Wyspa doktora Moreau

I

W szalupie „Pięknej Pani”

N

ie zamierzam uzupełniać doskonale znanej historii „Pięknej Pani”. Jak wszyscy wiedzą, w dziesięć dni po wyjściu z portu Callao zatonęła ona po uderzeniu we wrak. Szalupę z siedmioma marynarzami odnalazła po osiemnastu dniach kanonierka „Mirt”.

Historia ich cierpienia stała się znana niemal równie dobrze, jak znacznie tragiczniejsze losy „Meduzy”. Ja jednak mogę uzupełnić ją teraz o szczegóły niemal równie straszne, a z całą pewnością osobliwsze.

Przyjęło się sądzić, że czterech mężczyzn w małej łódce zginęło, jednakże jest to błędne przekonanie. Mam tego najlepszy dowód: jestem jednym z tych mężczyzn. Ale trzeba w tym momencie wspomnieć, że nie było nas czterech, tylko trzech. Constansowi, którego „kapitan widział, gdy do niej skacze” (Daily News z 17 marca 1887) na szczęście dla nas, lecz nie dla niego, nie udało się do szalupy dotrzeć. Gdy skakał ze strzaskanego bukszprytu oplątanego sztagami, jeden z nich owinął się wokół jego stopy. Zawisł tak biedaczyna na moment do góry nogami, a potem spadł. Musiał uderzyć głową w ułamek rei lub blok, bowiem, choć zbliżyliśmy się do tego miejsca, nie widzieliśmy, aby wypłynął. Napisałem, że

•9•

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 9

2020-04-27 10:49:08

mieliśmy w tym szczęście, i mogę też dodać, że Constans również, bowiem dysponowaliśmy jedynie małą baryłką wody oraz garścią rozmoczonych sucharów, gdy tak nieoczekiwanie odgwizdano alarm na statku nieprzygotowanym na nieszczęście katastrofy.

Sądziliśmy, że szalupy są lepiej zaopatrzone (w czym chyba się myliliśmy), więc próbowaliśmy tę zatrzymać. Nie mogli jednak nas usłyszeć i następnego dnia, kiedy ulewa się przerzedziła, co nastąpiło dopiero po południu, już ich nie wiedzieliśmy. Nie mogliśmy wstawać dla przepatrzenia horyzontu z powodu przechyłów naszej łódeczki. Fale były wysokie, musieliśmy bardzo uważać, by utrzymać ją dziobem do nich. Oprócz mnie uratowali się, na razie, pan Helmar, pasażer jak ja, i marynarz, którego nazwiska nie znam, niski, mocno zbudowany, wyraźnie się jąkający.

Dryfowaliśmy przez osiem dni, głodując, a kiedy skończyła się woda, cierpiąc nieznośne pragnienie. W trzecim dniu morze się uspokoiło, stało gładkie jak szkło. Zwykły czytelnik nie jest w stanie wyobrazić sobie tych ośmiu dni, w swej pamięci nie ma do tego, na szczęście, podstawy. Drugiego dnia przestaliśmy ze sobą rozmawiać, leżeliśmy tylko każdy na swoim miejscu, zagapieni w horyzont lub wpatrujący się oczami rozwartymi coraz szerzej na cierpienia towarzyszy, na ogarniającą ich słabość. Słońce paliło bezlitośnie. Woda skończyła się czwartego dnia. Straszne myśli przelatywały nam przez głowę wcześniej, wyrażaliśmy je oczami, lecz o ile pamiętam, dopiero szóstego dnia Helmar powiedział to, co mógł powiedzieć każdy z nas. Pamiętam nasze głosy, ochrypłe i szorstkie. Patrzyliśmy na siebie, walczyliśmy na słowa. Sprzeciwiałem się na tyle, na ile miałem siły, wolałbym raczej zatopić łódkę, zginąć w paszczy któregoś z towarzyszących nam rekinów, ale kiedy Helmar powiedział, że jeśli jego propozycja zostanie przyjęta, będziemy pić, marynarz opowiedział się za nią. Ja nie wziąłem udziału w losowaniu. Nocą, kiedy marynarz naradzał się szeptem z Helmarem, siedziałem na dziobie, ściskając w dłoni scyzoryk, choć wątpię, czy stać by mnie było na stawienie im oporu. A rankiem zgodziłem się na propozycję Helmara. Moneta miała nam wskazać ofiarę.

