De fietsreizen van Ries Teekens In een vorig nummer nodigden wij Voeksleden uit om ons verslagen te sturen van reizen naar niet-alledaagse oorden. In deze tijd van wereldomvattende vliegverbindingen zijn er niet zo heel veel van die oorden op aarde over. We kregen echter een reactie van Voekslid Ries Teekens die dit probleem oploste door er een derde dimensie aan toe te voegen: de tijd. Hij vertelde ons dat hij in de na-oorlogse jaren samen met zijn broer Piet een aantal fietsreizen heeft ondernomen naar de uithoeken van Europa. Bestemmingen variëerden van de Alpen, Italië en Spanje tot Turkije en de Noordkaap, in die tijd beslist nietalledaagse ondernemingen. In totaal hebben ze zo’n 32.000 km afgelegd, vaak over ongeplaveide wegen. De maximale pashoogte die ze hebben bereikt was 2770 m. Van al die reizen hebben Ries en zijn broer plakboeken aangelegd met foto’s en andere memorabilia. Ries, inmiddels 74, is onlangs verhuisd naar het appartementencomplex Landgoed Laag Soeren te Laag Soeren. Ter introductie van Ries in het complex zijn zijn herinneringen (en met als belangrijke back-up die van zijn broer Piet) opgetekend en gepubliceerd in het huisblad Landgoed Laag Soeren Nieuws. Wij maken graag gebruik van deze artikelen om in een serie afleveringen u deelgenoot te maken van de voor die tijd ongewone reizen en belevenissen van Ries. In de hieronder staande bijdrage introduceert hij zichzelf.
Die fiets werd na verloop van tijd door mijzelf en met behulp van een fietsenmaker grondig verbouwd. De terugtraprem werd vervangen door een drieversnellingsnaaf, inclusief lichtmetalen wielen en velgremmen en er kwamen een nieuw stuur en een nieuw zadel op. In 1953 maakte ik toen met mijn oudere broer Mich een fietstocht naar Duitsland. Mij beviel dit prima, maar Mich helaas niet. Gelukkig was er nog m’n jongere broer, Piet, die ook wel zin had in zo’n onderneming. Met hem vertrok ik in 1954 vanaf Rotterdam op onze eerste gezamenlijke reis naar Oostenrijk op de fiets, 3000 km heen en terug. Om toen alleen op pad te gaan als 15- en 17-jarigen (zonder mobieltjes en internet!) was nog niet zo eenvoudig. Onze ouders waren gereformeerd en zagen zo’n fietsreis, zonder toezicht, aanvankelijk totaal niet zitten. Pas na veel aandringen gingen ze overstag, maar alleen onder de strenge voorwaarde dat we iedere zondag naar de kerk zouden gaan. En dat we zouden overnachten in jeugdherbergen. Desondanks kregen onze ouders later nog flink wat kritiek van geloofsgenoten uit de buurt voor het toestaan van zo’n roekeloze onderneming!
Mijn naam is Ries Teekens. Ik ben nog van vóór de oorlog (1937) en woonde tijdens mijn middelbare schooltijd met mijn ouders in Schiebroek, Rotterdam. Mijn vader was werkzaam als commissionair en makelaar in de agrarische sector. Toen in de vroege jaren ’50 de auto bij ons gezin zijn intrede deed werd mijn vader automobilist en hij zou daarna nooit meer op de fiets gaan zitten. Dat kwam mooi uit, want ik had al vroeg in m’n jeugd de vrijheid van het fietsen ontdekt. Dus kreeg ik zijn fiets, een Gazelle, een goeie, net als ik van vóór de oorlog!
Na de tocht van 1954, die nog plaats vond gedurende onze middelbare schooltijd, volgden er nog twee min of meer vergelijkbare tochten in 1955 en 1956 met als hoogtepunten de bestijging van talloze passen in de Zwitserse, Italiaanse en Franse Alpen. In 1957 konden we een langere vakantieperiode plannen, want we waren inmiddels gaan studeren (!). Ik deed toen vliegtuigbouwkunde in Delft. We fietsten in dat jaar naar Spanje en Portugal (6500 km) en waren zo’n 51 dagen onderweg. In 1958 fietsten we in 62 dagen naar Turkije en terug (7500 km) en in 1959 gingen we naar de Noordkaap (7200 km) en waren acht weken onderweg. Bij die laatste tocht werden we gedeeltelijk gesponsord door een bekende Rotterdamse rijwielhandel en een Noorse regenkledingfabriek. In 1960 tenslotte wilden we de Verenigde Staten van Oost naar West en terug doorkruisen. De onderhandelingen met sponsors, o.a. Coca Cola, waren al bijna afgesloten en onze geëmigreerde Oom Barend, die een groot bakkersbedrijf had opgebouwd in Californië, zou ook een belangrijke bijdrage leveren. Maar met die Amerikareis begon onze vader toch tegen te spartelen. We waren al achterop geraakt met onze studies en als we die reis zouden maken dan liep ‘t weer een jaar uit. Dus zei hij dat hij op die manier de studie niet verder wilde bekostigen. Tja, en toen hield ‘t helaas op. Maar ik kon wel zeggen dat die fietsreizen ‘n grote bron van warme en soms dramatische herinneringen waren geweest! Na m’n afstuderen in 1963 kwam ik eerst bij Fokker in dienst en ontwierp daar een belangrijk deel van de hydraulische systemen van de Fellowship (voorganger van de F100). Na drie jaar vertrok ik naar Shell (MF) in Den Haag en van daaruit heb ik in 28 jaar een groot deel van de wereld gezien. Na m’n pensionering verhuisde ik van Wassenaar naar Eerbeek, daar was het net een permanente fietsvakantie aan huis! Sinds een paar maanden woon ik in een appartement in Laag Soeren. Ik fiets nog steeds, maar niet meer dan kleine dagtochtjes van zo’n 50 tot 100 km (!) en bij voorkeur ook niet meer als ’t regent. De buienradar is dan een grote hulp! ‘s Avonds wil ik thuis zijn, in m’n eigen bed en met ‘n warme douche. Ries Teekens ries.teekens@xs4all.nl
Voeksnieuws nr 2-2012
9