Banksterzy

Zapotrzebowanie korporacji na ogromne spędowe hotele z wielkimi salami na kilkaset osób zmieniło krajobraz nad Zalewem Zegrzyńskim. Do tego warszawka spędzająca tam wolne chwile powodowała, że w okolicach powstawały jak grzyby po deszczu wielkie budowle. Ośrodki szkoleniowe robiły wrażenie swoim przepychem, spod którego wyłaził swojski kicz. Jeden z najbardziej prestiżowych hoteli został wynajęty w całości przez GoBank.

Uczestnicy spędu stanowili specyficzną mieszankę starych wyjadaczy ubranych w szykowne garnitury i pachnących najdroższymi perfumami oraz oniemiałych z wrażenia tą wystawnością młodych wilczków pragnących zrobić karierę w bankowości. Zaproszonym udzielał się podniosły nastrój wyczekiwania na wielkie wejście na rynek, poparty niezdrowym podnieceniem planowaną imprezą. Kadra kierownicza GoBanku, starzy sprzedawcy i wszyscy nowo zwerbowani siedzieli w auli – razem ponad pięćset osób. Piotr miał poprowadzić konferencję.

Był zdenerwowany, jednak ostatnie dni, pełne wrażeń, ale też budujące jego poczucie wartości, pozwoliły mu przeobrazić się w świetnego guru sprzedaży.

Celem Piotra było przeszkolenie nowych, by stali się skutecznymi sprzedawcami. Mieli być armią najlepszych na rynku, która wytyczy nowe standardy i od której konkurencja będzie czerpać inspirację.

Pierwszy raz w historii GoBanku to oni mieli szansę na bycie awangardą nowoczesnej bankowości.

Wkroczył prężnie na scenę. Kiedy odwrócił się do zebranych, światła rampy go oślepiły i onieśmieliły. Na chwilę stanął stremowany, przytłoczony i niepewny. Mimo że przećwiczył cały występ na konferencji, to jednak wielkość sali, mikrofony, duży ekran z jego prezentacją przestraszyły go. Zmobilizował się, świadomy, że to jest jego pięć minut, i poszedł na całość. Poczuł niespodziewaną energię, która spłynęła na niego od wszystkich zebranych.

Znaczną część z nich właśnie zrekrutował i był dla nich półbogiem.

– Każdą rozmowę z klientem należałoby zacząć od wyjaśnienia, ile zapłaci prowizji, ile opłaty administracyjnej, ile podatku od inwestycji. Potem można przejść do korzyści.

– Ale my mamy sprzedawać! – pojawił się umówiony głos z sali.

– Właśnie! A w ten sposób nigdy niczego nie sprzedacie! Klient ma te informacje w umowie. Nikt nigdy nie zarzuci wam, że go nie poinformowaliście, jeśli podacie regułkę, że wszystkie informacje są tam zawarte. Powiecie: „To jest standard rynkowy” i dodacie półżartem, że nikt nie ma czasu na jej czytanie.

– To jak mamy sprzedawać?

– Nie „jak”, tylko „co”! Nie produkty inwestycyjne, ale „dostatnią przyszłość”, nie ubezpieczenia, ale „uśmiech rodziny”, nie kredyty hipoteczne, ale „kocham cię i jestem gotowy na wszystko!”.

– A co z kredytami we frankach? Jak je sprzedawać?

– One są bezkonkurencyjne. Same się sprzedają. – Piotr się zaśmiał. – Klient zamiast dwustu tysięcy, będzie mógł brać ponad trzysta, bo zwiększy się jego zdolność kredytowa.

– Czy waluty mogą się umocnić? – zapytała nowo zwerbowana Katarzyna, co było wcześniej uzgodnione z Piotrem. Pytanie wywołało bardziej rozbawienie niż zdziwienie. Piotr zrobił teatralną pauzę.

– Pani Katarzyno! Dziękuję za to przenikliwe pytanie. – Zaplótł palce obu dłoni i przez chwilę im się przyglądał. – Szanowni państwo! Nie ma takiego zagrożenia, by frank zaczął się umacniać. Żaden analityk, żaden ekonomista nie przewiduje takiego scenariusza. Aby raty kredytów w złotym i we franku się zrównały, frank musiałby kosztować około trzech złotych. Czyli ponad

pięćdziesiąt procent więcej niż obecnie. Nie muszę podkreślać absurdalności takiego scenariusza.

Sala reagowała coraz żywiej. Ta energia nakręcała z kolei Piotra. Atmosfera była bliższa spotkaniu sekty niż nudnemu szkoleniu z finansów. Prowadzący wpadł w trans.

