ken, hun verzekeringen toevertrouwd aan de VAPS. Berchem zat dan weer vastgeklonken aan OMOB, andere gemeenten hadden een voorkeur voor andere maatschappijen. De fusiestad moest al deze polissen contractueel overnemen. Besloten werd om alle grote contracten in één pot te steken en het geheel netjes in drie gelijke delen te verdelen: een derde voor de socialistische Prévoyance Sociale (intussen omgedoopt tot P&V), een derde voor De Volksverzekering (DVV) uit katholieke hoek en een derde voor het ‘neutrale’ OMOB. Het protocol werd getekend door de toenmalige burgemeester Bob Cools (SP) en havenschepen Jan Huyghebaert (CVP). Bij het tot stand komen van deze verdeling speelde VAPS-voorzitter Lucien Driessen een prominente rol. ‘Ze hebben er DVV moeten bijsleuren om politieke redenen,’ verklaarde Driessen. In november kwam het consortium ter sprake op de Antwerpse gemeenteraad, omdat de Vlaams Blok-oppositie vragen stelde over mogelijke verspilling van belastinggeld bij het beheer van de stedelijke verzekeringsportefeuille. De stad betaalde in in totaal miljoen frank voor verzekeringen, voor zou dit bedrag oplopen tot miljoen. Waarom weigerde schepen voor financiën Hugo Schiltz (VU) pertinent aan de particuliere sector een offerte te vragen, terwijl dit nochtans tot besparingen zou kunnen leiden? Schiltz antwoordde dat die mogelijkheid uitgesloten was omdat dit zou kunnen leiden ‘tot de ontbinding van het consortium’. Een bizarre redenering. Het VAPS-dossier was een uitloper van het gerechtelijk onderzoek naar de zwart-geldfraude bij de Antwerpse socialistische bediendenvakbond BBTK. De VAPS werd in opgericht om sociale en culturele activiteiten te organiseren voor de socialistische beweging. Voorzitter Driessen bouwde de vzw uit tot een zelfstandig verzekeringsagentschap, dat onder meer polissen beheerde van de stad Antwerpen, de provincie Antwerpen en het Antwerpse OCMW. De vereniging verdiende daarop commissielonen, gemiddeld zo’n zes tot acht miljoen frank per jaar. Volgens openbaar aanklager Paul Wolles verduisterde Driessen , miljoen aan commissielonen. Een deel van het geld zou hij hebben doorgesluisd naar de BBTK en werd uitbetaald als niet-belastbare vakbondspremies. De rechtbank achtte een deel van de aanklacht niet bewezen en becijferde de totale fraude op slechts , miljoen. Vooral de buitensporige restaurantrekeningen van Driessen