλει να με σκοτώσει». Ο Lars von Trier είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, τόσο σκηνοθέτη όσο και ανθρώπου. Έχει φανατικούς θαυμαστές και εχθρούς. Έχει χαρακτηριστεί από ιδιοφυής έως μισάνθρωπος και από μοναδικό ταλέντο μέχρι persona non grata. Κάποιοι πιστεύουν πως είναι προκλητικός μόνο και μόνο για την πρόκληση, ενώ άλλοι πως η σκληρότητά του είναι το ειλικρινές απόσταγμα μιας καλλιτεχνικής συνείδησης που βασανίζεται εις το διηνεκές. Ο Δανός σκηνοθέτης κατά περιόδους παλεύει με τον αλκοολισμό, ενώ υποφέρει από κατάθλιψη, καθώς και από διάφορες φοβίες. Όπως είπε χαριτολογώντας κάποτε σε μια συνέντευξη, «φοβάμαι τα πάντα στη ζωή, εκτός από το να κάνω ταινίες». Ο Trier είναι ένας από τους ελάχιστους σκηνοθέτες που, ενώ εξελίσσουν διαρκώς το στιλ τους, παράλληλα διατηρούν την προσωπική τους ταυτότητα. Οι ταινίες του είναι αδύνατον να ταξινομηθούν σε είδη. Κάθε νέα του δημιουργία είναι όχι μόνο ένα κινηματογραφικό γεγονός, αλλά και μια πρόκληση. Ξεκίνησε να δημιουργεί ταινίες σε ηλικία έντεκα ετών και σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Το «Europa» (1991) του χάρισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής στις Κάννες, αλλά ήταν το «Breaking the Waves» (1996) –με την Emily Watson ως σεξουαλικά απογοητευμένη σύζυγο ενός παράλυτου εργάτη πετρελαίου– που τον σήκωσε πολύ πάνω από το έδαφος. Η ταινία κέρδισε το Grand Prix στις Κάννες και η Watson εξασφάλισε υποψηφιότητα για Όσκαρ. Ο Trier ήταν πλέον μια προσωπικότητα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Στις βραβεύσεις του περιλαμβάνεται και ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the Dark), με πρωταγωνίστρια την Bjork. Ο ίδιος όμως πιστεύει ότι όλα τα κινηματογραφικά βραβεία που έχει κερδίσει αφορούν αποκλειστικά τις πιο «mainstream» ταινίες του – αν και μάλλον αδύνατον να χαρακτηρίσει κάποιος άλλος ως mainstream τις δημιουργίες του. Aρνείται σταθερά τις προσφορές του Hollywood, χωρίς καν να διαβάζει τα σενάρια. Επίσης αποφεύγει να βλέπει καινούργιες ταινίες ή έστω να παρακολουθεί τις νέες κατευθύνσεις που παίρνει το σινεμά. «Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί είναι να ενθουσιαστώ με κάτι καινούργιο. Αισθάνομαι σαν εξερευνητής που ναυάγησα σε ένα νησί και κάποιος μου είπε να προχωράω σταθερά προς τα ανατολικά. Δεν θέλω να κάνω στροφές προς τη δύση, δεν με παίρνει». Παρ’ όλα αυτά, το «φρέσκο» δεν λείπει από τα φιλμ του. Το «Dogville» (2003) ανέτρεψε ουκ ολίγους παραδοσιακούς κινηματογραφικούς κανόνες, ενώ τα τελευταία χρόνια αλλάζει διαρκώς το παιχνίδι, ενσωματώνοντας στις δημιουργίες του από αρχειακό υλικό μέχρι animation, ανάλογα με τις ανάγκες του σεναρίου – όπως έκανε για παράδειγμα στην ταινία «Αντίχριστος» (2009).

â&#x20AC;&#x153;

If you want to provoke, you should provoke someone who is stronger than you, otherwise you are misusing your power.

â&#x20AC;?

Η Catherine Deneuve στην ταινία του Lars von Trier «Dancer in the Dark».

Η Charlotte Gainsbourg στο «Nymphomaniac», ταινία του 2013.

«Η

πολιτική ορθότητα σκοτώνει τη συζήτηση». Μερικά χρόνια πριν, το φεστιβάλ των Καννών τον χαρακτήρισε «persona non grata». Ήταν το 2011 όταν ο Trier, στην περιβόητη συνέντευξη Τύπου για το «Melancholia», έκανε το άστοχο αστείο να δηλώσει ότι είναι ναζί και καταλαβαίνει τον Χίτλερ. Το φεστιβάλ, σε μια πρωτοφανή κίνηση, απέκλεισε για επτά χρόνια τον δημιουργό που είχε βραβεύσει στο παρελθόν με Χρυσό Φοίνικα. Έπειτα, εκείνος φρόντισε να πάρει το σεξουαλικά φορτισμένο του έπος «Nymphomaniac» (2013) και να το παρουσιάσει πρώτα στο Φεστιβάλ Βερολίνου και έπειτα της

Βενετίας, μιας και εκεί δεν τον αντιμετώπισαν ως ανεπιθύμητο, αφού κατάλαβαν το εξής: πως όσο μεγαλύτερη η καλλιτεχνική αρτιότητα του έργου, τόσο μικρότερη η σημασία τού αν θα πει ο καλλιτέχνης μερικές αποτυχημένα χιουμοριστικές δηλώσεις στη συνέντευξη Τύπου, έστω κι αν αυτές μπορεί να φανούν βαθιά προσβλητικές για την ανθρωπότητα. Άλλωστε τα λόγια πετάνε, τα έργα μένουν. «Εάν θέλετε να προκαλέσετε, θα πρέπει να προκαλέσετε κάποιον που είναι πιο ισχυρός από εσάς, αλλιώς είναι κατάχρηση εξουσίας». Μετά τη διαβόητη ρήξη με τις Κάννες, ο δημιουργός επέστρεψε στον «τόπο του εγκλήματος».

Provocateur

Η Sophie Kennedy Clark και η Stacy Martin στο «Nymphomaniac: Vol. I» (2013).

Η Charlotte Gainsbourg μαζί με τον Willem Dafoe στο «Antichrist», του 2009. 59

Alamy / Visual Hellas

Tο καστ του «Nymphomaniac»: η Charlotte Gainsbourg, o Stellan Skarsgard, o Shia Labeouf, η Stacy Martin, o Jamie Bell, o Christian Slater, o Willem Dafoe και ο Udo Kier.

Provocateur

«The House that Jack Built», με τον Matt Dillon στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Jack».

φορμή, η ταινία «The House that Jack Built» (2018), με πρωταγωνιστή τον Matt Dillon στον ρόλο του Jack, ενός πανέξυπνου κατά συρροή δολοφόνου. Σε στιλ αφήγησης που θυμίζει έντονα το «Nymphomaniac», ο Jack περιγράφει στον άγνωστό του Verge (Bruno Ganz) μερικές από τις τυχαία επιλεγμένες δολοφονίες που διέπραξε σε διάστημα δώδεκα ετών, κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η υπέρμετρη βία και η γλαφυρότητα του πράγματος οδήγησαν πολλούς στο να απαυδήσουν με την ταινία. Προσπέρασαν όμως ένα σημαντικό γεγονός: ότι ο Jack φέρει πολλά από τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Ο Trier κοιτάζεται στον καθρέφτη. Χρησιμοποιεί ως άλλοθι τη ζωή ενός δολοφόνου για να προβάλει τα όσα εδράζουν μέσα του. Τραύματα, λάθη και εμμονές συναντιούνται με τη φαντασία. Το «Σπίτι» είναι μνημείο τέχνης και ιδεών του δημιουργού του, που θολώνει με μαεστρία τα όρια ανάμεσα στην ειλικρίνεια και στο τέχνασμα. Ο Trier ήταν πολύ άσχημα ψυχολογικά μέχρι να τελειώσει η ταινία. Βουτηγμένος στην κατάθλιψη και σε διαρκή προσπάθεια απεξάρτησης από το αλκοόλ, οι δυνάμεις του εξαντλήθηκαν. «Δεν νομίζω πως θα είμαι σε θέση να ξανακάνω ταινία για πολύ καιρό» λέει. Και όμως, κάπου εκεί στην αναμονή, ένα μικρό κύτταρο δημιουργίας, έστω και τραυματισμένο, πάλλεται.

Motors REDESIGN THE PAST του Θάνου Βεργή

ταν σχεδίαζαν κάποτε μοτοσικλέτες, δεν φαντάζονταν ότι, δεκαετίες αργότερα, αυτές θα γίνονταν συλλεκτικές και τα σχέδιά τους θα αποτελούσαν τη βάση για έμπνευση στους νεότερους. Αυτό ακριβώς πέτυχε με αυτή την BMW της δεκαετίας του ’50, δίνοντάς της νέα και σύγχρονη πνοή, το Kontrast Kreations, το εργαστήριο του Mike Waldron, γνωστό για τον επανασχεδιασμό των vintage μοτοσικλετών, και πράγματι το αποτέλεσμα φαίνεται εξαιρετικό. Με την ανακατασκευή του κινητήρα και του κιβωτίου ταχυτήτων, αντικαθιστώντας τα χαμένα φτερά, δίνοντας νέα εμφάνιση στους κυλίνδρους και τοποθετώντας μια δεξαμενή καυσίμου από μια R51 / 3, η μοτοσικλέτα έχει αποκτήσει μια εντελώς δυναμική ορμή και υπόσχεται στον αναβάτη της ότι τα βλέμματα θα γυρίζουν στο πέρασμά του. 62

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός

Presentation

ΤΟ ΠΙΟ ΑΣΥΝΉΘΙΣΤΟ GIN, ΤΟ HENDRICK’S, Ο ΜΕΓΆΛΟΣ ΧΟΡΗΓΌΣ ΤΟΥ 6ου TWEED RUN, ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΏΘΗΚΕ ΣΤΙΣ ΣΠΈΤΣΕΣ.

ο νησί των Σπετσών υποδέχτηκε για έκτη συνεχή χρονιά το Tweed Run, τον διεθνή ποδηλατικό θεσμό που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και μας ταξιδεύει στο χθες, με πλήθος συμμετεχόντων να ανανεώνουν το ραντεβού τους κάθε χρόνο! Από 11 έως 13 Οκτωβρίου, η αγαπημένη ποδηλατάδα εποχής πραγματοποιήθηκε παρέα με το Hendrick’s gin, το οποίο παρουσίασε στους tweeders το πρώτο Hendrick’s Limited Edition, Midsummer Solstice. Το Hendrick’s Midsummer Solstice είναι εμπνευσμένο από το μυστήριο του αρώματος των λουλουδιών, που είναι ιδιαίτερα έντονο κατά τη διάρκεια του θερινού ηλιοστασίου, από όπου προέρχεται και το μοναδικό όνομά του. Το αποτέλεσμα, ένα ασυνήθιστα αρωματικό τζιν, που αποπνέει την αίσθηση μιας ολόκληρης ανθοδέσμης καλοκαιρινών λουλουδιών! Το πιο ασυνήθιστο gin υποδέχτηκε τους ενθουσιώδεις ποδηλάτες με tailor-made ασυνήθιστες και ανθοπλεγμένες στέκες, τραγιάσκες και καπέλα στο αξιοπερίεργα λουλουδένιο corner που δη-

μιούργησε στην πλατεία του Ποσειδωνίου, ενισχύοντας με τον δικό του τρόπο τον vintage αέρα της διοργάνωσης. Οι tweeders παρέλαβαν τα ποδήλατά τους, απόλαυσαν μια μοναδική διαδρομή δίπλα στη θάλασσα και οδηγήθηκαν στο Παλιό Λιμάνι των Σπετσών, για ένα ατμοσφαιρικό πικνίκ στη φύση με δροσιστικά Hendrick’s Midsummer Solstice Gin & Tonics και με jazz μελωδίες με φόντο τον Αργοσαρωνικό. Λίγες ώρες μετά, οι φινετσάτοι συμμετέχοντες έριξαν μια τελευταία ματιά στα μαλλιά και στο μακιγιάζ τους, στο ειδικά διαμορφωμένο Hendrick’s powder room στο επιβλητικό lobby του Poseidonion Grand Hotel, και διασκέδασαν στο βραδινό swing party με ρετρό μουσικές επιλογές από την DJ Nua και πολύ χορό με αέρα περασμένων εποχών, απολαμβάνοντας τρία διαφορετικά, περίπλοκα γευστικά και απολαυστικά παράξενα cocktails Hendrick’s Midsummer Solstice. Το ατμοσφαιρικό τριήμερο ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία παρέα με το Hendrick’s Midsummer Solstice Gin, αναδεικνύοντας τη vintage πλευρά των Σπετσών και αφήνοντας σε όλους τις καλύτερες αναμνήσεις μιας άλλης εποχής! 63

About

FOLLOW THE SIGNS MICHAEL FASSBENDER της Κέλλυς Σταυροπούλου

οιο είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο του Michael Fassbender; Εγώ έχω αποφασίσει. Είναι το ότι βουτάει στον εκάστοτε ετερόκλητο ρόλο με την ίδια μανία. Έχει μια υποκριτική προσέγγιση που ορκίζομαι ότι κάνει τον κάθε «ομορφούλη» jeune premier του Χόλιγουντ να αισθάνεται «κάπως». Σαν απεργός πείνας («Hunger»), σαν άντρας με σοβαρό εθισμό στο σεξ («Shame»), σαν βίαιος δυνάστης σκλάβων («12 χρόνια σκλάβος»), σαν εκατομμυριούχος genius («Steve Jobs»). Είναι πολύς σε κάθε ρόλο. Και κάθε ρόλος του είναι πολύς. Λες και αυτός ο ηθοποιός δεν κάνει περιττές επιλογές. Πειραματίζεται μεν, αλλά μόνο για ρόλους-ορόσημα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το αγαπημένο μου trivia για τον Fassbender είναι ότι, πριν αρχίσουν όλα, απορρίφθηκε δύο φορές από δύο διαφορετικές δραματικές σχολές. Αυτή η απανωτή απόρριψη τον οδήγησε στα δεκαεννιά του να αφήσει την Ιρλανδία, για να δοκιμάσει την τύχη του σε δραματική σχολή του Λονδίνου. Ετοίμασε τον μονόλογο του Ιάγου από τον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ και πήγε να πάρει τη ρεβάνς. Τον είχε κάνει πρόβα πάνω από εκατό φορές, στον καθρέφτη, στον τοίχο, στον... αέρα, αλλά παρέμενε νευρικός και αγχωμένος. Έφερνε στο μυαλό διαρκώς τα λόγια ενός σκηνοθέτη από τις προηγούμενες σχολές που τον είχε απορρίψει. Του είχε πει χαρακτηριστικά ότι λυπόταν και ότι ο ίδιος μπορεί να αναγνωρίσει έναν ηθοποιό πριν καν μιλήσει, απλώς και μόνο από τον τρόπο που μπαίνει στο δωμάτιο. Σε πρόσφατη συνέντευξή του έχει ομολογήσει ότι αυτά τα λόγια τα θυμάται ακόμη και εξακολουθούν να του προκαλούν ένα πολύ δυσάρεστο συναίσθημα. Πριν από εκείνη την οντισιόν, προσπαθούσε να βγάλει αυτή τη φράση από το μυαλό του. Πριν μπει στην αίθουσα, πήγε στην τουαλέτα και είδε γραμμένη στον τοίχο τη φράση «Hi, Cookie!». Την κοίταξε επίμονα και τη διάβασε από μέσα του με σκοτσέζικη προφορά. Τότε αποφάσισε να παίξει τον μονόλογο του Iago με την ίδια σκοτσέζικη προφορά, αν και δεν είχε προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο. Έτσι και έκανε. Όταν μετά τον ρώτησαν γιατί είχε επιλέξει αυτή την προφορά, απάντησε χωρίς να το πολυσκεφτεί ότι θεώρησε πως έτσι θα προσέδιδε στον χαρακτήρα παραπάνω κακία (σ.σ.: ο Ιάγος είναι εχθρός του Οθέλλου). Έχει πει εκ των υστέρων: «Δεν λέω ότι η φράση στην τουαλέτα ήταν σημάδι, γιατί δεν πιστεύω σ’ αυτά. Λέω όμως ότι εκείνη τη στιγμή το πήρα σαν σημάδι και με βοήθησε». Είναι υπέροχο το ότι ο Fassbender είναι ακόμη μ’ έναν τρόπο εκείνος ο έφηβος που μπήκε στην τουαλέτα της δραματικής σχολής. Ακολουθεί τα «σημάδια», είναι ανοιχτός στις αλλαγές, νοιάζεται. Όταν δεν κάνει ταινίες που τον καθιστούν υποψήφιο για Όσκαρ, ταξιδεύει με τη γυναίκα του, την υπέροχη Alicia Vikander. Κι όταν δεν συμβαίνει τίποτε από τα δύο, προπονείται στο τιμόνι της Ferrari του για το παγκόσμιο πρωτάθλημα Ferrari Challenge, το οποίο βλέπει επίσης σαν performance. Και αν το να οδηγείς Ferrari και να τρέχεις σε αγώνες φαντάζει κλισέ αντρικό όνειρο για έναν ηθοποιό με τις κεραίες του Fassbender, τότε το γεγονός ότι πήρε δίπλωμα οδήγησης κάτι λιγότερο από δέκα χρόνια πριν το φέρνει ίσως στα μέτρα του.