– Aby klient się nie martwił, ubezpieczamy go od utraty pracy i od niespłacania kredytu.

– A gdzie go ubezpieczamy? – padło pytanie z publiki.

– Zna pan pojęcie cross-sellingu? To właśnie będziemy stosować. Wszystko u nas. Klient ma od nas wychodzić uśmiechnięty od ucha do ucha. Jeżeli posiada sporo kasy na wkład własny, to proponujemy mu większy kredyt i inwestycje w nasze produkty. Wmawiamy, że część zysków z inwestycji pokryje mu raty kredytów. Nie wspominam o tak oczywistych rzeczach jak rachunek u nas i wykup ubezpieczenia.

Na sali pojawiły się pojedyncze brawa i pomruk uznania dla geniuszu Piotra, a może dla całego systemu.

– Ale jak przekonać klienta do takiej rozrzutności?

– To nie rozrzutność, ale przezorność. Pytamy go, co wolałby stracić, jeśli poważnie zachoruje: dom czy kredyt? Oczywiście odpowie, że kredyt! Wtedy podpisze ubezpieczenie.

Sala już należała do Piotra – uszczęśliwieni i oszołomieni młodzi sprzedawcy wymieszani ze starymi, którzy wyciągali po dwadzieścia tysięcy prowizji miesięcznie. Nienagannie ubrani, z dobrymi zegarkami i własnymi samochodami. Oni byli najlepszą motywacją dla nowych. Piotr rozkręcał się z każdym kolejnym pytaniem.

– A wiecie, co jest w tym świecie dobroci dla klienta najlepsze?

– Nie! – Sala gromko odpowiedziała jak jeden mąż.

– Prowizje dla was! Zarobicie niewiarygodne pieniądze, takie, o jakich wam się nie śniło. Dajemy wam możliwości, a wy zamienicie je w swoją osobistą fortunę. Bo pieniądze szczęścia nie dają – teraz podniósł głos – ale pokażcie mi tych, co są bez kasy szczęśliwi!

Sala się poderwała i już wszyscy klaskali jak oszalali. Niektórzy mężczyźni zaczęli gwizdać na palcach, dziewczyny piszczały z zachwytu. Piotr dumnie przechadzał się po scenie. Odkrył w sobie prawdziwego showmana. Nawet stara gwardia i kierownictwo banku dały się unieść tej fali entuzjazmu. W pewnym momencie Piotr władczo uciszył tłum.

– Dokładnie za dziesięć dni każdy z was rozpocznie nowy rozdział w swoim życiu. Tylko od was zależy, jak to wykorzystacie. Nie bójcie się wyzwań ani podejmowania odważnych decyzji. Wierzę w was. BOGAĆCIE SIĘ!

Ludzie oszaleli. Piotr jednak nie pozwolił, aby powszechna euforia zakłóciła spotkanie. Miał jeszcze coś specjalnego na finał.

– Pamiętajcie! Nie oferujecie kredytów, tylko spełniacie marzenia. Ludzie pragną mieszkań, samochodów, zagranicznych wycieczek. Domów z ogródkiem z krasnalami. Dlatego tak potrzebujemy kobiet jako handlowców. Potrzebujemy intuicji, a nie tylko jaj!

Napięcie było nie do wytrzymania. Brakowało iskry, by sala się zapaliła. Piotr wyczuwał ten nastrój przez skórę. Przeciągnął chwilę milczenia, na co niektórzy zaczęli się zastanawiać, czy czasem nie zgubił wątku. Wtedy uderzył z całej mocy.

– DAJMY IM TO! – wykrzyknął z zaciśniętą pięścią do mikrofonu. Żyły wyszły mu na szyi, ugiął kolana, bliski, by na nie upaść.

Słuchających ogarnął zbiorowy amok. Niektórzy wskoczyli na krzesła, słychać było aplauz, na który składały się gwizdy, wiwaty i piski.

Piotr ze łzami w oczach podniósł nad głowę plik dokumentów, które trzymał zwinięte w rulon. Na ekranie zamiast prezentacji lub reklamy GoBanku pojawiła się jego twarz. Zbliżenie pokazało, że oczy miał zaszklone ze wzruszenia.

– Wiecie, co to jest? – spytał łamiącym się głosem. – To jest moje nowe mieszkanie. To jest moja umowa na franki! Żeby wam pokazać, co oznacza dążenie do celu. Nigdzie indziej nie miałbym takiej szansy, jaką dostałem tutaj.

