Reportage | Wrakduik Aqaba
Malini Witlox.
Silvia Waajen.
EEN FOTOGENIEK
Sommige duikstekken kun je honderd keer bezoeken en ze vervelen nooit. De Cedar Pride bij Aqaba is er een van.
20
Onderwatersport | september - oktober 2020
21
20.000 duikers De inwoners van Aqaba leven al eeuwenlang van het werk in de haven. De laatste tien jaar is het aantal inwoners van de havenstad sterk gegroeid van 10.000 naar 100.000. Er komen ook steeds meer duikers: er wordt streng op gelet dat koralen door duikers niet worden aangetast, legt duikschoolmanager Rajae uit. ‘Op de plek waar nu de grote scheepshaven ligt, lag vroeger koraal. Toen rond 2000 begonnen werd met de bouw van een nieuwe haven is het koraal verplaatst naar een nieuwe plek richting de Saoedische grens. Ongeveer tachtig procent van het koraal heeft het overleefd.’ Aqaba trekt nu 20.000 duikers per jaar. Rajae: ‘Vluchten naar Jordanië waren altijd duur, maar het laatste decennium vliegen er meer goedkope maatschappijen op zoals Easyjet en Ryanair. Toeristen die vroeger naar hoofdstad Amman vlogen, vliegen nu rechtstreeks naar Aqaba en bezoeken dan de gouden driehoek met Wadi Rum en Petra.’ Het Sinai Divers duikcentrum ligt aan het strand bij het Mövenpick Resort Tala Bay, op twintig kilometer ten zuiden van het stadscentrum. www.sinaidiversaqaba.com
Bij Aqaba zijn meerdere wrakken afgezonken.
Boven: Diep wrak: Al Shorouk. Onder: De hoge mast is begroeid met “blaasjeskoraal”.
Het is volgens sommigen het mooiste wrak van de Rode Zee, maar in elk geval het mooiste wrak van Aqaba. We maakten drie duiken op de Cedar Pride en zagen elke keer weer wat nieuws. Om het 74 meter lange Libanese vrachtschip aan de buitenkant te verkennen heb je al meerdere duiken nodig. Alleen al bij het kraaiennest kun je een uur blijven hangen, zo mooi is het begroeid. De Cedar Pride ligt op ongeveer 26 meter diepte in de Golf van Aqaba. Om het voor toeristen aantrekkelijk te maken zijn hier meerdere wrakken afgezonken. Zo kun je hier duiken op een Lockheed Tristar L-1011, de Al Shorouk, de Tristan, de Taiyong en een Hercules C130 transportvliegtuig. Vlakbij de Hercules ligt een M42 Duster: een stuk luchtafweergeschut op het onderstel van een tank. En sinds februari is er het Underwater Military Museum met negentien legerobjecten zoals een helikoper, een tank, een militaire kraan, een ambulance en afweergeschut allemaal tussen de vijftien en dertig meter diepte (zie ook Onderwatersport juli-augustus 2020). Het vrachtschip Cedar Pride lag in 1982 in de haven van Aqaba toen brand uitbrak in de machinekamer. Twee bemanningsleden kwamen om het leven. Niemand accepteerde de verantwoordelijkheid voor de rekening van het vrachtschip dat zwaar beschadigd aangemeerd lag. Het werd daarom op initiatief van koning Abdoellah II (zelf een fanatiek duiker) in 1985 afgezonken op de plek waar ze nu op haar zij ligt,
met de mast richting Egypte. ‘Het schip ligt op haar zij en over twee riffen heen, waardoor je er op 26 meter diepte onderdoor kunt zwemmen,’ legt Paul Rose van duikschool Sinai Divers uit. Tijdens de duikbriefing wijst hij op een groot bord verschillende plekken aan. Het bovenste deel van het schip ligt op zeven meter waardoor het ook voor beginnende duikers goed bereikbaar is. Het schip heeft deels een open ruim waar je met meerdere duikers naast elkaar doorheen kan zwemmen.
