interview
interview
tekst: Bureau Bax beeld: Rense Gmelig (portretten) Wat was je eerste grote opdracht?
“Na mijn studie kon ik meteen aan de slag bij Piet Satijn. Er lagen meerdere klussen te wachten. Een daarvan was de restauratie en verbouwing van de Sint Servaas in Maastricht. Onderdeel van de opgave was de verplaatsing van de schatkamer, waarin een verzameling van religieuze en liturgische kunstschatten te zien is. Voor de nieuwe schatkamer, een prachtige, gewelfde ruimte met natuurlijk stucwerk, heb ik glazen vitrines ontworpen waarin de kunstwerken tentoongesteld kunnen worden. Daarvoor moesten alle schatten opgemeten worden. Nachtenlang heb ik samen met de pater, die ook de conservator was, doorgewerkt om alles in kaart te brengen. Er is geen enkel project waar ik zo lang aan heb gewerkt als aan de Sint Servaas. Ik ken elke hoek en elke pilaar. Ik heb jaren mijn eigen sleutel gehad. Ik kom er nog steeds graag.” Heb je met meerdere projecten zo’n band gekregen?
“Jawel. Het stadhuis in Maastricht en ook Museum aan het Vrijthof in Maastricht zijn daar voorbeelden van. Het museum is een particulier initiatief en heeft een enorme collectie. Ik was als adviseur betrokken bij de stichting toen de mogelijkheid zich voordeed om het achterliggende pand erbij te betrekken. Met hulp van meerdere sponsoren is besloten tot een grote verbouwing en herinrichting. SATIJNplus heeft die opdracht toen gekregen.”
‘Je moet vergroeid raken met je onderwerp’
dit een nieuw element is. Als je de poort doorgaat, kom je op de binnenplaats. Direct achter de gevel stonden vroeger de paarden. Nu kun je daar koffie drinken. Midden op de binnenplaats hebben we een glazen ruimte gebouwd. Daarin bevindt zich een stijlkamer waar bezoekers een indruk krijgen van het leven van de welvarende burgers in Maastricht in de 18e eeuw. Het is erg mooi geworden. Ik kom er graag als bezoeker.” Hoe ga je te werk bij een nieuwe opdracht?
“Ik ga eerst op zoek naar context. Wat is de geschiedenis van het gebouw of, bij nieuwbouw, van de locatie. Het begint met kijken. Daarna volgt bouwhistorisch onderzoek en lezen in archieven. Ik wil alles weten. Pas dan kun je een hedendaags ontwerp maken dat goed aansluit bij de bestaande situatie. Mensen klagen weleens ‘met een monument mag je niets’, maar dat is niet zo. Je mag van alles, maar er zijn grenzen. Bij aanpassingen aan een monument of bij herbestemming van een gebouw, moet je zorgen dat oude en nieuwe elementen één taal spreken.”
‘Er is altijd context, ook bij nieuwbouw’ Kun je nog een voorbeeld geven van zo’n project?
Wat hebben jullie gedaan?
“We hebben het voor elkaar gekregen dat er in de monumentale gevel aan het Vrijthof een grote poort gemaakt is. Dat hebben we niet zomaar bedacht; ooit heeft daar de ingang gezeten. We hebben niet de oorspronkelijke poort nagebouwd. We laten juist zien dat
“Het provinciehuis in Haarlem moest gerestaureerd worden en kampte met ruimtegebrek. Wij hebben gezocht naar uitbreidingsmogelijkheden die aansloten bij het bestaande ontwerp. Zo hebben we twee dakopbouwen gemaakt. In de archieven zagen we dat er ooit twee dakhuizen opzaten. ‘Als het zo was, dan mag het nu
Museum aan het Vrijthof, Maastricht. Foto: Alf Mertens
Zoeken naar hedendaagse oplossingen binnen bestaande contouren. Dat is wat architect Rob Brouwers van SATIJNplus Architecten het liefste doet. Al sinds hij halverwege de jaren ’70 begon bij Piet Satijn in Maastricht, houdt hij zich bezig met herbestemming en restauratie. “De laatste jaren is herbestemming heel actueel, maar het is niet nieuw. Wij deden het altijd al. Herbestemmen zit ons in het bloed.”
bnı.
ıntern.
Op de foto links: Rob Brouwers in Museum Het Schip in Amsterdam dat door SATIJNplus Architecten grootscheeps wordt verbouwd.
6
# 4
december—2014
7