• 10 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 10

2020-04-27 10:49:08

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 11

2020-04-27 10:49:09

Wskazała marynarza, lecz był on z nas trzech najsilniejszy. Zaatakował. Rzucił się na Helmara z gołymi rękami. Zwarli się silnie, niemal udało się im wstać. Podpełzłem w ich kierunku, zamierzałem złapać marynarza za nogę, wtem łódka przechyliła się nagle i obaj, wczepieni w siebie, wypadli za burtę. Zatonęli niczym dwa głazy. Pamiętam to doskonale, śmiałem się i jednocześnie zadawałem sobie pytanie, dlaczego się śmieję. Śmiech mnie napadł, jakby narodził się we mnie bez mojej wiedzy.

Leżałem oparty o ławkę wioślarską, sam nie wiem jak długo.

Gdybym tylko miał siły, myślałem, piłbym morską wodę, by popaść w szaleństwo i szybko zakończyć życie. Kiedy tak leżałem, dostrzegłem, przyjmując to obojętnie, jakbym oglądał obraz, wyłaniający się zza horyzontu żagiel. Nie potrafiłem myśleć jasno, a jednak dokładnie pamiętam, co się działo. Pamiętam, jak głowa kołysała mi się na fali i jak horyzont i żagiel na horyzoncie to wznosiły się, to opadały. Pamiętam też, jak byłem pewny, że umarłem. Wydawało mi się żartem ich tak nieznaczne spóźnienie.

Zaledwie chwila, a zostałbym uratowany.

Przez wieczność, jak mi się zdawało, leżałem z głową opartą o ławkę, przyglądając się tańczącemu szkunerowi – była to mała jednostka o ożaglowaniu skośnym na fokmaszcie i bezanmaszcie – zbliżającemu się, rosnącemu w oczach. Musiał halsować, szedł wprost pod wiatr. Nawet nie pomyślałem o tym, by jakoś zwrócić na siebie uwagę załogi. Co było potem, nie wiem, ocknąłem się w małej kajucie rufowej. Majaczy mi się, że zniesiono mnie schodnią, że znad nadburcia obserwował mnie ktoś o okrągłej, piegowatej twarzy i gęstych rudych włosach; że w którymś momencie zawisła nade mną, blisko, ciemna twarz o nader niezwykłych oczach, ale wtedy myślałem, że to zwidy, koszmary, póki nie zobaczyłem jej znowu. Chyba także wlano mi coś do ust przez zaciśnięte zęby.

To wszystko.

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 12

2020-04-27 10:49:09

II

Człowiek zmierzający donikąd

L

eżałem w kajucie małej, niezbyt porządnie utrzymanej. Obok mnie siedział na koi młody mężczyzna o włosach jasnych jak słoma, tego samego koloru wąsach i obwisłej dolnej wardze. Trzymał mnie za przegub. Przez długą chwilę tylko na siebie patrzyliśmy, nie wymieniliśmy ani słowa. Miał szare wodniste oczy bez wyrazu.

Usłyszałem dźwięk, jakby gdzieś na górze ktoś szarpnął metalową ramą, oraz cichy warkot dużego, rozgniewanego zwierzęcia.

A jednocześnie przemówił młodzieniec.

– Jak się pan czuje? – powtórzył pytanie.

Odpowiedziałem mu chyba, że dobrze. Nie wiedziałem, skąd się tu wziąłem. Odczytał, o czym myślę, z wyrazu mojej twarzy, bo przecież nie potrafiłem wydobyć głosu z gardła.

