(Seiurus aurocapilla) konstruują je w lasach (ryc. 11.13).
W Europie i Azji wiele gatunków (np. z rodziny świstunek Phylloscopidae, przyp. tłum.) gniazdujących w trawach podobnie buduje tego typu konstrukcje.
Gniazda zamknięte są całkowicie zakryte (z wyjątkiem małego bocznego wejścia). Budowane w krzewach lub drzewach są charakterystyczne dla większości strzyżyków. Na przykład strzyżyk kaktusowy (Campylorhynchus brunneicapillus) z Ameryki Północnej tworzy
Gniazdo kopulaste: gniazdo o owalnym kształcie z kopułą, która pomaga ukryć jaja i pisklęta.
Gniazdo zamknięte: gniazdo w kształcie kopuły, którego wierzchołek całkowicie zamyka konstrukcję, zwykle posiada wejście przez otwór z jednej strony.
trawiaste kule, często w kolczastych ramionach kaktusa cholla. W tych samych siedliskach pustynnych żółtliczki (Auriparus flaviceps) konstruują mniejsze, kuliste gniazda z kolczastymi gałązkami skierowanymi na zewnątrz, aby zapewnić dodatkową ochronę. Sroki czarnodziobe (Pica hudsonia) i zwyczajne (Pica pica) budują większe, kuliste gniazda z cierniowych gałązek, czasami wkładając w nie krótkie pasma drutu kolczastego.
Szerokodzioby z Azji, niektóre tyrankowate Nowego Świata oraz garncarzowate z Ameryki Południowej zniechęcają drapieżniki, budując kuliste gniazda na końcach długich winorośli lub wąsów czepnych. Remizki żółtobrzuche (Anthoscopus minutus) tworzą wiszące, kuliste konstrukcje z fałszywym wejściem, aby udaremnić ataki drapieżników. Widoczny otwór z boku gniazda w rzeczywistości prowadzi do ślepej komory. Prawdziwym wejściem jest ukryta szczelina w dachu fałszywego wejścia, która zamyka się za rodzicem, gdy wchodzi i wychodzi z prawdziwej komory lęgowej (ryc. 11.14).
Gniazdo kopulaste z tunelem wejściowym nazywane jest gniazdem workowatym (ryc. 11.15). Są one powszechne wśród jaskółek budujących gniazda z błota, wielu afrykańskich wikłaczy i niektórych jerzyków. Długość tych tuneli może się wahać od kilku centymetrów do ponad metra. Gniazda workowate zbudowane z błota, zwłaszcza te z bardzo grubymi ścianami tuneli, mogą być wyjątkowo trudne do zdobycia dla wszystkich drapieżników, z wyjątkiem węży.
Kilka gatunków buduje gniazda kopcowe, które zazwyczaj składają się z dużych stosów materiału gniazdowego umiejscowionego na ziemi lub na dużych drzewach. Nogale – najsłynniejsze ptaki gniazdujące w kopcach – są jedynymi, które wykorzystują konstrukcję, a nie ciało rodzica, jako źródło ciepła dla rozwijających się zarodków (ramka 11.2). Tylko kilka gatunków wróblowych buduje prawdziwe kopce: palmowiec (Dulus dominicus) na wyspie Hispaniola i kilka gatunków afrykańskich wikłaczy
budują kolonialne gniazda kopcowe – przypominające duże, wiszące stogi siana – na palmach lub drzewach. Mnichy nizinne (Myiopsitta monachus) używają patyków do budowy kolonialnych gniazd kopcowych w swojej rodzimej Patagonii. Dziwaczna, przypominająca czaplę waruga (Scopus umbretta) z Afryki buduje ogromny kopiec gniazdowy o wysokości i szerokości ponad 2 m, zwykle na dużym drzewie (ryc. 11.16). Konstrukcje warug mogą zawierać do 8000 patyków i ważyć do kilkuset kilogramów. Komora gniazdowa znajduje się w środku kopca, biegnie do niej z zewnątrz tunel wyłożony błotem.
Dziupla w drzewie jest prawdopodobnie najbardziej znanym rodzajem gniazda ukrytego nadziemnego. Wszystkie dzięcioły są w stanie wykuć własne dziuple gniazdowe (ryc. 11.17), czasami nawet w zdrowych pniach drzew, dzięki swoim wielu adaptacjom
Gniazdo workowate: kuliste gniazdo z tunelem wejściowym.
Gniazdo kopcowe: gniazdo składające się ze stosu materiału, zwykle z komorą pośrodku przeznaczoną na jaja.
Gniazdo ukryte nadziemne (dziupla): gniazdo znajdujące się w pustej przestrzeni w większym substracie, są to na przykład dziuple w drzewach wykonane przez dzięcioły lub budki lęgowe dostarczane przez ludzi.