Sebastian Kim / August / Visual Hellas

MARINE ADVENTURE Διάσημη για τα καταδυτικά της μοντέλα, η ελβετική TUDOR προμήθευε με ρολόγια της το Πολεμικό Ναυτικό των μεγαλύτερων δυνάμεων, ήδη από τη δεκαετία του 1950. της Φανής Ζαφράκα-Θεμελίδη

Βατραχάνθρωπος του γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού με ένα Tudor 9401 ©Marine Nationale (1980).

ι περισσότεροι τη γνωρίζουμε από την υψηλή αξιοπιστία της στη θάλασσα, χάρη στα μοντέλα Black Bay και Pelagos, αλλά και από την αδελφική της σχέση με τη Rolex. Αυτό όμως που ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει είναι ότι η TUDOR έχει πολύ μακρά παράδοση στον κόσμο των βυθών και υπήρξε ένας από τους βασικούς προμηθευτές επαγγελματικών καταδυτικών ρολογιών για στρατιωτική χρήση. Ήταν 1954 όταν η TUDOR έβγαλε στην αγορά το πρώτο της καταδυτικό ρολόι και έγινε εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ των επαγγελματιών δυτών. Κι αυτό γιατί πρόσφερε άψογα σχεδιαστικά, στιβαρά κατασκευαστικά και αξιόπιστα μηχανικά εργαλεία υποβρύχιας χρονομέτρησης, και μάλιστα σε εξαιρετικά προσιτή τιμή. Ήταν επόμενο να της χτυπήσουν την πόρτα οι μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις στον κόσμο, ζητώντας να τους εφοδιάζει με τα ρολόγια της. H αρχή έγινε με το γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό, Marine National

(MN), το οποίο το 1956 παρήγγειλε δείγματα του TUDOR Oyster Prince Submariner 7922 για να τα δοκιμάσει και τελικά τα ενέταξε στον εξοπλισμό του. Ακολούθησαν πολλά ακόμη μοντέλα, ολοένα και πιο εξειδικευμένα για υποβρύχιες αποστολές, όπως το στεγανό μέχρι τα 200 μέτρα TUDOR Submariner 7924 με την υπερμεγέθη κορόνα του, που έμεινε στην ιστορία ως το «Big Crown» TUDOR Submariner, ή το μοντέλο 9401 με το μπλε καντράν και τους δείκτες τύπου χιονονιφάδας. Τα καταδυτικά μοντέλα της TUDOR αποτελούσαν μέρος του βασικού εξοπλισμού του γαλλικού Ναυτικού μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Η TUDOR όμως έφτασε και στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, συνάπτοντας συνεργασίες, μεταξύ άλλων, με το Βασιλικό Πολεμικό Ναυτικό του Καναδά (RCN) και με το Ναυτικό της Αργεντινής. Η σχέση της με το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1950, αρχικά με το Oyster Prince Submariner

Presentation Το πρωτότυπο μοντέλο Commando, που είχε σχεδιάσει η Tudor για το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό το 1968, και ο σύγχρονος απόγονός του, το Black Bay P01.

7924 και κυρίως με το μοντέλο 7928, το οποίο ήταν εφοδιασμένο με έναν αποκλειστικό μηχανισμό και ήταν εξαιρετικά δημοφιλές μεταξύ των Navy SEALs και των μονάδων υποβρύχιων καταστροφών. Τη δεκαετία του 1970, το αμερικανικό Ναυτικό εφοδίαζε το προσωπικό του με καταδυτικά μοντέλα TUDOR, τα οποία εφάρμοζαν στον καρπό με ενιαία υφασμάτινα λουριά και συχνά συνδυάζονταν με πυξίδα ή θερμόμετρο, ενώ το 1967 συνεργάστηκαν σε ένα πρόγραμμα, το Project Commando, για τη δημιουργία ενός καταδυτικού μοντέλου που θα πληρούσε συγκεκριμένες προδιαγραφές της αμερικανικής κυβέρνησης. Ένα από τα ρολόγια που είχε προταθεί στους Αμερικανούς στο πλαίσιο του Project Commando, χωρίς ωστόσο να βγει ποτέ στην παραγωγή, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο αρχείο της ελβετικής μάρκας, ήταν και ο πρόγονος του νέου TUDOR Black Bay P01, που κυκλοφόρησε φέτος. Έχει ατσάλινη κάσα 42 mm και στα

ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συγκαταλέγονται η διπλής κατεύθυνσης περιστρεφόμενη στεφάνη σε 12ωρη κλίμακα, η κορόνα στο 4 και οι ογκώδεις σύνδεσμοι, οι οποίοι προεκτείνουν οπτικά την κάσα και συγκρατούν το λουράκι από δέρμα και καουτσούκ. Μάλιστα, ο άνω σύνδεσμος ξεκλειδώνει και ανοίγει σαν καπάκι, προκειμένου να περιστρέψει κάποιος με ασφάλεια τη στεφάνη κατά τη διάρκεια μιας κατάδυσης. Εννοείται ότι η TUDOR αναμένει την κατοχύρωση της σχετικής πατέντας. Το Black Bay P01 είναι εξοπλισμένο με έναν αυτόματο manufacture μηχανισμό με πιστοποίηση χρονομέτρου, προσφέρει 70 ώρες αυτονομίας και φοράει υβριδικό λουράκι από δέρμα και καουτσούκ. www.tudorwatch.com Αποκλειστική διάθεση: Rolex Hellas (τηλ.: 210-3621138, 210-3235909) 67

Opinion

YES oR NO του Χρήστου Ζαμπούνη

• Τα εγκαίνια του ιδιωτικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή.

• Το κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στου Φιξ, το οποίο ανοίγει και κλείνει κατά το δοκούν.

• Η ταυτότης του Έλληνα με πατρίδα.

• Η ταυτότης του Έλληνα χωρίς πατρίδα.

• Το πρώην Ξενία της Πάτμου που ανεκαινίσθη.

• Το πρώην Ξενία της Άρτας που ερειπούται.

• Η ανήσυχη ομορφιά.

• Η ήσυχη ασχήμια.

• Η δήλωσις του Γεωργίου Μπαμπινιώτη «αν είσαι αποκομμένος από Αρχαία και καθαρεύουσα, είσαι γλωσσικά ανάπηρος».

• Η επιμονή των εκάστοτε υπουργών Παιδείας για λιγότερη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

• Η μεθοδική εκκένωσις των καταλήψεων.

• Η «φιλοξενία» των μεταναστών στις καταλήψεις, ως άλλοθι.

• Το βιβλίο «Η Μεγάλη Μπλόφα» της Ελένης Βαρβιτσιώτη.

• Η ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στο δωμάτιο».

• Η διάθεσις της κρατικής επιχορηγήσεως για το «Ποτάμι», ύψους 500.000 ευρώ, από τον Σταύρο Θεοδωράκη στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο.

• Η «τρία πουλάκια κάθονται» είσπραξις της κρατικής επιχορηγήσεως από τους ΑΝ.ΕΛ., το Κόμμα Κεντρώων και τη ΔΗΜ.ΑΡ.

• Η ρύθμισις του θέματος των «αιωνίων» φοιτητών.

• Η αναβολή για το 2022 της βάσεως του «10».

• Η αποβολή των συνδικαλιστών από τη διοίκηση της ΔΕΗ.

• Τα 600 μέλη της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που κατείχαν ανώτερες και ανώτατες διοικητικές θέσεις στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού.

• Οι ανεξάρτητοι και αδέκαστοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης.

• Ο πόλεμος μεταξύ εισαγγελέων για τη Novartis.

• Η ερμηνεία της ηθοποιού Μαρίας Κίτσου στις «Άγριες Μέλισσες».

• Ο θρίαμβος της ασημαντότητος στις επιλογές παικτών αρκετών ριάλιτι.

• Οι μαθητές που διαδηλώνουν ανά την Υφήλιο κατά της κλιματικής αλλαγής.

• Ο ρόλος των «πετρελαιάδων» στο θέμα της κλιματικής αλλαγής.

Reid MilesÂ / Getty Images / Ideal Image

Motors

JEREMY'S RATING

ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ ΠΟΛΥΤΕΛΟΥΣ ΤΥΠΟΥ Ταξίδεψα με μια Bentley Mulsanne

του Jeremy Clarkson

ταν ο Σερ Ρίτσαρντ Ατένμπορο μιλάει σε ένα ντοκιμαντέρ για κάποιο αρσενικό σαλιγκάρι που εντόπισε κάτω από έναν βράχο στην Ινδονησία, σίγουρα θα αναφέρει ότι το εν λόγω σαλιγκάρι απολαμβάνει να περνά τα απογεύματά του κάνοντας ηλιοθεραπεία και τα βράδια του συνευρισκόμενο με άλλους αρσενικούς σαλίγκαρους. Προσωπικά, πάντα βρίσκω ότι γίνεται κομμάτι υπερβολικός, γιατί το συνεργείο του μπορεί να εντόπισε ένα και μόνο σαλιγκάρι, το συγκεκριμένο, που απολαμβάνει να περνά έτσι τα απογεύματα και τα βράδια του. Όλα τα άλλα σαλιγκάρια θα μπορούσαν, απ’ όσο ξέρουμε ,να είναι σαν τον Τζέιμς Χαντ (εκκεντρικός και παράτολμος οδηγός Φόρμουλα 1, θρυλικός αντίπαλος του Νίκι Λάουντα). Σκεφτείτε το λίγο. Εάν ένας Ατένμπορο από το διάστημα ερχόταν στη Γη για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για το ανθρώπινο γένος για τους φίλους του τους εξωγήινους, θα θυμώναμε αν ισχυριζόταν ότι όλοι μας έχουμε χάλια μαλλιά και μας αρέσει να εξοντώνουμε τους ανταγωνιστές μας με αντιαεροπορικά βλήματα. Γιατί αυτή η περιγραφή μάλλον ταιριάζει μόνο στον Κιμ Γιονγκ Ουν και όχι σ’ εμένα ή σ’ εσένα ή στην κυρία Μίγκινς, που δουλεύει στο ταχυδρομείο. Τις προάλλες έκανα γυρίσματα για το «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» και στο ένα επεισόδιο έπαιζε μια στρουμπουλή και πρόσχαρη κληρικός και στο άλλο ένας τύπος που έμοιαζε να έχει βγει από παρισινό καλλιτεχνικό καφέ της Αριστερής Όχθης εν έτει 1962. Και οι δύο είναι άνθρωποι. Και οι δύο ζουν σε αυτό το αστείο νησί μας, στον βόρειο Ατλαντικό. Και οι δύο έχουν ένα κοινό χόμπι: τους αρέσει να παίρνουν μέρος σε τηλεπαιχνίδια γνώσεων. Αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικοί. Και αυτό πρέπει να το λάβετε υπόψη σας την επόμενη φορά που η σεβασμιότητά του ο Σερ Ατένμπορο θα σας πληροφορήσει ότι όλα τα αρσενικά εξαπούπουλα παραδείσια πτηνά μπορούν να χορέψουν ντίσκο. Θα ήταν το ίδιο ανακριβές αν το εξωγήινο συνεργείο έβλεπε την Τερέζα Μέι να ανεβαίνει στη σκηνή του συνεδρίου των Συντηρητικών υπό τους ήχους του «Dancing Queen» και πληροφορούσε τους εξωγήινους τηλεθεατές ότι όλοι οι άνθρωποι χορεύουμε ντίσκο όπως εκείνη. Και αυτό με φέρνει στο θέμα μου, τα αυτοκίνητα. Σύμφωνα με το λεξικό, αυτοκίνητο είναι κάθε τροχοφόρο επιβατικό όχημα με ενσωματωμένο κινητήρα – συνήθως έχει 4 ρόδες, κινείται σε δρόμο και μπορεί να μεταφέρει μικρό αριθμό επιβατών. Με αυτή την έννοια, το Suzuki Swift είναι αυτοκίνητο. Και η Bentley Mulsanne στην έκδοση με το μακρύ μεταξόνιο είναι αυτοκίνητο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ίδια. Γιατί δεν είναι.

α γυρίσματα του «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» γίνονται στο Μάντσεστερ, που είναι τόσο μακριά από την «κανονική» Αγγλία, που το να πας με τρένο μοιάζει η μοναδική επιλογή. Ναι, μπορεί να κολλήσεις διφθερίτιδα στις τουαλέτες και μπορεί να κάθεσαι δίπλα σε έναν Σκωτσέζο που φτιάχνει μια πυραμίδα από άδεια τενεκεδάκια μπίρας McEwan’s, αλλά το τρένο είναι τόσο άνετο και τόσο γρήγορο, που μέχρι να προλάβεις να αναρωτηθείς γιατί πρέπει να κατασκευάσουμε τη νέα σιδηροδρομική γραμμή High Speed 2 έχεις φτάσει.

αυτές τις σουίτες που έχει εγκαταστήσει η Emirates στο Airbus A380. Η Bentley προσφέρει απεριόριστες επιλογές για έξτρα εξοπλισμό και στην περίπτωσή μου, ανάμεσα στα δύο πίσω καθίσματα, υπάρχει ένα ψυγειάκι με μια γυάλινη πόρτα που γλυστρά προς τα κάτω με το πάτημα ενός κουμπιού, αποκαλύπτοντας δύο μπουκάλια ροζέ και τέσσερα κρυστάλλινα ποτήρια.

Με το αυτοκίνητο, αντιθέτως, πρέπει να πάρεις τον αυτοκινητόδρομο Μ40, που είναι κλειστός γιατί η οδική βοήθεια έχει κληθεί να απομακρύνει από το οδόστρωμα ένα σπασμένο πλαϊνό καθρεφτάκι που έχει ξεμείνει, και τον M42, που είναι μποτιλιαρισμένος από οδηγούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από το απαίσιο Μπέρμιγχαμ, και τα διόδια του M6, που σε βγάζουν στον ίδιο τον Μ6, που είναι επίσης κλειστός επειδή κάποιος έπαθε λάστιχο και το συνεργείο της οδικής βοήθειας παίρνει έναν υπνάκο ενώ περιμένει έναν ειδικά εκπαιδευμένο μηχανικό για να έρθει να βάλει τη ρεζέρβα. Άσε που στον Μ6 βρέχει διαρκώς.

Πιο μπροστά υπάρχει μια κρύπτη που περιέχει δύο αναδιπλούμενα τραπεζάκια, στην περίπτωση που δεν θέλεις να χρησιμοποιήσεις το τραπέζι στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος, που μοιάζει να βρίσκεται 4 μέτρα μακριά. Επιπλέον, έχεις στη διάθεσή σου διάφορες υποδοχές USB και περίπου ένα εκατομμύριο κουμπιά. Άλλα σου δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξεις τι τύπο μασάζ θα ήθελες να σου κάνει το κάθισμα και άλλα το κανάλι στην τηλεόραση, ορισμένα κλείνουν τις κουρτίνες (κάτι που θα θελήσεις σίγουρα να κάνεις αν αντιληφθείς ότι σε κοιτάζει επίμονα ο φορτηγατζής που κινείται στη διπλανή λωρίδα) ενώ κάποια άλλα... Δεν είμαι σίγουρος. Δεν τόλμησα να τα πατήσω όλα, φοβούμενος ότι ο οδηγός μου θα εκτινασσόταν με το κάθισμά του μέσα από την ηλιοροφή.

