Column Augusta

COLUMN

Pijn in het hart

De tuin was een plaatje: het terrasje, zelf aangelegd met de afgebikte stenen die ooit deel uitmaakten van de muur waar nu openslaande deuren binnen en buiten verbonden. De forsythia die de lente inluidde, gevolgd door de dieppaarse sering en de boeren jasmijn. De zorgvuldig gesnoeide klimrozen die de afscheiding met de buren zomers voorzagen van geur en kleur. Het grasveld waar de tent werd opgezet als startsein van de vakantie. Een welkom thuis na school, waar de kinderen ter plekke hun tas dropten om de hond te begroeten, binnen iets lekkers te ‘scoren’ en buiten op de schommel waar ze allang te groot voor waren, lekker op te eten. Een tuin waaraan ze, net als aan het huis gehecht, waren.

En toen kwam dat onzalige plan. Het woonmagazine waar hun moeder voor werkte, wilde een reportage over de aanleg van een door een bekende architect ontworpen tuin. In haar enthousiasme bood ze hun tuin aan. Prachtig zou het worden, hield ze haar gezin voor. Want zeg nou zelf: dat gras was al zo lang niet meer wat het geweest was. En op het terrasje was het altijd wiebelen geblazen. En naast de schommel kon ook de trampoline wel weg. Hoe vaak werd daar nog helemaal op gesprongen?

‘Heel vaak!’ riepen haar tieners in koor. Ook haar man was niet overtuigd: hoe lang ging die grap duren? En wat was nou precies de meerwaarde? Hij had haar nooit horen klagen over de tuin: haar hele ziel en zaligheid lag erin. Dus waarom moest die opeens op de schop? En wat waren de plannen precies? Hadden ze zelf nog wel iets in te brengen?

Dat wilden de kinderen ook graag weten. De oudste zoon bedong dat het gras in ieder geval moest blijven en dochterlief wilde eventueel op de plek van de trampoline een echte ren voor haar konijnen. Op hun gezamenlijke moodboard dat verrassend veel weg had van hun al bestaande tuin, hadden ze hun wensen nauwkeurig uitgetekend.

De graafmachine kwam, het terras verdween in de grote containerbak, de sering kon blijven staan – een wens van de moeder zelf – maar de boerenjasmijn werd net als de hortensia’s afgevoerd.

Onderhouds- en milieuvriendelijk, dus niet alleen grote grijze stenen voor het terras en het pad, maar tussendoor rotspartijen met inheemse plantensoorten, grassen en wilde bloemen die het jaar daarop zich volop zouden laten zien.

Gazongras trok geen vlinders en ook het konijnenhok was niet in het ontwerp meegenomen. In plaats daarvan hadden ze nu een bijenkorf. De plannen hadden al vastgestaan, het woonmagazine was het uitgangspunt geweest. Niet de bewoners. De enige die enthousiast leek te zijn over het resultaat was de moeder van het teleurgestelde gezin.

‘Het moet nog tot wasdom komen,’ verdedigde ze zich tegenover haar man die haar verweet haar ziel aan de duivel te hebben verkocht. ‘En het kost ons geen cent!’

Dat geld echter het criterium niet was, net zomin als de kortstondige roem in het magazine, hoefde niemand haar meer te vertellen toen overal de hortensia’s bloeiden, ze haar kinderen niet meer zag dollen op het gras en ze zich ontheemd voelde in haar eigen achtertuin.

Aan dit voorval moest ik denken toen de protesten van de bewoners van Bergen over de plannen voor het hart van het dorp weer losbarstten. Een slepend verhaal dat al tien jaar speelt en steeds weer op hetzelfde verzet stuit. Ook hier is de vraag: wiens belang wordt gediend? De (gedeeltelijk) grondeigenaar aan wie het project lijkt te worden gegund, de projectontwikkelaar die deze miljoenendeal natuurlijk niet wil laten schieten, de ambtenaar die mogelijk te voorbarige beloften heeft gedaan, of het thuisgevoel van vele bewoners?

Augusta Verburg is naast schrijver ook organisatieadviseur voor cultuur- en transformatieprocessen. Persoonlijke ontwikkeling op basis van astrologie staat hierin centraal. Zie ook www.augustaverburg.nl.