1
Over het schilderen 1991 (?) Genoteerd van origineel / klad
Eigenlijk is schilderen een manier om zijn oorspronkelijke volledigheid terug te vinden. Een goed schilderij – wat het motief ook zij, hoe eenzijdig en anekdotisch, dus beperkt het onderwerp ook zij – drukt de schilder in zijn totaliteit, zijn volledigheid uit. *** Ik ben een gezegend man. Ik ben een man van demonen. Met mijn schilderijen tracht ik die te bezweren, te beteugelen, vast te ketenen. Ik schilder dus de weerzin; de weerzin van het schilderen. Het delirante gevecht. *** Ik hou van porno. Van het extatische ervan en (dus) het subversieve ervan. Porno is de demon van de erotiek, het extremisme ervan boeit mij, windt me op, net zoals extremisme in de politiek me boeit, mateloos meer dan de centrum politiek. Porno is frontaal, ongecompliceerd, eenvoudig, agressief, plastisch enorm geladen en bruikbaar. (Ulrike Meinhof heeft trouwens nog in pornofilms gedraaid.) *** Ik wil de kijker, de toeschouwer, de bezoeker niet helpen. Ik denk nooit aan hem. Hij bestaat niet in mijn creatief proces. Ik wil niet communiceren met hem. Hij mag sterven. Het laat me koud. Hij zoekt iets in mijn schilderij. Als hij sterk is of disponibel of bereid tot offers, kan hij er zichzelf in zoeken. Dat is zijn trip. Daarom geef ik geen titels aan de werken, geen poortjes op een kier, geen wenk. Ik geef het schilderij. Aan wie? Aan niemand. Ik maak het en ik laat het achter. Ik geef genoeg, geen extra’s, geen uitleg, geen bisnummers. Wat ze ervan maken, dringt niet tot mij door. *** Kunst om de kunst, of nog erger kunst over de kunst, kunst als kritiek op de kunst, wat zielig. Wat een verveling, wat een impotentie, wat een hersenspinsels. Kunst, voor zover zo’n woord iets dekt of bedoelt, kan alleen een uiting zijn van een reactie op het leven. Dat kan helpen (verder te leven). Al de rest is inteelt, incapaciteit tot leven, incapaciteit tot reageren erop. Kortom lafheid. ***