Ως εκ τούτου, το να πάρεις αυτοκίνητο για να πας στο Μάντσεστερ είναι χαζό αν το αυτοκίνητό σου είναι ένα Swift. Αλλά, αν είναι το ακριβώς αντίθετο, η προαναφερθείσα Bentley Mulsanne με το μακρύ μεταξόνιο, το πράγμα αλλάζει. Δεν θες να οδηγήσεις; Δεν έχει σημασία, γιατί κάποιος άλλος το κάνει για σένα. Η δουλειά σου σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο είναι να κάθεσαι στο πίσω κάθισμα, όπου υπάρχει τόσος χώρος που ούτε εγώ μπορούσα να αγγίξω το μπροστινό κάθισμα με τα δάχτυλα των ποδιών μου. Ούτε καν όταν ρύθμισα σε οριζόντια θέση το αδιανόητα μαλακό κάθισμά μου, κάνοντάς το να μοιάζει με κάτι που οι αεροπορικές εταιρείες εύλογα θα αποκαλούσαν «κρεβάτι». Έτσι νιώθεις εκεί πίσω. Σαν να ταξιδεύεις σε μια από

Tα ηλεκτρικά γκάτζετ είναι όλα μια χαρά, αλλά η πολυτέλεια δεν μπορεί να μετρηθεί με ροοστάτες. Στην πραγματικότητα δεν μετριέται με κανέναν τρόπο, τελεία. Είναι ένα συναίσθημα, που έχει να κάνει με άυλα χαρακτηριστικά, όπως ο χώρος, το φως και, εφόσον μιλάμε για αυτοκίνητα, η άνεση. Σε όλα αυτά η Bentley παίρνει άριστα. Και δεν γλιστράει ποτέ. Ανά πάσα στιγμή έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο που κινείται σε έναν δρόμο, αλλά στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός ο δρόμος κατασκευάστηκε και συντηρείται από ανθρώπους που βιάζονταν να τελειώσουν τη δουλειά τους για να πάνε στην παμπ. Να το θέσω αλλιώς: είναι τόσο άνετη, όσο μπορεί να είναι ένα αυτοκίνητο.

Motors

Η άλλη αίσθηση που σου δίνει είναι αυτή της δύναμης. Σχεδόν νομίζεις ότι, ακόμα και σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης με μια πολυαξονική νταλίκα, εσύ στο πίσω κάθισμα δεν θα αντιλαμβανόσουν το παραμικρό μέχρι τη στιγμή που θα ερχόταν newsflash στο κινητό σου. Στο πόσο στέρεο και βαρύ αυτοκίνητο είναι, πιθανότατα οφείλεται και το πόσο καλά συμπεριφέρεται στον δρόμο: απλώς περνά τις λακκούβες σαν να μην υπάρχουν. Τις «σιδερώνει». Ο οδηγός μού ανέφερε ότι οι διαστάσεις της μπορεί να είναι ένα πρόβλημα στο πάρκινγκ ενός σούπερ μάρκετ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποια συνθήκη όπου αυτό όντως θα ήταν πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει τόσο για την κατανάλωση καυσίμων όσο και για τις επιδόσεις της, που είμαι βέβαιος πως είναι εξαιρετικές, αλλά άσχετες με το θέμα μας.

στιγμή να επιβιβαστείς στο αεροπλάνο σου, όπου θα πιεις σαμπάνια από φιάλη με βιδωτό καπάκι και θα τρως τυλιχτά σάντουιτς με τυρί. Καλύτερα να ξεκινήσεις από την προηγούμενη μέρα και να σε πάνε εκεί με τη Mulsanne.

Την προηγούμενη φορά που επέστρεψα από το Μάντσεστερ, χρησιμοποίησα ελικόπτερο. Ήταν θορυβώδες και καθόλου συναρπαστικό και δεν πετάξαμε πάνω από τίποτε ενδιαφέρον. Ναι, ήταν γρήγορο, αλλά, μιλάω σοβαρά, θα προτιμούσα να έχω ξεκινήσει νωρίτερα και να ταξιδέψω με τη Mulsanne. Το ίδιο ισχύει με οποιοδήποτε ταξίδι και οποιοδήποτε εναλλακτικό μεταφορικό μέσο. Στη νότια Γαλλία με ιδιωτικό τζετ; Ναι, αλλά πρέπει να πας στο αεροδρόμιο του Farnborough και μετά να περιμένεις σε μια αίθουσα με βαρετούς τύπους που διαβάζουν περιοδικά γεμάτα με διαφημίσεις ρολογιών μέχρι να έρθει η

Περισσότερο από ένα αυτοκίνητο, η Bentley Mulsanne είναι ένα θαυμάσιο μέρος να βρίσκεσαι, να κάθεσαι, να ταξιδεύεις, καθώς και ένα εξαιρετικό δείγμα μηχανολογίας, κρυμμένο κάτω από ένα υπέροχο λούστρο κατασκευαστικής δεξιοτεχνίας. Εάν ένας εξωγήινος παραγωγός ντοκιμαντέρ τη συναντούσε σε μια αποστολή συλλογής δεδομένων για τον πλανήτη Γη, θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι ταξιδεύουν με απόλυτη άνεση και σχεδόν αθόρυβα. Μακάρι να είχε δίκιο. Μακάρι όλα τα αυτοκίνητα να ήταν σαν αυτό το έπος. Ομολογουμένως δεν είναι πολύ ελκυστική στην όψη. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι άσχημη. Αλλά σκέψου αυτό: o μόνος της πραγματικός αντίπαλος είναι η Rolls-Royce Phantom. Και αυτή είναι ακόμα πιο άσχημη.

οκτακύλινδρος, 6,75 λίτρων, κινητήρας της Mulsanne είναι γηραιότερος εμού. Είναι ένας από τους παλαιότερους που παραμένουν σε παραγωγή, χωρίς σημαντικές τροποποιήσεις, από το 1959. Θα ήθελα πολύ να σας πω ότι αυτό είναι κάτι κακό, αλλά, από τη στιγμή που δεν τον άκουσα ή αισθάνθηκα ούτε στιγμή, πιστεύω ότι δεν τίθεται καν θέμα.

Motors

ME MIA MATIA THE CLARKSOMETER

BENTLEY MULSANNE EXTENDED WHEELBASE • Κινητήρας: 6.752 κ.εκ., V8, διπλό τούρμπο, ντιζελοκίνητος • Ισχύς: 506 ίπποι στις 4.000 στροφές • Ροπή: 1.019,58 nm στις 1.750 στροφές • Επιτάχυνση: 0-100 χ.α.ω. 5,5΄΄ • Ανώτατη ταχύτητα: 296 χ.α.ω. • Κατανάλωση / Εκπομπές: 7,99 χλμ./λίτρο – 342 γρ. CO2/χλμ. • Βάρος: 2,730 κιλά • Τιμή: 320.000 ευρώ 75

Opinion

ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΆΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ του Χρήστου Ζαμπούνη

λέξις είναι γαλλικής προελεύσεως, από το ρήμα «provoquer», που σημαίνει «προκαλώ». Τον 20ό αιώνα στη χώρα μας, εταυτίσθη με τους προβοκάτορες στις διαδηλώσεις, κυρίως των αριστερών, αλλά διεθνώς έχει ευρύτερη έννοια, συμπεριλαμβάνοντας όλους όσοι με τον έναν τρόπο ή τον άλλο μάς έκαναν να βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά. Άλλωστε, η πρόκλησις είναι μια ενέργεια που αναμένει μια αντίδραση. Είτε γίνεται από «τρέλα», είτε από συμφέρον, είτε εν πλήρει συνειδήσει, είτε ασυνειδήτως, εάν θέλουμε να δούμε τη θετική πλευρά της, συνήθως έχει ως αποτέλεσμα την ανατροπή των ταμπού και την εξέλιξη των ηθών. Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Εάν ανατρέξουμε στον Πλούταρχο, θα εκπλαγούμε από την απάντηση την οποία έδωσε ο Διογένης ο Κυνικός στον παντοδύναμο βασιλέα Αλέξανδρο, όταν ο τελευταίος τον ερώτησε εάν χρειάζεται κάτι. «Μικρόν από του ηλίου μετάστηθι». «Παραμέρισε λίγο, γιατί μου κρύβεις τον ήλιο», ήταν η προκλητική απάντησις του φιλοσόφου, ο οποίος διεκρίθη και σε άλλα περιστατικά. Στο ίδιο μήκος κύματος εντάσσονται και αρκετές από τις δραστηριότητες του Ιησού του Ναζωραίου κατά τη διάρκεια της τριετούς διδασκαλίας του στην Παλαιστίνη. «Ποιος από εσάς, εάν το βόδι του πέσει σ’ έναν λάκκο το Σάββατο, δεν θα πάει να το βγάλει;» είπε στους εμβρόντητους Ιουδαίους, αμφισβητώντας την αργία του Sabbat. Ή, ακόμη, ποιος άλλος θα τολμούσε να εκδιώξει τους εμπόρους από τον ναό, αφαιρώντας έσοδα από το Ιερατείο; Στη ρωμαϊκή εποχή, εξέχουσα θέση κατέχει ο Πετρώνιος. Το έργο του «Σατυρικόν» θεωρείται το πρώτο μυθιστόρημα της Ιστορίας, αλλά είναι το περιεχόμενό του που μας ενδιαφέρει, καθώς και όλος ο βίος και η πολιτεία του συγγραφέως που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία ενώπιον του αυτοκράτορος Νέρωνος. Για όσους θέλουν να πάρουν μια γεύση, εκτός από την ανάγνωση του βιβλίου, συνιστάται και η ομώνυμος ταινία του Φεντερίκο Φελίνι.

Herve GLOAGUEN / Getty Images / Ideal Image

Ο Federico Fellini, ο Marcello Mastroianni και η Claudia Cardinale φωτογραφίζονται από τον Tazio Secchiaroli στα γυρίσματα του «8½», το 1963.

Ο Andy Warhol στη Νέα Υόρκη, το 1967.

Opinion

ίλια επτακόσια έτη αργότερα, και πιο συγκεκριμένα το 1725, βλέπει το φως της ημέρας, στη Βενετία, ο Τζιάκομο Καζανόβα. Όπως οι περισσότεροι provocateurs που θα τον ακολουθήσουν, δεν θα γλιτώσει τη φυλακή. Οι κατηγορίες που θα του απαγγελθούν επικεντρώνονται στον αφροδισιασμό (sic) και στην ανοσιότητα. Στην εποχή του «#ΜeToo» ο Καζανόβα θα εθεωρείτο αυτομάτως ένα τέρας, όμως ο μύθος που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του τον κατατάσσει περισσότερο στους γητευτές και στους «ανδρείους» της ηδονής. Τα απομνημονεύματά του, εις τα οποία περιγράφονται λεπτομερώς οι κατακτήσεις του, εκατόν είκοσι δύο γυναικών όλων των ηλικιών, αποδεικνύουν ότι η πραγματικότης ορισμένες φορές ξεπερνά και την πιο πλουσία φαντασία. Τριάντα (!) χρόνια στη φυλακή πέρασε και ο σχεδόν συνομήλικος του Καζανόβα, Μαρκήσιος ντε Σαντ. Η αναλυτική καταγραφή όλων των διαστροφών που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους έχει μια βασική φιλοσοφική προσέγγιση, την επικράτηση του Κακού πάνω στην Αρετή. Η ηρωίδα του, η Ζιστίν, υπόκειται σε κάθου είδους διαστροφή, παρότι υπήρξε αγνή και συνετή στα πρώτα βήματα της ζωής της. Η επικράτησις του όρου «σαδισμός», ως η παραφιλία κατά την οποίαν κάποιος διεγείρεται ερωτικώς προκαλώντας σωματικό ή ψυχικό πόνο στον ερωτικό του σύντροφο, είναι η κληρονομιά της κοσμοθεωρίας του. «Διαφθορεύς της νεολαίας» είναι μία από τις κατηγορίες που αντιμετώπισε ένας άλλος συγγραφεύς, ο Όσκαρ Ουάιλντ. Η απάντησίς του ήταν ότι δεν πρέπει κανείς να συγχέει την Τέχνη με την Ηθική. Εις μάτην. Η βικτωριανή εποχή στην Αγγλία δεν ανεχόταν ελευθεριότητες, και δη ομοφυλοφιλικές. Ο άνθρωπος που έβαλε «την ιδιοφυΐα του στη ζωή και το ταλέντο του στο έργο του» φυλακίζεται για προσβολή δημοσίας αιδούς. Η αναγνώρισίς του –φευ!– θα έλθει μετά θάνατον, αφού σήμερα, εκτός από κορυφαίος δημιουργός του πνεύματος, ο Ουάιλντ θεωρείται ένας πρωτοπόρος μαχητής κατά της υποκρισίας της αγγλικής κοινωνίας, ο οποίος, με σπάνιο θάρρος, έσπασε το ταμπού των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου.

Πολ Βερλέν εγκατέλειψε τη γυναίκα του, για να ακολουθήσει τον εραστή του, τον Αρθούρο Ρεμπό. Σε μια κρίση ζηλοτυπίας και μεθυσμένος, τον πυροβολεί μπροστά στους έκπληκτους επιβάτες του σιδηροδρομικού σταθμού των Βρυξελλών, δίχως να τον σκοτώσει. Παρότι ο Ρεμπό απέσυρε τη μήνυση, ο Βερλέν καταδικάζεται εις δύο έτη φυλακίσεως, για ομοφυλοφιλία. Οι δύο σπουδαίοι ποιητές θα περάσουν στην Ιστορία όχι μόνο για την ποιότητα του έργου τους, αλλά και για τη σκανδαλώδη ζωή τους, που δεν γνώριζε όρια. Στον 20ό αιώνα, ο υιός ενός Σλοβάκου μετανάστη, ο Άντι Ουόρχολ, θα φέρει την επανάσταση στον χώρο της Τέχνης, αναδεικνύοντας την underground κουλτούρα και σπάζοντας τις έως τότε νόρμες. Στον επιβλητικό του χώρο, το «Factory», παρωδεί το Χόλιγουντ γυρίζοντας ταινίες με εύλογους για την προκλητικότητά τους τίτλους, όπως το «Blow job». Η φράσις του «στο μέλλον ο καθένας θα έχει δικαίωμα για δεκαπέντε λεπτά παγκοσμίου διασημότητος» είναι μια ειρηνική προσέγγισις στην κοινωνία του θεάματος που κατακλύζει την Αμερική. Στο περιοδικό που εκδίδει, το Interview, εμφανίζονται άγνωστοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες, στον αντίποδα των υπόλοιπων περιοδικών, που παρουσιάζουν μόνο τους γνωστούς. Δεν είναι άνευ σημασίας το ότι οι περισσότεροι από αυτούς θα γίνουν στη συνέχεια διάσημοι, αποκαλύπτοντας τη δύναμη του συστήματος. Ο Αλέξανδρος Ιόλας είναι ένας Έλληνας από την Αλεξάνδρεια, ο οποίος άφησε το δικό του στίγμα στην Τέχνη. Χορευτής στα πρώτα του βήματα στη Γερμανία, αγοράζει τον πρώτο του πίνακα με δόσεις στο Παρίσι και στη συνέχεια γίνεται γκαλερίστας στη Νέα Υόρκη. Είναι ο άνθρωπος που επέβαλε τους σουρεαλιστές στην Αμερική και το «μάτι» που ανεκάλυψε τον Άντι Ουόρχολ, την εποχή που ο τελευταίος σχεδίαζε υποδήματα, το 1953. Η απόφασίς του να εγκατασταθεί στην Ελλάδα και να κτίσει ένα σπίτι-μουσείο στην Αγία Παρασκευή συμπίπτει με μια σειρά προκλητικών δηλώσεων και έναν προκλητικό τρόπο ζωής για τα ήθη της Ψωροκώσταινας. Αμέσως θα γίνει ο στόχος της εφημερίδος «Αυριανή» και θα εμπλακεί σε δικαστικές περιπέτειες. Αποκορύφωμα της στάσεως του επισήμου ελληνικού κράτους θα είναι η άρνησις της αποδοχής δωρεάς της συλλογής του.

Αλέξανδρος Ιόλας (1907-1987) Φωτογραφία του Χάρη Χριστόπουλου

Opinion

COLLECTORS ALERT! Αυτό είναι το Seamaster Diver 300M “James Bond”, η συλλεκτική έκδοση που δημιούργησε η Omega με αφορμή την 50ή επέτειο της κλασικής ταινίας του 1969 «Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007: Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας». της Φανής Ζαφράκα-Θεμελίδη

Μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, όπως το οικόσημο της οικογένειας Μποντ στη θέση ώρας 12.

