Kruiskenshoeve zet in op ‘zinvol geplukt’-fruitsap

Waardevolle bezigheid én een warm nest voor jongeren

Begin maart vierde de Kruiskenshoeve in Sint-Laureins zijn 18de verjaardag. In die tijd is de vzw uitgegroeid tot een begrip in de buurt. Hier neemt bezieler Robert Accoe jongeren die een time-out nodig hebben onder zijn vleugels en gaat met hen aan de slag in de natuur. “We maken onder meer de omgeving afvalvrij met pony en kar, werken in de moestuin en oogsten fruit om confituur en sap te maken.” Om dat laatste efficiënter te kunnen aanpakken, vraagt de Kruiskenshoeve hulp.

Robert Accoe (links) en 'zijn gasten'

“Graag zouden we plukstokken aanschaffen voor jongeren die hoogtevrees hebben en de ladder niet op durven tijdens de oogst”, vertelt Robert Accoe. “Een soort carport hebben we ook nodig. Dan kunnen we grotere hoeveelheden fruit overdekt bewaren en veel meer sap laten persen.” De drank verkopen Robert en ‘zijn gasten’ op hun Kruiskenshoeve en, als er straks genoeg is, ook in enkele buurtwinkels. Om de productie te kunnen opdrijven en zo de werking van hun vzw te blijven bekostigen, organiseren ze een crowdfunding. Behalen ze hun streefbedrag van 5.000 euro, dan wordt dat verdubbeld door #Regiokracht.

Geen zorgboerderij

“Wij zijn geen zorgboerderij met veeteelt of tuinbouw, waar het productieproces centraal staat. We hebben geen landerijen, wel een moestuin en een speelweide met een pony, een ezel, schapen en kippen. Dat laat ons toe om volledig te focussen op de jongeren die hier naartoe komen. We werken buiten, volgens de seizoenen, omdat ik geloof in de heilzame werking daarvan. De natuur brengt rust. Eigen opbrengst is hier niet. Gelukkig krijgen we veel hulp uit de buurt. Ons fruit oogsten we bij boeren en buren met fruitbomen in de tuin. Soms belt iemand die een overschot aan paletten heeft die we tot brandhout mogen klieven om warm te blijven in de winter. Kunnen we iets terugdoen, zoals takken helpen opruimen of moestuinbakken plaatsen op de lagere school, dan doen we dat met plezier.”

Schrijnende situaties

De uitstekende manier van samenwerken met buurtbewoners is gegroeid door de jaren heen. “In het begin kreeg ik wel eens de vraag of ik niet bang was, met die jongeren in mijn hoeve”, lacht Robert. “Natuurlijk niet. Niemand kiest waar zijn wieg staat. Sommige kinderen gaan hun hele leven van instelling naar instelling. Dan is het niet verwonderlijk dat ze het moeilijk hebben en al eens een strafbaar feit plegen.” Als voormalig jeugdinspecteur bij de Gentse politie weet Robert waarover hij het heeft. “Ik heb heel schrijnende situaties gezien. Destijds nam ik geregeld jongeren mee naar huis, zodat ze een veilig dak boven het hoofd hadden, al was het maar voor een nacht.”

Warm nest

Toen Roberts pensioen lonkte en zijn moeder overleed kon hij de ouderlijke hoeve omtoveren tot een meer permanente opvangplaats. Intussen krijgt de vzw verzoeken van jeugdinstellingen uit het hele land, want plaatsen waar jongeren in nood even op adem kunnen komen, zijn er nog steeds veel te weinig. “Sommigen zijn hier op vraag van een CLB, omdat ze continu spijbelen of geschorst zijn. Anderen verblijven in een psychiatrische instelling, maar komen één of meerdere dagen per week naar hier omdat ze er tussenuit moeten. Ook is er één slaapplaats voorbehouden voor een jongere die even nergens anders terechtkan. Dat is niet veel, maar dat is een bewuste keuze om de beste ondersteuning te kunnen bieden. Ik vraag nooit naar iemands verleden, al komen de verhalen vaak vanzelf boven. Iedereen heeft sterktes. Daar focussen we op. Ik zat als kind zelf bij deze stoof, dit huis was voor mij een warm nest. Dat wil ik deze jongeren ook bieden.”

Dirk Vogelaere

Dirk Vogelaere ontvangt Robert en ‘zijn gasten’ al jaren op zijn boerderij. Ze mogen er appels plukken om sap van te maken. Ze helpen Dirk ook zilverbessen te oogsten voor het lokale Farmhouse Sour-bier: “Omdat de samenstelling van de groep wisselt is het moeilijk om een band op te bouwen met de jongeren, maar ik zie elke keer dat ze ervan genieten om buiten bezig te zijn. Hun wereld wordt een stukje groter. De meesten zitten niet graag met de neus in de boeken, maar zo merken ze dat ze hun toekomst ook op een andere manier kunnen vormgeven. Ze worden hier zeker geïnspireerd.”

“Ik heb Robert leren kennen toen ik 11 jaar was en in de bijzondere jeugdzorg zat”, vertelt Dirk Paret. “Hij ging als vrijwilliger mee op fietstocht met onze groep, twee weken lang. Naar Compostella, als ik me niet vergis. Nadien ging ik geregeld langs op de Kruiskenshoeve. Af en toe een dag in een andere omgeving doorbrengen deed me deugd. Ik hielp de moestuin onderhouden, de dieren eten geven, evenementen zoals barbecues organiseren. Intussen ben ik dertig, maar ik ga nog soms helpen bij Robert. Als het dak hersteld moet worden Robert Accoe of als er een fiets- of wandeltocht op het programma staat. Hij is voor mij de opa die ik nooit heb gehad. Hij heeft me bijvoorbeeld ook geholpen bij een verhuizing. Als ik het soms nog moeilijk heb, blijft Robert voor me klaarstaan. Hij pusht nooit, bij niemand. Hij laat je naar hem komen met je verhaal en luistert. Dat is schitterend.”