– Znaleźliśmy pana umierającego z głodu i pragnienia. Łódka pochodziła z „Pięknej Pani”, na okrężnicy dostrzegliśmy dziwne ślady.

W tym momencie spojrzałem na swą dłoń, tak cienką, że wyglądała jak brudny skórzany woreczek, do którego byle jak wrzucono

• 13 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 13

2020-04-27 10:49:10

kruche kostki, i przypomniałem sobie wszystko, co się zdarzyło po katastrofie.

– Pij pan – powiedział mężczyzna. Dał mi łyk czegoś o szkarłatnej barwie, zimnego jak lód. Miało smak krwi, ale od razu poczułem się silniejszy. – To szczęście – mówił dalej – że podjął pana statek mający na pokładzie wykwalifikowanego lekarza. – Bełkotał dziwnie i chyba też trochę seplenił.

– Co to za statek? – spytałem, składając słowa powoli, ochryple po tak długim milczeniu.

– Mały stateczek handlowy pływający z Ariki i Callao. Kiedy wszedłem na pokład, jakoś nie zapytałem, skąd się wziął. Pewnie z krainy głupców. Ja płynę z Ariki. Głupiec, jej właściciel i też kapitan, nosi nazwisko Davies. Stracił licencję, czy jak to się nazywa. Z pewnością zna pan ten typ człowieka, który potrafi swemu żaglowcowi ze wszystkich głupich, przeklętych nazw nadać tę akurat, „Ipekakuana”, chociaż kiedy mamy kołysanie bez wiatru, w pełni na tę nazwę zasługuje.

(Hałas na górze rozbrzmiał od nowa: prychanie, warkot, ludzkie głosy, do których dołączył jeszcze jeden, słowami „ty przeklęty głupcze” każący komuś czegoś zaniechać).

– Stał pan na progu śmierci – mówił dalej mój towarzysz. – Proszę mi uwierzyć, był pan jej bardzo bliski. Ale podałem już odpowiednie środki. Zapewne boli pana ramię? To od zastrzyków.

Był pan nieprzytomny przez niemal trzydzieści godzin.

Myślałem powoli (przeszkadzało mi szczekanie kilku psów).

– Czy mogę coś zjeść? – zainteresowałem się.

– Dzięki mnie, tak. – Usłyszałem w odpowiedzi. – Baranina już się gotuje.

– O tak – przyznałem bez cienia wątpliwości. – Mam wielki apetyt na baraninę.

– Ale – mężczyzna wahał się chwilę – umieram z ciekawości.

Bardzo chciałbym dowiedzieć się, jak znalazł się pan sam w łódce.

Do diabła z tym wyciem!

Wydawało mi się, że w jego oczach widzę pewną podejrzliwość.

Poderwał się naraz, pospiesznie opuścił kajutę. Usłyszałem, jak

• 14 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 14

2020-04-27 10:49:10

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 15

2020-04-27 10:49:11

kłóci się z kimś, kto odpowiada mu niezrozumiałym bełkotem.

Oczekiwałem nawet, że lada chwila może dojść do bójki, choć sądzę, że pod tym względem uszy mnie jednak oszukały. Krzyknął jeszcze na psy, po czym wrócił do mnie.

– No i…? – spytał od drzwi. – Zaledwie pan zaczął…

Powiedziałem mu, że nazywam się Edward Prendick i że zainteresowałem się naukami przyrodniczymi, aby ożywić jakoś bezbarwne życie zamożnego, niezależnego dżentelmena. Widziałem, że go to zaciekawiło.

– Ja też zajmowałem się nauką. Studiowałem uniwersytecką biologię, wycinałem dżdżownicom zbiorniki nasienne, a ślimakom radule, jak to w nauce. Mój Boże, czyżby od tego czasu minęło już dziesięć lat? Ale proszę mówić, proszę! Proszę opowiedzieć mi wszystko o przeżyciach w łódce.

