Ambassadeur: Reportage over Mai Abuhattab

Ambassadeur Mai Abuhattab: van Palestijns vluchteling tot juf in Beerse

Geboren in Syrië, op haar 18 verhuisd naar Palestina, in 2014 vanuit het oorlogsgebied in de Gazastrook gevlucht naar Servië om dan in 2018 aan te komen in België. Dat is in een notendop het tragische verhaal van Mai Abuhattab. Ze is 41 en getrouwd met Husam. Samen hebben ze drie kinderen: hun oudste dochter Hala (18), de 13-jarige Lana en tot slot nog hun elfjarige zoon, Ismail. We spreken af met Mai in haar eigen klaslokaal in basisschool Albertstraat Beerse, kortweg de BAB. Hoewel ze niet in ons land geboren is en nog ‘maar’ vier jaar in Beerse woont, verdient ze volgens ons wel de titel van ‘ambassadeur’. Want haar verhaal is er één van wilskracht en doorzetting en is een prachtig voorbeeld van een succesvolle inburgering en maatschappelijke integratie.

Beginnen bij het begin

Wanneer we het klaslokaal naderen, valt onmiddellijk het internationale karakter op. Het grote raam dat uitkijkt op de kleuterspeelplaats hangt vol met vlaggen van allerlei landen. Elke vlag staat symbool voor de nationaliteit van de kinderen die in de BAB naar school gaan. “Ik moet nog vlaggen aanvullen”, verontschuldigt Mai zich. “Ik wist niet dat er in onze kleuterschool kinderen zaten uit die landen. Ik wil niet dat ze denken dat ik iemand vergeten ben”, lacht ze. Mai nodigt ons vriendelijk uit haar klas binnen te gaan. Trots toont ze hoe ze het lokaal heeft ingericht. “Ik ben nog niet helemaal klaar en er moet nog veel opgeruimd worden, maar dit is al een begin.” Ze checkt nog even iets op haar computer en neemt dan plaats op een stoel. Ze biedt ons een tas koffie aan. Het valt meteen op dat ze een bijzonder warme persoonlijkheid heeft. Haar brede glimlach en vrolijke humeur doen ons meteen op ons gemak voelen.

We hadden voor het interview al enkele keren met Mai gemaild over de bedoeling van het artikel in ons magazine. Op de vraag of ze bereid was er aan mee te werken, antwoordde ze zonder de minste twijfel ‘ja’. We beginnen bij het begin en vragen waarom ze met haar gezin uit Palestina weggevlucht is en hoe ze in België is terechtgekomen, helemaal tot in Beerse.

Van Palestina naar Servië

“In Palestina heb ik een diploma Engels en heb ik zo’n acht jaar gewerkt als leerkracht in een privéschool voor kinderen met leermoeilijkheden. Mijn man is arts, gespecialiseerd in radiologie, en opende er een gezondheidscentrum, vooral gericht op vrouwen. Helaas dwong de overheid ons om de praktijk te sluiten. Toen mijn man dat enkele keren weigerde, is hij opgepakt geweest. Uit schrik om vervolgd te worden, hebben we dan in 2014 beslist om met ons gezin te vluchten naar Servië. Husam heeft daar ooit gestudeerd en wilde er zijn studies verder afronden. We zijn daar uiteindelijk vier jaar gebleven en vandaar zijn we met het vliegtuig naar België komen.”

Waarom België?

“We hebben veel opzoekwerk gedaan op het internet. We wilden niet alleen een veilige plaats, maar ook een land waar verschillende nationaliteiten en religies vreedzaam samenleven, zonder discriminatie. België kwam daar voor ons als beste optie uit. Dat was in Servië helemaal anders. Daar voelden we ons als moslims niet echt welkom.” “Hier in België hebben we veel meer gekregen dan verwacht en daar zijn we echt heel dankbaar voor. We kregen bij aankomst een tijdelijk onderkomen, waar we ongeveer een maand verbleven. Daarna werden we doorverwezen naar Beerse. Hier woonden we eerst in een huisje van het Lokaal OpvangInitiatief (LOI). Na zes maanden zijn we dan verhuisd naar een huurappartement. We wonen hier heel graag en willen dan ook liefst van al hier blijven. We zijn zelfs al aan het kijken naar huisjes die in Beerse te koop staan.”

Nieuwe start in Beerse

“Ze zeiden ons in het begin dat we beter af zouden zijn in een stad. Maar soms, als we eens naar Antwerpen gaan, dan merken we dat de mensen daar niet zo’n goeie indruk hebben over vluchtelingen, ondanks de vele verschillende nationaliteiten daar. Hier in Beerse willen we gewoon een nieuw leven opbouwen en we genieten van de rust hier. Iedereen is ook zo vriendelijk! Ze lachen naar ons op straat, ze spreken ons aan. Wij willen niets liever dan rustig wonen en met iedereen goed overeenkomen. We hebben gedaan wat nodig was: Husam en ik hebben beiden een inburgeringstraject doorlopen, een cursus maatschappelijke oriëntatie afgerond en namen allebei deel aan verschillende opeenvolgende cursussen Nederlands voor anderstaligen via het CVO. We willen met niemand problemen. Die hebben we genoeg gehad in ons thuisland. We zijn hier voor een nieuwe start, een nieuw hoofdstuk in ons leven en doen er alles aan om er het beste van te maken.”