ια την Omega, τη μάρκα που για περισσότερο από δύο δεκαετίες έχει ταυτιστεί με τις ταινίες Τζέιμς Μποντ, κάθε επέτειος που σχετίζεται με τον διασημότερο πράκτορα όλων των εποχών είναι σημαντική και αξίζει της προσοχής μας. Θυμίζουμε ότι η Omega συνέδεσε για πρώτη φορά το όνομά της με τον Τζέιμς Μποντ το 1995 στην ταινία «Επιχείρηση Χρυσά Μάτια». Τότε είχαμε δει τον Πιρς Μπρόσναν –ο οποίος είχε μόλις πάρει τη σκυτάλη του ρόλου από τον Τίμοθι Ντάλτον– να φορά στον καρπό του ένα Seamaster Diver 300M, καθιερώνοντάς το ως το αγαπημένο ρολόι του πράκτορα 007. Και ενώ οι πάντες αναμένουμε με ανυπομονησία την προβολή της προσεχούς κινηματογραφικής περιπέτειας του Τζέιμς Μποντ το 2020, η ελβετική εταιρεία έκανε την έκπληξη πριν από λίγες ημέρες, παρουσιάζοντας –προς τέρψιν των συλλεκτών και των απανταχού φίλων του Βρετανού πράκτορα– ένα επετειακό Seamaster “James Bond” με αφορμή μια κλασική ταινία από το παρελθόν. Φέτος συμπληρώνεται μισός αιώνας από την κυκλοφορία του φιλμ «Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007: Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας». Οι σινεφίλ σίγουρα θα θυμούνται ότι είχε ως πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Λέιζενμπι στον ρόλο του 007, ενώ τον κακό της υπόθεσης υποδυόταν ο «δικός μας» Τέλι Σαβάλας.

Το νέο Seamaster Diver 300M “James Bond” είναι κατασκευασμένο από ανοξείδωτο ατσάλι και η κάσα του έχει διάμετρο 42 χιλιοστά. Από την πρώτη στιγμή που το αντικρίζει κανείς, αντιλαμβάνεται ότι αυτό το ρολόι έχει εγγεγραμμένο στο DNA του τον διάσημο πράκτορα 007. Και αυτό γιατί το καντράν του από μαύρο κεραμικό φέρει χαραγμένο με λέιζερ ένα ελικοειδές μοτίβο κάννης όπλου, και μάλιστα το κέντρο του έχει διάμετρο ακριβώς όση και μία σφαίρα 9 χιλιοστών! Στην αριστερή πλευρά της κάσας, η Omega έχει τοποθετήσει μια πλάκα από κίτρινο χρυσό 18K, η οποία φέρει χαραγμένο τον αύξοντα αριθμό της συλλεκτικής έκδοσης. Από κίτρινο χρυσό είναι κατασκευασμένοι και οι δείκτες αλλά και οι ενδείξεις των ωρών, που όλα φέρουν φωσφορίζουσα επίστρωση SuperLuminova για να είναι ευδιάκριτα στο σκοτάδι μέσα και έξω από το νερό. Και επειδή οι λεπτομέρειες είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά, οι aficionados σίγουρα θα αναγνωρίσουν το οικόσημο της οικογένειας Μποντ στην κορυφή του καντράν, στη θέση του 12, και θα παρατηρήσουν ότι ο αριθμός 7 που εμφανίζεται στο πλαίσιο της ημερομηνίας την έβδομη ημέρα κάθε μήνα έχει ακριβώς την ίδια γραμματοσειρά με το γνώριμο σε όλους λογότυπο 007. Ακόμα μία έκπληξη

Presentation Το Seamaster Diver 300M “James Bond” είναι μια ειδική έκδοση 7.007 συλλεκτικών αντιτύπων.

αποτελεί ο κρυμμένος αριθμός 50 (λόγω της επετείου των 50 χρόνων), ο οποίος στο σκοτάδι φωσφορίζει ως διά μαγείας στην ένδειξη ώρας 10. Το νέο Seamaster Diver 300M “James Bond” της Omega φοράει εργονομικό λουράκι από μαύρο καουτσούκ, ενώ συνοδεύεται και από ένα δεύτερο μπρασελέ από ανοξείδωτο ατσάλι. Διατίθεται σε μια κομψή, πολυτελή μαύρη κασετίνα και στο εσωτερικό του φιλοξενεί έναν αυτόματο μηχανισμό τελευταίας γενιάς της Omega με πιστοποίηση Master Chronometer, που εγγυάται υψηλότατη ακρίβεια και παραμένει πλήρως

λειτουργικός ακόμα και αν εκτεθεί σε μαγνητικά πεδία 15.000 gauss. Το νέο OMEGA Seamaster Diver 300M “James Bond” Limited Edition κυκλοφορεί σε 7.007 αριθμημένα αντίτυπα και η τιμή του είναι 6.300 €. www.omegawatches.com Αποκλειστικός αντιπρόσωπος: Swatch Group Greece (τηλ. 210-9565656) 83

Travel

TWEED RUN 2019 του Παναγιώτη Γρηγορίου*

λα ξεκίνησαν εκείνο το πρωινό πριν από περίπου έξι χρόνια, όταν δέχτηκα το πρώτο τηλεφώνημα από τους Μανώλη και Αντώνη Βορδώνη, γνωστούς αναβιωτές του ιστορικού ξενοδοχείου «Ποσειδώνιον» στις Σπέτσες. Είχα ακούσει για το Tweed Run σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Τόκιο και σε άλλα ενδιαφέροντα σημεία του πλανήτη. Ένας ρετρό θεσμός, που στόχο έχει να μας κινητοποιήσει να ανοίξουμε τα μπαούλα μας, να ξετρυπώσουμε τα tweed των αγαπημένων μας προσώπων από το παρελθόν, τις τραγιάσκες και άλλα αξεσουάρ. Κάποιοι τυχεροί ίσως ανακαλύψουν και ένα ξεχασμένο ποδήλατο εξερευνώντας την αποθήκη! Η ιδέα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να ζωντανέψουμε μια ολόκληρη εποχή σε ένα weekend μου φάνηκε συναρπαστική. Έτσι προέκυψε σιγά σιγά η σύνθεση μιας ομάδας αναβίωσης της Belle Époque, με σκοπό τη στήριξη της εξαίσιας αυτής προσπάθειας. Καθοριστική συμβολή στην ομάδα έχουν επίσης οι Γιάννης Σινάνογλου (δυστυχώς, δεν είναι μαζί μας πια... Άξιοι συνεχιστές, οι γιοι του, Αρσένης και Θανάσης), ιδιοκτήτης και εμπνευστής του Ελληνικού Μουσείου Ποδηλάτου, και Zorzilia (Γιώργος Γαζής και Λία Κυρίτση), ειδικοί στην αποκατάσταση κλασικών-συλλεκτικών ποδηλάτων, με βαθιά αγάπη και γνώση του αντικειμένου. Όλα έτοιμα, λοιπόν! Την Παρασκευή σημειώνονται οι πρώτες αφίξεις των συμμετεχόντων και το παραδοσιακό στήσιμο των ποδηλάτων του μουσείου στο lobby του ξενοδοχείου. Η ειδικά διαμορφωμένη γωνιά του «1900 The Barber Shop» το βρίσκει με συνέπεια κάθε χρόνο στη θέση του στον χώρο του lobby, απέναντι από το πιάνο, με θέα τη θάλασσα. Η εμβληματική μας καρέκλα του 1890, συνοδευόμενη από τον μαντεμένιο λουτήρα της ίδιας εποχής, μαζί με τα απαραίτητα εργαλεία μας, ταιριάζουν απόλυτα στην ατμόσφαιρα της εποχής. Η καρδιά του event ξεκινά να χτυπά το πρωί του Σαββάτου με το grooming των διαγωνιζόμενων κυρίων, που περιλαμβάνει περιποίηση γενειάδος, ξύρισμα με φαλτσέτα και καλλωπισμό μυστακίου. Μόλις ολοκληρωθούν οι εγγραφές, ακολουθεί το ζεστό καλωσόρισμα του οικοδεσπότη Μανώλη Βορδώνη του ξενοδοχείου «Ποσειδώνιον» και μια σύντομη αναφορά στους χορηγούς – τους καλύτερους μας επιφυλάσσει κάθε χρόνο ο Κώστας Παναγάκης της Travelworks Public Relations. Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε όλοι έξω, στον προαύλιο χώρο, για την καθιερωμένη selfie και αναχωρούμε με προορισμό τον φάρο, για το καθιερωμένο πικνίκ. Ενδιάμεσος σταθμός το Aperitivo στου Ορλώφ και αμέσως ακολουθούν ουζάκι, τσιπουράκι και εκλεκτοί μεζέδες. Μετά την ευχάριστη και αναζωογονητική αυτή στάση, συνεχίζουμε για τον φάρο. Στο περιβάλλον του άλσους μάς περιμένουν απλωμένες κουβέρτες, λιχουδιές, ζεστοί λου-

κουμάδες, με την ευφάνταστη φιλοξενία του Hendrick’s gin, συνθέτοντας έναν εξαιρετικό διάκοσμο μέσα στη φύση. Το Tweed Run είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να δημιουργηθούν παρέες με κοινά ενδιαφέροντα, γέλια, αστεία, γνωριμίες με φόντο ήσυχες γωνιές για ρέμβη και ατένισμα του υπέροχου γαλάζιου των Σπετσών. Αργότερα, το απόγευμα, ακολουθεί η επιστροφή στο lobby του ξενοδοχείου, όπου λαμβάνει χώρα το ενδυματολογικό μέρος του διαγωνισμού. Η μέρα κλείνει με το πάρτι του αποχαιρετισμού, όπου απολαμβάνουμε για φέτος τις εξαίρετες μουσικές επιλογές της DJ Nua Andria. Το πρωινό της Κυριακής παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους λάτρεις του κλασικού ποδηλάτου, καθώς εκτυλίσσεται το «Concours d’Elegance» στον χώρο του σινεμά «Τιτάνια», όπου πραγματοποιείται η απονομή των αντίστοιχων βραβείων. Η διαδικασία της αποκατάστασης ενός κλασικού ποδηλάτου δεν ξεκινά τη στιγμή της απόκτησής του, αλλά τη στιγμή που έχουμε συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία που απαιτούνται για την επίτευξη του τελικού αποτελέσματος. Πρόκειται για μια επίπονη, χρονο-κοστοβόρα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργική διαδικασία, αφού το αποτέλεσμα στο τέλος πάντα επιβραβεύει την προσπάθεια. Προσωπικά, το τέλος κάθε Tweed Run αποτελεί την αφετηρία για την πραγμάτωση του επόμενου project-ποδηλάτου. Στο φετινό Tweed Run οι Zorzilia αναβίωσαν το αγωνιστικό μου ποδήλατο μάρκας BSA του 1908. Πρόκειται για ένα Concept Path Racer, ακριβώς όπως θα φανταζόμουν να το είχα αν ζούσα τότε. Αυτό που συνέβαινε συνήθως με τα αγωνιστικά εκείνης της εποχής ήταν ότι αρχικά προμηθευόσουν τον σκελετό και μετά το «έχτιζες», κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα. Όλα τα περιφερειακά του στοιχεία, οι ξύλινες ζάντες, ο ιδιαίτερα σπάνιος λαιμός του (Major Taylor), το Lauterwasser αγωνιστικό τιμόνι, το τριτάχυτο BSA δισκόφρενο και πολλά άλλα, είναι όλα αυθεντικά κομμάτια εκείνης της εποχής. Αρνούμαι όμως, ζώντας στην ηλιόλουστη Ελλάδα, να βάλω στους τροχούς προστατευτικά φτερά για τη βροχή. Ευχηθείτε μου καλές βόλτες, λοιπόν! Εις το επανιδείν. * Ιδιοκτήτης του «1900 The Barber Shop», Πρόεδρος της Επιτροπής Ενδυματολογικών Βραβείων «Tweed Run», Πρώτη θέση στην κατηγορία «Κούρσες»

Το ποδήλατο του Παναγιώτη Γρηγορίου είναι BSA racer - ca. 1908

Insta

MANCODE INSTAGRAM Follow us on Instagram MANCODE Stylish Society.

mancodemag 86

mancodemag 87

mancodemag 88

Insta

mancodemag 89

Fashion

SHOOTING Ο Brent ήρθε από νωρίς στο studio της Λ. Κηφισίας. Ο Αριστείδης, με τις δύο βοηθούς που μοιράζεται με τον φωτογράφο, είχε φτιάξει τα σετ από τα ρούχα για τις λήψεις. Όταν έφτασα, κάναμε κάποιες βασικές αλλαγές στις συνθέσεις των ρούχων. Η μουσική του MANCODE radio την ώρα της φωτογράφισης μας έφτιαχνε τη διάθεση. Η μόδα έχει πάντα σχέση με τη διάθεση... Thalis

Φωτογράφος: Γιάννης Βασταρδής Styling: Αριστείδης Ζώης (D-tales) Styling assistants: Σοφία Τσάκαλη, Ουρανία Φραγγέα Make up/hair: Κωνσταντίνος Σακκάς (D-tales) Βοηθός φωτογράφου: Ελευθερία Μοτάκη Μοντέλο: Brent (X-ray) Παραγωγή: Μαρία Παναγιωτονάκου

Δερμάτινο καπέλο Louis Vuitton, Louis Vuitton Boutique. Σακάκι Rococo. 91

Μάλλινο καπέλο MANCODE Paja Toquilla. Γυαλιά ηλίου Gucci, Delux Hellas. Γούνινο παλτό Nikos Apostolopoulos. Ρολόι HUBLOT CLASSIC FUSION BLUE CHRONOGRAPH TITANIUM 45mm. 92

Fashion

Σκούφος Gant. Μάλλινο παλτό Boss, Boss Boutique. Παντελόνι με ρέλι Louis Vuitton, Louis Vuitton Boutique. Δαχτυλίδια Katerina Vassou. 93

Μάλλινο ζιβάγκο Dsquared2, Attica. 94

Fashion

Γυαλιά ηλίου Gucci, Delux Hellas. Κοστούμι με κεντήματα Nikos Apostolopoulos. Δερμάτινη ζώνη Schott NYC, Fashion Squad. Δερμάτινη ζώνη Navy Green. Δερμάτινη ζώνη Burberry, Attica. Ρολόι HUBLOT CLASSIC FUSION 45mm GREEN CASE. 95

Neck Schott NYC, Fashion Squad. Σακάκι Boggi Milano, Attica. Ρολόι HUBLOT CLASSIC FUSION BLUE CHRONOGRAPH TITANIUM 45mm. 96

Fashion

Velvet robe de chambre. Μαντίλι MCM, MCM Boutique. Δαχτυλίδια και βραχιόλι Katerina Vassou. 97

Πλεκτό ζιβάγκο Tommy Hilfiger. Παντελόνι Lacoste. Δαχτυλίδια Katerina Vassou. 98

Fashion

Σκούφος Paul Smith, Attica. Μάλλινο παλτό Trussardi Jeans. Πουκάμισο Boss, Boss Boutique. Πουλόβερ John Varvatos, Attica. Παντελόνι Rococo. 99

Γυαλιά ηλίου Gucci, Delux Hellas. Μεταξωτό μαντίλι Gant. Πλεκτό ζιβάγκο Navy Green. Σταυρωτό σακάκι Club of Gents, Fashion Squad. Παντελόνι Lacoste. MANCODE Loafers. Ρολόι HUBLOT CLASSIC FUSION 45mm TITANIUM. 100

Fashion

Γυαλιά ηλίου Gucci, Delux Hellas. Καμπαρντίνα Burberry, Attica. Καστόρινο jacket Schott NYC, Fashion Squad. Δερμάτινη ζώνη και δερμάτινη τσάντα MCM, MCM Boutique. Παντελόνι Bostonians. Ρολόι HUBLOT CLASSIC FUSION 45mm TITANIUM. 101

BLACK OPS Το πιο αγαπημένο διαχρονικά χρώμα του άνδρα επανέρχεται δριμύτερο και κυριαρχεί σε κάθε εμφάνιση. Σκοτεινό και μυστηριώδες, δυναμικό και edgy, κομψό και σοβαρό, σοφιστικέ και σέξι, το μαύρο ήταν και θα είναι πάντοτε cool. Φωτογραφίες: Σπύρος Αναστασάτος, Styling: Μάνθος Δελλατόλας, Επιμέλεια ρολογιών: Φανή Ζαφράκα-Θεμελίδη

TISSOT Alpine on Board, εμπνευσμένο από το αυτοκίνητο Alpine A110, έχει κάσα 45 mm από ανοξείδωτο ατσάλι, κρύσταλλο ζαφειριού, ελβετικό quartz μηχανισμό με ημερομηνία και λουράκι από λείο δέρμα (Swatch Group Greece). LONGINES Hydroconquest Black Ceramic με κάσα 43 mm, καντράν και στεφάνη, όλα από μαύρο κεραμικό, αυτόματο μηχανισμό L888 με ημερομηνία και 64 ώρες αυτονομίας, λουράκι από καουτσούκ, στεγανό μέχρι 300 μ. (Swatch Group Greece). MIDO Ocean Star Diver 600 με κάσα 43,5 mm από ατσάλι με μαύρο DLC, στεγανή μέχρι 600 μ., αυτόματο μηχανισμό με 80 ώρες αυτονομίας, πιστοποίηση χρονομέτρου από το COSC, και λουράκι από καουτσούκ (Swatch Group Greece). Πουροκόφτης Xikar και φλασκί (Rokwell). 102