Najwyraźniej zadowoliła go moja szczera relacja, opowiadana krótkimi zdaniami, bowiem czułem się bardzo słaby. Kiedy skończyłem, natychmiast powrócił do nauk przyrodniczych i swych badań. Zaczął mnie szczegółowo wypytywać o Tottenham Court Road i Gowner Street.

– Caplatzi nadal robi interesy? Ach, jakież to było wspaniałe miejsce.

Z jego słów wynikało, że był zwykłym studentem medycyny.

Prawie natychmiast zmienił temat, zaczął mi opowiadać o musicalach, przeplatając swą opowieść anegdotkami.

– Porzuciłem to życie przed dziesięciu laty. A takie było radosne!

Ale, jak to młody głupiec, w wieku dwudziestu jeden lat byłem zupełnie wypalony. Teraz pewnie wszystko wygląda inaczej. No, pora przypilnować tępego kucharza, bo może zaszkodzić pańskiej baraninie.

Znów usłyszałem dobiegający z góry warkot tak nagły, że mnie zaskoczył, i znacznie wścieklejszy niż poprzednio.

– Co się dzieje? – krzyknąłem, lecz drzwi do kajuty już się zamknęły, a kiedy otwarły się ponownie, poczułem zapach baraniny tak apetyczny, że zapomniałem o odgłosach, choć brzmiały niepokojąco.

• 16 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 16

2020-04-27 10:49:11

Przez dobę na przemian jadłem i spałem. Pozwoliło mi to odzyskać siły na tyle, że mogłem wstać z koi i nawet wyjść na pokład.

Szkuner szedł z pełnym wiatrem, a zielone morze usiłowało dotrzymać nam kroku. Montgomery, bo tak miał na imię jasnowłosy mężczyzna, znów pojawił się obok mnie. Poprosiłem go o ubranie, gdyż to, co miałem na sobie w łodzi, wyrzucono za burtę. Dał mi, co mu zbywało ze swojego, za luźne, bo był wysoki, miał też długie kończyny. W rozmowie wspomniał, ot tak, jakby nie miało to większego znaczenia, że kapitan siedzi w swojej kajucie pijany niemal do nieprzytomności. Przebierając się, zacząłem zadawać mu pytania. Interesowało mnie, dokąd zmierza statek. Powiedział, że na Hawaje, lecz najpierw musi wysadzić go na ląd.

– Gdzie? – spytałem.

– Mieszkam na wyspie. Nie ma nazwy, o ile wiem.

Gapił się na mnie z tą swoją obwisłą dolną wargą. Nagle wydał mi się skończonym głupcem, a że przybrał taki wyraz twarzy, zaświtało mi podejrzenie, że nie chce odpowiadać na pytania. Wystarczyło mi taktu, by go dalej nie wypytywać.

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 17

2020-04-27 10:49:11

III

Dziwna twarz

W

yszliśmy z kajuty. Pod lukiem stał ktoś, zastawiając nam drogę. Zatrzymał się na zejściówce, odwrócony do nas plecami. Spoglądał na zewnątrz, ale przez luk wystawił tylko głowę.

Widziałem, że ciało ma kalekie: niskie, szerokie, garbate, z włochatą, krótką szyją wsuniętą głęboko w ramiona. Włosy jego wydawały się dziwne, czarne i szorstkie, ubrany był zaś w granatową serżę.

Usłyszałem wściekły warkot niewidocznych psów, wówczas człowiek ten cofnął się, a ja wyciągnąłem rękę, żeby nie dopuścić go do mnie zbyt blisko. Poczuwszy dotyk, odwrócił się błyskawicznie, jak zwierzę. Dostrzegłem wówczas jego czarną twarz i z jakiegoś powodu poczułem potężny wstrząs, bowiem była ona przedziwnie zniekształcona, wyciągnięta na podobieństwo pyska. Na wpół otwarte usta ukazywały wielkie białe zęby, jakich nigdy nie widziałem u ludzkiej istoty. W oczach, przekrwionych w kącikach, o orzechowych tęczówkach, niemal nie widać było białka. Przy czym twarz kalekiego mężczyzny wydawała się dziwnie poruszona.

