Γράφει η Έλενα Σιλιώνη
Χμ… Σκέφτομαι να αγοράσω μια μάσκα, βλέπετε ανοίγει το τριώδιο και «ανοίγει» και η περίοδος που όλοι μας κατά βάθος ζητάμε τόσο επίμονα κάθε χρόνο να ζήσουμε, αλλιώς ένα τέτοιο έθιμο δεν θα κρατιόταν τόσο ζωντανό αιώνες τώρα. Ντυνόμαστε, υποδυόμαστε, σατιρίζουμε, γελάμε, αυτό δεν είναι οι απόκριες; Ανάγκη για εκτόνωση. Ανάγκη για φυγή. Αυτό που με προβληματίζει όμως, είναι ότι δεν βάζουμε απλώς μια μάσκα και υποδυόμαστε, είναι ότι μια τέτοια μάσκα φοράμε κάθε μέρα, υποκρινόμαστε συνέχεια! Έτσι δεν είναι; Για σκέψου το. Παίζουμε ρόλους, το ρόλο της καλής κόρης, το ρόλο της καλής μάνας , το ρόλο της καλής συζύγου, της καλής θρησκευόμενης κ.ο.κ Τι κι αν τίποτα από αυτά δεν σε εκφράζει, δεν σε γεμίζει, μαθαίνεις να δείχνεις και να πουλάς στους άλλους τη δήθεν ευτυχία σου. Το παίζεις καλά αυτό το παιχνίδι, εξάλλου είναι η ζωή σου όλη. Τίποτα δεν σε ευχαριστεί . Μαθαίνεις σιγά σιγά να ζεις με αυτό, βάζεις λοιπόν έτσι μια μάσκα, λες προσωρινά, θα αλλάξουν τα πράγματα, θα βρω το θάρρος να κάνω αυτό που θέλω εγώ κι όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι για μένα. Θα βρω το θάρρος να πάω κόντρα, να εναντιωθώ, να πω και εγώ όχι μια φορά. Θα κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, θα τα ζήσω, δεν θα ζήσω μια ζωή «καθώς πρέπει» επειδή έτσι πρέπει. (Ποιος μας έβαλε εξαρχής «πρέπει»;) Λες δεν πρέπει όλο αυτό να με πάρει από κάτω, να χαθώ, να με χάσω, δεν πρέπει να ξεχαστώ, να ξεχάσω αυτά που θέλω. Όμως φοράς τη μάσκα, μην πικράνεις τους άλλους, δεν φταίνε, δεν φταίνε που το δικό μου αίμα βράζει. Κάποιος πρέπει πάντα να φταίει σωστά; Αγανακτείς, όμως δεν βγάζεις τη μάσκα. Έχει πια γίνει δεύτερο δέρμα σου, έχεις ξεχάσει ποιος ήσουν και που πήγαινες. Κι όλο αυτό δεν μπορεί να με κάνει να σταματήσω να αναρωτιέμαι: Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας; Από τη καθημερινότητα μας; Από όλη τη ζωή μας; Σκεφτείτε το, δεν είναι απλά μια μάσκα, είναι ανάγκη, βαθιά και τεράστια ανάγκη! Ποιος μας είπε ότι πρέπει να ακολουθούμε κανόνες; Γιατί; Ποιος μας είπε ότι πρέπει να παίζουμε κάποιους ρόλους αλλιώς είμαστε ρεμάλια και τελειωμένοι; Γιατί; Δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι... Άραγε όταν επιτέλους βρεις το θάρρος και κατεβάσεις τη μάσκα της καθημερινότητας σου και κοιταχτείς στο καθρέφτη τι αντικρίζεις; Είσαι εσύ; Ή ένας ξένος;; -Που κοίτα να δεις! Σαν να σου μοιάζει ε;-Τα λέω σε σας για να τα ακούω κι εγώ... Καλές απόκριες να ‘χουμε...