Style

HUBLOT Classic Fusion Chronograph με κάσα 45 mm, στεφάνη, κορόνα και μπουτόν, όλα από μαύρο κεραμικό, καντράν από ματ μαύρη λάκα, αυτόματο μηχανισμό χρονογράφου με ημερομηνία και λουράκι από καουτσούκ (Gofas Jewelry). ROLEX Oyster Perpetual Yacht-Master 40 με κάσα 40 mm από χρυσό Everose 18K, στεγανή μέχρι 100 μ., περιστρεφόμενη κεραμική στεφάνη, αυτόματο μηχανισμό με 70 ώρες αυτονομίας και μπρασελέ Oysterflex (Rolex Hellas). OMEGA Seamaster Diver 300M με ατσάλινη κάσα 42 mm, στεγανή μέχρι 300 μ., στεφάνη και καντράν και τα δύο από μαύρο κεραμικό, αυτόματο μηχανισμό Omega Co-Axial Master Chronometer και λουράκι από καουτσούκ (Swatch Group Greece). Σουγιάς από τιτάνιο και λαβή από ανθρακονήματα, Cryoedge (Rokwell). 103

Παλτό, πουλόβερ, πουκάμισο και γραβάτα όλα Boss (Boss Stores). Τραγιάσκα Tommy Hilfiger και δερμάτινα μποτάκια John Varvatos (Attica the Department Store). Γυαλιά οράσεως Lozza (De Rigo Hellas). Ρολόι HAMILTON Ventura (Swatch Group Greece). 104

Style

Καμπαρντίνα Brooks Brothers, ζιβάγκο Napapijri και δερμάτινα δετά παπούτσια Ted Baker (Attica the Department Store). Κασκόλ Gant (Notos). Παντελόνι chinos, Luizi Morini (Fashion Squad). Τσαντάκι ώμου MCM. Γυαλιά οράσεως Lozza (De Rigo Hellas). 105

Σακάκι Gant (Notos). Πουκάμισο και παντελόνι Navy Green, μεταξωτή ποσέτ και παπούτσια monk straps Doucal’s (Attica the Department Store). Ζώνη MCM. Γυαλιά ηλίου Converse (De Rigo Hellas). Ρολόι TISSOT Heritage Petite Seconde (Swatch Group Greece). 106

Style

Σακάκι και παπούτσια monk straps Rococo. Ζιβάγκο Gant και τραγιάσκα Barbour (Notos). Παντελόνι chinos Tommy Hilfiger και πλεχτή ελαστική ζώνη Navy Green (Attica the Department Store). Γυαλιά οράσεως Lozza (De Rigo Hellas). Πορτοφόλι για κάρτες και κέρματα MCM. 107

Τζάκετ, T-shirt και παντελόνι-φόρμα Napapijri (Attica the Department Store). Τσαντάκι μέσης MCM Sneakers Boss (Boss Stores). Τζόκεϊ Schott (Fashion Squad). Γυαλιά ηλίου Trussardi (De Rigo Hellas). Ρολόι LONGINES Hydroconquest Chronograph (Swatch Group Greece). 108

Style

Τζάκετ με αποσπώμενα μανίκια και ζώνη ιμάντας Schott (Fashion Squad). Παντελόνι Trussardi Jeans και σκούφος Gant (Notos). Μποτάκια Napapijri και πόλο John Varvatos (Attica the Department Store). Γυαλιά ηλίου Police (De Rigo Hellas). 109

Wellness

WATER: DEAD OR ALIVE? Τι σημαίνει «ζωντανό νερό»; του Βησσαρίωνα Ζέρβα

λοι μας είχαμε κάποτε την εμπειρία να πιούμε νερό από μια πηγή. Το νερό αυτό έχει μια πλούσια και γεμάτη γεύση, θέλεις να πίνεις όλο και περισσότερο, ενώ δημιουργεί ένα αίσθημα φρεσκάδας και αναζωογόνησης. Τι σημαίνει «νεκρό» νερό; Το νερό που φθάνει στις βρύσες μας έχει διανύσει χιλιόμετρα σε ευθύγραμμους σωλήνες και συγκεντρώνεται στο υδραγωγείο, όπου χλωριώνεται για την εξαφάνιση παθογόνων μικροοργανισμών. Μετά ξεκινά την πορεία του μέσα από τους σωλήνες ύδρευσης και καταλήγει στη βρύση μας, περιέχοντας διάφορες μολυσματικές ουσίες. Πέρα απ’ αυτό, όμως, το νερό έχει χάσει την ενεργειακή του αξία, έχει γίνει ενεργειακά «νεκρό». Είναι λύση τα εμφιαλωμένα; Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι το εμφιαλωμένο νερό είναι ένα καλό από χημικής άποψης νερό, η ενεργειακή κατάστασή του είναι ακόμα χειρότερη από το νερό της βρύσης. Η άποψη αυτή ενισχύεται αν συνεκτιμήσουμε τις συνθήκες αποθήκευσης και διανομής του. Αλήθεια, θα θέλαμε να τρεφόμαστε καθημερινά με κονσέρβες; Τότε, πώς είναι δυνατόν να πίνουμε καθημερινά εμφιαλωμένο νερό και να υποβαλλόμαστε σε μια φυσική και οικονομική ταλαιπωρία, και να τροφοδοτούμε το σώμα μας με ένα ενεργειακά«νεκρό» νερό; Αν το μοναδικό μας ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη χημική ανάλυση του νερού, τότε μια ιδέα θα ήταν το αποστειρωμένο νερό. Το νερό όμως είναι ζωντανός οργανισμός και αποστειρώνοντάς το, κυριολεκτικά… "το πεθαίνουμε". Εάν απομακρύνουμε το χλώριο από το νερό, η συχνότητα (το μήκος κύματος) του χλωρίου θα συνεχίσει να ανιχνεύεται στο νερό... Είναι λύση ο καθαρισμός του νερού; Η λύση που προβάλλεται για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης είναι ο καθαρισμός του νερού με κάποια φυσικοχημική μέθοδο, όπως φίλτρα ενεργού άνθρακα, φίλτρα με

υπεριώδη ακτινοβολία, οζονισμός και αντίστροφη ώσμωση. Ο καθαρισμός αυτός σκοπό έχει να αποβάλει από το νερό τους ρύπους. Δεν μπορεί, όμως, να αντιμετωπίσει το θέμα της ενέργειας και της ζωτικότητας του νερού. Μάλιστα έχει μετρηθεί ότι η ενέργεια του νερού μειώνεται μετά την επεξεργασία του με κάποιον συμβατικό τρόπο καθαρισμού. Τι σημαίνει ότι «το νερό έχει μνήμη»; Σύμφωνα με διακεκριμένους επιστήμονες (δρ Jacques Beneviste, δρ Volfgang Ludwig, δρ Enzo Ciccolo, δρ Horst Felsch, Engler και Kokoschinegg), αποδείχθηκε πειραματικά ότι το νερό έχει μνήμη! Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το νερό έχει εγγεγραμμένες στη δομή του όλες τις συχνότητες των διαφόρων ουσιών με τις οποίες έχει έρθει σε επαφή. Κατά συνέπεια, το νερό διατηρεί τη συχνότητα μιας ουσίας που υπήρχε μέσα του, ακόμα κι αν η ουσία αυτή απομακρυνθεί και δεν ανιχνεύεται πλέον στη χημική ανάλυση του νερού. Καταλήγουμε στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι, αν καθαρίσουμε το νερό, ακόμα κι αν το αποστειρώσουμε, οι ηλεκτρομαγνητικές συχνότητες εξακολουθούν να ανιχνεύονται στα μόρια του νερού. Παρόλο που το νερό είναι δηλαδή χημικά καθαρό, εξακολουθεί να είναι μολυσμένο με βλαβερές συχνότητες (πληροφορίες). Επίσης, σύμφωνα με τους παραπάνω επιστήμονες, μόνο όταν το νερό βρεθεί σε υψηλή ενεργειακή κατάσταση, είναι δυνατόν να εξισορροπηθούν οι αρνητικές του συχνότητες. Επειδή το νερό είναι ο ιδανικότερος μεταφορέας πληροφοριών, κάτι που το γνωρίζουμε και από την ομοιοπαθητική, είναι πάρα πολύ ευεργετικό για την υγεία μας το να μεταφέρει θετικές και όχι αρνητικές συχνότητες στον οργανισμό μας. Η κατανάλωση τέτοιου νερού στη διάρκεια ενός μήνα θα βελτιώσει την υγεία μας, θα ενδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημα, θα μας απαλλάξει από χρόνια προβλήματα, θα βελτιώσει την κατάσταση των δοντιών, θα μας προφυλάξει από τη γρίπη και τα κρυολογήματα τον χειμώνα.

* Ο Βησσαρίων Ζέρβας είναι πτυχιούχος του School of Physical Education & Sport Science (Aristotle University), Master στο Holistic Health Care & Rehabilitation (CL Pennsylvania University), πιστοποιημένος σύμβουλος «Ολικού Μυαλού» (HBDI), ειδικός επιστημονικός σύμβουλος στην ολιστική θεραπευτική-πρόληψη και αποκατάσταση μυοσκελετικών παθήσεων. Διαθέτει πολυετή εμπειρία στην εκπαίδευση στελεχών επιχειρήσεων και αθλητών στους τομείς Holistic Health & Wellness, Corrective Training, Nutri Detox. Contact info: zervvis@yahoo.gr, τηλ. 6973-234949.

110

111

John Dominis/ LIFE /Â Getty Images / Ideal Image

YOU MAKE ME FEEL... Η περιποίηση του σώματος, των μαλλιών και του προσώπου είναι ιδιαίτερα απαιτητική μετά το καλοκαίρι. Επιλέξαμε για εσάς προϊόντα που πραγματικά κάνουν τη διαφορά. • Lab Series Electric Shave Solution: Διευκολύνει την ολίσθηση της μηχανής στο δέρμα • Biotherm Deo Pure: Αποσμητικό που προστατεύει από τον ιδρώτα και την κακοσμία για ώρες • Sisley: Αντιρυτιδικό και αντιγηραντικό Serum προσώπου • Redken Brews Maneuver Cream Pomade: Κερί για τα μαλλιά, σύνθεση με βάση το νερό για υφή με διακριτική λάμψη. • Lab Series Clean: Καθαριστικό αφρώδες τζελ, μαλακώνει το δέρμα πριν από το ξύρισμα 112

Style

• Biotherm Lait Corporel: Ενυδατικό γαλάκτωμα σώματος • Clarins Men Super Moisture Gel: Το προϊόν παρέχει κάθε πρωί στο πρόσωπό σας ό,τι χρειάζεται για όλη την ημέρα • CLINIQUE For Men Maximum Hydrator: Η εθιστικά αναζωογονητική gel-κρέμα «γεμίζει» άμεσα την επιδερμίδα με μια έκρηξη υγρασίας και σφραγίζει την ενυδάτωση, δίνοντας στην επιδερμίδα τη δύναμη να ενυδατώνεται από μόνη της για 72 ώρες – ακόμη και αφού θα έχετε πλύνει το πρόσωπό σας • Hair Rituel by Sisley: Προϊόν για φροντίδα των μαλλιών στον ήλιο, στη θάλασσα και στην πισίνα. 113

MANCODE StYlish CaNdle To Mancode Oriental Monastery Candle αποτελεί ένα vintage μονοπάτι του σύγχρονου ταξιδιώτη σε όλες τις αισθήσεις. Cedarwood εμπλουτισμένο με πολύτιμα καρυκεύματα, σε μια μυστική αυλή. Διαθέσιμο στο mancodeshop.com και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης. 114

Style

MANCODE HAVANA EAU DE PARFUM

TRAVELLERS ATTITUDE Δέρμα, πούρο, ξύλο κέδρου και κουβανέζικα λουλούδια συνδυάζονται σε ένα eau de parfum με τον χαρακτήρα ενός ταξιδιώτη του κόσμου και την αυθεντική αίσθηση της Αβάνας. Διαθέσιμο στο mancodeshop.com και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης. 115

Cover

DAVID BAILEY της Κέλλυς Σταυροπούλου

εν έχω στο μυαλό μου τον David Bailey ως φωτογράφο, αλλά ως σταρ. Αν και δεν νομίζω ότι ήθελε ποτέ ο ίδιος να είναι σταρ, απλώς έτσι προέκυψε. Μάλλον ήταν αναπόφευκτο. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς ανθρώπους που θα φωτογράφιζαν τους μεγαλύτερους μύθους της εκάστοτε εποχής φορώντας τσαλακωμένο, στραβοκουμπωμένο πουκάμισο και φαρδύ τζιν. Ούτε κάποιον άλλον φωτογράφο τόσο έτοιμο να κολακέψει, να φλερτάρει, να θυμώσει, να προσβάλει, να χορέψει με το «μοντέλο» του προκειμένου να πάρει τη λήψη που θέλει. Είναι μια αδιανόητη, ανυπέρβλητη δύναμη. Είναι ο David Bailey.

116

“

Anybody can be a great photographer if they zoom in enough on what they love.

”

117

Ο David Bailey φωτογραφίζει το top model Jean Shrimpton, το 1963.

118

ταν ο πρώτος φωτογράφος στη Βρετανία, αν θεωρήσουμε ότι ακολούθησαν κι άλλοι, που έγινε περισσότερο αναγνωρίσιμος και δημοφιλής από τους ροκ σταρ, τα μοντέλα και τα είδωλα του σινεμά που φωτογράφισε. Ενδεικτικά, ο Ιταλός σκηνοθέτης Michelangelo Antonioni δημιούργησε μια ταινία βασισμένη στη ζωή και στον μύθο του. Αν και ο ίδιος ποτέ δεν ενέκρινε την επιλογή του ηθοποιού David Hemmings που τον υποδύθηκε στην εν λόγω ταινία, το «Blow-Up».

άλλαξαν ανεπιστρεπτί το look & feel της φωτογραφίας, είτε μιλάμε για πορτρέτα είτε για editorials μόδας. Είναι ο φωτογράφος στου οποίου τη δουλειά, αν ρίξεις μια γρήγορη ματιά, έχεις σαφή εικόνα για την εμβληματική εποχή που εκπροσωπεί, κατά την οποία καταρρίφθηκαν οι συμβάσεις και τα κλισέ. Μέχρι τότε η προσέγγιση των μεγαλύτερων τίτλων περιοδικών που συνεργάζονταν με τα καλύτερα μοντέλα του κόσμου παρέμενε «όμορφη», καθωσπρέπει, αναμενόμενη, δήθεν και με έναν τρόπο μεσοαστική.

Στην πρώτη του δουλειά στη Νέα Υόρκη, ήταν ακόμη 24 χρονών, αρχές δεκαετίας ’60, εκπροσωπώντας τη Vogue, αδιαφόρησε για το «πρωτόκολλο» και πήγε να φωτογραφίσει στο ξενοδοχείο St. Regis, φορώντας ένα μαύρο δερμάτινο jacket. Τότε άρχιζε να βάζει τα αισθητικά του όρια και να κάνει σαφές αυτό που πραγματικά είναι. Ο Bailey, όποτε έκανε φωτογραφίσεις μόδας, τους προσέδιδε μια ατρόμητη αίσθηση, ένα φυσικό «I don’t care» ύφος. Σήμερα, παρατηρώντας τα εμβληματικά editorials του, όλοι μνημονεύουν ότι, όταν φωτογράφιζε ο Bailey, το πιο εντυπωσιακό θέμα στο δωμάτιο δεν ήταν τα ρούχα, ούτε τα μοντέλα, ήταν πάντα αυτός ο άνδρας που κρατούσε την κάμερα. Ανήκει σε μια γενιά φωτογράφων –ο ίδιος θέλει να το λέμε έτσι, δηλαδή να μπαίνει σε κάποιου είδους κίνημα, να μη σηκώνει μόνος αυτό το βάρος ή την τιμή– που

Για τον Bailey ήταν αδύνατον να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο. Το εξηγεί πολύ καλά ο ίδιος: «Οι άνθρωποι που φωτογράφιζα για τη Vogue ή το Harper’s ήταν όλων των ειδών: gay, straight, εργατική τάξη, σταρ, posh. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα πολλά να μάθω από τον καθέναν τους και ότι το σημαντικό για να βγάλω μια καλή εικόνα ήταν να αλληλεπιδρώ μαζί τους και όχι να σκέφτομαι τι είδους φωτογραφία θέλω να βγάλω και τι concept θα ακολουθήσω. Γι’ αυτό και στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήθελα να είμαι φωτογράφος μόδας – το έκανα γιατί πόσες φορές να πεις όχι όταν σου ζητάνε να φωτογραφίζεις όλη μέρα όμορφες γυναίκες που φοράνε κάλτσες μέχρι το γόνατο; Όμως, το ενδιαφέρον μου δεν ήταν ποτέ στο πώς να πουλήσω κάλτσες, αλλά τον άνθρωπο που τις φορούσε».