– Ty pomyleńcu! – powiedział Montgomery. – Dlaczego, u diabła, stajesz nam na drodze?

• 18 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 18

2020-04-27 10:49:11

Mężczyzna o czarnej twarzy usunął się na bok bez słowa. Gapiąc się na niego, postawiłem stopę na zejściówce. Montgomery na razie nie ruszał się z miejsca.

– Nie masz tu nic do roboty i dobrze o tym wiesz – rzekł spokojnie, lecz stanowczo. – Twoje miejsce jest na dziobie.

Mężczyzna o ciemnej twarzy aż się skulił na te słowa.

– Nie… nie chcą mnie na dziobie. – Mówił powoli, głos miał dziwny, schrypnięty.

– Nie chcą cię na dziobie? – powtórzył Montgomery groźnie. – Przecież ja ci wydałem polecenie! – Chciał powiedzieć więcej, lecz obrzucił mnie wzrokiem, zamilkł i poszedł za mną. Ja nadal stałem na zejściówce, mniej więcej w połowie, niewiarygodnie wręcz zdumiony groteskową brzydotą człowieka o ciemnej twarzy. Nigdy nie widziałem czegoś tak niezwykłego i jednocześnie odpychającego, a jednak, choć taka sprzeczność wydaje się niemożliwa, miałem także wrażenie, że znam te rysy i tę dziwną gestykulację, chociaż bardzo mnie zaskoczyła. Potem przyszło mi na myśl, że mogłem widzieć tego człowieka podczas przenoszenia mnie z łódki na pokład szkunera, ale nawet to nie uspokoiło przekonania, że niegdyś się spotkaliśmy. Nie potrafiłem jednak wytłumaczyć sobie, jak ktoś może zapomnieć, kiedy widział coś tak niezwykłego. Przekraczało to granice mojej wyobraźni.

Montgomery zbliżył się do mnie, co przerwało mi tok rozumowania. Rozejrzałem się. Dźwięki, które słyszałem, przygotowały mnie na ten widok, choć nie do końca. Z całą pewnością nigdy nie widziałem pokładu tak niechlujnego, pokrytego resztkami marchewki i jakimiś zielonymi strzępami, oraz wręcz nieopisanie brudnego. Na łańcuchach doczepionych do grotmasztu szarpały się wściekłe psy myśliwskie, próbując skoczyć na mnie i warcząc przy tym przeraźliwie, a przy bezanmaszcie stała klatka z zamkniętą w niej rosłą pumą; klatka tak mała, że zwierzę nie mogło się w niej obrócić. Wzdłuż sterburty ustawiono duże klatki dla królików, a na dziobie, w za małym dla niej kojcu, siedziała samotna lama.

Psy miały pyski obwiązane rzemieniami. Na pokładzie znajdował się jeden tylko człowiek, chudy, milczący sternik. Wiatr wypełniał

• 19 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 19

2020-04-27 10:49:12

skośne, brudne i połatane, żagle szkunera, a kiedy spojrzałem do góry, nabrałem przekonania, że rozpięte zostały one wszystkie.

Niebo było czyste, słońce wisiało w połowie drogi nad zachodnim horyzontem, długie fale, z których wiatr zrywał płaty piany, pędziły w tę samą stronę co statek. Minęliśmy sternika, podeszliśmy do relingu rufowego. Spojrzałem w dół, na długi, spieniony kilwater. Bańki powietrza tańczyły wypełnione słonecznym światłem i szybko znikały mi z oczu. Odwróciłem się, ogarnąłem wzrokiem ohydny pokład.

– Czy jest ten statek jakąś morską menażerią? – spytałem.

– Na to wygląda – zgodził się ze mną Montgomery.

– A te bestie? Są na handel, jako kurioza? Kapitan liczy, że uda mu się sprzedać je tu, na południowych morzach?

