Tajemnica Dąbrówki

Tosia zdążyła wdrapać się jeszcze na drewniane ogrodzenie i usiąść na poprzecznej sztachecie. Zmrużyła oczy, patrząc pod słońce. Gdy tajemniczy osobnik był już blisko, zrozumiała, że była to kobieta.

Kiedy słońce przestało już ją tak oślepiać, dziewczynka dostrzegła dużo więcej szczegółów. Osobliwa pani była niesamowicie wysoka i barczysta. To dlatego Tosia początkowo myślała, że idzie w stronę ich domu jakiś mężczyzna. Dodatkowo jej ręce wydawały się jakieś takie... za długie względem reszty ciała. Tosia była przekonana, że z takimi długimi rękami kobieta bez problemu mogła sama podrapać się po plecach. Blond włosy miała spięte w wysokiego koczka na czubku głowy, który dodawał jej kolejnych centymetrów i sprawiał, że twarz nabierała ostrych kantów. Gdy zatrzymała się przy bramie i uśmiechnęła szeroko, po plecach dziewczynki przebiegł dreszcz. Było w tym uśmiechu coś niepokojącego. Tak samo jak w zębach, który wydawały się o wiele za duże i za ostre.

- Dzień dobry! – przywitała się nieznajoma, dość niskim głosem.

- Dzień dobry – pisnęła Tosia.

Na twarzy kobiety nie było ani grama makijażu. Jej ogorzała od słońca twarz poznaczona była siateczką drobnych zmarszczek.

Przeraźliwie białe zęby, wyszczerzone w lekko nieszczerym uśmiechu, wydawały się odbijać światło i oślepiać.

- Spóźniłam się chyba – oświadczyła, ale w jej głosie nie było słychać skruchy z tego powodu.

- Eee, tak, mama już czeka – powiedziała Tosia. – Razem z ciocią.

Mama się martwiła.

- Całkiem niepotrzebnie. Miałam po drodze małe... kłopoty. Na szczęście udało mi się ich... pozbyć i oto jestem. A ty?

- Ja? – zdziwiła się Tosia.

- Jesteś jedną z tych dziewczynek, którymi mam się opiekować?

- Tak – odparła niechętnie.

Nagle do Tosi dotarło, że zaraz straci swoją szansę. Zeskoczyła z bramy i stanęła obok kobiety. Musiała zadrzeć wysoko głowę, by spojrzeć jej w oczy.

- A wie pani, że nasza ciocia, ta z którą mieszkamy, jest szeptuchą?

– zapytała.

- Wiem.

Tajemnicza kobieta wydawała się rozbawiona i zaciekawiona, do

czego doprowadzi ta rozmowa.

- I wie pani, że oprócz nas to jeszcze kilka... rzeczy tu mieszka?

- Rzeczy? – Uniosła wysoko jedną z grubych brwi.

- No demonów. Ostatnio mieszkała tu bieda i chciała nas pozabijać, ale się jej pozbyliśmy.

Tylko nie wiadomo, czy nie wróci.

- Bieda nie zabija swoich żywicieli tak łatwo – odparła kobieta. – To sprytny pasożyt.

Jako, że nie doczekała się aż dziewczynka otworzy jej bramę, to sama pchnęła drewniane skrzydło. Ruszyła powoli w stronę domu.

Tosia natychmiast ją dogoniła. Zaczęła się denerwować. Rozmowa zdecydowanie nie szła po jej myśli.

- Ale ta bieda złamała cioci nogę! – zaoponowała.

- Złamana noga jeszcze nikogo nie zabiła – odparła ze znawstwem kobieta.

- Nie wiadomo, co jeszcze u nas mieszka.

- Nie szkodzi, ja się nie boję żadnych upirów. – Posłała dziewczynce szeroki uśmiech, ale jej oczy pozostały surowe i pozbawione radości.

- Jak pani tutaj dojechała? W zimie droga będzie nieprzejezdna.

Trzeba będzie iść na piechotę przez pola – Tosia spróbowała użyć drugiego fortelu, który przecież już raz dzisiaj zadziałał.