Cover

Η Catherine Deneuve με τον σύζυγό της David Bailey. 119

Terry O’Neil, P. HABANS / Getty Images / Ideal Image

Μετά τον γάμο της Catherine Deneuve και του David Bailey στο Δημαρχείο του Saint Pancras στο Λονδίνο, το ζεύγος φεύγει μέσα σε μια Rolls-Royce.

120

Cover

Ο David Bailey δίνει οδηγίες στο μοντέλο Jean Shrimpton, το 1964.

121

Ο ΘΡΎΛΟΣ ΤΗΣ ΒΟΣΤΏΝΗΣ Κανείς δεν θα πόνταρε πάνω του πριν από την εκκίνηση. Κατάκοπος, απροπόνητος, ξερακιανός, ο Στέλιος Κυριακίδης σίγουρα δεν ήταν φαβορί για τη νίκη στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Στον αγώνα του 1946, όμως, στόχος του δεν ήταν απλώς να φτάσει στο τέρμα. του Γιάννη Παπαδόπουλου

τη γραμμή της εκκίνησης του 50ού Μαραθωνίου της Βοστώνης, ο Στέλιος Κυριακίδης δεν είχε να αναμετρηθεί μόνο με την απόσταση, αλλά κυρίως με τον εαυτό του. Υποσιτισμένος και αδύναμος, με πόδια εύθραυστα, που είχαν διανύσει λίγα προπονητικά χιλιόμετρα, θα ήταν άθλος εάν κατάφερνε να τερματίσει. Μπορεί να μετρούσε ήδη μία συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Βερολίνο το 1936, και να ανήκε σε μια φουρνιά Ελλήνων αθλητών που σάρωναν τις νίκες, παρά τις κακουχίες, τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, όμως, είχαν αφήσει τα σημάδια τους πάνω του. Η λογική έλεγε ότι δεν θα άντεχε. Τον Απρίλιο του 1946, ο φημισμένος Μαραθώνιος της Βοστώνης είχε συγκεντρώσει ορισμένους από τους καλύτερους δρομείς στον κόσμο. Θεωρείται ιδιαίτερα τιμητικό να κόψει κάποιος πρώτος το νήμα στον συγκεκριμένο αγώνα. Ο Στέλιος Κυριακίδης δεν ήταν φαβορί για τη νίκη. Όχι τόσο λόγω των προηγούμενων επιδόσεών του, όσο λόγω της φυσικής του κατάστασης, που είχε φθαρεί από την πολυετή προπονητική αποχή και τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης στην κατοχική Ελλάδα. Είχε επιχειρήσει ξανά να τρέξει στη Βοστώνη, προπολεμικά, το 1938. Είχε, όμως, εγκαταλείψει τότε στα μισά. Το 1946, ανήμερα του μεγάλου αγώνα, τον εξέτασαν γιατροί και θεώρησαν ότι δεν ήταν σε θέση να τρέξει. Τον προειδοποίησαν ότι θα έβαζε τη ζωή του σε κίνδυνο. Εκείνος, όμως, είχε επενδύσει πολλά σε αυτόν τον Μαραθώνιο. Είχε πουλήσει το ραδιόφωνο, την κουζίνα και κάποια έπιπλα του σπιτιού του στη μαύρη αγορά της Αθήνας, για να χρηματοδοτήσει το ταξίδι του. Επέλεξε να καρφιτσώσει στη λευκή του φανέλα το νούμερο «77». Το «7» ήταν ο τυχερός του αριθμός και θεωρούσε ότι έτσι θα είχε διπλή τύχη στον αγώνα. Γνώριζε ότι δεν θα έπρεπε να ρισκάρει. Τα πρώτα χιλιόμετρα της Βοστώνης είναι κατηφορικά. Εύκολα μπορεί να παρασυρθεί κάποιος δρομέας εκεί και να το πληρώσει αργότερα στα ανηφορικά κομμάτια της διαδρομής. Δρασκελιά τη δρασκελιά ο Κυριακίδης ανέβαινε, κέρδιζε έδαφος. «Είναι τύπος μετρημένου και λογικού αθλητού. Παρακολουθεί ελάχιστα το τι κάμνει ο αντίπαλος και, συμβουλευόμενος μόνον το χρονόμετρον που φέρει πάντοτε εις το αριστερό του χέρι, δεν παρεσύρθη εις τον αγώνα της ασκόπου και ακαίρου καταπονήσεως των άλλων, αλλά έκαμε την κούρσα του όπως αυτός εγνώριζεν», έγραφε μετά τον αγώνα η «Καθημερινή». Η διάρκεια ενός Μαραθωνίου είναι τέτοια που επιτρέπει και στη σκέψη του πιο συγκεντρωμένου αθλητή να ξεστρατίσει, έστω για λίγα μέτρα ή λεπτά, σε άλλα μονοπάτια. Δεν γνωρίζω τι σκεφτόταν ο Κυριακίδης όταν έτρεχε στη Βοστώνη. Αν ήταν αφοσιωμένος μόνο στις κλίσεις της ασφάλτου ή εάν θυμόταν κάποιες στιγμές από τη ζωή του στην κατοχική Αθήνα. Τουλάχιστον σε μία περίπτωση τότε η αθλητική του ιδιότητα του είχε σώσει τη ζωή. Πρέπει να ήταν ένα απόγευμα του 1943, όπως μου είχε διηγηθεί πριν από χρόνια ο γιος του Στέλιου Κυριακίδη, Δημήτρης, όταν σταμάτησαν τον πατέρα του σε ένα στρατιωτικό μπλόκο στο Χαλάνδρι. Την προηγούμενη ημέρα, αντιστασιακοί είχαν σκοτώσει έναν Γερμανό και οι κατοχικές δυνάμεις προετοιμάζονταν για αντίποινα. Όταν ζήτησαν από τον Στέλιο Κυριακίδη την ταυτότητά του στο μπλόκο, εκείνος τους έδειξε την Ολυμπιακή διαπίστευση από το 1936 – την κουβαλούσε πάνω του. Ο επικεφαλής αξιωματικός τού χαρίστηκε και τον άφησε να φύγει. 122

Charles Dixon, Bettmann / Boston Globe / Getty Images / Ideal Image

20 Απριλίου 1946: Ο Στυλιανός Κυριακίδης, από την Ελλάδα, διασχίζει τη γραμμή του τερματισμού, κερδίζοντας τον μαραθώνιο της Βοστώνης.

123

Ο Στυλιανός Κυριακίδης περνώντας μπροστά από το Heartbreak Hill του Newton, κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου της Βοστώνης. Λίγο αργότερα κέρδισε τον αγώνα.

124

Document

Μάχη στην άσφαλτο Στα τελευταία χιλιόμετρα του Μαραθωνίου της Βοστώνης, πάντως, ο Κυριακίδης δεν πρέπει να είχε την πολυτέλεια άλλων σκέψεων. Έτρεχε, πλέον, ώμο με ώμο με τον κορυφαίο τότε Αμερικανό δρομέα Τζον Κέλι. Η παρουσία του στην κεφαλή της κούρσας ήταν κάτι το απρόσμενο. Το πλήθος ζητωκραύγαζε στο πέρασμά του. «Ο Έλλην, τρέχων ως εάν ήτο ο Φειδιππίδης, διέτρεξε κυριολεκτικώς πετών τας τελευταίας χιλίας υάρδας, τούτο δε προεκάλεσε τας μεγαλυτέρας επευφημίας των οποίων έτυχε ποτέ πρωταθλητής του Μαραθωνίου της Βοστώνης», έγραφε η «Καθημερινή» μετά τον αγώνα. Ο Κυριακίδης ήταν πρώτος. Είχε καλύψει την απόσταση των 42.195 μέτρων σε 2 ώρες και 29 λεπτά, την καλύτερη διεθνή επίδοση που είχε πετύχει μεταπολεμικά μαραθωνοδρόμος. «Είμαι τόσο ενθουσιασμένος, ώστε θα ήθελα να κλάψω», δήλωσε μετά τον τερματισμό του. Η νίκη του Κυριακίδη στη Βοστώνη συγκίνησε και ενέπνευσε. Προτού επιστρέψει στην Ελλάδα, γύρισε τις ΗΠΑ και μίλησε στην περιοδεία του σε κοινότητες ομογενών για τα δεινά της πατρίδας τους. Κατάφερε να συγκεντρώσει 250.000 δολάρια και τόνους υλικής βοήθειας για τους συμπατριώτες του. Μια προσφορά που ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Στην Αθήνα τον υποδέχτηκαν ως ήρωα. Στις εφημερίδες της εποχής υπάρχει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με τον Κυριακίδη όρθιο σε ένα αυτοκίνητο χωρίς οροφή, να χαιρετάει τα πλήθη. Ξεκινώντας από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, έκανε στάση σχεδόν σε κάθε δήμο, στο Παλαιό Φάληρο, στη Νέα Σμύρνη, στην Καλλιθέα, για να τον βραβεύσουν οι τοπικές αρχές. Κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όπου τον υποδέχτηκε η τότε πολιτική ηγεσία. «Εφ’ όσον η Ελλάς έχει τέκνα σαν κι εσάς, θα φωτίζη τον κόσμον εις τους αιώνας», του είπε ο τότε υπουργός Παιδείας, Αντώνιος Παπαδήμος. Τη νύχτα, η Αθήνα και η Ακρόπολη φωταγωγήθηκαν προς τιμήν του. 125

Η ανάμνηση Ο Κυριακίδης πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 1987, σε ηλικία 77 ετών – αριθμός ίδιος με αυτόν που φορούσε στον μεγάλο αγώνα του στη Βοστώνη. Την τελευταία δεκαπενταετία, ο γιος του, Δημήτρης, γυρίζει τον κόσμο, επισκέπτεται μεγάλους Μαραθωνίους όπως αυτόν της Βοστώνης και προσπαθεί να κρατήσει άσβεστη τη μνήμη του πατέρα του. Τον είχα συναντήσει πρώτη φορά το 2009, στην ίδια πόλη όπου είχε θριαμβεύσει ο πατέρας του. «Δεν είναι απλώς κομμάτι της ζωής μου. Είναι μέρος της ιστορίας μας», μου είχε πει τότε. Ήταν τα χρόνια που ο άθλος του Κυριακίδη είχε ξεχαστεί από την ελληνική κοινή γνώμη. Μια ιστορία για την οποία κάποτε μιλούσαν στα σχολεία είχε προ πολλού περάσει στη λήθη. Πλέον οι δρομείς που κάθε Απρίλιο συγκεντρώνονται κατά χιλιάδες για να τρέξουν στη Βοστώνη αντικρίζουν στο ένα μίλι μετά την εκκίνηση, στο Χόπκιντον, ένα άγαλμα που φέρει τον τίτλο «Το Πνεύμα του Μαραθωνίου». Απεικονίζει τον Κυριακίδη που τρέχει προς τη νίκη του. Πλάι του έχει τον Σπύρο Λούη, νικητή στον Μαραθώνιο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896 στην Αθήνα. Ένα πανομοιότυπο άγαλμα έχει τοποθετηθεί σε μια πλατεία κοντά στην παραλία του Μαραθώνα, σε ένα «τυφλό» σημείο, πάντως, για τους δρομείς. Ο Μαραθώνιος της Αθήνας δεν περνάει από εκεί.

126

Document

Στιγμιότυπο από τον αγώνα των μαραθωνοδρόμων.

127

Travel

FAR AWAY Φωτογραφίες της Μαρίνας Βερνίκου

πέχει από την Ελλάδα 6.537 χλμ. με αεροπλάνο και 9.501 οδικώς. Στις αχανείς εκτάσεις της Ασίας, ανάμεσα σε στέπες, βουνά και λίμνες, η Μογγολία στέκεται αγέρωχη απέναντι στον χρόνο. Σε αυτή τη μυστηριακή χώρα ταξίδεψε η Μαρίνα Βερνίκου και απαθανάτισε μοναδικές λήψεις με τον φακό της.

128

129

130

Travel

131

Travel

PALM SPRINGS Κείμενο και φωτογραφίες του Aris Vedertsis

o Palm Springs, γνωστό για τη mid-century μοντέρνα αρχιτεκτονική του, καταφέρνει να κρατάει μέχρι και σήμερα αναλλοίωτη την ταυτότητά του, με κάθε ματιά στον ιστό της πόλης να προσαρμόζεται στην αισθητική μιας άλλης εποχής. Το Κέντρο Επισκεπτών (πρώην Gas station) μας καλωσορίζει με ένα επιβλητικό κτίριο στη μοντέρνα όαση που ακολουθεί. Υπάρχουν μάλιστα διαθέσιμοι χάρτες, όπου τονίζονται τα σημαντικότερα κτίρια της εποχής και καθένας μπορεί να οργανώσει ένα αρχιτεκτονικό tour, θαυμάζοντας έργα των Richard Neutra, Albert Frey, E. Stewart Williams, που ήταν οι κύριοι εκφραστές του κινήματος, καθώς και πολλών άλλων. Στοιχεία από International Style, αλλά και από το Bauhaus, δίνουν τις βάσεις για τη δημιουργία ενός νέου αρχιτεκτονικού στιλ στην συγκεκριμένη έρημο της Καλιφόρνια. Η ενσωμάτωση του κάθε κτιρίου στο ερημικό τοπίο καθιστά το θέαμα μοναδικό. Η φωτογραφική μου προσέγγιση βαδίζει παράλληλα με αυτήν των αρχιτεκτόνων, δίνοντας έμφαση στις απλές καθαρές γραμμές, καθώς και στον περιβάλλοντα χώρο.

132

Palm Springs City Hall, Albert Frey (1952).

133

Bank of America, Victor Gruen Associates (1959).

134

Travel

Ship of the Desert, Wilson & Webster (1936).

135

Motors VOLVO XC40 Ο υπεύθυνος δρόμος προς τη χαρά της οδήγησης του Άρη Γαλανόπουλου

136

ταν η παράδοση, η καινοτομία, η ξεχωριστή σχεδιαστική φυσιογνωμία και το σαφές όραμα για το μέλλον συνδυάζονται, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι μοναδικό. Με την είσοδό της για πρώτη φορά στην κατηγορία των compact SUV με το XC40, η Volvo εγκαταστάθηκε κατά γενική ομολογία στην κορυφή. Το πέτυχε, όχι μόνο παρουσιάζοντας ένα ξεχωριστό και πλήρες σε κάθε του πτυχή αυτοκίνητο, αλλά δείχνοντας επίσης προς τα πού πηγαίνει η αυτοκίνηση και πώς επηρεάζει το μέλλον των ανθρώπων: το XC40 συνδυάζει τη χαρά και την απόλαυση της οδήγησης με μια υπεύθυνη προσέγγιση στη μετακίνηση, που φροντίζει τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

ριστικά που κάνουν το XC40 τόσο ελκυστικό στην καθημερινότητα: υπερυψωμένη θέση οδήγησης, άνεση, έξυπνες λύσεις στην καμπίνα που διευκολύνουν τη ζωή, συνδεσιμότητα και σύγχρονο σκανδιναβικό design, που αποπνέει δυναμισμό και κομψότητα. Η ασφάλεια είναι κορυφαία, καθώς προηγμένες λύσεις όπως το πολυεπίπεδο City Safety φροντίζουν για την προστασία των επιβατών του αυτοκινήτου αλλά και όσων κινούνται γύρω του. Παράλληλα, o οδηγός του XC40 Τ5 Twin Engine έχει τη δυνατότητα να κινηθεί μόνο με τον ηλεκτροκινητήρα, χωρίς θόρυβο, χωρίς εκπομπές καυσαερίων, χωρίς κατανάλωση καυσίμου. Αυτή είναι η μια όψη του μοντέλου: η φιλική προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Το πιο χαρακτηριστικό παραδείγμα αυτής της οπτικής είναι η έκδοση Τ5 Twin Engine με plug-in υβριδική τεχνολογία. Υποδειγματική για κίνηση στην πόλη, προσφέρει στον κάτοχό της τα «αστικά» χαρακτη-

Η άλλη πλευρά του XC40 Τ5 Twin Engine έχει να κάνει με την ευχαρίστηση που μπορεί να προσφέρει στον οδηγό του χάρη στο πανίσχυρο σύστημα κίνησης με το οποίο εφοδιάζεται.