Diploma’s

“Om hier zo snel mogelijk werk te vinden, moesten we onze buitenlandse diploma’s laten gelijkstellen. Husams diploma werd gelijkwaardig verklaard met de Vlaamse graad ‘master’, dat van mij is nu erkend als een ‘bachelor’.”

Als ik nu zie hoe al die kinderen evolueren en beter worden en zich vooral veel gelukkiger voelen op school, dan ben ik heel trots op wat we samen gerealiseerd hebben.

Samuel uit Portugal en Melana uit Oekraïne volgen enkele keren per week Nederlandse les bij Mai.

Voor mij een job, alsjeblieft

“Op 3 januari van dit jaar konden we dankzij de hulp van de sociale dienst voltijds aan de slag via een artikel 60-tewerkstelling* om in orde te zijn met de sociale zekerheid. Mijn man werkt nu op de afdeling ziekenhuishygiëne, preventie infectie van het AZ Turnhout en helpt soms ook andere artsen, al heeft hij geen rechtstreeks contact met patiënten. Ik werk intussen in de BAB en begeleid anderstalige kinderen die in Beerse wonen en hier naar school gaan. Zij kunnen weinig of geen Nederlands en ik help hen in mijn lessen vooral op weg met de taal.” “Ik ben hier gestart als hulpjuf, maar toen ik hier vorig jaar in de school een kindje uit Portugal ontmoette en zag hoe moeilijk hij het had, wist ik wat ik wilde doen. Ik heb toen voorgesteld aan de directie om twee uurtjes per dag met hem te werken aan het leren van Nederlands. Hij boekte al snel veel vooruitgang: lezen ging vlot, spreken en schrijven ook. Ik weet hoe moeilijk zulke kinderen het hebben op school, omdat ze de taal niet machtig zijn. Ze voelen zich heel eenzaam, kunnen niks vragen of uitleggen, … Ik heb dat bij mijn eigen kinderen zelf ook zo ervaren toen we hier pas waren en ze voor het eerst naar school gingen. Daarom heb ik een soort van taalplan uitgewerkt voor anderstalige kinderen op basis van verschillende leermaterialen zoals taalspelletjes, pictogrammen, websites. Als ik nu zie hoe al die kinderen evolueren en beter worden en zich vooral veel gelukkiger voelen op school, dan ben ik heel trots op wat we samen gerealiseerd hebben. Daarnaast begeleid ik ook hun ouders en vertaal ik brieven en infobrochures van de school naar het Engels en Arabisch. Ik vind het heel belangrijk dat ook de ouders voldoende betrokken worden. Ze vertellen mij dat mijn werk écht een verschil maakt en dat doet me heel veel plezier. Ze voelen zich begrepen en weten waar ze terechtkunnen met hun vragen en bezorgdheden. Dat motiveert me dus zeker om dit werk verder te zetten. Ik wil echt iets kunnen betekenen voor Beerse, omdat Beerse zoveel voor mij en mijn gezin gedaan heeft en daar ben ik heel dankbaar voor.”

Emoties

“Ik zeg altijd tegen mijn kinderen dat school niet alleen een plaats is om nieuwe dingen te leren. Je moet je er ook goed in je vel voelen. En dat begint allemaal met taal. Daarom vind ik het zo belangrijk dat ik anderstalige kinderen kan helpen. Want je gevoelens kunnen uiten en kunnen vertellen dat je blij of verdrietig bent, helpt je om begrepen te worden en te zoeken naar of te werken aan een oplossing. Vandaar dat ik al in de tweede les Nederlands veel aandacht besteed aan emoties."

Levenslessen

“Ik heb vooral geleerd om niet op te geven. Want er is niks zo erg dan ergens belanden en de taal niet kunnen. Je mag niet bang zijn om je te integreren en aan te passen aan het leven hier. Stel je ervoor open, dan zet je al een hele grote stap in de goede richting. Zoek contact met mensen en ga vooral niet denken dat je hier niet welkom bent. Als je zelf je best doet om je leven hier weer op te pikken en mensen zien dat, dan word je gewoon aanvaard. Ik heb gemerkt dat er best veel begrip is voor iemand in zo’n situatie. Ik wil hier met mijn gezin een nieuw leven opbouwen en werken aan onze toekomst. Terugkeren naar Palestina is voor ons geen optie.”

Woordje van dank

Aan het einde van het interview, wenste Mai uitdrukkelijk de sociale dienst van Beerse te bedanken voor de warme ontvangst in ons dorp en hun begeleiding. Daarnaast bedankte ze ook de directrice en leerkrachten van de BAB voor de fantastische kans die ze daar gekregen heeft.

* Een tewerkstelling artikel 60 §7 en artikel 61 zijn arbeidsovereenkomsten die worden gesloten tussen een organisatie en het OCMW. Het is een vorm van sociale bijstand die het OCMW in staat stelt om werk aan te bieden aan een persoon die nog nooit actief was op onze arbeidsmarkt of die ervan is afgedwaald. Op die manier wil het OCMW na afloop van de overeenkomst het recht van de begunstigde op een werkloosheidsuitkering openen of herstellen en de persoon helpen om de arbeidsmarkt (opnieuw) te betreden.