Kobieta zatrzymała się i zmierzyła ją uważnym spojrzeniem.

- Może jeszcze mi powiesz, że w zimie nie macie ogrzewania, bo mama nie ma pieniędzy? – zapytała z przekąsem.

- Ja... ja... - wydukała zaskoczona Tosia.

Przyszła niania pochyliła się, by jej twarz znalazła się na wysokości buzi dziewczynki.

Jej usta tym razem nie rozciągnęły się w uśmiechu, za to w oczach błysnęło coś dziwnego i zdecydowanie złowieszczego.

- Bardzo nie lubię kłamców – oświadczyła.

- Och... ja... ja też – burknęła Tosia.

- To doskonale, w takim razie świetnie się będziemy rozumiały.

Słowa kobiety zabrzmiały jak groźba.

- Halo! Dzień dobry! – Z oddali dobiegł je głos mamy. – Pani do nas?

Potężna kobieta wyprostowała się i przybrała minę niewiniątka.

- Dzień dobry! Tak, tak, ja na rozmowę o pracę. Bardzo przepraszam za spóźnienie. W moim aucie popsuła się chłodnica.

Większość drogi musiałam pokonać pieszo. A oczywiście w miejscu,

w którym samochód dokonał żywota nie mogłam złapać zasięgu by powiadomić przez telefon o spóźnieniu. Ten upał jest okrutny w tym roku! Nikomu i niczemu nie przepuści.

- Ojej, dobrze, że nic się pani nie stało – zmartwiła się mama. – I tak, niestety z zasięgiem komórek i u nas są problemy. A już zwłaszcza jak mocniej wieje, albo zbiera się na burzę. Mamy na szczęście podłączony telefon stacjonarny. Gdyby coś się stało, zawsze można od nas zadzwonić po pomoc.

Mama trajkotała przejęta. Bardzo zależało jej na tym, by nowa niania nie przestraszyła się wizją pracy na odludziu pozbawionym kontaktu ze światem zewnętrznym gdy pada.

Przemilczała fakt, że telefon stacjonarny także lubił płatać figle.

- Idealnie – odparła niania, zdając się czytać mamie w myślach.

Kobiety spotkały się w połowie ścieżki prowadzącej od bramy do domu. Mama na biodrze niosła Dąbrówkę. Dziewczynka ciekawie zerkała na gościa.

- Spokojnie, mnie nic złego nigdy nie bierze – żachnęła się niania. – Dobrze znam okolicę i warunki jakie tu panują. Uważam, że to część uroku, czy może raczej magii jaką mają Bieliny. Bardzo miło mi poznać, nazywam się... Damroka Sroga.

Tosia wytrzeszczyła oczy i skrzywiła się do mamy za plecami kobiety. Kto to słyszał, żeby ktoś miał na nazwisko „Sroga”. Poza tym dziewczynce wydało się podejrzane, że musiała się chwilę zastanowić zanim się przedstawiła.

- Bardzo mi miło, Kazimiera Lipowska.

- A to musi być mała Dąbrówka? – zapytała pani Sroga.

- Tak, to nasze oczko w głowie.

- Mały, słodki pulpeciku – zagruchała do niej kandydatka na nianię.

– Wyglądasz na smakowitą dziewczynkę. Chyba się polubimy.

- Tu-tu-tu! – zawołała dziewczynka.

- Zapraszam do domu na rozmowę. – Mama kiwnęła głową i poprawiła chwyt, by Dąbrówka jej się nie wyślizgnęła. – W rozmowie miała brać udział moja ciocia, Mirosława, ale niestety już nadeszła pora na jej popołudniową drzemkę. Obawiam się, że chyba dosłownie przed chwilą poszła się położyć.

- Och, wielka szkoda! Proszę się nie martwić, wiem jak to jest z osobami starszymi. Muszą częściej odpoczywać. Zwłaszcza w taką gorącą pogodę.

Zgodnym krokiem ruszyły w stronę domu. Tosia przyglądała się ich sylwetkom. Jej mama była chudziutka jak patyczek w porównaniu z rosłą sylwetką pani Srogiej.

Dziewczynka miała bardzo złe przeczucia.