Ο τρικύλινδρος βενζινοκινητήρας και ο ηλεκτροκινητήρας του αποδίδουν μαζί ισχύ 265 ίππων και ροπή που φτάνει τα 425 Nm. Η δύναμη περνά στους τροχούς μέσω ενός εξαιρετικού αυτόματου κιβωτίου επτά σχέσεων που προσφέρει αμεσότητα και ομαλή λειτουργία. Οι κορυφαίες επιδόσεις, η άψογη δυνα-

μική συμπεριφορά σε κάθε είδους δρόμο, η ποιότητα κύλισης και η άνεση που αναδεικνύουν τον premium χαρακτήρα του αυτοκινήτου, μαζί με την κορυφαία ασφάλεια σε κάθε συνθήκη, καθιστούν το XC40 Τ5 Twin Engine ένα υπερπλήρες πακέτο μετακίνησης, που καλύπτει κάθε σύγχρονη ανάγκη.

137

Motors

MAZDA 3 2.0 SKYACTIV-X Πρότυπο οικονομίας του Άρη Γαλανόπουλου

θέση της Mazda για τους κινητήρες είναι γνωστή εδώ και καιρό. Οι Ιάπωνες προτιμούν και εμμένουν στους ατμοσφαιρικούς κινητήρες βενζίνης, δίνοντας προτεραιότητα στη μείωση της κατανάλωσης και τις εκπομπές ρύπων. Τα μηχανικά αυτά σύνολα περιλαμβάνονται στη γενιά κινητήρων Skyactiv-G (στα SkyActiv-D είναι ο 1.800άρης ντίζελ) με αποκορύφωμα το νέας γενιάς μοτέρ Skyactiv-X. Δίχως να μπούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες, ο νέος δίλιτρος κινητήρας διαθέτει έναν επαναστατικό τρόπο ανάφλεξης καυσίμου (από ένα σημείο και μετά, το καύσιμο αυταναφλέγεται λόγω της υψηλής σχέσης συμπίεσης) για βέλτιστη εξοικο-

νόμηση καυσίμου και ρύπων. Μιλώντας με νούμερα, να πούμε πως το μοτέρ χωρητικότητας 1.998 κ.εκ. αποδίδει 180 ίππους και 224 Nm ροπής. Στον κύκλο WLTP η μέση κατανάλωση καυσίμου για τα Mazda 3 Hatchback & Sedan είναι στα 6,9-5,4 λίτρα ανά 100 χλμ., όταν η μέση εκπομπή CO 2 βρίσκεται στα 157122 γρ./χλμ. Στη Σόφια είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το πάντα οδηγοκεντρικό Mazda 3 με τον premium χα-

138

ρακτήρα του και την αψεγάδιαστη ποιότητα στο εσωτερικό. Επικεντρωμένοι στον νέο κινητήρα: πραγματικά μείναμε εντυπωσιασμένοι από την εξαιρετικά χαμηλή κατανάλωση καυσίμου, που κυμάνθηκε στα περίπου 6-7 λίτρα/100 χλμ. Τιμή εξαιρετική για ένα αυτοκίνητο με δίλιτρο μοτέρ βενζίνης. Οι 180 ίπποι δηλώνουν παρόντες σε όλο το εύρος των στροφών και ξεδιπλώνουν τη δύναμή τους στρωτά και ομαλά. Πολύ καλή είναι και η λειτουργία του εξελιγμένου start/stop που οι Ιάπωνες ονομάζουν ISG και με τη χρήση ιμάντα/δυναμό η εμπλοκή του είναι εντελώς διακριτική. Κατά τα υπόλοιπα, το «τριάρι» της Mazda έχει τον τρόπο του να σε κερδίζει με τα δυναμικά του χαρακτηριστικά, που βρίσκουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στο κράτημα και στην άνεση. Ο διάκοσμος παραμένει ο ίδιος, όπως και στις άλλες εκδόσεις, με εξαίρεση μια όμορφη απεικόνιση στην οθόνη αφής, που δείχνει εν μέρει τη λειτουργία του Skyactiv-X. Στη χώρα μας η διάθεση της έκδοσης 2.0 Skyactiv-X ξεκινά τις επόμενες ημέρες με τιμή από 28.406 ευρώ. Φαινομενικά, μπορεί να ακούγεται υψηλή, αλλά σε βάθος χρόνου αντισταθμίζεται από την αξία και τη χαμηλή κατανάλωση του αυτοκινήτου. Στον αντίποδα, πολύ σημαντική είναι η έναρξη της διάθεσης της νέας βασικής έκδοσης του Mazda 3 με τον κινητήρα βενζίνης στα 1.500 κ.εκ., που αποδίδει 120 ίππους και επίσης ξεχωρίζει για την οικονομία καυσίμου. Η συγκεκριμένη βασική έκδοση κινητήρα διατίθεται ήδη στην ελληνική αγορά με τιμή από τις 21.633 ευρώ φέρνοντας το μικρό-μεσαίο μοντέλο της Mazda σε ιδιαίτερα ανταγωνιστική θέση και ως μια πιο δελεαστική πρόταση για τον υποψήφιο αγοραστή.

139

Art

BEAUX-ARTS DE PARIS Φωτογραφίες του Θαλή Πιτούλη

Δύο εντυπωσιακές εικαστικές εγκαταστάσεις, οι οποίες αναπαριστούν δύο μνημειώδεις σκακιέρες με τα αιωρούμενα πιόνια τους, έργο της αρμενικής καταγωγής καλλιτέχνιδας Anna Boghiguian, παρουσιάζονται στην εσωτερική αυλή, με τη γυάλινη οροφή, του Μεγάρου της Beaux-Arts, της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του Παρισιού. Τα 72 εκτιθέμενα έργα απεικονίζουν μια ομάδα στρατιωτών απέναντι σε διαδηλωτές, καθώς και μια ομάδα διανοητών απέναντι σε πολιτικούς που εφάρμοσαν τις ιδέες τους προδίδοντάς τες. Η έκθεση διαρκεί έως την 1η Δεκεμβρίου 2019. Info: Beaux-Arts de Paris 14, rue Bonaparte, 75006 Paris

140

141

Art «A QUATRE MAINS» EXPOSITION NICOLAS LEFEBVRE Φωτογραφίες του Θαλή Πιτούλη

Συγκριτική παρουσίαση έργων του διεθνούς εικαστικού Nicolas Lefebvre μαζί με αυθεντικά παραδοσιακά αφρικανικά έργα και φωτογραφίες της Sara Imloul γίνεται σε δύο παράλληλες εκθέσεις στις γκαλερί Philippe και Lucas Ratton, στην καρδιά του Saint-Germain-des-Prés, στο Παρίσι. Θα διαρκέσουν έως τις 10 Νοεμβρίου 2019. 142

Info: Galerie Philippe Ratton, 11 rue Bonaparte, 75006-Paris. Galerie Lucas Ratton, 33 rue de Seine, 75006-Paris. 143

Art Ο ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΟΣ ALEX KATZ

ΙΣΟΡΡΟΠΩΝΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ POP ART. της Θεοδώρας Μήτσου

144

μεγάλος Αμερικανός καλλιτέχνης Alex Katz γεννήθηκε το 1927 στο Brooklyn και σπούδασε στο Cooper Union της Νέας Υόρκης, ένα από τα πιο αναγνωρισμένα art schools στον κόσμο. Ξεκίνησε τη μακρά του πορεία στη μοντέρνα τέχνη, πειραματιζόμενος με τον κυβισμό και ακολουθώντας το ρεύμα της σχολής Bauhaus. Ως ένας από τους πιο αγαπητούς καλλιτέχνες της Αμερικής, εδώ και έξι δεκαετίες, έχει δημιουργήσει κομψούς πίνακες, όπου απεικονίζει στιγμές και ιδανικά της εύρωστης αμερικανικής κοινωνίας, και έχει γίνει η λυδία λίθος για μια ολόκληρη γενιά νεότερων ζωγράφων.

νακές τους, ο Katz αποφάσισε να «κυριαρχήσει» σε αυτούς ζωγραφίζοντας πιο ευχάριστα και φωτισμένα τοπία. Στη δεκαετία του 1960, το προσωπικό του στιλ άρχισε σταδιακά να εξελίσσεται και να καταγράφει την καλλιτεχνική σκηνή τέχνης της Νέας Υόρκης, ζωγραφίζοντας φίλους ποιητές, όπως ο Frank O’Hara και ο Edwin Denby, σε στιγμιότυπα από κοινωνικές συναναστροφές. Και ενώ ο Andy Warhol και ο Jasper Johns εισήγαγαν την πολιτική στην τέχνη τους, ο Katz ζωγράφισε τη λίμνη και τα δέντρα γύρω από το καλοκαιρινό του σπίτι στο Maine. Ποτέ δεν γνώριζε αν τα έργα του θα ταξιδέψουν, όμως ήξερε πως δεν είναι συμβατικά.

Τη δεκαετία του 1950 άρχισε να ζωγραφίζει, αποτυπώνοντας πρόσωπα και αντικείμενα που συναντούσε σε ήδη υπάρχουσες φωτογραφίες. Όντας πάντα έντονα ανταγωνιστικός, ένιωσε την υποχρέωση να θέσει τη δουλειά του σε άμεση αντιπαράθεση με εκείνη των αφηρημένων εξπρεσιονιστών της εποχής, όπως ο Pollock και ο Mark Rothko: σε αντιδιαστολή με τους μεγάλους, επιθετικούς, macho πί-

Από το 1968 και έπειτα, το Μεγάλο Μήλο είχε βαθιά επίδραση στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής σταδιοδρομίας του ευκίνητου και ψηλόλιγνου Katz. Περιγράφοντας την πόλη ως «αδύνατο, άθικτο τόπο», έχει παραδεχτεί πως η πόλη άλλαξε εντελώς μετά την εμφάνιση του Pollock και πως αυτό με τη σειρά του οδήγησε τον Katz να αναζητήσει αυτό που αποκαλεί «άμεσο παρόν» στα έργα του.

Το θέμα του πίνακα, για τον Katz, είναι σχεδόν αμελητέο: αυτό που έχει σημασία για εκείνον είναι ο αντίκτυπος ενός ολοκληρωμένου έργου ζωγραφικής – της ποιότητας που αποκαλεί «γρήγορο φως». Για εκείνον η επιφάνεια αποτελεί τον πυρήνα. Αντλεί έμπνευση από διαφημιστικά σποτ και καμπάνιες, από την εμπορική απεικόνιση σε διαφημιστικές πινακίδες, ταινίες, τηλεόραση. Πράγματι, οι πίνακές του τη δεκαετία του ’50 ήταν προάγγελος της Pop Art: ζωγράφιζε μεγάλες, μεμονωμένες φιγούρες, σε αντίθεση με ένα μονόχρωμο φόντο. Οι ταινίες επηρέασαν την κοινωνική, ηθική και οπτική ιδέα του για τον κόσμο. Ο τρόπος που μιλούσαν οι άνθρωποι, το ντύσιμο, οι κινήσεις, το βλέμμα. Έντονα συναισθήματα, όπως αγάπη, ευτυχία, εγκληματικότητα και τιμωρία. Συνήθως οι χαρακτήρες στους πίνακές του είναι κομψοί, επαγγελματικά ντυμένοι και λαμπερά φωτισμένοι, σαν μοντέλα. Φαίνονται εύποροι, παρόλο που οι περισσότεροι από τους πίνακές του απεικονίζουν μέτριους ποιητές και ζωγράφους. Η αντίληψή του για τη

ζωγραφική είναι πως αποτελεί το προνόμιο και ανυψώνει τους πρωταγωνιστές μέσα από τα μάτια του. Απορρίπτοντας την ιδέα της αφηγηματικής τέχνης, ο Katz θεωρεί τα έργα του ρεαλιστικά, περιγράφοντας τον εαυτό του ως έναν «φανταστικό μποέμ χαρακτήρα». Παρά την επιτυχία του, πάντα μιλάει ταπεινά για το έργο του και ξεχειλίζει από συναισθήματα όταν αναφέρεται στην Ada, τη σύζυγο και μούσα του, την οποία απεικονίζει με αξιοθαύμαστη συνέπεια από το 1958 σε πάνω από 200 έργα μέχρι σήμερα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Katz έχει παρουσιάσει από το 1959 πάνω από 200 ατομικές και 500 ομαδικές εκθέσεις παγκοσμίως. Έργα του εκτίθενται σε κορυφαία ιδρύματα, όπως το Ιρλανδικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Δουβλίνο, το Whitney Museum of American Art στη Νέα Υόρκη και το Centro de Arte Contemporáneo στη Μάλαγα της Ισπανίας. Επίσης, τα έργα του ανήκουν σε πάνω από 100 επιδραστικές δημόσιες συλλογές παγκοσμίως και έχει διοριστεί μέλος της American Academy of Arts and Letters. 145

Music

KIND OF BLUE MILES DAVIS του Μισέλ Νικολαρέα

αρίσι. Είναι νύχτα, πολλά φώτα, κίνηση, αυτοκίνητα, υποψία βροχής στον αέρα. Η Jeanne Moreau σε μια βόλτα μάταιης αναζήτησης. Ασπρόμαυρα πλάνα προσδίδουν στη noir αισθητική. Και πίσω από όλες τις εικόνες που εναλλάσσονται, η μουσική. Τώρα μάλιστα. Εδώ είναι το θέμα μας. Οι αργές νότες, σχεδόν υπνωτιστικές, της τρομπέτας συνοδεύουν την Moreau και η βροχή έρχεται καταιγιστική. Οι σκηνές ανήκουν στο κλασικό noir «Ασανσέρ για δολοφόνους» του 1958, σε σκηνοθεσία του Louis Malle, και το μουσικό θέμα δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μας εισαγάγει στον κόσμο ενός θρύλου της τζαζ. Ladies and Gents, υποδεχτείτε τον Miles Davis! Είναι παράδοξο, μα αληθινό. Μια στιγμή είναι ικανή να καθορίσει ολόκληρη τη ζωή μας. Αυτό συνέβη σε ένα παιδί γεννημένο το 1926 στο Alton του Illinois των ΗΠΑ, σε ένα τοπικό πανηγύρι κάπου στο Saint Louis, όπου πήγε με τα αδέλφια και τους γονείς του. Εκεί, ένας μαύρος τζαζίστας με μια τρομπέτα, μάλλον αυτοδίδακτος, τον εντυπωσίασε και «blew his mind away», όπως λένε στην Αμερική. Ο μικρός Miles μαγεύτηκε τόσο που απαίτησε από τους ευκατάστατους γονείς του να του αγοράσουν μια τρομπέτα. Ο πατέρας δεν έφερε αντίρρηση και προσέλαβε δάσκαλο να του μάθει τα δέοντα. Στη μητέρα δεν άρεσε καθόλου αυτή η ιδέα. Φανταζόταν τον γιο της να καταλήγει στα πανηγύρια, ενώ είχε άλλα σχέδια για εκείνον. Παρά τις αντιρρήσεις της, ο μικρός συνέχισε τα μαθήματα μουσικής. Εκείνος ο δάσκαλος τον επηρέασε έντονα, καθώς του απαγόρευσε να κάνει «φιοριτούρες», επίδειξη ικανοτήτων και vibrato στη χρήση του οργάνου. Ο νεαρός Davis έμαθε να παίζει την τρομπέτα με τον ήχο τον κλασικό που εκείνη παράγει, με απέριττη, δωρική δεξιοτεχνία, χωρίς ξεσπάσματα εντυπωσιασμού. Το 1944, στα 18 του, ο Miles μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και γράφτηκε, προφασιζόμενος σπουδές, στη διάσημη σχολή Julliard School of Music, αλλά ο αληθινός στόχος του ήταν να δουλέψει μαζί με τον Charlie Parker και τον Dizzy Gillespie, σπουδαίους μουσικούς της τζαζ εκείνης της εποχής. Η μητέρα του προσπάθησε ανεπιτυχώς να τον στρέψει προς τις κλασικές σπουδές. Μάταια. Εκείνος συνέχισε στον δρόμο που είχε χαράξει στο μυαλό του. Στη σχολή ένας καθηγητής του δίδασκε με τελείως διαφορετικό τρόπο από τον προηγούμενο. Απαιτούσε από τον νεαρό μαθητή του την τεχνική του vibrato και επίδειξη των ικανοτήτων του πάνω στο όργανο. Ο Miles αντιτάχθηκε, συγκρούστηκε μαζί του και στον πρώτο χρόνο εγκατέλειψε τις σπουδές και εντάχθηκε σε μια τζαζ μπάντα. Εφηύρε ένα πιο χαμηλότονο στιλ, που γνώρισε στον κόσμο σαν cool τζαζ. Αυτό το στιλ επηρέασε μεγάλο αριθμό γκρουπ που έπαιζαν στη δυτική ακτή. Τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’50 έκανε διάσημη τη Modal jazz, ανοίγοντας νέους δρόμους για μία ακόμα φορά, ηχογραφώντας δύο από τα κλασικότερα άλμπουμ όλων των εποχών στην ιστορία της τζαζ, το «Milestones» το 1958 και το «Kind of Blue» το 1959. Το μουσικό του στιλ διαφοροποιήθηκε από το κοινό «hard bop» ύφος που μεταχειρίζονταν οι άλλοι τζαζίστες. Στην πορεία συμμετείχε σε πολλές μπάντες, γυρίζοντας τις πολιτείες δίνοντας συναυλίες. Σημείο αναφοράς αποτελεί η συνεργασία του με τους Gerry Mulligan, J.J. Johnson, Kenny Clarke και Lee Konitz. Παρόλο που ήταν για σύντομο χρονικό διάστημα, τα τραγούδια που ηχογράφησαν αποτέλεσαν σταθμό και άνοιξαν τον δρόμο για το νέο στιλ «West Coast» της δεκαετίας του ’50.

mancoderadio.com

146

147

Aaron Rapoport, Mark Patiky, Jan Persson /Â Getty Images / Ideal Image

Ο Miles Davis στα παρασκήνια, στην Κοπεγχάγη, στις 2 Νοεμβρίου 1967.