– Na to wygląda, czyż nie? – Montgomery odwrócił się i zapatrzył na kilwater.

Nagle, od strony drugiego luku, dobiegł mnie najpierw okrzyk, a potem głośne przekleństwa. Na pokład wyskoczył kaleka, a zaraz za nim pojawił się tęgi rudzielec w białej czapce. Na widok tego drugiego psy, którym znudziło się na mnie warczeć, ożywiły się, zaczęły wyć, skakać i szarpać łańcuchy. Kaleka na widok psów zawahał się, a to dało rudemu szansę – doskoczył do niego i wymierzył potężny cios między łopatki. Biedaczyna padł na ziemię ciężko jak wór ziemniaków i potoczył się po brudnym pokładzie wprost pod łapy podnieconych, wściekłych psów. Miał wielkie szczęście, że ich pyski krępowały rzemienie. Rudzielec krzyknął głośno, radośnie. Zataczał się w przód i do tyłu, wydawało mi się bardzo prawdopodobne, że albo upadnie i zleci pod pokład przez luk, którym wyszedł, albo upadnie na swą ofiarę. Montgomery natychmiast pośpieszył mu z pomocą.

– Ależ proszę uważać! – Podniósł głos z naganą.

Na dziobie pojawiło się kilku marynarzy. Mężczyzna o czarnej twarzy tarzał się pod łapami psów. Nikt nie próbował mu pomóc, a tymczasem te straszne zwierzęta robiły wszystko, by go przestraszyć. Co chwila uderzały kalekę skrępowanymi pyskami. Wydawało się, że ich szare, chude cielska tańczą nad niezdarną, leżącą

• 20 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 20

2020-04-27 10:49:12

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 21

2020-04-27 10:49:18

bezradnie postacią. Marynarze z dziobu cieszyli się hałaśliwie, jakby obserwowali jakieś zawody sportowe. Montgomery krzyknął gniewnie. Poszedłem za nim. Kaleka zdołał powstać. Poczłapał chwiejnie na dziób. Stanął przy relingu dziobowym, zachowywał równowagę uczepiony wanty. Dyszał ciężko i trwożliwie oglądał się na psy. Rudy śmiał się z nieskrywanym zadowoleniem. Montgomery chwycił go za łokieć.

– Kapitanie, ostrzegam – powiedział, sepleniąc nieco wyraźniej niż dotychczas. – To… niedopuszczalne.

Stanąłem u boku Montgomery’ego. Kapitan nawet się do nas nie odwrócił. Patrzył przez ramię nieruchomo, tępym wzrokiem pijaka.

– Co… niedopuszczalne? – Wpatrywał się w twarz Montgomery’ego bardzo długą chwilę. – Idź kości piłować, przeklęty doktorku!

Wyrwał ramię nagłym szarpnięciem. Dwa razy próbował, nim udało mu się trafić do kieszeni zaciśniętą piegowatą pięścią.

– Ten człowiek jest pasażerem – powiedział Montgomery z naciskiem. – Dobrze panu radzę, kapitanie, by trzymał pan ręce przy sobie.

– Idź do diabła! – Kapitan podniósł głos. Odwrócił się do nas wreszcie, a przy tym zatoczył na bok. – Na moim statku robię, co mi się podoba!

Moim zdaniem Montgomery mógł zostawić sprawy ich biegowi, przecież widział, że kapitan jest pijany. Jednakże, chociaż zbladł, podążył za rudowłosym.

– Ma mnie pan posłuchać – nalegał. – Mojego człowieka należy traktować przyzwoicie. Tymczasem jest prześladowany, od kiedy wszedł na pokład.

Przez długą chwilę opary alkoholu nie pozwalały kapitanowi wydobyć słowa, a kiedy już przemówił, zdołał wykrztusić tylko: – Kości ci piłować!

Rozumiałem już, że Montgomery należy do tych ludzi, których trudno wyprowadzić z równowagi, lecz gdy to się komuś uda, wpadają w chłodny, nieustępliwy gniew i nigdy nie wybaczają.

