kadr z filmu „Piraci z Karaibów”
Jak zdefiniowałby pan skandynawskie poczucie humoru? - To ciekawe, bo tak naprawdę wychowywałem się na Monty Pythonie, Billy Wilderze, Charlesie Chaplinie – więc właściwie na humorze anglosaskim. Coś pewnie jednak tkwi w skandynawskiej psyche – widać to w filmach braci Kaurismäki czy Roya Anderssona. Jego filmy są przezabawne, ale często śmieje się w nich z czyjegoś nieszczęścia, ułomności, mają one w sobie pewien mrok. Może zawdzięczają go ciemnościom panującym w tych krajach. Pewnie miło się pośmiać z czegoś, co w gruncie rzeczy nieźle funkcjonuje, z całej idei państwa opiekuńczego. W jednym z filmów, w którym Pan zagrał, zachwala się nawet skandynawski system więziennictwa – niezła opieka dentystyczna i żadnych gwałtów! - Do wszystkiego należy mieć ironiczne podejście. To się sprawdza – mieszkam w Szwecji, bo wciąż uważam, że to najlepsze miejsce na świecie. Kobiety są tu bardziej wyemancypowane niż gdziekolwiek indziej, płaci się wysokie podatki, nikt nie umiera z głodu, mamy niezłą opiekę medyczną, a edukacja przysługuje wszystkim za darmo. To dobry model. Podobno ktoś zapytał Pana kiedyś, czy jest pan feministą. Odpowiedź brzmiała: „Nie. Jestem Skandynawem”.
22
PODOBNO KTOŚ ZAPYTAŁ PANA KIEDYŚ, CZY JEST PAN FEMINISTĄ. ODPOWIEDŹ BRZMIAŁA: „NIE. JESTEM SKANDYNAWEM” - Wielu ludzi określiłoby mnie jako feministę, ale sam bym tego o sobie nie powiedział, bo każdy pieprzony polityk w Szwecji mówi, że jest feministą. Boją się (śmiech). Wszystko w imię poprawności politycznej, dlatego też biorą udział w marszach równości. Polscy politycy z kolei boją się powiedzieć, że są feministami. - Powiedziałbym raczej, że jestem egalitarystą. Uważam, że każdy powinien mieć takie same możliwości i jest dokładnie tyle samo wart – bez względu na to, czy ma penisa, czy nie, czy jest czarny czy biały i w co wierzy. Nie interesują mnie jedynie kwestie równości płciowej, ale muszę przyznać, że w Sztokholmie na każdym kroku widać facetów pchających wózki. To dobre dla mężczyzn i jeszcze lepsze dla kobiet. Ponoć Szweda najłatwiej wkurzyć mówiąc mu, że stracił nad sobą panowanie. - Coś w tym jest (śmiech). Nasza kultura nie znosi konfrontacji, jest kulturą kompromisu. Ma to oczywiście