met andere woorden hem voor te bereiden op een zo geïntegreerd mogelijk (maar beschermd) leven als volwassene binnen de samenleving. Zeer belangrijk is, dat de psychiatrie deze definitie van autisme mee heeft onderkend. Autisme zal daardoor ook binnen de psychiatrie beter kunnen worden gediagnostiseerd en onderscheiden van psychische stoornissen. Op die manier kan de psychiater een goede verwijzer worden naar aangepaste hulpverlening en, zoals gezegd, eventueel bijkomende hulp verlenen als een persoon met autisme bijkomende psychische problemen ontwikkelt. 4. Niet kunnen is iets anders dan niet willen. Geen gebrek aan motivatie Als autisme gerangschikt wordt onder de ontwikkelingsstoornissen en niet meer onder de geestesziekten, is ook meteen voor iedereen duidelijk dat het fundamentele probleem bij autisme niet een gebrek aan motivatie is. Ooit dacht men dat de geringe intellectuele prestaties van jongeren met autisme het gevolg waren van een bewuste weigering om zich sociaal te ontplooien. Maar, zo schrijft Rutter: 1. Als hun povere verstandelijke prestaties het gevolg zijn van een gebrekkige sociale motivatie, zouden ze allemaal zonder uitzondering op een verstandelijk beperkt niveau moeten scoren op de iq-tests, wat niet het geval is. 2. Bij autistische kinderen (vooral met een lagere intelligentie) heeft het iq dezelfde prognostische waarde als bij andere kinderen, wat schoolse prestaties en het te bereiken zelfstandigheidsniveau als volwassenen betreft. 3. Verder blijkt een verbetering van hun ‘psychiatrische staat’ (een grotere sociale betrokkenheid bijvoorbeeld) niet tot een verhoogd intelligentiequotiënt te leiden.
16