Taiwan
2553-2554ลักษณ์ เกษมสุข
สนิท เคนโซ่ ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะทำงาน ในห้องนั่งเล่นเล็กๆ ก็ไม่มีใครอยู่ รองเท้าของแขก เหลืออยู่ไม่กี่คู่ ฉันโยนของวางไว้สักพัก เหลียวมองแบบงงๆ ก็มีผู้หญิงญี่ปุ่นคนหนึ่งเดิน ออกมาจากห้องนอน ท่าทางจะเป็นแขกของที่นี่ เธอพูดภาษาอังกฤษดีมาก ฉันรีบ ฉวยจังหวะดักถามหา เคนโซ่ เสียเลย สาวญี่ปุ่นใจดี ไปที่โต๊ะทำงานเจ้าของโฮสเทล แล้วหยิบโทรศัพท์มือ ถือของโฮสเทลที่ติดป้ายว่า “ถ้ามีธุระอะไร สามารถใช้โทรศัพท์นี้โทรหาผมได้” เธอโทรไปส่งภาษาญี่ปุ่นเรียก เคนโซ่ มาจัดการเช็คอินให้ฉัน “มูชิๆ เคนโซ่ซัง โน่นนี่นั่น นั่นนี่โน่น ภาษาญี่ปุ่นขั้นสูง แปลไม่ออกๆ ฯลฯ” ส่งภาษากันเสร็จ เธอก็หันมาบอกว่า ให้รออยู่ตรงนี้สักครู่ เดี๋ยวเคนโซ่ กำลังจะขึ้นมา ฉันขอบคุณแล้วก็คิดว่า ท่าทางที่นี่จะเป็นอาณาจักรชาวญี่ปุ่นอย่างที่ โฆษณาไว้จริงๆ รอไม่นาน ชายวัยรุ่นสูงโย่ง ผมสั้นดัดหยิก แถมดัดฟัน หน้าตาถูกระเบียบก็ ปรากฎตัวขึ้น ฉันดีดตัวขึ้นทันที แล้วรีบบอกเป็นชุดว่า เป็นคนที่จองไว้มาเช็คอิน มาเร็วกว่ากำหนดนิดหน่อย จะขอฝากกระเป๋าไว้ก่อนนะ เจ้าหนุ่มยิ้มให้ เห็นฟันเหล็กดัด ไม่พูดอะไร แต่ชูกุญแจมาตรงหน้า ฉันเข้า ใจว่าเขาคงจะให้กุญแจห้องเลยเตรียมยื่นมือรับ แต่ตอนนี้เจ้าหนุ่มกลับหดมือกลับ แน้...เคนโซ่ วอนซะแล้วๆ จะกวนมึนโฮเหรอ ชายหนุ่มชี้ไปที่กุญแจอีกครั้ง ยิ้มแหยๆ แล้วเอานิ้วจิ้มไปที่ตัวเอง “อ้าว...ตะหงิดๆ แล้วล่ะงานนี้” เพื่อความชัวร์เลยถามไปว่า “น้องเป็นแขกหรอกรึ” ทีนี้ไอ้หนุ่มพยักหน้า แล้วยิ้มแบบเขินๆ เดินเอียงอายหลบฉากเข้าห้อง นั่งเล่นไป ไม่พูดแม้แต่ภาษาอังกฤษสักคำ มารู้ทีหลังว่าเจ้าเด็กนั่นเป็นคนเกาหลี แหมๆ จะบอก No สักคำก็ไม่ได้ หนีก็ไม่หนี ปล่อยให้พี่พล่ามคนเดียวตั้งนาน