UP IN THE AIR (ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ) Γιός του διάσημου Ivan Reitman, ο Jason Reitman, όχι μόνο έπεσε κάτω από την μηλιά, αλλά κληρονόμησε και τα καλύτερα γονίδια του πατέρα του Ivan, διάσημου σκηνοθέτη κυρίως εμπορικών ταινιών όπως το Ghostbusters,Twins και άλλων επιτυχιών των τριών τελευταίων δεκαετιών. Σε αντίθεση με τον πατέρα του ο Jason Reitman καταπιάνεται με μία εντελώς διαφορετική θεματολογία, πιο γήινη, πιο ευαίσθητη και πιο ανθρώπινη. Με ταινίες όπως την ανατρεπτική Thank you for smoking (2005) και την τρυφερή Juno (2007), καθιερώνεται πλέον ως ένας από τους πιο νέους και ταλαντούχους δημιουργούς της γενιάς του. Και έρχεται να το επιβεβαιώσει για άλλη μία φορά φέτος με το υπέροχο Up in the Air. Συγκλονιστικά επίκαιρη σε όλα της, η ταινία ακροβατεί μεταξύ κωμωδίας, δράματος και ρομαντισμού. Με απίστευτους λεπτούς χειρισμούς ο σκηνοθέτης κάνει την διάθεση του θεατή να πλανιέται χωρίς να τον αφήνει μόνιμα σε μία από τις τρεις παραπάνω καταστάσεις. Το χαμόγελο που σου βγάζει είναι περισσότερο από αμηχανία παρά από κάποιο αστείο γεγονός. Αμηχανία γιατί το θέμα της ταινίας είναι τόσο καθημερινό, τόσο πραγματικό και συγχρόνως σκληρό που αγγίζει όλους μας σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Η οικονομική κρίση είναι πλέον γεγονός. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς οίκτο, χωρίς ηθικές αναστολές, ψυχρά και αλύπητα χτυπάει την πόρτα του καθενός. Με εκπρόσωπο της τον γοητευτικότατο Ryan Bingham (George Clooney) που αυτοαποκαλείται “Εξολοθρευτής”, μπαίνει μια μέρα στην ζωή του κάθε υποψήφιου υπάλληλου κάθε εταιρίας και εξολοθρεύει τα όνειρα του, την οικογένεια του, την αξιοπρέπεια του, τους κόπους του και την ζωή του γενικώς, σε μόλις λίγα λεπτά. Τόσο απλά! Αυτή είναι και η αποστολή του στην εταιρία όπου εργάζεται. Εταιρία στην οποία αναθέτουν αυτό το άχαρο καθήκον άλλες εταιρίες που δεν έχουν τα κότσια να απολύσουν τους υπαλλήλους τους, επειδή φοβούνται τις όποιες συνέπειες. Θεωρώντας ως μόνιμη κατοικία του κάθε αεροδρόμιο της κάθε πόλης στην οποία ταξιδεύει ασταμάτητα (λόγω φόρτου εργασίας...!), ο Ryan έχει αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην καριέρα του αφήνοντας κατά μέρος την ανθρώπινη διάσταση του. Αποξενωμένος από τους οικείους του, αξίες και έννοιες τις ζωής, ταξιδεύει χωρίς να έχει την αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Αμέτοχος στις μικρές και μεγάλες χαρές που σου προσφέρει η ζωή, ζει παρέα με την μοναξιά του και τον απρόσωπο κόσμο του. Ωσπου σε κάποιο ταξίδι του γνωρίζεται με την εξίσου γοητευτική, ζεστή και τρυφερή Alex (Vera Farmiga), όπου σε κάθε τους συνάντηση σε κάποιο ξενοδοχείο κάποιου προορισμού, αρχίζει και του ξυπνάει μέσα του θαμμένα εδώ και χρόνια, κάτω από τον επιφανειακό τρόπο ζωής, συναισθήματα. Και ξαφνικά όλες οι έως τότε προτεραιότητες και οι στόχοι του δείχνουν στα μάτια του τόσο άχαρες και ξεθωριασμένες που προσπαθεί να κερδίσει όσα τόσα χρόνια άφησε να περάσουν αδιαφορώντας δίπλα του. Και από δεινός θύτης γίνεται ένα αξιολύπητο θύμα της ίδιας της ζωής και της πραγματικότητας που αγνοούσε. Πέρα από το δυνατό σενάριο, η ερμηνείες τόσο του George Clooney που είναι υποδειγματική, όσο και της Vera Farmiga, κάνουν την ταινία να δένει ως συνολικό αποτέλεσμα. Πιστεύω πως ο στόχος της ταινίας δεν είναι μόνο να μας προσφέρει μόνο δύο ώρες ανέμελης απόδρασης από την πραγματικότητα, αλλά να μας βάλει μέσα σ’αυτήν, να μας ταρακουνήσει και να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε αυτό ακριβώς που εύγλωττα μας αφηγείται. Και το πετυχαίνει στο απόλυτο. Θέλω επίσης να πιστεύω πως δύο τουλάχιστον αγαλματίδια αξίζει να τα κερδίσει στην επόμενη απονομή των Οσκαρ. Θα δείξει! Ιορδάνης Αραπισόνογλου
LIFT
Σαν πεταλούδα στο aμπαζούρ
07