16
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Οι κοινοτοπίες ήταν μπόνους. Αναβολή. Κι όμως, έπρεπε επιτέλους να σκεφτεί λογικά και να δράσει. Η Πατησίων ήταν ασυγχώρητη αν δεν σκεφτόσουν λογικά. Τι διάολο, όλη του τη ζωή εκεί την είχε φάει. Του άρεσε να φαντάζεται την προπολεμική Πατησιών, από την Αγ. Βαρβάρα μέχρι την πλατεία Αγάμων, σαν ζωντανό οργανισμό που είχε δραπετεύσει από τα κυριλλικά παραληρήματα του Στάνισλαβ Λεμ και τα ακινητοποιημένα πλάνα του Ταρκόφσκι. Ένας δρόμος που ζούσε κι εξόριζε τους κολασμένους βόρεια, υπερβόρεια, στην Κυψέλη, στην Άνω Κυψέλη, στον παγετώνα της Βελβενδού, εκεί όπου ορδές αδηφάγων πολικών μελισσών ρούφαγαν το μεδούλι και το μέλλον τους. Είχε συμβεί ποτέ αυτό; Είχε φαντασία, αλλά κι αυτή τρακάρισε με ένα τσαλακωμένο κίτρινο τρόλεϊ κατασκευασμένο πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Απώλειες, προς το παρόν, άγνωστες.