CZERWONA LATARKA WŁASNEJ KONSTRUKCJI
ASTRONOMICZNE PROBLEMY Z PRAWEM
UNIWERSALNA PODSTAWA PŁYTOWA
URZĘDNIK, ARCHITEKT, NAWIGATOR, ASTRONOM
STATYW I LORNETKA
JAK GALILEUSZ, KEPLER I NEWTON
123 DOSKONAŁA LUNETA ZE ZŁOMU
130 GDY SŁOŃCE JEST ZA CHMURAMI
139 GDY SŁOŃCE WYJDZIE ZZA CHMUR
146 UTRWALAMY OBRAZ NIEBA
161 DOŚWIADCZENIE LEONA FOUCAULTA
Obiekty pochodzenia sztucznego, takie jak satelity czy stacja kosmiczna ISS również mogą być obiektem obserwacji. Bardzo efektownym, choć zakłócającym pracę profesjonalnych astronomów, jest system STARLINK. To rój satelitów telekomunikacyjnych, który do 2027 roku powinien osiągnąć liczebność 12 000 obiektów. Ich przeloty widoczne są jako sznury punktów poruszających się w tym samym kierunku. Korzystając z dostępnych w internecie informacji, można ustalić dogodną porę i miejsce obserwacji. Najlepiej widoczne są krótko po wystrzeleniu, kiedy wchodzą grupami na swoje docelowe orbity.
Regularne i sprawiające wiele satysfakcji jest obserwowanie przelotów Międzynarodowej Stacji Kosmicznej ISS. Śledzenie jej położenia w czasie rzeczywistym umożliwia szereg stron internetowych, na przykład www.isstracker.pl. Przeloty trwające od jednej do kilku minut doskonale widać nieuzbrojonym okiem. ISS jest zauważalna jako mocno bł yszczący, szybko przemieszczający się punkt.
łatwo zauwa ż yć pewną zależ ność : by odbiór odbywa ł się na wysokości horyzontu, czasza musi być pochylona w dó ł. To wła śnie ów „offset”, pochylenie k ątowe o 30° w dó ł w stosunku do tradycyjnej czaszy z konwerterem montowanym centralnie. Jeżeli wyposa ż ymy antenę w skalę pokazując ą elewację i azymut, czyli „k ąt pionowy” i „k ąt poziomy”, należ y uwzglę dnić to pochylenie ku do łowi.
Po zakończeniu monta ż u anteny na statywie można zająć się częścią odbiorczą i wska źnikiem. Konwerter osadzony jest na końcu ramienia. W przypadku opisywanej konstrukcji nie ma znaczenia, czy przeznaczony jest do odbioru fal o polaryzacji pionowej, poziomej, czy uniwersalny. Nasze Słońce nadaje w interesującym nas paśmie radiowym fale niespolaryzowane. Zawsze coś odbierzemy.
Do połączenia konwertera ze wska źnikiem należ y uż yć odcinka antenowego przewodu koncentrycznego zakończonego obustronnie wkręcanymi wtykami typu F. Są tak zbudowane, że do ich zamocowania wystarczy odizolowanie odcinka przewodu w sposób pokazany na ilustracji i wkręcenie oprawki na izolację.
Nie należ y przesadzać z dł ugością przewodu. Wystarczy 1 m, by móc umieścić wska źnik w wygodnym miejscu lub pozostawić wiszący. Przygotowanym przewodem łączymy wyjście konwertera z wejściem wska źnika. Czas na zasilanie. Potrzebuje go do działania konwerter i wska źnik. W odbiorczych układach satelitarnych domowego uż ytku jest ono doprowadzone tym samym przewodem co sygnał satelitarny. Poniewa ż radioteleskop będzie uż ywany w terenie, dobrym rozwią zaniem jest uż ycie pakietu trzech akumulatorów typu 16850. W pełni naładowane dają napięcie 12,6 V, wystarczające do zasilania całego układu. Wygodnym rozwią zaniem jest umieszczenie ich w szeregowym koszyku wyposa żonym w wyłącznik i wtyk F. W zasadzie wyłącznik można nawet pominąć i wyjmować jeden akumulator lub wykręcać wtyk ze wska źnika, gdy radioteleskop nie jest uż ywany. Szczegół y konstrukcyjne widoczne są na ilustracji.
Biegun (–) doprowadzamy do oplotu przewodu koncentrycznego, biegun (+) do ż ył y sygnałowej, wewnętrznej. Dla zapewnienia trwałości można całą konstrukcję zabezpieczyć koszulką termokurczliwą lub taśmą izolacyjną. Zasilanie dołączamy, wkręcając wtyk zasilający od strony wyjścia wska źnika.