Pojąłem także, że jego spór z kapitanem trwa już od jakiegoś czasu.

• 22 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 22

2020-04-27 10:49:18

– Ten człowiek jest pijany – powiedziałem, choć zapewne nie powinienem był się wtrącać. – Nic pan na to nie poradzi.

Widziałem, jak krzywi tę swoją obwisłą wargę.

– On zawsze jest pijany. Czy pańskim zdaniem usprawiedliwia to napadanie na pasażerów?

– Mój statek – kapitan machnął ręką, z trudem odzyskawszy równowagę – był tak porządny. A teraz? – Z całą pewnością nie był porządny. – A załoga… porządna, powszechnie szanowana załoga.

– Przyjął pan zwierzęta na pokład.

– Jakże żałuję, że trafiłem na tę waszą przeklętą wyspę. Na co, do diabła… Na co tam komu zwierzęta? I jeszcze ten twój człowiek…

Pewnie był człowiekiem, ale jest szaleńcem i nie ma dla niego miejsca na rufie. Myślisz, że mój przeklęty statek należy do ciebie?

– Marynarze zaczęli go prześladować, gdy tylko wszedł na pokład.

– Bo tylko na prześladowania zasłużył! Jest diabłem! Ohydnym diabłem! Prawdziwi ludzie nie znoszą jego obecności. Ja nie znoszę jego obecności. Nikt nie jest w stanie znieść jego obecności.

Nawet ty, doktorku!

Montgomery jednak już się uspokoił.

– Tak czy inaczej, macie zostawić tego człowieka w spokoju – powiedział i z przekonaniem skinął głową.

Jednak tym razem to kapitan zamierzał kontynuować kłótnię.

Podniósł głos.

– Ostrzegam, że jeśli znów pojawi się na rufie, wypruję z niego flaki. Wypruję te jego przeklęte flaki! A kim pan jesteś, żeby mi mówić, co mam zrobić? Jestem kapitanem tego statku, kapitanem i właścicielem. Na jego pokładzie jestem prawem! Prawem i prorokiem! Umówiłem się na transport pasażera i jego asystenta do Ariki i z Ariki, a także ładunku zwierząt w powrotnej drodze. Nie było mowy o szalonym diable i głupim doktorku…

Nie było istotne, jakimi jeszcze wyzwiskami chciał obrzucić Montgomery’ego. Istotne było to, że Montgomery znów tracił panowanie nad sobą. Zrobił krok w kierunku rudego. Stanąłem mu na drodze.

– Jest pijany – powiedziałem.

• 23 •

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 23

2020-04-27 10:49:18

Tymczasem kapitan miotał obelgami ohydniejszymi niż jeszcze przed chwilą.

– Ma pan zamilknąć – zwróciłem się do niego stanowczo.

Blada twarz Montgomery’ego wydała mi się groźna, a w ten sposób udało mi się ściągnąć potok obelg na siebie. Mimo to byłem zadowolony z siebie, bo miałem silne przekonanie, że udało mi się zapobiec bójce, a uznałem to za warte wszystkich kapitańskich obelg. Jeszcze nigdy nie słyszałem tak obrzydliwych przekleństw dobywających się nieprzerwanie z ludzkich ust, choć obracałem się w doprawdy ekscentrycznym towarzystwie. Obelgi te istotnie trudno mi było znieść, choć zaliczam się do ludzi zrównoważonych. Lecz gdy poleciłem kapitanowi, by zamilkł, nie pamiętałem, że jestem tylko ludzkim odpadkiem, niemającym dostępu do posiadanych środków, niemogącym zapłacić za miejsce na pokładzie i że zależałem tylko od jego łaski – lub handlowego instynktu.

Który zresztą uświadomił mi to bardzo dobitnie. Tak czy inaczej jednak, zapobiegłem bójce.

07 HG Wells_Wyspa doktora Moreau 140X205_s-180.indd 24

2020-04-27 10:49:18