χογράφησε δίσκους με τους σπουδαιότερους Αμερικανούς μουσικούς και τραγουδιστές. Από τους εξαιρετικούς σαξοφωνίστες John Coltrane και Cannonball Adderley μέχρι τη μνημειώδη συνεργασία του με τον Gil Evans και την έκδοση των άλμπουμ «Miles Ahead» (1957), «Porgy and Bess» (1958) και «Sketches of Spain» (1960). Η συνεργασία αυτή θεωρήθηκε μία από τις σημαντικότερες ολόκληρης της ζωής του. Το χρυσό όνειρο όμως ξαφνικά ξεθώριασε. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, τα χρόνια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και των διαδηλώσεων για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών, συνελήφθη από την αστυνομία για κατοχή και χρήση ναρκωτικών, γεγονός που έφερε τεράστια αρνητική δημοσιότητα. Ανάλογα δημοσιεύματα σε όλα τα ΜΜΕ επιτάχυναν το γκρέμισμα του ειδώλου του. Πέρασαν χρόνια αδράνειας, ίσως και δεκαπέντε. Ο ίδιος περιορίστηκε στο σπίτι του γράφοντας μουσική για άλλους. Το 1985, στα εξήντα του, αποφασίζει να κάνει μια παγκόσμια περιοδεία. Το εγχείρημα στέφθηκε με τεράστια επιτυχία. Ταξίδεψε στην Αμερική και στην Ευρώπη. Οι συναυλίες του ήταν sold out. Ο μύθος είχε ζωντανέψει πάλι, ο κόσμος ήθελε να τον δει από κοντά να παίζει την τρομπέτα με τον μαγικό του τρόπο. Ένα αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι τού έδωσε εβδομαδιαία εκπομπή να παίζει μουσική και να κα-

148

λεί σπουδαίους μουσικούς. Επίσης ο ίδιος συμμετείχε σε τηλεοπτικούς διαγωνισμούς εύρεσης ταλέντων. Εκείνη την περίοδο έκανε καινούργιους δίσκους που ανέβηκαν στις πρώτες θέσεις των charts της χώρας και έγραψε μουσική για ταινίες του Χόλιγουντ. Όμως, η επαναφορά δεν κράτησε. Η επιβαρυμένη υγεία του από τη χρήση ναρκωτικών καθώς και η υπερκόπωση τον κατέβαλαν. Ήταν 65 όταν μια πνευμονική εμβολή επέφερε τον θάνατό του σε νοσοκομείο της Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Το ημερολόγιο έγραφε 28 Σεπτεμβρίου 1991. Στην προσωπική ζωή του έκανε δύο γάμους, με την Betty Davis και την Cicely Tyson. Η μουσική κληρονομιά του είναι αναμφίβολα σημαντική. Εξέλιξε την jazz, μέσα από τις συνθέσεις αλλά και τις συνεργασίες του με εμβληματικές προσωπικότητες και την παραγωγή πολλών δίσκων. Παράλληλα έπαιξε ρόλο στο θέμα των διακρίσεων και του ρατσισμού στον χώρο της μουσικής. Μαζί με τον Louis Armstrong, τον Duke Ellington και τον Charlie Parker, ο Davis θεωρείται ένας από τους καλλιτέχνες με τη μεγαλύτερη επίδραση στον χώρο της jazz. Εξάλλου, όπως είπε και ο ίδιος: «Ο καθένας μπορεί να παίξει. Οι νότες είναι μόνο 20 τοις εκατό. Η διάθεση του γ... που παίζει είναι το 80 τοις εκατό».

Music

Ο Miles Davis, με εντυπωσιακή δερμάτινη ένδυση, παίζει την τρομπέτα του. 149

Society

Save the Wolves της Μαριανίνας Πάτσα

μύθος του «κακού λύκου» πέθανε. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου οδήγησε, μαζί με τους ανθρώπους, και τον λύκο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αν και κανονικά προτιμά να μένει σε ορεινές περιοχές χωρίς έντονη ανθρώπινη παρουσία. Η συνεχής αποψίλωση των δασών, η εκμετάλλευση των εκτάσεων, η αστικοποίηση, το ανεξέλεγκτο κυνήγι και η λαθροθηρία, που μείωσε δραματικά τα θηράματα, εξανάγκασαν τις αγέλες των λύκων να προσεγγίσουν περιοχές με πιο έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο λύκος χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προστασία από ό,τι ο άνθρωπος. Ήταν χαρακτηρισμένος ως επιβλαβές είδος μέχρι το 1985. Έως το 1991 παρέμεινε απλώς «θηρεύσιμο θήραμα» κι έκτοτε τέθηκε σε καθεστώς προστασίας. Σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο για τα απειλούμενα ζώα της Ελλάδας, τοποθετείται στην κατηγορία «τρωτό». Σε διεθνές επίπεδο, όμως, δυστυχώς βρίσκεται στην κατηγορία «μειωμένου ενδιαφέροντος». Ο λύκος κάποτε ήταν το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη, καλύπτοντας σχεδόν όλο το βόρειο ημισφαίριο. Σήμερα, εξαιτίας της συστηματικής του εξόντωσης, συναντάται σε μικρούς πληθυσμούς κυρίως στις σκανδιναβικές χώρες και στα ανατολικά της Ευρώπης, ενώ πρόσφατα επανεμφανίστηκε σε Γαλλία, Ελβετία και Γερμανία. Στην Ελλάδα, υπολογίζεται πως υπάρχουν μόλις 600 άτομα. Το WolfWatcher (www.wolfwatcher.org) είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός στις ΗΠΑ που εστιάζει αποκλειστικά στην προστασία αυτού του θαυμάσιου θηλαστικού, έχοντας στόχο τη μακροπρόθεσμη ανάκαμψη και διατήρησή του.

150

151

Robert Downie / Getty Images / Ideal Image

152

Society

οργανισμός λειτουργεί με εθελοντές, παρέχει εκπαιδευτικά προγράμματα για κάθε ηλικία, συμμετέχει σε δραστηριότητες που προάγουν την ευαισθητοποίηση των πολιτών και τη συμμετοχή τους στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σχετικά με τους λύκους. Τονίζει, δε, σε κάθε ευκαιρία ότι είναι πολύ σημαντικό όλες αυτές οι αποφάσεις να λαμβάνονται με κύριο γνώμονα την επιστήμη, σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης. Με μότο το «Εκπαιδεύουμε, υποστηρίζουμε και συμμετέχουμε», o WolfWatcher φέρνει σε επαφή ανθρώπους με τον κοινό αυτό σκοπό, ενώ παράλληλα ασκεί πιέσεις στις κυβερνήσεις, ώστε ο λύκος να μη μείνει στην Ιστορία ως ένα ακόμα θαυμάσιο ζώο που δυστυχώς εξαφανίστηκε εξαιτίας του ανθρώπου.

153

VS Mancode Gang

HIST OIRE D’O

• Είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα, που δημοσιεύτηκε το 1954 από τη Γαλλίδα συγγραφέα Anne Desclos. Το βιβλίο το υπέγραψε με το ψευδώνυμο Pauline Réage. • Ηρωίδα είναι η «O», μια φωτογράφος μόδας που, προκειμένου να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές επιθυμίες του συζύγου της, πηγαίνει τρόφιμος στον πύργο Roissy, όπου λειτουργεί μια ιδιωτική σχολή σαδομαζοχισμού ώστε να εκπαιδευτεί ως μια υπάκουη και πειθαρχημένη ερωτική παρτενέρ. • Προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από φεμινιστικές οργανώσεις. • Είναι το πιο πολυδιαβασμένο γαλλικό μυθιστόρημα του 20ού αιώνα, μετά τον «Μικρό Πρίγκιπα», και κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο «Prix des Deux Magots» το 1955. • Οι αστυνομικές αρχές μήνυσαν τον εκδότη για προσβολή δημοσίας αιδούς. Η κατηγορία απορρίφθηκε από τη δικαστική αρχή, ωστόσο επιβλήθηκε απαγόρευση δημοσίευσης του βιβλίου για αρκετά χρόνια. • Η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου έγινε το 1975, με την ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία του Just Jaeckin. 154

EM MANU EL L E

• Είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα, που δημοσιεύτηκε το 1967 από την Emmanuelle Arsan. • Ήταν το ψευδώνυμο των Marayat και Louis Jacques Rollet-Andriane. Η «Emmanuelle» αποκαλύφθηκε αρχικά ότι γράφτηκε από τη Marayat, προκειμένου να αποκρύψει την ταυτότητα του συζύγου της, Γάλλου διπλωμάτη που βρισκόταν στην Ταϊλάνδη. • Αν και το μυθιστόρημα υπονοούσε μερικές φορές ότι είναι μια οιονεί αυτοβιογραφία, αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο πραγματικός συγγραφέας ήταν ο σύζυγός της Louis-Jacques Rollet-Andriane, αν και έχει επίσης υποστηριχθεί ότι και οι δύο σύζυγοι μπορεί να συνέβαλαν. • Πρωταγωνίστρια η «Emmanuelle», μια 19χρονη που ταξιδεύει στη Μπανγκόκ για να συναντήσει τον σύζυγό της. Σύντομα τον απατά και ανακαλύπτει την αμφισεξουαλικότητά της σε μια ιδιωτική λέσχη, στην οποία τα μέλη της ενδίδουν σε ερωτικούς πειραματισμούς. • Παρόλο που η επίσημη κυκλοφορία το βιβλίου χρονολογείται το 1967, κυριαρχεί η άποψη ότι πρωτοδημοσιεύτηκε το 1959, χωρίς υπογραφή συγγραφέα. • Η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου έγινε το 1974, με την ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία του Just Jaeckin, στην οποία πρωταγωνιστούσε η Sylvia Kristel. 155

BaR-Resto HOTEL

Bagatelle NYC της Κατερίνας Ρωμανού

την καρδιά του Meatpacking District στο Μανχάταν, το Bagatelle αποτελεί, για περίπου μία δεκαετία, το talk of the town. Συνδυάζοντας την πολυτέλεια με το joie de vivre, οι ιδιοκτήτες Remi Laba και Aymeric Clemente θέλησαν να δημιουργήσουν ένα μοντέρνο εστιατόριο, το οποίο θα προσφέρει μια αυθεντική εμπειρία στους πελάτες του. Η εμπειρία αυτή μοιάζει με ένα ταξίδι στον γαλλικό νότο, κατά την οποία ο καθένας μπορεί να γευτεί ένα υψηλής ποιότητας μενού, συνοδεύοντάς το με ένα σπάνιο και ακριβό γαλλικό κρασί από τον εντυπωσιακά μακροσκελή κατάλογό του. Από το μενού ξεχωρίζει ο ψητός αστακός, το κοτόπουλο με τρούφα και η σπιτική σούπα με σάλτσα τρούφας και παρμεζάνα.

156

Όσο περνάει η ώρα, τα φώτα από τους επιβλητικούς πολυελαίους χαμηλώνουν, τα έργα τέχνης που κοσμούν τους τοίχους κρύβονται, η μουσική δυναμώνει και η ατμόσφαιρα αλλάζει. Όλοι παρασύρονται από την ενέργεια που δημιουργούν οι mainstream επιτυχίες των ’80s και ’90s που ηχούν στην αίθουσα, και ο χώρος μετατρέπεται σε nightclub. Τα ποτήρια του κρασιού τώρα αντικαθίστανται από τα signature cocktails του bar. Θαμώνες με εκλεπτυσμένο γούστο, φαγητό με άριστες κριτικές και καλοδουλεμένα ποτά υπόσχονται να σας προσφέρουν μια μοναδική μεσογειακή εμπειρία. Info: 1 Little W 12th St, New York 10014, US

157

Event

MANCODE HONORS

NICOLAS

LEFEBVRE

Photos by Studio Panoulis

της Ελένης Χρίστικα

Τον διακεκριμένο Γάλλο εικαστικό Nicolas Lefebvre τίμησε το MANCODE με ένα cosmopolitan party στο Athénée Athens. Οι ξεχωριστοί καλεσμένοι, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, στελέχη των media και της επικοινωνίας, γνώρισαν από κοντά τον Nicolas, ο οποίος, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, δημιούργησε το έργο «Sibyl» αποκλειστικά για το MANCODE. Αργότερα, στη διάρκεια του party, στα decks ήταν ο Θαλής Πιτούλης. Χορηγοί της βραδιάς ήταν δύο κορυφαία γαλλικά brands, η βότκα Grey Goose και η μπίρα 1664 Blanc της Kronenbourg.

158

159

Advertising Stories

160

161

THE PROpOSAL

REVENGE BY ELLEN VON UNWERTH www.twinpalms.com

CREDITS Διευθύνσεις – Shooting (σελ. 90-101)

LOUIS VUITTON BOUTIQUE ATHENS: Βουκουρεστίου 19, Αθήνα. NIKOS APOSTOLOPOULOS: Σκουφά 18 και Ηρακλείτου, Αθήνα. HUBLOT BOUTIQUE ATHENS: Σταδίου 3, Αθήνα. DELUX HELLAS: Δεδούση 5, Ηλιούπολη. BOSS BOUTIQUE ATHENS: Αμερικής 19, Αθήνα. KATERINA VASSOU: Σκουφά 2, Αθήνα. FASHION SQUAD: Νάξου 13, Γλυφάδα. MCM BOUTIQUE ATHENS: Ξάνθου 2, Αθήνα. ATTICA THE DEPARTMENT STORE: Πανεπιστημίου 9, Αθήνα, τηλ. 211-1802500. NOTOS: (Gant, Lacoste, Trussardi, Bostonians), Σταδίου και Αιόλου, Αθήνα. NAVY&GREEN: The Mall Athens, Α. Παπανδρέου 35, Μαρούσι. TOMMY HILFIGER: The Mall Athens, Α. Παπανδρέου 35, Μαρούσι. ROCOCO: Παραδεισίων 25-27, Γαλάτσι

Διευθύνσεις – Style (σελ. 102-109)

ATTICA THE DEPARTMENT STORE: Πανεπιστημίου 9, Αθήνα, τηλ. 211-1802500. BOSS STORES: Αμερικής 19, Κολωνάκι, τηλ. 210-3389080 / Κολοκοτρώνη 8, Κηφισιά, τηλ. 210-8017879 / Λαζαράκη 20, Γλυφάδα, τηλ. 210-8986378. BOSS SHOP: Attica, Τσιμισκή 48-50, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2311-819184. Κεντρική διάθεση: HUGO BOSS HELLAS LLC, Αμερικής 19, Αθήνα, τηλ. 216-9002300. DE RIGO HELLAS: Κεντρική διάθεση, τηλ. 210-6826326. FASHION SQUAD: Αποκλειστικός αντιπρόσωπος τηλ. 210-9607225. GOFAS JEWELRY: Σταδίου 3, Αθήνα, τηλ. 210-3317540. MCM: Ξάνθου 2, Κολωνάκι, τηλ. 210-7225910. NOTOS: Σταδίου και Αιόλου, Αθήνα, τηλ. 210-3245811. ROCOCO: Κεντρική διάθεση: τηλ. 210-2224480. ROKWELL: Αναγνωστοπούλου 11, Αθήνα, τηλ. 210-7223336. ROLEX HELLAS: Βαλαωρίτου 5, Αθήνα, τηλ. 210-3621138 / Κολοκοτρώνη 1, Αθήνα, τηλ. 210-3235909. SWATCH GROUP GREECE: Μαντζαγριωτάκη 3, Καλλιθέα, τηλ. 210-9565656. 162

163

164