Brief aan Chris Yperman Marseille, dec 1997- jan 1998
Genoteerd van scan print
Marseille - Nice, december 1997 / 2 januari 1998 Lieve C., Na veel gepieker sleurde hij zijn dochter op het podium, scheurde haar 't zijden japonnetje van 't lijf en sneed haar zonder pardon de keel over, zomaar vóór de micro; Agamemnon was moe: stress, dacht hij en 't vallen van 't blad ('t was ondertussen voor de ontelbaarste maal herfst geworden) maar ik denk: nog veel meer: de ziel is een rieten mand en in zijn mand smeet hij teveel keien zodat de bodem het begaf en hij, de Generaal, rare dingen begon te doen. Enfin, - en dat was ook zijn bedoeling hij bleef the boss en terecht, want de rest - 't volgzaam volk - was slechts een kudde runderen, een troep, een zootje, hun hoeven verzakt in de modder en hoewel ze zich daarna - late; nadat de stad ingenomen was en vrouwen er bewerkt waren met alles wat er enigzins ingeraakte en aan vleeshaken hingen en er gevoetbald werd met kinderhoofden - wentelden in hun zogezegde moreel standpunt en hun afkeer van zijn daad, stak geen enkel zijn poot uit om de kleine lphigeneia te beschermen, te redden van 't mes, de kleine krijgersdochter toen ze gilde als een - uiteraard - te kelen jonge zeug, neen, ze bougeerden niet en knikten met hun lompe starende en ietwat ontredderde koppen. Enfin, ik bedoel maar, een mens is alleen en hij die denkt en hij die daarenboven denkt is a priori verloren. Maar waarom? Ik bedoel: hij die door denken gedoemd tot daden overgaat, is verloren. De malaise van zijn vader en de zwakzinnigheden van zijn moeder brachten het kleine kind tot gedachten, een gedachtestroom die niet ophield, zelfs toen hij schilder werd en dacht gered te zijn. Aanvankelijk was het een beekje - une sournoiserie -in het hoofd van het kind dat speelde onder de tafel en besefte in de val te zitten en het beekje vertakte zich en vertakte zich en de vele vele beekjes nu zwollen en overstroomden de eindeloze vlaktes des kinds geestesvermogen en de gedachte werd een ontembare stroom die zich stortte in de ontzaggelijke cascade van het schilderij. En ik denk: gelukkig voor mij: het schilderij heeft me gered. En toch ben ik verloren want hij die gered wordt, wordt niet op poten gezet, neen, op elke redding rust een vloek die onontkoombaar is als het offer; lphigeneia maakte geen kans, Hamlet was sowieso de kluns en Vincent, ja, hij zaagde Theo zijn oren van zijn kop en schoot tenslotte - o, de prutser - nog naast zijn eigen hart ook. En hier in Marseille uit de ramen van de in de hoogstad gelegen 'doeninge' kijkend over de schutse daken die schrap staan als zovele kantingen tegen de vlammende ondergang boven de gindse verre zee die ik niet zie maar wel voel wegen in haar sas tegen de dijken, tegen de muren, tegen de mensen hun verstand en kijkend, ja naar wat?, naar wat, ginds weerspiegeld, spookt in 't achterland van mijn gezijn of is dat mijn gevoelig verstand en dat weergaloos flikkert in dat hemelgedoe zoals flikkerde