Smalle gangen De eerste duik naderen we het schip vanaf de voorsteven, waar al veel leven zit. Het vrachtschip is bij onze duik van voor tot achter goed te zien. Van voor naar achteren verken ik langzaam het wrak. Het uitkijkpunt is het mooist. De hoge mast is begroeid met blaasjeskoraal en broccolikoraal (Litophyton arboreum) waar verschillende jonge visjes omheen zwemmen. Wat een schitterend wrak, zowel binnen als buiten. Binnen zie ik onder meer een school sergeant-majoors, twee koraalduivels en een puffer die in het schip lijken te wonen. Ik zwem door de smalle gangen en door het grote ruim. Naast het schip ligt een ponton. Ook geen kleine jongen, maar vergeleken met het tachtig meter lange vrachtschip lijkt het alsof Klein Duimpje de reus bezoekt. We hebben afgesproken dat we na ongeveer een uurtje verzamelen bij de boeg. En terwijl we onze veiligheidsstop maken
zie ik dat het touw dat naar de boei loopt schitterend is begroeid met allemaal zachte koralen. Hier willen we zeker nog een keer op duiken. De eerste duik kon ik de machinekamer niet vinden, dus Paul belooft me bij de tweede duik een stukje te gidsen. We benaderen het schip weer via de voorkant en we zwemmen een gang in. Geen wonder dat ik het niet kon vinden, want opeens duikt hij een gat in het plafond in dat ik helemaal over het hoofd heb gezien. We komen in een kleine kamer met nog wat kleinere ruimtes waar Paul zich met zijn sidemounts doorheen wringt. Fotograaf Silvia is achtergebleven, het eerste gat was voor haar grote camera al te klein en ook ik pas met de fles op mijn rug niet door alle gaten. Terwijl Paul zich al minutenlang prima vermaakt in de donkere kamer, besluit ik weer naar buiten te zwemmen. We hebben geen lijn gelegd, waar kwam ik alweer vandaan? Door dat kleine gat? Vanaf de binnenkant lijkt het nog kleiner, maar ik ga nog ander kamertje binnen waar ik wat licht binnen zie vallen. Er zit een gat in de boeg, net groot genoeg om naar buiten te zwemmen en ik bevind me weer buiten het schip.
Wedstrijd Ik zwem het grote laadruim in en vind ergens een luchtkamer, maar houd mijn ademautomaat in. Een groot bord waarschuwt dat de lucht verontreinigd kan zijn. Het is een topduik. Niet voor niets wordt de Cedar Pride een van
23
1
Er zit een gat in de boeg, net groot genoeg om naar buiten te zwemmen
2
3
1. Zwemmen door de smalle gangen en het grote ruim. 2.De Cedar Pride ligt op haar zij over twee riffen heen. 3. Om het 74 meter lange Libanese vrachtschip aan de buitenkant te verkennen heb je al meerdere duiken nodig.
de meest fotogenieke wrakken van de rode zee genoemd. Ik zie in het ruim een pyjamaslak met de kenmerkende geel-blauwe strepen en omhoogstekende kieuwen en rinoforen. Je kunt hier tien keer op duiken en elke keer vallen weer nieuwe dingen op. Zo zie ik nu ook de schroef aan de zijkant van het schip en nog twee cabines die ik tijdens de eerste duik niet verkend heb. Het is inmiddels druk geworden bij de duikschool want de volgende dag start een internationale fotowedstrijd met teams uit onder meer Italië, Israël en Libanon. De fotografen hebben net een oefenduik gemaakt op het huisrif. De jury van de fotowedstrijd besluit waar we heen gaan. Dat is helaas niet de Tristar, een ander wrak (van een passagiersvliegtuig) dat op ons lijstje staat om te bezoeken. Maar twee extra duiken op de Cedar Pride is ook geen straf. Als
een van de eersten liggen we in het water, maar al snel wordt het druk bij de boeg. Iedereen wil het mooiste plaatje. Ik besluit de andere kant van het schip te verkennen. Ik zie uit de bodem een klein sprietje steken, pak mijn lamp en kijk wat beter. Het gaat om een zes centimeter groot rood wit gestreept diertje dat qua poten het midden houdt tussen een kreeft en een garnaal. Het is de banded coral shrimp, een tienpotigensoort die meestal op dezelfde plek blijft. De witte antennes gebruiken ze om vissen een seintje te geven dat ze gepoetst kunnen worden. In het ruim zie ik nog een ander dier kruipen. Het lijkt op een egel die allemaal oogjes op zijn stekels heeft. Zo traag als een slak kruipt hij over de grond; het lijkt wel een soort van bol met haar. De giftige leer-zee-egel is meestal ’s nachts actief maar in dit deel van
het ruim is het donker, waardoor hij klaarwakker is. Het diertje is genoemd naar de extreme pijn die hij toebrengt met zijn stekels.
Regen Drie duiken op dezelfde stek en drie keer zie ik totaal verschillende dingen. De deelnemers aan de fotowedstrijd is een duiktijd van zestig minuten opgelegd en ook ik begin aan mijn veiligheidsstop. Het ankertouw gaat inmiddels heen en weer en aan boord van de Harmattan klimmen is door de golfslag lastig. Het waait hard en het regent. De middagduik op het wrak wordt dan ook afgelast. Begrijpelijk, maar ook jammer. Want ik ben ervan overtuigd dat ik nu weer andere dingen ga zien. Hier willen we nog wel een paar keer in een toekomstige vakantie op duiken, laat al die andere stekken maar zitten. |
25