To tu spełniam swoje najskrytsze marzenia.

Rozwinął rulon i wyciągnął z marynarki długopis. Rozejrzał się po publiczności. Światła go raziły, ale dzięki temu jego wzrok wydawał się jeszcze bardziej przenikliwy. Chciał spojrzeć każdemu w oczy. Ukląkł na jedno kolano i w teatralnym geście złożył zamaszysty podpis.

– Patrzcie! To jest nowa Polska. To jest pokoleniowy i cywilizacyjny skok! Dla was, waszych rodzin, przyjaciół, znajomych. I znajomych znajomych.

Sprzedajcie im ich marzenia!

Aula oszalała. Piotr z zadowoloną miną patrzył na zgromadzonych z wysoko zawieszonego ekranu i z uśmiechem przeszedł wzdłuż sceny. Napawał się tym obrazem, swoją chwilą triumfu.

– Jutro key accounci mają szkolenie z opcji walutowych z naszym głównym analitykiem, którego znacie na pewno z telewizji. Więc nie pijcie za dużo dzisiaj wieczorem. Bo teraz… – zrobił dłuższą przerwę i skończył ją, podskakując wysoko – …ZACZYNAMY! – krzyczał w ekstazie.

Dał znak didżejowi. Rozłożył szeroko ręce jak na krzyżu. Patrzył z uśmiechem na ludzi, wreszcie krzyknął do mikrofonu: – LET’S GET LOUD! Impreza jest obok. Tam już czeka na was morze alkoholu i dobrego żarcia. Idźcie ładować akumulatory!

Nawet gdyby chciał, nie miał szans ich teraz uspokoić. Ludzie szaleli, zabrzmiała głośna muzyka i wszyscy poderwali się na równe nogi. Piotr dał znać kelnerom, którzy wnieśli coolery z wódką, soki oraz colęi przeszli niczym orszak tuż pod sceną do sali balowej.

Impreza nie mogła zakończyć się inaczej, jak tylko totalnym opilstwem oraz walającymi się wszędzie resztkami jedzenia, butelkami i intymną garderobą.

Nad ranem zarzygane były pokoje, korytarze i windy. Bankierom szybko puściły hamulce. Najpierw rozwiązały im się języki, a potem rozporki. Całujące się jurne pary niespecjalnie chowały się ze swoimi namiętnościami. Na szczęście firma wynajęła hotel w całości, więc żaden turysta nie był narażony na widok ich pijatyki. Kierownictwo ośrodka wiedziało zaś, że może liczyć na solidną rekompensatę szkód. Bo nie pierwszy raz gościło bankierów i było świadkiem niejednej balangi. Za dużo stresu, za dużo kasy i otwarty bar były mieszanką wybuchową.

Piotr z Anną musieli się wzajemnie podtrzymywać, by dojść do pokoju. Nie bardzo wiedzieli, w czyim wylądowali, ale seks sprawił im wiele radości. W łóżku byli coraz bardziej zgrani. Kiedy Piotr się obudził, mimo potężnego kaca z czułością przytulił Annę. Ona z ochotą otoczyła się jego ciepłem.

Leżeli zmęczeni, wtuleni w siebie, kiedy Anna zwróciła się do niego ze służbową sprawą.

– Adam, to znaczy prezes, powierzył mi zadanie – powiedziała. – Konieczna jest zupełna dyskrecja.

– Daj spokój! Teraz?

– Tak, teraz. Pani Andrzejewska ma wygrać u nas dwieście tysięcy w konkursie na milionowe konto.

– A mamy tyle kont? I kto to, kurwa, jest?

– Nie obchodzi mnie, kto to jest. Wiem, że ma wygrać okrągłą sumkę.

– Przyznasz, że całkiem pokaźną.

– Twoja kasa? Kupiłeś akcje banku czy co?

– No dobra już, dobra.

– Prezes zaproponował konkurs na milionowy rachunek. Wyślesz młodych na cmentarze.

– O czym ty, Anka, gadasz?

– Pospisują nazwiska z grobów. Wezmą datę urodzenia i mamy już sześć pierwszych cyfr. Nasz generator PESEL doda pięć ostatnich i mamy wszystkie dane, by założyć konto. Jasne?

– Co to za burdel?

– Młodzieńcze. – Anna przybrała groźny ton. – Nie zapominaj się! To jest instytucja zaufania publicznego, która cię karmi. Zostaw sprawy strategiczne mądrzejszym od siebie, a ty się martw, z czego spłacisz kredyt, który wczoraj w ekstazie podpisałeś.